பந்தியிலே பணம்..

 கத்தரிக்காய் கறி வீட்டில் அதிகம் செய்வதில்லையே தவிர ஏதாவது விருந்துகளில் அது பரிமாறப்பட்டால் பாஸுக்கு என் மீது கரிசனமும் பாசமும் வந்து விடும்.  

"உங்களுக்குப் பிடிக்குமே...   சட்டுனு எடுத்துண்டுடுங்களேன்..."

என்னதான் பிடிக்கும் என்றாலும் மூன்று நான்கு பங்கு போட்டுக்கொள்ள முடியுமா என்ன!  அதுவும் மற்ற ஐட்டங்கள் அணிவகுக்கும்போது?!  மறுத்து விடுவேன்.  விஷயம் ஒன்றுமில்லை.  பாஸுக்கு கத்தரிக்காய் பிடிக்காது.

அதே போல கொஞ்சம் சந்தேகமான ஏதாவது ஒரு ஐட்டம்  விருந்து லிஸ்ட்டில் இலையில் விழுந்தால் தொடமாட்டார்.  நிறைய மிச்சம் வைத்துவிடுவார்.

சென்ற வாரத்தில் ஒரு கல்யாண ரிஸப்ஷனுக்குச் சென்றிருந்தோம்.  எப்போதுமே என் வழக்கம் என்ன என்றால் இலையில் எதுவும் வீணாக்காமல் சாப்பிட்டு விடுவேன். அதற்குத் தகுந்தாற்போல, பரிமாறும் வரிசையில் வருபவற்றை வடிகட்டி கொஞ்சம் கொஞ்சம்தான் பரிமாறச் செய்வேன்.  உசிலி, பொரித்த அப்பளம் போன்றவற்றை மறுத்தே விடுவேன்!

ஏற்கெனவே போட்டுத் தயாராய் இருக்கும் ஐட்டங்களை என்ன செய்ய முடியும்!  

அப்படிப் போட்டு வைத்திருந்ததில் ரசமலாய், ரோட்டி, (ருமானி ரோட்டியாம்.   கையுறை அணிந்த அந்தப் பெண் அப்புறம் சொன்னார்)  பனீர் பட்டர் மசாலா,  போன்றவற்றை வரிசைக் கிரமத்தில் காலி செய்தேன்.  சிறு தோசை அல்லது ஊத்தப்பம் அல்லது கல்தோசை ஒன்று இருந்தது.  அதற்கு சட்னி சாம்பார் எதுவும் போடவில்லையே என்று யோசித்தபடி காலி செய்தேன்.  பருப்பு கோசுமல்லி என்று நினைத்து நான் எடுத்து சாப்பிட்டது கோஸ் கறி!  அவ்வளவு பொடியாய்த் துருவி இருந்தார்கள்.  மஞ்சள்பொடி போட்டு தாட்டியிருந்தார் போல!

அதற்கு அருகில் இன்னொரு பிரவுன் ஐட்டம் ஒன்று..

பக்கத்திலிருந்து பாஸ் என் கையைப் பிறாண்டினார்.  "இது என்ன?  கலந்த குழம்பு சாதமா?"

"லூசு..   குழம்பு சாதம் இத்தனூண்டுதான் வைப்பார்களா?  அதுவும் முன்னாலேயே வைப்பார்களா என்ன...  அதையும் அங்கேயா வைப்பார்கள்?  பார்த்தால் சர்க்கரைப் பொங்கல் மாதிரி இருக்கிறது.  அப்புறம் கடைசியாய் சாப்பிட வேண்டியதுதான்" என்றேன்.

சொல்லிக் கொண்டிருக்கும்போதே கலந்த சாம்பார் சாதம் வந்து விட்டது.  அவர்கள் கரண்டி சைஸைப் பார்த்து விட்டு என் இலைக்கு அரைக் கரண்டி சாங்க்ஷன் செய்தேன்!

"நான் சொன்னது சரியா?" என்பது போல பாஸை பெருமை பொங்கப் பார்த்தேன்.  அவர் ப்ரவுன் கலர் ஐட்டத்திலேயே தேங்கியிருந்தார்.

"ரிஸப்ஷன் டின்னரில் சர்க்கரைப்பொங்கல் வைப்பார்களா?"   விடாமல் துளைத்தார்.

"இப்போதான் புதுசு புதுசா என்னென்னவோ ட்ரை பண்றாங்களே...  அதுமாதிரி இதுவும் உண்டோ என்னவோ..."  அவர்கள் வைத்திருந்த ஸ்ப்ரிங் ரோல் எனப்படும் வஸ்துவை வாயில் வைத்துக் கடித்.....து இழுத்தபடியே சொன்னேன்.  'வேகவே இல்லையோ....'

எங்களை கவனித்தபடி அருகிலேயே நின்றிருந்த தலைக்குல்லாய், கையுறை அணிந்த பெண் பாஸின் தண்ணீர் பாட்டிலை எடுத்து திறந்து கொடுத்தபடி சொன்னார்...

"அது வடகறி ஸார்"

"எது?"

நான் சர்க்கரைப் பொங்கல் என்று குறிப்பிட்ட உருண்டையை நோக்கி விரலை நீட்டினார்.

"ஆ..."

என் தண்ணீர் பாட்டிலைத் திறக்க முற்பட்டவரைத் தடுத்தேன்.  வீட்டிலிருந்து கொண்டுபோயிருந்த வெந்நீர் பிளாஸ்க்கைக் காட்டினேன்.  அப்படியே அவர் வடகறி என்று சொன்னதை எடுத்துச் சுவைத்தேன்.  ஆமாம்..   அப்படிதான் இருந்தது.  தோசைக்கு இதுதான் தொட்டுக்கொள்ள வைத்திருந்திருக்கிறார்கள்!

மின்னம் மினி டிஸ்போஸபிள் பேப்பர் பிளேட்டில் அதைவிட மின்னம் மினியாய் காணப்பட்ட உருளையைக் காட்டி 'இது என்ன' என்று வினவினேன். 

"காஜூ ஸ்வீட் ஸார்..."

"எவ்வளவு மினி?" என்று பாஸிடம் வியப்பு காட்டினேன்.  

நாங்கள் என்ன பேசுகிறோம் என்பதைக் கவனித்தபடியே இருந்திருக்கிறார் போல...   "அதையே எல்லோரும் அப்படியே வைத்து விட்டு எழுந்து போகிறார்கள்"  என்று மற்ற இலைகளைக் காட்டினார் அந்தப் பெண்.

வாஸ்தவம்தான்.  அதே சமயம் அவர்கள் எல்லாம் அது என்ன என்று அறிந்திருப்பார்களா என்கிற கேள்வியும் வந்ததது!

ஆனால் பொதுவாகவே இது போன்ற விருந்துகளில் கைகழுவ எழுந்து போகும்போது 98 சதவிகித இலைகளில் பலப்பல பதார்த்தங்கள் அப்படியே இருப்பதைப் பார்க்கையில் கஷ்டமாகத்தான் இருக்கும்.

எப்படித் தடுக்கலாம்?  மிகவும் கஷ்டம்தான்.  சாப்பிடுபவர்கள் வரும் முன்னரே ஒரு ஈடு பரிமாறுவதை நிறுத்தி எல்லோரும் அமர்ந்த உடன் கேட்டுப் பரிமாறலாம்.  சிலர் இதை அல்பமாய் நினைப்பார்கள்.  சாப்பிடுபவர்களும், அவர்கள் பரிமாறும்போது "யாருக்கு வந்த விருந்தோ" என்று பார்த்துக் கொண்டிராமல், தான் சாப்பிடக் கூடியவற்றை மட்டும் தேவையான அளவு பரிமாறச் சொல்லலாம்.

நடக்குமா என்ன!

இரண்டு நாட்களுக்கு முன்னால் என்னுடன் பணிபுரிந்து ஒய்வு பெற்ற சக ஊழியர் ஒருவரின் மகன் திருமண வரவேற்புக்குச் சென்றிருந்தேன்.  அதிருஷ்ட வசமாக நாங்கள்தான் முதல் பந்தி.  அவர்கள் இன்னும் பத்து நிமிடங்கள் ஆகட்டும் என்று இருந்தவர்களை உசுப்பி பரிமாற வைத்தேன்.  வரிசையாக எங்கள் குழு அமர்ந்தபின் அவர்களுக்கும் வேறு வழி இல்லை.  எங்களுக்கும் வேறு வழி இல்லை.  ஏனென்றால் நகரின் மறுகோடியில் வரவேற்பு..  எப்போது சாப்பிட்டு, எப்போது வரிசையில் நின்று, எப்போது மொய்க்கவர் கொடுத்து எப்போது கிளம்ப?  மணமக்கள் வேறு வரவேற்பு என்றால் ஆறு மணி என்று அழைப்பிதழில் போட்டிருந்தாலும் ஏழரைக்கு மேல் எட்டு மணிக்கு என்றெல்லாம் மேடைக்கு வருவதை வழக்கமாக வைத்திருக்கிறார்கள்.  

பரிமாற ஆரம்பிக்கும்போதே தேவையானதை மட்டும் பரிமாற வைத்து, அதது என்னவென்று தெரிந்து கொண்டு, இரண்டாம் முறை வந்தாலும் வேண்டாம் என்று சொல்லி, எதையும் மிச்சம் வைக்காமல் நான் சாப்பிட்டதை பொறுப்பாளர் ஒருவர் அருகிலேயே நின்று கவனித்துக் கொண்டிருந்தார்.  ரசம் கப்பில் கேட்டதும் யாரையும் ஏவாமல் அவரே ஓடிப்போய் எடுத்து வந்து தந்தார்.  அதேபோல பாயசமும் இரண்டாம் கப் கேட்டதும் மகிழ்ச்சியுடன் தந்தார்.  இவர்கள் வைத்த லிஸ்ட்டில் மசால் தோசை ஹோட்டல் சைசில் பெரிதாகவே இருந்தது ஸ்பெஷல்.  சாதாரணமாக மினி மசால் தோசைதான் வைப்பார்கள்.  அதையும் சொல்லி வழக்கம்போல அவரிடம் feedback கொடுத்து விட்டு வந்தேன்!

=====================================================================================================

என்னென்னமோ பெயரில் முடிவெட்டிக் கொள்கிறார்கள்.  புள்ளிங்கோ வாம்.  அது ஒரு முடிவெட்டும் ஸ்டைலாம்! பேப்பரில் பார்த்தேன்.  அது போல மீசையும் தாடியும் விதம் விதமாய்...  சமீபத்தில் அப்படி ஒரு தாடி மீசையைப் பார்த்தபோது தோன்றியது!

'விட்டு விடாதே..

விழுந்து விடுவேன்!'

தாவாங்கட்டையைப் 

பிடித்துக் 

கெஞ்சிக் கொண்டிருக்கிறது

தாடி.

பற்றிக் கொள்ள 

கைகளை நீட்டுகிறது

மீசை!

==============================================================================================

எஸ் பி பி படம் போட்ட - எஸ் பி பி ஸ்பெஷல் ஜெமினி சினிமாவில் அப்போது வந்த கட்டுரை.  எஸ் பி பி படம் பார்த்ததுமே வாங்கி வைத்திருந்தேன்.  சமீபத்தில் கூட கண்ணில் பட்டது.  எங்கோ வைத்திருக்கிறேன் எஸ் பி பிக்காக அந்தப் புத்தகம் இன்னும்!

"நரம்புத் தளர்ச்சி நோயால் நான் பாதிக்கப்பட்டிருந்த சமயம் பெங்களூரில் ஒரு விழா. பாலு அழைத்ததால் நானும் அதில் கலந்து கொண்டேன். கலந்து கொண்டேன் என்று சொல்வதை விட கலாட்டா செய்தேன் என்பதே பொருத்தம்.

எஸ்! என்ன செய்கிறேன் என்றே தெரியாத நிலையில் மேடையில் அமர்ந்து சிகரெட் பிடித்தேன். கேலி பேசியவர்களை அடிக்கத் துணிந்தேன். விழா அல்லோல கல்லோலப் பட்டது. என்னை யாராலும் அடக்க முடியவில்லை. அருகில் இருந்த பாலு என்னை அமைதிப் படுத்தினார். என்னை மறந்திருந்த அந்த நிலையிலும் 'மகுடிக்குக் கட்டுண்ட நாகம்' போல பாலுவின் வார்த்தைக்குக் கட்டுப்பட்டேன்.

மற்றொரு சமயம்...

பம்பாயிலுள்ள தமிழ்ச் சங்கம் ஒரு விழாவுக்கு ஏற்பாடு செய்திருந்தது. நான், பாலு, பாரதிராஜா மூவரும் விமானத்தில் பறந்து கொண்டிருந்தோம்.

'சங்கராபரணம்' வெளிவந்த சமயம் அது. பாடல்கள் எல்லோராலும் பாராட்டப் பட்டன. எங்களுடன் பயணம் செய்த ஒரு வெளிநாட்டவர் பாலுவை அடையாளம் தெரிந்து கொண்டு 'சங்கராபரணம்' பாடல்களைப் பாடுமாறு கேட்டுக் கொண்டார்.

நாங்கள் ஆச்சரியமடைந்தோம். பாலு சற்றும் தயங்காமல் பாடத் தொடங்கி விட்டார். அன்று எங்களுடன் பயணம் செய்தவர் அனைவரும் இசை மழையில் நனைந்தனர்.

'சகோதர சவால்' என்ற கன்னடப் படத்துக்காகத்தான் பாலு முதன்முதலில் எனக்காகப் பாடினார்.அது எனக்கு முதல் டூயட் பாடலும் கூட. தமிழில் 'ராஜா என்பார், மந்திரி என்பார்' பாடல்தான் பாலு எனக்காகப் பாடி நான் வாயசைத்த முதல் தமிழ்ப்பாடல்..."

1982 ஆம் வருடம் ஜெமினி சினிமாவுக்கு அளித்த பேட்டியில் ரஜினிகாந்த்.

===========================================================================================

நேற்றைய பதிவில் நெல்லை தமன்னா பற்றிக் குறிப்பிட்டிருந்தார். எனவே அவர் பற்றி படித்த ஒரு செய்தியை இங்கு பகிர்கிறேன்!

தமன்னா பற்றி செய்தி சொல்லி, அனுஷ் பற்றிச் சொல்லவில்லை என்றால் நெல்லை வருத்தப்படுவார். எனவே அனுஷ் பற்றி ஒரு செய்தி..

========================================================================================================

மதன்...

இது கொஞ்சம் ஓவராதான் இருக்கு!

உன் கண் உன்னை ஏமாற்றினால்... டடடா டடடா...

தனியார் கம்பெனி.. எதற்கெல்லாம் ஒத்திகை தேவையாயிருக்கிறது!