நாங்கள் தரிசனம் செய்த கோயில்கள் - 32 :: நெல்லைத்தமிழன்.

 

 தஞ்சை பெருவுடையார் கோயில்

உலக பாரம்பர்யச் சின்னங்கள் என்று யுனெஸ்கோ சிலவற்றை அங்கீகரிக்கிறது, அவற்றை எதை வைத்து அறுதியிடுகிறார்கள் என்பது சில நேரங்களில் வியப்புக்குரியதாக இருக்கிறது.  உதாரணமாக மேற்குத்தொடர்ச்சி மலைத்தொடர், சுந்தரவனக் காடுகள் என்றெல்லாம்  அவர்கள் பாரம்பர்யச் சின்னமாகச் சொல்லும்போது, இயற்கையை எப்படி பாரம்பர்யச் சின்னங்களாக அறிவிக்கமுடியும் என்று தோன்றுகிறது  தாலிபான்கள் பாமியன் புத்தர் சிலைகள் என்று ஆஃப்கானிஸ்தானில் உள்ள பாமியன் மலைத்தொடர்களில் மனிதர்களால் செய்யப்பட்டவற்றை மதவெறியில் அழித்தபோது யுனெஸ்கோவினால் ஒன்றும் செய்ய இயலவில்லை. 

என்னைக் கேட்டால் மனித யத்தனத்தினால் செய்த சாதனைகளை மாத்திரம், அதுவும் வரலாற்றுச் சிறப்பு மிக்கதாக இருந்தால் மாத்திரம் உலக பாரம்பர்யச் சின்னங்கள் என்று அறிவிக்கவேண்டும். இயற்கையாக உள்ளவற்றை பாரம்பர்யச் சின்ங்கள் என்று அறிவிப்பது தேவையில்லாத வேலை. உண்மையை ஒத்துக்கொள்ளும் தைரியம் இருப்பவர்களுக்கு, ‘உலக பாரம்பர்யச் சின்னமாக’ அறிவிக்கும் தகுதி கொண்ட ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு மேல் பழைமையான கோயில்கள் நூற்றுக்கணக்கில் இந்தியாவின் ஒவ்வொரு பகுதிகளிலும் உண்டு (இந்தியா என்று குறிப்பிடும்போது அகண்ட பாரதத்தின் பகுதியாக இருந்த பாகிஸ்தானையும் உள்ளடக்கியதுதான். ஆனால் அங்கு இந்துக் கோயில்கள் அழிக்கப்பட்ட, அழிந்த நிலையில் உள்ளன). இந்தியாவை விட்டால் நாம் சீனாவைக் குறிப்பிடலாம். இதைத் தவிர என் நினைவுக்கு வருபவை, உரோமப் பேரரசும், பாரசீகமும், எகிப்தியப் பேரரசும்தான்.

இன்றுடன் தஞ்சை பெரியகோயில் பற்றிய பதிவு நிறைவு பெற்றுவிடும். ஒரு சில படங்களையே நிறைவுப் பகுதியில் கொடுத்துள்ளேன்.

தஞ்சைப் பெரிய கோயில் செல்லவேண்டும் என்றால், வாரப் பகுதியில் (வார இறுதியில் அல்ல) வெயில் குறைந்த அதிகாலையில் சென்றுவிடவேண்டும். அப்போதுதான் ஒவ்வொரு பகுதியாக நாம் ரசித்துக் காண முடியும். புகைப்படங்களையும் எடுக்க முடியும். மதியம் நடப்பது கடினம். கூட்டம் அதிகமாகிவிட்டால், ரசிப்பதும் புகைப்படங்கள் எடுப்பதும் கஷ்டமாகிவிடும். 

தஞ்சைக் கோயிலை நாம் பார்ப்பதற்கு பாண்டிய மன்னனும் ஒரு முக்கியக் காரணம். சோழர்கள் மாளிகை, அரண்மனை போன்ற பலவற்றையும் முழுவதுமாக இடித்து இருந்த இடமே தெரியாமல் ஆக்கிய பாண்டியன், கோயில்களுக்கு ஒரு சேதத்தையும் விளைவிக்கவில்லை. தஞ்சை பெரிய கோயிலிலேயே அம்மனுக்கான கோயிலைக் கட்டியவன் பாண்டிய மன்ன ன். இதுதான் நம் மண்ணின் மரபு.  வெளிநாட்டிலிருந்து படையெடுத்து வந்தவர்களுக்கு இந்த மண்ணின் பாரம்பர்யம் தெரியாது. அவர்களுக்குத் தெரிந்ததெல்லாம் கொள்ளையடிப்பது, அடுத்தவர்கள் மதத்தைச் சார்தவைகளை அழித்தொழிப்பது, அதனைத் தங்கள் தொழுகைக்கான இடமாக மாற்றுவது, சமாதிகளைக் கட்டுவது போன்றவைதான். இதற்கு முக்கியக் காரணம் அவர்களிடம் கலாச்சாரம் பண்பாடு போன்றவை இல்லாததுதான்.  நம் பண்பாட்டில், இம்மை மறுமை, மறுபிறப்பு, பாவம் புண்ணியம் போன்று இருக்கின்ற முறைகள் ஓரளவு நமக்கு ஒழுக்க நெறியைக் கற்றுக்கொடுக்கின்றன. வாழ்வில் ஒழுங்காக நடந்துகொள்ள மதம் மற்றும் அதன் நெறிகள் தேவை என்றால் பாரதத்தைத் தவிர வேறு எங்கு அவற்றைக் காண முடியும்?

இராஜராஜனின் பள்ளிப்படை

தஞ்சை பெருவுடையார் கோயிலை விட்டுக் கிளம்புகிறோம். அதன் தொடர்ச்சிக்குப் போவதற்கு முன்பு, இந்த இடத்திலேயே இராஜராஜன் பள்ளிப்படை என்று சொல்லப்படும் இடத்தைப் பற்றியும் பார்த்துவிடுவது சரியாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்.  (நான் ஜூன் 2022லும் ஆகஸ்ட் 2024லிலும் அங்கு சென்றிருக்கிறேன்). மிகப்பெரிய சோழ சாம்ராஜ்யத்தைக் கட்டமைத்திருந்தாலும் ராஜராஜனின் பெயர் அவனுடைய பொதுநலத்தாலும், அனைவரும் ஆயிரம் ஆண்டுகள் கழித்தும் வியந்து பார்க்கும்படியான ராஜராஜேச்வரத்தைக் கற்பனை செய்து அதனை தஞ்சையில் கட்டியதாலும்தான் இப்போதுவரை புகழுடன் இருக்கிறது.

அப்படிப்பட்ட மன்னனின் பள்ளிப்படை இருந்த இடத்தை நாம் காணவேண்டாமா?

அதற்குச் செல்லும் வழி மிகக் குறுகலாக உள்ளது. பள்ளிப்படை அமைந்திருக்கும் நிலமே ஒருவரின் குத்தகை நிலமாக இருந்து தற்போது பள்ளிப்படையைச் சுற்றியுள்ள இடம் மாத்திரம் விடப்பட்டிருக்கிறது.

தலையில் இரு பாதங்களுடன் (சிவபாத சேகரன்) தன் பெயருக்கேற்றபடி, உருத்திராட்ச மாலையுடன் காட்சி தரும் ராஜராஜ சோழனின் இந்தத் திருவுருவம் திருவிடைமருதூர் அருகே திருக்கோடீஸ்வரர் கோயிலின் முன் மண்டபத்தில் அமைந்துள்ளது (எத்தனை கோயில்களை இன்னும் நாம் காணவேண்டியுள்ளது)

சிறிய மண்டபம் கட்டி சிவலிங்கத்தை நேராக்கி வைப்பதற்கு முன்பு அவனுடைய பள்ளிப்படையின் நிலைமை. இந்த லிங்கத்தை நேராக வைப்பதற்காக இட த்தை ஐந்தடிக்கு மேல் தோண்டியும்  போய்க்கொண்டிருந்த தாம்.  பிறகு கயிறு கட்டி லாரியின் மூலம் ஓரளவு நிமிர்த்தியிருக்கிறார்கள். ஆவுடையார் இல்லை. ஆவுடையார் இல்லாமல் பல லிங்கங்கள் பல கோயில்களில் இருக்கின்றன. இந்தப் பகுதிகளிலும் நீங்கள் அவற்றின் படங்களைப் பார்ப்பீர்கள்.

ஆனால் இதுதான் ராஜராஜனின் பள்ளிப்படையா என்பதற்கு உறுதியான ஆதாரங்கள் இல்லை. அருகில் இருக்கும் பால்குளத்தி அம்மன் கோயிலிலுள்ள தூணில் இருக்கும் கல்வெட்டுச் செய்திகளை வைத்து இராஜராஜனின் (சிவபாதசேகரனின்) திருமாளிகை பழுதுபட்டு அதனைப் பழுதுபார்த்த செய்தியைச் சொல்கிறது. அந்தத் திருமாளிகை சிவபாதசேகர மங்கலத்தில் இருந்தது என்று சொல்கிறது.  முதலாம் குலோத்துங்க சோழன் காலத்தில், முடிகொண்டான் ஆற்றுப் படுக்கையில் இருந்த ராஜராஜ சோழனின் பள்ளிப்படையைப் புதுப்பிக்கப்பட்டது என்று கல்வெட்டு உண்டு.  இந்த சிவலிங்கம் இருக்கும் ஊர் முன்னாளில் புவனமுழுதுடையாளூர் என்று மன்னனின் தேவியின் பெயரால் அமைந்திருந்தது.  அந்தப் பெயர் காலப்போக்கில் சுருங்கி உடையாளூர் என்று மாறிவிட்டதாம். எல்லாம் பழையாறையைச் சேர்ந்த பகுதிதான். ராஜராஜசோழன் தன் கடைசி காலத்தில் பழையாறையில்தான் வசித்தான் என்பதாலும், பால்குளத்து அம்மன் கல்வெட்டாலும் இதுதான் இராஜராஜசோழனின் பள்ளிப்படை இருந்த இடம் என்ற முடிவுக்கு வந்திருக்கிறார்கள். (இன்னொன்று, ராஜராஜ சோழன் கடைசிக் காலத்தில் இருவரும் சேர்ந்துதான் சிவ தரிசனம், தானங்கள் செய்துவிட்டு வந்திருக்கிறார்கள்.  லோகமாதேவி இராஜராஜசோழன் மறைந்ததும் உடன்கட்டை ஏறியிருக்கிறாள்)

இந்த உடன்கட்டை ஏறிய செய்தியை எழுதும்போது சில விஷயங்கள் நினைவுக்கு வருகின்றன. விலைபோன சுகி சிவம், ஒரு காணொளியில் தான் ஒருவனே authority என்று நினைத்து, தமிழர்கள் மரபு இடுகாடுதான், பிணத்தை எரிப்பது என்பது வெளிநாட்டிலிருந்து இங்கு வந்த ஆரியர்களால் கொண்டுவரப்பட்ட மரபு என்று பேசியிருக்கிறார். அதையும் கேட்கும் கூட்டம் கைதட்டுகிறது. ஒருவராவது எழுந்து, என்ன இந்த உளறல் பேச்சு என்று கேட்கும் தைரியமோ அல்லது படிப்போ பெற்றிருக்கவில்லை என்பது எனக்கு வியப்பைத் தருகிறது. பண்டைய இலக்கியங்களில் சுடுவதைப் பற்றிக் குறிப்பிட்டிருக்கின்றனர். ‘தோடுடைய செவியன்’ கூடப் படித்திராத ஒருவர் இந்து மதத்தைப்பற்றி எல்லாம் அறிந்தவர் போலப் பேசுவது, அவர் விலைபோனதைத்தானே குறிப்பிடுகிறது?  இராஜராஜசோழனின் தாய் உடன்கட்டை ஏறியிருக்கிறாள் (சுந்தரச் சோழனுடன்). தமிழில் சுடுகாடு, இடுகாடு என்று இரண்டும் உண்டு. எரித்ததைப் பற்றி புராணங்களும் இதிஹாசங்களும் பேசுகின்றனர். இந்த மாதிரி புல்லுருவிகளுக்கு ‘சொல்லின் செல்வர்’ என்று பட்டம் கொடுத்தவர்கள் அவர்கள் முகத்தை எங்குபோய் வைத்திருப்பார்கள் என்று தெரியவில்லை. பள்ளிப்படையையும், இறந்தவரைப் புதைத்து அதன் மீது சிவலிங்கத்தை அமைத்து கோயிலாக்குகிறார்கள் என்று சொல்வர். அதற்கும் ஆதாரம் கிடையாது. இறந்தவர்களின் சாம்பலை (அத்தியை) ஒரு பாத்திரத்தில் இட்டு, அதன் மீது ஒரு பலகையிட்டு அதன்மீதுதான் இலிங்கம் அமைத்து கோயில் கட்டும் மரபு இருந்திருக்கிறது. அப்போ பண்டைய தமிழரின் ‘தாழி’ என்பது என்ன? என்னுடைய புரிதலின்படி, மிகப் பழைய தமிழ்க் குடிகள், இறப்பு வராமல் கஷ்டப்பட்டுக்கொண்டிருப்பவரை, ஒரு தாழியில் இட்டு, அந்தத் தாழியிலேயே ஒரு சில நாட்கள் உணவும் தண்ணீரும் இட்டு வைத்துவிடுவதுதான் வழக்கம். இறந்தவர்கள் எல்லோரையும் தாழியில் இட்டுப் புதைத்தார்கள் என்பதற்கு எந்த ஒரு ஆதாரமும் கிடையாது.

அதுவும் தவிர, ஆரியர்கள் மத்திய ஆசியாவிலிருந்து இந்தியாவிற்குள் நுழைந்தவர்கள் என்பதற்கு ஒரு வரலாற்று ரீதியான ஆவணமும் கிடையாது. இந்த சப்ஜெக்டுக்குள் சென்றால் அதில் நிறைய விவாதக் கருத்துகள்தாம் வரும். ஆனால் ஒருவரும் வரலாற்று ஆதாரத்தைக் காண்பிக்க மாட்டார்கள். இதனை எதிர்த்து விவாதம் புரிந்தால், அதற்கு மேல் அவர்களுக்கு வாதம் செய்ய வரலாறு துணை வராது. ‘ஆரிய’ என்ற பதத்திற்கு அர்த்தம் ‘தலைவனே’, ‘மேன்மை பொருந்தியவனே’ என்பது. இராமாயணத்தில் இராமனை சீதை விளித்துச் சொல்லும்போது ‘ஆர்ய’ என்ற பதம் வருகிறது. மற்றபடி ஆரியபட்டா போன்ற பெயர்களைத் தவிர ஆரிய என்ற வார்த்தை எங்கே வருகிறது?

ஆணவத்துடன் தஞ்சைக் கோயிலை மிதிக்கும் அரசியல்வாதிகளின் அரசியல் வாழ்வை முடிக்கும் சோழ மன்னன் இராஜராஜ சோழனின் பள்ளிப்படையில் அவனது அஸ்தியின் மீது வைக்கப்பட்டுள்ள சிவலிங்கம்.  சிவலிங்கம் வெகு ஆழமாகச் செல்கிறது என்று சொல்கின்றனர்.

முன்பு இந்தப் பகுதியில் நிறைய சிதிலங்கள் இருந்தன என்றும் ஒவ்வொன்றாக வேறு இடங்களுக்குச் சென்றுவிட்டது, இங்கிருந்த தூண் ஒன்றுதான் பால்குளத்தி அம்மன் கோயிலுக்கும் சென்றது என்று சொல்கிறார்கள்.  பாண்டிய மன்னன் இந்தப் பள்ளிப்படையையும் அழித்தான் என்பதற்கெல்லாம் ஆதாரமில்லை.   அடுத்தமுறை உடையாளூரில் இருக்கும் கைலாசநாதர் கோயிலுக்குச் செல்லவேண்டும் என்று எண்ணியிருக்கிறேன். இதுவும் இராஜராஜன்காலத்துக் கோயில்தான். இந்தக் கோயிலுக்கு சோழ மன்னன் நிறையச் செய்திருக்கிறான். 

இராஜராஜன் உருவாக்கிய தஞ்சைப் பெரியகோயில் பற்றிப் பதிவுகளில் பார்த்த நாம், அவனுடைய பள்ளிப்படையுடன் இந்தப் பகுதியை முடிப்பது சாலப் பொருத்தமே.  இந்தப் பகுதியை முடிக்கும்போது எனக்கு 60களில் வந்த திரைப்படப் பாடல் ஒன்று நினைவுக்கு வருகிறது. (தத்துவப் பாடல்களையே வெள்ளிக்கிழமைகளில் ஸ்ரீராம் போடாததன் காரணம் இன்னும் சின்னப் பிள்ளையாகவே இருப்பதா? எபி ஆசிரியர்களில் பலர், தத்துவப் பாடல்களில் உருகும் வயது கொண்டவர்களாக இருப்பரே. கொஞ்சம் சொன்னால்தான் என்ன?)

இறந்தவனைச் சுமந்தவனும் இறந்திட்டான் - அதை

இருப்பவனும் எண்ணிப் பார்க்க மறந்திட்டான்

பறந்து பறந்து பணம் தேடி பாபக் குளத்தில் நீராடி

பிறந்து வந்த நாள் முதலாய்ப் பேராசையுடன் உறவாடி

இறந்தவனை - அப்படி

இறந்தவனைச் சுமந்தவனும் இறந்திட்டான் - அதை

இருப்பவனும் எண்ணிப் பார்க்க மறந்திட்டான்

தாயாரின் வேதனையில் பிறக்கிறான் - மனுஷன்

தன்னாலே துடிதுடிச்சு இறக்கிறான் - இடையில்

ஓயாத கவலையிலே மிதக்கிறான் - ஒரு நாள்

உடலை மட்டும் போட்டு எங்கோ பறக்குறான் - அப்படி

இறந்தவனைச் சுமந்தவனும் இறந்திட்டான் - அதை

இருப்பவனும் எண்ணிப் பார்க்க மறந்திட்டான்

இளமையிலே சில நாள் முதுமையிலே சில நாள்

இன்பத்திலே சில நாள் துன்பத்திலே சில நாள்

அன்னையும் மனைவியும் அருமைப் பிள்ளையும்

கண்ணீர் சிந்திடவே கடைசி வழி ஒரு நாள் - அப்படி

இறந்தவனைச் சுமந்தவனும் இறந்திட்டான் - அதை

இருப்பவனும் எண்ணிப் பார்க்க மறந்திட்டான். 

தஞ்சை கோவிலை ஓரளவு சுற்றிப் பார்த்த பிறகு வெளியில் வந்தோம். அங்கு திரு.ராஜா என்னும் இவரைச் சந்தித்தேன். இவர் சோழர் காலக் கோயில்கள் மட்டுமல்ல தென்னிந்தியக் கோவில்களுக்கான வழிகாட்டி. இவரிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது, அவர், எங்களை புள்ளமங்கை கோவிலுக்குச் செல்லச் சொன்னார். அங்கு அழகிய சிற்பங்கள் உண்டு என்றார் (இவர் வைத்திருந்த நாட்காட்டியில் அந்தச் சிற்பங்களின் படங்கள் இருந்தன). பல்வேறு நாடுகளிலிருந்து வரும் சுற்றுலாப் பயணிகளுக்கு அவர்களுடன் பயணித்து பல்வேறு கோவில்கள், சிற்பங்கள் பற்றி விளக்குவாராம். ஒரு முறை இவருடன் பயணித்த பலர், அவர்களது நண்பர்களுக்கும் இவரது தொடர்பு எண்ணைக் கொடுத்து வழிகாட்டியாக வரச் சொல்லுவார்களாம். நிறைய விஷயங்கள் தெரிந்த இவரைச் சந்தித்தது எங்களுக்கு மிக்க மகிழ்ச்சி.

பிறகு பெருவுடையார் கோவிலிலிருந்து புறப்பட்டு மதிய உணவை முடித்துக்கொண்டோம். (தமிழகத்தில் பெரும்பாலான ஊர்களில் நல்ல சாப்பாடு கிடைப்பதில்லை. கும்பகோணம் விதிவிலக்கு.)  

அடுத்து நாம் பார்க்கப்போவது தஞ்சை சரபோஜி அரண்மனை மற்றும் மியூசியம். அதற்குப் பிறகுதான் நாம் வரலாற்று வழிகாட்டி திரு ராஜா அவர்கள் சொன்ன ஆலந்துறையார் கோயிலுக்குச் செல்லப்போகிறோம்.

குறிப்பு : 

இந்த தொடரின் அடுத்த பகுதி 33 நெல்லைத்தமிழன் எழுதியுள்ள சிறிய 3 வாரத் தொடருக்குப் பிறகு மீண்டும் தொடரும். 

clue : 

Ripley's Believe It or Not!