சிறுகதை : செல்லமே செம்பகமே - கீதா ரெங்கன்

 

(எபி ஸ்ரீராமிற்கு மிக்க நன்றி. அவர் வீட்டு வாசலில் கடைசி தருணங்களைக் கழித்த செம்பகம் பற்றி, அவர் காசிக்குச் சென்று வந்த பின் ஓரிரு மாதங்களில் நடந்த நிகழ்வு. அவர் பதிவும் போட்டிருந்தார். அப்போது உருவான கதையை இப்போது முடித்து அனுப்ப, அவர் எனக்கு அப்போது அனுப்பியிருந்த படங்களைத் தேடினால் அவை கேடான ஹார்ட் டிஸ்கில் மீட்கப்படாமல் இருக்க...எங்கள் ப்ளாகிலும் பதிவைத் தேடினேன் டக்கென்று கிடைக்கவில்லை. ஸ்ரீராமிடம் சொல்ல அவரே படங்களை அனுப்பிட ...ஸ்.....பாஆஆஅ ஒரு வழியா கதையை முடித்து அனுப்பினேன். மீதி விவரங்கள் கருத்தில்!)

செல்லமே.. செம்பகமே 

 

வீட்டின் வாசல் கதவைத் திறந்த எனக்கு வியப்புடன் கலந்த அதிர்ச்சி. எங்கள் வளாகத்தில் சில நாட்களாகவே சுற்றிக் கொண்டிருக்கும் அழகி! இவள் எதற்காக என் வீட்டு வாசலுக்கு வந்திருக்கிறாள்? என்னைத் தேடித்தான் வந்திருக்கிறாளோ? எதையோ எதிர்பார்த்து வந்திருப்பது போலத் தோன்றியது. பல கேள்விகள் மண்டையில் குடைந்தன. இப்போது என்ன செய்வது? மனம் பரபரத்தது.

அழகி என்றதும் உங்களுக்கு என்னென்னவோ கற்பனைகள் ரெக்கை கட்டி விரிந்து பறந்திருக்கலாம்! அப்படி என்றால் அவளேதான்! ரெக்கை விரித்து பறக்கும் அழகி! இவளைப் பற்றிக் கொஞ்சம் சொல்லி விடுகிறேன்.  

என் அலுவலகம் இருந்த வளாகத்திற்குள்ளேயேதான் குடியிருப்பும். இந்த அழகு தேவதை எங்கள் வளாகத்திலேயே சுற்றி வந்து கொண்டிருந்த போது கவனித்தவை. கறுப்பும், செம்பு வண்ணமுமாகக் கலந்து காக்கையைப் போலவும், குயிலைப் போலவும் இருந்தாள். கலப்பினமோ? அதனால் என்ன? அழகி! அவ்வளவுதான். நான் அவளையே கவனித்த என் ஆர்வம் அலுவலகத்தில் எல்லோருக்கும் தெரிந்துவிட்டது.

அவள் காக்கை போல இருந்தாலும், குடும்பம் குக்குலிடே – குயில் குடும்பமாம். க்ரேட்டர் கோக்கல்-க்ரோ ஃபெசன்ட் என்று பெயர்களாம், என்னென்னவோ சொன்னார் என் நண்பர், பறவைகள் பற்றித் தெரிந்தவர். என்னவாக என்ன இனமாக இருந்தால் என்ன? காக்கை குருவி எங்கள் சாதி என்றுதானே சொன்னான் எட்டையபுரத்து மீசைக் கவிஞன்!  

அவள் கண்களும் செம்பு வண்ணத்தில் மின்னியது இன்னும் கவர்ச்சி! அதை விவரித்த போது, “காப்டன் கண்ணு போல இருக்கு” என்று சொல்லிச் சிரித்தார் அருகில் அலுவலகக் கணக்கு எழுதிக் கொண்டிருந்த பெண்.

“கேப்டனின் கண்கள் போல இருக்குன்னு சொல்லி வர்ணித்தால் எனக்குக் கெட்ட கோபம் வரும். கேப்டன் ஒப்பீடு அப்ஜெக்‌ஷன் யுவர் ஆனர்!” என்று நானும் சிரித்தேன். அறையே சிரித்தது.

தமிழில் செம்பகமாம். என்னுள் ஒரு சிலிர்ப்பு. என் அம்மாவின் பெயர் செம்பகம். செம்போத்து என்றும் சொன்னார்கள். எதுவாக வேண்டுமானாலும் இருந்துவிட்டுப் போகட்டும். எனக்குச் செம்பகம்.

“நான் செம்பகம்னு பெயர் வைச்சுட்டேன். நல்லாருக்கா பேரு?”

“செண்பகமே…செண்பகமே” என்று பாடி கமுக்கமாகச் சிரித்தார், மற்றொருவர்.

அவர்களுக்கு டைம் பாஸ்!

“ஏன் பொண்ணு பெயர்? ஆம்பிளை பெயர் வைக்கக் கூடாதா? ஆண் பறவையாகவும் இருக்கலாமே. தொல்காப்பியர் காலத்துக்கு முன்னமேயே ஆண் பறவைகளை போத்துன்னுதான் சொல்லுவாங்களாம்”

அலுவலகத்து தமிழ்ப் பற்றுடைய நண்பரின் தகவல்.

எனக்கும் அப்போதுதான் சந்தேகம் வந்தது. ஒரு வேளை ஆணாக இருக்குமோ? பரவாயில்லை. எனக்குச் செம்பகமாகவே இருக்கட்டும்.

“அது என்னவோ தெரியலை. தெரியாத ஜீவராசிய, ஏன் நதியைக் கூடப் பெண் பெயர் வைச்சுதானே குறிப்பிடறோம். ஒரு கவர்ச்சி இருக்குல்லியா”  சமாளித்து வழிந்தேன்.

‘பெண், சக்தி வாய்ந்தவள்! பிரபஞ்சமே சக்திதான். இவளும் ஆகாயத்தில்தானே பறக்கிறாள்! அந்த சக்தியின் மூச்சை சுவாசித்து’……..  என் மனம் திசை மாறிய பறவை போல பறந்தது. ஆனால் செம்பகம் திசை மாறி வரவில்லை என்று உள் மனம் சொல்லியது.

“அதிக உயரம் பறக்காது. அதிக தூரமும் பறக்காது. காலைல தனிச்சோ, ஜோடியாவோ சிறகை விரிச்சு சூரிய குளியல் போடும் பாருங்க……”. பறவை ஆர்வல நண்பர் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.

அலுவலக வேலையை இயந்திரகதியில் செய்ய, மனமோ செம்பகத்தின் நினைவில். அவள் என்ன செய்கிறாள் என்று ஜன்னல் வழி எட்டிப் பார்த்தேன். பறக்கவில்லை. தரையில்தான் தத்தி தத்தி தளர்ந்து நடை போட்டுக் கொண்டிருந்தாள்! அம்மாவும் இப்படித்தான் மூட்டு வலியால் காலை ஒரு பக்கமாகத் தூக்கி அடி வைத்துத்தானே நடந்தாள். 

“ஏன் இங்கியே சுத்திக்கிட்டிருக்கோ?”  

உள் மனதின் ஓட்டத்திற்கு முரணான கேள்வி. ‘உன்னைப் பார்க்கத்தான் வந்திருக்கு’ என்று என் மனம் விரும்பும் பதிலை சொல்லமாட்டார்களா என்ற ஓர் எதிர்பார்ப்பு.

“நீங்கதானே மாடில பறவைக்குத் தண்ணி வைப்பீங்க, பூனை, நாய்ன்னு காப்பாத்துவீங்க, இதுவும் நீங்க வைக்கிற தண்ணிய குடிச்சிருக்கும். அதான் இங்கயே சுத்திக்கிட்டிருக்கு” என்று சொல்லிச் சிரித்தார் நண்பர்.

“இப்படித்தான் அதுங்க தரைல நடந்து பூச்சி, புழு எல்லாம் திங்கும்”

“ஆனா நடை சரியா இல்லையே. அடிபட்டிருக்குமோ? அல்லது உடம்பு முடியலையோ? பாவம்”

நண்பரும் ஜன்னல் வழி எட்டிப் பார்த்தார். “ஆமாம், ஏதோ அடிபட்டிருக்குமா இருக்கும் …”

பெரும்பான்மையான ஆர்வலர்கள் பேசுவதோடு சரி.  பிடிக்கும் என்பதற்கும் ஈடுபாட்டுடனான அர்ப்பணிப்பிற்கும்  உள்ள வித்தியாசம்….

“பெரும்பாலும் நோய் இல்லைனா ஏதாவது காயத்தால பாதிக்கப்படறப்ப, பறவைங்க பாதுகாப்பா ஒதுங்கி மறைவா இருக்கற இடங்கள்ல போய் தன்னை மறைச்சுக்கும். அதோட கூட்டத்துக்குத் தெரியக் கூடாதுன்னும் அதோட எதிரிங்க, வேட்டையாடுறவங்க கண்ணுல படக் கூடாதுன்னும். நம்மகிட்ட ஒட்டிக்கிட்டு வளர்ற நாய் கூட அந்திம காலத்துல தன்னை தனிமைப்படுத்திக்குமே.”  

‘இந்தத் தகவல் எதற்கு? அப்படி என்றால் இவளுக்கு இது அந்திமக் காலமோ. அதான் அவள் சத்தம் கூட ஏதோ தீனமாக இருக்கே, அல்லது எனக்குத்தான் அப்படித் தோன்றுகிறதோ’ பறக்க முடியாத அவள் சிறகுகள் என் மனதில் சிறகடித்தது.

‘நண்பர் சொல்லுவது போல் என்னைத் தேடித்தான் எங்கள் வளாகத்துள் வந்திருப்பாளோ?’ என் எண்ணம் வலுக்கத் தொடங்கியது. ‘என்னிடம் இருந்து என்ன எதிர்பார்க்கிறாள்?’ அனாவசியமான கற்பனை! ஆனால் மனம் அதைத்தான் விரும்பியது.

“இந்தப் பறவைய வைச்சு நிறைய மூட நம்பிக்கைகள், இதோட ஆழ்ந்த சத்தத்தை, ஆவி, சகுனத்தோட தொடர்பு படுத்துவாங்க”

நண்பர் என் மனதைப் படித்துவிட்டார் என்று தோன்றியது.  

‘சரிதானே? எனக்கு அவளைப் பற்றி எதுவும் தெரியாது. ஆனால் அனிச்சையாக, அவளுக்கும் எனக்கும் ஏதோ தொடர்பு இருப்பது போலவேதானே என் மனம் எண்ணுகிறது!’

இப்படிச் சென்ற அன்றைய தினத்தின் மறுநாள் காலைதான் ஆரம்ப வரிகள். என் வீட்டு வாசலில்

நான் கவனித்தது அவளுக்குத் தெரிந்திருக்கும் போலும். அதனால்தான் என்னிடம் மருத்துவம் நாடி வீட்டு வாசலிற்கே வந்திருக்கிறாளோ? நான் ஏதேனும் உதவுவேன் என்று?

இவளைச் சார்ந்த நம்பிக்கைகள் என்று நண்பர் சொன்னவை மனதில் ஓடியது. என்னுடன் ஏதேனும் பந்தம் இருக்குமோ? மனம் முடிச்சுப் போட்டுப் பார்த்தது. அதுவும் இப்படித் திடீரென்று என் வீட்டு வாயிலின் முன் நலிந்து வந்து கிடப்பாள் என்று எதிர்பார்க்கவில்லை. அதனால் அந்த எண்ணம் இன்னும் வலுப்பெற்றது.

நான் என்னவோ ஒரு ஆபத்பாந்தவன் போன்ற எண்ணம் எனக்குள் ஓடி மனம் பரபரத்தது. வீட்டு வாசல்படி வரை வந்துவிட்டவளை விட்டுவிட முடியுமா? ஆனால்,  அவளுக்கான மருத்துவமனை அருகில் இல்லை.

அரிசி, சாதம், தண்ணீரும் வைத்தோம். அதனை அவள் அண்டவே இல்லை. என்னைப் பார்த்துவிட்டு கண்ணை மூடிக் கொண்டாள். அருகில் சென்றால் எங்களை நெருங்கவிடாமல், அவளால் பறக்கவும் முடியாமல் தாவித் தாவி விலகினாள். மூலையில் சென்று ஒதுங்கிக் கொண்டாள்.

எத்தனை அழகாக ஃப்ரில் வைத்த பாவாடை போன்ற, வால் பகுதிச் சிறகை விரித்து வைத்திருந்தாள்! புடவை விளம்பரத்தில், விளம்பர நங்கை சேலையின் தலைப்பை விரித்துக் காட்டுவது போல! அந்த அழகின் அவஸ்தை…. வேதனையாக இருந்தது.

ஏனோ என் அம்மாவின் இறுதி நாட்கள் மனதில் நிழலாடியது. சாப்பாடு கொடுத்தால் சலிப்புடன் தலையைத் திருப்பிக் கொள்வாள்.

புடவை கட்டிக் கொள்ள முடியவில்லை என்று அவளுக்கு மிகவும் பிடித்த அழகான ஃப்ரில் வைத்த நைட்டிகளைத்தான் உடுத்திக் கொள்வாள். இதோ இந்த செம்பகத்தின் ஃப்ரில் போல!

வன இலாகா துறையைத் தொடர்பு கொண்டேன். அவசரசிகிச்சை தேவை என்று தெரிந்ததால், கால்நடை மருத்துவரையும் தொடர்புகொள்ள முயன்றேன். வாயில்லா ஜீவன்கள் ஆர்வலர்களையும் தொடர்பு கொண்டேன்.

மனிதனா? அவசரசிகிச்சை என்றதும் ஆம்புலன்ஸ் வருவதற்கு?!  மனிதனுக்கே வருவதில்லை...அப்புறம் இல்லையா வாயில்லா ஜீவனுக்கு! எந்தவிதப் பயனும் இல்லாமல், என் மனம் தவிக்க, சில மணிநேரப் போராட்டத்திற்குப் பிறகு உயிர் நீத்தாள். இந்த சில மணி நேரத் தொடர்பே ஏதோ அவளுடன் ஒரு பிணைப்பு என்பது போல் வேதனை கவ்வியது.

தற்செயலாக நாட்குறிப்பு கண்ணில் பட்டது.  தேதி 12. சென்ற மாதம் இதே தேதியில்தானே எனது காசிப் பயணத்தின் கடைசி நாள்! என் பெற்றோருக்கும், மூதாதையருக்கும் வழிபாடுகள் செய்த தினம்.

நண்பர் சொன்னது போல ஆவி, சகுனம்… அப்படியும் இருக்குமோ? அப்படி என்றால், என் பெற்றோரின்? அம்மாவின் செய்தி ஏதேனும் சொல்ல வந்திருப்பாளோ? நான் அம்மாவின் செல்லப் பிள்ளை! என்ன சொல்ல நினைத்திருப்பாள்?  

அந்திமக் காலத்தில் இயற்கையாகவே தன்னைத் தனிமைப்படுத்திக்கும் என்று செம்பகம் பற்றி நண்பர் சொன்னவையும் நினைவுக்கு வந்ததுதான். நாம்தான் பல விஷயங்களையும் நாமாகவே ஒன்றுக்கொன்று தொடர்புடையது என்று முடிச்சுப் போட்டுப் பார்க்கிறோமோ…

வளாகத்தில் பாதுகாப்பான இடம் தேடித்தான், பறக்க முடியாத அந்த நிலையில் தத்தி தத்தி, சுற்றித் தேடி அலைந்திருக்கிறாள் போலும். நான் இருந்த வீட்டின் வெளிப்புறம் உள்ளடங்கிய பாதுகாப்பான இடம். அதை எப்படியோ உணர்ந்து என் வீட்டு வாயிலில் வந்திருக்கிறாள் என்று என் அறிவு சுட்டிக் காட்டினாலும், மனமோ….

‘இத்தனை வீடுகள் இருக்க என் வீட்டின் முன் ஏன்? அடைக்கலம் தேடி வந்து என் கண் முன் தன்னைத் தனிமைப்படுத்திக் கொண்டு இறுதி மூச்சின் கடைசி தருணங்களைக் கழித்ததேனோ?

சிறு வயது முதலே நம்மைச் சுற்றிப் பேசப்படும் நம்பிக்கைகள் மூளையின் ஏதோ ஒரு இடுக்கில் பதுக்கப்படும் போலும். இப்படியான தற்செயல் நிகழ்வுகளின் போது  அந்த நம்பிக்கைகளை மனம் தட்டி எடுத்து  ஏதோ ஒரு சகுனம், பந்தம் பிணைப்பு என்றே முடிச்சிடுகிறது. தற்செயலாக நடப்பதற்கும், நம்பிக்கைகளுக்கும் இடையில் மாறி மாறிப்  பறக்கிறது மனம்! இப்படித்தான் மனம் ஒரு விதப் பிரமையில் சிக்கிக் கொள்கிறது போலும்!'

இப்படி நானாக ஏதேதோ நினைத்துக் கொண்டதில் ஏதோ ஒரு வகை திருப்தி. மகிழ்ச்சி.  தற்செயலான நிகழ்வு என்று அறிவு சொன்னாலும் மனம் கேள்விகள் எழுப்பி, எப்படி எல்லாமோ நம்பிக்கைகளுடன் பொருத்திப் பார்க்க விரும்புகிறது.   மகிழ்ச்சியடைகிறது.

எதுவாக வேண்டுமானாலும் இருந்துவிட்டுப் போகட்டும்.

என் கூடவே இருந்த என் அம்மாவின் கடைசி சில மணி நேரங்கள். என் பணியின் காரணம் அருகில் இருக்க முடியாமல் ஆனதே. அந்த நேரம் பார்த்தா என் அம்மாவை மரணம் தழுவ வேண்டும்? என்னைத் தேடியிருந்திருக்கிறாள். என்ன சொல்ல நினைத்திருந்திருப்பாள்? கண்ணை மூடும் முன் என்னைப் பார்க்க நினைத்திருப்பாளோ’

மனம் விக்கித்து தொண்டை அடைத்தது.

என் வீட்டு வாசலில் செம்பகத்தின் இறுதி மூச்சு. ஏதோ செய்தி சொல்லுவது போல், என்னைப் பார்ப்பதற்காகவே வந்ததாக மனம் எண்ணியது.

“நமக்கும் அதுக்கும் ஏதோ ஒரு முந்தைய சொந்த பந்தம் இருக்கும் போல அதான் நம்ம வீட்டு வாசல்ல வந்து உசுர விட்டிருக்கு.”

சட்டென்று எனகுள் இனம் புரியாத ஓர் உணர்வு. ஓர் அதிர்வு. மனைவியின் மனதிலும் அதே எண்ணம். 

செம்பகத்தை வளாகத்தில் ஓர் ஓரத்தில் குழி தோண்டிப் புதைத்தேன். அவள் ஆன்மாவிற்காகப் பிரார்த்தித்தேன். ‘அந்த ஆன்மா என்னைப் பார்த்ததையும், நான் அவளைக் காப்பாற்றத் தவித்ததையும் என் பெற்றோரிடம், அம்மாவிடம் சொல்லுமோ’! மனம் மேலே மேலே விண்ணில் சிறகடித்தது.