கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : குழலோசை : ஏகாந்தன்

:  

குழலோசை

ஏகாந்தன்

‘இன்னிக்கும் இட்லியா?’ கேட்டுக்கொண்டே பாத்ரூமிலிருந்து சமையலறை வழியாகத் தன் ரூமுக்குள் போன சுந்தர், அவசர அவசரமாக ட்ரெஸ் பண்ணிக்கொண்டு திரும்பி சமையலறைப் பக்கமே வந்தான். விமலாமாமி -அவன் அம்மா- தோசை வார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். ’சொய்..’ என்று சீறிய கல்லில் தோசையைச் சுற்றி நல்லெண்ணெயை லாவகமாக ஊற்றினாள். குப்பென்று எழுந்த வாசனை அவன் வயிற்றில் பசியைக் கிளறியது.

’ஜல்தி பண்ணும்மா. நான் போகணும்’ என்றான் அவளது ஒரே மகன்.

’என்னடா, காலையிலேயே குதிக்கிற.. எட்டுகூட இன்னும் ஆகலியே. எங்கே ஓடணும் இப்ப?’ என்றாள் அலட்சியமாக ஜுவாலையைப் பெரிசுபண்ணிகொண்டே.

’கோபால் வந்துடுவான். எட்டே காலுக்கு வர்றேன்ருக்கான்..’

’அவனும் வீட்ல தின்னுட்டுதானே வருவான். வரட்டுமே..’

’9 1/2 மணிக்கு அங்கே இருக்கணும்மா.. இன்னிக்கு முக்கியமான இண்டர்வியூ அவனுக்கு.’

’நீயும் கூடப் போறியா?’

’பின்னே, என்ன சொல்லிண்டிருக்கேன் நான். .அவன்தான் ’வாடா.. நீ இருந்தா எனக்குக் கான்ஃபிடென்ஸா இருக்கும்’னான்.

’கிழிச்சான். இது மூணாவது இண்டர்வியூதானே..’ என்றாள் அம்மா.

’அப்படிச்சொல்லாதே. அவன் ஸ்மார்ட்மா.. க்ளியர் செஞ்சிருவான்.’

’பண்ணா சரி. மீனாட்சிதான் ஒரேயடியாக் கவலப்படறா.. அவனோட அப்பாவேற, வீட்ல ஒக்காந்துண்டு ‘வேலவெட்டியில்லாத பய’ன்னு சதா முணுமுணுக்கறாராம்..’ என்ற அம்மா, ‘தட்டை சரியாப் புடி.’.என்று அதட்டி, இரண்டு தோசைகளைப் போட்டாள்.

’வெள்ளையா வார்த்திருக்கியே....முறுகலா வார்க்கத் தெரியாதா.. எத்தன தடவ சொல்றது!’ கோபப்பட்டான் சுந்தர்.

’அடுத்தது முறுகலாப் போட்றேன். சண்டித்தனம் பண்ணாம சாப்டு! அவசரத்துல அப்பாவுக்கு வார்க்கற மாதிரி வந்துடுத்து.. சட்னி போட்டுக்கறயா..இல்ல, மொளகாப் பொடியா?’ என்றாள் விமலாமாமி.

’சட்னி. கொஞ்சமா.. நாட்டுச்சக்கர இருந்தாப் போடு! வயறு கடாபுடாங்கறது..’ என்றவன், புதிதாக அதைக் கவனித்தவனாக,  ‘அப்பாக்கு வெள்ளையாதான் இருக்கணுமா தோசை? இதுல்லாம்கூட ஒனக்குத் தெரியறதே.. பரவாயில்ல நீ!’ என்றான்.

தோசைக்கரண்டியை வேகமாக அவன்பக்கம் ஓங்கியவள், ’சரியா ஒக்காந்து சாப்ட்றா முட்டாள்.. பேசவந்துட்டான் காலைல!’ என்றாள்.

’வீட்ல.. அப்பா பாவம், எந்த மூலயில போய் ஒக்காந்திருக்கார்னு கூட ஒனக்குத் தெரியாதே.. அவருக்கு தோச வெள்ளையா இருக்கணும்கிறயே.. அதான் பார்த்தேன். ம்.. இன்னிக்கு எல்லாமே ஒரு மாதிரியாத்தான் தோண்றது. காலைலேர்ந்து வானம் வேற கருத்துண்டு வருது!’ என்று நீட்டியவன், அம்மாவின் முறைப்பை ரசித்துக்கொண்டே, ஒரு பெரிய விள்ளலை சர்க்கரையில் அமுக்கி வாயில் திணித்துக்கொண்டான்.

’அடச்சுக்காதே. தீர்த்தம் வெச்சுருக்கேன் பாரு. மெதுவா சாப்பிடு. அவன் வந்தா ஒக்காருவான். இல்லன்னா அவனயும் தோச சாப்டச்சொல்லு.’ என்றாள்.

’அவன் நிதானமா ஒருநாள் வரும்போது தோச, இட்லியெல்லாம் பண்ணிப் போடு. இன்னிக்கு உபசரிச்சுராதே. காரியம் கெட்டுரும்!’ என்று சொல்லி கை அலம்பப் போனவனைத் தடுத்து ‘முறுகலா வந்துருக்கு பாரு!’ என்று தட்டில் போட்டாள்.

‘வெல்லச்சர்க்கரைக் கொஞ்சம் போடவா?’

’என்னம்மா இது!’ என்று இரைந்தவனை அலட்சியம் செய்து, ஒரு ஸ்பூன் வெல்லச்சர்க்கரையைத் தட்டில் போட்டாள்.

’பதறாமச் சாப்ட்றா!’ என்றவள், என்ன புள்ளயோ, என்ன அவசரமோ.. கிருஷ்ணா..! என்று நினைத்துக்கொண்டாள் விமலாமாமி. அவசர அவசரமாகச் சாப்பிட்டுவிட்டு, ரூமிலிருந்து ஹெல்மெட்டை எடுத்துக்கொண்டு  வெளியே வந்தவன், ஜன்னல் வழியே வெளியே எட்டிப் பார்த்தான். 

கோபால் வேகமாக வந்துகொண்டிருந்தான். அவனுக்குப் பின்னால் வருவது யாரென்றும் கண்ணில் பட்டது. ‘ம்மா.. விசா!’ என்று சத்தமாக சொல்லிவிட்டு பைக்கை நகர்த்தினான் சுந்தர்.

விமலாமாமி சிரித்துக்கொண்டே வாசலை நோக்கினாள். அவளது தோழியான பக்கத்துத் தெரு விசாலாட்சி  உள்ளே நுழைந்துகொண்டிருந்தாள்.

ஹாலுக்குள் வந்தவள் ’எங்கே பறக்கறார் ஒங்க பையன்!’ என்று விமலாமாமியைக் கிண்ட ஆரம்பித்தாள்.

’அவனோட ஃப்ரெண்டுக்கு ஏதோ இண்டர்வியூவாம். இவனுக்குக் காலைலேர்ந்து கையும் காலும் ஒரு எடத்துல நிக்கமாட்டெங்கிறது. தனக்கு வேல கெடச்ச நாளிலேர்ந்து தன் கூட்டாளிக்கு இன்னும் கெடக்கலியேன்னு ஒரே கவலை.. இந்தக் காலத்துப் பிள்ளைகள் இருக்குகளே....’ சிரித்தாள் விமலாமாமி.

’எங்க வீட்டுதும் அப்படித்தான். அவ ஃப்ரண்ட் வந்துட்டாப்போறும்.. அவசர அவசரமாக அடச்சிண்டு, தட்டத் தூக்கி சிங்க்ல எறிஞ்சிட்டு அவ பின்னாடியே ஓடிடுவா!’

கடைசி வருடம் டிகிரி படிக்கும் தன் பெண் சங்கீதாவின் பெருமை அவ்வபோது பொங்கி வரும் விசாலாட்சிக்கு. தினமும் காலையில் ஒரு பத்து பதினைந்து நிமிஷமாவது விமலாமாமியை வந்து பார்த்து ஏதாவது கதையடிக்காவிட்டால் பொழுதும் போகாது. 

அவளால் வரமுடியாத நாட்களில், மத்தியானம் சாப்பாடு முடித்தபின் விசாலாட்சியின் வீட்டில் இருப்பாள் விமலாமாமி. ’என்ன சமையல், ஏதோ விசேஷமா வாசனை வர்றதே!’ என்பாள். அவளும் ’கூட்டு, கொழம்பு எல்லாமே சங்கீதாதான் இன்னிக்கு.. என்னய எதுவுமே பண்ணவிடலே!’ என்று அடித்துவிடுவதை ரகசியமாக ரசிப்பாள் விமலாமாமி. அவளுக்கும் சங்கீதா கதை பிடித்திருக்கிறது. விமலாமாமியும் லேசுப்பட்டவளல்ல.  

அவ்வப்போது விசாவின் வீட்டுக்குப்போய் அவளுடைய பெண்ணை- எப்படிப் பேசுகிறாள், பழகுகிறாள்- என்று நோட்டம் விடுவதுண்டு. நல்ல செவப்பா, ஒடிசலா, நன்னாத்தான் இருக்கா துறுதுறுன்னு.  பெரியவாகிட்டயும் ஒரு மரியாதை..  சமையல்லயும் கெட்டியாமே... இந்தக்காலத்து அதிசயமாச்சே இது !’ இப்படி ஆரம்பத்திலிருந்தே மனதில்  கோடு போட்டுவைத்தவள், பிறகு அதைக் கட்டம், வட்டமென மாற்றி, ஒருவழியாக அருமைப் பிள்ளைக்காக டிக் அடித்துவைத்திருக்கிறாள்.

அன்று மாலையில்தான் வீடு திரும்பினான் சுந்தர். அப்பாவின் ரூமுக்குச் சென்றுவிட்டு, சற்று நேரத்தில் அம்மாவிடம் வந்தான். அவனைப் பார்த்ததும் உற்சாகமான விமலாமாமி ’என்னடா சுந்தர்! இவ்வளவு நேரமாயிடுத்து? லஞ்சு ஏதாவது சாப்பிட்டியா, இல்ல, அந்த மொட்டயோடு வெயில்ல அலைஞ்சதுதான் மிச்சமா?” என்றாள். 

கோபால் சமீபகாலமாகப் பளபளவென மொட்டை போட்டுக்கொண்டு, கூடவே குறுந்தாடியும் வைத்திருக்கிறான்.  அவனும் சுந்தரும் சத்தமாக சிரித்துப் பேசிக்கொண்டு, ஒருவரை ஒருவர் விளையாட்டாக இடித்துக்கொண்டு உள்ளே வரும்போதெல்லாம் ‘என் பிள்ளக்கின்னு கெடச்சிருக்கு பாரு.. ஒரு விசித்திரம்!’ என்று நினைத்துக்கொள்வாள் விமலாமாமி. பட்டைகளை நம்புகிற அளவுக்கு மொட்டைகளை நம்புபவள் அல்ல அவள். சுந்தர், இண்டர்வியூ முடிந்து, பிடித்தமான ரெஸ்ட்டாரண்ட்டில் லஞ்ச் சாப்பிட்டு வந்ததைச் சொன்னான்.

’காபி சாப்டறயா? அப்பாவுக்கும் போடப்போறேன்’ என்றாள்.

’அப்பாவுக்கு இன்னுமா காபி கொடுக்கலை? ஏம்மா இப்படிப் பண்றே! மணி அஞ்சாகப் போறது!’ என்று கடிந்துகொள்ளும் குரலில் சொன்னான் சுந்தர்.

’இப்ப என்ன லேட்டாயிடுத்து ஒங்கப்பாவுக்கு. ஒரேயடியா கண்ணுல ஜலம் வருது ஒனக்கு. நீ வந்துடுவேன்னு கொஞ்சம் வெயிட் பண்ணேன்’ என்றுவிட்டு சமையலறைக்குள் நுழைந்தாள் விமலாமாமி.

’வந்ததும் வராததுமா அப்பா ரூமுக்குள்ள போயி என்ன பேசிட்டு வர்றான்? இப்பிடி அப்பாப்பிள்ளையா பெத்துவச்சிருக்கேனே நான்!’ என்கிற சிந்தனையில் லேசாக சிரிப்புவர, காபி கலந்தாள். 

தன் ரூமில் ஏதோ புத்தகங்களைப் பரப்பி வைத்துக்கொண்டு பார்த்துக்கொண்டிருந்த கணவரிடம் காபியைக் கொடுத்தாள். ஹாலில் இருந்த டீப்பாயில் பையனுக்காகவும் தனக்காகவும் காபிக் கப்புகளை வைத்துவிட்டு சோஃபாவில் உட்கார்ந்தாள். பக்கத்தில்  உட்கார்ந்த சுந்தர், காபியை எடுத்து உறிஞ்சினான். ’சும்மா சொல்லக்கூடாது.. அம்மா கைமணமே அலாதிதான்’ என்று நினைத்துக்கொண்டான். சொல்லவில்லை.

’சுந்தர், என்ன கெடச்சுருமா வேலை, எப்படிப் பண்ணியிருக்கானாம்?’ கோபாலைப்பற்றி மீண்டும் ஆரம்பித்தாள் பையனிடம். ’நன்னா பண்ணியிருக்கேன்னுதான் சொல்றான். அனேகமாக் கெடச்சிடும். நெறய வேகன்சி இருக்குன்னு அவனோட ப்ரெண்ட் ஸ்ரீனிவாஸ் – ஹெச்.ஆர்.ல வேல பாக்கறவன் - சொன்னான் என்றான் சுந்தர். ’நல்லபடியா வேல கிடைக்கட்டும்..பாவம்!’ என்றாள் விமலாமாமி.

காபியை வழக்கத்தைவிட மெதுவாகக் குடித்துக்கொண்டிருந்தவன் ஏதோ சிந்தனையிலிருப்பதாகத் தோன்றவே, ’காபி குடிக்கையிலகூட என்னடா யோசிப்பே?’ என்றாள் பிள்ளையைப் பார்த்துக்கொண்டே.

’ஒண்ணுமில்லமா, இண்டர்வியூ முடிந்தவுடன் கோபால் தன்னுடைய ஃப்ரெண்ட் ஸ்ரீ-யைப் பார்த்தான். என்னயும் அவனுக்கு இண்ட்ரொடியூஸ் பண்ணினான்…’

‘ஹெச்.ஆர்-ல இருக்கான்னியே அவனா?’ என்று கேட்டாள்

‘அவந்தான்மா. நாங்க மூணு பேரும் ஒக்காந்து பேசிண்டிருக்கும்போது.. அவ வந்தா..’

விமலாமாமி கூர்மையானாள். ’ஹ்ம்..? காபி கப்பைக் கீழே வைத்தாள். 

’பொண்ணா? யாரு..!’

’ஒனக்குத் தெரிஞ்சவதான் போலருக்கு..!’

’எனக்குத் தெரிஞ்சவளா? என்னடா, புதிர் போடறே!’

’ஒன்னோட அருமைத்தோழியோட பொண்ணு. பின்ன, தெரியாமலா இருக்கும்?’

’ஏய்! தோழி சோழின்னு என்னடா எங்கெங்கையோ போற?’

’எல்லாம் அந்த விசா தான்!’

’போடா அசடு.. அவ பொண்ணு காலேஜ்ல படிக்கிறாடா. அவள எங்கே கம்பெனியில நீ பாத்திருக்கமுடியும்? ஒளறாதே.. ஒரு நாளைக்கு விசாவைக் கூட்டிண்டு வரச்சொல்றேன் பாரு.. சங்கீதான்னு பேரு.. பாக்கறதுக்கு தங்கக் கிளி. பேசினா.. குயில் தோத்துடும். அப்பிடி ஒரு...’

’அம்மா.. அம்ம்ம்மா..! கொஞ்சம் நிறுத்தறியா? நா சொல்றது வேற. ஐ மீன்.. வேற ஒருத்தின்னு நெனக்கிறேன்..’

’வேற ஒருத்தின்னா, யாருடா? அந்தக் கம்பெனில வேல பாக்கறாளாமா?’

’ஆமாம்மா.. அந்த ஸ்ரீதான் அறிமுகப்படுத்தினான். கொஞ்சம் பேச ஆரம்பிச்சா..  கோபால் வேற, என்னயப்பத்தி,  நம்ப குடியிருக்கிற தெரு, வீடுன்னு அளக்க ஆரம்பிச்சுட்டான். அப்போதான் ஒன்னயத் தெரியும்னு அவளும் சொன்னா..  எனக்கும் கொஞ்சம் புடிபட ஆரம்பிச்சது!’

என்னத் தெரியுமாமா!

’நீயும்தானே அவங்க வீட்டுக்குப் போறே, வர்றே.. இவ்வளவு பெரிய்ய உருவத்த அவ  பாக்காம இருந்திருக்கமுடியுமா!’ –என்று அம்மாவைப் பார்த்து மேலும் கீழுமாகக் கையைக் காட்டி சிரித்தான் சுந்தர்.

’சொல்றதச் சரியாச் சொல்லேண்டா முட்டாள்.. யாரு வீட்டுக்கு நான் போயிண்டுருக்கேன். விசாலாட்சி வீட்டுக்குத்தான் எப்பயாவது....?

’அதான் விசா ஆண்ட்டின்னேன் ..நீ இல்லங்கற.. சரி விடு!’ என்று எழுந்தான்.

’டேய்! கொஞ்சம் இரு. ஒரு பொண்ணக் கொண்டுவந்து பாதில நிறுத்திப்பிட்டு எங்கடா ஓடறே? அப்போ, விசாவோட பொண் சங்கீதாவை நீ பாத்தேங்கிறியா! அவ என்ன பண்ணவந்தா அந்தக் கம்பெனில? படிப்பையே இன்னும் முடிக்கலையே? ஓ, ஏதாவது இண்டர்ன்ஷிப்..!’ என்று புரிந்தவள்போல் மாமி தொடர, சுந்தர் குறுக்கிட்டான்

’ஐயோ..அம்மா! இவ வேறங்கிறேனே.. புரியலயா? இரு.. என்னமோ பேர் சொன்னாளே? சாரதாவோ.. என்னவோ.. ஞாபகம் வரலியே!’

’என்ன! சாரதாவா? அவ அங்கயா வேல பாக்கறா? ஏதோ கம்பெனில ஜாய்ன் பண்ணியிருக்கான்னுதான் விசாலாட்சி சொன்னா.. சரியாச் சொல்லலியே?’

’இப்ப புரியறதாக்கும்? என்னமோ விசா ஆண்ட்டியோட சம்பந்தமே இல்லேங்கிற மாதிரிப் பேசினே. இவ்வளவு சொன்னவுடன் அவ, மாமியோட பொண்ணாயிட்டாளா?’ – எழுந்திருக்க முற்பட்டவனை கையமர்த்தினாள் அம்மா.

’கொஞ்சம் புரிஞ்சுக்கோடா சுந்தர்.. அவ விசாவோட பொண் இல்ல. அவளோட மச்சினர் பொண். இங்கேதான் இருக்கா விசாலாட்சியின் வீட்டில. அவளுக்கு எல்லாம் இவாதான். பாவம், தாயில்லாப் பொண்ணு.. தகப்பனாரும் பொசுக்குன்னு போயிட்டாராம் போன வருஷம்..’ என்றவளை அதிர்ச்சியோடு பார்த்தான் சுந்தர்.

’என்னம்மா சொல்றே? அப்பா, அம்மா ரெண்டு பேருமே இல்லயா அவளுக்கு.. அதான் பாக்கவே பாவமா இருக்கா. நல்ல பொண்ணு மாதிரித் தெரிஞ்சது...’ என்றவாறே எங்கோ பார்த்து சிந்தனை வசப்பட்டவனை, சந்தேகத்தோடு உற்றுப் பார்த்தாள் விமலாமாமி.

’சரி, விடு! இதெல்லாம் நமக்கெதுக்கு? விசாவோட பொண் சங்கீதாவை அவசியம் நீ பாக்கணும். அசந்துடுவே! அவளோ எப்பவாவதுதான் தன் அம்மாவோட இங்க வருவா.. நீ வீட்ல இருந்தாத்தானடா காமிக்கறதுக்கு? நான் என்ன பண்ணுவேன்!’

’நீ யாரயும் காமிக்கவேணாம். ஹ்ம்.. நா சொல்றது என்னிக்கு ஒனக்கு புரிஞ்சிருக்கு!’ என்று எழ முயன்றவனை கையைப் பிடித்து உட்காரவைத்தாள் விமலாமாமி.

இவர்கள் பேச்சு சுவாரஸ்யத்தில் இருக்கையில், மெல்ல வந்து பக்கத்து நாற்காலியில் உட்கார்ந்து கதை கேட்டுக்கொண்டிருந்தார் சுந்தரின் அப்பா.

கணவர்பக்கம் இப்போது திரும்பினாள் விமலாமாமி.   ’நா என்ன சொல்ல வர்றேன்.. ஒங்க பிள்ளைக்கும் இந்த ஐப்பசி வந்தா, இருபத்தியேழு முடியப்போறது. காதுகொடுத்தாவது கேக்கறானா பாத்தீங்களா .. எல்லாத்தயும் பாத்துண்டு நீங்க இடிச்சபுளி மாதிரி இப்பிடி ஒக்காந்திருந்தா எப்படி?’ என்றவள் ஒரு கணம் அவர் முகத்தை ஆராய்வதுபோல் பார்த்தாள். ‘நாங்க இப்ப பேசிண்டிருந்தது ஏதாவது புரிஞ்சுதா ஒங்களுக்கு.. இல்ல, பாதியில விட்டுட்டு வந்த அந்த புஸ்தகம் மனசை ஒரேயடியா படுத்தறதா?’  என்று சீறினாள்..

அவர் சுதாரித்துக்கொண்டு ‘விமலா! என்னாச்சு இப்போ? ஏன் இப்பிடிப் படபடக்கிறே.. அவன் என்ன நெனக்கிறான்னு நீயும்தான் கொஞ்சம்..’ என்று ஆரம்பித்தவரை இடைமறித்தாள் மாமி.

’ஒங்களப்போய்க் கேட்டேனே.  நா ஒரு அசமழிஞ்சம்..’ என்று சுயகண்டிப்பில் ஒருகணம் இறங்கியவள், தன்  பையன் பக்கம் திரும்பி குழைவான குரலில், ’தோ பார்றா கண்ணா! உன் நல்லதுக்குத்தானே அம்மா சொல்வா.  மனச அங்கயும் இங்கயுமா அலய விட்றாதடா! சொல்றபடி கொஞ்சம் கேளேன்.. அந்த சங்கீதாவை ஒரு தடவை பாத்துட்டு..’

சீறினான் அவளது பிள்ளை. ‘போறும் இந்தப் பேச்சு! நா வர்றேன்.. வேலயிருக்கு! ’ விருட்டென எழுந்து தன் ரூமுக்குள் போனான்.

அங்கிருந்து ஹெல்மெட்டைத் தலையில் மாட்டியவாறே வந்தவன், வாசல்நோக்கிப் பாய்ந்தான்.

’இப்ப என்ன சொல்லிட்டேன்னு இந்தப் பிள்ளைக்கு இப்படிக் கோபம் வர்றது? கிருஷ்ணா.. ஒண்ணும் புரியமாட்டேங்கிறதேப்பா..’ விக்கித்து உட்கார்ந்து விட்டாள் விமலாமாமி.

அவளது கணவர் மெதுவாக எழுந்து தன் ரூமுக்குள் போய்விட்டதைப் பார்த்தாள். ‘இவர் இந்த ஒலகத்துலேயே இல்ல.. இந்தப் பிள்ளைக்கோ வீட்டில இருக்கப் பிடிக்கல.. நான் ஒருத்திதான் லூசுமாதிரி சுத்திண்டிருக்கேன் இங்கே..’ தனக்குள் முணுமுணுத்தவாறு உள்ளே சென்றாள். ஏதேதோ காரியம். இருந்தும், ஏதும் செய்யப் பிடிக்கவில்லை.

‘எப்பப் பாத்தாலும் முணுக் முணுக்குனு கோச்சிண்டு.. ஹ்ம்… சொன்னபடி கேட்காது போலருக்கே இது..’ என்கிற சிந்தனை மனதில் துரத்த,  கொல்லைக்கும் கூடத்துக்குமாக உலாத்திக்கொண்டிருந்தாள்.

சாயந்தரம் இருட்டிப்போக ஆரம்பித்திருந்தது. வழக்கம்போல் பூஜை ரூமில் விளக்கேற்றி ஊதுபத்தி ஏற்றிவைத்தாள் விமலாமாமி. கையைக்கூப்பி, வெள்ளிக் குத்துவிளக்கின் வெளிச்சத்தில் ஸ்வாமி படங்களை ஒவ்வொன்றாய்ப் பார்த்தாள். நடுவில் சற்று பெரிதான படம். ராதை தன்பக்கம் சாய்ந்திருக்க, நீலக்கண்ணனின் மந்தகாசச் சிரிப்பில் விஷமம் இன்று சற்றுக் கூடுதலாகவே தட்டுப்பட்டது அவளுக்கு. ‘நீ மட்டும் அழகா ஒருத்தியப் பிடிச்சு வச்சுண்டு ஜாலியா சுத்திண்டு இரு! எம்புள்ளைக்கும் பொருத்தமா  ஒருத்திய சேத்துவைக்கப்படாதா?  ஏந்தான் இப்படிப் படுத்தறயோ?’ என்று கேட்டு –இப்போதைய கேள்வி, பிரார்த்தனை இதுதான்- கண்களை மூடி நின்றாள். 

மூடிய கண்களுக்குள் திடீரென ஒரு காட்சி. பழைய சுடிதாரில், எண்ணெய்வடியும் முகத்தோடு, சுமார்நிற சாரதா நின்றிருக்க, சுந்தர் சாரதாவிடம் ஒட்டிக்கொண்டு, அவள் பக்கம் தலைசாய்த்து அம்மாவைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தான். திடுக்கிட்டவளாகப் படக்கென்று கண்ணைத் திறந்தாள். 

எதிரே, கையில் புல்லாங்குழலுடன் ஒய்யாரமாக நின்று புன்னகைக்கும் கிருஷ்ணனை, உரசிக்கொண்டு நிற்கிறாள் அழகுராதை. கிருஷ்ணனின் முகத்தில் சில கணங்கள் ஆழ்ந்திருந்தவள் மெல்லச்சொல்லிக்கொண்டாள்:

’ ஹ்ம்… அப்பாவிபோல முகம்.. அடங்காத விஷமம்!’ பின் சட்டென்று நினைவுக்கு வந்தவளாகக் குரலைத் தாழ்த்திச் சொன்னாள்: ’கிருஷ்ணா.. எல்லாத்தயும் நீ பாத்துண்டிருக்கேதானே! கோபத்துல பைக்கை எடுத்துண்டு அது எங்கயோ பறந்திருக்கு. நா இருப்புக்கொள்ளாம இங்க படபடத்துண்டிருக்கேன். அந்தப் பிள்ளைய மொதல்ல இந்தப்பக்கமா திருப்பிவிட்டுட்டு, அப்புறமா வாசி உன் புல்லாங்குழலை. நான் கேக்கறேன். புரியறதா!’ என்று கிருஷ்ணனை முறைத்துவிட்டு, கிச்சனுக்குத் திரும்பினாள் விமலாமாமி. அவள் மனம் ஒவ்வொன்றாகக் கோர்த்துக்கொண்டே போக, கைகள் தன்னிச்சையாக  எதெதையோ உருட்ட ஆரம்பித்தன.