வெள்ளி வீடியோ 180706 : கருநீலக் கண்கள் ரெண்டும் பவழம் பவழம் எரியும் விரகம் அதிலே தெரியும்

     மரகதமணியின் பாடல் என்று சொல்வதைவிட, இதை எஸ் பி பி யின் பாடல்கள் என்றே குறிப்பிடுகிறேன்.  நல்ல இசைதான்.  ஆனால் எஸ் பி பி இல்லாமல் இந்தப் பாடல்கள் இல்லை. 

     1991 இல் வெளிவந்த படம்.  பாலச்சந்தர் படம்.  மம்மூட்டி ஹீரோவுக்கு பானுப்ரியா, கீதா, மதுபாலா என்று மூன்று ஹீரோயின்கள்.

     மம்மூட்டியை விரும்பும் கீதா தனது காதலை வெளிப்படுத்தி எழுதித் தந்திருக்கும் பாடலை மம்மூட்டி தான் விரும்பும் பானுப்ரியாவிடம் பாடிக்காட்ட, பானு அபிநயம் பிடித்து ஆடும்போது கீதா பார்த்து கடுப்பாகி விடுகிறார்!   வைரமுத்து பாடலாயிருக்க வேண்டும்.

     இதில் வரும் எல்லாப் பாடல்களுமே நன்றாயிருக்கும்.

சாதி மல்லி பூச்சரமே  

சங்கத்தமிழ் பாச்சரமே  

ஆசையின்னா ஆசையடி  அவ்வளவு ஆசையடி 

என்னென்ன முன்னே வந்து கண்ணே நீ கொஞ்சம் கேட்டுக்கோ  

காதலில் உண்டாகும் சுகம் இப்போது மறப்போம் 

கன்னித் தமிழ் தொண்டாற்று  அதை முன்னேற்று பின்பு கட்டிலில் தாலாட்டு  

எனது வாழ்வு எனது வீடு என்று வாழ்வது வாழ்க்கையா 

இருக்கும் நாலு சுவருக்குள்ளே வாழ நீ ஒரு கைதியா 

தேசம் வேறல்ல தாயும்  வேறல்ல ஒன்று தான் 

தாயைக்காப்பதும் நாட்டைக்காப்பதும் ஒன்று தான்  

கடுகு போல் உன்மனம் இருக்ககூடாது  

கடலைப்போல் விரிந்ததாய் இருக்கட்டும்  

உன்னைப்போல் எல்லோரும் இனி எண்ணோணும் இதில் இன்பத்தைத் தேடோணும்!  

உலகம் யாவும் உண்ணும்போது  நாமும் சாப்பிட எண்ணுவோம் 

உலகம் யாவும் சிரிக்கும்போது  நாமும் புன்னகை சிந்துவோம் 

யாதும் ஊரென யாரு சொன்னது கண்மணி 

பாடும் நம் தமிழ்ப் பட்டன் சொன்னது பொன்மணி  

படிக்கத்தான் பாடமா நெனச்சு பார்த்தோமா  

படிச்சத நெனச்சு நாம் நடக்க தான்  

கேட்டுக்கோ ராசாத்தி தமிழ் நாடாச்சு இந்த நாட்டுக்கு நாமாச்சு   

     பொஸசிவ் பானுபிரியா அவ்வப்போது படபடவென பொரிந்து அப்புறம் அமைதியாவது வழக்கம்.  அதுபோல ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் கோபப்பட்டபின் உடனடியாகக் குழையும் பானுப்ரியா...  இடைவெளியே இல்லாமல் உடனடியாகத் தொடங்கும் பாடல்...

     இரண்டு சரணங்களிலும் அதாவது முதல் சரணத்தில் "பார்க்காமல் மெல்லப் பார்த்தாளே" என்று வரும் இடம், இரண்டாம் சரணத்தில் "ஏகாந்தம் இந்த ஆனந்தம்" என்று வரும் இடத்திலும் எஸ் பி பி குரல் குழைவது ரசனையோ ரசனை.

மழையும் நீயே வெயிலும் நீயே 

நிலவும் நீயே நெருப்பும் நீயே 

அடடா... உனைத்தான்... இங்கு வாழும் மானிடர் காதல் என்பதா 

இது என்ன மண்ணில் கூட நிலவும் வருமா?

சரசம் பயிலும் விழியில் வருமே 

இது என்ன தென்றல் கூட அனலாய்ச் சுடுமா 

தனிமை நினைவில் அனலாய்ச் சுடுமே 

பார்க்காமல் மெல்லப் பார்த்தாளே அதுதானா காதல் கலை?

தோளோடு அள்ளிச் சேர்த்தாளே அதுதானா மோகநிலை?

அடடா இதுதான் சொர்க்கமா இது 

காமதேவனின் யாகசாலையா?

கலையெல்லாம் கற்றுக்கொள்ளும் பருவம் பருவம் 

கடல்நீர் அலைபோல் மனமும் அலையும் 

கருநீலக் கண்கள் ரெண்டும் பவழம் பவழம் 

எரியும் விரகம் அதிலே தெரியும் 

ஏகாந்தம் இந்த ஆனந்தம் இதன் எல்லை யாரறிவார்?

ஏதேதோ சுகம் போதாதோ அதன் ஏக்கம் யாரறிவார்?

முதலே முடிவாய் இங்கு என்றும் வாழ்வது காதல் ஒன்றுதான்