படத்திற்கு கதை: மனங்களின் சலனம்: கமலா ஹரிஹரன்.

 

 "கண்ணா.. சாப்பிட வர்றியா? உனக்காக இன்னைக்கு ஞாயிறு லீவாச்சேன்னு அடை, அவியல் பண்ணி வச்சிருக்கேன்...!" பாட்டி காலையிலிருந்து மூன்றாவது முறையாக நிர்பந்தித்து விட்டாள்.

"வர்றேன் பாட்டி.! கொஞ்சம் பொறுத்து தான் வர்றேனே..! என்ன அவசரம்.? என்றான் கண்ணன் சற்று சலிப்புடன்.

" என்னடா இப்படி சலித்துக் கொள்கிறாய்..? உனக்கு எப்பவும் இந்த டிபன் பிடிக்குமே..அவியல் சூடா இருக்கு...! அதான் வறுப்புறுத்தி கூப்பிடறேன்..! என்னவோ போ..!! இன்னைக்கு காலையிலிருந்தே நீ சரியில்லை...! "பாட்டி அங்கலாய்த்தவாறு சற்று கோபத்துடன் உள்ளே சென்றாள்

"என் நிலைமை உனக்கெங்கே புரியும் பாட்டி..! இன்றுதான் அவள்....! அதுதான் நான் காதலிக்கும் ஜோதி இங்கு நம் வீட்டுக்கு வருகிறேன் என்று கொஞ்சம் மனமிறங்கி பச்சைக் கொடி காட்டியிருக்கிறாள் . இன்றுதான் அவளை உங்களுக்கு அறிமுகப்படுத்தி, அவளைத்தான் நான் திருமணம் செய்து கொள்ளப்போகிறேன் என உங்களிடமிருந்து சம்மதம் வாங்கப் போகிறேன். இப்போப் போய் நான் அடை அவியலை ருசித்துக் கொண்டிருந்தால், அவள் என்ன நினைத்துக் கொள்ளுவாள்..!! 

" நான் வரப்போகிறேன் எனத் தெரிந்தும், எனக்காக வாசலில் காத்திராமல், ஜாலியாக உள்ளே உட்காந்து பாட்டி செய்த டிபனை முழுங்கி கொண்டிருக்கிறாயா....! சரியான சாப்பாட்டு ராமா..! திண்டி மாடா..! என முகத்துக்கு நேராகவே கேட்டு விடுவாளே..!" 

அப்புறம்" என்னடா பெண் இவள்..! இப்படியெல்லாம் பேசுகிறாள்.. இவளை து(ம)றந்து விட்டு நம் ருக்குவை கட்டிக் கொள்...!என நீயும் தாத்தாவும் புலம்ப ஆரம்பித்து விடுவீர்கள். நீங்கள் எப்படியும் சம்மதித்து விடுவீர்கள், என் பேச்சை மறுக்க மாட்டீர்கள் என்றுதான் ஜோதியை நான் மனதாற காதலித்து விட்டேன். அவள் இப்படி என்னிடம் கொஞ்சம் துடுக்குத்தனமாக பேசுவாளே தவிர,ரொம்ப நல்லவள் பாட்டி..! உங்கள் இருவரையும் புரிந்து கொண்டு, நம்முடன் சேர்ந்து இருப்பாள் பாட்டி..! " மனதுக்குள் பேசியவாறு முகத்தில் கவலை ரேகைகள் படிய அவள் வரவை எதிர்பார்த்து  காக்க ஆரம்பித்தான் கண்ணன்.

" ஏங்க நீங்களாவது டிபன் சாப்பிட வாருங்களேன்...!! "என்றபடி கணவர் இருந்த அறைக்குள் எட்டிப்பார்த்த பாட்டி திகைத்தாள் . காலையில் தந்த காப்பி  சிறிது குடித்தும், கொஞ்சம் குடிக்காமலும் கோப்பையில் கிடந்தது. ஒரு பாத்திரத்தில் வெந்நீரும், மருந்தும் சகிதமாக  கன்னத்தில் கை வைத்தபடி அவர் அமர்ந்திருந்தார்.

படபடப்புடன் அருகில் வந்து "என்னங்க  என்னாச்சு"என்றவளிடம், "தனக்கு பல்வலி உயிர் போகிறது..! " என்பதை ஜாடையாக காட்டினார் . 

"எப்போதிலிருந்து? காலையில் நான் காப்பி தரும் போது கூட நீங்கள் ஒன்றும் சொல்லவில்லையே..! டாக்டரிடம் போவோமா? என்றவளுக்கு பதில் வாய் திறந்து பதில் தர முடியாமல், வேண்டாம்..! வேண்டாம்..! என மறுத்தவர் "காலையிலிருந்துதான்..! பிறகு பார்த்துக் கொள்ளலாம்..! நான் உப்பு வென்னீர் கொப்பளித்து மருந்துகள் எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்....! இப்போதைக்கு சாப்பிட ஒன்றும் வேண்டாம்...! என்ற பாவனையில் தன் முன்னாடி இருந்தவற்றை கண்களாலும், தன் பேச்சை  சைகையாலும் காண்பித்தவாறு, மீண்டும் கண்களை மூடியபடி கன்னங்களை கைகளால் தாங்கிக் கொண்டார்.

"சரி..! ஓய்வெடுங்கள்..! கொஞ்சம் குணமானதும், பிறகு சாப்பிடலாம்." என்றவாறு பாட்டி நகரவும், அவர் ஒரு பெருமூச்செறிந்தபடி" நல்லவேளை..! நேற்று நண்பருடன் வெளியில் சென்றிருந்த போது அவரின் வறுப்புறுத்தலினாலும், மேலும் தனக்கே உண்டான  ஆசையினாலும் சாப்பிட்ட உணவினால்தான், (அதில் இரண்டு ஐஸ்கிரீம் வேறு ) பல்வலி ஆரம்பித்தது என்றால், இவள் எப்படியெல்லாம் கோபப்படுவாள்...! " என்று நினைத்தவாறு அதை மறைத்த  தன் சாதுர்யத்தை நினைத்து  அத்தனை பல் வலியிலும் மனத்துள் மகிழ்ந்தார்.

" என்னம்மா..! இன்னைக்கு எப்போதும் போலில்லாமல் தேய்கிற பாத்திரம் ரொம்ப கம்மியா இருக்கு..! யாரும் இன்னமும் காலையிலே சாப்பிடலை போலிருக்கு...! நீங்களும் ஏம்மா இப்படி கவலையா இருக்கீங்க.." என்றபடி வேலை செய்யும் அன்னம் வரவும் தன் யோசனைகளிலிருந்து கலைந்தாள் பாட்டி. 

"என்னவோ போ..! நான் எதைன்னு சொல்வேன். நீயும் இந்த குடும்பத்துல ஒருத்தியா எவ்வளவு காலமா இங்கு வேலை செய்றே ..!  எங்கள் மகனும், மருமகளும், அந்த விபத்தில் போன துக்கத்தோடு இந்த குழந்தையை நான் எடுத்து வளர்க்க எத்தனை சிரமங்களை சந்தித்து அவனை நல்லபடியா  ஆளாக்கியிருக்கேன்னு உனக்கே நல்லாத் தெரியும். இப்போ என்னடான்னா கொஞ்ச நாளா அவன் எதையோ என்கிட்டே மறைக்கிறான்னு புரியுது. என் தம்பி பேத்தி ருக்குவை அவனுக்கு முடிக்கலாமுனு, பேச்சை எடுக்கும் போதெல்லாம் ஏதோ சொல்லி தட்டிக் கழிக்கிறான். அன்னிக்கு நீ பாத்துட்டு வந்து சொன்ன மாதிரி வேறு யாரையாவது மனசல வச்சிகிட்டு இப்படி பேசுறானான்னு நினைப்பு வரும் போது எனக்கு மனசு திக்குனு அடிக்குது. நான் என்ன செய்வேன்னு சொல்லு..! 

இந்த மனுஷர் வேறு எதையும் கண்டுக்காம அவர் பழகிய நண்பர்களோட வெளியிலே போறதும், வர்றதுமா காலத்தைக் கழிக்கிறார். நேத்து கூட பாரு..! எங்கேயோ போய், வயித்துக்கு ஒத்துக்காததை சாப்பிட்டு விட்டு இன்னைக்கு காலை டிபனை கூட சாப்பிட வராமே பல்வலின்னு சொல்லிகிட்டிருக்கார். இவரை சமாளிக்கிறதா? இந்தப்பையனை பாக்கிறதான்னு எனக்கு ஒரே கவலையா இருக்குப் போ....! இதுலே நான் நினைக்கிற மாதிரி சொந்தத்திலே அவனுக்கு கட்டி வச்சா எங்களுக்கும் பின்னாடி  நல்லதா இருக்கும். அவனை வறுப்புறுத்தும் தெரியல்ல..! அவன் மனம் கோணாதபடிக்கு செல்லமா வளர்த்திட்டேன். எனக்கு என்ன செய்யறதுன்னு தெரியல்ல போ..!!" ஒரே மூச்சில் தன்மனதில் உள்ளதை கொட்டியபடி  கன்னத்தில் கைவைத்து கவலையோடு அமர்ந்தாள் பாட்டி. 

"அம்மா..! நான் சொல்றேன்னு தப்பா நினைக்காதீங்க..! நா அன்னைக்கே பார்த்ததை உங்ககிட்டே அப்படியே வந்து சொன்னேன். அந்தப் பெண்ணும் கண்ணுக்கு லட்சணமா நம்ப தம்பிக்கு ஏத்த மாதிரி பொருத்தமாக இருக்கும்மா..! நீங்க தம்பிக்கு பிடிச்ச மாதிரியே நடந்துக்கோங்கம்மா? அப்பத்தான் அவருக்கும் மனசு சந்தோஷமா இருக்கும். அந்த சந்தோஷத்திலே உங்க பேரன் உங்களை காலம் முழுக்க வைச்சு நல்லபடியா காப்பாத்துவராம்மா. உங்க நல்ல மனசுக்கு ஒரு குறையும் வராதும்மா..! கவலை படாதீங்க..! நீங்களாவது போய் சாப்பிடுங்கம்மா.." என்றாள் அன்னம். 

" சரிடி.. நீ இப்படி சொல்றது எனக்கும் கொஞ்சம் ஆறுதலாதான் இருக்கு..! நடக்குறதுதானே எப்பவும் நடக்கும். அது நல்லதாகவே நடக்கட்டும். " என்ற பாட்டி" "நீயாவது சூடா இருக்கும் போதே இரண்டு அடை அவியல் எடுத்துகோ..! என்றபடி அவளுக்கு அடையை எடுத்து வைக்க சமையல் அறைக்குள் சென்றாள் பாட்டி. 

= = = = =