எக்காரணம் கொண்டும் என் ரெண்டு பிள்ளைகளும்....

 எங்கள் மக்கள் எளிதில் மாற மாட்டார்கள்!

இன்னமும் மூட நம்பிக்கையில் முடங்கிக் கிடக்கும் நரிக்குறவர் நாடோடி பழங்குடியின சமூகத்திலிருந்து தனித்து மிளிர்வது பற்றி, சென்னை ஆவடியை சேர்ந்த சுனிதா: 

"படிப்பு நம் வாழ்க்கைக்கான அடிப்படை அனுபவங்களை கற்றுக் கொடுத்தாலும், நல்ல வேலை தான் எல்லா வகையிலும் நம் வாழ்க்கையை முழுமையா மாத்தும். ஊசி, பாசி விற்குற வேலைக்கு நாகரிகமான டிரஸ் உடுத்துறது சரி வராதுனு எங்கள் மக்கள் நினைக்கிறாங்க.  இப்போ எல்லாருக்கும் படிப்பு இலவசமா கிடைக்குது. எங்க சமூகத்துல காலேஜ் படிக்குறவங்களோட எண்ணிக்கை அதிகரிச்சாலும், அவங்கள்ல யாருக்குமே நல்ல வேலை கிடைக்கிறதேயில்ல. அதனால, வேண்டா வெறுப்பா மறுபடியும் ஊசி, பாசி விற்கவே போறாங்க.  என் பெற்றோர் ஊசி, பாசி விற்கிற தொழில் செஞ்சதால, நாங்க நாடோடி வாழ்க்கை தான் வாழ்ந்தோம்.  நிரந்தர வீடு கிடையாது. மரத்தடியில குடில் அமைச்சு தான் வசிச்சோம்.  சமூக மக்களை ஆதிக்க ஜாதியினர்ல பலரும் ரொம்பவே மட்டம் தட்டியும், கிண்டல் பண்ணியும் பேசுவாங்க. அதனால, சின்ன வயசுல வெளியுலகத்துடன் அதிகம் கலக்காமலேயே இருப்பேன். ஸ்கூல் முடிச்சுட்டு வந்ததும் அம்மாவுக்கு உதவியா ஊசி, பாசி வியாபாரம் செய்வேன். அப்பாவுக்கு நாங்க மொத்தம் எட்டு பிள்ளைகள்; நான் கடைக்குட்டி. மத்த ஏழு பேரும் சரியா படிக்கல. நானாச்சும் படிச்சு கவர்ன்மென்ட் வேலைக்குப் போகணும்னு அவர் ஆசைப்பட்டார்.  படிப்பு தான் நம்ம சமூகத்தை மேம்படுத்தும்னு அனுபவத்துல உணர்ந்தேன்.  நார்மல் காலேஜ் படிக்க முடியாததால, பிளஸ் 2 முடிச்சதும் டிப்ளமா காலேஜ் போனேன். அங்க கேலி, கிண்டல் அதிகமாகவே, பொறுமையை இழந்து காலேஜ் போறதை நிறுத்திட்டேன். நான் நல்லா படிப்பேன். அதனால, எங்க காலேஜ் சேர்மன் ஐயா, 'நீ காலேஜ் வராட்டியும் பரவால்ல. எக்சாம் எழுத மட்டுமாச்சும் வா'ன்னு சொல்லி ஊக்கம் கொடுத்தார். டிப்ளமா முடிச்சதும் ரொம்பவே முயற்சி பண்ணி, மின்சார வாரியத்துல, 'அப்ரென்டிஸ்' வேலை வாங்கினேன்.  வேலை செஞ்சுகிட்டே, இன்ஜினியரிங் படிச்சேன். எங்க சமூகத்துல பெண்கள் இரவு நேரத்துல வெளியிடங்களுக்கு அதிகம் போக மாட்டோம். எனக்குத் தெரிஞ்சு எங்க சமூகத்துலயே ஈவினிங் காலேஜ்ல படிச்ச முதல் நபர் நான் தான்னு நினைக்கிறேன்.  இன்ஜினியரிங் படிப்பு முடிச்சதும் உதவிப் பொறியாளரா, 'புரமோஷன்' கிடைச்சது. கவர்ன்மென்ட் வேலைக்குப் போனாலும் இந்தக் கட்டுப்பாடுகள் எனக்கும் பொருந்தும். பழைமையில ஊறிப்போன சமூக மக்களை அவ்வளவு சீக்கிரம் மாத்த முடியாது. எனினும் மாறி வருகின்றனர்.  என் கணவர் வெளிவேலைக்கு போறார்.   ஆபீஸ்லேருந்து நான் வீட்டுக்கு வர தாமதமானா, சமையல், குழந்தைகளைக் கவனிச்சுக்குவார்.  இப்போ நான் நல்லா சம்பாதிக்கிறேன். எக்காரணம் கொண்டும் என் ரெண்டு பிள்ளைகளும் ஊசி, பாசி விற்கிற தொழில் பக்கம் வந்திடக் கூடாதுன்னு, அவங்க படிப்புக்கும், வளர்ச்சிக்கும் அதிக கவனம் கொடுக்கிறேன்!"

==============================================================================================

=============================================================================================================

நான் படிச்ச கதை 

ஜீவி 

ஆணோ பெண்ணோ யாருக்கும் தங்கள்  அம்மாவைப் பற்றிய நினைவுகள் நித்யமானவை.

ஒன்றிற்கு ஒன்று தொடர்பில்லாமல் தன் அம்மாவைப் பற்றிய நினைவுகள் அவள் மனசிலும் மண்டிக் கிடக்கின்றன.

நாலே வயது அவளுக்கு அப்போது. அவள் அக்கா கல்யாணி அடிக்கடி மயக்கம் போட்டு விழுந்து கொண்டிருக்கிறாள்.

விடிகாலை எழுந்து பார்த்தால் வீட்டில் தமுக்கு சப்தம் மாதிரி கேட்கிறது. கதவருகே பார்க்கிறாள்.  அக்கா கல்யாணியை பலகை போட்டு உட்கார வைத்திருக்கிறார்கள்.  எதிரே எவனோ கொத்து இலையோட நிற்கிறான்...  ஆஊவென்று சில மாதங்கள் மட்டுமே சிரிப்பு காட்டிய தம்பிப் பாப்பா அவள் இருந்த அறையிலேயே தொட்டிலில் இருக்கிறான்.

விடிகாலை இருட்டோடு புதைக்கப் பட்டிருக்கும் தவலைக்கு அடியில் விறகு வைச்சு வெந்நீர் காய்ச்ச அம்மா எழுந்திருக்கிறாள் தினமும்.

வீட்டில் ஹோமம் நடக்கிறது.  அம்மாவின் உதட்டின்  சிவப்பாலோ குங்குமத்தின் தீட்சண்யத்தாலோ கொழுந்து விட்டெரியும் ஜ்வாலையின் பிம்பம் அவளாகப் படுகிறது.    "அக்னியே ஸ்வா ஆ ஆஹா..." என்று ஸ்வாஹாவை நீட்டி முழக்கி நெருப்பில் நெய்யை ஊற்றுகிறார்கள்.  அந்த 'ஸ்வாஹா'வின் நீட்டலின் போது அவள் பார்வை நெருப்பின் மீதும் அம்மாவின் மீதும் போகிறது.

எண்ணை தேய்த்துக் குளிப்பாட்டுகிறாள் அம்மா.  புடவையைத் தூக்கி செருகியிருக்கிறாள்.  வெளுப்பாய் வழவழவென்று துடை தெரிகிறது.  குனிந்து நிமிறும் போது பச்சை நரம்பு ஓடுகிறது.

"அம்மா, நீ மாத்திரம் ஏம்மா இவ்வளவு வெளுப்பு?  நான் ஏம்மா கறுப்பு?.."

சிரிப்பு.  "போடி உன் அழகு யாருக்கடி வரும்?"

அப்போது அவளுக்கு பதிமூன்று வயது இருக்கலாம்.  பாவாடைகள் குட்டையாகப் போக ஆரம்பித்து விட்டன. அம்மா எல்லாவற்றையும் நீளமாக்குகிறாள்.

"அம்மா..  பருவம்னா என்னம்மா?"

மெளனம்.  நீண்ட நேர மெளனம்.

அம்மா திடீரென்று சொல்கிறாள்.  "நீ இப்படியே இரும்மா.... பாவாடையை அலைய விட்டுண்டு ஓடி ஆடிண்டு..."

தொடர்பில்லாத விட்டு விட்டான நினைவுகளில் எந்த சம்பந்தமும் இல்லை என்றாலும் எல்லா நினைவுகளுக்கும் அம்மா தான் தொடர்புச் சங்கிலி. அதனாலேயே அம்மாவை வைத்தே ஒன்றிற்கு ஒன்று சம்பந்தப் படுத்திக் கொள்ளவும் முடிகிறது.  அம்மா தான் ராணி.  அம்மாவை வைத்துத் தான் எல்லாமும் ..... அசுத்தங்களை எரித்து சுத்திகரிக்கும் நெருப்பு அவள்.. அவளே சிருஷ்டிகர்த்தா. 

சித்தி பெண் ராதுவை பெண் பார்க்க வருகிறார்கள் என்று அம்மா மட்டும் வெளியூருக்கு சித்தி வீட்டுக்குப் போய் விடுகிறாள்.

நடுவில் தீபாவளி திருநாள் கூட வந்தது.  அக்கா கல்யாணி தான் எண்ணைக் குளியல் எல்லாம் செய்து வைத்தது  " உனக்கு எண்ணைய் தேச்சுட்டு நானும் தேச்சுக்க வேண்டாமா? வயசு பதிமூணு ஆறது.  இருந்தும் எண்ணை தேச்சுக்க வராது உனக்கு.., குனிடீ...". கல்யாணிக்கு பொறுமை கிடையாது. தேங்காய் நார் உரிப்பது போல் தலையை வலிக்க வலிக்கத் தேய்க்கிறாள்.

"இந்தாடி. கறுப்பீ..." அப்பா அவளை அப்படித் தான் கூப்பிடுவார்.  அவள் பெயர் என்னவென்று அவளே மறந்து போகும் அளவுக்கு கறுப்பீ என்பதே அந்த வீட்டில் அவளைக் குறிப்பதான சொல்லாயிற்று.  

தீபாவளி அன்னிக்கு மரத்தில் பூ பறிக்க எத்தனித்து பூக்குடலையுடன் கீழே விழுந்து ஸாட்டின் பாவாடையெல்லாம் ஏகக்கறை.  என்ன ஆயிற்று என்றே அவளால் உணர  முடியலே.  முறுக்கு பிழிய வரும் மொட்டைப் பாட்டியை எங்கிருந்தோ கூட்டி வருகிறாள் கல்யாணி.  பாட்டி அவள் அருகில் வந்து "ஏன்னடீம்மா அழறே?  என்ன ஆயிடுத்து, இப்போ?..  லோகத்லே இல்லாதது ஆய்டுத்தா?" என்கிறாள்.

தனக்கு ஆனது லோகத்லே  இருக்கற ஒண்ணு தான் என்று  அன்றைக்கு அவளுக்குத் தெளிவாயிற்று.  லோகத்லே இருக்கற அது என்னன்னு எல்லார்கிட்டேயும் கேட்டுத் தெரிஞ்சிக்க முடியாது.  என்றைவாக்குமே எப்போதுமே அவள் கிட்டே வாத்ஸல்யமா இருக்கற அம்மா கிட்டே கேட்டுத் தான் லோகத்லே  இருக்கற அதையும் தெரிஞ்சிக்கணும்.  அதுக்காக பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு வெளியூருக்குச் சென்றிருக்கும் அம்மா வரவுக்காகக் காத்திருக்கிறாள்.  

ஊருக்குப் போன அம்மா திருப்பி வர்றதுக்கு ரெண்டு வாரத்துக்கு  மேலாயிடுத்து.  டாக்ஸியின்  கதவு திறந்து  கரும்பச்சை பட்டுப்புடவை கசங்கியிருக்க அம்மா வீட்டிற்குள் வருகிறாள்.

"ஏன்ன ஆச்சு?" என்கிறார் அப்பா.

"பொண்ணு கறுப்பாம்.  வேண்டானுட்டான் கடன்காரன்.."

"உன் தங்கை என்ன சொல்றாள்?"

"வருத்தப்படறா, பாவம்..."

"நமக்கும் ஒரு கறுப்பு பொண்ணு உண்டு.."

---- ஆக எல்லாத்தையும் விஞ்சி கறுப்பு தான்  பெரிய விஷயமாய்ப் போயிற்று.  பூதாகரமா அந்த கறுப்பு தான் எல்லார் மனசிலேயும் பிர்மாண்டமா கால் மேல் கால் போட்டு உட்கார்ந்திருக்கிற மாதிரி தெரியறது. 

லோகத்லே இருக்கற அந்த விஷயத்தை அம்மா தான் அனுசரணையா தன் செல்லத்திற்கு விளக்கி வழிகாட்டுவாள் என்று பெரிய நம்பிக்கையோட மொட்டென்று அம்மா முன் போய் அவள் நிற்கிறாள்.  அம்மா அவளைப் பார்க்கிறாள்.  'நான் ஒரு கணம் அம்மா கண்முன் ராதுவாய்  மாறுகிறேனோ?' என்று அவளாக நினைத்துக் கொள்கிறாள்.

அவளது அருகாமையை உணர்ந்த அந்த  நிமிஷமே "உனக்கு இந்த இழவுக்கு என்னடீ அவசரம்?.. இது வேறே. இனிமே ஒரு பாரம்.." சுளீரென்று கேள்வியாய் அம்மா வெடிக்கிறாள்.

புரியலே.  அம்மா சொன்னது திடுக்கிடுதலா இருக்கிறது.  யாரைக் குற்றம் சாட்டுகிறாள்,  அம்மா?..

ஒலியில்லாத கேள்விகள் அவள் நெஞ்சை முட்டுகின்றன.  அம்மாவின் உதடுகளும்,  நாசியும், நெற்றிக் குங்குமமும், மூக்குப் பொட்டும், கண்களும் ரத்த நிற ஜ்வாலையை உமிழ்வது போல அவளுக்குத் தோன்றுகிறது.  அந்த  நெருப்பில் அம்மா மேல் போர்த்தியிருந்த தேவ ஸ்வரூபம் அவிழ்ந்து விழ நிர்வாணமான வெறும் மனித அம்மாவாய் அவள் தோன்றுகிறாள். அந்த ஈரமில்லா சொற்கள் பட்டாக் கத்தியாய் எழுந்து முன்பு முளைவிட்டிருந்த அத்தனை அழகுகளையும் குருட்டுத்தனமாக ஹதம் செய்கிறது.  தீராத பயங்கள் கருஞ்சித்திரங்களாய் நெஞ்சில் ஒட்டிக் கொள்கின்றன.  

"அக்னியே ஸ்வா  ஆ..ஆஹா.."

'அசுத்தங்கள் மட்டும் எரிக்கப்படவில்லை.  மொட்டுகளும் மலர்களும் கூடக் கருகிப் போயின'...  என்று கதை முடிகிறது.

எழுத்தாளர் அம்பையின் இந்தக் கதை 1971-ம் ஆண்டு 'கசடதபற'வில் வெளிவந்திருக்கிறது.  வல்லின இதழுக்கு ஏற்புடைய வன்மையான கதை தான்!...

'அம்மா ஒரு கொலை செய்தாள்' -- (க்ளிக் செய்தால் கதையைப் படிக்கலாம்) என்ற இந்தக் கதைக்கான தலைப்பு தான் இந்தக் கதையை படித்து முடித்ததும் உறுத்துகிறது.  அம்மா கொலை செய்தது குழந்தைகளின் மேல் அவள் கொண்டிருந்த அன்பையா என்று அம்பையைக் கேட்கத் தோன்றுகிறது.

'நீ இப்படியே இருடீம்மா.. பாவாடையை அலைய விட்டுண்டு, ஓடி ஆடிண்டு...' என்பது அளப்பரிய ஆசை நிறைந்த அம்மா மனசின் மொள்ளக் மொள்ளக் குறையாத அன்பின் விகசிப்பு.  அப்படியே பாவாடையுடன் இருக்க முடியாது தான்.  இருந்தாலும் வேதனை தான்.  அவளுக்கான வேதனை ஒட்டு மொத்த குடும்பத்துக்கான வேதனையாக உருக்கொள்ளும்.

 

காலத்தின் வளர்ச்சிப் போக்கில் மொட்டு மலர்வது இயற்கையின் நியதி. நியதிகள் மாறும் போது தான் கோளாறாகிறது.  அதை அந்தத் தாயும் அறிவாள்.

அறிந்தும் அந்த நியதியை திடுமென சந்தித்தது அவளைப் பெருத்த ஏமாற்றதிற்குள்ளாக்குகிறது.  பெண்ணின் கறுப்பு நிறமும் அவளில் ஒரு அச்சத்தை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது.

'அவ்வளவு தானா இவள் சிறுமிப் பருவம்' என்ற ஆதங்கம் , 'என்னடீ அவசரம்?' என்று பதற வைத்து விட்டது.  'இனிமே இது ஒரு பாரம்' என்று உணர்ந்த பொறுப்பு அடுத்த கட்டத்திற்கான பருவத்தின் நகர்வு நிதர்சனத்தை உணர வைத்த உணர்வு.  'இன்னொரு பாரமாக வீட்டில் வளைய வரும் கல்யாணி'க்கும்  'அந்த நேரத்தில்' இப்படித்தான் அந்தத் தாய் பதறி இருப்பாள் என்றாலும் 'பொண்ணு கருப்பாம்;  வேண்டானுட்ட்டான் அந்தக் கடன்காரன் 'என்ற சமீபத்து வெறுப்பு வேறு பாரத்தின் சுமையை கறுப்பான இந்தப் பெண் மீதும் அழுத்துகிறது.  நல்ல இடத்தில் எல்லாம் நல்லபடி அமைய வேண்டுமே என்று 

இப்பொழுதே நெஞ்சில் கவிகிற கவலை தான் பாரமாக அந்த அம்மாவை வாட்டுகிறது

'யாரை குற்றம் சாட்டுகிறாள் இந்த அம்மா?' என்ற திகைப்பு அந்த 13 வயசுக்கு இயல்பு தான்.

ஆனால் வளர்ச்சி தான்  வன்மையையும் மென்மையையும் தீர்மானிப்பதாகத்  தெரிகிறது.  அப்படியான வளர்ச்சியில் அஞ்ஞானங்களும் ஸ்வாஹா ஆவது தான் வளர்ச்சிக்கான அடையாளமே!

காலங்கள்  மாறிப்போன வளர்ச்சியில்  பெண்ணின் திருமண நிச்சயிப்புக்கு கறுப்பு,  சிவப்பு எல்லாம் காரணமாகவே இல்லாத காலமும் இது தான்.   நிறங்கள் மட்டும் இல்லை.  இன்னும் என்ன என்னவெல்லாமோ.

தொலைபேசி இலாகாவில் நான் பாண்டிச்சேரியில் பணியாற்றிய காலத்தில்       கண்ணன் (பெயர் மாற்றப்பட்டிருக்கு) என்ற நண்பர் ஒருவர் எனக்கிருந்திருந்தார்.  சேலம் ஆத்தூர்காரர்.  எழுத்தசளர்  நா. பார்த்தசாரதி மேல் அபிமானம் கொண்ட வாசகர். கவிஞர்.  நாங்கள் இருவரும் கடற்கரை பக்கம் போகும் பல சமயங்களில் தன் முதல் காதல் அனுபவங்கள் பற்றிக் கதை கதையாகச் சொல்வார்.  "ஜீவி!  அந்த கறுப்பில் தான் என்ன அழகுங்கறே!.." என்று குழி விழும் கன்னமும் குறு நகையும் குழைந்த மென் குரலிலும் மனம் நெகிழ்ந்து அவர் சொன்னதெல்லாம் சுவாரஸ்யம்.    

"வெண்மணல் சிரிப்பினிலே -- ரங்கநாயகி

உன் விழியலைகள் பேசுதடி ரங்கநாயகி

.....................................................................

.....................................................................

.....................................................................

இத்தனையும் இருந்தென்ன -- ரங்கநாயகி

நீ என் அத்தை மகள் இல்லையே,  ரங்கநாயகி!

--- என்று சோகத்துடன் கண்ணன் முடிக்கும் பொழுது நமக்கும் பாவமாக இருக்கும்.   அத்தை மகள், மாமன் மகன் என்று உறவில் திருமணம் முடிப்பது உரிமையாய் இருந்த காலம் அது.  காலத்தின் மாற்றத்தில் சுனாமியாய் எல்லாம் அடித்துப் போகப்பட்ட காலமும் இது தான்.

பெண் கறுப்பாய் இருக்கிறாளே என்று தாய்  கவலைப்பட்ட காலத்து இந்தக் கதையை எழுதிய அம்பையின் இயற்பெயர்  சி.எஸ்.லஷ்மி.  கோவையில் பிறந்தவர்.  கலைமகள் குழாமின் கண்ணன் சிறுவர் பத்திரிகையின் ஆசிரியராக இருந்த ஆர்வி அவர்களால் கண்டெடுக்கப்பட்டவர். கலைமகளுக்காக எழுதிய 'அந்திமாலை', நாராயணசாமி ஐயர் விருது பெற்றது.

சிறகுகள் முறியும்,  காட்டில் ஒரு மான்,  வீட்டின் மூலையில் ஒரு சமையலறை போன்ற இவரது சில படைப்புகள் இன்றும் நினைவில் நிற்கின்றன.

மும்பையில் வாழ்ந்து வரும் அம்பை 'ஸ்பாரோ' என்ற பெயரிலான பெண்களின் வாழ்வியல் தொடர்பான வரலாற்று காப்பகத்தின் நிறுவனராக, இயக்குனராக செயல்பட்டு வருகிறார்.   இசைப்பயிற்சி பெற்றவர்.   சென்னை கிறிஸ்தவ கல்லூரியில் படித்து வரலாற்றுக்கான முதுகலை பட்டம் பெற்றவர்.

பெண்ணியல் எழுத்துக்கு சொந்தக்காரராக அறியப்படுபவர்.  அம்பையின் கதைகள் வாசிக்கக் கிடைத்தால் தவறவிடாதீர்கள்.