சர்க்கரைல காபி பத்தாது! - ஒற்றைக்குடை

பிலஹரி கதைகளை அவ்வப்போது கொடுக்கிறேன் என்று சொல்லியிருந்தேன்.  அந்த வரிசையில், இதோ இரண்டாவது...  

"டேய், மணி என்ன ஆச்சு பார்த்தியாடா?"

"ஏன்?...."

"பதினொன்றுக்கு மேலாச்சு!...  அந்த 'வாட்டர் மேன்' வந்தானா?...  பார்!"

"அந்த அசடு தானே?...  எங்கே ஒழிஞ்சு போனானோ, யார் கண்டது?  ... நா வறண்டு போற சமயத்துலே இவன் தண்ணீர் கொண்டு வராம, எப்போக் கொண்டு வரப்போறான்?..."

"டேய்!...  அதோ வர்றது!"

"அவன் வர்ற அழகைத்தான் பாரேன்!...  தோளிலே அழுக்குத் துண்டு; அழுக்கு பனியன்; தராசு ஆடற மாதிரி, ரெண்டு கையிலும் வாளியை எடுத்துண்டு, இந்தப் பக்கமும் அந்தப் பக்கமும் அவன் அலைஞ்சுண்டு வர்ற கோலத்தைப் பார்த்தா, அவன் கொடுக்கற நீர் தொண்டையிலேயே இறங்காது போலிருக்கே !..."

பேச்சு நிற்கிறது.  பெருமூச்செறிந்தவாறே பூதாகரமான இரண்டு வாளிகளையும் எடுத்துக்கொண்டு, அருகில் வந்து விடுகிறான் மன்னார்.  

வாளிகளைக் கீழே வைத்து விட்டு, தோளில் கிடந்த துண்டை எடுத்துச் சாவதானமாக அவன் முகத்தைத் துடைத்துக் கொள்வதைக் கண்ட குமாஸ்தா ஒருவருக்கு கோபம் பிறக்கிறது.

"ஏண்டா?... வந்ததே லேட்.  இதிலே சிரமபரிகாரம் வேறே நடக்கணுமா?" என்று சீறுகிறார் அவர்.

மன்னார் சிரிக்கிறான்.

"ஏது?... சாருக்கு இன்னிக்கு வீட்டில் உள் நாட்டு யுத்தம் நடந்திருக்கு போலிருக்கு!...  அதுதான் 'மூடு' சரியில்லாமே...."

"சீச்சீ!..  வாயை மூடுடா!...  அழகாய்தான் பேசறே?...  தண்ணி குடு முதல்லே!..." என்று அவர் ஆத்திரத்துடன் கூறவே, மன்னாரின் உடம்பில் சுறுசுறுப்பு பிறக்கிறது.  தன் பணியைத் தொடங்குகிறான் அவன்.

அரை மணி நேரத்தில் எழுபது பேருக்குத் தண்ணீர் கொடுக்க வேண்டும்.  ஒருவர் வெந்நீர் கேட்பார்; மற்றவருக்குக் குளிர்ந்த நீர் தேவைப்படும்.  ஒரு வாளியில் சூடான தண்ணீரும், மற்றொன்றில் குளிர்ந்த நீரும் எடுத்து வந்தால், முப்பது பேருக்கு சமாளித்து விடலாம். மீதி உள்ளவர்களுக்கு  மறுபடியும் தன்னறைக்குச் சென்று, எடுத்து வரவேண்டும்.

"டேய் வாடா!..."

அழைப்பவன் அருகே செல்கிறான் மன்னார்.

"இதைப் பாருடா!"

"தம்ளரைக் காட்டுகிறார் அவர்...  குனிந்து பார்க்கிறான் அவன்.

"என்னடா அப்படி யிருக்கு?"

"எப்படியிருக்கு?" 

"என்னையே திருப்பிக் கேட்கறியா?  தண்ணீர் கலங்கி இருக்கிறது தெரியல்லே?"

உண்மையில் அவனுக்குத் தெரியவில்லை.

"உன்னைத் சொல்லிக் குற்றமில்லை! அரையணா, ஓரணா கொடுக்கறான்னு எல்லோருக்கும் காப்பி வாங்கிண்டு வந்து கொடுத்துட்டு, அந்தத் தம்ளரைக் கூடக் கழுவாமல் அதிலே தண்ணீர் எடுத்துக்கிட்டு வந்தால் எப்படி இருக்கும்..?  வாங்கற சம்பளத்துக்கு வஞ்சனை யில்லாம உழைக்க வேண்டாம்?..."

மன்னார் சிரிக்கிறான். எட்டு மணி நேர வேலை நேரத்தில் நாலு மணி நேரத்தை அவன் அறைக்கு எதிரே டிபன் அறையில் அரட்டை அடித்துக் கழிக்கும் அந்த மகானுபாவன் 'வஞ்சனை யில்லாமல் உழைக்க வேண்டும்' என்கிறார்.

"சிரிக்கவா சிரிக்கிறே!  உன் தண்ணீரை நீயே எடுத்துக்கிட்டு போ!"

கோபமாக அவர் அந்தத் தம்ளரை அவன் கையில் கொடுத்த பொது, தண்ணீர் தடுமாறுகிறது.  பாதி நீர் அவன் ஆடைகளில் சிந்துகிறது.

அவனுக்கு கோபம் வரவில்லை.  அவனுடைய பதினைந்து வருஷ சர்வீஸில் இதெல்லாம் வெகு சகஜம்.

"மன்னார் இங்கே வாப்பா!"

வயதான குமாஸ்தா ஒருவரிடமிருந்து அழைப்பு வருகிறது.

"இது என்ன தண்ணீர் அப்பா?"

"வெந்நீர் சார்"

"வெந்நீரா?...  அப்படீன்னா ஒரு காகிதத்திலே எழுதி, தம்ளரில் ஒட்டு!  அப்போ தான் தெரியும்!"

"சரியாகச் சொன்னீர்கள் சார்!.... நானும் அதையேதான் கேட்கணும்னு நினைச்சேன்!... இவன் கொடுக்கற பச்சைத் தண்ணீருக்கும் வெந்நீருக்கும் வித்தியாசமே தெரியறது கிடையாது " என்று ஒத்துப் பாடுகிறார் டைப்பிஸ்ட்.

"நான் என்ன சார் பண்றது?...  வெந்நீர் போட்டு, இங்கே எடுத்துண்டு வந்து சப்ளை செயயறதுக்கு அரைமணி நேரம் ஆயிடறது!...  ஆறிப் போகாமல் இருக்க முடியுமா, சொல்லுங்கள் சார்!" என்று அவன் சமாதானம் கூறவும், .

"அது வாஸ்தவம்தான்.  ஆமாம்!  அடுப்பில் நிறைய கரி போட்டுத் தண்ணியை வையேன்!..." என்று அவர் யோசனை கூறியதும், சிரிப்பு வருகிறது அவனுக்கு.

"கரி போடாம அடுப்பு பற்றுமா சார்?"

அது தான் நானும் சொல்றேன்!...  போடற கரியை நிறைய போடணும், ஆமாம்!...  கரி மூட்டை ஆபீஸ் சப்ளை தானே?"

தலையசைக்கிறான் மன்னார்.

"பின்னே என்ன?...  தாராளமாக அள்ளிப் போடேன்...!  பாவம், உன் நிலைமை எனக்குத் தெரியறது!  தேனை எடுக்கறவன் ருசி பார்க்காமல் இருக்க முடியாதுதான்!  அதுக்காக ஒரேயடியா கபளீகரம் பண்ணினால், எப்படி?..."  என்று அந்தப் பெரிய மனிதர் கூறியதும், அவனுக்கு அவர் குறிப்பிடுவது தெரிந்து விடுகிறது.

"என்ன ஸார் அப்படிச் சொல்கிறீர்கள்?...  போயும் போயும் கரியை தான் நான் வீட்டுக்கு எடுத்துண்டு போகணுமா? " வேதனையுடன் அவன் கேட்கிறான். 

"சரிதாம்ப்பா!  கரிமூட்டை தான் ஏக விலை விக்கறதே!...  ஒரு பேச்சுக்கு சொன்னேன்....! இனிமேல் கொஞ்சம் சூடா கொண்டு வா!"

பதில் பேசாமல் அவரிடமிருந்து தம்ளரைப் பெற்றுக்கொண்டு திரும்புகிறான் மன்னார்.

கேட்டுக் கேட்டுப் புளித்துப்போன மொழிகள்; சாபங்கள்.

நடுப்பகல் மணி பன்னிரண்டரை.

தன்னறையில் கொட்டாவி விட்ட வண்ணம் அமர்ந்திருக்கிறான் மன்னார்.  இன்னும் அரைமணி நேரத்திற்கு அவனுக்கும் கொஞ்சம் ஓய்வுதான்.

ஓர் ஓரத்திலே இரும்பு அடுப்பு எரிந்து கொண்டிருக்கிறது.  அதன்மேல் கரியேறிய பாத்திரம்.  மற்றொரு மூலையிலே இரண்டு பெரிய பானைகள், அருகே வாளிகள், ஐந்தாறு தம்ளர்கள்.  கதவுக்குப்பின் கரி மூட்டை.

ஆயிற்று;  அரை மணிக்கெல்லாம் ஒருவர் பின் ஒருவராக சிற்றுண்டி சாப்பிட, எதிரேயுள்ள அறைக்கு வந்து விடுவார்கள்.  வருபவர் தண்ணீர் மாத்திரம் கேட்டால் கொடுத்து விடலாம்;  அது அவன் கடமை.

"மன்னார்!... ஹோட்டல்லே போய் ஒரு வடை வாங்கிண்டு வா.  நிறையச் சட்னி வைக்கச் சொல்! ...  வெறும் சோறு கொடுத்து அனுப்பி இருக்காங்க வீட்டிலே!..."

"வாட்டர் மேன்!...  கிளாஸ் எடுத்துண்டு போய், கேண்டீன்லே டீ வாங்கிண்டு வா!... உம்....  ஜல்தி..."

'மாட்டேன்!' என்று சொல்லலாமா?  சொல்லத்தான் முடியுமா?

'சே!  என்ன உத்தியோகம் இது?  கொஞ்சம் கூட கௌரவமோ, மதிப்போ இல்லாத ஊழியம் செய்வதற்கு பதிலாக பேசாமல் பட்டினி கிடந்து சாகலாம்..   அந்த நாளிலே அப்பா முட்டிக் கொண்டாரே!  ஒழுங்கா பள்ளிக்கூடம் போய் நாலெழுத்துப் படிச்சிருந்தா, ஒரு குமாஸ்தா வேலை கிடைச்சிருக்காது?  இப்படி கண்ட கண்ட ஆசாமிகளிடம் பல்லைக் காட்டிக்கொண்டும்,  தலையைச் சொரிந்து கொண்டும் நிற்பது ஒரு வேலையா?  ஒரு தொழிலா?  எனக்கு என்ன மதிப்பு இருக்கு?   ஆபீஸிலே மாத்திரம் இல்லை, சமூகத்திலும் எனக்கு என்ன மதிப்பு இருக்கு?  எவன் லட்சியம் பண்றான்?  ஏதோ பெயருக்கு மனிதன்னு உலாவி வரேனே தவிர, வேறு என்ன யோக்கியதை எனக்கு இருக்கு?  படிப்பு இல்லே, பணம் இல்லே, அழகும் கிடையாது.சமூகத்துக்கு நான் ஒரு சாபக்கேடு!'

எண்ணி எண்ணிப் பொருமுகிறான் மன்னார்.  இதயம் வேதனைச் சுமை சுரங்கமாக இருக்கிறது.

"யாரப்பா!  நம்ப மன்னார் மாதிரி இருக்கே!"

திரும்பிப் பார்க்கிறான் மன்னார்.  அலுவலகத்தில் வாழைப்பழத்தில் ஊசி ஏற்றுவது போல் அவனுடன் பேசிய பெரிய மனிதர் இரண்டு கைகளிலும் இரண்டு பெரிய பைகளுடன் வந்துகொண்டிருந்தார்.

"இப்போதான் வீட்டுக்குப் போறியாடா?  கொடுத்து வைச்சவனப்பா நீ!  சித்தன் போக்கு சிவன் போக்குன்னு அலையறே!....  உம்!...இந்தப் பையைக் கொஞ்சம் பிடியேன்!....  சம்பளத் தேதி.   மளிகைச்சாமான்கள் வாங்கிண்டு போறேன்! ...   ஒரு பையை வீடு மட்டும் கொஞ்சம் எடுத்துகிட்டு வாயேன்!..."

அவர் சொல்லி முடிக்கவில்லை.  பரபரப்புடன் கனமான பையாகப் பார்த்து தான் வாங்கி கொள்ளுகிறான் மன்னார்.  தன்னை ஒரு நண்பனாக நினைத்து உரிமையுடன் அந்த மனிதர் பேசியது தான், அவனுக்கு எவ்வளவு இதமாக இருக்கிறது!

"வேலை வாங்கறேன்னு எண்ணாதே அப்பா!  காப்பிக்குச் சில்லறை கொடுத்திடறேன்!" என்று முன்னால் போய்க்கொண்டிருந்த அவர் கூறவும், ஓரிரு வினாடிகள் அவனுக்கு ஏற்பட்ட ஒரு ஆத்ம திருப்தியும், அற்ப சந்தோஷமும் மறைந்து விடுகின்றன.

'சே!... இவ்வளவுதானா இந்த உலகம்?  கேவலம் ஒரு டீக்கு வேண்டிய துட்டைக் கொடுத்துத்தானா,  ஒருவர் தன்னிடம் வேலை வாங்க வேண்டும்?  தன்னையும் ஒரு பிறவியாக நினைத்து, அந்த நினைப்பின் அடிப்படையிலே தன்னை உபயோகித்துக்கொள்ளும் மனித இதயம் படைத்தவர் எவருமே கிடையாதா?...'

[ மீதி அடுத்த வாரம்.... ]

=================================================================================================

சிவாஜி பகிர்வு :

ஒய்.ஜி. மகேந்திரன் :

இசைஞானி இளையராஜா என் நெருங்கிய நண்பர். அவரது, 'பாவலர் பிரதர்ஸ்' ஆர்கெஸ்ட்ராவில் பலமுறை, ட்ரம்ஸ் வாசித்திருக்கிறேன். அதனால், இளையராஜா என்னை, 'டிரம்மர்' என்று தான் கூப்பிடுவார். இளையராஜா என்னிடம் பகிர்ந்து கொண்ட சுவையான நிகழ்ச்சி இது:

கவரிமான் படத்தில், கச்சேரி பாணியில் அமைக்கப்பட்ட, 'ப்ரோவ பாரமா' என்ற பாடல் காட்சியில், சிவாஜி எப்படி நடிக்கிறார் என்று பார்க்க எனக்கு ஆசை. ரீ- ரிகார்டிங் செய்யும்போது, அந்த காட்சியை பார்த்தேன். ஸ்வரம், தாளம் ஒரு இடத்தில் கூட தப்பாமல், அனுபவம் வாய்ந்த சங்கீத வித்துவான் மாதிரி, பிரமாதமாக சிவாஜி நடித்திருந்தார், என்று,  ஆச்சரியமாக கூறினார் இளையராஜா.

கவரிமான் படத்தில், நெருடலான ஒரு காட்சி இடம் பெறும். சிவாஜி வீட்டிற்கு வருகிறார், அவர் மனைவி பிரமிளா, சிவாஜியின் நண்பரான ரவிச்சந்திரனுடன் படுக்கையில் இருக்கையில், சிவாஜி பார்த்துவிடுவார். 'இது தான் அண்ணே சீன், நீங்க பண்ணுங்க...' என்று, இயக்குனர் எஸ்.பி.முத்துராமன் கூலாக கூறினார்.

'ஏய், முத்து, இங்கே வா...இதற்கு, என்ன ரியாக்ஷன் கொடுக்கச் சொல்றே... வாழ்க்கையில் எல்லா விதமான சூழ்நிலைகளையும் அனுபவச் சிருப்போம். அதையெல்லாம் நடிப்பாக கொண்டு வரமுடியும். இப்போ நீ சொல்கிற சீன் யாருக்கும் வரக்கூடாத சூழ்நிலை. இதற்கு என்ன ரியாக்ஷன் கொடுக்க முடியும்ன்னு நினைக்கறே...' என்று கேட்டார்.

எஸ்.பி.முத்துராமன் சிரித்துக் கொண்டே, 'அதுக்குத்தாண்ணே சிவாஜி! நீங்க செஞ்சிடுவீங்க...' என்று சமாதானம் சொன்னார்.
'சரி... என் கற்பனையில் வருவதை செய்யறேன், சரியாக இருந்தால், வைச்சுக்கோ...' என்று கூறி, நடிக்க ஆரம்பித்தார். உணர்ச்சிகளை அப்படியே கொட்டியிருப்பார்.

செட்டில் இருந்த அனைவரும், சிவாஜியின் நடிப்பில், மெய்மறந்து போயினர். டைரக்டர்எஸ்.பி.முத்துராமன், 'கட்' சொல்ல, மறந்து விட்டார்; கேமராமேன் பாபு அந்தக் காட்சியை படமாக்கிக் கொண்டிருந்தார். கேமரா பொருத்தப் பட்டிருந்த டிராலியை, தள்ளிக் கொண்டு வரும் கேமரா உதவியாளர், சிவாஜியை மெய் மறந்து பார்த்துக் கொண்டே, டிராலியை அதிகமாக தள்ளி விட, தடம் புரண்டு, கேமரா கீழே விழ இருந்தது. சிவாஜி, அதைப்பார்த்து, உஷார்ப் படுத்த, கேமரா காப்பாற்றப்பட்டதாக ஒளிப்பதிவாளர் பாபு என்னிடம் கூறினார்.

======================================================================================

பொக்கிஷம்  :

நான் காபிக்கு மிக மிகக் கம்மியாக சர்க்கரை போட்டுக்கொள்வேன் .  என் பாஸ் மிக மிக அதிகமாக சர்க்கரை போட்டுக்கொள்வார்.  அதைப்பார்க்கும்போது அவ்வப்போது நான் 'சர்க்கரைல காபி பத்தாது' என்று நான் சொல்வேன்.   இது 60 களில் வந்திருக்கும் துணுக்கு!

பொய் சொன்னாலும் பொருந்தச் சொல்லணும் பாஸ்!

=============================================================================================


ஒருமுறை குடை பற்றி ரிஷபன் ஸார் ஒரு கவிதை எழுதி இருந்தார்.  அது வேறு ரகம்.  அந்த இன்ஸ்பிரேஷனில் அப்போது எழுதியது இது. முன்னரேயும் பகிர்ந்திருப்பேன்.

அதற்கு வந்த கமெண்ட் ரிஷபன் ஸாரே எழுதியிருந்தார்.