எலும்பு, சதை, இரத்தம், இதயம்!

சமீபத்தில் ஆஸ்பத்திரியில் அடிக்கடி சென்று காத்திருக்கவும், சில இரவுகள் அங்கு தூங்கவும் ஒரு சந்தர்ப்பம் வாய்த்தது.  நகரின் மிகச்சிறந்த மருத்துவமனை எனப் பெயர் பெற்ற இடம்.  ஒரு சில இடங்களைத் தவிர, மற்றபடி ஓரளவு சுத்தமாகவும், சிறப்பாகவும் பராமரிக்கப் பட்டுவரும் நிறுவனம். ஆனால் இப்போது சொல்லப் போவது நிறுவன நிர்வாகம் குறித்த விமரிசனம் அல்ல.  அங்கு ஏற்பட்ட மாறுபட்ட உணர்வுகள்.

*****

“யாருக்கு உடம்பு சரியில்ல?”

“என் வீட்டுக்காரருக்கு அம்மா!” 

“என்ன ஆச்சு?”

”ரோடு ஆக்ஸிடண்ட். தலைலே அடி..”

“கவலைப் படாதீங்க.. கடவுளை வேண்டிக்குங்க.. சரியாயிடும்..”

“கடவுளை வேண்டி என்ன பிரயோசனம்?  காலைலே உயிர் போயிட்டுது.  அப்பா பணம் கட்டி பாடியை எடுக்க ஏற்பாடு செய்ய வெளியே போயிருக்காரு...”

*****

மூன்று பேர் கூடி சீரியஸாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தனர்..

“ நான் சொல்றதைக் கேளு.. அவனுடைய காசு எவ்வளவு இருக்கோ அதில் பாதி வரை செலவு செய்வோம். அதற்குள் சரியாகலைன்னா வீட்டுக்கு எடுத்துக்கிட்டுப் போயிடலாம்..”  வயதானவர் சொல்கிறார். 


“பாதி என்ன கணக்கு?  மீதியை உங்களுக்கு வச்சுக்கப் போறீயளா?:” ஆங்காரமாகக் கேட்பவர் நோயாளியின் மனைவி.  வயதானவர் நோயாளியின் அப்பாவாக இருந்திருக்க வேண்டும். 

“அப்படியில்லம்மா.  கட்டின சம்சாரம் நீ இருக்கே, உனக்கு ஒரு குழந்த வேறே இருக்கு.  நாளக்கே நாங்க இல்லைன்னு ஆயிட்டா நீ பொழைக்க வேண்டாமா! “

*****

சத்தமாக மூசு மூசு என்று அழுதுகொண்டிருந்தாள் அந்த இளம்பெண்.  அக்கம் பக்கத்தில் இருந்த இரண்டொரு குடும்ப உறுப்பினர்களும் கலக்கமாகக் காணப்பட்டனர்.  நானும் பொறுத்துப் பொறுத்துப் பார்த்தேன். முடியவில்லை.

“இதோ பாருங்கம்மா.. இங்கே இருக்கிறவங்க எல்லாரும் ஐ.சி.யுவிலே சீரியஸ் கண்டிஷன்லே படுத்துக்கிட்டுருக்காங்க.  நீங்க இப்பிடி அழுதீங்கன்னா எல்லாருக்கும் அதைரியமாப் போயிடும்.  மனசைத் தேத்திக்குங்க... யாருக்கு உடம்பு சரியில்ல?"

“தன் வீட்டுக் காரர், அல்லது தன் குழந்தை என்று சொல்லப் போகிறாள் அவள் என்று எதிர் பார்த்திருந்த என்னை வியப்புக்குள்ளாக்கிற்று அவள் சொன்ன பதில்.

“ என் மாமியார் திடீர்னு பேச்சு மூச்சில்லாம படுத்துக்கிட்டு இருக்காங்கய்யா...”

*****

நோயாளிக்கு வயது 81.  அதுவரை ஆரோக்கிய சிகரமாக விளங்கிய அவர் திடீரென்று கொலாப்ஸ் ஆகி விழுந்து விட்டாராம்.  மூளையில் ரத்தக் கசிவு என்று சொன்னார்கள்.  பேச்சு மூச்சில்லாமல் ஐந்து நாளாகப் படுத்திருக்கிறார்.

இரண்டே இரண்டு நபர் மட்டும்தான் பார்த்துவர முடியும் என்ற விதியினால் மன்றாடி அவரைத் தான் போய் முதலில் பார்த்துவிட்டு வந்தாள் அந்த நாற்பது வயதுப் பெண்மணி.   பயங்கரமாக அழுகை.  நெஞ்சில் அடித்துக் கொள்ளாத குறை. ஒரே கண்ணீர் வெள்ளம்  கலக்கம் அசாத்தியமாகத் தெரிந்தது.

“தா.. ரொம்பத்தான் கலங்கிப் போறயே... கட்டின பொண்டாட்டி நான் சாதாரணமா இருக்கேன், உனக்கு என்ன “ என்று நோயாளியின் மனைவி சொல்லக் கேட்டதும் அந்தப் பெண்ணை இரண்டாவது முறையாக கவனித்துப் பார்த்தேன்.  என் மனதில் ஒரு குறு குறுப்பு.  அப்படியானால்..  அப்படியானால் இவள் யார்?  அவரது ஆசை நாயகி?  மனதில் விபரீதமாகக் கற்பனை வெள்ளம் கரை புரண்டது.

“ஐயோ, எனக்கு இவர் மாதிரி யார் செஞ்சிருக்காங்க.. இவரில்லன்னா நான் எங்கேயோ குப்ப மேட்டிலே..”

என் ஆவல் அதிகமானது.  ரொம்ப சாமர்த்தியமாக அருகில் விசாரித்தேன்.

“அதுங்களா, இவங்க சீக்காக் கிடக்கிறவரு செஞ்ச உதவியில பெரிய படிப்பு படிச்சு, பெரிய அந்தஸ்துல இருக்குற அம்மா.  பாவம் அவங்களால தாங்க முடியல!”

*****

டாக்டரின் பேச்சில் ஒரு தீர்மானம், ஒரு இறுதித் தன்மை தெரிந்தது.

“ நான் சொல்றதைக் கேளுங்க.. வீட்டுக்குக் கூட்டிக் கிட்டுப் போயிடுங்க.. ஆச்சு அஞ்சு ஆறு நாளாச்சு. இன்னும் கட்ட மாதிரி கிடக்காரு.  செலவும் ஏகப் பட்டதா செய்யணும்.  வயசும் ரொம்ப ஆயிடுச்சு..”

நோயாளியின் உறவினர்கள் கேட்பதாக இல்லை. 

மூன்றே நாட்களில் நோயாளி கம்பீரமாக தானே நடக்காத குறையாக வீல் சேரில் மகாராஜா மாதிரி டிஸ்சார்ஜுக்குப் பின் வெளியேறினார்.

***** 

மோட்டார் சைக்கிள் விபத்தில் அடிபட்ட சின்ன வயசுக்காரர்கள்,  எண்பதுக்குப் பின் திடீரென்று நினைவிழந்து விழுந்த முதியதுகள், நடு வயசில் குடி காரணமாக சிசிச்சை விளங்காமல் போகும் மிடில் கிளாஸ் ஆண்கள் இப்படியாக இந்த உலகம் தனியான குடிமக்களைக் கொண்டு விளங்குகிறது.  சவம் போல காட்சியளித்தவாறு தள்ளு வண்டியில் தீவிர சிகிச்சைக்குச் செல்லும் நோயாளிகள், ஏதோ விமரிசனப் பார்வை பார்த்தவாறு மூக்கிலும் தொண்டையிலும் குழாய்களுடன் ஒரு வார்டிலிருந்து ஒரு சோதனைச் சாலைக்கு வேறு வார்டுக்கோ செல்லும் கேஸ்கள், நிஜமாகவே உயிர் போனபின் கொல்லைப் புறவழியாகக் காணாமல் போகும் கேஸ்கள், ஒரு நபர் சிவலோகம் சென்றதும் அந்தப் படுக்கைக்குக் காத்திருந்த அதை ஆக்கிரமிக்கும் ஐ.சி.யு நோயாளிகள் என்று விசித்திரமான கலவையுடன் உயிர்ப்புடன் இயங்குகிறது மருத்துவமனை.  அந்தக் காலத்தில் ஒரு சினிமாப் படமே பிடித்து விடலாம் என்ற அளவுக்கு செலவு பிடிக்கும் இந்த இடத்தில் கார்பரேட் சீக்காளிகள், இன்ஷ்யூரன்ஸ் கவர் இருக்கும் அதிர்ஷ்ட சாலிகள், அலட்சியமாக சிகிச்சை பெறுகின்றனர்.  அப்படி அல்லாத துர்ப்பாக்கியசாலிகள், பையையும் பாங்க் பாலன்ஸையும் சரிபார்த்தவாறு கணக்குப் போட்டு செலவு செய்கின்றனர்.  வீடு மனை போன்றவற்றை விற்றாலும் கட்டு படியாகாத சிகிச்சை செலவுக்கு சரிக்கட்ட கஷ்டப்பட வேண்டும் என்ற அளவில் இருக்கும் மருத்துவச் செலவுகள் என்னைத் திகைக்க வைக்கின்றன.

அரசு ஓரிரண்டு மருத்துவமனைகளையாவது நல்ல நிலையில் பராமரித்து அதன் புகழை நிலை நாட்டினால், நாட்டுக்குச் செய்யும் மிகப் பெரிய தொண்டு.