நான் தரிசனம் செய்த கோயில்கள் – ஐந்து துவாரகைகள் யாத்திரை – பகுதி 26 : நெல்லைத்தமிழன்

 

தாஜ்மஹலைப் பார்த்த பிறகு, தங்கியிருந்த சத்திரத்திற்கு (கோவிலுக்கு) வந்து குளித்து உடை மாற்றிக்கொண்ட பிறகு, நல்ல உணவு உண்டோம். பிறகு எங்களுக்கு இன்னும் இரண்டு மணி நேரத்திற்கு மேல் ஓய்வு நேரம் இருந்ததால், நான் ஆக்ரா கோட்டையைப் பார்க்கச் சென்றேன். கொஞ்சம் வெய்யில் அதிகம்தான். ஆனால் அதைவிட எனக்கு ஆர்வம் அதிகம். முகலாயர் சரித்திரங்களைப் படித்து, பிறகு மதன் ஆனந்தவிகடனில் (தற்போதுள்ள முரசொலி விகடன் அல்ல) எழுதிய 'வந்தார்கள் வென்றார்கள்' தொடரைப் படித்து, இன்னமுமே முகலாய அரசர்கள் சம்பந்தமான இடங்களுக்குச் சென்று பார்க்கும் ஆர்வம் வந்தது. ஆனால் அதற்குரிய வேளை வரவேண்டுமே...  ஆக்ரா கோட்டையைக் காணும் ஆசையினால் அதற்குச் சிறிது தூரம் நடந்து சென்றேன். நுழைவு வாயிலில் டிக்கெட் பெற்றுக்கொண்டேன்.  ஒரு வழிகாட்டி (பலமுறை சென்றிருக்கிறேன். அதில் ஒரு முறை) அன்றைக்கு யாரும் வராதாலோ என்னவோ, நூற்றைம்பது ரூபாய் கொடுங்கள், ஒரு மணி நேரம் உங்களுக்குச் சுற்றிக் காண்பிக்கிறேன் என்றார். அவரது உதவியைப் பெற்றுக்கொண்டாலும், அவர் சரித்திரத்தில் விட்ட பல தவறுகளை நான் சுட்டிக் காட்டினேன். ஆனாலும் அவர் சொன்னது உபயோகமாக இருந்தது.

பத்து மணிக்கு காலை உணவு. அந்தக் கோவில் மண்டபத்திலேயே

பஞ்சதுவாரகை, கயா யாத்திரை, பத்ரி யாத்திரை, முக்திநாத் யாத்திரை போன்ற பல யாத்திரைகளில் நாங்கள் ஆக்ராவைத் தொட்டுச் செல்வோம். சில சமயங்களில் நேரம் கிடைக்காது.  ஆக்ரா கோட்டையை நான் மூன்று முறை சென்று பார்த்திருக்கிறேன். இந்தச் சந்தர்ப்பத்தில் அந்தக் கோட்டையைப் பற்றி விலாவாரியாக படங்களுடன் எழுத நினைக்கிறேன். இதுவே சில பல வாரங்கள் போகும். பிற்பாடு மற்ற யாத்திரைகள் பற்றி எழுதும்போது தாஜ்மஹலையும் ஆக்ரா கோட்டையையும் வெறுமனே குறிப்பிடுவேனே தவிர விளக்கமாகப் படங்களுடன் எழுத மாட்டேன்.

ஆக்ரா கோட்டை

தங்கியிருந்த இடத்திலிருந்து எதிரே தெரியும் ஆக்ரா கோட்டை

இதனை ஆக்ராவின் சிவப்புக் கோட்டை என்று சொல்கிறார்கள். ஆக்ரா முஸ்லீம் அரசர்களின் மிக முக்கியமான நகரம். பிற்காலத்தில்தான் ஆக்ராவை விட்டு தில்லிக்குக் குடிபெயர்ந்தனர். இங்கு 14ம் நூற்றாண்டிற்கு முன்பே ஒரு கோட்டை இருந்திருக்கவேண்டும். 14ம் நூற்றாண்டில் இந்தக் கோட்டை ராஜபுத்திரர்கள் வசம் இருந்தது. இப்ராஹிம் லோடியின் வெற்றிக்குப் பிறகு, ஆக்ராவின் முக்கியத்துவத்தை அறிந்து, இந்தக் கோட்டையைத் தன் வசப்படுத்திக்கொண்டான் இப்ராஹிம் லோடி. லோடி வம்சத்தவரிடம் 22 வருடங்கள் இருந்த பிறகு, முதலாம் பானிபட் போரில் பாபரிடம் லோடி தோற்ற பிறகு, பாபர் வசம் 1526ல் இந்தக் கோட்டை வந்தது. இங்குதான் அவரது மகனான ஹுமாயூன் 1530ல் முடிசூட்டிக்கொண்டார். ஹுமாயுன் பிறகு ஷெர் ஷா (சூரி வம்சம் என்கிறார்கள்)வினால் 1540ல் தோற்கடிக்கப்பட்ட பிறகு அவர்கள் வசம் கோட்டை வந்தது. அதன் பிறகு பதினைந்து ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, அக்பர் இவர்களை வென்று, இந்தக் கோட்டையைக் கைப்பற்றினார். (1556). அப்போதிலிருந்து சுமார் 200 வருடங்கள் இந்தக் கோட்டை  முகலாயர் வசம்தான் இருந்தது. இப்போதிருக்கும் தோற்றம் அக்பரிலிருந்து ஷாஜஹான் காலம் வரை நடைபெற்ற கட்டுமானங்களால் பொலிவு பெற்றது. பதினைந்து வருடங்கள் மராத்தா அரசர்களிடம் இருந்த  பிறகு பிரிட்டிஷார் வசம் வந்த இந்தக் கோட்டையை அவர்கள் ஆயுதக் கிடங்காகப் பயன்படுத்தினர். 140 வருடங்கள் அவர்கள் வசம் இருந்த இந்தக் கோட்டை, சுதந்திரத்திற்குப் பிறகுதான் இந்தியாவின் வசம் வந்தது. இதிலிருந்து என்ன தெரிகிறது? வரும்போதும் யாரும் எதையும் கொண்டுவரவில்லை, போகும்போதும் எதையும் கொண்டுபோகவில்லை. இந்த அரச வம்சத்தை நினைவில் வைத்திருங்கள். அவர்கள் சம்பந்தப்பட்ட இடங்களின் படங்கள் வரும்போது எழுதுகிறேன்.

இருந்தாலும், வரலாற்றுச் சம்பவங்கள் நடந்த இடம். முகலாய அரசர்கள் வாழ்ந்த இடம் என்ற வகையில் இந்தக் கோட்டை மிக முக்கியமானது. அதனால் கோட்டையின் ஒவ்வொரு இடத்தைப் பார்க்கும்போதும், அதன் முக்கியத்துவத்தைக் கேட்கும்போதும், இந்த மண்ணில் அரசாண்ட மன்னர்கள் உலவிய இடம் என்ற எண்ணம் வந்தது. பாபர், ஹுமாயூன், அக்பர், ஜஹாங்கீர், ஷாஜஹான், ஔரங்கசீப் போன்ற  முகலாய மன்னர்களைப் பற்றி வரலாற்றில் படித்திருக்கிறோம். அவர்கள் ரத்தமும் சதையுமாக உலவிய இடம் அக்பர் கோட்டை. சரி, அங்கு பார்த்த இடங்களை படங்களின் மூலமாகக் காணலாம். முதலில் பழைய காலத்தில் எடுத்த புகைப்படங்களைப் பார்த்துவிடுவோம்.

1900ல் எடுக்கப்பட்ட படம்

1908ல் எடுக்கப்பட்ட படம். 

1870ல் எடுக்கப்பட்ட படம்

பழைய புகைப்படங்களைப் பார்க்கும்போது எனக்குத் தோன்றுவது, பெரும்பாலான பெரிய சாலைகள் எல்லாம் பழையகாலத்தில் இருந்த மாட்டுவண்டிச் சாலைகள்தாம் (அல்லது கௌரவமாக ராஜபாட்டைகள்தாம்). அவற்றின்மீதுதான் தார்ச்சாலைகள் அமைத்திருக்கிறார்கள். டைம் மெஷினில் போக முடிந்தால், அப்போதைய காலத்துக்குப் போய் சில இடங்களை வாங்கியிருக்கலாம் என்று தோன்றுகிறது. (இப்போதானே வரும்போது ஒன்றும் கொண்டு வரலை, போகும்போது ஒன்றும் எடுத்துக்கொண்டு போகப்போவதில்லை என்று பஜனை பாடின.. என்று மனம் சொல்கிறது)

கோட்டையின் நுழை வாயில். கோட்டையைச் சுற்றியும் அகழி இருக்கிறது (தண்ணீர் இல்லை). அதுபோலவே, பழைய சரித்திரக் கதைகளில் வருவது போலவே கோட்டைக் கதவுகளை அடைக்கும்படியாக சங்கிலிகளையும் பார்த்தேன்.

கோட்டையைச் சுற்றியுள்ள அகழி

எதிரி வருகிறான் என்றால் இரும்புப் பாலத்தை, இரும்புச் சங்கிலியால் தூக்கிவிடுவார்கள். கோட்டை முழுவதுமாக அகழியால் சூழப்பட்டிருக்கும்.

கோட்டையை உடனே மூடுவதற்காக, இரும்புப் பாலத்தை இழுப்பதற்கான அமைப்பு. எனக்கு பாஹுபலி படம் நினைவுக்கு வந்தது.

ஆக்ராவின் சிவப்புக் கோட்டை.

அகழியைத் தாண்டி கோட்டைக்குள் நுழைந்தால் உள்ளே காணப்படும் இன்னொரு கோட்டை

கோட்டையைச் சுற்றி வரும் அகழி. அதோ தூரத்தில் தெரிகிறதா தாஜ்மஹல்?

இரண்டாவது நுழைவாயிலில் நுழைந்ததும் காணப்படும் நெடிய பாதை. நான் முதல் முறை இந்தக் கோட்டைக்குச் சென்றபோது ஒரு டூரிஸ்ட் கைடை வைத்துக்கொண்டேன். அவர்கள்தாம் முக்கியமான விஷயங்கள் சொல்லுவார்கள் என்று.  கோட்டையே முழு வட்ட வடிவில் இல்லாமல் வளைந்து நெளிந்து இருக்கிறது. கோட்டைக்கு நான்கு வாயில்கள் உண்டு. தெற்குப் பகுதி வாயில் அமர்சிங் நுழைவாயில் என்றும் வடக்குப் பகுதி வாயில் தில்லி வாயில் என்றும் அழைக்கப்படுகிறது. டூரிஸ்டுகள் நுழையும் வாயில் அமர்சிங் வாயில். இது தவிர, கிழக்குப் பகுதியில் உள்ள வாசல் கிஸ்ரா வாசல் என்று அழைக்கப்படுகிறது. அது நேராக யமுனை நதிப்பக்கம் திறக்கும். மேற்குப் பகுதி வாசல் யானை வாசல் எனப்படுகிறது. அமர்சிங் மற்றும் தில்லி வாயில்களின் வழியாகத்தான் எதிரிகள் நுழைய முடியும் என்பதால் அந்த இரு இடங்களிலும் இரும்பு தூக்கு பாலங்களை நிறுவியிருக்கிறார்கள். அக்பர் இந்தக் கோட்டைக்கு வருவதற்கு முன்பு செங்கல்களால்தான் கோட்டை கட்டப்பட்டு மிகவும் பழுதுபட்ட நிலையில் இருந்தது. அக்பர் இந்தக் கோட்டையின் முக்கியத்துவம் கருதி, ஜெய்ப்பூரிலிருந்து சிவப்புக் கற்களை வரவழைத்து (Red Sand Stone) 8 வருடங்களில் கோட்டையை முழுவதும் சீரமைத்துப் பொலிவுபெறச் செய்தார். அக்பர் காலத்தில் இந்தக் கோட்டைக்குள் கிட்டத்தட்ட 500 அழகிய கட்டங்கள் இருந்ததாம். பிரிட்டிஷார் இந்தக் கோட்டையை ஆக்கிரமித்திருந்த போது, பலவற்றையும் தளவாடங்களுக்காகவும், போருக்கு ஏதுவாகவும் அழித்துவிட்டார்களாம். தற்போது சுமார் 30 கட்டிடங்களே எஞ்சியிருக்கின்றன.

அமர்சிங் நுழைவாயிலிலிருந்து Z  வடிவத்தில் வந்தால்தான் இந்த நெடிய பாதை வரும்.  நேர் பாதை இல்லாத தால், எதிரிப் படை குழம்பும். பாதையின் இரு பகுதிலும் சிறிய கதவுகள் வழியாக போர் வீரர்கள் கண்காணிக்கவும், உடனே உள்ளே வரும் படையை மறித்துவிடவும் முடியுமாம். அந்தப் பாதையும் ஸ்மூத்தாக இல்லாமல் இருக்கும். இதன் காரணம், அப்போதுதான் குதிரை வீர்கள் வேகமாக வரமுடியும் என்பதாம்.

மதிய வெயிலில் இடம் அழகாக இருந்தாலும் நடக்கக் கொஞ்சம் கஷ்டம்தான். பாதையின் நடுவே நீங்கள் பார்ப்பது ஜஹாங்கீர் உபயோகித்த குளியல் தொட்டி. (1580)  

இது இந்த இட த்தில் ஆரம்பத்தில் இல்லை (பின்ன… எல்லோரும் பார்க்கும் இடத்திலா குளியல் தொட்டியை வைத்துக்கொள்வார்கள்? இருந்தாலும் அரசர்களுக்கு Privacy என்பது மிகவும் குறைவு. எப்போதும் அவர்களை பாதுகாவலர்கள் சூழ்ந்து இருப்பார்கள்.) எனக்கு இதுல ஒரு சந்தேகம் வரும். காவலர்கள் வேலை பாதுகாப்பது. ஆனால் அரசரும் அமைச்சர்களோ இல்லை அரசியோ பேசிக்கொள்ளும்போது ஜோக் அடித்தார்கள் என்றால் காவலருக்கு சிரிப்பு வராதோ? தலை கழுத்துல தங்குமா?

அழகிய புல்வெளிகளாக தற்போது இருக்கும் இடத்தில் ஏகப்பட்ட கட்டிடங்கள் இருந்திருக்கவேண்டும்.  படைகள் தங்குவதற்காக பிரிடிஷார் அதனை அழித்திருக்கவேண்டும்.

முதலில் பாதையின் வலது புறமாகத் திரும்புகிறோம். நம்மை எதிர்கொண்டு அழைப்பது அக்பரின் மகன் சலீம் (இவர்தான் ஜஹாங்கீர் என்று பட்டப்பெயர் வைத்துக்கொண்டவர்) உபயோகித்த குளியல் தொட்டி.

குளியல் தொட்டிக்குள் படிகள் வைத்திருந்திருக்கிறார். அவருக்கு ஏன் நீச்சல் குளம் கட்டலாம் என்று தோன்றவில்லை?  (நீச்சல் குளம் கட்டி, அதற்கு தினமும் இமயமலைப்பகுதியிலிருந்து ஐஸ் கட்டிகளை வெட்டிக் கொண்டுவரச் செய்து குளிர் குளியல் அனுபவித்த ரஜபுதன ராஜாக்கள் உண்டு)

ஒற்றைக் கல்லால் ஆன குளியல் தொட்டி. இது 5 அடி உயரமும் 8 அடி குறுக்களவும் கொண்டது. இதன் வெளிப்புறத்தில் ஜஹாங்கீரின் குளியல் தொட்டி என்று பெர்ஷியன் மொழியில் எழுதப்பட்டுள்ளது. 1610ம் வருடத்தைச் சேர்ந்ததாம்.  58 வயதுதான் வாழ்ந்த ஜஹாங்கீர், தன் 48ம் வயதில் உபயோகித்ததாம் இது.  இதற்கு ஒரு வரலாறு இருக்கிறது. தன் மகன் சலீமை அக்பர் வெறுத்தார். இந்தப் பக்கமே வந்துவிடாதே என்று விரட்டிவிட்டார். அப்படிப்பட்ட சலீம்தான் அக்பருக்குப் பிறகு பட்டத்திற்கு வந்தார். அக்பர் 63 வயது வரை வாழ்ந்தார்.

முகலாயர்களில் அரசர்கள் ஒவ்வொருவரும், அவருடைய இடத்தைப் பிற்பாடு பிடித்துக்கொள்ளும் மகனை வெறுத்தார்கள். அதனால் அரசுரிமை இன்னொரு மகனுக்குப் போகும் அபத்தமும் நிகழ்ந்தது இதன் விதிவிலக்கு (எனக்குத் தெரிந்து) பாபர். அவர்தான், ஹுமாயுனிடம், எந்தக் காரணம் கொண்டும் உன் சகோதரர்களை வெறுத்துக் கொன்றுவிடாதே என்று சத்தியம் வாங்கிக்கொண்டவர். அதனால் ஹுமாயுன் பட்ட பாடும் மிக அதிகம். அக்பரை வெறுத்த சலீம், தான் ஜஹாங்கீராகப் பதவியேற்றதும், தன் பையன் குஸ்ரூவை வெறுத்தார், கண்களை நோண்டி எடுத்துவிட்டார். இரண்டாவது பையன் குர்ரம்தான் அரியணை ஏறினார். (ஷாஜஹான்). ஷாஜஹான், தன் மூத்த மகன் தாராவைத்தான் அவன் தனக்கு அடங்கியிருப்பான் என்று  கொண்டாடினார், மிகத் திறமையான ஔரங்கசீப்பை வெறுத்தார். எது எப்படியோ…  அரசாட்சி தனக்கு வரவேண்டும் என்பதற்காக மனசாட்சி இல்லாமல் நடந்துகொண்டவர்கள் முகலாய அரசர்கள் பெரும்பாலானவர்கள். அடுத்த வாரம் விவரமாகப் பார்க்கலாம்.

(தொடரும்)