(திருதிருவென்று) விழித்திரு..

 அன்றே அவர் கையெழுத்து போட்டுக் கொடுக்கா விட்டால் பள்ளியில் பிரச்னை.  அங்கு ஸ்கேலில் அல்லது குச்சியில் அடிவிழும்!  அல்லது வெளியில் நிறுத்தப்படுவேன்.  சரி, சரி..  இந்த சப்ஜெக்ட் வேண்டாம்..   அது பெரிய கதை.  அப்புறம் உணர்ச்சிவசப்பட்டு வேறு சில உண்மைகளையும் சொல்லி விடுவேன்!

மறதிக்கு வருகிறேன்.  மறந்துபோய் வேறு எங்கோ சுற்றிக் கொண்டிருக்கிறேன்..  என்று சென்ற வாரம் முடித்திருந்தேன் அல்லவா....  ஒன்றைச் சொல்ல ஆரம்பித்தால் அது வேறெங்கொ எல்லாம் சுற்றி வருகிறது.  எதில் தொடங்கினோம், எதற்குத் தொடங்கினோம் என்பது மறந்து, 'என்ன சொல்ல வந்தேன்?' என்று கேட்கும் நிலை வரும்!  எனவே விஷயத்துக்கு வருகிறேன்...  

சில சமயம் என் நண்பன் சொல்வதுபோல 'ஓவர் ஜாக்கிரதை உடம்புக்கு ஆகாமல் போயி'ருக்கிறது!  அதாவது சில கோப்புகளை, அல்லது வீட்டில் சில பொருள்களை எங்கோ ஓரிடத்தில் அஜாக்கிரதையாக இருப்பதைப் (பல நாள்) பார்த்ததும், ஒருநாள் அதை எடுத்து 'ஜாக்கிரதையாக' , 'அடையாளமாக' ஒரு இடத்தில் வைப்பேன்.  அவ்வளவுதான்.  அதை மறுபடி தேடும்போது கிடைக்காது.  அந்நேரத்தில், அது அஜாக்கிரதையாக இருந்த இடம் நினைவில் நன்றாக இருக்கும்.  அதற்குப் பிறகு அதை எடுத்து வைத்தது கூட மறந்து போயிருக்கும்.  அப்புறம் அல்லவா எங்கே வைத்தோம் என்று தேட?  

ஆபீஸிலும் சரி, வீட்டிலும் சரி, அம்மா கற்றுக்கொடுத்த அந்தப் பாடத்தைப் பின்பற்றுகிறேன்.  ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்தில் என் பொருட்களை வைத்து, எடுத்து வ...... ந்தாலும்...  அப்பப்போ வம்பில், தொல்லையில் மாட்டிக்கொண்டு சிலவற்றைத் தே...டுவதுண்டு!

எப்போதும் என் பொருட்களுக்கு 'பெட்'டுக்கு அருகிலேயே தனி இடம் வைத்து அங்கேதான் கும்பலாக போட்டு வைத்திருப்பேன்!

மழை பெய்துகொண்டிருந்த நவம்பர் கடைசி வாரம்.  எங்கள் தெரு சுற்றிலும் நீர் தேங்கி இருக்க, நான் ஆட்டோ ஏற கொஞ்சம் சுற்றிக் கொண்டு சென்று ஒரு சாலையில் காத்திருக்க வேண்டும்.  ஒருமுறை தேங்கியிருந்த நீரில் மாட்டி ஆட்டோ நின்று  ஸ்டார்ட் ஆகாமல் கழுத்தறுத்திருந்தது.  எனவே தேங்கிய நீரில் ஆட்டோ மாட்டாதிருக்க இந்த ஏற்பாடு!

உங்களுக்கு நினைவிருக்கும், அப்போது பாஸுக்கு உடம்பு சரியில்லை என்று சொல்லி இருந்தேன்.  காலை ஆறு மணி போல விழித்திருந்தவர், நான் கிளம்பும் சமயம் - ஆறரை - தூங்கி விட்டார்.  இரவெல்லாம் சரியாகத் தூங்கவில்லை என்று சொல்லிக்கொண்டிருந்தார்.  எனவே தொந்தரவு செய்யாமல் அம்மாவிடம் கைகாட்டிவிட்டு நான் கதவை மூடிக்கொண்டு கிளம்பினேன். மழைக்காலக் கதவு சாத்தமுடியாமல் படுத்துவதால் சத்தமின்றி அழுத்திச் சாத்தித் தாளிட்டு, இரும்பு கேட்டையும் உள்புறமாகத் தாளிட்டுக் கிளம்பினேன். 

கிளம்பும்போதே எதுவோ குறைவது போல உணர்வு.  நோ நோ சஞ்சீவி நினைவில் தோன்றும் புன்னகையை நிறுத்துங்கள்.  பேண்ட்ஸ், ஷர்ட் எல்லாம் போட்டிருந்தேன்.  சில சமயம் பாதி தூரம் சென்றபின் இயல்பாகக் கண்ணாடியை அட்ஜஸ்ட் செய்ய கை செல்லும்போதுதான் அதை அணியவில்லை, மறந்து விட்டேன் என்று நினைவுக்கு வந்த இரண்டு சந்தர்ப்பங்கள் உண்டு.  எனவே ஞாபகமாக மூக்குக் கண்ணாடியைத் தொட்டுப் பார்த்தேன்.  இருந்தது.  மகன் ஞாபகம் வரவும், மாஸ்க் போட்டிருப்பதை உறுதி செய்து கொண்டேன்.  செல்போன் இருந்தது.  மெல்லக் கொஞ்ச தூரம் சென்றதும் குடை எடுக்க மறந்திருப்பது தெரிய, கொஞ்சம் யோசித்து, வேண்டாம் என்று முடிவு செய்து தொடர்ந்து நடந்து நிற்க வேண்டிய இடத்தை அடைந்தேன்.

இயல்பாக கை பேண்ட் வலது பாக்கெட்டை நெருட, திகீரென்றது.  நல்லவேளை, இங்கேயே கவனித்தேன் என்று தோன்றியது.  ஆபீஸ் என் அறைச் சாவி இல்லை.

இந்த இடத்தில் என் இன்னொரு வழக்கத்தை சொல்ல வேண்டும்.  வலது பக்க பேண்ட்ஸ் பாக்கெட்டில்(தான்) சாவி இருக்கும்.  சட்டை பாக்கெட்டில் அன்றைய தேவைக்கான காசு இருக்கும்.  இடது பக்க பேண்ட்ஸ் பாக்கெட்டில் என் செல்போன் தவிர பொருள், காசு இருந்தால் அது என் காசு, பொருள்  அல்ல, வேறு யாருக்கோ கொடுக்க வேண்டிய காசு, பொருள் என்று அர்த்தம்.  யாரிடமிருந்தாவது கடன் வாங்கி விட்டு மறக்காமல் இருக்கவும், வேறு யாராவது அவரிடம் இந்தக் காசைக் கொடுத்து விடுங்களேன் என்று சொல்லி கொடுக்கும் காசோ, பொருளோ இருக்கும். 

அப்படிப் பழக்கத்தில்தான் வலது பக்க பேண்ட்ஸ் பாக்கெட்டை கை நெருடியபோது வெறுமையை உணர்ந்தது.

குடை இல்லாமல் சமாளிக்கலாம்.  சாவி இல்லாமல் எப்படி?  ஆ... ஆட்டோ வந்தால் அங்கேயே காத்திருக்கும்படி அலைபேசிச் சொல்லிவிட்டு திரும்ப வந்த வழியே சளக் சளக் என்று ஓடினேன்.  

இன்னொரு கவலை.  பாஸ் உடம்பு சரியில்லாமல் தூங்குகிறார்.  தொந்தரவு செய்யாமல் கிளம்பினோமே, இப்போது எழுப்பவேண்டுமே..  அம்மாவுக்கு காது கேட்காது.  பெல் அடித்தால் உடனே கேட்குமா?  

மெல்ல கதவை அழுத்தித் திறக்க....

திறந்து கொண்டது.

உள்ளே நல்லவேளை (?) தாள் போடவில்லை.

நான் (மறுபடி) உள்ளே நுழைந்தது கூட தெரியாமல் அம்மா படுத்திருக்க, மெல்ல என் அறைக்குச் சென்று என் குப்பையில் சாவியைத் தேடுகிறேன்.  

காணோம்.

பாஸ் இன்னமும் களைத்துத் தூங்கிக் கொண்டிருக்கிறார்.  சத்தமில்லாமல் கொஞ்ச நேரம் தேடினேன்.  பதட்டம் வரத்தொடங்கியது.  அலுவலகத்துக்கு நேரமாகிக் கொண்டிருந்தது.

கலைந்து கிடந்த என் குப்பைகளைக் கோழி போல கிளறி கிளறித் தேடினேன்.

ஊ..ஹூம்..  மேலாக வைத்திருக்கும் அந்த என் சாவியைக் காணோம்.  கண்ணிலேயே படவில்லை.  ஏற்கெனவே நேரம் தாண்டிக் கிளம்பியிருந்த என் பதட்டம் அதிகரித்தது.  அலுவலகப் பூட்டை உடைக்கும் காட்சியை என்னால் கற்பனை செய்ய முடியவில்லை.  யார் யாருக்கோ பதில் சொல்லவேண்டும்.

செய்வதறியாமல் சட்டைப்பைக்குள் கைவிட்....   அட..  சாவி இங்கே எடுத்துக் போட்டிருக்கிறேன்!  அடச்சே...   அங்கேயே சட்டைப்பைக்குள் பார்த்திருக்க மாட்டேனோ...  என்ன ஞாபகமோ..  என்ன விதியோ..!

தலைவிதியை நொந்தபடி மெதுவாக முதலில் மறந்து போயிருந்த குடையையும் எடுத்துக் கொண்டு பழையபடி சத்தமில்லாமல் கதவைச் சாத்திக் கொண்டு சளக் புளக் என்று வந்து காத்திருந்த ஆட்டோ ஏறினேன்.

ஏதோ இரண்டு வியாழன் தேற்ற உதவியது.

=====================================================================================================

சற்றே தாமதமான பிற்சேர்க்கைகள்...  மன்னிக்கவும்!

செய்தித்தாளில் பார்த்த ரசிக்க வைத்த செய்தி ஒன்று!  எதற்கெல்லாம் சட்டம் போடவேண்டியிருக்கிறது!

===================================================================================================

முகநூலில் படித்த சுவாரஸ்ய செய்தி ஒன்று...

​வியக்க வைத்த மனிதர்

======================

அடுத்த நாள் காலை கோவில் தரிசனம் செய்ய வேண்டும்.  அதற்காக, பூ வாங்க மாலையில் குரோம்பேட்டை பேருந்து நிலையம் சென்றேன். வழக்கமாக வாங்கும் பூக்கார அம்மா அப்போதுதான் வந்திருந்தார். உதிரிப்பூக்களை தொடுத்து தருவதாக கூறினார். அரை மணி நேரம் ஆகும் என தோன்றியது. அதற்குள்,  ஒரு ரவுண்ட் அடித்துவிட்டு வரலாம் என எண்ணினேன்‌.

அருகில் தபால் நிலையம்.   " நொடிப்பொழுதில் பணம் பரிமாற்றம் இந்தியாவிற்குள் மிகக்குறைந்த சேவை கட்டணத்தில் "   என்று விளம்பரப் பலகை படித்து மகிழ்ந்தேன். பக்கத்தில் ஆட்டோ ஸ்டாண்டில் இருந்து ஆட்டோக்காரரின் கைபேசியில் இருந்து Manike Mage Hithe  என்று காலர் டியூன் Yohani குரல் வந்தது வியப்பாக இருந்தது. சிங்களப் பாடல் பல தரப்பினரையும் கவர்ந்து,  இவ்வளவு hit ஆகி விட்டதே என நினைத்தேன்.

பக்கத்திலே,  வழக்கமாக பழைய புத்தகங்கள் விற்பவர் தள்ளுவண்டியில் கடை போட்டிருந்தார்.  என்னை பார்த்ததும் ஒரு சினேகமான புன்னகை. சரி... சிறிது நேரம் புத்தகங்களைப் பார்க்கலாம் என வண்டியை பார்த்தேன் ராஜேஷ்குமார்,  ரமணிச்சந்திரன்,  சிவசங்கரி, அசோகமித்திரன் இவர்களின் புத்தகங்களும், காமிக்ஸ், சமையல், ஆன்மீகம்,  சித்தர்கள் என பல புத்தகங்கள்.

வேறு ஏதாவது பழைய புத்தகங்கள் பைண்ட் செய்தது உள்ளதா என கேட்டேன் அதற்கு அவர் தன்னுடைய சொந்தமான உபயோகத்திற்காக சில புத்தகங்கள் வைத்திருப்பதாக கூறினார். கொஞ்சம் சுவாரசியமாக உணர்ந்தேன். என்ன வகையான புத்தகங்கள் என அறிய ஆவலாக இருந்தேன்.

விக்ரமன்,சாண்டில்யன், பாலகுமாரன்,  கல்கி என ஆரம்பித்தார்.  இந்த புத்தகங்கள் என்னிடமும் உள்ளன என்றேன். கல்கி என்றதும், வழக்கமாக எல்லோரும் கேட்கும் பொன்னியின் செல்வன் படித்து உள்ளீர்களா என்றார்.

சிரித்துக்கொண்டே ஆம் என்றேன்.  நூலின்  ஆரம்பித்திலும்,  முடிவிலும், ஒரு ஒற்றுமை உள்ளதே,  அது என்ன தெரியுமா என்று கேட்டார்.  சிரித்துக்கொண்டே வீரநாராயண ஏரி என்றேன்‌.   அந்த ஊர்தான் என் சொந்த ஊர் என்றார்.  ஓ... காட்டுமன்னார்கோவிலாஎன்றேன்.  

இப்போது அடுத்த கேள்வி;  நந்திபுரத்து நாயகி, வந்தியதேவன் வாள் புத்தகங்களை படித்து உள்ளீர்களா என்றார். நந்திபுரத்து நாயகி , பொன்னியின் செல்வன் நாவலின் தொடர்ச்சி.  விக்ரமன் அவர்கள் எழுதியது என்றார். ( மறுநாளே அமேசானில் வாங்கிவிட்டேன்.)

இப்போது அவர் வைத்திருந்த ஒரு நோட்டுப் புத்தகம் என்னை கவர்ந்தது.  ஏதோ எழுதிக் கொண்டிருந்தார்.  ஆர்வமிகுதியால், அதைப் பார்த்தேன். கண்கள் விரிந்தன. வித்தியாசமான எழுத்துக்கள்.  இது.. என தொடங்கினேன்.  நான் பழங்கால எழுத்துக்களை படித்து வருகிறேன்.  தரமணியில் பட்டயப்படிப்பு.  வாரம் இரண்டு நாட்கள் என மேலும் ஆச்சரியப்பட வைத்தார்.

நீங்கள் எழுதிக் கொண்டிருப்பது வட்டு எழுத்தா அல்லது பிராமியா எனக் கேட்டதும் அவருக்கு உற்சாகம் தொற்றிக்கொண்டது உங்களுக்கு இதைப் பற்றி ஏதாவது தெரியுமா என்று என்னைக் கேட்டார். புத்தகங்களைப் படித்து ஓரளவு தெரிந்து வைத்துள்ளேன் என்றேன்.  இப்போது அவரும் ஆர்வமாக சம்பாஷனையை தொடர்ந்தார். 

பிரம்மன் மூலமாக உதித்ததால் பிராமி என்று இந்து மதத்தினரின் நம்பிக்கை.

அந்த காலகட்டத்தில் இந்து மதத்தை போல,  சமண மதமும் புகழ் பெற்று இருந்தது.  முதலாம் தீர்த்தங்கரர் ரிஷப தேவருக்கு இரு மகள்கள். ஒருவர் பெயர் சுந்தரி (சுந்தரி என்றால் மொழி). மற்றொருவர் பிராமி (பிராமி என்றால் எழுத்து என்பது சமணர்களின் நம்பிக்கை என்று படித்துள்ளேன் என்றேன். 

பிறகு அவர்,  பிராமி எழுத்துக்கள் முதலில் தோன்றின.  கி-மு 3-ஆம் நூற்றாண்டு முதல் கி.பி 5  நூற்றாண்டு வரை அவை  தமிழகத்திலும், வட இந்தியாவில் வட இந்திய பிராமியும் பழக்கத்தில் இருந்தது.  பின்னர் வட்டெழுத்துக்கள் தோன்றின  11 - 12ஆம் நூற்றாண்டு வரை ஆதிக்கம் செலுத்தின. பின்னர் தற்கால தமிழ் எழுத்துக்கள் பயன்பாட்டிற்கு வரத்தொடங்கின என்றார்.

வட இந்தியாவில் பிராகிருத மொழியிலும்,  தமிழில் தமிழி என்றும் அழைக்கப்பட்ட மொழியும் பயன் படுத்தினர் என்றார். ஆம் தமிழில் அப்போது தான் கிரந்த எழுத்துக்களும், மணிப்பிரவாளமும் பயன் படுத்தப்பட்டது அல்லவா என்றேன்.

ஆமாம் என்று கூறிய அவர்; பிராமி எழுத்துக்களை பிற்காலத்தில் ஓலைச்சுவடியில் எழுதும் போது, சிரமம் ஏற்பட்டது. பிராமி எழுத்துக்கள் கோடுகளாக இருப்பதால் அவை ஓலைச்சுவடிகளை கிழித்து விடுவதால், வட்டெழுத்து பயன்பாட்டிற்கு வந்தது என்றார்.

கோவில்களில் உள்ள கல்வெட்டுகள், அதுவும் பல்லவர்களின் குடவரை கோவில்களிலும், சோழர் கால கோவில்களிலும்,  நடுகல், மண்பாண்டங்கள், நாணயங்கள், செப்பேடுகள், ஓலைச்சுவடி இவையெல்லாம் நமது தமிழ் மொழியில் காலங்காலமாக இருந்து வந்த எழுத்துக்கள் நமது பெருமையை, பண்பாட்டை, கலாசாரத்தை, எடுத்து கூறுகின்றன அல்லவா என்றேன்.

சிலப்பதிகாரத்தில், சீவக சிந்தாமணியில் இருந்த கண்ணெழுத்து, ஒலி எழுத்து, ஓவிய எழுத்து என பல உள்ளன என்றார்.

எட்டு மாதங்கள் முன்பு தனது ஆசானுக்கு பிராமியில் எழுதிய கடிதத்தையும், அதில் உள்ள தவறுகளை ஆசிரியர் திருத்தி அனுப்பியதையும் காட்டினார். அப்போது தான் எழுத தொடங்கி இருந்ததாக கூறினார்.

முகநூலில் உங்களைப் பற்றி எழுதவா என்ற போது வியந்து மறுத்த அவர், பின்னர் சரி என்றார். புகைப்படம் எடுத்தேன்.

அவர் பெயர் கனகசபை என்றார்.

அப்போது அங்கு வந்த பூக்கார அம்மா, வீட்டிற்கு செல்ல வேண்டும், நேரம் ஆகி விட்டது என்று கூறி பூச்சரங்களை தந்தார்.  இருவரிடமும் விடை பெற்றேன்..

சங்கர்

சென்னை

===============================================================================================

ஜனவரி மாதம் வந்தால் பேஸ்புக் இதைத் தவறாது ஞாபகப்படுத்தும்....  ஆமாங்க ஆறு வருஷம்(வயசு) ஆச்சு!

கீழ்க்கண்ட இந்தச் செய்தி உண்மையா என்று துரை செல்வராஜூ ஸாரும் தேவகோட்டையாரும்தான் சொல்லவேண்டும்!

பேஸ்புக்கில் ரசித்த கவிதை..   அமைதிச்சாரல் என்று அறியப்படும் திருமதி சாந்தி மாரியப்பனின் கவிதை...