பார்த்தேன், படித்தேன், ரசித்தேன், பகிர்ந்தேன்!

முகநூலில் சில அற்புதமான பதிவுகள், படிக்கக் கிடைக்கின்றன. 

அவற்றில் ஒன்று, இது.


யாம் பெற்ற பேறு பெறுக இவ்வையகம்!

நன்றி : Sridhar Trafco.



ஆண்டவனின் தோட்டத்திலே...

வருடம் 1996..இரவு பத்து மணிக்கு மேல் மனாமா நகருக்கு வெளியே நிறைய பாகிஸ்தானி கராஜ்கள் இருக்கும் புதய்யா பகுதி. கராஜ் வாசலில்
காத்திருந்த பலூச்சி (பலூச்சிஸ்தான்) ஷட்டரை சர்ர்ரென்று உயர்த்த, உள்ளே நீலவானக்கலரில் அழகிய 1979  மாடல் டாட்ஸன் 120Y சலூன் கார்..

   

பஹ்ரைனில் ஓட்டுநர் உரிமம் எடுத்தவுடன் பழைய கார் ஓன்று வாங்க ஆசை. டயோட்டா (கரோனா, க்ரௌன், கரோல்லா) நிஸான் (சன்னி, அல்டிமா), லிங்க்கன், ஷெவர்லே மாலிபு, ஜீப் ஷெரோகி என விதவிதமான ஜப்பானிய, அமெரிக்க கார்கள் இங்கு புழக்கம். கொள்ளை விலை. அவைகளின் புராதன மாடல்களே ஆயிரம் இரண்டாயிரம் தினார்கள். அதற்கும் குறைவான விலைக்கு டாட்ஸன் 120Y, 140J (பின்னால் நிஸான் ஆனது), பான்ட்டியாக், ஹையுன்டாய் ஆஸ்ஸென்ட், எலான்ட்ரா மாடல்கள் கிடைக்கும். அரதப்பழசாகவும், நிறைய சொட்டைகளுடன் இருந்தாலும் உண்மையிலேயே மனமகிழ் ஊர்திகள் அவை, நமக்கு அதிர்ஷ்டமிருந்தால். மிதமான சூட்டில் வார்க்கும் தோசையை விட குறைவான சத்தம் கொண்ட செம்ம க்ராஸ் இஞ்சின்கள். சிக்னலில் வண்டி நிற்கும்போது இஞ்சின் ஆஃப் ஆகிவிட்டதோ என சந்தேகம் வரும் அளவிற்கு குறைவான சத்தம் போடும் இஞ்சின்கள். பாகிஸ்தானிகளும் பிலிப்பினோக்களும் மலையாளி கள்ள டாக்சி ஓட்டுநர்களும் அதிகம் பாவிக்கும் கியரல்லா ஆடோமாடிக் வண்டிகள் அவை. வளைகுடாவில் முதன் முதலில் ஒரு சாதாரண டெபுடி சீஃப் அக்கவுன்டன்ட்டாக வேலையில் சேர்ந்த எனக்கு அந்த வண்டி எதேஷ்டம். 

நான் வாங்கப்போகும் டாட்ஸன் 120Yக்கு வருவோம். 'தேக்கோ பாய்! ' என அந்த பலூச்சி கார் கதவை திறக்க, டாஷ்போர்டு முழுக்க விரிசல்கள்... மேலே கார்ப்பெட் ஒட்டி விரிசலை நேர்த்தியாக மறைத்திருந்தான். தீவின் வெயில் அப்படி. ஏசி வென்ட்கள் உடைந்து ஓட்டைகள். ரேடியோ ஓரளவு வேலை செய்தாலும் பாடல்களுக்கு நடுவே ..கிர்ற்ர்.. என மாவு மில் சத்தம். ஸ்டெப்னி இல்லையாம். கைப்பிடி இல்லாத டிக்கியின் ஓட்டைக்குள் விரலை விட்டு திறந்து காட்டினான் பலூச்சி. மானுவல் கியர் தானாம். முன்பக்க பானைட்டை திறந்தால் கிருஷ்னாயில் வாடை. பாட்டரி பழசாகி பேரிச்சம்பழம் போல அங்கங்கே பிசுபுசுப்பு. 'காடி அச்சா ஹெ.. தும் பிந்தாஸ் ச்சலாவ்.. ஸச்சீ!'.. பலூச்சி சத்தியப்பிரமாணம் எடுத்துக்கொண்டான். வண்டியை வாங்கிவிடுவதென முடிவு செய்தேன்.

'பெப்ஸி பீயேகா?.. பணிவுடன் விசாரித்த பலூச்சி பவ்யமாக 400 தினாருக்கு விலையை உயர்த்தினான். பேரம் பேசி 375க்கு முடித்தேன். அப்போதைய மதிப்பு 25,000 இந்திய ரூபாய். கையில் இருந்த 300 தினாரை வாங்கிக்கொண்டு எங்கள் பின்னால் அந்த டாட்ஸன் வண்டியில் தொடர்ந்தான். இரவு பதினோறு மணிவாக்கில் நான் தங்கியிருந்த ஹூரா பகுதியில் மீதி 75 தினாருடன் மனைவி Usharani Sridhar காத்திருக்க, பணத்தை பெற்றுக்கொண்டு வண்டியின் ஜனம் குண்டலி பேப்பர்கள் சமர்ப்பித்து விட்டு கிளம்பினான் பலூச்சி. 

ஆக, முதல் முறையாக 35 வயதில் சொந்த கார் வாங்கிவிட்டோம் என்ற பெருமிதம் எனக்கு. இரவு மணி பனிரெண்டை தாண்டினாலும் மனைவியை முன்னிறுக்கையில் அமர்த்தி வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்தேன். 'ஏசியை போடுங்க' என அவசரமாக உஷா கேட்க 'ஏசி இல்லையாம்' என்றேன். அடுத்து 'ரேடியோ?' என அவள் கேட்க 'அதுவும் கிடையாதாம்'. 'சுத்தம்' என முனுமுனுத்தாள் இல்லாள். 'இந்த வெலைக்கு கார் இப்பிடித்தான் இருக்கும்மா!. அல்பா ஸ்க்ராப் யார்டுல எக்ஸ்ட்ரா ஃபிட்டிங்ஸ் வாங்கிக்கிறலாம்'.

அதென்ன அல்பா ஸ்க்ராப் யார்டு? நகரை விட்டு சுமார் 15, 20 கி.மீ தள்ளியிருக்கும் புகழ் பெற்ற Aluminium Bahrain (ALBA) கம்பைனி அருகே மிகப்பெரிய, பழைய கார்கள் மற்றும் உதிரி பாகங்கள் கிடைக்கும் பிரம்மாண்டமான ஸ்க்ராப் யார்டு மிகவும் பிரசித்தம். நகரில் சாலை விபத்து நடந்து முடிந்து சில தினங்களில் வண்டிகளும் அதன் உதிரி பாகங்களும் அங்கே வந்துவிடும். வசதி குறைவானவர்களும், உதிரி பாகங்கள் கிடைக்காத கார் மெக்கானிக்குகளும் கட்டுசாத மூட்டையுடன் அங்கே பயனிப்பார்கள். அந்த வண்டிகளில் இருந்து எல்லா உதிரி பாகங்களையும் கழற்றி, குறைந்த விலைக்கு விற்றுவிட்டு எஞ்சிய கார்களை கள்ளிப்பெட்டி சைஸுக்கு நசுக்கி ஸ்க்ராப் ஆக்கி சீனாவிற்கு ஏற்றுமதி செய்துவிடுவார்கள். 

ஒரு வெள்ளியன்று பாலக்காடு சுந்தரம் மாமா (மாமாஜி) மற்றும் கணபதியுடன் ( Ganapathi Subramanian ) என் டாட்ஸன் வண்டியில் க்ஷஏத்ர விஜயம் மேற்கொண்டோம். 'மிட்சுபிஷி'யில் ஸ்பேர் பார்ட்ஸ் சூப்பர்வைசரான  மாமாஜி கணபதிக்கு மாமா முறை. தஞ்சாவூர் கணபதி அக்ரஹாரத்தை பூர்வீகமாகக்கொண்ட கணபதி எப்படி பாலக்காடு சாத்தபுரம் மாமாவுக்கு உறவுமுறை என்ற விளக்கம் இப்பதிவுக்கு அவசியமற்றது. மாமாஜியுடன் உட்கார்ந்தால் செம்ம அரட்டை தான். புள்ளி ஷெரிக்க லூட்டியானு. டாட்ஜ், க்ரைஸ்லர், ப்யூக் போன்ற உலகத்தரம் வாய்ந்த கார்களின் லக்னம், இருப்பு தசை அனைத்தும் மாமாஜிக்கு அத்துப்படி. ஜிதாஹ்வ்ஸ் பகுதியில் லேபர் காம்ப்பில் தனியறையில் தங்கி, தானே பொங்கி சாப்பிடும் மாமாஜி (60) காலை 4 மணிக்கு குளித்துவிட்டு ஒரு மணி நேரம் பூஜை மற்றும் நாராயணீயம் அக்ஷரசுத்தத்துடன் சொல்லிவிட்டு விபூதி பட்டை மற்றும் இஸ்திரி வாசனையுடன் 6 மணிக்கு வீட்டு வாசலில் கம்பெனி பஸ்ஸில் ச்சாடிக்குதித்து ஏறுவார். 

சரியான வெய்யில். பாலைவனத்தின் நடுவே எண்ணெய்க்கிணறுகள் மத்தியில் உள்ள அந்த ஸ்க்ராப் யார்டு கேட்டை மலையாளி ஒருவன் திறந்தான். 'ஏது மாடலானு?' என அவன் கேட்க, மாமாஜி.. '1979.. டாட்சன்.. ச்சிறிய பார்ட்ஸ் உண்டெங்கில்' என இழுக்க, அவன் ' ஓ! டோட்ஸன்! என்றபடி சிகரெட்டை தூர எறிந்து, காரி எச்சிலையும் துப்பிவிட்டு, ஸ்பானர் ஒன்றை  எடுத்துக்கொண்டு 'ஆவ் ' (ஹிந்தி) என முன்னே விரைந்தான். 'காடி உதர் ஹெ.. பசந்து ப்ரோ' என கை காட்டினான். 

ஆயிரத்திற்கும் மேற்பட்ட கார்கள் மாடல்வாரியாக வரிசையாக நிறுத்தப்பட்டிருந்தன. பழைய பென்ஸ், ப்யூக், பி.எம்.டபுள்யூ, லெக்ஸஸ் கார்களைத்தாண்டி ஏதோ ஒரு கோடியில் ஆக்ஸிடென்ட் ஆகி உருக்குலைந்த பழைய டாட்ஸன் ஒன்றின் முன் நின்றோம். சற்றுநேரம் முன்னர்தான்  ரௌடிகளால் மானபங்கப்படுத்தப்பட்ட  'அரங்கேற்றம் பிரமிளா' மாதிரி நின்றுகொண்டிருந்தது அந்த வண்டி. பாதி பாடியை காணோம் (வண்டிக்கு!). மலையாளியும் வண்டியை ப்ரதட்சனமாக சுற்றி வந்து 'பசந்து கரோ' என்றான். 

'டிக்கி லாக் வேணும்’ என நான் சொன்ன மறு நிமிடம் சுத்தியால் லொடக்கென பிரமிளாவின் இடுப்பில் ஒரு போடு போட்டு டிக்கி லாக்கை கழற்றி,  'கழிஞ்ஞு..பின்னே.. பர?' என அவன் என்னைப்பார்க்க, நான் சுயம்வரத்தை தொடர்ந்தேன். சில பேரிங்குகள், சிறிய கோயில்(அதாவது..காயில்), ஹார்ன், எக்ஸ்ட்ரா வைப்பர்கள் என எல்லா உதிரி பாகங்களையும் கழட்டி எடுத்து ஒரு ஷாப்பிங் பேக்கில் போட்டுக்கொடுக்க, சம்பாவனை மாதிரி பெற்றுக்கொண்டேன். எல்லாம் ஒரொரு தினார் தான் (அப்போ சுமார் 70 ரூபாய்). 

அடுத்து என் புதுவண்டி டாஷ்போர்டில் ஸ்பீடாமீட்டர் வேலை செய்யாததால் அது மட்டும் அந்த பழைய வண்டியிலிருந்து கழட்டித்தர முடியுமா என கேட்டேன். ‘ஓ.. பற்றூ..’ என்றான் சேட்டன். ‘பக்ஷஏ..பழைய வண்டிகளின் ஸ்பீடோமீட்டர் தனியாக கழட்ட முடியாது’. தீர்க்கமாக சொன்னான் மலையாளி. 'முழு டாஷ்போர்டு தன்னே கிட்டும்.. கொழப்பல்லா? ' என கேட்ட கையோடு மஞ்சுளா மேல் படரும் அசோகன் மாதிரி டாஷ்போர்டில் அப்படியே சாய்ந்து உடம்பை தேய்த்துக்கொண்டு பத்தே நிமிடத்தில் அதை கழற்றி என் முன் வைத்து,  சிகரெட்டை பற்றவைத்து சுருள் வளையம் விட்டான் சேட்டன்.  

'இந்த பார்ட்ஸையெல்லாம் அடுத்த வாரம் வெள்ளிக் கெழமை போய் காராஜ்ல குடுத்து வண்டியில ஃபிட் பண்ணிக்கலாமா மாமா?' என நான் வெகுளியாக கேட்க, மாமாஜி 'ஏன்.. இப்ப சுந்தரகாண்டம் படிக்கப்போறியா' என கேட்டார். பக்கத்திலிருந்த கணபதி விழுந்து விழுந்து சிரித்தான். 'இப்ப மணி ஒன்னு தானே ஆறது ஶ்ரீதரா! உச்சிக்கி மூனு மணிக்குள்ளாற பணிய கழிச்சுடலாம்.. போய்க்கோ!' என மாமாஜி என்னை நேராக குதேபியா பகுதியில் பங்களாதேஷி (பங்காலி) ஒருவனிடம் கூட்டிப்போனார். 

அந்த பங்காலி டிக்கியிலிருந்து டாஷ்போர்டை வெளியே எடுத்து அடுத்த நிமிடம் ஏதோ ஸ்விட்சைத்தட்டி 'பூஊஊம்' என்ற சத்தத்துடனான ஸ்ப்ரேயரை எடுத்து சின்ன புலியாட்டம் ஒன்று ஆடி கருப்பு கலரடித்து முடித்தான். சில நிமிடங்களில் காய வைத்து வண்டியில் மாட்டி ஸ்பீடாமீட்டரையும் ஆட்டிக்காட்டினான் கில்லாடி பங்காலி. டிக்கி லாக், சீட் கவர், வைப்பர் என நான் வாங்கின வஸ்துக்களை மாட்டி சொற்பத்தொகையை மட்டுமே வசூலித்து அரங்கேற்றம்-பிரமீளாவை ஒரே மணி நேரத்தில் தங்கப்பதக்கம்-பிரமிளாவாக ஆக்கினான் மீசையில்லா பங்காலி. பொதுவாக பங்காலிகள் அனேகம்பேர் முழுச்சவரம் தான் என்பது உபரித்தகவல். ஆக 1979 மாடல் டாட்ஸன் 120Y தயார்.

அடுத்த ஒரு வருடம் முழுக்க அந்த வண்டிக்கு செம்ம மவுசு. நண்பர்  Mohan Gopal Krishnan  மற்றும் Lakshmi Mohan  குழந்தைகள் சகிதம் பஹ்ரைன் முழுக்க டாட்ஸனில் சுற்றினோம். 

யாருமே விரும்பாத நீலக்கலர் வண்டி அந்த தொகுதியில் என்னுடையது மட்டுமே. என் வீடு தேடி வருபவர்கள் ‘அந்த நீலக்கலர் வண்டி வச்சிருப்பாரே’ என யாராவது விஜாரித்தால் போதும்.. அடுத்த சில நிமிடங்களில் என் வீட்டு கதவருகே கொண்டுவந்து விட்டுவிடுவார்கள். சில பார்ட்டிகளில் யாராவது நண்பர்கள் 'ஶ்ரீதர்! உங்க வண்டி எது' எனக்கேட்க, அதோ என நான் காட்டிய திசையைப்பார்த்தவுடன் லேசாக வழிந்து  'இந்த வண்டியா!' என அவர்கள் நினைப்பது தெரிந்தது. 

ஒரு வருடம் கழித்து வண்டியுடன் தேனிலவு முடிந்து, மெதுவாக, மாத வாடகை மாதிரி கனிசமாக ஒரு தொகையை விழுங்கத்தொடங்கியது வண்டி. இஞ்சனை ஸ்டார்ட் செய்தால் ஓரிரு முறை நலுங்கு ஊஞ்சல் போல ஆட்டி விட்டு வ்ருட்டென கிளம்பும். ஒவ்வொரு ரிப்பேருக்கும் மனைவியிடமிருந்து அர்ச்சனை. 

ஒரு ஸ்கூலில் புது வேலை கிடைத்து மனைவியை முதல்நாள் ட்ராப் செய்ய நாங்கள் டாட்ஸனில் ஜாலியாக ஹைவேயில் போய்க்கொண்டிருக்க, 'டமார்' என பெருஞ்சத்தம். 'ஹ்ஹ! பாவம்..பின்னால எவனுக்கோ டயர் பஞ்சர் போல' என எள்ளி நகையாடி அலட்சியமாக நான் கியரை மாற்றும்போது கடகடவென என் வண்டியிலேயே சத்தம். பக்கத்து வண்டி க்ரௌன் விக்டோரியாக்காரர்  புழு மாதிரி என்னை பார்த்து என் வண்டி சக்கரத்தை சைகையால் காட்டிவிட்டுப்போனார். இறங்கி ஜாக்கியை கீழே வைத்து கடகடவென சுற்றி வண்டியை உயர்த்தி, பங்ச்சர் ஆன வீலை கழற்றி, + வடிவ ஸ்பானரை சக்கரத்தில் மாட்டி அதன் மேல் ஏறி நின்று போல்ட் நட்டை டைட் செய்து, ஒரு வழியாக உஷாவை ஸ்கூலில் இறக்கிவிட்டு ஆபிஸ் விரைந்தேன். முதல் முறையே வெற்றிகரமாக ஸ்டெப்னி மாற்றி, மாமாஜியின் பாராட்டும் கிட்டியது. 

அந்த ஒரு வருடத்தில் 'எக்ஸாஸ்ட்' உடைந்து சல்லிசான 'சவுதி' மேக் வாங்கி மாட்டினேன். ரேடியேட்டர் தெறித்து தொறதொறவென தண்ணீர் ரோடெல்லாம் கொட்டி என் குலத்தையே திட்டினான் பின்னால் நிஸ்ஸானில் வந்த சிறிலங்கன். பாட்டரி டவுனாகி ஜம்ப்பர் மாட்ட மற்ற கார்களை பார்த்து ரோட்டில் உஞ்சவிருத்தி செய்தேன். நெம்பர் ப்ளேட் கலர் வெளிறி, ட்ராஃபிக் பாஸ்ஸிங் போகும் முன் மார்க்கர் பேனாவினால் நம்பருக்கு கலர் அடித்தேன். 

'முஸ்தபா முஸ்தபா டோன்ட் வொர்ரி முஸ்தபா' பாடிக்கொண்டு 60 கி.மீ வேகத்தில் காரை ஓட்டிக்கொண்டு 'பர்த்டே பார்ட்டீல மத்த பசங்களை அடிக்கக்கூடாது.. சமத்தா இருக்கனும்.. புரிஞ்சுதா? ' என பின் சீட்டில் இருக்கும் என் 3 வயது பையனுக்கு அட்வைஸ் கொடுத்தபடி கழுத்தை திருப்பி பார்த்தால் பின் கதவு 'பா'வென திறந்திருந்தது. அடிச்சுப்புடிச்சு வண்டியை நிறுத்தி, ஓடிப்போய் கதவை சாத்தினேன். (சில வண்டிகள்ல சைல்ட் லாக்னு ஒன்னு இருக்காமே என மனைவி அவ்வப்போது புலம்பிக்கொண்டிருந்தாள்). சிக்னலில் நிற்கும்போது பக்கத்து வண்டி அரபி ஒருவன்  'for sale?' என கேட்டு வெறுப்பேற்றினான்.

ஒரு நாள் சடன் ப்ரேக் போடும்போது கால் தரையைத்தொட அலறிக்கொண்டு உம்மல்ஹாசம் கராஜ் ஜோர்ஜிடம் ஓடினேன். 'உன் வண்டிக்கு ஹைட்ராலிக் ப்ரேக் இல்லை. அதனால் பம்ப் பண்ணி தான் ப்ரேக் போடனுமென்றான். 'அப்படீன்னா?' தமிழ் இலக்கண வகுப்பு மாதிரி டவுட் கேட்டேன். 'ஏது ஸ்தலத்தில் சடன் ப்ரேக் போடனுமோ அதற்கு கொஞ்ச தூரம் முன்னாலேயே 'புஸ்க் புஸ்க்'னு 2,3 தடவை ப்ரேக்கை பம்ப் செய்யுங்கில் டைட் ஆகும், பின்னே ப்ரேக் பிடிக்கும்' என்று சொன்னவனை அப்படியே ஆலிங்கனம் செய்து கழுத்தை கடிக்கலாம் போலிருந்தது. போதும்! வண்டியை விற்க முடிவு செய்தேன், மனசே இல்லாமல்.

அருமையான இஞ்சின் நல்ல மைலேஜ் கொடுத்தாலும் சின்ன சின்ன ரிப்பேர்களினால் மன உளைச்சல். 'வண்டி என்னா ஸ்மூத் பாரு' என யாராவது சொன்ன மறுநாளே 50 தினாருக்கு மொய்.  வண்டியை விற்க  '4 sale' போர்டு மாட்டிய சில தினங்களில்  பாகிஸ்தானியர்கள் ஓநாய் மாதிரி வண்டியை சுற்றிச்சுற்றி வந்து குசலம் விஜாரித்தார்கள். அவர்கள் கேட்ட விலை எனக்கு அழுகையை வரவழைத்தது. பனைமர உசர பலூச்சி ஒருவன் கூசாமல் 80 தினாருக்கு ( சுமார் 6000 ரூபாய்) கேட்டு கடைவாய்ப்பல் தெரிய விஷமப்புன்னகை புரிந்தான். 

கடைசியில் 175 தினாருக்கு  உ.பி. பய்யா ஒருவனுக்கு வண்டியை தள்ளிவிட்டு, சோகத்துடன் ட்ராஃபிக் டைரக்டரேட்டில் அவன் பெயருக்கு  வண்டியை மாற்றிக்கொடுத்து,  பித்ரு ஸ்ரார்த்தம் முடித்து ஈர வேட்டியைடன் ஶ்ரீரங்கம் அம்மா மண்டபத்திலிருந்து திரும்புவது போல வீடு வந்து சேர்ந்தேன், கனத்த மனதுடன்.  

சமீபத்தில் இந்தியாவில் முதன்முறையாக நீலக்கலர் டாட்ஸன் கார் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டபோது, 20 வருடங்களுக்கு  முன் பஹ்ரைனில் நான் ஓட்டிய அதே நீலக்கலர் டாட்ஸன் மற்றும் வண்டியை பராமரிக்க உதவிய மாமாஜியின் நினைவுகள் மனதை இதமாக வருட, உடனே இப்பதிவு...'ஆண்டவனின் தோட்டத்திலே'

பி.கு: இன்று வெளியிட்ட இப்பதிவை படித்த பிறகு ஆருயிர் நண்பன் கணபதி ‘ஶ்ரீதரா! மாமாஜியின் பிறந்தநாளும் இன்னிக்கி தான்.. தெரியுமா?’ என்ற தகவலை கொடுக்க, மெய் சிலிர்த்தது எனக்கு.

(சீதாபதி ஶ்ரீதர்) 15.05.2018.
மீள் 2016.