சிறுகதை : அவன் அருளாலே - ஸ்ரீராம்

 முன்கதைச் சுருக்கம்!

சென்ற வருடம் தேன்சிட்டு தீபாவளி மலர் விவரம் பார்த்தபோது அதில் ராஜேஷ்குமார், ஆர்னிகா நாசர், தஞ்சை ஹரணி, ரிஷபன், காலச்சக்கரம் நரசிம்மா கதைகள் இடம்பெற்றிருப்பது தெரியவர, என் கதையும் அந்த வரிசையில் இடம்பெற்றால் எப்படி இருக்கும் என்று ஆசை வந்ததது.   நமக்குதான் புகழ் இல்லை, புகழ் பெற்றவர்கள் நிற்கும் வரிசையில் நாமும் நிற்கலாமே என்கிற பேராசை!  அனுப்பி இருக்க வேண்டிய கடைசி தேதி முதல் நாளுடன் முடிவடைந்திருந்தது.  நம் நண்பர்தானே என்று 'தளிர்' சுரேஷை கேட்டேன்.  'சரி அனுப்புங்க' என்றார் அவர்.  அனுப்பினேன்.  ஏற்றுக்கொண்டு வெளியிட்டார்.  இதழ் வெளிவந்ததும் அனுப்பி வைத்தார்.  பிரித்துப் பார்த்த எனக்கு அதிர்ச்சி.  

என் பெயரில் வெளிவந்திருந்த கதைக்கும் எனக்கும் சம்பந்தமே இல்லை.  நான் அனுப்பிய தலைப்பு இல்லை.  வசனங்கள் மாறி இருந்தன.  சில சம்பவங்கள் சேர்க்கப்பட்டிருந்தன.  எனக்குத் தெரியாத, பழக்கமில்லாத பாசுரம் சேர்க்கப்பட்டிருந்தது.  முடிவு முற்றிலும் மாறி இருந்தது.  ஒருநாள் முழுவதும் என் கோபத்தைத் தள்ளிப்போட்டும், ஆறாதிருக்கவே, தளிருடன் மெயிலில் சண்டையிட்டேன்.  மாற்றியவர் ஜூனியர் தேஜ் எனும் பொறுப்பாசிரியர் என்று தெரிந்தது.  அவர் கதைகள் எழுதுபவர்; சில புத்தகங்கள் வெளியிட்டிருப்பவர்.  ஒருவகையில் என் உறவினரும் கூட.  

இருக்கட்டும், என்னிடம் சொல்லாமல் கூட எப்படி என் படைப்பை மாற்றலாம்?  ஓரிரு வரிகள் என்றால் கூட பரவாயில்லை..   தலைப்பை மாற்றி, முன்பின் மாற்றி, எக்ஸ்டரா வசனங்கள் சேர்த்து, மற்றும் முடிவை மாற்றி..

சில சண்டைகளுக்குப் பின் தளிர் என் வாதத்தை ஏற்றுக்கொண்டு நான் அனுப்பிய கதையையே அப்படியே போட்டு வேறொரு மின்னிதழ் அனுப்பி வைத்தார்.  அநேகமாக மாற்றப்பட்ட அந்த மின்னிதழ் எனக்கு மட்டும்தான் அனுப்பப்பட்டிருக்கும் என்றும் நினைக்கிறேன்.  எப்படியோ ஒரு கசப்பான அனுபவம்.  நான் அனுப்பி இருந்த ஒரிஜினல் கதையை இன்று செவ்வாய்க்கு கதையாக வெளியிடுகிறேன்.

அவன் அருளாலே  

- ஸ்ரீராம் -

"அடடே...   ரங்கா...எப்படி இருக்கே... பார்த்து நாளாச்சு.."  V R மாலில் சுற்றிக் கொண்டிருந்தபோது எதிரே ரங்கனைப் பார்த்ததும் சந்தோஷமானான் குமார்.

ரங்கனும் சட்டென புருவம் உயர்த்தி, அடையாளம் கண்டு விழிகளையும் உதடுகளையும் மலர விட்டான். 

"ஹேய் குமார்...   எத்தனை நாளாச்சு பார்த்து.."

"நாளா?  வருஷங்கள் ஆச்சு...  ஸ்ரீதர் பையன் கல்யாணத்துல பார்த்தது.. அப்புறம் நீ திருநெல்வேலி பக்கம் போயிட்டே... "

"அட..  ஆமாம்..  ஸ்ரீதர் பையன் கல்யாணம் திருப்பதியில நடந்தது ...   நான் போன மாசம் சென்னை வந்துட்டேன். அப்புறம் நாம ஃபோன் கூட பண்ணிக்கறதில்ல ஆமாம், அப்புறம் திருப்பதி மறுபடி போனியா நீ?"

"இலலேடா...   வா...  அப்படி உட்கார்ந்து பேசுவோம்."

Food Court பக்கமாக ஒதுங்கி, காலியாக இருந்த இருக்கைகளில்  உட்கார்ந்தார்கள். 

"இரு வர்றேன்"

வடை போண்டா போல ஏதாவது கிடைக்கிறதா என்று பார்க்க சங்கீதா பக்கமாக சென்றான் ரங்கன்.

குமாருக்கு ஐந்து வருடங்களுக்கு முன் நடந்தது நினைவில் Fast Forward ல்  ஓடியது.

ஸ்ரீதர் மகனுக்கு கல்யாணம் என்று  பத்திரிகை கொடுத்திருந்தான்.  ஏதோ வேண்டுதலால், கல்யாணம் திருப்பதியில்.  ஆனால் கோவிலில் அல்ல, வெளியில் ஒரு மண்டபத்தில். 

"நல்லவேளை, பெருமாளை சேவிச்சு நாளாச்சேன்னு மனசுல தோணித்து...  கூப்டுட்டான்.." என்றான் ரங்கன்.  குரலில் உற்சாகம் பொங்கியது.

"அவன் கூப்பிடலைடா...   ஸ்ரீதர் கூப்பிட்டிருக்கான்.."  சிரித்தான் குமார்.

"போடா...  இப்படி வாய்ப்பு வர்றதே பெருமாளால்தான்...  கோவிந்தா..  வர்றேன்ப்பா..."  மேல் நோக்கி கும்பிடு போட்டான் ரங்கன். 

ரங்கன், ஸ்ரீதர் பையன் கல்யாணத்தைப் பற்றி பேசியதைவிட, அதற்கான ஏற்பாடுகளை விட கோவில் ஏற்பாடுகளைத்தான் பெரிதாக செய்து கொண்டிருந்தான்.

"ஆன்லைன்ல தரிசன டிக்கெட் புக் பண்ணிடுங்க...   கல்யாணத்துக்கு போய்வர மூன்று வண்டி அரேன்ஜ் பண்ணி இருக்கோம்" என்றாள் சரோஜா, ஸ்ரீதர் மனைவி.

குமார் ரங்கனிடம் வந்தான். "டேய் ரங்கா..  ஆன்லைன்ல புக் பண்ணணுமாமே...  எனக்கு பழக்கமில்லை...   எங்களுக்கும் சேர்த்து நீயே பண்ணிக் கொடுத்துடேன்.."

"இங்கேயே இரு..  நான் கேட்கற விவரங்கள்லாம் கொடு..  யார் யார் வர்றீங்க?  எத்தனை பேர் வர்றீங்க?  ஒரு ஆளுக்கு முன்னூறு ரூபாய் ஆகும்"

"மாமியார் இதைச் சொன்ன நாளிலிருந்தே எக்ஸைட் ஆயிட்டா...   ஏற்கெனவே சொல்லிக்கிட்டு இருந்தா...  முடியலைன்னாலும் பெருமாளை கும்பிட்டே  ஆகணும்னு அவங்களும் வர்றாங்க...   ஸோ அஞ்சு பேர்"

"குட்...   பெருமாள் உங்க எல்லோரையுமே கூப்பிட்டிருக்காரா?" என்று கேட்டபடியே அவர்களுக்கு ஆன்லைனில் நேரம் பதிவு செய்தான் ரங்கன்.

"ஸ்ரீதர் என்னைக் கூப்பிட்டான்.  நானும் என் பொண்டாட்டியும் கிளமபறதா இருந்தோம்.  மாமியாரும் வர்றேன்னா..  பொண்ணு, பையனையும் சேர்த்து எல்லோரையுமே நான்தாண்டா அழைச்சுக்கிட்டு வர்றேன்"  சிரித்தான் குமார்.

"அப்படி சொல்லாதேடா...   அவன் அருளாலே அவன் தாள் வணங்கி..."

"டேய் அது சிவனுக்கு சொல்றதுடா...  நீ பார்க்கப் போறது பெருமாள..  அதுவும் ஸ்ரீதர் பையன் கல்யாணம் முடிஞ்சு.."

"நான் மட்டுமா, நீங்களும்தாண்டா...   மேலும் அர்த்தம்தாண்டா முக்கியம்..  அவன் அழைக்காமல் போக முடியுமா சொல்லு.."

"சரிப்பா...  அப்படியே இருந்துட்டு போகட்டும்..  நான் ஸ்ரீதர் பையன் கல்யாணத்துக்கு வர்றேன்.  அப்படியே பெருமாளையும் பார்த்து ஒரு அட்டெண்டன்ஸ் போடறேன்...  போடறோம்...   நாங்க அஞ்சு பேர் இல்லையா?"  மறுபடி சிரித்தான் குமார்.

திருப்பதியில் திருமணம் சிறப்பாக நடந்து முடிந்தது.  திருமணத்துக்கு முதல் நாளே ரங்கனும் அவன் மனைவியும் சென்று பெருமாளை ஒரு முறை பார்த்து விட்டு வந்து விட்டதை பூரிப்புடன் சொன்னார்கள்.  இலவச தரிசனம் காலியாக இருந்ததாம்.  

திருமணம் முடிந்து மண்டபம் காலி பண்ணிக் கிளம்பினார்கள்.  தரிசனத்தை முடித்துக்கொண்டு அப்படியே சென்னை திரும்புவதாக ஏற்பாடு. ஸ்ரீதர் எல்லோருக்குமாய்ச் சேர்த்து மூன்று ட்ராவலர் வண்டிகள் ஏற்பாடு செய்திருந்தான்.  மூன்று டிரைவர்களும் இவர்களை எல்லாம் இறக்கிவிட்டு,  தாங்கள் கோவிலிலிருந்து தரிசனம் முடிவந்து வெளியே வரும் இடத்தில் நிற்பதாய்ச் சொல்லி சென்று விட்டார்கள்.  ஆதார் கார்ட் நகல் தவிர, அலைபேசி உட்பட, எல்லாவற்றையும் வண்டியில் வைத்து அனுப்பி விட்டார்கள். 

ஸ்ரீதர் எல்லோரிடமும் ஏதோ பேப்பரை வாங்கிக் கொண்டிருந்தான்.  டிக்கெட் சைஸை விட அது பெரிதாக இருந்தது.  அருகில் சென்று குமாரும் தங்கள் ஆதார் கார்ட் நகல்களை அவனிடம் கொடுக்க, ஸ்ரீதர் கேட்டான், " ஆன்லைன் டிக்கெட் பிரிண்ட்டவுட்  எங்கே?"

"அதை எடுக்கலையே....    யாரும் சொல்லலையே...."

"ஏன், உனக்குத் தெரியாதா குமார்?" - ரங்கன் கேட்டான். 

"தெரியாதுடா"

"நீ எதுவும் எடுக்கலையா?" மகனிடம் கேட்டான் குமார்.

"நீ ஒன்றும் சொல்லலையேப்பா..."

"செல்லில் காபி இருக்கேடா... டிரெயின்ல எல்லாம் அப்படிதானே காட்டுவோம்?"

"செல் எங்கே இருக்கு?  வண்டில போயிடுச்சே...  அது கைல இருந்தாலுமே வெளில வாங்கி வச்சுடுவாங்களேடா.." என்றான் ரங்கன்.

நேரமாகிக் கொண்டிருந்தது. 

"எல்லோருக்கும் நேரமாகுது குமார்...   ஒரு செட்டை உள்ளே அனுப்புகிறேன்" - ஸ்ரீதர்.

எல்லோரும் குமாரைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க, மனைவியும்,  காது சரியாகக் கேட்காத மாமியாரும், உள்ளே செல்லும் நபர்களுடன் சேர்ந்து உள்ளே செல்ல  தயாராக அவர்கள் அருகில் நின்று கொண்டிருந்தார்கள்.

ஸ்ரீதர் மென்மையாக அவர்களை விலக்கி குமார் அருகே அனுப்பி விட்டு மற்றவர்களை உள்ளே அனுப்பினான்.  அவனும் உள்ளே செல்லத் தயாராகும் முன்பு குமாரிடம் வந்தான்.  "இன்னும் 45 நிமிஷத்துல தரிசன டைம்...  இங்கே எங்காவது நெட் சென்டர் இருந்தால் சட்டென ஒரு ஜெராக்ஸ் எடுக்க முடியுதா பார்...   எடுத்துட்டா உள்ளே வா...  அங்கே இருப்போம்"

குமாரின் மகன் ஒருபுறமும் இவன் ஒருபுறமும் ஓட, மனைவி அம்மாவுக்கு நிலைமையை விளக்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

நேரம் சென்று கொண்டிருக்க, மகன் மெதுவாக நடந்து வந்தான்.  "என்னடா... ஜெராக்ஸ் எடுத்துட்டியா?"

"எப்படிப்பா...  எடுக்க முடியல..  புது ப்ராப்ளம்.... நாம இப்போ இருக்கறது வேற ஸ்டேட்...  மெயிலில் லாகின் பண்ணினால்,  ஆந்திராவில் 'எங்கோ உன் மெயிலை யாரோ லாகின் செய்கிறார்கள்.  நீதானா வேற யாராவதா?  நீதான்னா மொபைல்ல ஒரு OTP வந்திருக்கும்...  அதை இங்கே கொடு'  அப்படீன்னுது"

"கொடுக்க வேண்டியதுதானே?" - கேட்கும்போதே குமாருக்கும் நிலைமை விளங்கியது.    மொபைல் பையில் இருக்கிறது.  பை வண்டியில் இருக்கிறது.  வண்டி எங்கே இருக்கிறது என்றே தெரியாது.  அது எந்தப் பக்கம் இருக்கிறது என்று கேட்டால்,  'அந்தப் பக்கமாக சுற்றிச் செல்ல வேண்டும்..  இரண்டு மூன்று இடங்கள் இருக்கின்றன' என்றார்கள்.  மாமியாரின் ஏமாற்றம் கண்களில் கண்ணீராக வெளிவந்தது.  மனைவி ஆற்றாமையுடன் மற்றவர்கள் உள்ளே சென்ற பாதையைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.  மகள் எங்கோ சென்று விட்டு வந்தாள்.  

"'ஃப்ரீ தர்ஷன்' கியூ பார்த்தேன்..  அது வழியாகவாவது போகலாமான்னு...   ஊ..  ஹூம்..  சான்ஸே இல்லை"

அங்கு வாசலில் நின்றவர்களிடம் குமார் கெஞ்சிப் பார்த்தான்.  மறுத்து விட்டார்கள்.  இரண்டு மூன்று செல்வாக்கான மனிதர்களைத் தெரியும்தானே.  ஆனால் அவர்களின் தொடர்பு எண் மொபைலில் அல்லவா இருக்கிறது?

செயலற்று நின்றிருந்தான் குமார்.  இதற்குள் அரை மணி நேரம் ஓடி இருந்தது.

"அப்படியே பெருமாளையும் பார்த்து ஒரு அட்டண்டன்ஸ் போட்டுட்டு வந்துடுவேன்.."  தன் குரல் தனக்குள்ளேயே கேட்பது போல இருந்தது.  'எங்கே...   உள்ளே சென்றால்தானே அட்டெண்டன்ஸ் போட?'   நிமிர்ந்து கோபுரத்தைப் பார்த்தான்.  

'இப்படி கூட நடக்குமா?'

வாசல் வரை அனுமதித்ததற்கு மனதுக்குள் நன்றி சொன்னான்.  சுற்றி வந்த வண்டிகளில் வந்த ஜீப் ஒன்றை நிறுத்தினான்.  அதில் ஏறி தாங்கள் வந்த வண்டியை தேடத் தொடங்கினான்.  மாமியார் மட்டும் பெருமாளிடம் முறையிட்டு புலம்பிக் கொண்டே வந்தாள்.  திருவேங்கடத்தானை தரிசிக்க முடியாத ஏமாற்றம் அவள் புலம்பலில் இருந்தது.  தங்கள் வண்டியை எப்படி தேடுவது என்கிற கவலை குமாருக்கு.  

ஏதோ துக்கம் காரணமாக கோவிலுக்குள் வரக்கூடாது என்ற காரணத்தால் உள்ளே வராமல் போன இரண்டு வயதான தம்பதியர்கள் வழியில் கண்ணில் பட்டார்கள்.  இவர்கள் வண்டியில் வந்தவர்கள்தான் அது என்று மகனும் மகளும் அடையாளம் கண்டார்கள்.  அவர்கள் உதவியுடன் வண்டியை அடைந்து, ஏறி அமர்ந்து மற்றவர்களுக்காக காத்திருக்கத் தொடங்கினார்கள்.

மனதுக்குள் வெறுமையாக உணர்ந்தான்.

அடுத்த 10 நிமிடங்களில் தரிசனம் முடிந்து திரும்பி வந்த குழுவில் இருந்த ஸ்ரீதரிடம் நிலைமையை சொல்லிக் கொண்டிருந்தபோது ரங்கனும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான்.  கேலியாகச் சிரிப்பான் என்று எதிர்பார்த்தான் குமார்.  ரங்கன் முகத்தில் வருத்தம்தான் தெரிந்தது.

ரங்கன் இரண்டு செட் சாம்பார் வடையுடன் வருவதைப் பார்த்தான் குமார்..  ரங்கன் இவன் அருகில்  உட்கார்ந்தான்.  இவனிடம் ஒரு கப்பை வைத்தான்.

"நீ அப்புறம் திருப்பதி போனியா?' குமார் ரங்கனிடம் கேட்டான்.

"மாசா மாசம் போயிட்டு வர்ரேண்டா...  நாம பார்த்துண்டப்புறம் அடுத்த வருஷமே கொரோனா வந்துடுச்சு இல்லையா?  அந்த காலகட்டத்துல  அங்கே போகவே முடியலைன்னு ரொம்ப வருத்தமா இருந்தது.  அந்த பயமும் தடையும் நீங்கிய பிறகு மாசா மாசம் போய் தரிசனம் பண்ணிட்டு வந்துடறோம்.   நீ?"

"இன்னும் இல்லடா..."

"இன்னும் போகலையா?"

"ஊ...ஹூம்" - உதட்டைப் பிதுக்கினான் குமார்.

"ஏண்டா...  இப்போ போகலாமே...."

குமார் நிமிர்ந்து பார்க்காமல் பதில் சொன்னான்.

"மாமியாரால எப்படியும் வரமுடியாது.  90 வயசாயிடுச்சு.  தள்ளாமை.  சிரமம்.  நான் அவன் கூப்பிடட்டும்னு காத்துகிட்டு இருக்கேன்.  நான் வரணும்னு நேரம் வந்தா  எப்படியாவது என்னை அங்கே வரவழைச்சுடுவான் இல்லையா?"