வியாழன் விருந்து – நெல்லைத் தமிழன்

 வியாழன் விருந்து – நெல்லைத் தமிழன்

சில நேரங்களில் நாம் பத்திரிகையின் ஒரு வடிவத்திற்குப் பழகியிருப்போம். அது மாறினால் நம்மால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது. பொதுவா மாறுதலுக்கு நம் எல்லோரும் பழக்கப்பட்டவர்கள் அல்லர். ஏதேனும் மாறினால், பழசு மாதிரி வராது என்றுதான் நமக்குத் தோன்றும். மனைவியே நல்லா வெந்தயக் குழம்பு வைத்து எப்படி இருக்கு என்று கேட்டால், ரொம்ப நல்லா இருக்கு, இருந்தாலும் அம்மாவின் கைப்பக்குவம் மிஸ்ஸிங்கோ என்று தோணுது, என்று உண்மையைச் சொல்லி மாட்டிக்கொள்வோம்.  குமுதம் மற்றும் விகடன் இதழ்களின் நெடுங்கால ஆசிரியர்கள் மாறியபோது, நமக்கு அந்தப் பத்திரிகை ரசிக்கவில்லை (எனக்கு ரசிக்கவில்லை). அதனால்தான் ஸ்ரீராம், ஒரு வியாழன் பகுதியை நீங்க பண்ணுங்க என்று சொன்னபோது, எனக்கு எழுதமுடியும் என்ற நம்பிக்கை வரவில்லை. ஒரு தடவை ஸ்ரீராம் தவிர்க்கமுடியாமல் ஒரு வியாழன் பகுதி எழுதாதபோது, அன்று ஒரு சில பகுதிகளை நான் எழுதினேன். அப்போதுதான் எழுதுவது எவ்வளவு கடினம் என்று எனக்குத் தோன்றியது (எழுதுவது அல்ல, கதம்பமாக ஒரு நாள் பதிவை எழுதுவது). இதற்கு நமக்கு தொடர்ந்த படிக்கும் பழக்கம் இருக்கவேண்டும். ஸ்ரீராமுக்கு இயல்பாக எழுத வருவதால், கடைசி நேரத்தில்கூட ஒரு கட்டுரையை எழுத முடிகிறது. ஒரு வியாழன் முயற்சிக்கலாமே என்று எண்ணியதன் விளைவுதான் இன்றைய பதிவு. 

அனுபவம் - வியாழன் விருந்து 

தூய சவேரியார் கல்லூரியில் நான் இளங்கலை பட்டப்படிப்பு படித்தேன். சவேரியார் பள்ளியும், கல்லூரியும் முழுவதுமாக, இது கிறித்துவர்களுக்கானது என்ற எண்ணத்தைத் தோற்றுவிக்காத காலம் அது. எங்களுக்கு மாரல் வகுப்பு என்று ஒன்று வாரம் ஒரு முறை உண்டு. ஒரு பாதிரியார்தான் அந்த வகுப்பை எடுப்பார் (கல்லூரியில் நன்னெறி வகுப்பா என்று ஆச்சர்யப்படாதீர்கள்). அவர் அன்றைய வகுப்பை நடத்திய பிறகு சில கேள்விகள் கேட்டு நன்றாக பதில் சொன்னால் ஒரு சிறிய பரிசு எப்போதாவது தருவார். அது சிறிய, உலோகத்தினாலான சிலுவையில் இருக்கும் இயேசு சிலை. வருடத்திற்கு ஒரு முறை கல்லூரி முழுவதும் மாரல் வகுப்பிற்கான பரீட்சை வைத்து முதல் மதிப்பெண் எடுக்கும் மாணவனுக்கு ஒரு பரிசு கொடுப்பார்கள். அப்படி நான் கண்ணதாசன் எழுதிய இயேசு காவியம் என்ற புத்தகத்தை பரிசாகப் பெற்றிருக்கிறேன்.   

கல்லூரியில் மதியம் 1 மணி நேரம் இடைவேளை இருக்கும் (மதிய உணவுக்கு). இதை எப்படி மாணவர்களுக்கு உபயோகமாகச் செய்யலாம் என்று யோசித்த பேராசிரியர்கள் சிலர், வியாழன் அன்று மாத்திரம், வெளியிலிருந்து யாரையாவது கூப்பிட்டு கல்லூரியின் ஒரு ஹாலில் 1 ¼ - 2 வரை பேசச் சொல்வார்கள். விருப்பப்படும் மாணவர்கள் கலந்துகொள்வார்கள்.  சர்கஸ் வைத்து நடத்துபவர், விளையாட்டில் சாதனை புரிந்தவர் என்று வித விதமானவர்கள் பேசுவார்கள். எல்லா வியாழனிலும் கலந்துகொண்ட நினைவு இல்லை. எல்லா வியாழனும் நடந்ததாகவும் நினைவு இல்லை.  ஆனால் அதற்குப் பெயர் ‘வியாழன் விருந்து’ 

கல்லூரியில் தமிழ் பேராசிரியர்களால், திரைப்படத்தை எப்படி ரசிப்பது என்பதற்காக, பத்து நாட்கள், புகழ் பெற்ற திரைப்படங்களைத் திரையிட்டு, அவற்றின் சிறப்புகளை விளக்கி ஒரு நிகழ்வு நடந்தது. கலந்துகொள்கிறவர்கள் பணம் கட்டிக் கலந்துகொண்டனர். 

பாளையங்கோட்டையை, தமிழகத்தின் கேம்ப்ரிட்ஜ் என்று அழைப்பார்கள். அங்கு ஏகப்பட்ட பள்ளிகள், கல்லூரிகள் உண்டு. தூய சவேரியார், தூய யோவான், சாராள் டக்கர், சதக்கத்துல்லா கல்லூரிகளும்,  ஆசிரியர்கள் பயிற்சிக்  கல்லூரியும், பள்ளிகளில், தூய சவேரியார், இக்னேஷியஸ் கான்வெண்ட், கதீட்ரல், ரோஸ் மேரி, தூய யோவான்… என்று பெரிய லிஸ்ட் உண்டு. பெரும்பாலும் கிறித்துவ சமயத்தினரால் நடத்தப்பட்டது. 

நான் படித்த கல்லூரியில்தான் என் அப்பா, அவர் சகோதரர்கள் படித்தனர். அந்தக் கல்லூரியில்தான் என் மாமனார் (futureல் அப்படி ஆகப்போகிறவர்) துறைத் தலைவராக வேலைபார்த்தார். என் பெரியப்பாவும் கணிதப் பேராசிரியராக சவேரியார் ஆசிரியர் பயிற்சிக் கல்லூரியில்  வேலை பார்த்தார்.

நான் பள்ளி, +1/+2 மற்றும் கல்லூரி ஹாஸ்டலில் இருந்திருக்கிறேன். மூன்று வெவ்வேறு ஹாஸ்டல். மாணவர்களுக்கு எல்லா விளையாட்டையும் அறிமுகப்படுத்திவிடுவார்கள். அனேகமா எல்லோரும், ஹாக்கி, வாலிபால், கால்பந்து, கூடைப்பந்து, வளை பந்து (டென்னிகாயிட்) என்று தினமும் அட்டவணைப்படி அந்த அந்தக் குழுக்களுடன் விளையாடணும். வருட முடிவில், ஹாஸ்டல் மாணவர்களை நான்கு பிரிவுகளாகப் பிரித்து அவர்களுக்கிடையே இந்த எல்லாப் விளையாட்டுகளிலும் போட்டி வைத்து வெற்றி பெறும் குழுவிற்கு பரிசுகள் கொடுப்பார்கள். ஹாஸ்டல் டே என்று கொண்டாடப்படும் அந்த தினம் மிகவும் கோலாகலமாக இருக்கும். +1, +2வில் ஓவியப் போட்டிகளில் கலந்துகொள்ள ஆரம்பித்து, தூய சவேரியார் பள்ளியின் நூற்றாண்டு விழாவில் மாவட்ட அளவில் ஓவியத்தில் இரண்டாம் பரிசு வாங்கினேன். அதற்கான விழாவில், ம.பொ.சிவஞானம் அவர்கள் கையால் பரிசு பெற்றேன்.

காலம் மாறிவிட்டது. இருபது வருடங்களுக்கு முன்பு (நான் அங்கு படித்தது 45 வருடங்களுக்கு முன்பு) ஹாஸ்டல் வார்டன் ஃபாதர் சிகாமணி அவர்களை அவருடைய பாதிரியார்கள் ஹாஸ்டலில் பார்த்துப் பேசிக்கொண்டிருந்தேன். அவர் சொன்னார், உங்க காலம் மாதிரி வராது. இப்போதெல்லாம் பசங்களை கண்டிக்க முடிவதில்லை, படிங்க என்று அக்கறையோடு சொல்ல முடிவதில்லை. ஃபாதர், சிஸ்டர் பேரைச் சேர்த்து சுவர்களில் எழுதிடறாங்க. இல்லைனா, தூக்குப் போட்டுக்கிட்டு, அதற்குக் காரணம் நீங்கதான் என்று லெட்டர் எழுதிவச்சுடுவேன் என்று பயமுறுத்துகிறார்கள் என்றார். 2006ல் நிலைமை அப்படி என்றால், இப்போது எப்படி இருக்குமோ. 

எத்தனை எத்தனை ஆசிரியர்களின் தொடர்ந்த கவனிப்பு மற்றும் அக்கறையால் நாம் இந்த நிலைமைக்கு வந்திருப்போம். 

இந்த அனுபவங்களையே ஒரு தொடராக எழுதலாம்.  

பக்தி – வாரம் ஒரு பாசுரம் 

பன்னிரு ஆழ்வார்களில் கடைசியானவர் திருமங்கையாழ்வார்.  குரு பரம்பரை என்று வைணவப் பெரியோர்களால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட காலத்தின்படி, கலியுகத்தின் 398வது வருட த்தில் கார்த்திகை மாதத்தில் பிறந்தவர் இவர். தன்னுடைய பிரபந்தங்களில் பாடிய அரசர்கள் பெயர், அவருடைய வரலாறு இவற்றை வைத்துப் பார்க்கும்போது கிபி 8-9ம் நூற்றாண்டில் பிறந்தவர். பிறந்த ஊர், திருகுறையலூர். சோழ அரசனின் படைத் தலைவராகப் பணியாற்றியவர். வலிமை மற்றும் திறமை காரணமாக சோழ மன்னனால் ஆலி நாட்டுக்குத் தலைவரானார். பரகாலன் என்ற பட்டமும் பெற்றார்.  குமுதவல்லி என்ற பெண்ணின் மீது கொண்ட ஆசை காரணமாக, அவளை மணக்க மனம் கொண்டார். குமுதவல்லி விதித்த நிபந்தனைப்படி, வைணவராக ஆனார். ஒரு வருடம் தினமும் 1008 வைணவர்களுக்கு உணவளிக்க ஆரம்பித்தார்.  அன்ன தானத்தில் பொருள் அழிவுற்றதால், அரசனின் திறையில் கைவைக்க, சோழ அரசன் இவரைச் சிறையிலிட, பிறகு பெருமாளின் அருளால் புதையல் பெற்று அரசனுக்கு அளிக்க, சோழ அரசன் இவருடைய பெருமை அறிந்து விடுவித்தான். இன்னும் பணப்பற்றாக்குறை அதிகரிக்க, வழிப்பறி செய்து பொருளீட்டினார். முன் வினைப் பயனால், இறைவனே தேவியுடன் மணமகன் போல வந்து பரகாலனை ஆட்கொண்டார். இவர் 86 வைணவ திவ்யதேசங்களைப் பாடியிருக்கிறார். இவருக்கு அடுத்தபடியாக ஆழ்வார்களில் முக்கியமானவராகப் போற்றப்படும் நம்மாழ்வார் சுமார் 36 திவ்யதேசங்களையே பாடியுள்ளார். நாலாயிர திவ்யப் பிரபந்தத்தில் இவர் 1253 பாசுரங்களைப் பாடினார்.  அதில் ஒரு பாசுரம் இன்று பார்ப்போமா? 

வாடினேன் வாடி வருந்தினேன் மனத்தால்* பெரும் துயர் இடும்பையில் பிறந்து

கூடினேன் கூடி இளையவர் தம்மோடு* அவர் தரும் கலவியே கருதி

ஓடினேன் ஓடி உய்வதோர் பொருளால்* உணர்வு எனும் பெரும் பதம் தெரிந்து

நாடினேன் நாடி நான் கண்டுகொண்டேன்* நாராயணா என்னும் நாமம் 

இடும்பை-சரீரம். அளவில்லாத துக்கங்களுக்குக் காரணமான உடம்பில் பிறந்து, ஆத்மா வேறு உடல் வேறு என்ற வித்தியாசம் தெரியாததால், அழகிய பெண்களுடன் கூடி, அவர்கள் தரும் சிற்றின்பத்தில் ஆசைப்பட்டு, அந்தப் பெண்கள் போன வழியே ஓடித் திரிந்தேன். அதனை எண்ணி மனம் வருந்தினேன். காலமெல்லாம் வாடிக்கிடந்தேன்.  அப்படிக் கிடந்த காலத்தே, எனக்கு இறைவன் அருளால் ஞானம் பிறந்தது. அதனால் நன்மை தீமைகளை ஆராய்ந்து, நம்மைக் கடைத்தேற்றும் மந்திரம், நாராயணா என்ற நாமமே என்பதைப் புரிந்துகொண்டேன்.  அதாவது திருமந்திரத்தைப் பெற்றேன் என்கிறார் ஆழ்வார்.

சரீரம் என்பது வேறு ஆத்மா என்பது வேறு. “நான்” என்று சொல்லும்போது அது ஆத்மாவைக் குறிக்கும். எனது என்று சொல்லும்போது அது உடலைக் குறிக்கும். ஆத்மா, ஜீவாத்மா, பரமாத்மா என்று இரு வகைப்படும். உயிருள்ளவைகளில் ஜீவாத்மா இருக்கிறது. அதன் அளவு, நெல் முனையில் நூறில் ஒரு பங்கு-அதாவது மிக மிகச் சிறியது என்று சொல்கின்றனர். இது மனிதர்கள், விலங்கு, பறவை, மரம் செடி கொடி என்று எல்லாவற்றிர்க்கும் பொருந்தும். இந்த ஜீவாத்மா, கர்ம வினையைக் கழிக்கும் இந்தப் பிறப்பில், மேலும் கர்ம வினைகளைச் சேர்த்துக்கொள்ளாமல், பரமாத்மாவை அடைய, நாராயணா என்ற திருமந்திரத்தைப் பற்றிக்கொள்ளவேண்டும் என்பது ஆழ்வார் நமக்குச் சொல்வது. 

இப்படி இறைவன் திருவடிகளை, அவன் நாமத்தையே அனுதினமும் சொல்லி, பற்றிக்கொள்ளாமல் இருந்தால், நம் வாழ்வு, ஊமையன் கண்ட கனவைக்காட்டிலும் வீணாகப் போய்விடும். 

நான் பார்த்த திரைப்படம் -  - Dude டூட் 

எங்கள் பிளாகில், ஒரு பதிவில், இந்தத் திரைப்படத்தின் கரு நன்றாக இல்லை, தாலியின் மகிமையையே இயக்குநர் கெடுத்துவிட்டார் என்று நடிகர்/இயக்குநர் பாக்கியராஜ் அவர்கள் சொல்லியிருந்ததையும் சேர்த்து கழுவி ஊற்றியிருந்தார்கள். நெட்ஃப்ளிக்ஸில் வந்திருக்கிறது என்றும் சொன்னார்கள். ஆனால், கதை என்ன என்றெல்லாம் யாரும் விவரிக்கவில்லை. சரி… நாம் முதலில் புளூ சட்டை மாறன் அவர்களின் விமர்சனம் பார்ப்போமென்று பார்த்தேன். கீழே ஏகப்பட்டபேர் கருத்துகள் எழுதியிருந்தனர். பலரும் புளூ சட்டை மாறன் விலைபோய்விட்டார் என்று கருத்திட்டிருந்தனர். இதில் ஒருவர், அந்தக் கதாநாயகி மிக அழகு, ஆனால் படத்தில் அசிங்கமாகக் காண்பித்திருந்தார்கள் என்று அங்கலாய்த்திருந்தார். 

அட அப்படி என்ன பாலசந்தரோ, பாக்கியராஜோ இல்லை பாரதிராஜாவோ சீரழிக்காத கலாச்சாரத்தை இந்த இயக்குநர் சீரழித்துவிட்டாரென்று அறிந்துகொள்ள படத்தைப் பார்ப்போம் என்று முடிவு செய்துவிட்டேன். நாம் ஆஹா ஓஹோ என்று கொண்டாடிய சிந்துபைரவி படத்திலேயே கள்ளத்தனமாக தனக்குப் பிறந்த குழந்தையை பரிசாக அளிக்கும் கிளைமாக்ஸையே நாம் ஜீரணித்துக்கொண்டோமே. (1984ல்)

“அளவில் பெரிதாக என் படத்தைப் போட்டுப் பிரயோசனமில்லை தம்பீ. பார்ப்பவர்கள் அனேகமா எல்லோரும் வலது பக்கம்தான் பார்க்கப்போகிறார்கள்” “ அப்படி இல்லை பிரதீப். மமிதா ஆஹோ ஓஹோ அழகின்னு சொன்னாங்க. எனக்குப் பார்க்க அப்படித் தெரியவில்லை. கொடி படத்தில் நடித்த அனுபமா பரமேஸ்வரன், அச்சம் என்பது மடமையடா படத்தில் நடித்த மஞ்சிமா மோஹன் (அந்தப் படத்தில் மாத்திரம்தான்) அளவுக்குக்கூட இல்லையே. உன் படத்துக்கு அடுத்தது போட்டாலாவது டாலடிப்பாரோ என்று நினைத்தேன்”. 

டூட் பட கதாநாயகி மமிதா பைஜு

அகனும் (பிரதீப்), குறளும் (மமிதா) கஸின்ஸ். குறள் அப்பா சரத்குமார் மினிஸ்டர், காதல் தோல்வி அடைந்த அகன், சிறு வயதிலிருந்தே தனக்கு நெருக்கமான நண்பியான குறளிடம் நட்பு பாராட்டுகிறான். குறளுக்கு அகனின் மீது காதல். தனக்கு அவள் மீது காதல் இல்லை என்று சொன்னதும் ஏமாற்றமுற்று மேற்படிப்புக்காகச் சென்றுவிடுகிறாள்.  ஒரு சமயத்தில் அகன், குறள் மீது தனக்கு காதல் இருப்பதை உணர்ந்ததும் தன் மாமா சரத்குமாரிடம் சொல்ல, அவர் உடனே தடபுடலாக திருமண ஏற்பாடுகளைச் செய்கிறார். திருமணத்திற்கு வந்த குறளோ, தனக்கு இன்னொரு சாதிப் பையனிடம் லவ் ஏற்பட்டுவிட்டதாகச் சொல்ல, அகன் தன்னுடைய காதலை மறைத்துக்கொண்டு, குறளின் சந்தோஷத்திற்காக அவர்களுடைய திருமணத்தை நடத்திவைத்தானா? இல்லை மாமாவுடைய சாதி உணர்வுக்காக குறளை திருமணம் செய்துகொண்டானா என்று கதை செல்கிறது.

 

விமர்சனங்கள் படம் சுமார் என்று சொன்னதாலும், காணொளிகளில் இந்தப் படம் கலாச்சாரத்தைச் சீரழிக்கிறது என்று கழுவி ஊற்றியதாலும், எந்த எதிர்பார்ப்பும் இல்லாமல் படம் பார்த்தேன். பத்து நிமிடங்களில் என்னால் படத்துடன் ஒன்றமுடிந்தது. வசனம்தான் காரணமாக இருக்கணும். முதல் பாதி மிக நன்று. இந்த மாதிரிப் படங்களில் இரண்டாம் பாதிதான் சரியாக வராது. வசனங்களில் நகைச்சுவை இழையோடுகிறது. இரண்டாம் பாதி மோசமில்லை. செண்டிமெண்ட் எல்லாம் மனதில் வைத்துக்கொண்டு இந்தப் படத்தைப் பார்க்க முடியாது. ஆணவக் கொலைக்கு எதிரான மெசேஜ் என்றும் படத்தைக் கொண்டாடிவிட முடியாது.  ஒரு தடவை நிச்சயம் பார்க்கலாம்.  பலர் இந்தப் படத்தை விரும்பிப் பார்த்ததால்தான் சூப்பர் ஹிட் ஆகியிருக்கிறது என்று நினைக்கிறேன். 

பயணம் – இந்த மாதத்தில் 

இனி அடிக்கடி பயணம் போவதில்லை என்று அக்டோபரில் மகள் வந்தபோது முடிவெடுத்திருந்தேன். பசங்களும், என்னப்பா, எப்போப் பார்த்தாலும் கோயில்கள் யாத்திரை என்று இருக்கீங்களே என்று சொன்னாங்க.  எங்களிருவருக்கும் டிசம்பரில் திருப்பதி சேவைக்கு டிக்கெட் புக் பண்ணியிருந்தேன். அது ஒன்றுதான் பயணம் என்று நினைத்திருந்தேன்.   இதற்கிடையில் சில பல கோயில்களைத் தரிசனம் செய்யவேண்டும் என்ற எண்ணம்தோன்றியதால்,  காஞ்சீபுரத்திற்கு மூன்று நாட்கள் பயணித்தோம்-நவம்பர் 2ம் தேதி வரை. (இன்னும் திருவரங்கம் மற்றும் மன்னார்குடி செல்லவேண்டும்). அதற்குள் என் அண்ணன், தென் தமிழகத்திற்கு பத்து நாட்கள் காரில் செல்லப்போகிறோம், நீங்களும் சேர்ந்துகொள்ளுங்கள் என்று சொன்னதால் நவம்பரில் அதற்குச் சென்றோம். டிசம்பரிலும் சில பல பயணங்கள் இருக்கும் என்று தோன்றுகிறது. 

தென் தமிழகப் பயணத்தில் நான் 4, 5ம் வகுப்பு மற்றும் 6ம் வகுப்பு படித்த பூலான்குறிச்சி என்ற ஊருக்குச் சென்றிருந்தோம். இந்தப் பயணத்தில் வழியில் இதம்பாடல், பரமக்குடி போன்ற ஊர்களின் பெயர்களைப் பார்த்ததும் கில்லர்ஜி என் நினைவுக்கு வந்தார்.  இந்த ஊரில் நகரத்தார்கள் (நாட்டுக்கோட்டைச் செட்டியார்கள்) அதிகம். அவர்கள் வீடுகள் ஒவ்வொன்றும் அரண்மனை போன்று இருக்கும். அவர்களைப் பற்றி பிறிதொரு சமயத்தில் எழுதுகிறேன். 

அந்தப் பயணத்தின் அதிகாலையில் ஒரு வெள்ளைத் தாளில், என் நினைவில் அந்த ஊர் எப்படி இருந்தது என்று படம் வரைந்து என் மனைவியிடம் பகிர்ந்துகொண்டேன். மனதில் மிகுந்த ஏமாற்றத்தைச் சந்திப்போமோ என்று தோன்றியது.  ஐம்பது வருடங்கள் கழித்துச் சென்றிருக்கிறேன். அதிகபட்சம் 20 சதம்தான் மாற்றம் தெரிந்தது. 

இந்தப் பயணத்தையாவது உடனுக்குடன் எங்கள் பிளாக்கில் நெடுந்தொடராக எழுத நினைத்திருக்கிறேன். அதற்கான ஸ்லாட் எப்போது வருமோ. இன்று பகிர்வது, நான் படித்த பள்ளிகளின் படங்கள்.

இது நான் 4,5ம் வகுப்பு படித்த வ.செ.சிவ மீனாட்சி ஆச்சி, ஊராட்சி தொடக்கப் பள்ளி, பூலான்குறிச்சி. 1973ல் புத்தம் புதிதாக இருந்த பள்ளி. அதே நிலையில் இப்போதும் இருக்கிறது. முன்னே இருக்கும் சோனா கலையரங்கத்தில்தான் எம்.ஜி.ஆரின் அண்ணன் சக்ரபாணி அவர்கள் அப்போது அரசியல் பயணத்தில் கஞ்சித் தொட்டி திறந்துவைத்துப் பேசினார். 

இந்தப் பள்ளியைப் பற்றி எழுதவேண்டியிருக்கிறது. பயணத் தொடரில் வரும்.

1974ல் இந்தப் புது அரசினர் மேல்நிலைப் பள்ளி திறந்துவைக்கப்பட்ட து. அதுவரையில் பழைய கட்டிடத்தில் (ஆனால் அழகிய கட்டிடம்) இயங்கிவந்த மேல்நிலைப் பள்ளி இங்கு இயங்க ஆரம்பித்தது. பூலான்குறிச்சியில்தான் என் அப்பா ஹெட்மாஸ்டராக வேலை பார்க்க ஆரம்பித்தார். 

இந்தப் பள்ளிக்கு நான் ஐம்பது வருடங்களுக்குப் பிறகு சென்றேன். அது பற்றி பயணத் தொடரில் எழுதுகிறேன். பழைய பள்ளியின் படத்தை ஒரு புதனில் பார்ப்பீர்கள்.

கவிதை   - படத்துக்கு 

படத்துக்கு ஏற்ற கவிதையோ அல்லது மனதில் தோன்றும் ஒரு வரி ப்ளீஸ்.

 

இந்த வார நகைச்சுவைப் பேச்சு 

திருவல்லிக்கேணி ஹ்யூமர் க்ளப் ஆர் சேகரன் அவர்கள் மிக நகைச்சுவையாகப் பேசுவார். ஹ்யுமர் கிளப்புக்கு அவர் விருந்தினர்களாக அழைத்துவருபவர்களும் மிக மிக நகைச்சுவையாகப் பேசுவார்கள். அதனால் அந்தக் காணொளிகளை நான் பார்த்துவிடுவேன். இன்று மனைவி ஒரு காணொளியை எனக்குப் பகிர்ந்திருந்தார். (நாட்டுக்கோட்டை நகரத்தார் டிவி) அதில் சேகரன் அவர்கள் பேசியதில் ஒரு பகுதி இன்று.

பல மாதங்களுக்கு முன்பு காத்தாடி ராமூர்த்தி அவர்கள், சேகரனையும் அவர் மனைவி விஜியையும் அவருடைய நாடகம் ஒன்றை நாரதகான சபாவில் மாலை 7மணி ஷோ காண பாஸ் கொடுத்து அழைத்தாராம். மனைவி மேக்கப் போட்டுக்க நேரமாக்கி, நாரதகான சபாவை அடையும்போது 7:10. நாடகமோ ஹவுஸ்ஃபுல். நாடகம் தொடங்கிவிட்டது. முழு இருட்டு. மேடையில் காட்சியைக் கண்டு விழுந்து விழுந்து அனைவரும் சிரித்துக்கொண்டிருந்தனர். 

சேகரனுக்கும் அவர் மனைவிக்கும் 5வது வரிசையில் இரண்டு இடங்கள். தட்டுத் தடுமாறி தங்கள் இடத்தை அடைந்தனர். 

அப்போது 4வது வரிசையில் இருந்த ஒரு வயசான தம்பதியினர், அனேகமாக பிராமினாக இருக்கவேண்டும். அந்த அம்மா, வீட்டுக்காரரிடம், ‘Gகேஸ் மூடிட்டேளோன்னோ’ என்று கேட்டார். அவரோ டிராமா பார்க்கும் மூடில் இருந்தார். 

உடனே சத்தமா ‘மூடியாச்சு மூடியாச்சு. டிராமாவைப் பாரு. இங்க வந்து கேஸை மூடியாச்சா அதை மூடியாச்சா என்று’ என்றாராம். 

அந்த அம்மா விடாமல், ‘பால்கனி லைட்டை அணைச்சுட்டேளோன்னோ.. உங்களுக்கு பொறுப்பு கிடையாது. இப்போ எலெக்டிரிசிட்டி ரேட் எவ்வளவு அதிகமாயிட்டது தெரியுமா? எங்க போனாலும் எல்லா லைட்டையும் போட்டுட்டுப் போனா என்ன அர்த்தம்? நீங்க லைட்டை அணைச்சேளா இல்லையா ?’ என்றாராம். 

அவர் உடனே, ‘அணைச்சாச்சு அணைச்சாச்சு, டிராமாவைப் பாரு’ என்றாராம். 

கணவரை நிம்மதியா டிராமா பார்க்கவிடக்கூடாது என்று நினைத்தாரோ என்னவோ.. அடுத்ததாக ‘இந்த பாத்ரூம் குழாயையெல்லாம் மூடினேளா இல்லையா? E Blockல பாமினி பாத்ரூம் குழாயைத் திறந்து வச்சுட்டு பாம்பே போயிட்டா. அப்புறம் E Blockல absolutely no water.”    

“மூடியாச்சும்மா மூடியாச்சும்மா.. டிராமாவைப் பாரு”… 

“அப்புறம் வாசக்கதவு” 

“ஒண்ணு ஒண்ணாக் கேட்காதே வாசக்கதவைப் பூட்டியாச்சு. டிராமாவைப் பாரு”. 

அந்தம்மா அப்பவும் விடலை. ‘Gகிரில்லு Gகேட்டைப் பூட்டினீங்களா’ன்னு கேட்டா. 

அதுக்கு அவர், ‘Gகிரில்லு Gகேட்டா?”   

உடனே அந்த அம்மா, “எப்போ நீங்க Gகிரில்லு Gகேட்டான்னு கேட்டீங்களோ, அப்போ பூட்டலைன்னு அர்த்தம். ஒரு Gகிரில்லு Gகேட்டைக்கூடப் பூட்டாம அப்படி என்ன நாரதகான சபாவுல இந்த நாடகம் வேண்டியிருக்கு? நாரதகான சபாவும் எங்கயும் போகாது இந்த டிராமாவும் எங்கயும் போகாது. இப்போ முடிவாச் சொல்லுங்க, Gகிரில்லு Gகேட்டைப் பூட்டினீங்களா இல்லையா?”. 

உடனே அவர் சொன்னார், ‘அப்படீன்னா அந்தப் பக்கம் உட்கார்ந்திருக்கிறாரே அவரைக் கேளு”    

மாமி உடனே கேட்டாள் “அவரை நான் ஏன் கேட்கணும்?” 

“அவர்தாம்மா உன் புருஷன். நீ இடம் மாறி உட்கார்ந்து என் உயிரை எடுக்கறாயே. நான் டிராமாவையே பார்க்கலை’ னு அவர் எழுந்து போயிட்டாராம்.   

உடனே சேகரன், அவர் மனைவியிடம், நாம ஒரு பத்து வரிசை தள்ளி உட்காருவோமா. இப்போ மாமிக்கு யார் புருஷன் என்று தெரிந்துபோய்விட்து.  இனி, மறுபடியும் ‘Gas’ லேர்ந்து கேள்வி கேட்க ஆரம்பிப்பார். நாம நாடகமே பார்க்க முடியாது என்றாராம்.     

……. 

இன்றைய வியாழன் விருந்து ரசிக்கும்படி இருந்ததா? கருத்தில் சொல்லுங்களேன்.