சிக்குபுக்கு சிக்குபுக்கு ஜிகுஜிகு .. யாதோங் கி பாராத் .

 எவ்வளவு வயதானாலும் சில விஷயங்களை ரசித்துக் கொண்டே இருக்கலாம்.  அவற்றில் என்னைப் பொருத்தவரை முதன்மையானது யானை.  அப்புறம் ரயில்.  அப்புறம் ஆகாய விமானம், குழந்தைகள்...  யானைக்கும், ரயிலுக்கு எப்போதுமே ரசிகர்கள் அதிகம்!  என்ன சொல்கிறீர்கள்?

மேலே உள்ள காணொளியை பொறுமையாக பார்ப்பீர்கள் என்று நினைக்கிறேன்.  யாருக்குதான் ரயிலைப் பிடிக்காது...  அதுவும் குபுகுபுவென புகையைக் கக்கிக்கொண்டு வரும் புகைவண்டி..  இல்லையா?  பார்க்க ஒரு உற்சாகம் வந்திருக்கும்.  கொஞ்சம் பழைய நினைவுகள் கிளர்ந்தெழுந்திருக்கும்.

எனக்கு ரயிலில் பயணம் செய்யதான்  பிடிக்காமல் இருந்ததே தவிர, வேடிக்கை பார்க்க எப்போதுமே பிடிக்கும். .  இப்போது ரயில் பயணத்தையும் ரசிக்கத்தொடங்கி இருக்கிறேன்!.

அந்தக் காலத்து ரயில் புகையைக் கக்கிக்கொண்டு வரும் காட்சியே கண்களை நிறைக்கும்.  மனத்தைக் கவரும்.

ரயிலைப் பார்த்தும் உங்களுக்கு என்னென்ன நினைவுகள் எல்லாம் வருகின்றன?  முதலில் நமக்கு நாம் செய்த பயணங்கள் நினைவுக்கு வரும்.  அதுவும் ஏனோ சிறுவயதில் செய்த பயணங்கள்தான் முதலில் நினைவுக்கு வரும், இல்லை?

அந்தக் காலத்து ரயில் பயணங்கள் தனி ரகம்.  தண்ணீருக்கு கூஜா, சுருட்டிய படுக்கை, பயணத்தில் சாப்பிட உணவு வகைகளை நிறைத்து சில சம்படங்கள், துணிகளை நிறைத்து கலரடித்த (தகரப்)பெட்டிகள் ..  சுமையும் நிறைய இருக்கும்.  எஞ்சினுக்கு அருகில் இருக்கும் பெட்டியில் ஜன்னலோரம் அமர்ந்தால் கண்களில் கரித்தூள் விழும் அபாயம் இருக்கும்.

அதென்னவோ போட்மெயில் என்று ஒன்றைச் சொல்வார்கள்.  எனக்குத் தெரியாது.  தெரிந்தவர்கள் அறிந்தவர்கள் விளக்கலாம்!

பின்னர் ரயில் பயணங்கள் எளிதாகவும், நாகரீகமாகவும் மாறின.

எங்காவது தொலைதூரம், வெளியூர் சென்றால்தான் ரயில் என்று எண்ணியிருந்த என்னைப் போன்ற நாட்டுப்புறத்துக்கு சென்னை வந்ததும், நகருக்குள் குறுக்கே ஓடும்,  ஒவ்வொரு ஸ்டாப்பிங்கிலும் பஸ் போல நின்று செல்லும் மின்சார ரயில்கள் ஒரு ஆச்சர்யம். அதில் பயணம் செய்ய ஆர்வமும், தயக்கமும் இருந்தன. பீச் பக்கமா, தாம்பரம் பக்கமா என்று எப்படி அறிவது, எதில் ஏறுவது, எங்கு இறங்குவது  என்று சென்னை உறவுகள் சொல்லிக் கொடுத்தார்கள்.  எதிர் திசை ரயிலில் ஏறி திரும்பி மாறி வந்ததும் உண்டு!  சீசன் டிக்கெட் வாங்கியிருந்தால் ஆபத்தில்லை!

இப்போது மெட்ரோ ரயில், அதிவேக ரயில் என்றெல்லாம் வந்து நிற்கிறோம்.

அம்மா மறைந்ததும் அப்பா மதுரையை விட்டு கிளம்பவே இல்லை.  அவரை சமாதானப்படுத்தி, பேசிப்பேசி, இளக வைத்து ஏழு வருடங்களுக்குப் பின் சென்னை வந்தார்.  ஒரு பட்டாளமே அவரை வரவேற்க மாம்பலம் சென்றிருந்தோம்.  பின்வரும் காலங்களில் அவர் மதுரைக்கும் (அண்ணன் வீடு) சென்னைக்கும் ரயிலில் கிளம்பிக் கிளம்பி சென்று வருவார். ஏனோ அவர் என்னிடம் அல்லது எங்களிடம் அதிகம் ஒட்டியதே இல்லை.  வயதானாலும் கூட துணையை எதிர்பாராமல் தனியாகவே சென்று வருவார்.  சென்னையிலிருந்து கிளம்பும்போது ரயிலில் தாள முடியாத வீசிங், இருமலுடன் உட்கார்ந்திருக்கும் அவரை பார்க்கும்போது மனம் என்னவோ செய்யும், தவிக்கும்.   என்அலுவலக சிரமங்களுக்கிடையே, பொசுக்கு பொசுக்கென ஷண்டிங் அடிக்கும் அவருடன் துணைக்குப் போவதும் சாத்தியமில்லாததாக இருந்தது.

எல்லோருக்குமே ரயில் பிடிக்கும் என்பதால் நிறைய பாடல்கள் ரயில் சத்தத்தோடோ, ரயிலிலோ எடுக்கப்பட்டோ காட்சிகள் திரைப்படங்களிலும் வரும்.  எனக்குப் பிடித்த ரயில் பாடல்கள், ஆராதனா, தோஸ்த், ஹனிமூன், ஜமானே கோ திகானா ஹை, பிரேம் பூஜாரி,போன்ற ஹிந்திப் படங்களும், ராமன் எத்தனை ராமனடி, தில்லானா மோகனாம்பாள், இணைந்த கைகள், தங்கைக்காக, பூவெல்லாம் உன் வாசம் போன்ற தமிழ்ப்பாடல்களும்!  ஹிந்தி தோஸ்த் பாடல் மறக்க முடியாதது.  தமிழில் இணைந்த கைகள் மறக்க முடியாதது.  யாதோன் கி பாராத் ரயில் காட்சி மறக்க முடியாதது!

இப்போதைய மின்சார ரயில்களை விடவும், அதிவேக புல்லட் ரயில்களை விடவும் அந்தக் கால நீராவி எஞ்சின், கரி எஞ்சின் ரயில்கள் வெகு சுவாரஸ்யம்.  ரயில் கடந்து சென்றதன் அடையாளம் புகையாக நெடுநேரம் அங்கு சுற்றிக்கொண்டிருக்கும்.  பாதையில் காத்து நிற்கும்போது வளைவுகளில் அந்த ரயில் வந்து திரும்பும் அழகே அழகு.  அந்தக் காணொளியில் கூட அதைத்தான் விரும்பிப் பார்க்கிறார்கள், படம் எடுக்கிறார்கள்!.  அப்போதெல்லாம் அந்த ரயில்களுக்கு "கூ..." என்று பெண்மை கலந்த ஒரு ஹார்ன் சப்தம் இருந்தது.  இப்போது பாய்ங் என்று பேய் போல அலறுகிறது!

ரயில் பயணம் பற்றி வெகு ரசனையுடன் ஒரு பதிவைப் பகிர்ந்திருக்கிறார் வல்லிம்மா தனது தளத்தில்.  இதைக் கட்டாயம் வாசியுங்கள்.

=========================================================================================================

மனநல மருத்துவர் சிவபாலன் இளங்கோவன்: 

சமீபகாலமாக இளைஞர்கள் மற்றும் மாணவர்களிடம், வன்முறை கலாசாரம் மோசமாக பெருகி விட்டது. அவர்களிடம் சகிப்புத் தன்மையே இல்லாமல் போய் விட்டது. சமூகத்தை பற்றியோ, மற்றவர்கள் கஷ்டத்தை பற்றியோ கவலை இல்லாமல், தங்களுக்கு பிடித்ததை செய்ய வேண்டும்; தாங்கள் விரும்பியது கிடைக்க வேண்டும் என்ற மனநிலையிலேயே இருக்கின்றனர். 

கொரோனா பரவலின் போது, இரண்டு ஆண்டுகளாக மாணவர்கள், பெற்றோரின் நேரடி கண்காணிப்பில் இருந்தனர். அவர்களின், 'டீன் ஏஜ்' குறும்புகளை, பெற்றோர் உடனுக்குடன் கண்டித்ததுடன், திருத்தவும் முற்பட்டிருப்பர். இதனால், ஒருவித மன அழுத்தத்துக்கு ஆளான மாணவர்கள், சகிப்புத்தன்மை அற்றவர்களாக மாறி விடுகின்றனர். கொரோனா முடிந்து பள்ளிகள் திறந்ததும், அவர்களின் அழுத்தங்கள் எல்லாம் வெடித்து, வன்முறை சம்பவங்களாக நிகழ்கின்றன. கல்வி நிறுவனங்களுக்கு எல்லாம், இன்றைக்கு மாணவர்கள் பெறும் மதிப்பெண் மட்டுமே இலக்கு. நீதிநெறிகள் இடம் பெறும் தமிழ், ஆங்கிலம் உள்ளிட்ட பாடங்கள் எல்லாம், நுழைவுத் தேர்வுகளுக்கான, 'கட் ஆப்' மதிப்பெண்களுக்கு உதவாது என்று ஒதுக்கி வைக்கின்றனர். 

இதனால், சிறு வயதிலேயே மாணவர்களுக்கு சரி எது, தவறு எது என்று தெரியாமலேயே போய் விடுகிறது.கல்வியாளர் லிபி ஆரண்யா: பள்ளிகளில் மாணவர்களின் மனநிலை, இரண்டு விதமாக இருக்கிறது. ஒன்று, ஏதேனும் ஒரு தவறு செய்து, அதை ஆசிரியர் கண்டித்தால், மனமுடைந்து தற்கொலை செய்து கொள்வது... மற்றொன்று கோபமடையும் மாணவர், திட்டிய ஆசிரியரை தாக்குவது. கேட்டாலும் சிக்கல், கேட்காவிட்டாலும் தவறு என்ற சூழ்நிலையில், பல ஆசிரியர்கள் நமக்கு எதுக்கு வீண் வம்பு என்று எதையும் கண்டு கொள்ளாமல் விலகிச் செல்கின்றனர். 

இந்தப் பிரச்னையை சரி செய்ய வேண்டுமென்றால், பெற்றோர், ஆசிரியர்கள், மாணவர்கள், மனநல ஆலோசகர்கள், கல்வித்துறை அதிகாரிகள், சமூக ஆர்வலர்கள் இடம் பெற்ற, ஒரு நிபுணத்துவம் பெற்ற குழுவை மாவட்ட வாரியாக அரசு அமைக்க வேண்டும். அந்தக் குழு வாயிலாக, மாணவர்களுக்கு ஆலோசனை கூற வேண்டும். அதேபோல பள்ளிகளில் நடக்கும் பிரச்னைகளை, நேரடியாக காவல் நிலையத்துக்கு கொண்டு சென்று, வழக்காக்கி மாணவர்களை கூர்நோக்கு இல்லங்களுக்கு அனுப்பும் தீவிரமான நடைமுறை இருக்கிறது. அவற்றை தவிர்க்க பள்ளிகளுக்கும், காவல் துறைக்கும் இடையில் பொதுவான ஒரு நபரையோ, குழுவையோ நியமித்து, பிரச்னைகள் ஏற்படும் சூழ்நிலையில், சுமுகமாக பேசித் தீர்ப்பதற்கான வழிமுறைகளை ஏற்படுத்த வேண்டும்.

தினமலரிலிருந்து...

=========================================================================================================

விக்ரமாதித்தன் கவிதை 

என் பிரச்சனை என்னவென்று

என் பிரச்சனை என்னவென்று

எனக்குத் தெரியாது சத்தியமாக

உன் பிரச்சனை எதுவென்று

உனக்கு தெரியுமா நிச்சயமாக

நம் பிரச்சனைக்கு

நாம்தான் காரணமா

பிரச்சனை தெரிந்ததும்

தீர்வு கிடைத்துவிடுமா

தீர்வல்ல

பிரச்சனை

பிரச்சனையா என்பதுதான்

தீர்வு

======================================================================================

மகாபாரதத்தில் இல்லாத எந்தக் கதைக் கருவையும் இனி யாரும் எழுதி விட முடியாது.  அந்த அளவு அகண்ட புராணம் அது.  ஜெமோ அதை மூலத்திலிருந்து மாற்றி எழுதி  இருக்கிறார்.  இது திரௌபதி பற்றி தனக்குள் எழுந்து கற்பனையை ஒரு சிறு மன்னிப்புடன் பி கே பாலகிருஷ்ணன் படைப்பாக்கி இருக்கிறார்.  அதன் முன்னுரையிலிருந்து...

​................................ஸ்ரீ மஹாபாரதம் போன்றதொரு திவ்யமாக வடிவத்தை கையிலெடுத்து மனம் போன போக்கில் சோதனைக்கு முயல்வது என்பது கீழ்த்தரமான சாகசம் என நினைப்பவர் பலர் இருக்கலாம். அவர்களில் சிலர் மகாபாரதத்தில் ஆழ்ந்த ஞானம் கொண்டவர்களாகவும் இருக்கலாம். அவர்களிடம், நான் ஆத்மார்த்தமாகவே மன்னிப்பு கேட்டுக் கொள்வேன் . ஆத்மார்த்த நிலைகொண்ட தனித்தன்மையானளருக்கு பெருந்தன்மை குணமும் இருக்கும் என நம்புகிறேன். அதன் காரணமாகவே எனது இந்த சாகச காரியத்தை அவர்களால் பொறுத்துக் கொள்ளவும் இயலும். 

ஸ்ரீ குட்டிக்கிருஷ்ண மாரார் இயற்றிய 'பாரத பர்யடனம்' படித்த பின்புதான் இம்மாதிரியான ஒரு முயற்சிக்கு என் மனதில் ஆக்கம் ஏற்பட்டது. வியாச பாரத காட்சிகளும், அவைகளைப் பற்றி உள்ள விமர்சனங்களையும் கூட்டி இணைத்துப் உருவாக்கியுள்ள அந்த உயரிய நூலை வாசித்த ரசித்த போது - அந்த விமர்சனங்களை கதைகளோடு இணைத்து காட்சிகளை மறு சிருஷ்டியாக உருவாக்கினால் எவ்வாறு அமைந்து விடும் என்ற கற்பனையை நோக்கி குரங்கு தன்மை கொண்ட மனம் குதித்து பாய்ந்தது!  அது வலுவானதொரு ஆசையாகவும் -  கருத்தாகவும் பிறகு வளர்ந்தது - அந்த ஆசையின் வலுவினால் - சமஸ்கிருத மொழி அறியாத நான் குஞ்ஞிக்குட்டன் தம்புரானது மொழியாக்கம் வழியாக பாரதக் கதையில் கௌரவர் பாண்டவர் பகுதிகளை படிக்கவும் பிறகு அறிந்துகொள்ளவும் செய்தேன். அந்த பகுத்தறிவின் பயனாக பிறந்ததுதான் - நாவல் என குறிப்பிடலாம் என்ற இந் நூல்! இவ்வாறு அமையப் பெற்ற ஒரு படைப்பு தவறு என்றால் ஒரு குட்டி கிருஷ்ண மாரார் தான் முதல் குற்றவாளி என்பேன் ! எதிரான அபிப்ராயம் என்றால் எனக்கான எளிய பாராட்டுகள் -  திரு மாரார் பற்றி எனது நன் நினைவுக்கு மேலும் வலு சேர்த்து ஒளிபெறச் செய்யும்.

 பிகே பாலகிருஷ்ணன் 1972- இனி ஞான் உறங்ஙட்டே  எனும் நாவலின் முன்னுரையில்!

ஆமாம் இந்த நாவல் எதைப்பற்றி?   இதைத் தமிழில் மொழிபெயர்த்த ஆ. மாதவன் சொல்கிறார் 

"............................................  வியாச பாரதக் கதையின் அடித்தரை நுட்பங்களைத் தொட்டு தாயாகிய திரவுபதியின் குற்ற உணர்வினூடே  - மனைவியாகிய திரவுபதியின் தார்மீக ரோஷாக்னி வழியாக,  பயணம் கொண்டு ஒட்டுமொத்த பெண்ணினத்தின் துயரமாகவும் உருக்கொண்டு, பிரபஞ்ச வாழ்வின் சாத்தியமாகவும் உள்ச் சலனமாகவும் விரிந்து, படிப்போரின் மனப் பீடங்களில் அழுத்தம் திருத்தமாக இடம் பிடித்த அபூர்வ இலக்கிய சாயூஜ்யம் - இந்தப் புதுமைப் புதினம்!  இதனை தமிழில் தருவதற்கு புதியதொரு மொழிப் பிரபஞ்சம் வழியாக நுணுகி, உற்றுப்பார்த்து வழி நடந்தேன்.  மூலமொழியின் அத்தனை சுக அழுத்தத்தையும் தமிழில் வடித்திருக்கிறேன் என்ற அகந்தையின் நிறைவு நிறைவு எனக்கிருக்கிறது.

 மிக்க அன்புடன் ஆ.  மாதவன் 5 -3 -2001 திருவனந்தபுரத்திலிருந்து

=================================================================================================

சும்மா சுவாரஸ்யத்துக்கு...   

அப்போது இது மாதிரி நிறைய சுற்றிக் கொண்டிருந்தது.  என் பங்குக்கு நானும் சிலவற்றை தயார் செய்து வெளியிட்டு தலா 15 லைக்ஸ் வாங்கினேன்!

===============================================================================

1903 ல் வெளிவந்த 

============================================================================================

ஜோக்ஸ்...

"ராத்திரி தூங்குவீங்களா முத்தண்ணா?!"

"சிக்னலை எல்லாம் நம்ப முடியாது!"

சமஉரிமை!

பல்ஸ் எகிறுது!

==============================================================================================

ஹையோ பை அங்கிள்...    ரயிலைப் பார்த்துக்கிட்டிருந்ததுல நேரம் போனதே தெரியல..   அம்மா திட்டுவாங்க...  ஹோம்வொர்க் செய்யணும்...   நெக்ஸ்ட் தர்ஸ்டே வரோம்......  பை...