கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : தீமாட்டிக் கல்யாண வைபோகமே! - பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன்

தீமாட்டிக் கல்யாண வைபோகமே! 

பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன் 

சாரு அந்த கல்யாண பத்திரிகையை கொண்டு வந்த ஜோரிலேயே அது அவளுக்கு வேண்டப்பட்டவர்கள் வீட்டு கல்யாணம் என்று புரிந்து கொண்டேன். 

"இந்த இன்விடேஷனை பார்த்தீர்களா?"

"என் கையில் தந்தால்தானே பார்க்க முடியும்.."

அவள் கொடுத்த பத்திரிகையை பிரித்தேன். அதில் குறிப்பிட்டிருந்த பெயர்கள் எதுவும் எனக்கு பரிச்சயமான தில்லை. 

"யாரு?"

"எங்க கடைசி அத்தையோட, ரெண்டாவது பெண்ணின் பெண்ணுக்கு கல்யாணமாம். 

ராஜி அத்தை பேத்தியா?

ராஜி அத்தை இல்ல, சக்கு அத்தை.

அப்படி ஒரு அத்தை இருப்பதே எனக்கு இப்போதுதான் தெரிகிறது. சக்கு அத்தையா? எனக்கு தெரிஞ்சு உனக்கு மூணு அத்தைதான். பிரேமா அத்தை, ஜமுனா அத்தை, ராஜி அத்தை. சக்கு அத்தை யார்?

"எங்க அப்பாவின் பெரியப்பா பெண். நம்ம கல்யாணத்துக்கு கூட வந்திருந்தா." 

பதினைந்து வருடங்களுக்கு முன் கை  குலுக்கிய, எத்தனையோ பேர்களில் சக்கு அத்தை யார் என்று என்னால் நினைவு கூற முடியவில்லை. 

"கல்யாணம் எங்க?"

"ரெசார்ட்டுல"

"ரெசார்ட்டுலயா? எங்க? ஓ.எம்.ஆரிலா?" எனக்கு பகீரென்றது. கே.கே.நகரிலிருந்து ஓ.எம்.ஆருக்கு ஒலாவோ, ஊபரோ போக வர ஆயிரம் பழுத்து விடும். அதைத் தவிர மொய்..நான் மனதிற்குள் கணக்கு போட, சாரு குரலில் பெருமை வழிய பத்திரிகையை புரட்டியபடி சொன்னாள். அந்த பத்திரிகையே ஒரு புத்தகம் போல இருந்தது. 

"என்னிக்கி கல்யாணம்?"

"20ம் தேதி. சண்டே."

"நல்லதாப்  போச்சு. டிராபிக் கம்மியா இருக்கும். காலங்கார்த்தால கிளம்பினா சீக்கிரம் போய்டலாம்." 

பத்திரிகையை படித்து முடித்த சாரு," நாலு நாள் கல்யாணம்" என்றாள். 

"நாலு நாளா? நாலு நாள் ஒளபாசனமா?"

"ஒளபாசனமும் இல்ல, சொட்டு நீர் பாசனமும் இல்ல, முதல் நாள் மெஹந்தி,.."

"அப்படீன்னா?" 

"மெஹந்தினா மருதாணி," 

"மருதாணி கல்யாண பெண் இட்டுக்கப் போறா.. "

"நீங்க எந்த காலத்துல இருக்கீங்க? இப்போ எல்லாம் ரிலேட்டிவ்ஸ், ஃபிரெண்ட்ஸ்னு எல்லோருக்கும் மருதாணி இட்டு விடறாங்க".

"ஓஹோ!"

"அடுத்த நாள் சங்கீத் அண்ட் ரிசப்ஷன்."

இதற்கு நான் சாருவிடம் விளக்கம் கேட்கவில்லை. நம் ஊர் திருமணங்களில் புகுந்து விட்ட ஏதோ வட இந்திய வழக்கம் என்பது புரிந்தது. 

"அடுத்த நாள் கல்யாணம்,"

"அதற்கு அடுத்த நாள் கட்டுசாத கூடை."

"எல்லா நாட்களும் போக முடியாது.." என்று நான் சொல்ல நினைத்ததை சொல்ல விடாமல் சாரு முந்திக் கொண்டு ,"அட! தீமாட்டிக் கல்யாணம், அதனால எல்லா நாட்களுக்கும் டிரஸ் கோட் போட்டிருக்காங்க.

இப்போது கல்யாணங்களில் பல புதுமைகள் புகுந்து விட்டது எனக்குத் தெரியும். ஆனாலும் தீமாட்டிக் மேரேஜ் என்றால் என்ன என்று புரியவில்லை. வேறு வழியில்லை. சாருவிடம் கேட்டுதான் தீர வேண்டும். 

"இதென்ன புதுசா இருக்கு.. தீமாட்டிக் மேரேஜ்..?"

"ஒவ்வொரு நாளுக்கும் ஒரு தீம் எடுத்துக் கொண்டு அதன்படி கல்யாண மண்டப அலங்காரம், மணமக்களின் டிரஸ் எல்லாம் இருக்கும். வருகிறவர்களும் அதற்கேற்றார்போல் டிரஸ் பண்ணிக்க கொண்டு வர வேண்டும். 

இவங்க சங்கீத் அன்னிக்கு பீக்காக் என்று தீம் எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அதனால் அன்னிக்கு அந்த ஹால் முழுவதும் மயில் வண்ணத்தில் அலங்காரம் செய்திருப்பார்கள். மணமக்கள் உட்காரும் நாற்காலி மயில் போல் இருக்கும். "

எனக்குத் தெரிந்து ஷாஜஹான்தான் மயிலாசனத்தில் அமர்ந்து கொண்டான் என்று சரித்திரத்தில் படித்திருக்கிறேன். ஆனால் குறுக்கே கேள்வி கேட்டு சாருவின் கோபத்திற்கு ஆளாக விரும்பாததால் பேசாமல் இருந்தேன். எனவே சாரு தன் பிரதாபத்தை தொடர்ந்தாள். 

'ஸோ, சங்கீத்திற்கு வருபவர்கள் எல்லோரும் மயில் வண்ணத்தில் உடை அணிந்து கொண்டு வர வேண்டும்." 

ஒரு திருமணம் என்றால் எல்லோரும் விதம் விதமாக உடை அணிந்து கொண்டால்தான் பார்க்க நன்றாக இருக்கும்? இது யூனி ஃபார்ம் மாதிரி ஆகி விடாதா? 

நீலம் என்றால் அதில் எவ்வளவு ஷேட்ஸ் இருக்கு? எல்லோரும் ஒரே நீலத்தையா போட்டுக் கொள்வார்கள்? 

அது சரி. மெஹந்தி அன்று எங்கேயாவது ஈகோ ஃப்ரெண்ட்லி என்று இலை, தழை, மரவுரி இப்படி எதையாவது கட்டிக்க கொண்டு வாருங்கள் என்று சொல்லி விடப் போகிறார்கள்..

ஜோக் சகிக்கல..

அதற்கு மேல் எப்படி பேசுவது? ஒரு நாள்தானே தன்னிடம் இருக்கும் ஏதோ ஒரு புடவையை சாரு  கட்டிக்கொண்டு விடுவாள் என்று வழக்கம் போல் தவறாக நினைத்தேன்.

----

அடுத்த வாரத்தில் ஒரு நாள் நான் அலுவலகத்திலிருந்து வீடு திரும்பிய பொழுது, வீட்டில் ஏகப்பட்ட கட்டை பைகள் உள்ளே புதுத் துணிகள். என்னது இது? கல்யாணத்துக்கு ஜவுளி வாங்குற மாதிரி வாங்கியிருக்க?

"ஆமாம் கல்யாணத்துக்குதான்" 

"கல்யாணமா? யாருக்கு?"

"எவ்வளவு தடவை சொல்ல முடியும்? எங்க சக்கு அத்தை பேத்திக்கு." 

"அதுக்கு அவர்கள் ஜவுளி வாங்கட்டும், நாம் ஏன் வாங்க வேண்டும்?" 

"ரொம்ப அழகா இருக்கே..! அந்த கல்யாணம் தீமாட்டிக் வெட்டிங், நடக்கப் போறது ஒரு ரிஸார்டுல, அதுக்கு ஏற்றார் போல் ட்ரெஸ் பண்ணிக்க வேண்டாமா?

உன்கிட்ட வேற சாரியே இல்லையா? 

"அதெல்லாம் அல்ரெடி வேற கல்யாணங்களுக்கு கட்டிண்டாச்சே..? பாக்கறவங்க என்கிட்ட வேற புடவையே  இல்லன்னு நினைச்சுக்க மாட்டார்களா?"

"அத்தனை பேர்கள் வரும் கல்யாணத்தில் நீ கட்டிக்கொண்டு வரும்  வரும் புடவையில்தான் எல்லோருடைய கவனமும் இருக்குமா?"

"அப்போது கவனிக்காவிட்டாலும் போட்டோவில் தெரிந்து விடாதா? இப்போதுதான் எல்லோரும் ஏதாவது நிகழ்ச்சிக்குப் போனால் உடனே அதை ஃபேஸ் புக், இன்ஸ்டாகிராம் என்று எல்லாவற்றிலும் போட்டு விடுகிறார்களே? உங்களுக்கும் ட்ரெஸ் வாங்கியிருக்கிறேன்.".

"எனக்கா? எனக்கு எதற்கு? ஒரு வேஷ்டி, சட்டை போறாதா?"

"கலர் கோட் இருக்கு என்று சொன்னதை மறந்து விட்டீர்களா? சங்கீத்திற்கு ஷர்வாணி, கல்யாணத்திற்கு போட்டுக் கொள்ள இந்த சட்டை" என்று ஒரு பச்சை கலர் பள பள சட்டையை காட்டியதும், கொஞ்சம் மிரண்டு போனேன். 

"சங்கீத்திற்கெல்லாம் போகப் போகிறோமா என்ன?" 

"போகாமல்? எங்கள் வீட்டில் எல்லோரும் போகும் பொழுது நான் மட்டும் போகாமல் இருந்தால் நன்றாக இருக்குமா?" என்றவள் தொடர்ந்து "எப்படியும் எல்லோரும் காரில்தான் போக வேண்டும், ட்ராவல்ஸில் கார் எடுத்துக் கொண்டு செலவை ஷேர் பண்ணிக் கொள்ளலாம்" என்றாள். 

.....

அந்த ரிசார்ட்டை நாங்கள் அடைவதற்கு இரண்டு மணி நேரங்களாகியது. சங்கீத் எனப்பட்ட நிகழ்ச்சியில் அலறும் ஹிந்தி, தமிழ் சினிமா பாடல்களுக்கு பெண், பிள்ளை வீட்டார் ஆடிய டான்ஸ்தான் முக்கியமாக இருந்தது. இரு வீட்டிலிருந்தும் சிலர் தங்கள் உறவினர்களை பற்றி(மணமக்களின் பெற்றோர்களை பற்றியும், மணமக்களை பற்றியும்) அறிமுக உரை போல் நிகழ்த்தினார். பின்னர் மணமக்கள் உட்பட எல்லோரும் ஆடிய நடனம். அதை கற்பிக்க ஒரு ட்ரைனர் வேறு உண்டாம் அவருக்கு எத்தனையோ ஆயிரம் என்று பெண்ணின் அம்மா பெருமையாக சொல்லிக் கொண்டார். என்னதான் கற்பித்தாலும் எல்லோருக்கும் நடனமாட வந்து விடுமா? ஆடத்தெரியாதவர்கள் ஆடும் நடனத்தை பார்க்கும் துர்பாக்கியம் பார்வையாளர்களுக்கு. இரவு உணவில் ஏகப்பட்ட ஐட்டங்கள் இருந்தாலும் சங்கீத்திற்கு இடையே கட்லெட், மினி சமோசா, ஃபிங்கர் சிப்ஸ் என்றுவந்து கொண்டே இருந்ததை கொறித்ததால் சரியாக சாப்பிட முடியவில்லை. 

மறு நாள் கல்யாணத்தில் ஊஞ்சல் நடந்து கொண்டிருந்த பொழுது ஒரு பெரியவர்,"கொஞ்சம் என் கூட வர முடியுமா? புது இடங்களில் நடப்பது கொஞ்சம் சிரமமாக இருக்கும், இப் யூ டோன்ட் மைண்ட்" என்றார்.  இயற்கையின் அழைப்பு. டாய்லெட் எங்கே என்று தேடி கண்டுபிடித்துக் கொண்டு அம்மா வீடு எங்கே? இன்னும் கொஞ்சம் தூரம் என்பது போல நடந்து நடந்து நடந்து சென்றோம். செல்லும் வழியில் அவர் மாப்பிள்ளை வீட்டை சேர்ந்தவர் என்றும் இதே ரிசார்டில்தான் தங்கியிருக்கிறார்கள் என்றும் தெரிந்தது.  

"உங்க ரூமுக்கே போயிருக்கலாமே?" என்றேன். அதுவும் ஒண்ணும் கிட்டக்க இல்ல " என்றார்.  ஒரு வழியாக ஜோலியை முடித்துக் கொண்டு வந்த பொழுது தாலி கட்டி முடித்து விட்டார்கள். " 

"முக்கியமான நேரத்தில் எங்கே போய் விட்டீர்கள்?" என்று அவரை கடிந்து கொண்டது அவர் மனைவியாகத்தான் இருக்க வேண்டும். 

"நான் என்ன பண்ண முடியும்? ஆத்திரத்தை அடக்கிடலாம்..." 

"சரி, சரி, அதோட நிறுத்திக்கோங்கோ.. பலதானம் வாங்கிக்க கூப்பிடறா.."

மத்தியான சாப்பாடு இரண்டு பாயசம், மூன்று ஸ்வீட், என்று அமர்க்களமாக இருந்தது. சிறு வயதில் இலையில் போடுவதை வீணாக்கக்கூடாது, கையில் வாங்கி கொள் என்பாள் அம்மா.. இப்போது அப்படி செய்ய முடியாதே. அடுத்த முறை கல்யாணங்களுக்குச் செல்லும் பொழுது, கையில் ஒரு ஜிப் லாக் கவர் கொண்டு செல்ல வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டேன். அதிகமாக இருக்கும் இனிப்புகளை ஜிப் லாக்கில் போட்டுக் கொண்டு விடலாம். 

ஒரு வழியாக எல்லோரிடமும் விடை பெற்றுக் கொண்டு வீடு திரும்பினோம். லெட்டர் பாக்ஸை திறந்து பார்த்த சாரு கையில் ஒரு திருமண பத்திரிகை. எனக்கு வயிற்றை கலக்கியது. 

============