வாசல் தேடி ..

நம்முடைய வாசல் தேடி வருகின்ற விற்பனையாளர்களை நம்ப முடிகின்றதா? doubt #?

வாசல் தேடி வந்து விற்பனை செய்யப்படும் பொருட்களின்  தரம் பெரும்பாலும் மிகவும் தாழ்ந்ததாகவே இருக்கின்றது. இது அனுபவபூர்வமான உண்மை. 

சென்னையில் குப்பை கொட்டிக்கொண்டிருந்த நாட்களில், ஏமாந்த அனுபவங்கள் சுருக்கமாக இதோ: 

1) நினைவிருக்கும் முதல் நிகழ்வு: குரோம்பேட்டையில் ராதா நகரில், (குரோம்பேட்டைக் குறும்பனின் வீட்டுக்கு அருகாமையில் ...?) குடியிருந்த காலத்தில், மூன்று இளைஞர்கள், UNION TRADERS என்று அச்சிடப்பட்ட அட்டைகள் நிறைய கொண்டுவந்து, ஒரு அட்டை இலவசமாக (!) வாங்கிக்கொள்ளுங்கள், உங்களுக்கு எந்தப் பொருள் வேண்டுமோ அதற்குத் தகுந்தாற்போல், மாதா மாதம் ஒரு தொகையை நாங்களே வந்து வாங்கிக்கொண்டு, இந்த அட்டையில் பதிந்து, கையெழுத்து போட்டு செல்வோம் என்றனர். தேவையான பணம் சேர்ந்தவுடன், அல்லது குலுக்கல் முறையில் உங்கள் எண்ணுக்கு பரிசு விழும் அதிருஷ்டமிருந்தால் அதற்கு முன்பே பொருள் உங்கள் வீடு தேடி வரும் என்றார்கள். அக்கம்பக்கத்து வீட்டுக்காரர்கள் எந்தெந்தப் பொருட்களுக்காக எவ்வளவு அமவுண்ட் கட்டியுள்ளார்கள் என்றும் புள்ளிவிவரங்களை அனாயாசமாக அள்ளி வீசினார்கள். நான் அதிகம் ஆசைப் படாமல், ஒரு கைக்கடிகாரம் வாங்கிக் கொள்ளலாம் என்ற யோசனையோடு, மாதம் இருபது ரூபாய் கட்டுவதற்கு அரை மனதோடு ஒப்பந்தம் போட்டுக் கொண்டேன். முதல் தவணை இருபது ரூபாயும் கொடுத்தேன். நல்ல வேளை - அப்போது மாருதி 800 கார் எல்லாம் விற்பனைக்கு வரவில்லை. இல்லையேல் அதற்கு கூட அவர்கள் மாதம் ஆயிரம் ரூபாய், எட்டு வருடங்களுக்கு பணம் கட்டினால் போதும் என்று கூறியிருப்பார்கள். 

அப்புறம் என்ன? அந்த நண்பர்களை, அதற்குப் பிறகு எங்கேயும் காணவில்லை. மூன்று மாதங்கள் கழித்து, அந்த அட்டையில் காணப்பட்ட சைதாப்பேட்டை விலாசம் தேடி (15 சன்னதி தெரு, சைதாப்பேட்டை என்று ஞாபகம் ) ஒரு நாள் சென்றபோது, அந்தமாதிரி ஒரு தெருவே சைதையில் கிடையாது என்று அடித்துச் சொன்னார், இரயில்வே ஸ்டேஷனுக்கு அருகே, எருமை மாட்டில் பால் கறந்துகொண்டிருந்த நண்பர் ஒருவர். 

அந்த எருமையும் , 'ரொ ய்... ய்ங்க்' (Right?) என்று கத்தி அதை ஆமோதித்தது. 

2) இரண்டாவது சம்பவம் பல வருடங்களுக்குப் பிறகு, வாசலில் வந்த ஒரு பொன் மானைப் பார்த்து, (ஓ சாரி - மைசூர் சில்க் புடவையைப் பார்த்து,) திருமதி ஆசைப்பட்டுக் கேட்க, அதை ஒரு பெரும் விலை கொடுத்து வாங்கி, ஒரு முறை அதை துவைத்த உடனேயே அது காற்றுப் போன பலூனாக சுருங்கி, சுருணைத் துணி போல காட்சி அளித்தது. வழக்கம் போல அந்த புடவை ஆசாமியை அப்பொழுது பார்த்ததுதான் கடைசி. அநேகமாக அவர் வேறு தெருக்களில் அல்லது வேறு பகுதிகளில் அல்லது வேறு ஊர்களில், இருக்கின்ற என்னைப் போன்ற முகத் தோற்றம் உள்ள ஆட்களைத் தேடி சென்றிருப்பார் என்று நினைக்கின்றேன். 

3) வாசலில் வந்தார் ஒருவர். வாசல் படிக்கு அருகே போடப்படும் இரப்பர் மிதியடிகள் விற்பனை செய்பவராம். அவருடைய விற்பனையாள, விரிவுரைப் பேச்சுகளில், அண்டை மாநில வாடை வீசியது. சந்தேகத்தை நிவர்த்தி செய்து கொள்வதற்காக, அவரிடம் மேசை மீது இருந்த பாராசூட் பாட்டிலைக் காட்டி, 'இது என்ன?' என்று கேட்டேன். அதற்கு அவர் கூறிய பதில், என்னுடைய அனுமானம் சரி என்று உறுதி செய்தது.  

அவர் கொண்டு வந்திருந்த ரத்தினக் கம்பளங்களில் மன்னிக்கவும் ரப்பர் மிதியடிகளில் இரண்டு மூன்று வகைகள் இருந்தன. சிவப்பு, பச்சை, நீல வண்ணங்கள். ஒரு ஐந்து எம் எம் பேஸ் ரப்பர் பலகையில், பத்து எம் எம் உயர ரப்பர் குச்சங்கள். 

என்னுடைய அண்ணன் வேறு எனக்கு 'ஆக்கு பிரஷர்' பற்றி அடிக்கடி சொல்லி, பிரஷர் ஏற்றி வைத்திருந்தார். இந்த வகை மிதியடிகளில் காலை நேரத்தில் காலாற ஜாகிங் செய்தால் சகல ரோக நிவாரணியாக அது செயல் படும் என்று கூறி இருந்தார். வகைக்கு ஒன்றாக வாங்கினேன். விற்பனையாளர் மேலும் என்னை ஊக்குவிக்கும் வகையில், 'சார் இந்த மிதியடி உங்க வீட்டில் இருந்தால், கற்பு இருக்காது.' என்றார். நான் அப்படியே அதிர்ந்து போனேன். 'சார் என்ன வார்த்தை கூறினீர்கள்? கற்பை தெய்வமாகப் போற்றும் மறத்தமிழர்கள் நாங்கள்' என்றேன், ஒரு சிலப்பதிகார சீற்றத்துடன். அவர், 'இல்லை சார் நான் அந்த கற்பை சொல்லலை. மீசை இருக்குமே, அந்தக் கற்பை சொன்னேன்' என்றார். நான் வேகம் தணியாமல், 'ஆமாம் கற்பு என்னும் நிலையை மீசை வைத்திருப்பவர்களுக்கும், மீசை இல்லாதவர்களுக்கும் பொதுவாக வைப்போம் என்று மீசைக்கார மஹாகவி சொல்லி இருக்கிறார்' என்றேன். அவர், 'சார் நீங்க தமிழ் பண்டிட்டு போலிருக்கு. நான் சொன்னது அதோ அந்த கற்பை' என்று சொல்லி சுவரில் ஒரு பல்லியோடு டாம் & ஜெர்ரி விளையாட்டு ஆடிக்கொண்டிருந்த ஒரு கரப்பான் பூச்சியைக் காட்டினார்!

பிறகுதான் தெரிந்தது அவர் கூற வந்த பேருண்மை. அந்த ரப்பர் மிதியடிகளிலிருந்து போகப் போக வீசிய துர் நாற்றத்திற்கு, கரப்பு என்ன, மனிதர்கள் கூட காத தூரம் ஓடிவிடுவார்கள் என்று. அது மட்டும் இல்லை - அந்த மிதியடிகளில் இருந்த ரப்பர் குச்சங்கள் ஒவ்வொரு நாளுக்கும் 50 வீதம் உதிர்ந்து இரண்டே வாரங்களில், கோத்ரேஜ் ஷேவிங் க்ரீம் போட்டு ஷேவ் செய்துகொண்டவர் கன்னம் போல மழு மழுப்பாகியது. 

இப்போ எல்லாம் நான் ரொம்ப உஷாராகி விட்டேன். வாசலில் யார் வந்து, எனக்கு என்ன விற்க முற்பட்டாலும், கண்ணை மூடிக்கொண்டு, 'நோ, வேண்டாம், ஒத்து, பேடா, நஹி..' என்று தெரிந்த மொழிகள் எல்லாவற்றிலும் உரத்த குரலில் கூறிவிட்டுத்தான் கண்ணைத் திறந்து பார்க்கிறேன். சென்ற வாரம் அப்படி கூறிய பிறகு கண்ணைத் திறந்து பார்த்தால் 'thank you sir' என்று சொன்னவாறு, இந்த பகுதியை சேர்ந்த தபால்காரர்  தெருவில் போய்க்கொண்டிருந்தார், கையில் மணி ஆர்டர் ஃபாரம், பணம் எல்லாவற்றையும் எடுத்துக் கொண்டு!