சீக்ரெட் மிஷன் 0.5

 மதியம் பனிரெண்டு மணிக்கு மேல் அங்கே சென்றது காரணமாகத்தான்.  காலை ஒன்பது, பத்து மணிக்கு மேல் எல்லாம் கூட்டமாக இருக்கும்.  இப்போது அவ்வளவு கூட்டம் இருக்காது என்பதும் ஒரு காரணம்.

"டேய்..   யார் கிட்டயும் ஒண்ணும் பேசாதே...  அப்படியே யாரையும் பார்க்காமல் நேரா வா...  உள்ளே நுழைந்ததும் இடதுபக்கம் லிஃப்ட் இருக்கும்.  உள்ளே வந்து நாலாவது மாடி... கமுக்கமா வந்துடு...   முடிச்சுடலாம்"

கொஞ்ச நேரத்திலேயே மறுபடி போன்.  "டேய்...   வேற யார் கிட்டயும் சொல்லி மாட்டி விட்டுடாதடா..."

"மாட்டேன்.  கவலைப்படாதே..."

வண்டியை சற்று தூரத்திலேயே நிறுத்தி, இறங்கி எச்சரிக்கையுடன் நடந்தோம்.  குறுகலான, நிழலான பாதை.  அதைத் தாண்டிச் சென்று வலதுபுறம் திரும்பியதும் சட்டென கண்ணில் பட்டது கட்டிடம்.  ஏற்கெனவே வந்திருக்கிறோம்.  ஆனாலும்....

யாருமே இருக்க மாட்டார்கள் என்று நினைத்ததற்கு மாறாக ஆங்காங்கே சிதறி ஏழெட்டு பேர் நின்று கொண்டிருந்தார்கள். 

திடீரென்று திரும்பிய எங்களை வெறித்துப் பார்த்தார்கள்.  அவர்கள் பார்வையில் லேசான விரோதம் தெரிந்ததோ என்று தோன்றியது.  அவர்கள் கண்களைத் தவிர்த்து, அதே சமயம் அவர்களின் கவனம்  திருப்ப, கையில் வைத்திருந்த ரெஜிஸ்டர் போன்ற புத்தகத்தைப் பிரித்து "சரி பார்த்து விட்டு" உள்ளே நுழைந்து இடது புறம் திரும்பினேன்.  என்னுடன் வந்தவர்கள் கையில் பழங்கள் கண்ணில் படுமாறு பை வைத்திருக்க அதை "சோதித்தபடியே" உள்ளே வந்தார்கள்.

ரிசப்ஷனில் இருந்த நங்கை கேள்விக்குறியுடன் நிமிர்ந்தாலும், நாங்கள் அவளை லட்சியமே செய்யவில்லை என்றதும், அசுவாரஸ்யமாக  மறுபடி வாட்ஸாப்பில்  ஆழ்ந்தாள்.  காலை நேரமாயிருந்திருந்தால் எங்களைத் தாண்டியே போக விட்டிருக்க மாட்டாள்.

லிஃப்ட் என்றதும் தலைதூக்கிய என் வழக்கமான அலர்ஜியை புறந்தள்ளி உள்ளே நுழைந்து, மற்ற மூவரையும் உள்ளே வர விட்டு ,  எண் நான்கை அமுக்கினேன்.  கைகளில் லேசான நடுக்கம் இருந்தது.  பதட்டத்தில் சரியாய் அமுக்காததால் லிஃப்ட்  கம்மென்றிருக்க, இன்னொருமுறை அமுக்க வேண்டி இருந்தது. 

மனசுக்குள் என்னென்னவோ எண்ணங்கள், குழப்பங்கள், போராட்டங்கள்... லேசான பயம்!  வெளியில் காட்டிக் கொள்ளவில்லை.

வெளியே வந்து வலது புறம் திரும்பியதும் ஒரு நிமிடம் இடம் தெரியாமல் திண்டாடி, அங்கிருந்த பெண்ணிடம் பெயர் சொல்லி விசாரித்து விட்டேன்.  உடனே நாக்கைக் கடித்துக் கொண்டேன்.  'ஆஹா...   அவ்வளவு ஜாக்கிரதை சொன்னானே...'

ஆனால் அந்தப் பெண்ணோ..  "அந்த நாலு பேர் நீங்கதானா?  உள்ளே போங்க.." என்றவள் நாங்கள் உள்ளே சென்றதும் கதவை வெளியே சாத்தினாள்!

சாத்திக்கொண்ட கதவை ஒருமுறை திரும்பிப் பார்த்தேன்.  

"உள்ளே வாங்க..."  குரல் கேட்டு திரும்பினால், 

உள்ளே இருவர் காத்திருந்தனர்.  நான் ரெஜிஸ்டரைப் பிரித்து எழுதி வைத்திருந்த விவரங்களை எடுத்து நீட்டினேன்.  மேலோட்டமாக சரி பார்த்த ஒரு பெண், "சரியாயிருக்கு..  கரெக்ட்டா வச்சிருக்கார்..." என்றவர், என் பக்கம் திரும்பி "தேங்க்யூ ஸார்" என்று விட்டு அமரச்சொன்னார்.

"உங்களுக்காகததான் காத்திருக்கோம்...   முடிஞ்சுடுச்சுன்னா நாங்களும் கிளம்பிடுவோம்"

'அவன்' பெயரைச் சொல்லி "அவன் எங்கே?" என்றேன்.

கதவு வெடித்துத் திறந்தது.

"இதோ இருக்கேண்டா..."

அவ்வளவுதான் அடுத்தடுத்து காரியங்கள் விரைவாகவும், அமைதியாகவும் நடந்தன.

பத்து நிமிடங்களில் மொத்த வேலையும் முடித்து, வந்த சுவடு தெரியாமல் கிளம்பினோம்.  அதே லிஃப்ட்டில்.  கீழே வந்து, அங்கு நின்றிருந்தவர்களின் பார்வைகளைத் தவிர்த்து,  மறுபடி நிழலான ஒற்றையடிப் பாதையில் நடந்து வண்டியை அடைந்து, கிளம்பி வீடு\வந்தபோது மணி இரண்டைத் தாண்டிக் கொண்டிருந்தது.

சட்சட்டெனக் குளித்து சாப்பிட உட்கார்ந்தபோது மணி இரண்டரை!

இவ்வளவு ரகசியமாக நாங்கள் செய்த காரியம் என்ன தெரியுமா? 

வேறொன்றுமில்லை, இரண்டாவது டோஸ் வாக்சின் போட்டுக்கொண்டோம், அவ்வளவுதான்.  

நாங்கள் முதல் டோஸ் போடச்சென்றபோது கோவிஷீல்ட் சப்ளை இல்லை என்று சொன்னார்கள் என்று சொல்லி இருந்தேன்.  சில நாட்களாகவே எந்த வாக்சினுமே கிடைக்கவில்லை.  

உண்மையில் நாங்கள் 19 ம் தேதி  அன்றே இரண்டாவது தவணை ஊசி போட்டுக்கொண்டிருக்க வேண்டும்.  நங்கள் அதை ஒத்திப்போட்டு ஒன்றாம் தேதிக்குமேல் போட்டுக்கொள்ளலாமா என்று யோசித்தது போக, திடீரென ஏற்பட்ட அதன் தட்டுப்பாடு, கிடைக்கும்போது போட்டுக்கொள்வதே நலம் என்ற முடிவுக்கு வரவைத்தது.  

கோவாக்சின் வரத்து இல்லை என்று சொன்னான் நண்பன்.  வந்தால் சொல்கிறேன் என்று சொல்ல, இரண்டு நாட்கள் ஆகியும் பதிலே இல்லாததால் வேறு இடத்தில  போட்டுக்கொள்ள முயன்றேன்.  மே ஒன்றாம் தேதி வேறு நெருங்குகிறதே...    மேலும் வரும் திங்கட்கிழமை அப்பாவின் திதி.  அதற்குள் தடுப்பூசி போட்டுக்கொண்டு அடுத்த ஒருநாளோ, இரண்டு நாட்களோ அவஸ்தைப்பட்டு முடித்து விட்டால் மற்ற வேலைகளை கவனிக்கலாம் என்று நினைத்தேன்.  

அப்போதுதான் தொலைபேசி வந்தது.  முதல்நாள் அலைந்து திரிந்து பத்து ஊசி வாங்கி வந்திருந்தானாம்.  'தீரப்போகிறது, உடனே வா...'  என்றான்.  அதற்குப் பிறகுதான் மேலே சொன்ன டெலிபோன் உரையாடல் எல்லாம்.

ஊசியை அவர்கள் அனுப்பும் பேக்கிலிருந்து வெளியில் எடுக்கும்போதே ஊசிக் குப்பியில் மேலே, அந்த பேக்கிலிருந்தது அதை வெளியே எடுக்கும் நேரத்தைக் குறித்து விடுகிறார்கள்.  என்னதான் அதை மறுபடியும் ஐஸ் பெட்டியில் வைத்திருந்தாலும் நான்கு மணிநேரத்துக்குள் செலவு செய்து விட வேண்டுமாம்.

அதேபோல ஒரு வயால் 5 எம் எல்.  0.5 சிசி யாக பத்து பேர்களுக்குப் போடலாம்.  ஆனால் அந்தக் குப்பியில் 5 எம் எல்லுக்கும் மேலே மருந்து இருக்குமாம்.  அதனால் கொஞ்சம் மிச்சமாகலாம்.  ஆனால் பெரும்பாலும் அதை உபயோகப்படுத்த மாட்டார்களாம்.  தனியார்களில் அதை கூடுதல் டோஸாக 250 ரூபாய் பார்க்க வாய்ப்பு.  இப்போது வேறு விலை ஏற்றி இருக்கிறார்களாமே...

எனக்கு ஊசி போட்டு முடித்ததும் ஊசியைப் போட்டவர் "என்ன 0.5 ccதான் போடணுமா?" என்று கேட்டு பீதியைக் கிளப்பினார்.

"ஐயோ...  எவ்வளவு போட்டீங்க..?"

"சேச்சே..   அதுதான் போட்டேன்.  சும்மா கேட்டேன்"

'அட ஏம்மா..  நீ வேற பீதியைக் கிளப்பிகிட்டு'

நண்பன் குப்பியை எடுத்து எதனை பேருக்குப் போட்டிருக்கிறது, எவ்வளவு மிச்சமிருக்கிறது என்பதைக் கணக்கு பண்ணி எங்களுக்குப் போட்ட மருந்தின் அளவு சரிதான் என்பதை நிரூபித்தான்.

மக்கள் வந்து கொண்டே இருந்தால் வாக்சின் தொடர்ந்து போட்டுக் கொண்டே இருக்கலாம்.  சட்டென இடைவெளி விழுந்தால் அந்த நேர லிமிட் தாண்டும்போது கொஞ்சம் வீணாகும்.  தமிழ்நாடுதான் மருந்தை அதிகம் வேஸ்ட் செய்யும் மாநிலம் என்கிறது ஒரு ஆராய்ச்சி.  12%.

முதல் டோஸ் போட்டுக்கொண்டவர்கள் எல்லோருமே இரண்டாவது டோஸ் போடவே லோல் பட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள்!  இதோ வந்து விடும், அதோ வந்துவிடும் என்கிறார்கள்.  எப்போது வருமோ..

விவேக் மரணத்துக்குப்பின் தடுப்பூசி போட்டுக்கொள்வது குறையும் என்று எதிர்பார்த்திருந்தீர்கள் என்றால் ஏமாந்து போவீர்கள்.  மாறாக அதிகரித்துக்கொண்டே வருகிறது.

போதாக்குறைக்கு மே ஒன்றாம் தேதியிலிருந்து 18 வயதுக்கு மேற்பட்ட அனைவருக்கும் தடுப்பூசி என்று அறிவித்திருப்பதால் இன்னும் கூட்டம் அலைமோதும்.  அவர்கள் எல்லோரும் ஏப்ரல் 28 (நேற்று) முதல் ஆன்லைனில் முன்பதிவு செய்து கொள்ளலாமாம்.  இதை எதிர்பார்த்தே நான் தாமதம் செய்யாமல் கிடைத்த வாய்ப்பில் இரண்டாவது டோஸை போட்டுக்கொண்டு விட்டேன்!

======================================================================================================

கடந்த ஏப்ரலில் ஃபேஸ்புக்கில் பகிர்ந்தது...

​துக்ளக் கேள்வி பதில், அரசு பதில்கள், கல்கண்டு தமிழ்வாணன் கேள்வி பதில்கள்...

இவை யாவற்றுக்கும் முன்னோடி யார் தெரியுமா?

தமிழ்ப் பத்திரிகை வரலாற்றில் கேள்வி-பதில் பகுதியை முதன்முதலில் கொண்டு வந்தவர் 'குண்டூசி' என்கிற சினிமாப் பத்திரிகை நடத்திய திரு கோபாலன். வருடம் 1935.

அவருக்கு அதற்கு இன்ஸ்பிரேஷனாக இருந்தது இந்திய அளவில் ஆங்கிலத்தில் வெளியாகிக் கொண்டிருந்த ஃபிலிம் இந்தியா" என்கிற பத்திரிகை என்றாலும் அதன் ஆசிரியர் வாசகர்களுக்கு அளித்த பதில்களில் இருந்த ஆணவத்தை எடுத்து விட்டு "குண்டூசி பதில்கள்" என்று குத்தல் கலந்த பாணியில் பதிலளித்தார் கோபாலன். அப்போது அவர் ஸில்வர் ஸ்க்ரீன் என்கிற தமிழ் / ஆங்கில சினிமாப் பத்திரிகையில் பணிபுரிந்து கொண்டிருந்தார்.

அதற்கு புனைப்பெயர் தேடிக் கொண்டிருந்தபோது அந்த இதழின் ஆசிரியர் பொறுப்பில் இருந்த வி வி சடகோபன்தான் குண்டூசி பெயரை முன்மொழிந்திருக்கிறார்.

குண்டூசி குத்தும், குதறாது. தாள்களை ஒன்று சேர்த்து வைக்கும் நல்ல செயலைத்தான் செய்யும். குத்தல் என்று சொல்வதைவிட கிண்டல் என்று சொல்லலாம்.

ஒரு உதாரண கேள்வி பதில் :

தற்காலம் உள்ள நிலையில் குடும்ப ஸ்த்ரீகள் சினிமாவுக்கு வரலாமா? என்று கேட்ட ஒரு வாசகருக்கு திரு கோபாலின் பதிலாக வந்த கேள்வி : "தற்காலம் சினிமா உள்ள நிலையில் அல்லது குடும்பப் பெண்கள் உள்ள நிலையிலா?"

பின்னாட்களில் குண்டூசி என்கிற பெயரிலேயே பத்திரிகையும் தொடங்கி வெற்றிகரமாக நடத்தினார் திரு கோபாலன்.

அப்புறம் இந்த கேள்வி பதில் பகுதி பயங்கர பிரபலமாகி எல்லாப் பத்திரிகைகளும் தொடங்கின.

கொசுறுத் தகவல், மஞ்சரி ஆசிரியர் திரு தி ஜ ரவும், எழுத்து பத்திரிகை ஆசிரியர் திரு சி சு செல்லப்பாவும் ​கோ​பாலுடன் (ஜெயபாரதி) பத்திரிகையில் பணிபுரிந்திருக்கிறார்கள்.

தகவல் எடுக்கப்பட்டது திரு வாமனன் எழுதிய புத்தகத்திலிருந்து.

============================================================================================

கடந்த தேர்தலின்போது வாக்களித்த அனுபவம் பற்றி பேஸ்புக்கில்..

=========================================================================================

லாக்கர்களுக்கு வங்கி பொறுப்பில்லை தெரியுமோ....

வங்கி லாக்கர்கள் குறித்து கூறும், வங்கி முன்னாள் அதிகாரி எஸ்.கோபாலகிருஷ்ணன்:

வங்கி லாக்கர்களை உடைத்து, அதில் உள்ள பணம், நகைகள், ஆவணங்களை கொள்ளை அடித்தால், அதற்கு வங்கி பொறுப்பேற்க முடியாது. இது, மக்களுக்கும், வாடிக்கையாளர்களுக்கும் அதிர்ச்சி அளிக்கக் கூடிய அம்சமாக இருந்தாலும், இது தான் உலகம் முழுதும் பின்பற்றப்படும் நிலைப்பாடு. வங்கி லாக்கர்களில் என்னென்ன பொருட்கள் வைக்கப்படுகின்றன என்பது வாடிக்கையாளர்களுக்கு மட்டுமே தெரியும்.

வங்கிக்கு தெரிவிக்க வேண்டிய தேவைஇல்லை என்பதும் விதிமுறை. வங்கியும், லாக்கரில் என்ன வைத்துள்ளீர்கள் என, வாடிக்கையாளர்களை கேட்க முடியாது. வங்கி லாக்கர்களின் சிறப்பம்சமே, பாதுகாப்பு மட்டுமல்ல; ரகசியம் காக்கப்படுவதும் தான். எனவே, லாக்கரில் இருக்கும் பொருள் என்னவென்று தெரியாத நிலையில், அவை திருட்டு போனால், அதற்கு வங்கி நிர்வாகம் பொறுப்பேற்க முடியாது என்பது ரிசர்வ் வங்கியின் விதிமுறையும் கூட.மேலும், வங்கி லாக்கரை, வாடிக்கையாளர் மட்டுமே திறக்க முடியும்.

அதற்கு இரண்டு சாவிகள் இருக்கும். ஒரு சாவி வாடிக்கையாளரிடமும், இன்னொரு சாவி, வங்கி நிர்வாகத்திடமும் இருக்கும். வங்கி அதிகாரி திறந்து கொடுத்த பின், இன்னொரு சாவியை போட்டு, லாக்கரை வாடிக்கையாளரால் திறக்க முடியும். ஆனால், பூட்டுவதற்கு வங்கி அதிகாரியின் சாவி தேவைஇல்லை. அதனாலும், அதனுள் இருக்கும் பொருள் குறித்து, வங்கிகள் பொறுப்பேற்க முடியாது என்கிறது ரிசர்வ் வங்கி.அதே நேரத்தில், வங்கிக்குள் புகுந்து, கொள்ளையர்கள் லாக்கரை உடைத்து அதனுள் இருக்கும் பொருட்களை திருடிச் சென்றால், அதற்கு வங்கி நிர்வாகம் பொறுப்பேற்காது என கூறுவதை, ரிசர்வ் வங்கி மறுபரிசீலனை செய்ய வேண்டும் என்பது வாடிக்கையாளரின் கோரிக்கையாக உள்ளது.

வங்கிகளின், 'ஸ்ட்ராங் ரூம்' எப்படி இருக்க வேண்டும் என, ரிசர்வ் வங்கி வழிமுறை வகுத்துள்ளது. அதை மீறி, கொள்ளையர்கள் புகுந்தால், அது வங்கி பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகள் மீதான குறைபாடாகத் தானே இருக்க முடியும்... எனவே, வங்கிகள், வாடிக்கையாளர்களுக்கு பாதிப்பு இல்லாத வகையில், நியாயமான அணுகுமுறை அவசியம் என்ற குரல் வலுக்கிறது. அதே நேரம், வங்கியிடம் உள்ள பணத்திற்கு, காப்பீடு செய்யப்படுகிறது; லாக்கரில் உள்ள பொருட்களுக்கு காப்பீடு செய்யப்படுவதில்லை.

காரணம், வங்கி வசம் உள்ள பணத்திற்கு கணக்கு உள்ளது. ஆனால், லாக்கரில் உள்ள பொருட்களுக்கு, வங்கியிடம் கணக்கு இருப்பதில்லை.எனவே, புதிய தொழில்நுட்பங்களை பயன்படுத்தி, வங்கிகள் தங்கள் கட்டட பாதுகாப்பை மேம்படுத்த வேண்டும். ரிசர்வ் வங்கியின் விதிமுறைகளும் மாற்றப்பட வேண்டும். இவையே அனைவரின் எதிர்பார்ப்பு!

=======================================================================================

ஆர்வி 'சிலிகான் ஷெல்ஃப்' என்கிற தளத்தில் எழுதுபவர். நான் படித்துவரும் தளம். அவர் பகிர்ந்திருந்த ஒரு கட்டுரையை திரு RV ராஜு (இவரும் எழுத்தாளரே) பேஸ்புக்கில் பகிர்ந்திருந்தார். குமுதம் பற்றிய விரிவான வித்தியாசமான அலசல். சுவாரஸ்யமாகப் படித்துக்கொண்டே வந்தபோது கடைசி வரி... அடடே நம்ம ஜீவி ஸார் பற்றி...

இதில் எழுத்தாளர் குமுதத்தில் சுஜாதா ப்ரியா நாவலை எழுதுவதற்காக எஸ் ஏ பி அனுப்பி லண்டன் சென்று வந்தார் என்கிற தகவலை பேஸ்புக்கில் கணேஷ் பாலா மறுத்திருந்தார். லா ச ரா பற்றிய தகவல்களுக்கும் அவர் மகன் திரு சப்தகிரி லாசரா சில விளக்கங்கள் கொடுத்திருந்தார்.

மறைந்த எஸ்.ஏ.பி. அண்ணாமலை குமுதத்தை ஒரு பெரும் சக்தியாக உருவாக்கியவர். ஆனால் குமுதம் பத்திரிகையின் தரம் என்பது என் கண்ணில் விகடனை விட, கல்கியை விட, கலைமகளை விட கொஞ்சம் குறைவுதான். என் வீட்டில் எது படித்தாலும் யாரும் எதுவும் சொல்லமாட்டார்கள், அதனால் பிரச்சினை எதுவும் கிடையாது. ஆனால் குமுதம் கொஞ்சம் lowbrow, சிறுவர்கள் படிக்கக்கூடாது என்று பெரியவர்கள் சொல்லி கேட்டிருக்கிறேன். (அய்யய்யோ என் வயசு எல்லாருக்கும் தெரிஞ்சுபோச்சே!)

குமுதம் நன்றாக விற்க வேண்டும் என்பதையே குதிரைக்கு கண்ணில் பட்டை கட்டியதைப் போல இலக்காக வைத்துக் கொண்டு ஓடி இருக்கிறார். சுஜாதாவிடம் அவர் “பர்சனாலிட்டி நான் இல்லை, குமுதம்தான்” என்று சொன்னாராம். நிறைய படித்திருந்தும், நல்ல ரசனை இருந்தும், தன் பத்திரிகை ஒரு “பாமரனுக்காக” என்று உறுதியாக இருந்திருக்கிறார், தன் ரசனையை விட்டுவிட்டு சராசரி குமுதம் வாசகன் என்ற ஒரு பிம்பம் என்ன நினைப்பானோ, எதை ரசிப்பானோ அதையே கொடுக்க முயற்சித்திருக்கிறார். உதாரணமாக சோமனதுடி என்ற ஆர்ட் படத்தை பார்த்துவிட்டு மறைந்த சுப்ரமணிய ராஜுவிடம் புகழ்ந்து பேசினாராம். ஆனால் அரசு பதில்களில் இதெல்லாம் ஒரு படமா என்று நக்கல் அடித்தாராம். ஆனானப்பட்ட சுஜாதா எழுதிய தொடர்கதையையே பிரச்சினை என்று வந்ததும் நிறுத்திவிட்டார்.

குமுதத்தில் அவரது சொந்தப் பங்களிப்பான அரசு பதில்கள் பெரும் வெற்றி அடைந்தது. சிறந்த டீம் ஒன்றை உருவாக்கி இருக்கிறார். ரா.கி. ரங்கராஜன், ஜ.ரா. சுந்தரேசன், புனிதன் அவருக்கு கைகளாக இருந்திருக்கிறார்கள். ஜ.ரா.சு. எழுத்தாளராக உருவானதில் அவருக்கும் பெரும்பங்கு உண்டு – குறிப்பாக அப்புசாமி கதைகளில் ஜ.ரா.சு.வை பெண்டு நிமிர்த்தி வேலை வாங்குவாராம். அவர்களை மிகச் சரியாக பயன்படுத்தினார். அறுபதுகளில் அவரும், ரா.கி.ர.வும் நிறைய கதைகள் எழுதினார்கள். அவர்கள் பாணி எழுத்துகளுக்கு வரவேற்பு குறைகிறது என்று புரிந்துகொண்டார். அவர் எழுபதுகளில், எண்பதுகளில், அவருக்கு அரசு பதில்கள், ரா.கி.ர.வுக்கு லைட்ஸ் ஆன், ஜ.ரா.சு.வுக்கு அப்புசாமி என்று தயவு தாட்சணியமே இல்லாமல் மாற்றிவிட்டார். ரா.கி.ர.வின் மாஸ்டர்பீஸான நான், கிருஷ்ணதேவராயன் விகடனிலோ கல்கியிலோதான் வெளிவந்தது.

சாண்டில்யன், சுஜாதா, ஜெயராஜ் ஆகியோரை மிகச் சரியாக பயன்படுத்தினார். சுஜாதாவை சூப்பர்ஸ்டாராக ஆக்கியதில் அவருக்கும் பங்குண்டு. ப்ரியா தொடர்கதையாக வந்தபோது, ப்ரியா இங்கிலாந்தில் நடக்கிறது, இங்கிலாந்தைப் பார்த்துவிட்டு வாருங்கள், பின்புலத்தை இன்னும் சிறப்பாக எழுதலாம் என்று சுஜாதாவை இங்கிலாந்துக்கு அனுப்பினாராம்.

அவருக்குப் பிறகு குமுதம் பெருங்காய டப்பாதான். அவருக்கும் அந்தக் கவலை இருந்திருக்கிறது. Transition plan-ஐ உருவாக்கி இருக்கிறார். பிரபஞ்சன் உட்பட்ட பலரை உள்ளே கொண்டு வந்திருக்கிறார். ஆனால் காலமும் மாறிக்கொண்டிருந்தது. பத்திரிகைகளின் பொற்காலம் போய்விட்டது. ஆனானப்பட்ட சுஜாதா கூட குமுதத்தின் ஆசிரியராக வெற்றி பெறவில்லை.

குமுதம் வணிக ரீதியாக பெரும் வெற்றி பெற்றதே தவிர நல்ல சிறுகதைகளையோ (ஆனந்த விகடன் முத்திரைக் கதைகள் மாதிரி), நல்ல இலக்கியத்தையோ தர முயன்றதே இல்லை. (ஆனால் அசோகமித்திரன், லா.ச.ரா. ஆகியோரின் எழுத்துகளை சின்ன வயதில் படித்திருக்கிறேன்). என் சம வயது நண்பர்கள் ஓரிருவர் குமுதத்தில் சில கதைகளைப் படித்து பாலியல் கிளர்ச்சி அடைந்ததை சொல்லி இருக்கிறார்கள். (நான் மிஸ் பண்ணிட்டேனே!) சாண்டில்யன் சில சமயம் (யூஸ்லெஸ்) போர்னோ மாதிரி எழுதுவார், அதை எல்லாம் எடிட் செய்ய முயன்றதாகவே தெரியவில்லை. விஜயமஹாதேவி என்ற நாவலில் நாயகன் நாயகியிடம் கப்பல் உள்ளே போக வேண்டும், போகுமா தெரியவில்லை என்றெல்லாம் பேசுவான். நாயகி வெட்கப்பட்டுக் கொண்டே இருப்பாள். கடைசியில் நீங்க நிஜ கப்பல் கடலுக்குள்ளே போவதைப் பற்றி பேசறீங்களா என்பாள். ஜெயராஜின் “கவர்ச்சி ததும்பும்” படங்கள், நடிகைகளின் ஃபோட்டோக்கள், அட்டைப்படத்தில் தவறாமல் பெண்கள், கிசுகிசு என்று அன்றைக்கு எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு தூரம் போனார். இப்படி ஒரு பத்திரிகையை மலினப்படுத்தினார் என்று கூட அவர் மேல் எந்த விமர்சனமும் யாரும் வைத்து நான் பார்த்ததில்லை. உண்மையை சொல்லப்போனால் அவரைப் பற்றி யாரும் எதிர்மறையாக சொல்லி நான் பார்த்ததே இல்லை. குமுதத்தின் வணிக வெற்றி அவரது எல்லா குறைகளையும் மறைத்துவிட்டது போலிருக்கிறது.

பிரபஞ்சன் குமுதத்தில் பணியாற்றிய காலத்தைப் பற்றி எழுதி இருக்கிறார் – பகவத்கீதையும் பலான படங்களும். ஒழுங்கு ஒழுங்கு என்று பயங்கர ஆபீஸ் rituals நிறைந்த அலுவலகமாம். மீட்டிங்குக்கு போனால் கூட முதலில் பெரிய சீனியர் ரா.கி. ரங்கராஜன் உள்ளே நுழைய வேண்டும், அடுத்தது சின்ன சீனியர் ஜ.ரா. சுந்தரேசன், அப்புறம் சீனியாரிட்டிபடி எல்லாரும், கடைசியில்தான் புதிதாக சேர்ந்த பிரபஞ்சன் அறைக்குள் நுழைய வேண்டுமாம். காலையில் பத்திலிருந்து பத்தரை வரை குமுதம் ஆஃபீஸில் எஸ்.ஏ.பி. தலைமையில் பகவத்கீதை, திருக்குறள் விளக்கமாம். அதற்குப் பிறகு நடிகைகளின் எந்த கவர்ச்சிப் படத்தை இந்த வாரம் போடலாம் என்று பல சைட் போஸ், குனிந்த போஸ் புகைப்படங்களை அளைந்து அளைந்து தேர்ந்தெடுப்பாராம்.

ஆனால் எனக்கென்னவோ இது hippocrisy என்று தோன்றவில்லை. அவர்தான் கீதையை புரிந்துகொண்டிருக்கிறார் என்றுதான் தோன்றுகிறது!

எஸ்.ஏ.பி.யின் பங்களிப்பு என்பது குமுதமும் அதன் பெருவெற்றியும்தான். ஆனால் அவரும் ஓரளவு எழுதி இருக்கிறார். அவரது சில நாவல்களை ஜெயமோகன் தனது குறிப்பிடத் தக்க வணிக நாவல்கள் பட்டியலில் பரிந்துரைத்துமிருக்கிறார். அவர் எழுதி சின்ன வயதில் ஏதோ படித்திருக்கிறேன். (ஆளவந்தார் என்ற போலி ஆனால் கைராசிக்கார டாக்டர் வரும் கதை ஒன்று யாருக்காவது நினைவிருக்கிறதா? இது ரா.கி. ரங்கராஜன் எழுதியதாம், எஸ்.ஏ.பி. இல்லை. பேர் கையில்லாத பொம்மை) ஆனால் எதுவும் சரியாக நினைவில்லை. ஜெயமோகன் சின்னம்மா, மலர்கின்ற பருவத்தில், பிறந்த நாள் ஆகிய நாவல்களை நல்ல social romances என்று குறிப்பிடுகிறார்.

பொதுவாக அவரது நாவல்கள் அறுபதுகளின் உணர்ச்சி பொங்கும் திரைப்படங்கள் போன்ற உணர்வை அளிக்கின்றன. பரிச்சயமான ஒரு சமையல் குறிப்பைப் படித்து ஒன்றன்பின் ஒன்றாக பொருட்களைச் சேர்த்து சமைப்பது போலத்தான் இருக்கிறது. சமையல் குறிப்பை சரியாக செயல்படுத்தினாலும் கலையம்சம் குறைவாகத்தான் இருக்கிறது. ஆனால் அந்தக் காலகட்டத்தில் விரும்பிப் படிக்கப்பட்டிருப்பார் என்பதில் எனக்கு சந்தேகமே இல்லை.

அவரது சமையல் குறிப்பு அணுகுமுறைக்கு சரியான உதாரணம் ‘உன்னையே ரதியென்று‘. ஒன்றன்பின் ஒன்றாக அடுக்கப்படும் சம்பவங்கள் அழுத்தத்தை ஏற்படுத்துகின்றன, பிறகு ஒன்றன்பின் ஒன்றாக அவை அவிழ்கின்றன. அதுவும் தொடர்கதை வடிவத்துக்கு நன்றாகவே ஒத்துவரும். சம்பவங்கள் நடப்பது இயல்பாக இருப்பதும் சரளமான நடையும்தான் கதையின் பலங்கள். இளம் பெண் சிவராணி; பணக்காரத் தோழி லேகா; லேகாவுக்கு நிச்சயம் செய்யப்பட்டிருக்கும் மாப்பிள்ளை சுந்தரப் பிரசாத். பிரசாத் அவ்வப்போது மது அருந்துபவன். நிச்சயம் ஆனதும் முதல் ஆனதும் மதுவை நிறுத்துகிறான். ஆனால் மது அருந்துபவர்களை வெறுக்கும் லேகாவுக்கு சிவராணி மூலம் சுந்தரப் பிரசாத் மது அருந்துபவன் என்று தெரிகிறது. திருமணம் நிற்கிறது. சிவராணி மேல் ஆசைப்படும் மணிகண்டன் பணம் சம்பாதிக்க திருட ஆரம்பிக்கிறான். சிவராணி மேல் பிரசாத்துக்கும் லேசான ஈர்ப்பு. மணிகண்டனால் சுடப்பட்டு இறக்கும்போது சிவராணிக்கு மணிகண்டன் ஏறக்குறைய நிச்சயம் செய்யப்பட்ட மாப்பிள்ளை என்று தெரிந்து மணிகண்டனைக் காப்பாற்றிவிடுகிறான். கதைச்சுருக்கம் எழுதும்போதுதான் சம்பவங்கள் இத்தனை செயற்கையாக இருந்தனவா என்று தோன்றுகிறது.

நீ சுமாரான வணிக நாவல். எனக்கு அன்றைய வணிக நாவல்கள் மேல் curiosity இல்லாவிட்டால் படித்திருக்கமாட்டேன். இன்று எழுதப்பட்டிருந்தால் புரட்டி இருக்கக்கூட மாட்டேன். காதலி வேறொருவனை மணக்க, காதலன் நீ கன்னியாகவே வாழ வேண்டும் என்று சத்தியம் வாங்கிக் கொள்கிறான். இதில் எத்தனை செயற்கையாக மூவரும் ஏறக்குறைய ஒரே வீட்டில் வாழும் சூழ்நிலையை உருவாக்கி இருக்கிறார்!

பிரம்மச்சாரி போன்ற நாவல்கள் எல்லாம் எல்லாம் குமுதத்தின் பக்கங்களை நிறைக்க எழுதப்பட்டவை.

பூவனம் தளத்தை நடத்தும் ஜீவி எஸ்.ஏ.பி.யை பெரிதும் ரசிப்பவர். எழுத்தாளர் திலகம் என்று இவரை புகழ்கிறார். அவரது நீ என்ற நாவலிலிருந்து ஒரு excerpt-ஐ இங்கே பதித்திருக்கிறார். எழுத்தாளர் கடுகு தன் நினைவுகளை இங்கே பதிவு செய்திருக்கிறார்.

- சிலிகான் ஷெல்ஃப்

=========================================================================================

டாக்டர் சொல்வதை அப்படியே கேட்கும் உத்தம நோயாளி!

அடடே... போயே போச்சே...!

சென்ற வெள்ளிக்கிழமை பதிவில் பழைய கதைகள், அதன் வரிகள் பற்றி எல்லாம் அலசப்பட்டன. எனக்கொரு ஆர்வம்.. இதோ இந்த ஜெயகாந்தன் கதை படித்திருக்கிறீர்களா? கதை நினைவிருக்கிறதா?