கடையில் கண்ணில் பட்ட 'அது'

 அந்தக் கடையைப் பார்த்ததும் த்ரில்லாகிப் போனேன்!  ஆ..  இது பிப்ரவரி மாதமா?

அட..  ஆமாம்.  அதுதான் இது கண்ணில் படுகிறது.  

எப்போதும் இதற்காக மாம்பலத்துக்கு படை எடுக்க வேண்டி இருக்கும்.  அல்லது யாராவது தெரிந்தவர்களிடம் உறவுகளிடம் கூட சொல்லி வாங்கி இருக்கிறேன்.

இன்று என் கண் முன்னே கடை.  

இடம் நங்கநல்லூர்.  கடையில் இரண்டே பொருட்கள்.  ஒன்று இது.  இரண்டாவது மணத்தக்காளி  காய் குவியல்.

இது அது என்றே சொல்கிறேனே...  என்ன அது?

தஞ்சாவூர்க் குடைமிளகாய்!  நானும் வருஷத்துக்கு ஒரு போஸ்ட் இதை வைத்து போட்டு விடுகிறேன் இல்லை?!  இதோ இந்த வருட போஸ்ட்..

இன்னும் சற்று நாட்களில் முடிவுக்கு வந்து விடும் இதன் சீஸன்.  ஆனால் இதன் நினைவே இல்லாமல் ஜனவரி முதல் அன்று வரை நாளை ஒட்டி இருக்கிறேன்.

சில சமயங்களில் நாம் அடிக்கடி பேசும் நண்பன் நடுவில் சில நாள் பேசாத நிலையில்  "என்னடா....  சத்தத்தையே காணோம்?"  என்று ஃபோன் செய்வான் தெரியுமா..   அது போல இது என் கண்முன்னே தோன்றி "என்னை மறந்துட்டே பார்த்தியா" என்று காத்திருப்பது போல தோன்றியது!  என் அப்பா சொல்வாரே..  "நல்ல ஃபர்ஸ்ட் க்ளாஸ் மிளகாய்..   அதன் பேரைச் சொல்லி கூப்பிட்டு பாரு 'ஓவ்'ன்னு குரல் கொடுக்கும்"  அந்த டைப் மிளகாய்.

ஏற்கெனவே சீஸன் முடிவுக்கு வரும் சமயம் என்பதால் விலை கன்னாபின்னா என்று சொல்வார்கள்.  சாதாரணமாகவே அப்படிதான். பெரும்பாலும் படி நூறு ரூபாய் என்றும் சில சமயங்களில் படி 80 ரூபாய் என்றும் வாங்கி இருக்கிறேன்.  அதன் மதிப்பு நமக்கு தெரிவது போலவே அவர்களுக்கும் நன்றாய்த் தெரியுமே..  ஆளை பார்த்ததும் விலை ஏற்றி விடுவார்கள்.  நாம் குறைத்துப் பேசினாலும் அவர்கள் குறைப்பது அவர்கள் லாபத்தில்தான்.  உண்மையான விலையில் அல்ல. கணநேரத்தில் ஓடிய இந்த சிந்தனையின் விளைவாக அதே அரை கணத்தில் தோன்றிய யோசனையின்பேரில் கடைக்காரரிடம் கேட்டேன்..

"சுண்டைக்காய் என்ன விலை?  என்ன ஒரு மாதிரி சுருங்கி நல்லாவே இல்லை?"

கடைக்கார கட்டுமஸ்தானர் என்னைப் பார்த்தார்.  என் பாஸும்தான்..  அவர் பார்வை 'அட..  அறியாப் பயலே..' என்றது.  பாஸின் பார்வை "என்ன கயண்டுடுச்சா" என்றது.

"சுண்டைக்காய் இல்லை..  இது மிளகாய் சார்.."

"மிளகாயா?!!"  வியந்துபோய் அதைக் கைகளில் எடுத்துப் பார்த்தேன்.  இதை எப்படி சாம்பாரில் ரசத்தில் சேர்ப்பார்கள்?" கடைக்காரரை நிமிர்ந்து பார்க்காமலே மிளகாயை ஆராய்ந்தேன்.  பாஸை நினைத்து பயமாகவும் இருந்தது..  எதாவது கேட்டு மாட்டி விட்டு விடுவாரோ...  கட்டுமஸ்தானர் அருகிலேதான் இருந்தார்.  அவருடன் பேசிக் கொண்டிருந்தனர் இரண்டு மூன்று ஆட்டோக்காரர்கள்.

"அந்த மாதிரி மிளகாய் இல்லீங்க இது..  ஊறுகாய் மிளகாய்..."

"ஊறுகாயா?  இதுவே காரம்..  இன்னும் காரம் சேர்த்து?"...   எனக்கே என் நடிப்பு சற்று ஓவராக பட, சட்டென்று மாற்றினேன்.  "ஓ..   உப்பு போட்டு வத்தல் வைப்பார்களோ.."

"ஆமாம்..  வேண்டுமா?"

கொஞ்சம் தயங்கினேன்.  இதை வாங்க வேண்டுமா என்று யோசிப்பது போல நின்றேன்.  போட்டியாளர்கள் யாரும் வந்து விடக்கூடாது என்கிற கவலையும் இருந்தது.  "நூறு என்ன விலை?  கால் கிலோன்னா எவ்வளவுக்கு கொடுப்பீங்க?"  நான் சாம்பார் மிளகாய் நடிப்பிலேயே தொடர்ந்தேன்.  ரியலாக இருக்க வேண்டும் அல்லவா?!

"படிக் கணக்குதான் சார்..  படி நாற்பது ரூபாய்..  (ஆ..  இதுவரை நான் கேட்டேயிராத விலை!)  மூன்று படி நூறு ரூபாய்ன்னு தர்றேன்"  படியைக் காட்டினார்.

"அவ்வளவு வாங்கி என்ன செய்யப் போகிறேன்..."  இழுத்தேன்.

"கொஞ்சம்தான் இருக்கு..  வாங்கிட்டு போங்க..  நல்லா கழுவி கீறி விட்டு உப்பு போட்டு மோர்ல ஊறவைங்க..  அப்புறம் காய வெச்சுடுங்க.."

திரும்பி பாஸைப் பார்த்தேன்.  யோசிக்கிறேனாம்...   அவர் புதிராய் இந்த நாடகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.  அவரும் 40 ரூபாய் நூறு ரூபாயில் கவரப்பட்டிருந்தார் என்பது பின்னர் தெரிந்தது.  'அப்படியே வாங்கிடுவீங்கன்னு நினைச்சேன்.  அப்புறமும் கண்டின்யு பண்ணினீங்க..  கொஞ்சம் கவலையாவும் இருந்தது' என்றார் பின்னர்.

நான் இன்னும் கொஞ்சம் யோசித்து விட்டு நாலு படி நூறு ரூபாய்னு கொடுங்க....  இதை வாங்கிட்டு போய்..  எப்படி வருமோ.."

சட்டென எடுத்து அளக்கத்தொடங்கி விட்டார் கடைக்காரர்.  அப்படியானால் நான் இதுவரை வாங்கியதெல்லாம் அநியாய விலைதான் போல..

பக்கத்தில் நின்றிருந்த  ஆட்டோக்காரர்களில் ஒருவர் "நம்பி வாங்கிட்டு போங்க..  நிறைய பேர் வந்து வாங்கிட்டு போவாங்க... " என்றார்.  இன்னொருவர் அந்தக் குவியலிலிருந்து ஒரு மிளகாயை எடுத்து வாயில் வைத்து கடித்தார்!

வாங்கி பையில் வைத்துக் கொண்டு உள்ளூர ஒரு துள்ளலுடன் நகர்ந்தபோது இறுதி ஷாட்டாக அந்த ஆட்டோக்காரர் காதில் விழுமாறு பாஸிடம் ரகசியமாக சொன்னேன்.  "இவ்வளவு காசு கொடுத்து மிளகாயை வாங்குவாங்களா?  வாங்கிட்டோம்..  சரியா வரலைன்னா எல்லாம் வீண்"

வீட்டுக்கு வந்ததும் முதல் வேலையாக அலம்பி, துடைத்து மிளகாயில் ஓட்டை போட்டு கல் உப்பு போட்டு ஊற வைத்து விட்டுதான் மறுவேலை!

அஞ்சு படி நூறு ரூபாய்ன்னு கேட்டிருக்கலாமோ?!!

=================================================================================================================

​பரம முருக பக்தரான கி.வா.ஜ., ஒருமுறை பெரியவரைச் சந்திக்க நேர்ந்தது. நல்ல சொற்பொழிவாளரான அவரிடம் பெரியவர் மிக விஸ்ராந்தியாகவே பேசுவார். அப்படித்தான் அன்றும் பேசினார்:‘திருப்பதி முருகன் தலமா? திருமாலின் தலமா?’ என்பதுதான் அன்று பெரியவர் கி.வா.ஜ.விடம் கேட்ட கேள்வி.‘இரண்டுக்குமே அங்கே ஆதாரம் உண்டு’ என்றார் கி.வா.ஜ.’‘எப்படி?’ என்று கேட்டார் பெரியவர்.‘வடநாட்டார் பாலாஜி என்று அந்த ஆண்டவனை அழைக்கிறார்கள். பாலனாக இருப்பவன் முருகன் தான். அடுத்து, வெள்ளிதோறும் திருமலையில் இன்றும் வில்வத்தால் அர்ச்சனை நடக்கிறது. மேலும், மலைகளுக்கெல்லாம் தலைவன் முருகன்தான் என்பது வழக்கு. அவன் குறிஞ்சி நிலக் கடவுளல்லவா?’என்றார் கி.வா.ஜ.‘சரி! இதில் உன்னுடைய கருத்து என்ன?’ – என்று கேட்டார் பெரியவர். ‘பழங்காலத்தில் அங்கே முருகன் கோயிலும், திருமால் கோயிலும் இருந்திருக்க வேண்டும். திருமால் கோயிலுக்கு சிறப்பு வரவர, முருகன் கோயில் மறைந்திருக்க வேண்டும். இதுதான் என் கருத்து’ என்றார் கி.வா.ஜ.

ஆனால், பெரியவர் தன் கருத்தாகச் சொன்னது என்ன தெரியுமா?

‘ஏதோ ஒரு புராணத்தில் அங்கே இரண்டு சக்திகள் இருப்பதாகப் படித்திருக்கிறேன். ஒன்று கௌமாரி; இன்னொன்று வைஷ்ணவி.அதனால்தான் அந்த கோயில் மதில்சுவரில் சிங்க வாகனம் உள்ளது!திருமால் ஆலயம்தான் என்றால் கருட வாகனம் இருக்கும். முருகன் கோயிலாக இருந்தால் மயில் வாகனம் இருக்கும். ஆனால், சக்திக்கு வாகனமான சிம்மம்தான் அங்கே உள்ளது. தொண்டை மண்டலத்தில், சக்தி க்ஷேத்திரத்தில் சிம்மம்தான் இருக்கும்.  

ஒரு காலத்தில் திருப்பதி, தமிழ்நாட்டின் தொண்டை மண்டலத்தோடுதான் சேர்ந்திருந்தது. பின், அரசியல் காரணங்களால் மொழிவாரியாக மாநிலம் பிரிக்கப்பட்டதில் ஆந்திராவோடு சேர்ந்து விட்டது. இரண்டு சக்திகளுக்கான கோயிலாக அது இருப்பதனால் – முருகன் கோயில் என்றும், திருமால் கோயில் என்றும் சொல்வது பொருந்துகிறது’ என்றார்.

பிறகு அங்கு இருக்கும் மடத்துச் சிப்பந்தியிடம் ‘எனக்கு திருப்பதியில் கொடுத்த பரிவட்டம் உள்ளே இருக்கிறது. அதைக் கொண்டுவா’ என்று பணித்தார். அவரும் அந்த பரிவட்ட ஆடையைக் கொண்டு வந்தார். அதை கி.வா.ஜ.விடம் கொடுத்து அளக்கச் சொன்னார்.

கி.வா.ஜ.வுக்கோ ஒரே பரவசம்.ஏனென்றால், அந்த பரிவட்டம் திருப்பதி பெருமாளுக்கு சாத்தியபின் பெரியவருக்கும் சாத்தப்பட்டது. இப்படி இருவர் திருமேனியைத் தழுவியதை அவர் தழுவும்போது சிலிர்ப்பு ஏற்படத்தானே செய்யும்?

கி.வா.ஜ.வும் அதை அளந்து பார்த்தார். சரியாக முப்பத்தி ஆறு முழங்கள் இருந்தது. இதுபோன்ற பரிவட்ட ஆடைகளை திருப்பதி தேவஸ்தானத்துக்கென்றே பிரத்யேகமாக தறிபோட்டு நெய்வது வழக்கம். இதற்கென்றே நெசவாள கிராமம் ஒன்று உள்ளது.

அவர்களுக்கும் காலம் காலமாக முப்பத்தாறு முழம்தான் கணக்கு. கி.வா.ஜ.வும் முப்பத்தாறு முழம் இருப்பதைக் கூறினார்.உடனேயே பெரியவர், ‘நம்மவர்களில் பெண்கள் பதினெட்டு முழம் கட்டுகிறார்கள். இரண்டு பெண்களுக்கு என்றால் முப்பத்தி ஆறு தானே?’ என்று கேட்டார். அதாவது வைஷ்ணவி, கௌமாரி என்னும் கணக்கில்… சமத்காரமான அந்த கருத்தும் கேள்வியும் கி.வா.ஜ.வுக்கு பிறகே புரிந்தது. அதேசமயம் திருமலை எப்படி திருமாலின் கோயிலாக பெரும்புகழை அடைந்தது, ஏன் சக்தி தலமாக தொடரவில்லை என்கிற கேள்வியும் எழுந்தது. பெரியவர் அதற்கும் பதிலைச் சொன்னார்:

‘இன்றும் இரண்டு சக்திகளின் செயல்பாடுகளும் அங்கே அனுக்கிரகமாக மாறி வெளிப்பட்டபடிதான் உள்ளது. கௌமார சக்திக்கு முருகனையும், வைஷ்ண விக்கு திருமாலையும் அடிப்படையாகச் சொல்வார்கள். இதில் இருவருக்கும் மாமன் மருமகன் உறவு முறை உண்டு. அவ்வகையில் மாமனே பெரியவர் என்பதால், மருமகன் மாமனுக்குள் ஐக்கியமாகி விட்டார் எனலாம். இது ஒரு கோணம்.அடுத்து, காத்து ரட்சிப்பதில் திருமாலே முன் நிற்பவர். ‘சர்வம் விஷ்ணுமயம் ஜகத்’ என்பது வழக்கு. சித்தாந்தப்படி அவனே எல்லாமுமானவன். அவனுக்குள் எல்லாமே அடக்கம். அடுத்து, அது ஏழாவதாக உள்ள மலைமேல் உள்ள ஆலயம்! அதில் ஆறு சுடர்களில் மலர்ந்த ஆறுமுகன் அடங்கிவிடுகிறான் என்றும் எடுத்துக் கொள்ளலாம்.

==================================================================================================

மாப் வயலன்ஸ்!

ஆற்று வழியில் குழப்பம் 

ஆகாயத்திருந்து மழை

அளவற்றுப் பொழிந்ததில் 

ஆங்காங்கு சேர்ந்த வெள்ளம் 

அகதிகளாய் வந்து 

அடுக்கடுக்காய் சேர்கின்றன 

அமைதியான ஆற்றுடன் 

தங்கள் வழி சென்ற 

ஆறுகளுக்கு 

பாதை அமைத்து, 

பாதுகாப்பாய் நின்ற 

கரைகளை உடைத்து 

பள்ளம் கண்ட இடங்களிலெல்லாம் 

பாய்கிறது 

அளவற்றுப் போனதால் 

ஆறு என்கிற நிலையிலிருந்து 

பெயர்மாற்றம் பெற்று 

கண்ணியமிழந்த வெள்ளம் 

ஊருக்கு நடுவில் 

உதவியாய் 

ஓடிக்கொண்டிருந்த ஆறு 

உருமாற்றம் பெற்று 

தனக்கு நடுவில் ஊரை 

அமிழ்த்தி 

உத்வேக ஊழிக் கோலம் 

கொள்கிறது 

===============================================================================================

பார்த்ததில் மனதில் நின்றது...

ஆட்சியாளர்களின் அடிமைகள் நாங்கள்.  சம்பளம் வாங்கும் வேலைக்காரர்கள்.  அதற்காகவே அவர்கள் சொல்கேட்டு போர் செய்கிறோம்.  ஆனால் எங்களுக்கும் உணர்வுண்டு, நட்புண்டு, இதயமுண்டு, அன்புண்டு, இழப்புண்டு..  சோகமும் உண்டு...

நன்றி இணையம்.

=================================================================================================

படித்ததில் சுவாரஸ்யம். 

================================================================================================================

சமீபத்தில் பாலகுமாரன் வார்த்தைகள் படிக்க நேர்ந்தது..

ஸ்கூட்டர்ல போகும்போது 'டம்மு டும்'முனு விழுந்து இடதும் வலதும் அலைஞ்சு விழுந்திடுவோமோ அப்படிங்கிற ஒரு உயிர்பயம் ஏற்படும், அந்த உயிர்ப்பயம் ஏற்படுறபோது ஒரு கோபம் வரும்.

எந்த சண்டாளன் இந்த குழி தோண்டினான். இப்படி சரியா மூடாது போறானே ஒரு ஆத்திரம் வரும்.

எவன் ஏமாத்தினானோ எவன் திருடினானோ மக்கள் இப்படி கொள்ளையடிக்கிறானோ இவன் வீடு நல்லாயிருக்குமா.இவன் மனைவி நல்லாயிருப்பாளா இவங்க குழந்தைகள் ஆரோக்யமா வளருமா.

அது திருடாதா திரிசமம் பண்ணாதா.இவன் பொண்டாட்டி ஏமாத்திட்டு வேற பக்கம் போகமாட்டாளா அந்த வேதனை இவன தவிக்க வைக்காதா அப்படின்னு ஒரு கோவம் வரும் .

ஆனா நான் இதையும் ஆழமா யோசன பண்ணிப் பார்த்தேன். தனக்கு என்ன யோக்யதையோ அந்த அரசாங்கம் கிடைச்சுருக்கு.

அந்த அரசாங்கத்துக்கு என்ன யோக்கியதையோ அதுக்குண்டான அதிகாரிங்க கிடைச்சிருக்காங்க. அந்த அதிகாரிக்கு என்ன யோக்கியதையோ அதுதான் வேலையா நடக்குது.

ஆக இந்தமாதிரி தெருதான் நமது யோக்கியதை. அரசாங்கத்தப்பு இல்ல. நம்ம தப்பு. ஜனங்க தப்பு.என் தப்பு.

யாரை கொண்டாடணும்னு தெரியல. யாருக்கு கொடி பிடிக்கணும்னு தெரியல. ஸோ என் யோக்கியதைக்கு இப்படித்தான் கிடைக்கும்.

நூறு ரூபா காசு கொடுத்தா உனக்கே ஓட்டுப் போடுறேன்ற ஜனத்துக்கு ரோடே அதிகம்.

நூத்தம்பது ரூபா மூக்குத்திக்கு தன்னுடைய வாக்குரிமைய அடமானம் வைக்கிற பொம்பளைக்கு குழாய் ல எப்டி தண்ணி வரும். குடத்த எடுத்துக்கிட்டு தெருத்தெருவா அலையதான் செய்வா.

இணையத்திலிருந்து...

===========================================================================================

பொக்கிஷம்..

எப்படியோ மருந்து உள்ளே போகணும்...  அவ்வளவுதானே மருத்துவரே...!!

இதற்கு எறும்புக்கடியே பரவாயில்லை!

கணக்கு போடுவீர்களா?  கஷ்டத்தைப் புரிந்து கொள்வீர்களா?

அம்மா..  அம்மா..  அம்மா...

அடுத்த இரண்டு படங்களையும் பாருங்கள்.  ஓவியர் தன் பெயரையே போடவில்லை.  அவருக்கும் அவ்வளவு நம்பிக்கையா, இல்லை மறந்து விட்டாரா, தெரியவில்லை.  தொடர்கதை கூட இல்லை.  சிறுகதைதான்.  சொல்லப்போனால் நெடுங்கதை!  எனது யூகம் வர்ணம்.  இல்லை ஆரம்ப கால ராமு.  

இன்னொன்று நானெல்லாம் (!) இரண்டு படம் போட்டால் ஒவ்வொன்றிலும் ஒவ்வொரு முகம் தெரியும்,  ஓவியர்கள் எப்படி ஒரு கேரக்டருக்கு வரைந்த முகத்தை அடுத்தடுத்த படங்களிலும் மாறாமல் மெயின்டெயின் செய்கிறார்கள் என்பது எனக்கு ஆச்சர்யம்.  மாடல் யாராவது வைத்திருப்பார்களோ என்னவோ..  மாயா வின் ஓவியங்களில் நான் கவனித்த வரை பெண் கேரக்டருக்கு ஒன்று விஜயகுமாரி சாயல் இருக்கும் அல்லது சரோஜாதேவி சாயல் இருக்கும்!