செல்லமே 2/2

மதுரை ரேஸ் கோர்ஸ் ரோடில் வீட்டுப் படிக்கட்டை ஒட்டியே தெரு, தெருவை ஒட்டியே சாலை.  அந்த வழி இரண்டு பஸ் போகும். இரண்டு முறை எம் ஜி ஆர் அந்த வழி, எங்கள் வாசல் வழியே சென்றிருக்கிறார்!  அது ஒரு அனுபவம்!

தெரு வழியே சொக்கிக்குளம் கார்ப்பரேஷன் ஸ்கூல் விட்டு மாணவ மாணவியர் கூட்டமாக வீட்டுக்குப் போவார்கள்.  மோதி படிக்கட்டில் உட்கார்ந்து வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்.  மூன்று படிகளில் மேலே வராண்டாவில் அமர்ந்து முதல் படியின் விளிம்பில் முன் கால்களின் முன்னம்பகுதியை மட்டும் மடக்கி உட்கார்ந்து தலை நிமிர்த்தி வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருப்பதே அழகு.  ஆச்சர்யம், ஸ்கூல் விட்டு வருவோரை வேடிக்கை பார்பபதை அது வழக்கமாகி கொண்டிருந்தது!

வால் பசங்கள் தூரத்திலேயே மோதியைப் பார்த்து விட்டு கல் எடுப்பது, குச்சியை வைத்து ஆட்டிக்கொண்டே செல்வது போன்ற விஷமங்கள் செய்வார்கள்.  அவர்களை நான் எச்சரிப்பேன்.  "என் ஒரு சொல்லுக்காய் மரியாதை கொடுத்து அடங்கி உட்கார்ந்திருக்கிறது.  நான் இல்லாத ஒரு நாள் நீங்கள் வந்து மாட்டினால் அடையாளம் வைத்துக் கொண்டு பாய்ந்து விடும்" என்பேன்.

அவர்களைப் பார்த்ததுமே கால் மாற்றி அமைதி இல்லாமல் அசையும் மோதி.  ஆனால் நான் "ப்ச" என்று உதட்டால் ஆட்ச்சேபக் குரல் எழுப்பினால் போதும்.  சட்டென கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு உட்கார்ந்து விடும்.

கதவு மூடி இருந்தால் நம்பர் ஒன் நம்பர் டூ போக அது நம்மை அழைக்கும்.  அருகில் வந்து கையைப் பற்றி இழுக்கும்.  கதவுக்காய் சென்று மீண்டும் அருகில் வந்து கையைப் பற்றி இழுக்கும்.  எளிதில் புரிய வைத்து விடும்.  படுத்திருந்தால் முதுகில், கையில் சுரண்டி எழுப்பும்.  கதவைத் திறக்கச் சொல்லும்.  கதவைத் திறந்து விட்டு. "யார் வம்புக்கும் போகாமல் சட்டென முடித்துட்டு நேரா உள்ள வந்துடணும்"  என்று சொன்னால் அது போலவே உள்ளே வந்து விடும்.  இது வெளியே வரும் சமயம் வேறு நாயோ, வம்பிழுக்கும் பசங்களோ இருந்தால் கூட கட்டுப்பாடுடன் உள்ளே வந்து விடும்.  வார்தையைக் காப்பாற்ற உள்ளே வந்து விட்டு, திரும்பி நின்று குரல் எழுப்பி கடுப்பைக் காட்டும்.  'பாயவா' என்று அனுமதி கேட்பது போல!  மறுபடியும்   "ப்ச"தான். 

என் அப்பா மோதியை எப்படி அணுகினார் என்று யோசித்துப் பார்க்கிறேன், நினைவில்லை.  ஆட்சேபித்ததில்லை.  எப்போதாவது தடவிக் கொடுப்பாரோ, என்னவோ!  மோதியும் அதிகம் அவரை அணுகியதில்லை என்றுதான் நினைவு.  ஆனால் நாங்கள் அதை வீட்டுக்குள் வைத்து வளர்க்க அனுமதித்திருந்தார்.

என் அண்ணன் மற்றும் என்  திருமணங்களுக்கு இதையும் அழைத்துச் சென்றபோது ஏகப்பட்ட அனுபவங்கள், விமர்சனங்கள். 

ஜவர்லால் இப்போதும் சொல்வார் "நாங்கள் எல்லாம் முன்னாலேயே சத்திரத்துக்கு சென்று விட, மாப்பிள்ளை வண்டி வந்ததும் பெண் வீட்டார் ஆரத்தியுடன் வந்து காத்திருக்க வேனின் கதவு திறந்தது.  பெண் வீட்டார் ஆரத்தியுடன் ரெடியானதும் முதலில் குதித்தது ஒரு நாய் என்றதும் அதிர்ந்து விட்டார்கள்!"

சத்திரத்தில் மேலே உள்ள ஒரு அறையில் இதை கட்டி வைத்திருந்தோம்.  சுதந்திரமாக சுற்றி வந்த மோதிக்கு இந்தக் கட்டுப்பாடு - அதுவும் பழகாத புதிய இடத்தில - பிடிக்கவில்லை.  குரைத்துக்கொண்டே இருந்தது.  திருமணத்தின் ஒரு முக்கிய கட்டத்தில் அது கட்டை அறுத்துக் கொண்டு வேகமாக படி இறங்கி ஓடிவர,  அப்போதே அதைப் பார்த்த மக்கள் பீதியானார்கள்.  கூட்டத்தில் அது புகுந்து உற்சாக ஓட்டம் செய்து குதூகலிக்க,  உறவுகள் மிரண்டது, இங்கும் அங்கும் ஓடியது  இன்னமும் என் கண்முன்னே!  மாப்பிள்ளை வீடு என்பதால் ஒன்றும் சொல்லளவும் முடியவில்லை!  கஷ்டப்பட்டு அதைப் பிடித்து மேலே இழுத்துச் சென்று கட்டினேன்.  பொல்லாதவன் படத்தில் ரஜினியின் குழந்தை ஸ்கூலுக்கு போக அடம்பிடித்து ஆட்டம் காண்பிக்க வெறுத்து போயிருக்கும் சுருளி, ரஜினி வந்து என்ன என்று கேட்டதும் எஜமான் குழந்தையாச்சே என்று எரிச்சலை அடக்கியபடி "பாப்பா ஸ்கூலுக்கு போகமாட்டேன்னு சமர்த்தா அடம்பிடிக்குதுங்க" என்பார்.  அது நினைவுக்கு வருகிறது!

குட்டியிலிருந்தே எங்கள் வீட்டில் வளர்ந்தாலும், சுகுமார்தான் அதன் முதல் பிரியம்.  அடுத்து நான்.  அப்புறம்தான் மற்றவர்கள்.  மாமா, அப்பா சற்று தூரத்தில்!  அப்பாவுக்கு மோதி தன்னை முதலிடத்தில் வைக்கவில்லை என்று தோன்றி இருக்கும் என்று இப்போது தோன்றுகிறது.  ஏனென்றால் இரண்டாவதாக ஒரு செல்லம் வந்தபோது அதை மிகவும் நேசித்தார்.  எனக்கு சென்னைக்கு மாற்றலான சமயம் அதை நான் கண்டெடுத்து வீட்டில் விட்டேன்.  மோதி அதை ஜாக்கிரதையாக அணுகியது.  எதிர்க்கவில்லை, குரைக்கவில்லை, கடிக்கவில்லை.  ஆனால் அந்த புது வரவுக்கு ஏனோ மோதி கடைசிவரை எதிரியாகவே இருந்தது.  இரண்டின் ஜென்மமும் எங்கள் வீட்டில் கழிய வேண்டும் என்பது இறைவன் கட்டளை போலும்.  நான் உடனடியாக சென்னை வந்துவிட, இரண்டாவது - அதற்கு சாத்தி என்று ரைமிங்காக பெயர் வைத்திருந்தார் என் அம்மா - முரடாக வளர்ந்தது.  ஓவர் செல்லம் உடம்புக்கு ஆகாமல் போனது போலும்.  யாரையும் லேசில் பக்கத்தில் அணுக விடாது!

சாத்தி வருவதற்கு முன் உள்ள கதைக்கு வருகிறேன்.  மோதி ராத்திரி என் அருகில்தான், என் படுக்கையில்தான் படுக்கும்.  போர்த்திக் கொண்டு படுத்திருந்தால் போர்வையின் மீது போர்வையை நகர்த்த விடாமல் படுத்திருக்கும் என்பதோடு, கொஞ்ச நேரம் கழித்து ஒரு கையால் போர்வையைத் தூக்கி, உள்ளே வந்து என் கையில் தலை வைத்து படுத்து தூங்கி விடும்!  நான் ஆட்சேபித்திருந்தால் தனியே போய்ப் படுத்திருக்கும். பழகி இருக்கும்.  நான் செய்ததில்லை. மாமா சொல்வார் "அந்த போர்வைக்குள் ரெண்டு நாய் படுத்திருக்கு"

அப்படி படுத்திருந்த ஒரு இரவில் என்ன கனவு கண்டதோ, என்னவோ தெரியவில்லை, என் வலது கையின் நடுவில்..  மணிக்கட்டுக்கு மேல், முழங்கைக்கு கீழே சதைப் பகுதியில் வாயை வைத்து கடித்தது.  விழித்துக் கொண்டு மோதி மோதி என்கிறேன்.. கண்கள் மூடியிருக்க,  சில நொடிகள் கடித்த வண்ணம் இருந்தது.  இன்னொரு கையால் அதன் வாயைப் பற்றி கையை விடுவித்துக் கொண்டதும் அதுவும் விழித்துக் கொண்டது.  வலி ஒரு பக்கம், கோபம் ஒரு பக்கம்.  எழுந்தேன்.  மோதியா...  குற்ற உணர்வில் தலை குனிந்து எழுந்து ஒரு மூலையில் முடங்கியது பாருங்கள்...

இரண்டாவது சந்தர்ப்பம் அது சாப்பிடும்போது போய் அதன் தட்டில் கைவைத்து விட்டேன்.  எவ்வளவு பழகிய நாயாய் இருந்தாலும் அது சாப்பிடும்போது முன்னறிவிப்பில்லாமல் பின்னாலிருந்து தட்டில் கை வைக்கக்கூடாது.  சாப்பிட்டு முடித்து விட்டு அது அதற்கு முந்தைய வேளை போட்டு, மீந்து, காய்ந்திருந்த சோற்றுப் பருக்கைகளை சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்க, நான் பரிதாபப்பட்டு "அச்சச்சோ...   காய்ந்த சோறை எல்லாம் சாப்பிடுதே பாவம்.."  என்று தட்டை நகர்த்தி வசதி செய்யப் போனேன்.  'வவ்'  என்று ஆக்ரோஷமாக ஒரு நொடியில் என் இடது கை நடுவிரலையும் ஆள்காட்டி விரலையும்  ஒரு பிடிபிடித்து விட,  ஆள்காட்டி விரலிலிருந்து அதன் பல்லை நான் இன்னொரு கைவைத்து விடுவிக்க வேண்டியதாய் இருந்தது.  ரத்தம்!  மறுபடியும் மோதி குற்ற உணர்வில் தவித்துப் போனது.  நான் அதனுடன் ஒரு வாரம் வரை பேசவில்லை.  அது முதல் நாள் சாப்பிடவில்லை.  அப்புறம் மெதுவாக சாப்பிட தொடங்கியது.  நான் அதை கண்டு கொள்ளாததால் என்னைக் கண்டதும் அது எழுவதும், வாலாட்டுவதும் (தரைப்பார்த்து, தலை குனிந்து) நான் கண்டு கொள்ளாமல் போவதும் தொடர்ந்தது.  அப்புறம் மெதுவாய் கண்டு கொள்ளத் தொடங்கினேன்.  கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நிலைமை நார்மலானது.

முதல் முறை தொப்புளை சுற்றி 16 ஊசிகள் போட்டுக் கொண்டேன்.  இரண்டாவது முறை ஊசி போட்டுக் கொண்டு ஆறு மாதங்கள் ஆகாததால் 8 ஊசி மட்டும் போட்டுக் கொண்டேன்!

ஏனோ (!)அப்புறம் மோதி என்னை கடிக்கவில்லை.  நானும் எச்சரிக்கையாய் இருந்தேன்.  ஒருமுறை கடிவாங்குவேன் என்று எண்ணிய ஒரு சந்தர்ப்பத்திலும் அது மிக ஜாக்கிரதையாய் என்னை கடிக்காமல் தவிர்த்தது.  நான் வளர்த்த இன்னொரு நாயுடன் அது ஆவேசமாக குடுமிப்பிடி சண்டை போட்டபோது பொறுத்துப் பொறுத்துப் பார்த்து வேறு வழி இல்லாமல் நடுவில் புகுந்து விலக்கிய தருணம் அது.  எனக்கு கல்யாணம் ஆனதும் மதுரையில் வீடு மாற்றுகிறேன் என்று இரண்டையும் சென்னைக்கு என்னிடம் அனுப்பி விட்டார் அப்பா.  

புதிய வீட்டிலும், அப்புறம் சென்னையிலும் மோதிக்கு அதனுடன் ஜோடி சேர்ந்திருந்த சாத்திக்கு சுதந்திரம் கிடைக்கவில்லை.  வீட்டுக்குள் கட்டி போடப்பட்டு அவற்றின் சுதந்திரம் முடக்கப்பட்டிருந்தது.  குறுகிய எல்லைக்குள் அவற்றின் வாழ்க்கை நடந்தது.  அது நான் அவற்றுக்கு செய்த கொடுமை என்று இன்றும் எண்ணுகிறேன்.  அதனாலேயே அவற்றின் வாழும் நாட்கள் குறுகியது என்றும் நினைக்கிறேன்.  மதுரையில் பெரிய ஹாலில் புதிய வீட்டில் ஜன்னலில் அது கட்டப்பட்டு அதன் கண்ணெதிரே நீண்ட ஹாலின் கொஞ்ச தூரத்தில் நான் படுத்திருப்பதை மோதி அதிர்ச்சியுடன் பார்த்திருக்கும்.  இரவு படுக்கும் சமயம் கம்பியை ஆட்டி ஆட்டி, பாதி எழுந்து நின்று குழைவான குரலில் என்னை அழைத்திருக்கிறது.  அது இருக்கும் இடத்தில் Fan கிடையாது.  ஏனோ அதை என்னுடன் அப்புறம் படுக்க விடவில்லை நான்.  அதற்கு சுதந்திரம் கொடுக்காத என்னை கடவுள் மன்னிக்கட்டும்.

ஓரிரு வருட இதைவெளியில் இரண்டும் எங்களை விட்டுப் பிரிந்தன.  திருமணத்துக்குப் பின் இரண்டுக்கும் போதிய கவனம் நான் கொடுக்கவில்லை என்பதே காரணம் என்பது என் கணிப்பு.  அந்த நிமிடங்களை, நாட்களை சொல்ல முடியாது.  ஏதோ நெருங்கிய உறவு போனது போல துக்கம் மனதை பிசைந்தது. ஊரிலிருந்து அப்போ தொலைபேசியில் தழுதழுத்தார்.  அம்மா என்னைத் தேற்றினார்.  இரண்டாவது செல்லத்தை புதைத்தபோது எங்கள் அலுவலக காவலாளி உடனிருந்தார்.  குவார்ட்டர்ஸில் வீடு.  என் தோளை அணைத்தபடி அதட்டி அதட்டி என்னை சமாதானப் படுத்தினார்.  அவர் பாணி அது.  கடன் கேட்டால் கூட அதட்டல் ப்ளஸ் அதிகாரத்துடன் கேட்பார்!

இந்த இரண்டு செல்லங்களும் மறைந்த பிறகு பல வருடங்கள் எதுவும் வளர்க்காமல் இருந்தேன்..அப்புறம் பிரௌனியை வளர்க்கத் தொடங்கி அதனால் ஏற்பட்ட சில அனுபவங்களால் அதை கைவிட்டதை 'நாய்மனம்' பதிவில் கதை போல சொல்லி இருந்தேன்.  அப்புறம் வந்த பூனைக்குட்டி ஒன்று என்னுடன் பழகிய பாவத்திற்காக மரணதண்டனை அனுபவித்தது.  கீழ்வீட்டில் இருந்த இதயமில்லாத ஒரு குடும்பத்தால் நிறைவேற்றப்பட்ட தண்டனை அது.  அதையும் எழுதி இருக்கிறேன்.

இப்போது மருமகள் 'அப்பா..  நாய் வளர்க்கலாமா?' என்று கேட்கும்போது கொஞ்சம் பயமாகத்தான் இருக்கிறது.  எந்த ஒரு இடத்துக்கும், நல்லதோ, கெட்டதோ எல்லோரும் கிளம்பி சென்று விட முடியாது.  வீட்டில் இதற்கொரு ஆள் இருக்க வேண்டும்.  என் மாமனார் இறந்தபோது அந்த சோகத்தோடு கூட செல்லத்தை யாரிடம், எப்படி விட்டுவிட்டுப் போவது என்று கேள்வி வந்தது.   என் நண்பன் ஒருவனை வீட்டில் இதற்காக இருக்கச் செய்தேன்.  இதைப் பார்த்துக் கொள்ள இப்போது நிறைய ஹோம்ஸ் வந்து விட்டாலும், என் தங்கை தான் வளர்க்கும் செல்லத்தை அங்கே விட்டு விட்டு எங்கும் செல்லக் கூட மனம் இல்லாமல் இருக்கிறார்.   

எல்லாவற்றையும் விட வளர்ப்பது கூட எளிது.  பிரிவது கடினம்.

==========================================================================================

நியூஸ் ரூம் 

பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன் 

- நியூயார்க்: உடலிலிருந்து துர்நாற்றம் வீசுவதாக கூறி தங்களை விமானத்திலிருந்து கீழே இறக்கி விட்டதற்காக அமெரிக்கன் ஏர்லைன்ஸ் விமான நிறுவனத்தின் மேல் நிற வேற்றுமையை வலியுறுத்துவதாக வழக்கு தொடர்ந்திருக்கும் மூன்று கருப்பின பயணிகள்.

- சென்னை: நடிகர் கருணாஸ் பையில் 40 துப்பாக்கி குண்டுகள். சென்னையிலிருந்து திருச்சிக்கு விமானத்தில் செல்வதற்காக வந்த நடிகர் கருணாஸின் கைப்பையை பாதுகாப்பு சோதனைக்கு உட்படுத்தப்பட்ட பொழுது இரண்டு டப்பாக்களில் தலா இருபது துப்பாக்கி குண்டுகள் வீதம் நாற்பது குண்டுகள் இருப்பது தெரிய வந்திருக்கிறது. தன்னிடம் துப்பாக்கி இருப்பதாகவும், அதற்கான லைசென்ஸ் உள்ளது என்றும், அதில் பயன்படுத்த வாங்கிய குண்டுகள் அவை என்றும், அவைகளை வீட்டில் வைத்துவிட்டு வர மறந்து விட்டதாகவும் விளக்கமளித்தவர், அதற்கான ஆவணங்களையும் காட்டியுள்ளார். இருந்தாலும் அந்த துப்பாக்கி குண்டுகளோடு விமானத்தில் பயணிக்க அனுமதி மறுக்கப்பட, திருச்சிக்கு காரில் சென்றிருக்கிறார்.

- உத்திரபிரதேசம் லக்னோவில், மருத்துவர் ஒருவர் வீட்டில் திருட வந்த திருடன் ஏ.சி.யை போட்டுக்கொண்டு சுகமாக தூங்கிக் கொண்டிருந்திருக்கிறான். வாசல் கதவு உடைக்கப்பட்டிருந்தது பார்த்த அக்கம்,பக்கத்தினர் போலீசுக்கு தகவல் கொடுத்திருக்கிறார்கள். ஸ்தலத்திற்கு விரைந்து வந்த போலீசார் அவனை எழுப்பி கைது செய்திருக்கிறார்கள். - சிரிப்புத் திருடன்!

- அம்பானியை பின்னுக்குத் தள்ளி, ஆசியாவின் நம்பர் ஒன் பணக்காரராக உயர்ந்தார் அதானி!

- திருவனந்தபுரம்: கணவனோடு வாக்கிங் சென்று கொண்டிருந்த பெண்ணின் கழுத்தில் இருந்த சங்கிலியை மோட்டார் பைக்கில் வந்த ஒருவன் அறுத்துச் செல்ல முயன்றிருக்கிறான். அந்த முயற்சியில் சங்கிலி துண்டு,துண்டாகி விட்டது. அஸ்வதி என்னும் அந்தப் பெண் அவனுடைய கழுத்தையும், சட்டைக் காலையும் இறுக பற்றிக் கொண்டுருக்கிறார். மோட்டார் பைக் ஆசாமி அந்தப் பெண்ணையும் இழுத்துச் சென்றிருக்கிறான், ஆனால் பிடியில் தளர விடாத அஸ்வதி அவனை பைக்கிலிருந்து கீழே தள்ளியிருக்கிறார். இதை பார்த்துவிட்டு அந்த இடத்திற்கு வந்த பொது மக்கள் அவனுக்கு தர்ம அடி கொடுத்து அவன் விழுங்க முயற்சித்த சங்கிலியை மீட்டுத் தந்திருக்கின்றனர் - வீர மங்கை

==========================================================================================

போகன் சங்கர் இப்போதும் வலையில் எழுதுகிறாரா என்று தெரியவில்லை.  Face Book ல் அவர் எழுதியதிலிருந்து...

1) ஒரு இளம் எழுத்தாளருக்கு நான் நேற்று சொன்ன வாழ்க்கை அறிவுரை. நான் இளம் எழுத்தாளராக இருந்தபோது ஒரு பெண் எனக்கு கொடுத்த அறிவுரை அது.

"எல்லாத்துலயும் ஒரு' ஓ ஹென்றி ட்விஸ்ட் 'வச்சி எழுதுகிற உன்னோட பழக்கத்தை நீ கொஞ்சம் கஷ்டப்பட்டுக்கட்டுப்படுத்திக்கணும். உன்னோட காதல் கடிதத்தைக் கூட நான் திக்கு திக்குன்னு அடிக்கிற ஹார்ட்டோட தான் படிக்க வேண்டி இருக்கு!"

&&&&&&&&&&&&&&&

​

2) "பாஸ் எக்ஸிட்போல் பத்தி எல்லாம் ஒன்னுமே நீங்கள் சொல்ல மாட்டேங்கறீங்களே?"

" நான் இவங்க போடுற மிக்ஸிபோல் எல்லாம் நம்புறது இல்ல பாஸ். நானே சொந்தமா எனக்குத் தெரிஞ்ச பத்து பேர் கிட்ட ஒரு எக்ஸிட் போல் நடத்துனேன்."

"சரி?"

"அதுல ஒன்பது பேர் ஓட்டே போடல"

============================================================================================

                                

இதுவும் முகநூலில் படித்ததுதான்.  மம்மூட்டியின் கருத்து சரியானதே என்றாலும் எம் ஜி ஆரை மக்கள் 37 வருடங்கள் சென்றும் இன்னமும் மிக பலமாக, பிரியத்துடன் நினைவு வைத்திருக்கிறார்கள்.

“மக்களிடம் எதிர்பார்க்க முடியாதது...” - நடிகர் மம்மூட்டி பதில் வைரல்

சென்னை: “உலகம் அழியும் வரை மக்கள் தங்களை நினைத்துக் கொண்டேயிருப்பார்கள் என்று பலரும் கருதுகிறார்கள். ஆனால், அது உண்மையில்லை. யாருக்கும் அப்படி நடக்கப் போவதில்லை. மக்கள் உங்களை நினைக்க வேண்டும் என்று நீங்கள் எதிர்பார்க்க முடியாது” என்று நடிகர் மம்மூட்டி பேசியுள்ளார். அவரின் இந்த வீடியோ சமூக வலைதளங்களை ஆக்கிரமித்துள்ளது.

யூடியூப் சேனல் ஒன்றுக்கு மம்மூட்டி அளித்த பேட்டியின் சிறு பகுதி வெளியாகியுள்ளது. அதனை ரசிகர்கள் வைரலாக்கி வருகின்றனர். காரணம் மம்மூட்டியின் கருத்து ரசிகர்களை ஈர்த்துள்ளது. அந்தப் பேட்டியில், “நடிகர்கள் ஒரு கட்டத்தில் போதும் என முடிவெடுத்து திரையுலகிலிருந்து ஒதுங்கிக் கொள்வார்கள். நீங்கள் அந்த ‘போதும்’ என புள்ளிக்கு வந்துவிட்டதாக நினைக்கிறீர்களா?” என கேட்கப்பட்ட கேள்விக்கு, “இல்லை. நான் ‘போதும்’ என அயற்சி அடைந்ததாக நினைக்கவில்லை. என் கடைசி மூச்சு வரை நடித்துக் கொண்டிருப்பேன்” என்றார்.

‘இறுதி மூச்சுவரை சினிமாவில் நடித்துக் கொண்டிருப்பேன் என்கிறீர்கள். மம்மூக்காவை இந்த உலகம் எப்படி நினைவுகூர வேண்டும் என நினைக்கிறீர்கள்?’ என்ற கேள்விக்கு, “எத்தனை நாட்கள் அவர்கள் என்ன நினைத்துக் கொண்டிருப்பார்கள். ஒரு வருடம், பத்து வருடம், 15 வருடம் அவ்வளவு தான். உலகம் அழியும் வரை மக்கள் உங்களை நினைத்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும் என்று நீங்கள் எதிர்பார்க்க முடியாது. யாருக்கும் அப்படி நடக்கப்போவதில்லை.

மிகச் சிறந்த நபர்கள் கூட மிகச் சொற்பமாகவே நினைவுக்கூரப்படுகிறார்கள். ஆயிரக்கணக்கான நடிகர்களில் நானும் ஒருவன். அப்படியிருக்கும்போது எப்படி என்னை காலம் கடந்து நினைவுகூர்வார்கள்; அதற்கு எந்த உத்தரவாதமும் இல்லை. நீங்கள் மறைந்துவிட்ட பிறகு மக்களுக்கு உங்களை எப்படி தெரியும்? உலகம் அழியும் வரை தங்களை நினைத்து கொண்டேயிருப்பார்கள் என்று பலரும் கருதுகிறார்கள். ஆனால் உது உண்மையில்லை” என்றார்.

- தி இந்து தமிழ் திசை

ஸ்டனிஸ்லாஸ் பெரியநாயகம்

================================================================================================

எங்கே மழை என்று பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.  எங்கே கவிதை என்று குரல் கேட்டது...

சாதி பார்த்து தொகுதியில் 

வேட்பாளரை நிறுத்தும் 

அரசியல்வாதிக்கு 

தெரிவதில்லை 

மரமும் மழையும் 

ஒரு சாதி என்று..

மரங்கள் இல்லா தொகுதிகளில் 

மழை பொழிய 

மறுத்து 

வேறிடம் நகர்கிறது மேகக்கூட்டம்.

பசுமரங்களை இழந்து 

அபார்ட்மெண்டுகளாலும் 

அகண்ட சாலைகளாலும் 

நிறைந்த நகரம் 

மழையில்லா அனலில் 

நரகமாகிறது.

அடுத்த வருடம் முதல் 

ஆக்சிஜனுக்கும் பஞ்சம் வரலாம் 

அரசியல்வாதிகள் 

அவர்கள் வாக்குறுதியில் 

அதனைக் கூட 

இலவசமாக தர முன்வரலாம்.

இதற்கெல்லாம் 

ஆதிகாரணம் அவர்கள்தான் 

என்பதை மறந்து 

முட்டாள் ஜனங்கள் 

அப்போதும் அவர்களுக்கே 

வோட்டளிக்க முந்தலாம் 

============================================================================

மேலே நான் எழுதி இருந்த கவிதையில் முதல் நான்கு அடிகளை மட்டும் எடுத்து குடும்ப க்ரூப்பிலும் எங்கள் பிளாக் வாட்சாப் க்ரூப்பிலும் போட்டு, "என்று தொடங்கி மேற்கொண்டு 20 வரிகள் எழுதி உள்ளேன்.  என்னவாக இருக்கும்...?" என்று கேட்டிருந்தேன்.   ரஞ்சனி அக்கா வழக்கமான மசாலாவாக இல்லாமலிருந்தால் சரி என்று சொல்லி இருந்தார்.  சுஜாதா யக்ஞராமன் கீழே உள்ள கவிதையை எழுதி இருந்தார்!

சாதி பார்த்து வேட்பாளரை நிறுத்தும் 

அரசியல்வாதிக்கு தெரிவதில்லை

சாதி இரண்டொழிய வேறில்லை... 

பஸ்ஸில் காசில்லாமல் போகும் பெண்சாதி 

அந்த பஸ் காசில் buzz காணும் ஆண்சாதி 

சாதி இரண்டொழிய வேறில்லை... 

AC காரில் அப்பன் காசில் பெரிய பள்ளியில் படிக்காத முட்டாளும்

அப்பனிடம் இல்லாத காசினால் AC டவுசர் போட்டு பட்டினியோடு பட்டமும் வாங்கும் puththisaaliyum... 

சாதி இரண்டொழிய வேறில்லை... 

ரேஷன் கார்டில் சர்க்கரை வாங்காமல் வேஸ்ட் பண்ணும் மிடில் கிளாஸ்

அடையாள அட்டை இல்லாமல் ரேஷன் கார்டு இல்லாத கீழ்த் தட்டும்... 

சாதி இரண்டொழிய வேறில்லை... 

வீடு ஒழித்து வேலை தேடி நாயாய் அலைந்து ஒட்டில்லாத ஊரில் வாழும் ஐடி

வீட்டை விற்றேனும் தலைவனுக்கு நாலு கள்ள ஓட்டு போடும் கண்மணி

சாதி இரண்டொழிய வேறில்லை... 

தேர்தலும் வாக்குறுதியும் பேச்சில் மட்டுமே உள்ள கட்சியும் தலைவனும்

வயிற்றில் பசியும் கண்ணில் நம்பிக்கையும் மட்டுமே உள்ள தொண்டனும்

சாதி இரண்டொழிய வேறில்லை... 

நாட்டைப் புரிந்து கொள்ளாத அரசியலும்

அரசியலால் சூறையாடப் பட்ட நாடும்

நமக்கு தெரிகிறது... 

சாதி இரண்டொழிய வேறில்லை

அரசியலால் கற்றதும் பெற்றதும் ஒன்றுமில்லை

========================================================================================

கவர்ச்சி காட்டாமல் நடிப்புக்கு தீனி போடும் கதாபாத்திரம் அமைய வேண்டும் என சிலுக்கு ஆசைப்பட்டார். அலைகள் ஓய்வதில்லை படத்தில் அப்படி ஒரு வேடத்தை அவருக்கு பாரதிராஜா கொடுத்தார். இப்படத்தை பார்த்த எம்.ஜி.ஆர் முதல் பலரும், சிலுக்கு இதுபோன்ற வேடங்களில் தொடர்ந்து நடிக்கவேண்டும் என அவருக்கு அறிவுரை சொன்னார்கள். அவருக்கும் அந்த ஆசை இருந்தது.

ஆனால், தமிழ் சினிமா உலகம் அவரை கவர்ச்சி கன்னியாக மட்டுமே பார்த்தது. கிராமப்புற வேடங்களிலும், கவர்ச்சி நடனமாடும் பெண்ணாகவும் மட்டுமே அவருக்கு வாய்ப்புகள் கிடைக்க அவருக்கு வித்தியாசமான வேடங்களை கொடுத்தவர் ஒளிப்பதிவாளர் மற்றும் இயக்குனர் பாலுமகேந்திரா. அவரின் படங்களில் நகரத்து பெண்ணாகவும், பணக்கார பெண்ணாகவும் நடித்திருக்கிறார்.

பாலுமகேந்திரா இயக்கத்தில் கமல், ஸ்ரீதேவி நடித்த மூன்றாம் பிறை படத்திலும் கமல் மீது ஆசைப்படும் பணக்கார பெண்ணாக வருவார். பொன்மேனி உருகுதே என்கிற பாடலிலும் கவர்ச்சி நடனம் ஆடியிருப்பார். ஒருமுறை இந்த பாடலில் நடித்தது பற்றி பேசிய சிலுக்கு ‘பெரிதாக உடை எதுமில்லமால், காலில் செருப்பு கூட இல்லாமல், ஊட்டி குளிரில் அந்த பாடலில் கமலுடன் நான் நடனமாடியபோது கதறி அழுவேன். எல்லாவற்றையும் தூக்கி எறிந்துவிட்டு போய்விடலாம்’ என்று கூட நினைத்திருக்கிறேன்.

ஆனால், அப்பாடலை திரையில் பார்க்கும்போது அவ்வளவு அற்புதமாக இருந்தது. தியேட்டரில் அந்த பாடலுக்கு ரசிகர்கள் கொடுத்த வரவேற்பை பார்த்தபோது நான் பட்ட கஷ்டமெல்லாம் மறந்துபோனது. அந்த படத்திற்கு பின் அதுபோல எனக்கு நிறைய நல்ல வேடங்களும் கிடைத்தது’ என சில்க் ஸ்மிதா கூறியிருக்கிறார்.

===================================================================================

பொக்கிஷம்  :