மனைவி ஊரில் இல்லாதபோது...

 நீண்ட தூர பயணங்களுக்கு நீங்கள் ரயிலில் செல்வதை விரும்புவீர்களா இல்லை பஸ்ஸில் செல்வதை விரும்புவீர்களா

என்கிற கேள்விக்கு பெரும்பாலானோரின் பதில் ரயில் என்றே இருக்கும்.  ஏனென்று கேட்டால் கழிவறை உள்ளிட்ட வசதிகளை சொல்லலாம்.  அல்லது படுத்துக் கொண்டு பயணிக்கும் வசதி பற்றிச் சொல்லக்கூட்டும்.  

இப்போதெல்லாம் பஸ்ஸில் கூட படுத்துக்கொண்டு பயணம் செய்யும் பெர்த் வசதி வந்து விட்டது என்றாலும் ரயிலைதான் பாதுகாப்பான பயணத்துக்கு தெரிவு செய்வார்கள் மக்கள்.

எனக்கென்னவோ ரயில் பயணத்தைவிட பஸ் பயணமே பிடிக்கும்.  ஏனென்று சொல்லத் தெரியவில்லை.  

ரயில்வே ஸ்டேஷனையும் வெளியூர் செல்லும் பஸ் ஸ்டாண்ட் களையும் கம்பேர் செய்தால் எனக்கு ஒன்று தோன்றும்.

ஏதோ ஒரு இனம் தெரியாத சொல்ல முடியாத சோகம் ஒன்று ரயில் நிலையங்களில் காணப்படும்.  

அதே பஸ் நிலையங்களில் ஒரு பொதுவான உற்சாக மனநிலைதான் தோன்றும்.  

ரயில் நிலையங்களில் பயணம் செய்வோரில் பாதி பேர் உம்மென்ற முகத்துடன் இருப்பார்கள்.  வழியனுப்புவோரில் நிறையபேர் கண்கலங்கி சோகத்தில் மூழ்கி இருப்பார்கள்.  பஸ் நிலையத்தில் ஊருக்கு செல்வோரும், வழியனுப்புவோரும் ஒரு உற்சாக மனநிலையில் தான் பெரும்பாலும் காணப்படுவார்கள்.  எனக்குதான் அப்படித் தோன்றுகிறதோ என்று அலுவலகத்தில் ஓரிரண்டு பேசும்போது சொன்னால், ஆமாம் சார்..  உண்மைதான் நீங்கள் சொல்வது என்கிறார்கள்.

இதெல்லாமே காரணமாக இல்லாமல் ஒரு இறுக்கமான, சோகமான நிலைதான் ரயில் நிலையங்களில் தென்படுவதாக தோன்றும் எனக்கு.  ஆனால் இதற்காகததான் பஸ் பயணத்தை விரும்புகிறேன் என்று தவறாக நினைக்க வேண்டாம்.  அதற்கும் இதற்கும் சம்பந்தமில்லை.

முடியாத வயதில் என் அப்பா மதுரைக்கும் சென்னைக்கும் வந்து சென்று கொண்டிருந்தார்.  அவர் சொல்லும் நாட்களில் எங்களால் உடன் செல்ல முடியாத நிலையாய் இருக்கும்.  பயணத்தை ஒத்திப்போடவும் சம்மதிக்க மாட்டார். திடீரென எங்களிடமோ இல்லை யாரிடமாவது சொல்லி இரண்டு நாட்களில் பயணத்துக்கு டிக்கெட் வாங்கி தயாராகி விடுவார்.  அது மாதிரியான கடைசி சில சமயங்களில் ரயில் புறப்படும் நேரம் எனக்கும் கண் கலங்கும், அவருக்கும் கண் கலங்கும்.  முகத்தைத் திருப்பிக் கொள்வார்.  காட்டிக்கொள்ள மாட்டார்.

என் பாஸும் என் மாமியாரும் யார் ஊருக்கு கிளம்பினாலும் கண்கலங்கி விடுவார்கள்.

நான் சொல்லும் ரயில் நிலையங்கள் என்பது சென்ட்ரல், எக்மோர் போன்ற ரயில் நிலையங்களை.   மின்சார ரயில் கடக்கும் நிலையங்கள் அல்ல.  அவை  இயந்திரமயமானவை.  செங்கல்பட்டிலிருந்து சென்ட்ரலோ, பீச் ஸ்டேஷனோ, மாம்பலமோ வரும் அலுவலகப் பயணிகள் ரயிலுக்குள் ஒரு அவசர உலகத்தை சிருஷ்டித்துக் கொண்டு வருகிறார்கள்.   பாட்டும் கூத்தும், பயணத்தில் படிக்கும் புத்தகங்களும், ஒன்றுமே இல்லாமல் தாண்டிச் செல்லும் இடங்களை வெறித்துக்கொண்டும் என்று தினசரி இயந்திர வாழ்க்கை.

எனக்குத் தோன்றியதைச் சொன்னேன்.

==========================================================================================================

கொத்தமங்கலம் சுப்புவின் மெகா கூட்டுக் குடும்பம்

‘இந்தக் காலத்தில் ஏதுங்க கூட்டுக் குடும்பம்? எல்லாம் அபார்ட்மென்ட் வாழ்க்கை ஆகிப்போச்சு!’ என சலிக்கிறீர்களா? சென்னை அவ்வை சண்முகம் சாலையில் உள்ள இந்த அபார்ட்மென்ட் இன்றைக்கும் 70 பேர் கொண்ட ஒரு பிரமாண்ட கூட்டுக் குடும் பத்தைச் சுமந்திருக்கிறது.

விசாரித்துப் பார்த்தால், இது பழம்பெரும் எழுத்தாளர் கொத்தமங்கலம் சுப்புவினுடைய குடும்பம்! அவர் எழுத்தில் இனித்த ‘தில்லானா மோகனாம்பாளை’ இன்றைக்கும் மறக்க முடியுமா? குடும்பச் சித்திரங்களைப் படைத்த அவரின் குடும்பம் இன்றைக்கும் உறுதிபட ஒன்றுபட்டிருப்பது பர்ஃபெக்ட் பொருத்தம்!

‘‘எங்க அப்பாவுக்கு நாங்க 14 பிள்ளைங்க. ‘அக்னி நட்சத்திரம்’ படத்துல கார்த்திக் வசிக்கிற வீடா வருமே... அதுதான் எங்க வீடு. இப்ப அதையே இடிச்சி 14 வீடு கொண்ட அபார்ட்மென்டா கட்டிக்கிட்டோம். பில்டிங் மாறியிருக்கலாம்... ஆனா, குடும்பம் அப்படியேதான் இருக்கு!’’ - பெருமிதமாகப் பேசுகிறார் வாரிசுகளில் மூத்தவரான விஸ்வநாதன் சுப்பு.‘‘அப்பாவுக்கு மூணு மனைவிகள்.

முதல் தாரமான எங்க அம்மாவுக்கு நானும் என் அண்ணனும்தான் பிள்ளைகள். அப்பாவுக்கு சொந்த ஊர் தஞ்சாவூர் பக்கம் கன்னேறி ஏந்தல். எங்க அம்மா ஊரான கொத்தமங்கலத்தை தன் பேரில் சேர்த்துக்கிட்டார். என்னோட மூணு வயசுலயே எங்க அம்மா இறந்துட்டாங்க. சின்னம்மா லட்சுமி அம்மா மடியிலதான் நாங்க வளர்ந்தோம். அவங்களுக்கு 10 குழந்தைகள். மூணாவதா, நடிகை சுந்தரிபாய் அம்மாவை அப்பா கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டார்.

அப்பா ஜெமினி கதை இலாகாவில் அங்கம் வகிச்சவர். சினிமா, நாவல், தொடர்கதைகள்னு அப்பா எழுத்துத் துறையில கொடி கட்டிப் பறந்தப்ப வாங்கிப் போட்ட குட்டி பங்களா இது. ஒரு பெரிய கூடம், ரெண்டு பக்கமும் நாலு நாலு அறைகள். ஒரே ஒரு சமையலறை... இதுதான் பங்களாவின் அமைப்பு. சுந்தரிபாய் அம்மாவுக்குப் பிறந்த 2 பிள்ளைகளோட சேர்ந்து மொத்தம் 14 பேர் இங்கேதான் தவழ்ந்து வளர்ந்தோம்.

ஏற்கனவே எங்க வீட்ல பாட்டிகள், தாத்தாக்கள், சித்தப்பா - சித்திகள்னு உறவுக்காரர்கள் கூட்டம் அலைமோதும். அதனால சின்னம்மாவோட வரவு யாருக்கும் ஒண்ணும் வித்தியாசமா படலை. ஏதோ கூடுதல் பலம் இந்தக் குடும்பத்துக்கு கிடைச்சிட்டது போலத்தான் உணர்ந்தோம். நாங்க யாருமே வெவ்வேறு அம்மாவுக்குப் பிறந்தவங்கனு எந்தக் காலத்திலும் நினைச்சதில்லை.

அப்பா வீட்ல இருக்கும்போது வீடே அமைதியா இருக்கும். சில சமயம் ரொம்ப அமைதி அதிகமாயிடுச்சுன்னா அப்பாவே கூடத்துக்கு வந்து எல்லாரையும் கூப்பிட்டு ஆரவாரமா விளையாடச் சொல்லுவார். அதுக்கும் சரின்னு ஆட்டம் போடுவோம். சரியோ தப்போ... அப்பா பேச்சுக்கு மறுபேச்சு இல்ல.

இதுதான் எங்க வீட்டு ரூல்ஸ். எங்களை ஒண்ணா பிணைச்சு இருந்ததும் அதுதான். 1976ல அப்பா இறந்தப்போ ரெண்டு பெண்கள் ரெண்டு பிள்ளைகளுக்குத்தான் கல்யாணம் ஆகியிருந்தது. கேப்டன் இல்லாத ஷிப் மாதிரி ஆகிடுச்சேனு வருங்காலத்தை நினைச்சு அரண்டு போயிட்டோம்!’’ என நிறுத்துகிற விஸ்வநாதனைத் தொடர்கிறார் அவர் மனைவி விமலா.

‘‘தொடக்கம் சரியா இருந்தா, எல்லாம் சரியா இருக்கும். எங்க கல்யாணத்தப்பவே ‘குடும்பம் ஒண்ணாதான் இருக்கும். அதைப் பிரிக்கக் கூடாது’னு கண்டிஷன் போட்டாங்க. அதே கண்டிஷனை அடுத்தடுத்த கல்யாணப் பேச்சு தொடங்கும்போதும் யாராவது முன்மொழிஞ்சுடுவாங்க. ஒரு கட்டத்துல எங்க குடும்பத்தைப் பத்தி எல்லாருக்கும் தெரிஞ்சுடுச்சு. கூட்டுக் குடும்பமா வாழ சம்மதம் இருக்குறவங்கதான் இங்கே பெண் கொடுக்கவே வந்தாங்க!’’ என்கிறார் அவர் புன்னகையுடன்.

‘‘கல்யாணம் ஆன புதுசுல எனக்குக் கூட பயம்தான். ரெண்டு மாமியார், எட்டு நாத்தனார்கள், ஐந்து மச்சினர்கள் இருக்குற குடும்பம்னா யாருக்குத்தான் பயம் இருக்காது? ஆனா, போகப் போக எல்லாம் பழகி சகஜமாகிடுச்சு!’’ என்கிறார் அந்த வீட்டின் இன்னொரு மருமகளான வித்யா.

‘‘இப்படிப்பட்ட கூட்டுக் குடும்பங்கள் எல்லா விதத்திலும் வசதிங்க. என்னைத் தேடி வீட்டுக்கு வர்ற ஃப்ரெண்ட் எல்லாம் நான் இல்லாட்டி கூட மற்ற அண்ணன், தம்பிகள் கூட பேசிட்டிருப்பாங்க. அண்ணன் தம்பிகளோட ஃப்ரெண்ட்ஸ் எல்லாம் எனக்கும் ஃப்ரெண்ட்ஸா இருப்பாங்க. இப்படி நம்ம நட்பும் பரந்து விரியும். அதனால முன்னேற்றமும் அதிகம் இருக்கும்!’’ என்கிறார் சுந்தரிபாயின் மகனான முரளி.

‘‘எங்க 14 பேரோட விழுதுகள் இப்ப 70 பேரா வந்து நிக்குது! அடுத்த தலைமுறை வந்தாச்சு. அவங்களுக்காக எல்லாரும் ஒரே கேம்பஸ்ல வசிக்க முடியாத சூழல். சிலர் இந்த ஃப்ளாட்டுகளை வாடகைக்கு விட்டுட்டு வெளிநாட்லயும் சிலர் வெளி மாநிலங்கள்லயும் இருக்காங்க!’’ எனத் துவங்குகிறார் சுவாமிநாதன். பதினான்கு உடன்பிறப்புகளில் ஒருவர்.

‘‘ஒரே வீட்ல இருக்கும்போது கூட இல்லாத நெருக்கத்தை டிஜிட்டல் டெக்னாலஜி கொடுக்குது. எல்லாரும் எப்பவும் எங்க பாக்கெட்லயே இருக்குற மாதிரி இருக்கு. ஆனா, இப்பவும் குடும்பத்துல ஒரு விசேஷம்னா உலகத்தின் எந்த மூலையில இருந்தாலும் ஒண்ணு கூடிடுவோம்!’’ எனக் கட்டை விரலை உயர்த்திக் காண்பிக்

கிறார் அவர்.

- டி.ரஞ்சித், நன்றி: குங்குமம்

=====================================================================================

தெரியாத பாதைகளில் பிரிந்து போகிறோம்.. சில பயணங்கள் சுகமானவை; சில சுமையானவை. கூடு திரும்பும் நாள் என்று தெரியாமல் கிளம்பும் பயணம் கனமானது.

ரயில்கள் தாண்டிச் சென்ற பின் 

தனிமையில் தவித்த 

தண்டவாளங்கள் 

ஆர்வத்துடன் காத்திருக்கின்றன 

அடுத்தடுத்த ரயில்களுக்காக 

இறங்கிச் சென்ற மக்கள் 

கடந்து சென்ற பின்னும் 

அங்கேயே அமர்ந்து 

காதலுடனும் நட்புடனும் 

நேரம் போக்கும் சிலரால் 

கலகலப்பையும் கொஞ்சம்

காட்டுகிறது  

ரயில் நிலையம்   

ஓய்வெடுக்கும் வியாபாரிகள் 

இயந்திரகதியான இயக்கத்தில்

அடுத்த ரயிலின் 

பேரிரைச்சலுக்காகக் 

காத்திருக்கிறார்கள் 

கையில் 

வியாபாரத் தட்டுகளுடன் 

வெளியில் வந்தால் 

சற்று தூரத்தில் 

தூர்ந்து போன பாதைகளின் 

முடிவில் 

தொலைவில் தெரிகிறது 

பயனிழந்துபோன 

பழைய ரயில் நிலையம் ஒன்று 

பயன்பட்ட பழைய 

நாட்களின் 

நிறமிழந்துபோன நினைவுகளோடு 

முற்றிலுமாய் தான் 

காணாமல் போகும்

அந்த முடிவு நாளுக்காக

மௌனமாகக் காத்திருக்கிறது ​

அருகிலேயே பட்டுப்போன 

மரமொன்றும் 

பசுமையாய் தான் வளர்ந்திருந்து 

நிழல் தந்த 

காலங்களின் நினைவுகளோடு 

சாய்ந்து நிற்கிறது 

காலத்தின் எச்சங்களாக 

வெளியில் வந்து 

வேகமாய்ச் சென்று மறையும் 

சுயநல 

மக்கள் கூட்டத்தில் 

தன் 

சோகங்களை சொல்லமுடியாமல்

நினைவில் வந்து 

திரும்பிப் பார்க்கும் 

ஒருவனுக்காகக் காத்திருக்கிறது 

சிதிலமடைந்த அந்தக் கட்டிடம் 

================================================================================================

பார்த்ததில் ரசித்தது..

====================================================================================================

படித்ததில் பகிர ஆசைப்பட்டது...

=======================================================================================

பொக்கிஷம்..

அப்படியே தங்கமாயிருந்தால் பொக்கிஷம்தான்!

ஜிகுஜிகுஜிகு ரயில் வண்டி...எஞ்சின் வேகம் ரயிலின் வேகம் என்பின்னாலே நீ தொடராதே...

மோட்டார் வண்டியும் புகை விடுவது போல இருக்கிறது இல்லை?!

பயணங்கள் தொடர்கின்றன...

போன வாரமே பானு அக்கா எங்கே ஜோக்ஸ் என்று கேட்டிருந்தார்...

மனைவி ஊரில் இல்லாதபோது..