கனிமொழியைக் காப்பாற்றிய சுவாமி.

மருத்துவமனையிலிருந்து வீடு திரும்பிய கனிமொழிக்கு ஒய்வு எடுக்க நேரமில்லை.  கனியின் அம்மா ஒய்வு எடுக்கவும் விடவில்லை.  அம்மா என்று பெயர்தான். அப்பாவின் இரண்டாவது மனைவி.  

அம்மாவும் அப்பாவும் கார்த்திக்குடன் பஸ்ஸில் வந்து விட, கனிமொழி ஒரு குறிப்பிட்ட தூரத்திலேயே இறக்கி விடப்பட்டு நடந்து வந்திருந்தாள்.  கார்த்திக்குக்கு இருமல் என்று மருத்துவமனை சென்று வந்திருந்தனர். 

பஸ்ஸில் சடன் ப்ரேக் போடவும், கார்த்திக்  இருக்கைக் கம்பியில் முட்டிக் கொள்ள, வலி தாங்காமல் அவன் கொடுத்த சத்தத்தில் அகிலாண்டம் துடித்துப் போனாள்.  கனிமொழியின் கவனமின்மைதான் காரணம் என்று தீர்ப்பெழுதிய அவள் அந்த இடத்திலேயே பஸ்ஸை நிறுத்தச் சொல்லி அவளை இறக்கி விட்டாள்.

பயத்துடன் இறங்கிய கனிமொழி, தன்னுடனேயே ஒரு பெரியவரும் இறங்கியதில் சற்று ஆறுதலடைந்தாள்.   பெரியவரை அவள் ஆஸ்பத்திரியிலேயே பார்த்திருந்ததும் நினைவுக்கு வந்தது.

அகிலாண்டத்திடம் இவள் படும் அவஸ்தைகளை அவர் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.  அவர் இவளை அடுத்த பஸ்ஸில் அழைத்துச் செல்ல அழைத்தார்.  கனிமொழி மறுத்து விட்டாள்.  அகிலாண்டம் எப்படியாவது கண்டு பிடித்து விட்டால் அப்புறம் இவள் வீட்டுக்கு வெளியில்தான் தூங்க வேண்டும்.

அவள் அப்பாவின் பார்வையில் வேதனையைக் கண்டாளே தவிர, அவர் கூட அவளை பஸ்சிலிருந்து இறக்கி விடக் கூடாது என்று சொல்லவில்லை.

பெரியவர் பின்தொடர, மூன்று நிறுத்தங்கள் தாண்டி நடந்து ஊருக்கு வந்து சேர்ந்தாள்.

"என்னை சித்தி என்று கூப்பிடாதே கனி..  அம்மான்னுதான் கூப்பிடணும் என்ன?"   திருமணமாகி வந்த புதிதில் அகிலாண்டத்தின் தேன்வழியும் பேச்சு கேட்டு கனிமொழி பெரிதாக எதுவும் எதிர்பார்க்கவில்லைதான்.  வயது அப்போது மூன்றோ, நான்கோதான்.  ஆனால் அன்பு  செலுத்தாவிட்டாலும், கொடுமைகளாவது செய்யாமலிருக்கலாம்.

அதுவும் அகிலாண்டம் வயிற்றில் கார்த்திக் பிறந்த பிறகு கனிமொழி வேலைக்காரியாகவே மாறிப்போனாள்.  இல்லை, இல்லை மாற்றப் பட்டாள். அப்பா ஏதாவது தன்னைக் காப்பாற்றுவார் என்று ஆரம்பத்தில் நம்பிய கனிமொழி நாளடைவில் அதெல்லாம் வீண் என்று  புரிந்து கொண்டாள்.

செய்யும் வேலையில் ஏதாவது தவறிருந்து விட்டால் போதும்,  (இல்லாவிட்டாலும்தான்!)  அகிலாண்டத்தின் லீலைகள் தொடங்கிவிடும். 

குரலெடுத்துக் கத்துவதில்லை.  இருட்டறையில் வைத்துப் பூட்டுவதும், சரியான உணவு கொடுக்காமல் துன்புறுத்துவதும்....

கார்த்திக் பள்ளி செல்வதும்,  கனிமொழி வீட்டு வேலைகளை மாங்கு மாங்கு என்று செய்வதும் வழக்கமாகிப் போனது.

பரிதாபப் பட்டுத் தட்டிக் கேட்ட பக்கத்து வீட்டுக்காரகள் அகிலாண்டத்தின் வாயில் சிக்கி சின்னாபின்னமானார்கள்.  அப்புறம் அவர்களும் மறைவில் அனுதாபம் காட்டுவதோடு சரி.

அவள் அப்பா நடக்கும் கொடுமைகளை ஒரு பார்வையாளராய்ப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.  ஏனோ மனதின் வேதனையை வெளிக்காட்டத் துணிவில்லை.

சுவாமிநாதன் கோவிலில் அமர்ந்திருந்தார்.  மருத்துவமனையில் கனிமொழியைப் பார்த்ததிலிருந்து அவளைத் தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருந்தார்.  சிறிய ஊர் என்பதால் கோவிலில் அவரால் கனிமொழி பற்றி ஊர்ப்பெண்கள் அவ்வப்போது பேசிக் கொள்வதைக் கேட்க முடிந்தது.

இரண்டு நாட்களாகக் கோவில் வெளி மண்டபத்தில் படுக்கை.  அவ்வப்போது ஊருக்குள் நுழைந்து தெருக்களில் சுற்றி வந்தார். 
 

இன்றும் கிளம்பினார்.

அகிலாண்டம் வீட்டு வாசலில்வந்து நின்றார்.  அருகில் சென்று பார்த்தார்.  கனிமொழி வாசல் திண்ணையிலிருந்த தூணின் அருகே வலுக்கட்டாயமாக அமர்த்தி வைக்கப் பட்டிருந்தாள். அருகிலேயே குரங்கு ஒன்று கட்டப் பட்டிருந்தது.  கனிமொழியின் கண்களில் பயம் தெரிந்தது.

உள்ளே அகிலாண்டம் நாற்காலியில் அமர்ந்து தொலைக் காட்சி பார்த்துக் கொண்டிருக்க, அவள் அப்பா மகளின் மேலேயே கண்ணாக உள்ளே அமர்ந்திருந்தார்.  கார்த்திக், "அக்கா... எழுந்து வா அக்கா... வந்துடு... அமா... அக்கா பாவம்மா....  கூப்பிடுமா" என்றபடி இருந்தான்.  அவன் தலையைக் கோதியபடி அமர்ந்திருந்தாள் அகிலாண்டம்.

சுவாமிநாதன் பொறுமை இழந்தார்.  படிக்கட்டில் ஏறி கனிமொழி கையைப் பிடித்து அழைத்துக் கொண்டு வீட்டினுள் நுழைந்தார்.

"யார்யா நீ?  பிச்சைக்காரனாட்டம் இருக்கே...  நீ பாட்டுக்க உள்ள நுழையறே..ஏய்.. கனி.. என்ன தைரியம் இருந்தா உள்ள வருவே... போடி வெளியே..."

சற்றே குரலை உயர்த்திப் பேசத்தொடங்கிய அகிலாண்டம் நிமிர்ந்து சுவாமிநாதன் கண்களைப் பார்த்ததும் உறைந்து போனாள்.

அந்தக் கண்களின் ஏதோ ஒன்று அவளைக் கட்டி நிறுத்தியது.

"அகிலாண்டம்.. நீ திருந்தப் போவதில்லை.  இனி சொல்லிப் பயனில்லை.  உனக்கான தண்டனைக் காலம் வந்து விட்டது.  இதோ பார்.. கட்டிய கணவனைப் பேச விடாமல் செய்தாய் அல்லவா...  இதோ!   குரங்கின் அருகே உட்கார்த்தி வைக்கப் பட்டு நடுங்கிக் கொண்டிருக்கும் மகளைப் பார்த்தும் பேச வக்கில்லாத, தைரியமில்லாத உன் கணவன் குரங்காக மாறட்டும்" என்றார்.

கனிமொழியின் அப்பா குரங்காக மாறுவதைக் கனிமொழி பிரமித்துப் போய்ப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.  குரங்காய் மாறிய அப்பா வெளியில் ஓடிப் போனார்.

"அகிலாண்டம்... நீ பேச முடியாத உன் கணவனாய் மாறுவாய்.  உன்னால் பேச முடியாமல் போகட்டும்" 

மாறினாள்.

கனிமொழி நீ கார்த்திக்காய் மாறு"   கனிமொழி கார்த்திக்கானாள்.

"கார்த்திக்!  நீ அகிலாண்டமாவாய்.    நீங்கள் என்று அந்த ஓடிப்போன குரங்காகிய உங்கள் அப்பாவைக் கண்டு பிடிக்கிறீர்களோ, அன்றுதான் உங்கள் சொந்த உருவங்களை நீங்கள் அடைவீர்கள்.  ஆனால் உன் அப்பா ஓடிக் கொண்டே இருப்பார்.  கடைசியில் ஏதாவது ஒரு கோவிலில் தஞ்சம் அடைவார்.  எந்தக் கோவில் என்று கண்டுபிடித்து நீங்கள் செல்லும்வரை அவர் உங்களுக்காகக் காத்திருப்பார்"

சுவாமிநாதன் வெளியேறினார்.

காத்திருக்கிறார்கள் அனைவரும் அந்த நாளுக்காக... 


சுமார் ஆறுமாத காலத்துக்குப்பின் செய்தியில் வந்த இந்தச் செய்தியைப் படித்தார்களா இல்லையா, தெரியாது!

வைத்தீஸ்வரன் கோவில் பத்ரகாளியம்மன் சன்னதி முன்பு இரண்டு நாட்களாக உணவருந்தாமல் கண்களில் கண்ணீர்ப் பெருக்கெடுக்க அமர்ந்துள்ள குரங்கால் பரபரப்பு.

நாகை மாவட்டம் சீர்காழியை அடுத்த வைத்தீஸ்வரன் கோவிலில் வைத்தியநாத சுவாமி கோவில் உள்ளது.  இக்கோவில் நவக்ரகங்களில் செவ்வாய் ஸ்தலமாக விளங்கி வருகிறது.  கோவிலில் வடக்குப் பிரகாரத்தில் பத்ரகாளியம்மன் தனி சன்னதி உள்ளது. 

இந்நிலையில் நேற்று மதியம் முதல் ஒரு குரங்கு அம்மனை வழிபட்டபடியே அமர்ந்திருந்தது.  இதனைக் கண்ட பக்தர்கள் குரங்குக்கு பழம், பால் மற்றும் உணவுகள் வைத்தனர்.

ஆனால் எதையும் உட்கொள்ளாத குரங்கு கருவறை அருகே அமர்ந்து அழுதுகொண்டே அம்மனைப் பார்த்தபடி உள்ளது.  அருகில் செல்லும் பக்தர்களை எதுவும் செய்யாமல் சுவற்றில் சாய்ந்த நிலையிலேயே அமர்ந்துள்ளது.  இரண்டு நாட்களாகக் குரங்கு உணவருந்தாமல் கருவறை அருகே அமர்ந்து வணங்குவது பக்தர்களிடையே பெரும் பரபரப்பு ஏற்பட்டுள்ளது.  குரங்கைக் காண பக்தர்கள் வந்தவண்ணம் உள்ளனர்"

பின்குறிப்பு :: இன்று வந்த வாட்ஸாப் வீடியோ பார்த்து "ஏன் இப்படி? என்னவாக இருக்கும்?" என்று சிந்தனையில் ஆழ்ந்ததன் விளைவு! அவசரமாய்ப் புனைந்த கதை.