கேட்டு வாங்கிப்போடும் கதை : செவ்வந்தி - துரை செல்வராஜூ

செவ்வந்தி

துரை செல்வராஜூ 

=========

செந்தூரச் சாந்தாகச் சிவந்திருந்த கீழ் வானிலிருந்து கோபக் கனலுடன் எழுந்த சூரியன் உச்சியில் நின்று உக்ர தாண்டவம் ஆடுவதற்குச் சற்று முந்தைய நேரம்...

முற்பகல் மணி பதினொன்று...

அந்தத் தெரு ஆளரவமின்றிக் கிடந்தது..  ஆனாலும் இது குடும்பங்கள் விளங்கும் தெரு தான்..

ஏதோ ஒரு காரணமாக இன்றைக்கென்று ஒரு குஞ்சு குளுவானையும் காணோம்...

தெருப்புழுதியை அளைந்து விளையாடுவதற்குக் கூட மனமில்லாத கீழைக் காற்று - ஏதோ ஒன்றுக்குஅச்சாரம் வாங்கிக் கொண்டதைப் போல அமைதியாக இருந்தது...

தெருக்கோடியில் வடக்கு பார்த்ததாக ஒரு கோயில்..  பழைமையான கோயில்... அதுவும் காளியம்மன் கோயில்...

ஊருக்குப் புதுசாக யார் வந்தாலும் அவங்க கண்ணுல முதல்ல தென்படுறது காளியம்மன் கோயில் தான்...

இந்த வட்டாரத்திலேயே மிக மிக உக்ரம் கொண்ட காளி இவள்...

இந்தத் தெருவுக்கே இவளால் தான் பெயர்...

ஸ்ரீ பத்ரகாளியம்மன் கோயில் என்றிருந்தாலும் ஜனங்கள் காளியாத்தா கோயில்..ன்னு தான் சொல்லுவாங்க...

பேரு தான் காளியாத்தா!...

நேர்ல நின்னு நிமிர்ந்து பார்த்தா நெடு.. நெடு..ன்னு வளர்ந்த இருபது வயசுப் பொண்ணு மாதிரி இருப்பா...

அப்படியே கால்...ல கும்புட்டு விழுந்தா கூடப் பொறந்த பொறப்பு மாதிரி சிரிச்ச முகத்தோட கூடவே வருவா!...

அப்படியாகப்பட்ட காளியம்மன் முகத்தை நேர்..ல பார்க்க பயந்துகிட்ட ஜனங்க கோயில் வாசல்..ல இருந்து இருபதடி தூரத்தில சந்நிதிய மறைச்சு நட்ட நடுவா வேப்பங்கன்னு நட்டு வச்சாங்க...

அந்த வேப்ப மரம் குடை மாதிரி பெருசா வளர்ந்து இப்போ கோயிலை மறைச்சுக்கிட்டு நிக்குது...

ஆக - தெருவில் எங்கிருந்தும் காளியம்மன் சந்நிதியைப் பார்க்க முடியாது..  கோயில் வாசலுக்குப் போனால் தான் காளியம்மனின் தரிசனம்...

இப்படியான தெருவில் வடக்கு தெற்காக இந்தப் பக்கம் அம்பது வீடு..  அந்தப் பக்கம் நாற்பத்தஞ்சு வீடு... நடுவால சாமியார் மடம்...

இந்த சாமியார் மடம் அந்தக் காலத்துல அன்ன சத்திரம்..

இந்த ஊர் வழியா போற வர்ற சனங்க இருந்து பசியாறிட்டுப் போகட்டும்..ன்னு யாரோ புண்ணியவான் கட்டி வைச்சது...

காலம் போன காலத்துல பரதேசிகள் தங்குற மடம் ஆனது...

அதுக்கப்புறம் திண்ணைத் தூங்கிப் பசங்களோட மடம் ஆகி இப்போ அதுவுமில்லாம யாரோ பெரிய புள்ளியோட சொந்த இடம்..ன்னு
ஆகிப் போச்சு...

இதப் பத்தியெல்லாம் கவலையில்லாம -

'' யார் எப்படிப் போனா என்ன!.. நமக்கெதுக்கு ஊர்வம்பு?..'' -ன்னு அந்த வீட்டுக்குத் தெற்கால இருந்த செம்பருத்திச் செடிக்கிட்ட சுருட்டிக்கிட்டுக் கிடந்தது அந்தத் தெருவோட காவல் நாய்...

அந்த வீடு.. அந்த வீடு... ன்னா அது எந்த வீடு?...

அந்த வீடு... ந்னு சொல்றது இதோ இந்த பழைய ஓட்டு வீட்டைத் தான்...

வீட்டோட தலை வாசலில் தாழ்வாரத்தின் இறக்கத்தில் சுண்ணாம்புப்
பொட்டுகளுடன் திருகு கள்ளியும் அதனோட்டு பூளைப் பூஞ்செடியும்....

இந்தப் பூளைச் செடியும் திருகு கள்ளியும் போன வருசத்துக்கு முந்துன மாட்டுப் பொங்கலோட கட்டி வைச்சது...

போன வருசம் அதை மாற்றிக் கட்டியிருக்கணும்...  ஆனா.. கட்டி வைக்கலை.. அதுக்கான தோது அமையலை..

இந்தப் பக்கம் சிமெண்ட் சாய்மானத்தோட படுக்கைத் திண்ணை..

அந்தப் பக்கமா பத்துப் பதினைஞ்சு பேர் உட்கார்ந்து பேசும்படிக்கு அகலமா உபசாரத் திண்ணை...

அந்தத் திண்ணைக்கு நடுவா செவுத்துல மூனுக்கு ரெண்டு அகலத்துல சன்னல்...  அது முழுதும் தூசியும் தும்பும்... ஒரே அழுக்கு...

சன்னலுக்கு உள்ளாற மடக்கு கதவு தாழ்ப்பாள்...  அந்தச் சன்னலத் தெறந்தே பல மாசம் ஆச்சு..

சன்னல் கதவுங்க நெருப்புல கரிஞ்ச மாதிரி...

கரிஞ்ச மாதிரி... என்ன.. கரிஞ்ச மாதிரி!..

நெருப்புல எரிஞ்ச கதவுங்க தான்...  சன்னல் கம்பி எல்லாங்கூட கரிப்புகை...  அன்று நடந்த கோரத்திற்கு சாட்சியாக...

அத்தோட தெருப்புழுதி.. ஒட்டடை... எட்டுக்கால் பூச்சி வலை...  அதற்காக யாரும் இல்லாத வீடு என்று ஆகி விடாது...

இருக்காங்க... அந்தக் கிழவியும் அதோட மகனும்..

இவங்களைத் தேடித்தான் அவள் வந்து கொண்டிருக்கிறாள்...

இந்தக் கையில் ஒரு பெட்டி.. அந்தக் கையில் ஒரு குடை..  குடை நிழலும் அவளோடு தான் வருகின்றது...

ஆனால் அவள் குடையைப் பிடித்துக் கொண்டிருக்கிற மாதிரி தெரியவில்லை...  ஒருவேளை தோளில் பொருத்திக் கொள்கிற மாதிரி ஏதாவது இருக்குமோ!..  ஒன்றும் சரியாகப் புலப்படவில்லை..

கொலுசுகளின் சலசலப்பைக் கேட்டு அரைகுறையாகக் கண்விழித்தது
அங்கே சுருட்டிக் கொண்டு கிடந்த நாய்..

அந்த நாய் கண் விழித்த வேளையில் அதுவரைக்கும் சும்மா இருந்த காற்று சுழற்றிக் கொண்டு அடித்து - அவள் வரும் வழியைச் சுத்தப்படுத்தியது...

என்னடா.. இது?... - திடுக்கிட்ட நாய் அகலக் கண் விழித்துப் பார்த்தது..

அவ்வளவு தான் .. அந்த விநாடியில் அதன் சப்த நாடிகளும் ஒடுங்கிப் போயின..

வாய் விட்டு அலறுவதற்கும் பயந்ததாக அடங்கிக் கிடந்த தெருவைக் குறுக்காகப் பாய்ந்து கடந்து ஓடியே போனது..

அடி மேல் அடியெடுத்து வைத்து வந்த அவள் அந்தத்  வாசல் நடையில் மெல்ல அடியெடுத்து வைத்தாள்...

'' ஒரு கோலம் கூடப் போட வில்லையே!... ''

'' நல்ல காரியம் நடக்கும்போது தானே கோலம் எல்லாம் போடுவாங்க!... ''

தனக்குள் அவள் சிரித்துக் கொண்டாள்..

'' வாம்மா!... உனக்காகத்தான் இவ்வளவு நாள் காத்திருந்தேன்!... ''  - என்று சொல்லி வணங்கியபடி நிலைப்படியில் இருந்த மனைத் தேவதை விடை பெற்றுக் கொண்டது...

புன்னகையுடன் அவள் நிலைப்படியில் கால் வைத்தபோது மடேர்.. - என்ற சத்தத்துடன் தாழ்ப்பாள் கழன்று விழுந்தது...

உடனே உள்ளேயிருந்து -  '' யாரது?..'' - என்ற கேள்வியும் எழுந்தது...

'' நான் தான்!.. ''

'' நான் தான்..னா?... ''

'' செவ்வந்தி!... நான் மல்லிகாவோட தங்கச்சி... சின்னம்மா மக!... ''

'' அவ எங்கியோ வெளியூர்..ல இருக்குறதா சொன்னாங்களே!.. ''

'' அதெல்லாம் இல்லை... இங்கே தான் இருக்கேன்..  பக்கத்திலயே தான் இருக்கேன்!... ''

'' இப்பவாவது வந்து பார்க்கணும்..னு தோணிச்சே!... ''

'' எல்லாத்துக்கும் நேரம் கூடி வரவேணாமா?..  இப்போ தான் நேரம் வந்திருக்கு!....  அதான் நானே புறப்பட்டு வந்துட்டேன்!... ''

'' ம்... அவளுந்தான் பாதியில போய்ச் சேர்ந்தா..   வீடு விருத்தியாம்சமே இல்லாமப் போச்சு!... ''

பிலாக்கணத்துடன் கிழவி வாசலுக்கு வரவும் அவளுக்குப் பின்னால் அவன் - கிழவியின் மகன்...

பாதியில் போய்ச் சேர்ந்ததாக சொல்லப்பட்ட மல்லிகாவின் புருசன்...  செவ்வந்தியைக் கண்டதும் முகமெல்லாம் புன்னகை ஆனான்...

'' அதுக்குத் தானே நான் வந்திருக்கேன்!...''

'' வா.. வா.. நீயாவது வந்து விளக்கு ஏத்தி வை!... ''

'' ஏத்திட்டாப் போச்சு!.. '' - என்றபடி கிழவியின் மகனைப் பார்த்தாள்..

அவனோ - தன்னையும் மதித்து ஒருத்தி பார்க்கின்றாளே!.. - என்று
தேன் குடித்த நரி ஆனான்..

தலை வாசல் கதவைத் திறந்ததும் இடப்புறமாகத்தான் அந்த அறை..
கரி பிடித்த சன்னலைக் கொண்ட அதே அறை...

பத்து மாசத்துக்கு முன்னால ஆத்தாளும் மகனுமாச் சேர்ந்து
அந்த மல்லிகாவின் மீது மண்ணெண்ணெயை ஊற்றி தீ வைக்க

அவள் அலறியபடி முற்றத்திலிருந்து வாசலுக்கு ஓடி வந்தாள்...

அவளை வாசலுக்குப் போகவிடாமல் தடுத்து இந்த அறைக்குள் தள்ளி
கதவைச் சாத்த அவள் இங்கேயே எரிந்து - வெந்து தணிந்த விறகானாள்...

இந்தச் சம்பவமெல்லாம் பிறருக்குத் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை..

கறை படிந்த - கதை படிந்த அந்த அறையைச் சுட்டிக் காட்டித் தான் வந்தவள் கேட்டாள் ...

'' இந்த அறைக்குள்ளா என்ன இருக்கு?... நான் போயி சேலை மாத்திக்கவா!... ''

'' ஆமா!... இது என்ன சேட்டு வூட்டுப் பொண்ணாட்டம்...  தொள.. தொளன்னு உடுப்பு?..  வேற சேலை மாத்திக்கலாம் தான்...   ஆனா...
இந்த அறையத் தான் நாங்க தொறக்குறதே இல்லையே!... ''

கிழவியிடமிருந்து பதில் வந்தது..

'' ஏன்?.. ''

'' இந்த அறைக்குள்ள தானே உங்க அக்கா தீய வெச்சிக்கிட்டு!...  ம்... அதைப் பத்தி எல்லாம் இப்போ ஏன் பேசுவானேன்?... ''

'' இருக்கட்டும் .. இருக்கட்டும்... அப்புறமா பேசிக்கலாம்...  இருந்தாலும் எனக்கு எல்லாந்தெரியும்!...  நான் உள்ளே போயி சேலையை மாத்திக்கிட்டு வந்துடறேன்!... ''

- என்றபடி மூடிக் கிடந்த அறைக்குள் அவளாக நுழைந்தாள்..

கண் முன்னால் அந்த அறைக்குள் செவ்வந்தி நுழைந்ததைக் கண்டு அதிர்ந்த கிழவி -

'' ஏன்டா சின்னவனே!.. எப்படிடா.. அந்தப் பொண்ணு உள்ளே நுழைஞ்சா?..''  - என்றாள்...

'' அவ கதவைத் திறந்துகிட்டு போனதைத்தான் நான் பார்த்தேனே!.. '' -  என்று சொல்லி முடிப்பதற்குள் -

அந்த அறையினுள்ளிருந்து மின்னலாக வெளியே வந்தாள் செவ்வந்தி...

அவளைக் கண்டு திடுக்கிட்ட கிழவியும் அவள் மகனும் நாலடி பின்னால் நகர்ந்தனர்...

இப்போ தானே இவள் உள்ளே போனாள்!...  அதற்குள் எப்படி - அதுவும் எரிஞ்சு போன மல்லிகா கட்டியிருந்த அதே சேலையைக் கட்டிக்கிட்டு வெளியே வர்றா!?..

திடுக்கிட்ட கிழவியும் அவள் மகனும் நாலடி பின்னால் நகர்ந்தனர்..

தொண்டைக் குழி காய்ந்து போனது..  ஈரக்குலை இடும் சத்தம் காதுகளில் கேட்டது...  பெருங்குடலுக்குள் பாம்பு புகுந்து நெளிவது மாதிரி இருந்தது...

'' சேலையில என்னைப் பார்த்தால் எங்க அக்கா மாதிரியே இருப்பேனாம்!... ''

பெருமை தாளவில்லை - செவ்வந்திக்கு.. வாய் விட்டுச் சிரித்தாள்...

ஆ!.. இதென்ன வாய்க்குள்?... ஏகப்பட்ட கோரைப் பற்கள்!...

நெற்றியில் வியர்வையைத் துடைத்துக் கொண்டான் அவன்...

'' அம்மா தான் சொல்லி விட்டா... உன்னைத்தான் கேட்டுக்கிட்டு இருக்காங்க...  பிடிச்சிருந்தா சொல்லு முடிச்சிடுவோம்..ன்னு!..

அதுக்கென்னம்மா.. நானே எல்லாத்தையும் பேசி முடிச்சிட்டு வந்துடறேன்..  ன்னு சொல்லிட்டு வந்திருக்கேன்!... ''

செவ்வந்தி சிரித்தாள்...

கிழவியும் கிழவி மகனும் இருதலைக் கொள்ளி எறும்பானார்கள்...

யார்... றா இவள்!... பேயா?... பிசாசா?... பிரம்ம ராட்சசியா?..  இவ்வளவு நேரங்கழித்து நடுக்கத்துடன் யோசித்தார்கள்...

'' ஏய்... கிழவி திங்கிறதுக்கு என்னடி வைச்சிருக்கே!... ''

செவ்வந்தியிடமிருந்து அதிகாரம் தூள் பறந்தது...

'' ஏ..ஏ.. என்னது?... என்ன கேட்டே!.. ''

-  செவ்வந்தியை ஏறிட்டு நோக்கினாள் கிழவி..  கிழவிக்கு காதுக்குள் இரத்தம் கசிகிற மாதிரி இருந்தது...

'' நான் ஒன்னும் கேக்கலையே!.. '' - செவ்வந்தி வியந்தாள்...

'' நாந்தான் உங்களுக்கு..ன்னு கொண்டு வந்திருக்கேன்!... ''

- என்றபடி அந்தப் பெட்டியை எடுத்து நீட்டினாள்..

நடுக்கத்துடன் அதை வாங்கித் திறந்தான் கிழவி மகன்...
அதனுள் வேட்டி சேலையுடன் தூக்கு வாளி ஒன்று...

'' இதான் வேட்டி.. கோடி வேட்டி... அந்தப் பாத்திரத்தில உங்களுக்குப்
பிடிச்ச குழம்பு.. நண்டுக் குழம்பு!... தெறந்து பாருங்க.... ம்!... ''

கிழவி மகன் தூக்கு வாளியைத் திறந்தான்.. அதற்குள் குடலும் கும்பியும்... அழுகிய சதைத் திரளுடன் எலும்புத் துண்டுகள் சிலவும்...

கடும் துர்நாற்றம்.. அடிவயிற்றிலிருந்து ஏதோ ஒன்று கொந்தளித்துக் கொண்டு மேலே வந்தது...

'' அன்னைக்கு மல்லிகாவைப் பார்த்து நீதானடா சொன்னே!..  உன்னைப் பார்த்தாலே வாந்தி வருது.. ன்னு!... ''

'' அவ நகையும் நட்டுமா சீர் வரிசையோட வந்தப்போ உனக்கு வாந்தி வரலையா?... ''

'' அவ மாலையுங் கழுத்துமா மகாலக்ஷ்மி மாதிரி வந்தப்போ உனக்கு வாந்தி வரலையா?.. ''

'' அவ முகத்தோட முகம் வச்சி ரகசியம் பேசுனப்போ உனக்கு பேதி வரலையா?... ''

'' வந்துடும்... இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல எல்லாம் வந்துடும்!... ''

'' டேய்.. சின்னவனே!.. அந்த கட்டை விளக்கமாத்தை எடு!.. '' - கிழவி அலறினாள்..

'' அது எதுக்கு?.. ''  - என்றபடி புன்னகைத்த செவ்வந்தி உதடுகளைக் குவித்து மெல்ல ஊதினாள்...

அருகே கிடந்த விளக்குமாறு மேலெழுந்து பறந்து பத்தடிக்கு அப்பால் போய் விழுந்தது...

'' அடே... அன்னைக்கே சொன்னேன்..  அரையுங் கொறையுமா எதையும் செய்யாதே..ன்னு!.. ''

'' இன்னைக்குப் பார்த்தியா... வருசங்கூட திரும்பலை..  பழி வாங்குறதுக்கு..ன்னு உரு மாறி வந்திருக்கா!...  அன்னைக்கு மிதிச்ச மிதியை சரியா மிதிச்சிருந்தா இன்னைக்கு இப்படி வந்திருப்பாளா?... ''

'' சரியா மிதிக்கத்தானே நான் வந்திருக்கேன்!... '' - மீண்டும் சிரித்தாள்
செவ்வந்தி..

சடாரென அங்கிருந்து தப்பியோட முயற்சித்தான் கிழவி மகன்...

'' எங்கேடா ஓடுறே!...  அக்கினிக் கொழுந்து மேலெல்லாம் பற்றி எரிய
மல்லிகா ஓடுனப்போ அவளத் தப்பிக்க விட்டீங்களா?... ''

தன்னிச்சையாய் செவ்வந்தியின் கை நீண்டு வளர்ந்து அவனது இருப்பு வேட்டியைப் பற்றியிழுக்க தலைகுப்புற விழுந்தான்...

'' நம்பி வந்தவளாச்சே..ன்னு பார்க்காம அவள என்னவெல்லாம் செஞ்சே!... ''

கால் விரல் நுனியால் புரட்டிப் போட்டு எற்றி உதைத்தாள்..

கூடத்தின் மூலையில் போய் விழுந்த கிழவி மகன் -  அடி வயிற்றிலிருந்து குரலெடுத்து அலறினான்....

'' யாராவது வாங்களேன்!.. வந்து காப்பாத்துங்களேன்!... ''

'' அன்னைக்கு எங்க அக்கா துடிதுடிச்சப்போ யாராவது வந்தாங்களா?...
இல்லையே!... இன்னைக்கும் அப்படித்தான் யாரும் வரமாட்டாங்க!....
நீ வெட்டியா சத்தம் போட்டு களைச்சுப் போயிடாதே!... ''

'' சின்னவனே!.. பயப்படாம எந்திரிச்சு அப்படியே நெஞ்சில ஓங்கி மிதிடா!.. ''
கிழவி கோபாவேசத்துடன் கத்தினாள்...

'' ம்.... இதுக்குத் தான் இவ்ளோ நேரமா காத்திருந்தேன்!..  அன்னைக்கும் இந்த வார்த்தை தானே வந்தது..  பொண்ணுக்குப் பொண்ணு தான் எதிரி..ங்கறதை நிரூபிச்சிட்டே!..  நெஞ்சே இல்லாத உனக்கெல்லாம் எதுக்குடி நெஞ்சு?... ''

வலக்கையை நீட்டி கிழவியின் கூந்தலைப் பிடித்து இழுத்த செவ்வந்தி
கிழவியைக் கீழே தள்ளி அவளது நெஞ்சுக் கூட்டில் காலை வைத்தாள்...

ஈரமற்று இருந்த நெஞ்செலும்புகள் அப்படியே நொறுங்கிப் போயின...

வாயிலும் மூக்கிலும் குருதி வழிய உலகில் தொலைந்த பொருளானாள் கிழவி...

நடப்பதைக் கண்டு அதிர்ந்த கிழவியின் மகன் கையெடுத்துக் கும்பிட்டான்...

'' நீ யாரா இருந்தாலும் சரி... நாஞ் சொல்றதைக் கொஞ்சம் கேளு...  உனக்கு என்ன வேணும்...னாலும் படையல் போடுறேன்...  தயவு செஞ்சு என்னைய மன்னிச்சு விட்டுடு!... ''

'' படையல் எனக்கு!.. மன்னிப்பு உனக்கா?...  பண்றதெல்லாம் பண்ணிட்டுப் படையலா போடுறே!,, படையல்!...  பாவி.. உன்னோட படையலைக் கொண்டு போயி படுகுழியில போடு!..  செய்றதையெல்லாம் செஞ்சுட்டு மன்னிப்பா கேக்குறே மன்னிப்பு?..  மானங் கெட்டவனே!... எங்கிட்டே மன்னிப்பே கிடையாது.. தெரியுமா?.. ''

'' என்னமோ அறிவு கெட்டுப் போய் செஞ்சுட்டேன்... என்னைய விட்டுடும்மா!.. ''

'' அம்மாவா!.. அம்மா..ன்னா என்னவெல்லாம் அர்த்தம்.. ன்னு தெரியுமாடா!.. ''

'' என்னைய விட்டுடு... என்னைய விட்டுடு!... '' - கதறி அழுதான் கிழவி மகன்..

'' மாட்டேன்.. டா!... விட மாட்டேன்..டா!.. ''

செவ்வந்தியின் கண்களில் இருந்து தீப்பொறிகள் பறந்தன..

'' என்னைக்கு மல்லிகாவை ஓங்கி அறைஞ்சு செவிப்பறையைக் கிழிச்சியோ..  அன்னைக்கே எங்காதும் அடைபட்டுப் போச்சுடா!... ''

காளியாகி நின்றிருந்த செவ்வந்தியின் கைவிரல் நகங்கள் நீண்டு வளர்ந்தன..

பார்த்துக் கொண்டிருந்த கிழவி மகனின் கண்களில் இருந்து குருதி வழிந்தது...

'' கையெடுத்துக் கும்பிட்டாளே...  மல்லிகா...
கால்..ல விழுந்து கதறினாளே.. மல்லிகா!.. ''

'' பொண்ணு ஒரு பூவு... ன்னு நெனைக்காம
அவளை எப்படியெல்லாம் சித்ரவதை செஞ்சே!. ''.

'' அதுக்குத் தாண்டா வந்திருக்கேன்!...
அந்த ஆணி வேரை அறுக்கத் தாண்டா வந்திருக்கேன்!... ''

'' பசுங்குருத்து....ன்னும் பார்க்காம பாழும் நெருப்பை வச்சியே!..
பார்க்கிறியா!... இப்போ.... பார்க்கிறியா?... ''

செவ்வந்தியின் செம்பளத் திருமுகத்தில் சிங்கத்தின் பற்கள்...

'' ஆ!.. '' - என்றலறினான்... அவனது விழிகள் பிதுங்கி விழுந்தன...

அவனை அப்படியே அந்தரத்தில் ஏற்றிக் கிடத்தினாள் செவ்வந்தி...

அவளது கோரப் பற்கள் அவனது குரல்வளையில் பதிந்த வேளையில்
அவளது இடக்கரம் அவனது உயிர் நிலையைப் பிய்த்து எறிந்தது..

வயிற்றைத் துளைத்துக் கொண்டு
உள்ளே புகுந்திருந்த செங்காந்தள் விரல்கள்
இருதயத்தைப் பிடுங்கிக் கொண்டு வெளியே வந்திருந்தன...

கையும் காலும் விலுக்... விலுக்... என்று இழுத்துக் கொள்ள
சரீரம் துடியாய்த் துடித்து கீழே விழுந்து அடங்கியது...

எங்கும் அமைதி...

தன்னைத் தானே புன்னகையுடன்
நோக்கிக் கொண்டாள் செவ்வந்தி...

மேலெல்லாம் இரத்தத் துளிகள்...

மெல்லிய புன்னகை ஒன்று மலர்ந்திட
மேலிருந்த ரத்தத்துளிகள் எல்லாம் அவளோடு கலந்தன...

ரக்த பீஜனின் குருதியைக் குடித்த
இவளுக்கு இதெல்லாம் எம்மாத்திரம்!...

அந்த வீட்டின் குல தெய்வமாகிய கன்னி நல்லாள்
விளக்கு மாடத்திலிருந்து வெளியே வந்தாள்..

'' இன்று தான் என் மனத்துயர் தீர்ந்தது!..
இனி நான் செய்யட்டும் அம்மா!.. ''

- என்றபடி வந்து வணங்கி நின்றாள்...

 '' என்னுடன் வந்து விடு!... ''

மீண்டும் புன்னகைத்த செவ்வந்தி
கற்பூரம் என காற்றோடு காற்றாகக் கலந்தாள்...

அந்த வீட்டுக் குல தெய்வமும் அவளோடு கலந்த வேளையில்
அந்த வீடு முழுவதும் மல்லிகையின் வாசம் கமழ்ந்தது...