காயத்ரி அப்பா!

முன் பகுதி :

தூக்கக் கலக்கத்துடன் 'அவர்' நின்றிருந்தார்.  

"என்ன வேணும்?  யார்?" என்றார் கொட்டாவி விட்டுக்கொண்டே.

கடகடவென்று விஷயத்தைச் சொன்னேன்.  இதுவரை நடந்த நிகழ்வுகளால், கிடைத்த அனுபவங்களால் நம்பிக்கை இழந்து, அதனாலேயே குரல் பேச முடியாமல் தடுமாற, கலங்கியிருந்த என் கண்களை இரவின் குறைந்த வெளிச்சத்தில் அவர் பார்த்திருந்தார் என்று பின்னர் தெரிந்தது.

சொல்லி முடித்ததும் அவர் உள்ளே செல்லத் திரும்பினார்.  விளைக்கை அணைத்து, கதவைத் தாழ் போடப் போகிறார்.   இதுதானே எனக்கு இப்போதைய முன் அனுபவம்...

என் மனதில் வெறுமையும் இயலாமையும் நிரம்பின.  அடுத்து என்ன செய்யப்போகிறோம், எங்கு செல்வது என்கிற யோசனை ஓடியது.  சற்று தூரம் சென்றால் பிரதான சாலைக்குச் சென்று விடலாம்.  அங்கு போய்த் தேடும் முன்பு வீட்டுக்குச் சென்று தகவல் சொல்லி விட்டு வரலாம் என்று தோன்றியது.  அவர்களும் கவலையுடன் காத்திருப்பர்.  என்னைப் பற்றிய கவலையும் சேர்ந்திருக்கும்.  அல்லது சைக்கிளிலேயே அழைத்துச் சென்று விடலாமா?

இந்தச் சிந்தனைகள் நொடியில் கடக்க, அவர் விளக்கை அணைத்தார்.  கதவைத் தாழ் போட்டார் - வெளியில் வந்து.   சட்டை அணிந்துகொண்டே ஆட்டோவை நோக்கி வந்தார்.  முகத்தில் ஈரம் இருந்தது.  அது தூக்கத்தைப் போக்க அவர் தெளித்துக் கொண்ட தண்ணீரினால் மட்டுமல்ல என்று தெரிந்தது..

ஆட்டோவை ஸ்டார்ட் செய்து "எங்கே?" என்றார் சிக்கனமாக.  நான் முன்னே சைக்கிளில் வழிகாட்ட, வீடு வந்தோம்.  காத்திருந்த பாஸையும், பெரியவனையும் ஆட்டோவில் ஏற்றி, சைக்கிளை எங்கள் வீட்டுக்குள் ஏற்றி வைத்து, அப்பாவிடம் கதவைப் பூட்டிக்கொள்ளச் சொல்லிவிட்டு நானும் ஆட்டோவில் ஏறினேன்.  இடத்தைச் சொன்னேன்.

ஆட்டோ விரைந்தது.  அவர் திரும்பி குழந்தையை ஒரு பார்வை பார்த்துக்கொண்டார்.  நீண்ட பயணத்தின் இடையிலேயே ஒரு சிறு ஆஸ்பத்திரி திறந்திருக்க, அவர் அங்கு நிறுத்தினார்.  "இங்கில்லை..." என்று நான் தொடங்கவும், அவர் "குழந்தை என்ன நிலையில் இருக்கிறதோ...   இங்கு பார்த்து விடலாம்.." என்று சொல்லி அவர் முன்னே உள்ளே சென்றார்.  

நாங்களும் தொடர்ந்தோம்.

உள்ளே எதுவும் சரியாக இல்லை.  இரண்டு இளம் பெண்கள் மட்டும் அமர்ந்து பேசிக்கொண்டிருக்க, மருத்துவர் இருப்பதற்கான அறிகுறிகள் இல்லை.  அந்தப் பெண்கள் எங்களை அமரச் சொன்னார்கள். "மருத்துவர் இதோ வந்து விடுவார்.." என்று சொல்லி விட்டு அங்கிருந்த ஒரு பணியாளரை அழைத்தார்.  "நீ போய் டாக்டரை அழைத்து வா...   கேஸ் வந்திருக்கு என்று சொல்லு"  எங்கள் போன்றோரின் அவசரம் அவர்களுக்கு தினசரி வாடிக்கை, பழகிப்போன ஒன்று.

அவர் டாக்டரை அழைத்துவர உள்ளே செல்வார் என்று பார்த்தால், வெளியே கிளம்ப, என்னவென்று விசாரித்தோம்.  சைக்கிளை எடுத்துக்கொண்டு வேறு ஏரியா சென்று சொல்ல வேண்டுமாம்.

"கவலை வேண்டாம்...   டாக்டர் கிட்ட பைக் இருக்கு" என்றாள் ஒரு இளம்பெண்.

எனக்கு சரியாகப் படவில்லை.  என்ன செய்வது என்று நான் யோசிக்கும் முன் "வாங்க என்று எங்களையும் அழைத்துக்கொண்டு  ஆட்டோக்காரர் வாசல் நோக்கிக் கிளம்பிவிட்டார். 

வெளியில் வந்து கிளம்பி நான் சொன்ன அந்தப் பெரிய குழந்தைகள் மருத்துவமனைக்கே சென்றோம்.  இறங்கியதும் "எவ்வளோ கொடுக்கணும்?" என்று கேட்டேன்.  பதில் சொல்லாமல், "வாங்க உள்ளே போகலாம்" என்று உடன் வந்தார்.

நாங்கள் ரிசப்ஷனில் அட்மிஷன் ஃபார்மாலிட்டீஸ் முடித்துக் கொண்டிருக்கும்போது அவர் நேரத்தை வீணாக்காமல் உள்ளே சென்று ஒரு பெண்ணுடன் வந்து விட்டார்.  குழந்தையை எடுத்துக்கொண்டு அவர்கள் உள்ளே விரைந்தார்கள்.  "நீங்கள் இங்கேயே வேலையை முடிச்சுக்கிட்டு இருங்க இதோ வர்றேன்" என்று விட்டு ஆட்டோக்காரர் அவர்களுடன் சென்றார்.

சற்றுநேரத்தில் நாங்களும் உள்ளே சென்றோம்.  பையனுக்கு ஏற்கெனவே கைகால்களில் ட்ரிப் போட்டு பழைய மருத்துவமனையில் நரம்புகளை சேதப்படுத்தி வைத்திருக்க, இப்போது தேடித் தேடி குத்தியபோது எங்களுக்கு வலித்தது.  

அங்கே நான்கு நாட்கள் இருந்தோம்.  ஆட்டோக்காரர் ஒரு மிகச் சாதாரணமான கட்டணத்தை வாங்கிக்கொண்டு கிளம்பிச் சென்றார்.  அதற்குமுன் அவருடன் பேசியதில் அவருக்கு சில நாட்களுக்கு முன்னால்தான் குழந்தை பிறந்திருந்ததாகவும், அந்தக் குழந்தையைப் பார்க்க சேலம் சென்று விட்டு அப்போதுதான் அவர் வந்து தூங்கத் தொடங்கியதாகவும் சொன்னார்.  அதைக்கூட அவர் முன்னாலேயே சொல்லவில்லை என்பதும், அவர் துளிக்கூட களைப்பாக இருப்பதாகவோ, சோர்வாகவோ அலுப்பையோ காட்டிக்கொள்ளவில்லை என்பதுதான் சிறப்பு.  அப்படியும் ஆட்டோக்காரர்கள் இருக்கிறார்கள், இப்படியும் இருக்கிறார்கள்.  ஆட்டோக்காரர்கள் என்று தனிப்படுத்திச் சொல்லாமல் பொதுவாகக் கூடச் சொல்லலாம்.  அவர் எங்களிடமிருந்து கிளம்பும்போது நள்ளிரவு மணி இரண்டை நெருங்கி கொண்டிருந்தது.  என்ன தலையெழுத்து?  இறக்கி விட்டுவிட்டு அவர் பாட்டுக்குச் சென்றிருக்கலாம்.

இன்று வரை அவர் பெயர் எனக்குத்தெரியாது.  அப்புறம் பலமுறை அவரைப் பார்த்துப் பேசி இருக்கிறோம் என்றாலும் அவர் பெயர் எங்களை பொறுத்தவரை காயத்ரி அப்பா!  இப்போது கூட எங்களுக்குள் அடையாளத்துக்கு அப்படித்தான் சொல்வோம்.

நான்கு நாட்கள் அந்த மருத்துவமனையில் இருந்து குழந்தையை குணமாக்கிக் கொண்டு வீடு வந்தோம்.  டாக்டர் வேதவல்லியும், டாக்டர் ஜே விஸ்வநாத்தும் (DR. JV)  குழந்தைக்கு உயிர் கொடுத்தார்கள்.  அப்புறம் பல மாதங்கள் மாதமொருமுறை டாக்டர் ஜேவி என்று அறியப்பட்ட ஜே விஸ்வநாத்தை சென்று பார்த்து வருவோம்.

=============================================================================================

முன்னமொரு வியாழன் பதிவில் ஒரு படம் வெளியிட்டிருந்தேன்.  அதற்கு ஒரு கவிதை எழுதி இருப்பதாக துரை செல்வராஜூ ஸார் சொல்லி இருந்தாலும் அனுப்பவே இல்லை.  'பல்லவி கிடைக்கவே இல்லை' என்றார்.  அனுப்புங்களேன் என்று மறுபடியும் கேட்டபிறகு சென்ற வாரம் அனுப்பி வைத்திருந்தார்.  அது இங்கே.....

மேலே உள்ள படம்தான் செல்வராஜூ ஸாரை இந்தக் கவிதையை எழுதத் தூண்டியது என்றாலும் ஜீவி ஸார் விருப்பப்படி அவரே அனுப்பி உள்ள இந்தப் படத்தையும் இந்தக் கவிதைக்குப் பொருத்தமாக இங்கு இணைக்கிறேன்.  முதலில் படத்துக்கு கவிதை.  பின்னர் கவிதைக்குப் படம்!

பாவை ஓவியம்..

********************

அவன்:

விழிப் புருவ வில்லேந்தி

வெல்லுகின்ற சொல்லேந்தி

நாண் அற்ற நாண் ஏற்றி

நலந் தொடுத்த கவிதை..

மலர்விழியில் மையெழுதி

மைவிழிக்குள் மனம் எழுதி

எனை வரைந்த தூரிகையால்

தனை வரைந்த ஓவியமே..

ஏடறியா மொழியும் நீ

கலை அறியாச் சிலையும் நீ

வழி அறியா வலையும் நீ

விழி அறியா ஒளியும் நீ..

மெல்லிதழில் மேவி வரும்

அமுதா நீ... அழகா நீ...

பொன்னிதழால் பேசி வரும்

தமிழா நீ... சுவையா நீ...

அந்தி வண்ண மெல்லிதழும் 

கொஞ்சும் கொஞ்சும் 

தமிழ்க் குங்குமத்து வாசம்

நெஞ்சில் தங்கும் தங்கும்...

காற்றில் ஏறிக் காதற்கிளி

செல்லும் செல்லும்

கனவில் கூட அதுவே தான்

வெல்லும் வெல்லும்...

அவள்:

சொல்லுவதும் தமிழைத்தான்..

வெல்லுவதும் தமிழத்தான்..

கொஞ்சுவதும் தமிழைத்தான்..

நெஞ்சமெலாம் தமிழத்தான்..

மங்கை மனம் பொன்னத்தான்

கையிரண்டில் அள்ளத்தான்..

திங்கள் மனம் நோகத்தான்

தென்றல் போல பேசத்தான்...

மாம்பழத்துக் கன்னத்தில்

மச்சம் ஒன்று தேடத்தான்...

மைவிழியின் ஓரத்தில்

உன் அழகைப் பாரத்தான்..

ரதிமதனும் நோகத்தான்

ரகசியங்கள் பேசத்தான்..

காரிருளும் கலையத்தான்

கவிதை ஒன்று தீட்டத்தான்...

கருங்குவளை மலரத்தான்..

கண் மலர்ந்து ஆடத்தான்...

காமனையும் வெல்லத்தான்..

கவிதை ஒன்று சொல்லத்தான்...

பொன் விழியும் கொள்ளத்தான்..

பூஞ் சிரிப்பை அள்ளத்தான்..

சேல் விழியை வெல்லத்தான்..

இதற்கு மேலும் என்னத்தான்!...

ஃஃஃ

===============================================================================================

பொக்கிஷம் :  சில ஜோக்ஸ்...

"தயவு செஞ்சு சீக்கிரம் வாங்கப்பா...!"

மூட்டைப்பூச்சியால் விளைந்த விபரீதம்!

அது யாருக்குத் தெரியும்?  இது ஜோக்!

தன்னடக்கம் இல்லீங்க...

அது ஒரு காலம்...  

======================================================================================

படித்தது :  அப்படியா?

​மதுரைக்கு ஒரு தனிச்சிறப்பு உண்டு.  அங்கே கோயில் கொண்டிருக்கும் அப்பனைவிட அம்மைக்கே சீரும் சிறப்பும் மிகுதி!  அதனால் "மாது உறையும் பேரூர்" என்று முதலில் வழங்கி, அதுவே "மதுரைப் பேரூர்" எனத் திரிந்து, பின்னர் மதுரையாக நிலவுவதாயிற்று" என்று தமிழறிஞர்கள் சொல்வார்கள்.

- புலியூர் கேசிகன், "புகழ் பெற்ற பேரூர்கள்" -

======================================================================================