கடந்த வார கல்கியில் ரசித்த சிறு கதை

              

ஒரு சிறுகதை எப்படி இருக்கவேண்டும்?  

   

வரைமுறை எல்லாம் கிடையாது என்பது என் கருத்து. படிக்கத் தொடங்குமுன் தொடக்கத்திலேயே படிக்கத் தூண்டி கவர வேண்டும்.  

             

பிப்ரவரி 9ம் தேதியிட்ட கல்கியைப் புரட்டத் தொடங்கி பக்கங்களைத் தாண்டும்போது 'தோத்தோ என்கிற மணி' என்ற சிறுகதையைத் தாண்டினேன்.  எழுதியவர் 'சபிதா' என்று இருந்தது.  எங்கள் வீட்டில் ஒரு சபிதா உண்டு.  அவரும் அபாரத் திறமைகள் படைத்தவர்தான். ரொம்ப ரசிக்கும்படி எழுதவும் கூடியவர். ஆனால் அவர் இந்தச் சிறுகதையை எழுதியிருப்பாரோ என்ற சந்தேகமும் வந்தது.  

              

நான் ஒரு நாய் நேசன். (ஏற்கெனவே சொல்லியாச்சே...) அதனாலோ என்னவோ நாய் பற்றிய கதை என்பதே என்னை முதலில் கவர்ந்தாலும் படிக்கத் தொடங்கியதும் தொடர வைக்க வேண்டுமே.... வைத்தது. மிகவும் ரசித்த கதைகளில் ஒன்றாகிப் போனது.   

              

ஒருவருக்குப் பிடித்த கதை அடுத்தவருக்குப் பிடிக்க வேண்டும் என்று கட்டாயமில்லை. பிடித்தவருக்கு அந்தக் கதை அவருக்குப் பிடித்துப் போக அந்தக் கதை அவரது மனதின் நெருக்கமான ஒரு பகுதியைத் தொட்டிருக்கக் கூடும். (இதை டிஸ்கியாகவும் கொள்ளலாம்)  

      

நான் ஏற்கெனவே நாலுகால் ஜீவன் பற்றி சில பதிவுகள் எழுதி இருக்கிறேன். அந்த வகையிலும் இந்தக் கதை எனக்குப் பிடித்துப் போனது.  உங்களுக்காக  நான் படித்த அந்தக் கதையின் முன்பாகத்தைச் சுருக்கித் தந்து விட்டு முடிவை சற்று விளக்கமாகத் தருகிறேன்.  

       

ராமலக்ஷ்மி.... உங்களுக்குக் கல்கி வீடு தேடி வருமென்றால் முழுக்கதையையும் புத்தகத்திலேயே படியுங்கள். உங்களுக்கும் கட்டாயம் பிடிக்கும். இனி கதை...   

     

கதாநாயகியின் எதிர் வீட்டுக்கு வந்து சோறு சாப்பிட்டுச் செல்லும் தெரு நாயைக் கண்டால் இவளுக்கு அசூயை. அது அவர்கள் வீட்டில் சாப்பிட்டுவிட்டு இவர்கள் வீட்டினுள் பார்த்து, அதுவும் 'கேட்'டின்மீது மீது கால் வைத்து ஏறி, குலைத்து விட்டுச் செல்கிறது.  இவள் முதலில் பயந்தாலும் பின்னர் அது தன் குழந்தை மான்யாவுக்கு விளையாட்டு காட்டுகிறது, அது குலைக்கக் குலைக்க,  தன் குழந்தை சிரிக்கிறது, அதற்காகவே அது - மணி - அப்படிச் செய்கிறது - செய்கிறான் என்று தெரிந்து மெல்ல மெல்ல மணி மேல் இவளுக்குப் பாசம் வருகிறது.  

      

ஆனாலும் மணி, இவள் கதவையே திறந்து வைத்தாலும் எல்லை மீறுவதில்லை, உள்ளே வருவதில்லை. இவளின் குழந்தையுடனான சாயங்கால நடைப் பயிற்சியில் ஒருநாள் பேச்சு சுவாரஸ்யத்தில் இருட்டி விட, இவள் திரும்பி வர பயப்படும்போது மணி துணைக்கு வருகிறது. அப்புறம் தினசரி நடைப் பயிற்சியில் மணி கூட வருவது வழக்கமாகி விடுகிறது. இவளின் கணவனுக்கு வேறு ஊருக்கு மாற்றல் வரும்போது மணியையும் உடன் அழைத்துப் போகிறார்கள்.   

    

மணி அங்கு நன்றாகப் பழகி விடுகிறது. அதற்காகத் தனி மர வீடு. அதன் காஸ்ட்லி உணவை மட்டும் அது ஏற்றுக் கொள்வதில்லை. பழைய சாதம்தான்.  குழந்தையுடன் நன்றாகப் பழகுகிறது.  கணவன் ஆபீசிலிருந்து திரும்பும் நேரம் - அது எந்த மாறுபட்ட நேரமாயினும் - வெளியே நின்று வரவேற்கிறது!  அவர் மனதையும் கொள்ளை கொள்கிறது.  அதை வெளியில் அழைத்துச் செல்லலாம் என்று காரில் ஏறக் கூப்பிட்டால் அது 'ஹாவ்' என்ற வித்தியாசமான குரலுடன் மறுப்பது அவர்களுக்கு ஆச்சர்யத்தைத் தந்தது.  அது குலைப்பதற்கும் குழந்தையிடம் விளையாடும்போது ஏற்படுத்தும் வித்தியாசமான ஒலியையும் அவர்களால் வித்தியாசப் படுத்திப் பார்க்க  முடிகிறது.  

                     

இந்நிலையில் குழந்தைக்கு உடம்பு சரியில்லாமல் போகிறது. டாக்டர் இதற்குக் காரணம் செல்லப் பிராணி வளர்ப்பதுதான் என்கிறார். இவர்கள் ஏற்றுக் கொள்ள மறுக்கிறார்கள். சில நாட்கள் கழித்து மறுபடி குழந்தைக்கு உடல் நலமில்லாமல் போகிறது. டாக்டர் கடுமையாகக் கடிந்து கொள்கிறார்; எச்சரிக்கிறார். இவர்கள் தடுமாறுகிறார்கள். கடினமான அந்த முடிவை எடுக்க மனத்தைக் கல்லாக்கிக் கொள்கிறார்கள்.  நாய்கள் காப்பகத்தில் விடலாமா என்று யோசிக்கிறார்கள். தெருவில் 'சுதந்திரமாக' விட்டு விடலாம் அதுதான் அதற்கு நல்லது என்றும் யோசிக்கிறார்கள் அதுதான் சரி என்று படுகிறது (இங்குதான் என்னுடைய 'நாய் மனம்' பதிவு  எனக்கு நினைவு வந்தது) இனி கதை அதன் வரிகளில்....   

                  

"ஆமா... மணி பழைய மாதிரியே சுதந்திரமா இருக்கும்" என்று நாங்கள் இருவரும் மணியை வெளியேற்றப் போகும் குற்றத்துக்கு நியாயம் கற்பித்துக் கொண்டோம். இரவுகளில் வழக்கமாகச் சிறு பூச்சிக்கும், இலை அசைவுக்கும், வாகன ஒலிக்கும் குரைக்கும் மணி, அன்றிரவு மணியின் இருப்பு நிசப்தமாக இருந்தது.  தொலைவில் ஒலித்த வேறேதோ நாயின் ஊளைச் சத்தத்துக்கும் கூட அது பதிலளிக்கவேயில்லை. அந்தப் பேரமைதி எனக்குப் பெரும் இரைச்சலாகத் தோன்றி மனதைப் பிசைந்தது.  ஓரிரு நாளில் அல்லது வாரங்களில் நன் மணியை மறந்து போவேன். மான்யா 'தோ தோ தோ தோ' என அரற்றுவாள். அவளுக்கு ஒரு நாய் பொம்மையினை வாங்கிக் கொடுத்து, எனது அரக்கத் தனத்துக்கு மேல்பூச்சுப் பூசுவேன். எல்லாம் சரியாகும்.

               

காலையில் "மணி..." என்ற குரலுக்கு அது தன் தலையை சாவதானமாகத் தூக்கிப் பார்த்தது.  அதன் கண்கள் வழக்கத்தைப் போல அல்லாமல், கீழ்நோக்கி சற்றுத் தளர்ந்திருந்ததைப் போல இருந்தது.  இரவில் வைத்த உணவு தீண்டப் படாமல் ஈ மொய்த்து, காய்ந்து கிடந்தது.  நான் மணிக்கு எத்தனை பெரிய துரோகத்தை இழைக்கப் போகிறேன்? அறிவில் குறைந்த ஒரு உயிர் என்பதால்தானே "காப்பாற்றுகிறேன்" என்று அழைத்து வந்து இன்று இத்தனை எளிதாகக் கைவிடப் போகிறேன்?  வேறு வழியில்லை. இதை நான் செய்துதான் ஆகவேண்டும்.  

              

 "என்னை மன்னித்து விடு மணி"

      

"முரளி, மணியை எப்படி எடுத்துட்டுப் போறது? அது காருக்குள் ஏறாதே?"

         

"செயின்ல கட்டித்தான் இழுக்கணும்"  

         

"நான் வரலை. குழந்தை தூங்கி எழுந்துக்கறதுக்கு முன்னாடி நீயே விட்டுட்டு வந்துடு."  

                  

நான் சங்கிலியை எடுத்து மணியை நோக்கிப் போனேன். ஆனால் அதற்கு அவசியமில்லாமல் போனது. மணியின் செய்கையைக் கண்டு நாங்கள் உறைந்து போனோம். அது இந்த மனிதர்களின் நன்றி கெட்டத் தனத்தை அறிந்து கொண்டு விட்டது. கேட்டைத் திறந்து விட்டு, காரின் பின் கதவுகளையும் திறந்த முரளி, "மணி" என்று அழைத்ததும் அது முன் நோக்கி நகரத் தொடங்கியது.  நாங்கள் இருவரும் விக்கித்துப் போனோம். மணி தன் தலையைத் தொங்கவிட்ட படி ஒரு தூக்கு மேடைக்குச் செல்லும் குற்றமற்ற கைதியைப் போல தாங்கவியலா மௌனத்தைச் சுமந்து கொண்டு சென்றது. அதன் வால் செய்து வைத்ததைப் போல, துளியும் அசைவின்றி இருந்தது. வேண்டாத விருந்தாளி அவமானங்களைச் சுமந்துகொண்டு திரும்பிச் செல்வதைப் போல, எந்த எதிர்ப்பும் இன்றி காரின் பின்சீட்டில் ஏறிக்கொண்டது எங்களது மணி.

   

****

           

உங்களுக்கு எப்படியோ... என் கண்கள் கலங்குவதை என்னால் கட்டுப் படுத்த முடியவில்லை. சபாஷ் சபிதா...