"பனியனையும் கழட்டிடுங்க ஸார்...."

 எனது சமீபத்து பிரச்னைகளில் ஒன்று இருமல்.  இருமல் என்றால் சாதாரண இருமல் இல்லை.  இ...........ரு........ம......ல். 

இரண்டு மூன்று லொக்குகளில் முடியாமல் கொள்...  என்று தொடங்கினால் நிறுத்த முடியாத இருமல்.  சும்மா இருக்கும்போது பேசவே முடியாத இருமல்.  பேசினாலே இருமல் வரும்.​

இருக்கிற பிரச்சனைகளை பின்தள்ளி இது முன்னேறி பெரிய பிரச்னையாக வளர்ந்து கொண்டிருந்தது. இதன் தொடர்ச்சியான பின்விளைவாக மிகக்கடுமையான மசில் ஸ்பாஸ்ம் ஏற்படும்.   வயிற்றில் தாம்புக்கயிறு போல சுருட்டிக் கொண்டு, அது விடுபடுவதற்குள் படும் அவஸ்தை.  இதன் பயங்கரம் அடிவயிற்றில் இது போலவே ஏற்படுவது...   ஒரு இடம் சரியானதும் அடுத்த மூச்சு விடலில் வேறொரு இடத்தில பிடிக்கும்.  மொத்தத்தில் நார்மலாக பத்து அல்லது பதினைந்து நிமிடங்கள் பிடிக்கும்.  சரியாவதற்குள் தாங்க முடியாத வலியுடன்  கண்களில் ஜலம் வைத்துக்கொண்டு அல்லாடவேண்டும்.  

நடந்தால் சரியாகுமா, நின்றால் சரியாகுமா, மூச்சு விடவேண்டுமா, கட்டுப்படுத்தி அழுத்தித் தடவி விட்டு சரி செய்ய வேண்டுமா, ஒத்தடம் கொடுக்க வேண்டுமா...   குழப்பம்+அவஸ்தை.  சமயங்களில் கட்டிலில் மல்லாந்து படுத்து விடுவேன். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சரியாகும்.

இதெல்லாம் சென்ற வருடம் அக்டோபர் நவம்பரில்.  வீட்டின் தொல்லை தாங்காமல் மருத்துவரிடம் காட்டியபோது ஆன்டிஹிஸ்டமைன் இல்லாமல் இருமலை கட்டுப்படுத்த முடியாது என்றார்.  மசில் ஸ்பாசத்துக்கு ORS, மற்றும் மினரல்கள் எடுக்கச் சொன்னார்.  இளநீர் குடிக்கலாம் என்றார்.  கேல்சியம், வைட்டமின் D3 எடுக்கலாம் என்றார்.  

ஆன்டி ஹிஸ்டமைன் எடுப்பதில் எனக்குள்ள பிரச்னை அரை மாத்திரை போட்டாலே ஒன்றரை நாள் தூங்குவேன்.  அதை தூக்கத்தில் கூட சேர்க்க முடியாது.  போதை.   சுற்றி நடப்பது எல்லாம் தெரியும், ஆனால் நம்மால் முழுதாக அதில் கலந்து கொள்ள முடியாது!  எனவே அதன் பக்கம் போகாமல் டபாய்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.  தூக்கமே வராது என்று சொல்லப்படும் அல்லெக்ராவுக்கு கூட நான் தூங்குவேன்!  எனக்கு அலக்ராவின்  உபரி தொல்லை தலைவலி, மைக்ரேன்.  சிலர் செட்ரிஜினுக்கு தூக்கம் வராது என்பார்கள்.  அவர்களைக் கண்டா வரச்சொல்லுங்க!

ஆனாலும் வலி என்னை மிரட்டியதால் ஸ்டெராய்ட் உடன் மான்டிலுகாஸ் எல்ஸி சாப்பிட்டேன்.  மாலை ஆறு ஆறரைக்கெல்லாம் போட்டுக்கொண்டு விடுவேன்!  ஒரு வாரத்திலேயே சற்று குணம் தெரிந்தது.  கூட கடையிலிருந்து ஓ ஆர் எஸ், மற்றும் இளநீர்.  இளநீர் அந்த சீசனுக்கு சரிவராததால் நிறுத்தி விட்டேன்.  இருமல் சரியாகத்  தொடங்கினாலும் பதினைந்து நாட்களில் மறுபடி வரத் தொடங்கியது.  இந்த முறை வேறொரு கூடாட்டளியுடன் வந்தது.

இருமல் தொடர்ந்து கொண்டே இருக்கும்.  மூச்சுவிட நிறுத்தினால் கண்கள் இருண்டு ஒரு கம்ப்ளீட் பிளாக் அவுட் ஆகிவிடும்.  நாக்கில் திப்பி திப்பியாய் ஏதோ வந்தது போல பிரமை ஏற்படும்.  தலை பின்னால் தொங்கிவிடும்.  கைகள் லேசாக ஆடி நிற்கும்.  பதினைந்து வினாடிகள் வரை இப்படி.  பின்னர் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நினைவு திரும்பும்.  தமிழ்ப்பட கதாநாயகி கண்விழித்து "நான் எங்கே இருக்கேன்?" என்று கேட்பது போல கேட்காவிடினும் மனதுக்குள் அந்தக் கேள்வி வந்து நிலைமை தெளிவடையும்.  இது எப்போதாவது கடும் இருமலின்போது மட்டும் என்பது மாறி, சமீப காலங்களில் ஒவ்வொரு இருமலுக்கும் இதே மாதிரி வரத்தொடங்கி, கடந்த சனிக்கிழமை அன்று மதிய உணவின்போது உச்சக்கட்டத்தில் ஒரு நிமிடம் இந்த என் நினைவிழப்பு நிகழ,  பாஸ், மற்றும் மகன்கள் அன்றே என்னை ராமச்சந்திரா அழைத்துச் சென்றனர்.  ஒரு கட்டத்தில் அப்படி நினைவை சில நொடிகள் இழப்பது ஒரு போதை போல எனக்கு பிடித்து விட்டதோ என்று கூட தோன்றியது!  

சம்பிரதாயமாக ஒரு GP யைப் பார்த்து, அவர் சொல்லி பல்மனாலஜிஸ்ட், மற்றும் நியூரோ மருத்துவரைப் பார்க்க, நியூரோ மருத்துவர் கார்டியாலஜிஸ்ட் ஒபினியன் கேட்க, எல்லோரையும் பார்த்து, அவரவர் சொன்ன சோதனைகளை முடித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

பல்மனாலஜிஸ்ட்டிடம் ஸ்லீப் அப்னியா பற்றிச் சொன்னதும் அதற்கான சோதனைக்கு பரிந்துரைத்திருக்கிறார்.  அவரே ஆளை சொல்கிறேன் என்றும் சொல்லி இருக்கிறார்.  வீட்டுக்கே வந்து சோதிக்கும் ஆட்கள்.  அங்கு ஆஸ்பத்திரியில் ஓரிரவு தங்கவேண்டும் என்பதை மறுத்துவிட்டேன்.  

மூக்கில் மாட்டிக்கொள்ளும் வளையம் பற்றியும், மாஸ்க் பற்றியும் சொல்லி இருக்கிறார்.  என் குறட்டையிலிருந்து எனக்கும் அதனால் ஏற்படும் தொல்லையிலிருந்து பாஸுக்கும் எந்த அளவு விடுதலை கிடைக்கும் என்று பார்க்க வேண்டும்.  அவர் எழுதிக் கொடுத்த பிளாஸ்டின் என்கிற ஆன்டிஹிஸ்டமைன் உண்மையிலேயே அந்த அளவு மயக்கம், தூக்கத்தைத் தரவில்லை!

சிலர் மருத்துவரைப் பார்க்க உள்ளே சென்றால் மணிக்கணக்கில் பேசுகிறார்கள்.  என்னதான் பேசுகிறார்களோ..  காத்திருக்கும் நம் பொறுமைக்கு கடும் சோதனை.  நாங்கள் உள்ளே சென்றால் ஐந்து நிமிடங்களுக்கு மேல் ஆகமாட்டேன் என்கிறது.

இனிப்பு மக்களின் க்ரூப்புக்குள் நுழைந்திருக்கிறேன்.  இதில் சில கருத்து வேறுபாடுகள் உள்ளன.  கொலஸ்ட்ரால் சரி செய்யப்பட்டால் இது சரியாகிவிடலாம்.  ஆனால் இரண்டுக்குமே மாத்திரை பரிந்துரை செய்யப்பட்டிருக்கிறேன்.

நியூரோ மருத்துவர் என்னை மிகவும் தள்ளி உட்கார வைத்து மிக வேகமாக பேசி அனுப்பினார்.  "உங்களுக்கு இருமல் வந்தால்தான் இந்த மயக்கம் வருகிறது இல்லையா?  சாதாரண சமயங்களில் ஒருமுறை கூட வருவதில்லை இல்லையா?  என்னிடம் நீங்கள் வந்து விட்டீர்கள் என்றால் நியாயமாக நான் எம் ஆர் ஐ ப்ரெயின் எழுதவேண்டும்.  எழுதி விடுகிறேன்.  ஆனால் உங்களுக்கு அது தேவை இல்லை என்பதே என் கருத்து.  இருமலை நிறுத்தினால் உங்களுக்கு இது வராது.  பார்த்துக்கொண்டு கொஞ்ச காலம் கழித்து தேவையானால் எடுக்கலாம்" என்று மறுபடி எடுக்க வேண்டாம் என்பதை மறைமுகமாகச் சொன்னார்.  ஒவ்வொரு வார்த்தையும் சொல்லி முடித்ததும், அதையே கேள்வி வாக்கியமாக மாற்றி மறுபடி சொல்லி என்னைக் கேள்வி கேட்டார்!

எல்லா துறைகளும் வேகமாக அனுப்ப, சோதனைகளும் சட்சட்டென முடிய தாமதமான ஒரே டிபார்ன்ட்மென்ட் கார்டியாலஜி.  கடுப்பேற்றினார்கள்.  அது கார்டியாலஜி அல்ல, கடுப்பாலஜி!   முதல்நாள் அங்கு சென்றதும் சாதாரண கேள்வி விசாரணைகளுக்குப் பின் ஹெச் ஓ டி,  ஈ ஸி ஜி ஹால்டர் மானிடருக்கு பரிந்துரைத்தார்.  

அங்கு சென்றதும் அங்கிருந்த பெண்மணி பாஸை வெளியே நிறுத்தி விட்டு, என்னை மட்டும் உள்ளே அனுமதித்து கட்டிலில் படுக்கச் சொன்னார்.

"பட்டனைக் கழட்டிக்குங்க சார்"  திரைக்கு அந்தப் பக்கத்திலிருந்து குரல் மட்டும் வந்தது.

"ஆச்சு"

"பனியனையும் கழட்டிடுங்க ஸார்...."

"அப்போ சட்டையைக் கழட்டிடவா?"

"பின்னே?  நான் சொன்னேனே.."

'சட்டை பட்டனைத்தானே கழற்றச் சொன்னீங்க..'  என்று மனதுக்குள் கேட்டுக்கொண்டேன்.  ஆனால் வெளியில்,

"ஆச்சு.." என்றேன்.

"நெஞ்சுல முடி இருக்கா ஸார்...."  ஏன் கேட்கிறார் என்று எனக்குத் தெரியுமே!

"அவ்வளவா இல்லீங்க..."

திரையை விலக்கி உள்ளே வந்த பெண்மணி ஈ ஸி ஜி மெஷின் போல நெஞ்சில் புள்ளிகளை ஒட்டத் தொடங்கினார்.  லீட்ஸ் அனைத்தையும் கொடுத்து, அதன் வொயர்களை தொகுத்து, மடக்கி, பிளாஸ்திரி இட்டு, மைய கருவியை நெஞ்சில் பொருத்தி வலுவாக பிளாஸ்டர் ஒட்டினார்.   அப்புறம் பிக் பாஸ் தொங்கு பை போன்ற ஒன்றை தோளில் பூணூல் போல மாட்டி விட்டார்.

"நாளைக்கு குளிக்காதீங்க...  நைட்டு குப்புறப் படுக்காதீங்க..  இது பிச்சுக்காம பார்த்துக்குங்க..  மற்றபடி தினசரி உங்க ரொடீன் என்னவோ எதையும் மாற்றாம பண்ணுங்க..  நாளை இந்த நேரத்துக்கு வாங்க..  ரிமூவ் பண்ணிடுவோம்"

இரவு வீட்டுக்கு வந்தததும் அது கழண்டு விழுந்து விடுமோ என்று இன்னும் சில பிளாஸ்திரிகள் போட்டு நானே வலுவாக்கிக் கொண்டேன்.  மறுநாள் காலை நெஞ்செல்லாம் லேசாக அரிக்கத்தொடங்கியது.

மதியம் சென்று ரிமூவ் பண்ணும்போது நேற்றைய வனிதை வேறொரு சேச்சியிடம் பிளாஸ்டர் அகற்றும் பொறுப்பை ஒப்படைக்க, எக்ஸ்டரா வொர்க்கினால்  'உம்'மென்றிருந்த சேச்சியிடம் கேட்டேன்...

"ஏன் சிஸ்டர்...  நாங்க பேசியதெல்லாம் கூட இதில் ரெகார்ட் ஆகியிருக்குமா..."

அது அவ்வளவு பெரிய ஜோக்காக வரவேற்பு பெறும் என்று நானே எதிர்பார்க்கவில்லை.  ரொம்ப நேரம் சிரித்துக் கொண்டிருந்தார்.

என் நெஞ்சில் கழற்றப்பட்ட பிளாஸ்திரியின் இடங்கள் சிவந்து அரிக்கத் தொடங்கின...

========================================================================================================

சரித்திரக் கதாசிரியர்கள் எப்போதும் இளவரசிகளும், கதாநாயகியும் அதாவது பெண்கள் குளிப்பதைத்தான் வர்ணிப்பார்கள்.  ஆனால் இந்தக் கதாசிரியர் ஒரு ஆண் குளிப்பதை வர்ணிக்கிறார் பாருங்கள்...   

யார் இந்த எழுத்தாளர் தெரியுமா?

​அந்தப் பகுதியில் ஆற்றின் ஆழம் அதிகமாக இருந்தாலும் அந்த வாலிபன் அநாகசமாக நீந்தி கொண்டிருந்தான்.  பால் போன்ற நிறம். ஆற்றுக்கு மேல் அவள் கண்டது அவன் உடலை அல்ல.  அவனது ஆற்றலை தான். 

இரு தோள்களும் உயரமாக இருந்ததால் இரு மலைகளின் நடுவே நீரின் பின்பாக ஒரு சூரியன் உதிப்பது போன்ற காட்சி தந்தது அவன் முகம். பொதுவாகவே எல்லா ஜீவராசிகளும் நீராடும் போது அழகாக காட்சி தரும். ஆனால் இவன் நீராடுவதால் அவன் மட்டும் அழகாக காட்சி தரவில்லை. அந்த ஆற்றை, அந்த பகுதியே மிக அழகாக தோன்றச் செய்திருந்தான்.  

அதுவரையில் ஆண்கள் என்பவர்கள் பக்தியையும் பணிவையும் மட்டுமே செலுத்த வேண்டிய பிறவிகள் என்கிற எண்ணத்தைக் கொண்டிருந்தாள்.  தந்தை ஆசான் மந்திரி பிரதானிகள் மற்றும் கோவில்பட்டர்களுடன் மட்டுமே பழகிக் கொண்டிருந்தவள் 16 பிராயங்களில் காலடி எடுத்து வைத்திருந்ததாலோ என்னவோ, அந்த இடம் வாலிபன் ஆற்றில் நீராடிக் கொண்டிருப்பதை பார்த்ததும் அவளது மனதில் முதல்முறையாக ஒரு வித உணர்ச்சி தோன்றியது.

கம்பீரத்துடனும், இளமை துடிப்புடனும், உலகிலேயே தான் மட்டும் இருப்பது போன்ற அலட்சியத்துடன் நீந்தி கொண்டிருந்தான் அவன்.  ஒரு முறை இவளை நோக்கியவன் பேரழகு மிக்க அவளை பார்த்ததே பெரும் பாவம் என்பது போன்று  நீரினுள் ஒருமுறை முழுகி வெளிவந்தான்.  அன்ன நடை பயின்றபடி வந்து பாறைமேல் அமர்ந்த ரங்காவை அந்த வாலிபன் ஓரக்கண்ணால் கவனித்தபடி தான் இருந்தான். ஒருவேளை தான் நீந்தி விட்டு ஆற்றை விட்டு வெளியேறியதும் நீராடுவதற்காக பாறையில் அமர்ந்து காத்திருக்கிறாள் போலும் என்று நினைத்தான். 

அவள் நீராட வேண்டும் என்பதற்காக தான் அவசரப்பட விரும்பவில்லை அந்த வாலிபன். குளிர்ச்சியான அந்த ஆற்று நீர் தேகத்தில் ஏற்படுத்திய சுகத்தை மெய் மறந்து அனுபவித்தபடி வெளியேற மனமில்லாமல் தொடர்ந்து நீந்தி கொண்டிருந்தான். கடைசியாக ஒருமுறை ஆற்று நீரில் குட்டிக்கரணம் ஒன்றை போட்டுவிட்டு கரையில் ஏறி நீராட காத்திருக்கும் அந்த பெண்ணிற்கு வழிவிடலாம் என்று நினைத்த அந்த வாலிபன், ஆற்றின் மீது துள்ளிப் பாயும் மீன் போல குட்டிக்கரணம் ஒன்றை அடித்து பெருத்த சத்தத்துடன் மீண்டும் நீரினுள் பாய்ந்து மறைந்தான்.  சற்று நேரத்திற்கெல்லாம் அவனது கட்டழகு தேகத்தின் மேல் பகுதி வெளிப்பட்டது.  

ஆற்று நீரின் பெருத்த சத்தத்தால் கவரப்பட்டு அவனை நோக்கி தன்னையும் அறியாமல் திரும்பினாள் ரங்காத்மஜா. இவள் கவனித்த வேளையில் அவன் அந்தரத்தில் குட்டிக்கரணம் அடித்து கொண்டிருக்க, அவனது இடையில் அவன் அணிந்திருந்த அந்த நீலத்துண்டு அவள் கண்களில் பட்டது. ஆனால் குட்டிக்கரணம் அளித்து நீரினுள் மூழ்கி அவன் மீண்டும் நீரின் மேலே வந்த போது அவனுக்கு பின்பாக அவன் அணிந்திருந்த அந்த நீலத்துண்டு அவனிடம் விடை பெற்றுக் கொள்ளாமல் நழுவி வேகமாக ஆற்று நீரில் சென்று கொண்டிருந்தது.

==============================================================================================================

சமயங்களில் ஊபர் பைக்கில் வருவேன் இல்லையா?  அப்போது வண்டியின் பின் சீட் உயரம் அல்லது அமைப்பைப் பொறுத்து எனக்கு தொடை அல்லது இடுப்பு பிடித்துக் கொள்ளும்.  இறங்கி சரியாய் மறுபடி உட்கார்ந்து கொள்ள வேண்டி இருக்கும்.  

அப்படி இருக்கையில் இவர் இப்படி உட்கார்ந்து பயணிக்கிறாரே என்று பார்த்ததும் உறுவியப்பால் குறுகுறுத்து புகைப்படம் எடுத்து விட்டேன்.  பாதத்தை எடுத்துத் தரையில் ஊன்றுவதே சிரமமாக இருக்கும் அளவு மரத்துப் போயிருக்கும்.

=================================================================================================

கூச்சலும், குழப்பமுமாய் 

சண்டையும், சச்சரவுமாய் 

கலகலவென்று 

பெட்டிகள் நிறைந்து 

சுமைகள் இருந்தபோது  

சுகமாக கூவியபடி 

வேகமாக வந்த 

ரயில் 

பயணிகள் இறங்கியபின் 

காலி பெட்டிகளுடன் 

ஒருவித வெறுமையுடன் 

மெதுவாகச் செல்கிறது 

தன் இருப்பிடம் நோக்கி 

==========================================================================================================

பொக்கிஷம்...

1962 - அண்ணாசாலை ஸ்பென்ஸர் அந்தஸ்தின் அடையாளம்...   தனியார் பேருந்துகள்..  அப்போது அது நவீனம்!  அப்போது மவுண்ட்ரோட் எப்படி இருக்கிறது பாருங்கள்!

மிகச் சமீபத்தில் இதை ஆங்கிலத்தில் 'வாட்ஸாப்  பார்வேர்ட்'டாக பார்த்தேன்.  ரசித்தேன்.  பார்த்தால் இங்கு பழைய பைண்டிங்கில் கண்ணில் படுகிறது!

அண்ணே...  பயபபடாதீங்கண்ணே....   வாழ்த்துதாங்கண்ணே...

பயமா...   எங்களுக்கா....  ஹ...   (அட..  யாராவது வந்து இதைப் பிடிங்கப்பா...)

சமீபத்தில் உறவில் ஒரு தம்பதியினர் இது போன்ற புகைபபடம் எடுத்துக் கொண்டதும் எனக்கு அவர்களை பாராட்டத் தோன்றியது. வித்தியாசமான சிந்தனை என்று தோன்றியது.

எல்லோரும் அவரவர்கள் முகத்தை போட்டோவில் கொண்டு வர, பார்க்க ஆசைப்படும் போது முதுகைக் காண்பித்து நின்று, அவர்கள் பார்க்கும் காட்சிக்கு முக்கியத்துவம் தருவது மனத்தைக் கவர்ந்தது. இப்போது, காட்சியில் இருக்கும் மனிதர்களைவிட, அவர்கள் காணும் காட்சிக்குதான் முக்கியத்துவம்.

இப்போது இங்கு பகிர்ந்திருக்கும் இந்தப் படம் குமுதத்தில் 1962 ல் வெளிவந்த ஒரு குறுநாவலுக்கு ஓவியர் வரைந்துள்ள இந்த ஓவியத்தை அதே பாணியில் பார்த்ததும் சட்டென பிடித்து விட்டது..

இன்னொன்று இந்தக் குறுநாவலுக்கு ஆங்காங்கே படம் வரைந்துள்ள இந்த ஓவியர் ஒரு இடத்திலும் தன் பெயரைப் போடவில்லை. நம்பிக்கை.

பார்த்தால் ஓவியம் வர்ணம் போல தெரிகிறது.

ஆனாலும் இந்த டைப் ஜோக்ஸ் படிக்க ரொம்ப.......