பாதுகாப்பு உபகரணங்கள். பாசிடிவ் புள்ளி விவரங்கள்.

நன்றி : தினமலர் மே 13. 2020. 

==========================

கோவிட் பத்தொன்பது குறித்து சில புள்ளி விவரங்கள். நம்பிக்கையூட்டும் செய்திகள். 

முதல் விஷயம். அது பற்றி பயப்படத் தேவை இல்லை. 

மே பதினைந்தாம் தேதி காலை நிலவரப்படி: 

: உலக அளவில் :  

உலக ஜனத்தொகை : 778 கோடி. 

தொற்று உள்ளவர்கள் : 45.3 இலட்சம் பேர். (உலக ஜனத்தொகையில் 0.058 % அல்லது  பத்தாயிரத்தில் ஆறு பேர். )

நோயால் மரணம் அடைந்தவர்கள் உலக அளவில் : 303418. இது உலக ஜனத்தொகையில் - ஒரு இலட்சம் பேரில் 4 பேர். 

குணம் அடைந்து வீடு திரும்பியவர்கள் : 17 இலட்சம் பேர். இது உலக ஜனத்தொகையில் - ஒரு இலட்சம் பேரில் 22 இருபத்திரெண்டு பேர். 

நோய்த் தொற்று உள்ளவர்கள் : 25 இலட்சம் பேர். அதில் கவலைக்கிடமான, சீரியசான நிலையில் உள்ளவர்கள் : 45,500 பேர் மட்டுமே. அதாவது நூற்றுக்கு இரண்டு பேர் மட்டுமே. மீதம் உள்ள 24,54,500 பேர்களுக்கு (98% ஆட்களுக்கு) லேசான, பாதிப்பில்லாத தொற்று மட்டுமே. 

இந்திய அளவில் :  

ஜனத்தொகை :  138 கோடி. 

தொற்றால் இதுவரை பாதிக்கப்பட்டவர்கள் : 82103. (இந்திய ஜனத்தொகையில், ஒரு இலட்சம் பேரில் ஆறு பேர்.) 

தொற்றால் மரணம் அடைந்தவர்கள் : 2649 பேர். (இந்திய ஜனத்தொகையில், பத்து இலட்சம் பேரில் இரண்டு பேர்.) 

குணம் அடைந்து வீடு திரும்பியவர்கள் : 27977 பேர்.  ( (இந்திய ஜனத்தொகையில், ஒரு இலட்சம் பேரில் இரண்டு  பேர்.) 

சிகிச்சை பெற்று வருபவர்கள் : 51477 பேர். (இந்திய ஜனத்தொகையில், பத்து இலட்சம் பேரில் நான்கு பேர்.) 

புள்ளி விவர அடிப்படையில், இந்த 51477 பேரில், 46,845 பேர் குணம் அடைவார்கள். (91%) 

இந்தியாவில் அதிக பாதிப்பு இருந்தது மே 10 ஆம் தேதி - 4353 பேர் ஒரே நாளில் நோய்த் தொற்று உள்ளவர்களாகக் கண்டறியப்பட்டார்கள். 

ஒரே நாளில் அதிக எண்ணிக்கை மரணம் நிகழ்ந்தது, மே 4 ஆம் தேதி --- 175 பேர். 

மே நான்கு to பத்தாம் தேதிதான் உச்ச கட்டம் என்று வைத்துக்கொண்டால், இனி பாதிப்பு, கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் குறைந்து, அடுத்த நாற்பது நாட்களில் புதியத் தொற்று / மரணம் = 0. என்ற நிலை வருவதற்கு சாத்தியங்கள் 90%. அதாவது ஜூன் 25 ஆம் தேதி இந்தியா நோய்த் தொற்றிலிருந்து முழுமையாக விடுபட்டிருக்கும். 

அதுவரை, அரசாங்கமும் மருத்துவர்களும் கூறி வருகின்ற எல்லா விதிமுறைகளையும் ஒழுங்காக கடைபிடித்தால், மிகவும் நல்லது. 

கை சுத்தம், வெளியில் அலையாதிருத்தல், ஊட்டச்சத்துள்ள உணவு வகைகளை உண்பது.  முகத்தை கைகளால் தொடாமல் இருப்பது. அவசியம் என்றால் மட்டும் வெளியே சென்று வரலாம் - ஆனால் mask அணிவது முக்கியம். வாங்கிய பொருட்களை சுத்தமாகக் கழுவி, கைகளையும் சோப்பு போட்டு இருபது வினாடிகள் கைகளில் சோப்பு நுரை இருக்கும்படி சுத்தம் செய்துகொள்ளவும்.  

===================================

காற்று வழிக் கல்வி. 

                                                          

ரமா ஸ்ரீனிவாசன் 

இன்று நான் ஒரு கதை வழியாக நம் பூமி நமக்கு ஈன்றிருக்கும் அற்புதங்களை பற்றியும் அவற்றை நாம் எப்படி படிப் படியாக நம் சுயநலத்திற்காக அழிக்க முற்படுகிறோம் என்பதை பற்றியும் பேசப் போகிறேன். 

ஒரு நாள் ஒரு வேட்டைக்காரன் காட்டிற்கு மான் வேட்டையாடச் சென்றான். 

அன்று அவனுக்கு ராசியான நாளாக அமையவில்லை. இரண்டு மணி நேரம் வேட்டையாட முயற்சித்தும் ஒன்றும் கிட்டவில்லை. மனம் வெறுத்து, வீடு திரும்ப எண்ணி, வந்த வழியே நடந்தான் / அல்லது வந்த வழியே நடக்கிறோம் என நம்பினான். நடக்க நடக்க கால்கள் சோம்பியதேயன்றி வழி சரியானதாகத் தோன்றவில்லை. ஓய்ந்து பசி, தாகத்துடன் போராடியவன் ஏதாவது உண்ணவோ அருந்தவோ கிடைக்குமா என்று சுற்று முற்றும் கண்களையலைய விட்டான். வாழ்க்கையின் முடிவிக்கே வந்து விட்டோம் என்ற பதட்ட நிலையில் மிகவும் மிரண்டு போய் மலங்க மலங்க முழித்துக் கொண்டிருந்தவன் கண்ணில் திடீரென்று ஒரு ஆப்பிள் மரம் பட்டது. அவ்வளவுதான். மகிழ்ச்சியுடன் அதனருகில் சென்று மரத்தை தன்னால் முடிந்த மட்டும் குலுக்கி பிறகு மரத்து மேலே ஏறி பத்து, இருபது ஆப்பிள்களை பறித்து கீழே எறிந்தான். 

பசியின் வலியால் முதல் ஆப்பிளை வேகமாக உண்டான். உண்டதற்கு பிறகு, கடவுளுக்கும், பூமிக்கும், இயற்கைக்கும் மாறி மாறி தன் பசியாற்றியதற்காக நன்றிகளும் வணக்கங்களும் கூறினான். இரண்டாவது ஆப்பிளும் உள்ளே சென்றது. மூன்றாவது ஆப்பிள் உள்ளே செல்லும்போது முதல் ஆப்பிள் உண்ட மகிழ்ச்சியில்லாமல் சற்று குறைந்தது. நான்காவது பழத்திற்குப் பிறகு அவனுள் நன்றியுணர்வு குறைந்துக் கொண்டை வந்தது. பத்தாவது ஆப்பிளிற்கு வரும்போது அதன் மீது ஒரு வெறுப்பே வந்து வட்டது. மீதம் இருந்த ஆப்பிள்களில் நன்றாக இல்லாதவற்றை தூக்கி எரிந்தான். உண்ண உணவே இல்லாமல் இருந்த ஒருவன் மிகுதியாகக் கிடைத்தப் பின் “ஐயோ, நன்றாக இல்லை” என்று புகார் படிக்க ஆரம்பித்தான். 

உண்ண உணவும் அருந்த நீரும் இல்லாமலிருந்தவன் ஆப்பிள் மரத்தைப் பார்த்து பசியாறிய பின் குறை கூற முற்பட்டான். பொருளாதாரத்தில் இந்த உணர்வுக்கு விளிம்பு பயன்பாட்டைக் குறைக்கும் சட்டத்தின் விளைவு என்று பெயர். இவ்வுணர்வை நாம் நன்றியுணர்வு குறையும் சட்டம் என்று கூடக் கூறலாம். உலகில் உள்ள யாவுமே நமக்காகப் பிறப்பிக்கப் பட்டன என்ற எண்ணம்தான் இதன் அடிப்படை. நாம்தான் முக்கியம்; மற்றவை யாவும் நமக்காக என்ற ஆணவமிக்க எண்ண ஓட்டம். 

இந்த உணர்வை பத்தாவது ஆப்பிள் உணர்வு என்று கூடக் கூறலாம். இந்த பத்தாவது ஆப்பிள் நமக்கே உரித்தான ஆணவத்தையும் அகங்காரத்தையும் வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டுகின்றது. இயற்கைக்கு நாம் வெளிப்படுத்தும் அலட்சியத்தையும் புறக்கணிப்பையும் சுட்டிக் காட்டுகின்றது. 

நான் திரும்பவும் சொல்கின்றேன். எந்த பாதையை தேர்ந்தெடுக்கின்றோம் என்பது நமது கட்டுப்பாட்டிலும் நமது சிந்தனையிலும் இருக்கின்றது. இங்கு நான் ஒரு நிகழ்ச்சியை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ளப் போகின்றேன். இது எனக்கு இணைய தளம் மூலம் வந்தது. உண்மையா என்று கூடத் தெரியாது. ஆனால், அந்நிகழ்ச்சி என்னை மிகவும் சிந்திக்க வைத்தது, குலுக்கிவிட்டது. 

இத்தாலியில் ஒரு 73 வயது முதிர்ந்தவர் உடல் நலக் குறைவால் மருத்துவமனையில் சேர்க்கப் பட்டு, சிகிச்சையளிக்கப் பட்டு, உடல் நலம் தேறி, மீண்டும் வீட்டிற்கு செல்லும் நிலையை அடைந்தார். 

அப்போது அவருக்கு சிகிச்சையளித்த மருத்துவர் அவரை வாழ்த்தி வழியனுப்ப வந்தார். அதற்கு முன், அவர் கட்ட வேண்டிய கட்டனத்தை கூறும் பில்லை அவரிடம் கொடுத்தார். அதில் ஒரு நாளுக்கான காற்றோட்டப்புழை (ventilator) கட்டணமும் வைத்தியத்திற்கான கட்டணமும் காணப் பட்டன.

இதில் அதிசயம் என்னவென்றால், வைத்தியச் செலவை விட காற்றோட்டப்புழை கட்டணம் அதிகமாக இருந்தது. இவை யாவும் ஒரே நாள் வைத்தியத்திற்கு. 

அந்த பில்லை சிறிது நேரம் பார்த்த அந்த முதியவர் கண்ணீர் விட முற்பட்டார். அருகில் இருந்த மருத்துவர் “ஒன்றும் கவலைப் படாதீர்கள். பில்லை நாங்கள் எப்படியாவது குறைக்க ஏற்பாடு செய்கின்றோம்” என்றார். ஆனால் அந்த முதியவர் சொன்ன பதில் அங்கிருந்த அத்தனை மருத்துவர்கள், செவிலியர், உதவியாளர்களையும் அழ வைத்து விட்டது. அப்படி அவர் என்ன கூறினார்? 

“நான் பில்லையும் அதன் கட்டணத்தையும் பார்த்து அழவில்லை. எவ்வளவு கட்டணம் வெண்டுமானாலும் கட்டும் வசதியான நிலையில் நான் இருக்கின்றேன். நான் கடவுள் வரமாகத் தந்த காற்றை எழுபத்து மூன்று வருடங்களாக சுவாசித்துக் கொண்டிருக்கின்றேன். எந்தக் கட்டணமும் இல்லாமல். ஆனால், இன்று ஒரு நாள் இம்மருத்துவமனையில் நான் காற்றோட்டப்புழை மூலம் சுவாசிக்க எனக்கு 5,000 யூரோக்கள் பில்லாகக் கொடுத்துள்ளீர்கள். அப்படியென்றால், நான் கடவுளுக்கு எவ்வளவு கடன் பட்டிருக்கின்றேன் என்று யோசித்தேன். நான் அவருக்கு ஒரு நாள் கூட இதற்கு நன்றி கூறியதில்லை. அதை நினைத்துதான் அழுகின்றேன்” என்றார். 

அம்முதியவரின் வார்த்தைகள் என்னை யோசிக்கவும், சிந்திக்கவும் வைத்தன. நாம் யாவரும் நலமாக இருந்து வளைய வரும்போது நாம் இனாமாக சுவாசிக்கும் காற்றின் அருமையும் பெருமையும் நமக்கு புரிவதில்லை. அதே காற்றை சுவாசிக்க முடியாமல் போகும் தருணத்திலும் காசு கொடுத்து மருத்துவமனையில் சுவாசிக்கும்போதும்தான் அதன் அருமையும் இன்றியமையாத் தன்மையும் புரிகின்றது. 

மக்களே, நாம் பார்க்கும் கண்ணோட்டத்தை மாற்றி கொண்டால், நாம் பார்க்கும் பொருட்களும் மாறுபட்டுத் தெரியும். நன்றியுணர்ச்சி என்பது ஒரு அழுத்தமான, சக்தி வாய்ந்த நம்முள் ஒரு புத்துணர்ச்சியை ஏற்படுத்தும் உணர்வாகும். சில நேரங்களில் நாம் அனுபவிக்கும் இயற்கையின் பரிசுகளுக்கு இன்னும் அதிகமான விழிப்புணர்ச்சியையும் அதிக நன்றியுணர்ச்சியையும் நாம் வெளிக் கொணர வேண்டுமோ என்று கூட எண்ண வைக்கின்றது அம்முதியவரின் உரையாடல். 

இயற்கையிடம் நாம் காட்டும் இந்த நன்றியுணர்ச்சி நமது நோய் எதிர்ப்பு அமைப்பை வலுவாக்குகின்றது. அதே சமயம், மன அழுத்தம் என்பது நம்மை தொய்வடையச் செய்யும் இயல்பு கொண்டது. 

எப்போதெல்லாம் நான் நன்றியுணர்ச்சியுடன் வாழ்கின்றேனோ அப்போதெல்லம் என்னுள்ளே எந்த பய உணர்ச்சியும் எழுவதில்லை என்பது என் வாழ்க்கையில் நான் இன்றுவரை அனுபவித்த ஒரு அழிக்க முடியாத உணர்ச்சியாகும். இவை இரண்டும் கை கோர்த்துச் செல்ல வழியில்லை. 

எனவே, விழிப்புணர்வுடன் இருங்கள். “நன்றி” என்பது நாம் நாள் முழுவதும், மாதம் முழுவதும், வருடம் முழுவதும், ஏன், வாழ்க்கை முழுவதும் ஜபிக்க வேண்டிய ஓர் ஜபமாகும். அந்த “நன்றி” என்ற வார்த்தை நம் குடும்பத்தினரிடமாக இருக்கலாம், நம் நண்பர்களிடமாக இருக்கலாம், நம் உயர் அதிகாரிகளிடமாக இருக்கலாம், இல்லை நமக்கு வாரி வாரி வழங்கும் இயற்கையிடமாகவும் இருக்கலாம். ஏனெனில், சகோதரர்களே, நாம் எவ்வளவுக்கெவ்வளவு அதிகம் “நன்றி” என்ற சொல்லைப் பிரயோகப் படுத்துகின்றோமோ, அவ்வளவுக்கவ்வளவு நமக்கு அதிகமாக நல்லவை நடக்கும் அல்லது எதிர் கொள்ளும். 

நண்பர்களே, மீண்டும் வலியுருத்துகின்றேன். அந்த பத்தாவது ஆப்பிள் உணர்வானது நமக்கு கடவுளும் இயற்கையும் அள்ளி அள்ளி அளித்திருக்கும் அளவு கொள்ளா வாழ்க்கை வளங்களையும் பரிசுகளையும், நன்றியற்ற தன்மையை நம் மேல் திணித்து, நம்மை நன்றியற்றவர்களாக்கி விட வழி செய்ய வேண்டாம். நாம் வாழ்க்கையில் இன்று வரை உயிருடன் இருப்பது இறைவன் மற்றும் இயற்கை கொடுத்த வரம் என்பதை அனுதினமும் எண்ணி நன்றியுடன் இருப்போம். 

இந்த உலகையே ஆட்டிப் படைத்துக் கொண்டிருக்கும் உயிர் கொல்லி நோயான கோவிட்-19னின் கோரத் தாண்டவத்தில் சிக்கி சிதறிக் கொண்டிருக்கும் நாம் தினம் தினம் உயிர் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பதை எண்ணி மகிழ்வோமாக. 

இன்று நன்றியுடனும் மகிழ்ச்சியுடனும் வாழ்வோம். அப்படி வாழ்ந்தால், “நாளை நமதே; இந்த நாளும் நமதே”.

================================================