கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : ஜ்வாலை - ரிஷபன்

ஜ்வாலை

ரிஷபன்  

கல்யாண ஓடை ஸ்டாப்பில் பஸ் நின்றது.  இறங்கி அரை மணி நடக்க வேண்டும்.

வயலுக்கு நடுவில் பாதை. கார் போகும் அளவுக்கு. மண் ரோடுதான்.  பெரிய அளவில் ஒரு பாம்புப் புற்று வரும்.

நடந்தான்.  ' முடிஞ்சா வந்துட்டு போ'  நேற்றிரவு அனு சொன்னது. காலையில் எழுந்ததும் முதல் பஸ்ஸைப் பிடித்து வந்தாச்சு. 

நெருங்க நெருங்க கோவில் கோபுரம் தெரிந்தது.  இன்னும் கிட்டே போனால் மதில் தெரியும். 

' கட்டாயம் போகணுமா' 

வசந்திக்கு விருப்பமில்லை. கிளம்பியவனிடம் தன் எதிர்ப்பை மெலிதாகப் பதிவு செய்யக் கேள்வி.

'அண்ணனா பொறந்துட்டேன்'

வசந்தி அடுத்த கேள்வி கேட்காமல் நகர்ந்தாள்.  இரண்டு மாதங்களுக்கு ஒரு முறை.. அனு ஃபோன் செய்வதும், இவன் ஓடுவதும் வழக்கமாகி விட்டது.

முதலில் மௌனமாயிருந்தவள், மனைவி ஸ்தானத்தை உறுதிப் படுத்த கேட்க ஆரம்பித்திருக்கிறாள். 

இத்தனைக்கும் வசந்திக்கு எல்லாம் தெரியும். ' அதான் மாசா மாசம் பணம் அனுப்பிச்சாகறதே' என்கிற சமாதானம்.

'போகணும்'

அதிகம் பதில் சொல்வதில்லை. சொன்னால் இன்னும் அதிக கேள்விகள். அதுவும் இப்போதைய நிலையில் இன்னும் மோசம்.

ஒரு பெரிய கம்பெனியை நம்பி ஆரம்பித்த சிறு முதலீடு. வேலைக்குப் போவதை விட சொந்தத் தொழில் செய்வது மேலென்று. பெரிய கம்பெனி அடி வாங்க ஆரம்பித்ததும் ஆர்டர் குறைந்தன.  வைத்திருந்த ஆட்களும் விலக ஆரம்பித்தனர்.

வட்டி கட்டத் தவறியதும்.. முதலில் அலைபேசியில் கேட்டவர்கள் இப்போது நேரில். ' சீக்கிரமா ஏற்பாடு பண்ணிக் கட்டிருங்க. இல்லாட்டி நல்லாருக்காது'

வசந்தியைக் கை பிடித்தபோது கெத்தாய்ப் போட்ட பத்து பவுன் செயின். இப்போது மளிகைக் கடைக் கணக்கில் தான் சாப்பாடு.

நெருங்கிய நண்பன்.. இந்தத் தொழிலிலும் இணைந்தவன் இப்போது கல்யாண காண்ட்ராக்ட்டில். 'நீயும் வந்துரு..'  என்று தினம் ஒரு தடவை சொல்கிறான். 

எல்லாவற்றையும் கலைத்து விட்டு ஆட்டத்தை முதலில் இருந்து ஆரம்பிக்க வேண்டும். இந்த நாற்பது வயதில். பத்து வயசுப் பெண் கண்ணெதிரில்.

யோசித்தபடி நடந்ததில் வீடு வந்து விட்டது. அனுவின் குரல் வெளியில் கேட்டது. 

' ஆ காட்டும்மா.. காபி கொண்டு வந்துருக்கேன்'

உள்ளே நுழைந்தான். செருப்பை வாசலில் விட்டு. இவன் காலடிச் சத்தம் கேட்டதும் அம்மாவின் முனகல். ' அவன் வந்தாச்சுடி'

அனு அரைக் காப்பியை இவனிடம் நீட்டினாள். அம்மாவின் அடுத்த கட்டளை அதுவாகத்தான் இருக்கும்.

சூடாக இறங்கியதில் ஒரு தெம்பு.

' வசந்தி எப்படி இருக்கா.. ராஜியைப் பார்த்து ரொம்ப நாளாச்சு'

' பரிட்சைம்மா'

' எப்படிரா இருக்கே'

' இருக்கேம்மா'

ஒற்றை வார்த்தை குறுகத் தெறித்தது அவனிடமிருந்து.

' கோவிலுக்குப் போய்ட்டு வா.. உச்சி காலம்'

போனான்.  குருக்கள் தெரிந்தவர். விசாரித்தார்.  அம்மா இப்போதெல்லாம் கண்ணுல படல. நடமாட்டம் இல்ல.. என்றார்.

சுற்றி வந்தபோது சின்ன வயசு நினைவுகள். அம்மாவின் கை பிடித்துக் கொண்டு. சுட்டுக்காதே.. நகர்ந்துக்கோ.. விளக்கின் அருகில் நெருங்க விடாமல் பாதுகாப்பின் குரல். 

வாழ்க்கை பின்னர் பெரிதாய் ஒரு தீப்பந்தத்துடன் நிற்கப் போவது தெரியாமல். உடலெங்கும் தீக்காயம் இப்போது.

மீண்டும் வீட்டிற்கு வந்தபோது சமையல் முடிந்திருந்தது. மணத்தது. இப்படி திருப்தியாய் சாப்பிட்டு எத்தனை நாளாச்சு. மளிகைக் கடை கடன் பாக்கியில் சாமான் வாங்கப் போவதே நின்றுவிட்டது.

' உனக்கு இருக்கா' என்றான் அனுவிடம்.

திரும்பத் திரும்ப அவன் தட்டிலேயே போட்டுக்கொண்டிருந்தாள். 

' சாப்பிடுடா.. அலட்டாதே' என்றாள் அந்த இன்னொரு அம்மா.

ஆறு மணி டவுன் பஸ்ஸில் கிளம்பிய போது ' உடம்பைப் பார்த்துக்கோடா' என்றனர் இருவரும். 

கொண்டு வந்த ..  மிச்சம் இருந்த ஆயிரம் ரூபாயை அம்மாவின் பக்கம் கண்ணில் படுவது போல் வைத்து விட்டு வந்திருந்தான். அனு ஃபோன் பேசும்போது சொல்லி விடக் கூடாது. 

' இளைச்சிட்டாண்டி.. '

' இன்னிக்கு ஒரு நாளாவது வயிறு ரொம்ப சாப்பிட்டான்.. ஹூம்'

' அந்த ரெண்டு குழந்தையும் என்ன பண்றதோ'

இவன் பின்பக்கம் போனபோது அவர்கள் கிசுகிசுவென்று பேசியது துல்லியமாய்க் கேட்டிருந்தது.

பஸ்ஸில் ஏறியதும் நண்பனை அழைத்தான்.

' நானும் வரேன்.. உங்கூட கேட்டரிங் வேலைக்கு..'

அம்மாவின் குரல் கேட்டது மானசீகமாய். ' சுட்டுக்காதேடா.. பார்த்து.. '