நிற்க இடம் கிடைக்குமா?

 

1919-ஆம் ஆண்டு இரவு எட்டு மணி. லாகூர் ரயில் நிலையத்திலிருந்து தில்லி செல்லும் ரயில் புறப்பட இன்னும் ஒரு நிமிடம்தான் இருக்கிறது. அங்கும் இங்கும் ஆட்கள் பரபரப்பாக நடந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். அப்போது, அவசரம் அவசரமாக ஒரு மனிதர்   ஓடி வந்தார்.
    

அவர் முகத்தில் பதற்றம் தெரிந்தது. வியர்த்துக் களைத்திருந்தார். மூன்றாம் வகுப்புப் பெட்டிகளை ஒவ்வொன்றாகப் பார்த்துக்கொண்டே வந்தார். எந்தப் பெட்டியிலும் இடம் இல்லை. பெட்டிகளில் எல்லாம் ஒரே கூட்ட நெரிசல். உள்ளே இருந்தவர்கள் கதவுகளைப் பூட்டிக்கொண்டார்கள். 'கதவைத் திறங்கள்' என்று அந்த மனிதர் கெஞ்சிக் கேட்டும் யாரும் இரக்கப்படவில்லை. கதவைத் திறக்க மறுத்துவிட்டார்கள். 
    

அப்போது, சுமை தூக்கும் தொழிலாளி ஒருவர் அந்தப் பக்கமாக வந்தார். ரயிலில் ஏற இடம் கிடைக்காமல், அந்த மனிதர் தவித்துக்கொண்டிருந்ததைக் கண்டார். அவர், அந்த எளிய மனிதரிடம் சொன்னார்: 
     

"ஐயா, நீங்கள் இந்த ரயிலில் பயணம் செய்ய வேண்டுமானால் எனக்கு முக்கால் ரூபாய் கொடுங்கள். நான் உங்களை ஏற்றிவிடுகிறேன்.''  
                  

அந்த மனிதர் சற்று யோசித்தார். இந்தத் தொழிலாளி செய்யும் உதவிக்கு முக்கால் ரூபாய் கொடுப்பதில் தவறு ஒன்றும் இல்லை என்று அவருக்குத் தோன்றியது. எனவே, அவர் சொன்னார்: 

"சரி, நான் முக்கால் ரூபாய் தருகிறேன். என்னை எப்படியாவது இந்த ரயிலில் ஏற்றிவிடுங்கள். நான் அவசியம் தில்லி சென்றே ஆகவேண்டும்.'' 
   

அந்தத் தொழிலாளி இடம் ஒன்றும் பிடித்துக் கொடுக்கவில்லை. ரயில் பெட்டி ஒன்றிற்குள் எப்படியோ அவரைத் திணித்துவிட்டார் அவ்வளவுதான்.  
   

உள்ளே மிகவும் நெருக்கடியாக இருந்தது. சரியாக கால் வைத்து நிற்கக்கூட இடமில்லை. ஒருவரை ஒருவர் இடித்துக்கொண்டுதான் எல்லோரும் நின்றார்கள். வியர்வை நாற்றமும், சுருட்டுப்புகை நெடியும் சேர்ந்து மயக்கம் வருவது போலிருந்தது. அந்த மனிதர்  எல்லாவற்றையும் சகித்துக்கொண்டு நின்றிருந்தார். 
  

வண்டி புறப்பட்டு ஒரு மணி நேரம் கடந்தது. அந்த மனிதர் நின்றுகொண்டே பயணம் செய்தார். அவர் மிகவும் பொறுமையுடன்தான் இருந்தார். ஆனால், அவர் முகத்தில் எல்லையற்ற சோர்வு தெரிந்தது. உடன் பயணித்துக் கொண்டிருந்த ஒருவர்             மனம் இரங்கி அவரைப் பார்த்துக் கேட்டார்:

"நீ யாரப்பா? உன்னைப் பார்த்தால் மிகவும் பரிதாபமாக இருக்கிறது. இந்த நெரிசலில் பயணம் செய்து நீ எப்படித்தான் ஊர்ப்போய்ச் சேரப்போகிறாயோ! உன் பெயர் என்ன?'' 
    

அந்த மனிதர் தன் பெயரைக் கூறியதும் எல்லோரும் அதிர்ச்சி அடைந்தார்கள். அவருக்கு இடம் கொடுப்பதற்காக அந்தப் பெட்டியில் இருந்தவர்கள் அனைவருமே எழுந்து  நின்றார்கள்.  
    

அந்த மனிதர்தான் மோகன்தாஸ் கரம்சந்த் காந்தி.