இறைவன் இருக்கின்றானா...அவன் இருந்தால் உலகத்திலே...

 உள்ளே நுழைந்தபோது, கண்களை மட்டுமே அசைக்க முடியும் நிலையில் இருக்கும் அவர் சத்தமாய் ஆ...  என்று குரலெடுத்து அழத்தொடங்கி விட்டார்.  சமாதானப்படுத்த பத்து நிமிடங்களாயின.

எப்படி இருந்தவர் இரண்டே வருடங்களில் எப்படி ஆகி விட்டார்.  அவர் ஒரு பெண்.  படிக்கும்போது என் வகுப்புத் தோழி.  மிகவும்...  மிகவும் சுறுசுறுப்பானவர்.  அடுத்தவர்களுக்கு உதவி என்றால் முதலிடத்தில் நின்றவர்.  ஒரு ஃபோன் செய்துவிட்டால் போதும்.  என்ன வகை உதவி என்றாலும் முடிந்த வரை செய்து விடுவார்.  நான் மட்டும் அல்ல, இன்னும் பல பேருக்கு அவரவர்களுக்கு வேண்டியவர்களுக்கு அவர் மூலம் உதவிகள் பெற்றிருக்கிறோம்.  நாங்களும் உதவி இருக்கிறோம்.  நண்பர்களுக்குள் எப்போதும் ஒருவருக்கொருவர் உதவி செய்துகொள்வது உண்டு.

இரண்டு வருடங்களுக்கு முன் கணுக்காலில் ஏதோ வலி பிரச்னை என்று மருத்துவரை நாட, அவர்கள் சர்ஜரி சஜஸ்ட் செய்து நாள் குறித்து, செய்தார்கள்.  அவ்வளவுதான்.  வலியுடனேயே இருந்திருக்கலாம்.  கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நிலைமை சீர்கெடத் தொடங்கியது.  சர்ஜரி செய்த மருத்துவரையும் இன்னும் சிலரையும் பார்த்தார்கள்.  பிஸியோதெரபி செய்யச் சொன்னார்கள்.  சரியாக அதை ஃபாலோ செய்வதில்லை என்று குற்றம் சுமத்தினார்கள்.

காலில் செய்யபப்டும் பல சர்ஜரிகள் இதுபோல பக்க விளைவுகளை ஏற்படுத்தி விடுகின்றன.  இதை எல்லாம் யோசிக்கும்போது, நாளை நமக்கு ஏதாவது காலில் பிரச்னை வந்தால் கூட அறுவை சிகிச்சைக்கு மனம் துணியாது.  சமீபத்தில் ஒரு விளையாட்டு வீராங்கனைக்கு ஏற்பட்ட கதியையும் பார்த்தோம்.  எங்கள் உறவு வட்டத்திலும் ஒரு அனுபவம் உண்டு.

வாக்கர் வைத்து நடக்கத் தொடங்கினார் என் தோழி.  கொஞ்ச நாட்களில் அதுவும் சிரமமானது. படுக்கையில் விழுந்தார்.  வாய் குழறத்தொடங்கியது.  பேச்சு போனது.

சென்ற வருடம் இதே டிசம்பரில் நான் பார்த்தபோது அவரால் கைகளை வைத்து அழகான கையெழுத்தில் எழுதியாவது காட்ட முடிந்தது.  நிறைய 'ஸ்ரீராமஜெயமு'ம், 'ஓம் சாய்ராமு'ம் நோட்டு முழுக்க எழுதி இருந்தார்.  எழுதிக் கொண்டிருந்தார்.  அதே நோட்டிலேயே எழுதி, எங்களுடனும் உரையாடினார்.  

இந்த வருடம் - ஆம், ஒரு வருடம் கழித்து மறுபடி இந்த டிசம்பரில்தான் பார்த்தேன் - விரல்கள் மடங்கி அதுவும் முடியவில்லை.  பாத்ரூம் போவதிலிருந்து எல்லாவற்றுக்கும் ஒரு ஆள் துணை வேண்டும்.  பெரும்பாலும் நீராகாரம்தான் சாப்பிட முடிகிறது.  தொடர்ந்து விடுப்பில் இருந்த அவருக்கு சென்ற வருடம் வேலையிலிருந்து கட்டாய ஒய்வு கொடுத்து விட்டார்கள்.  அவருடைய ஒரே மகன் பற்றி நான் இங்கு எதுவும் சொல்லப் போவதில்லை.  கணவர் மறைந்து ஏழெட்டு வருடங்கள் ஆகின்றன.

மருத்துவர் இனி ஒன்றும் செய்ய முடியாது என்று சொல்லி விட்டார்.  பிசியோதெரபி நிறுத்தி விட்டார்கள். 

மடங்கிய விரலால், விட்டத்தைப் பார்த்துக்கொண்டு, படுக்கையில், பாராமல் அவர் எழுதும் எழுத்துகளை, எதிர் திசையில் நின்று வேகமாகப் படித்து, நம்மிடம் கேள்விகளை அவர் சார்பில் முன்வைக்கிறார் உதவியாளப் பெண். நாம் சொல்வது, நல்லவேளை, நண்பியின் காதில் விழுகிறது.

பழைய பாசிட்டிவ் நினைவுகளை நினைவுகூரும்போது வாய்விட்டு, விட்டு விட்டு குழந்தை போல சிரிக்க முடிகிறது.  சிரிப்புச் சத்தமும், அழுகைச் சத்தமும்தான் அவர் தொண்டையிலிருந்து வரும் சத்தம் இப்போதைக்கு.  அழுகை கூட இல்லை, ஓலம்.

மிகவும் வேதனையாக இருந்தது.  மனம் கனத்துப் போனது.  சில நெருங்கிய நண்பர்களுக்கு அலைபேசி விவரம் சொல்லி வந்து பார்க்கச் சொன்னேன்.  ஓரிருவர் வருத்தப் பட்டார்கள்.  சென்று பார்ப்பதாய் உறுதி அளித்தார்கள்.  ஒருவர் கேட்டார்..  "கேட்கவே ரொம்பக் கஷ்டமாயிருக்குடா..   பார்த்தால் தாங்க முடியாது..  நான் பார்ப்ப்பதால் அவருக்கு என்ன பயன்?  என்ன பண்ணப் போறோம்..?"

"அவருக்கு கொஞ்சம் உற்சாகமா இருக்கும்டா..."

"எவ்வளவு நேரம்? அப்புறம்?"

அப்புறம்?  ஒரு பிரச்னையும் இல்லாமல் - அல்லது இல்லை என்று நாம் நினைத்துக்கொண்டிருக்க - ஓடிக்கொண்டிருக்கும் வாழ்வில் ஒன்றுமே இல்லாமல் திடீரென இப்படி ஏதாவது நிகழ்ந்து விடுகிறது.  விபத்துகள் தனி.  நீண்ட கால நோய்கள் தனி,  நாமும் கவனமாக இருப்போம்.  இது மாதிரி கணுக்காலில் அறுவை சிகிச்சை என்று சென்று இப்படி நேரும் என்று யார்தான் எதிர்பார்த்திருக்க முடியும்?  

சென்ற மாதம் சளி, ஓயாத இருமல் என்று மருத்துவரிடம் சென்று மாத்திரை வாங்கிச் சாப்பிட்டு, இருமல் நிற்காமல், எக்ஸ்ரே எடுத்துப் பார்த்து, நுரையீரலில் பிரச்னை இருக்கிறது என்று அறிந்த இரண்டாம் நாளே காலமான இன்னொரு பெண்ணின் கணவர் பற்றிய செய்தி வருத்தம் தந்த ஒன்று.

இவரைப் பார்த்த கையோடு பணிபுரிந்து தற்சமயம் கீமோதெரபி சிகிச்சையில் இருக்கும் மற்றொரு பெண்மணியின் வீட்டுக்குச் சென்றோம்.

இவர் கதை வேறு.  தொடர்ந்து பல்வலி இருந்து கொண்டே இருந்திருக்கிறது.  முதலில் சில நாட்கள் மருத்துவரிடம் செல்லாமல் மாத்திரை சாப்பிட்டுப் பார்த்து, பின்னர் பல்மருத்துவரிடம் சென்று சிகிச்சை பெற்றிருக்கிறார்.  எல்லோரையும் போலதான்.  ஏன், நானும் பல்வலி என்றால் மூன்று நாட்கள் பொறுத்துக் கொண்டால் அப்புறம் குறைந்துவிடும் என்று இருப்பவன்தானே..

ஃபில்லிங் செய்து, ரூட் கெனால் செய்தும் வலி நிற்காமல் இருக்க, மேலும் சோதித்ததில் புற்றுக்குள் கைவிட்டு பாம்பைக் கண்டது போல அலறி சிகிச்சைக்கு ஓடினார்கள்.  ஓரல் கேன்சர்.

கடந்த மாதம் அடையாறில் தங்கி அறுவை சிகிச்சை செய்து, கீமோக்கள் செய்து வரும் அவரைக் காணச்  சென்றோம்.  இடது தாவாங்கட்டையில் அறுவை சிகிச்சை செய்து, மார்பிலிருந்து சதை எடுத்து வைத்து மூடி இருக்கிறார்கள்.  முகம் வீங்கி. தொங்கும் தாடையுடன்  காணப்பட்டார்.  இன்னும் ஒரு கீமோ முடிந்தால் பழைய முகம் வந்து விடும் என்று சொன்னார்.  சந்தோஷமாக இருந்தது.  வந்து விடும் என்று நம்புகிறேன், பிரார்த்திக்கிறேன்.

===========================================================================================================

ரசிக்க---   இணையத்திலிருந்து...

கால் இன்னும் கம்பத்தைத் தாண்டவில்லை..  முகம் தாண்டி வந்து கொண்டிருக்கிறது..

இரண்டாவது படம்..  பந்து முகத்தில் பட்டிருக்கக் கூடிய வேகம் இந்த புகைப்படத்தைப் பார்க்கும்போதே தெரிந்திருக்கும்.  யாருமே பார்த்திருக்க முடியாத அரை வினாடிக்கு குறைவான தருணம்..   என்ன துல்லியமான புகைப்படம்...

==============================================================================================================

படித்ததிலிருந்து பகிர்வு...

​............அம்லேக் கஞ்சில் இருந்து பீம்பேடி சுமார் 28 மேல் மோட்டார் செல்லக்கூடிய சாலை ஒன்று அமைத்திருக்கிறார்கள் சுமார் 40 மோட்டார்கள் பிரயாணிகளை ஏற்றி சென்று கொண்டிருந்தன.  இவைகளில் பஸ் இரண்டு மூன்று தான். மற்றவை மோட்டார் லாரிகள். இந்த லாரிகளில் பிரயாணிகளில் அடைத்துக் கொண்டு சென்றது வேடிக்கையாய் இருந்தது.  பஸ் முதலாளிகள் சிவராத்திரியை நன்றாக பயன்படுத்திக் கொண்டு பிரயாணிகளிடம் மூன்று ரூபாய் வரை டிக்கெட் காக வாங்குகிறார்கள்.  பகல் ஒரு மணிக்கு அம்லேக் கஞ்சை விட்டு புறப்பட்டோம்.  வழியில் பாதை மலைகளைக் குடைந்து சென்றது. 

குரங்காட்டிகளுக்கும் கரடி வித்தைக்காரர்களுக்கும் சிவராத்திரி என்பது நல்ல அதிர்ஷ்டம்.  போகிற வழியில் உள்ள கிராமங்களில் எல்லாம் இவர்கள் வித்தை காண்பித்து பணம் சேர்ப்பார்கள்.  வருடத்திற்கு ஒரு முறை வெளியூர் ஜனங்களை பார்க்க உள்ளூர் ஜனங்களுக்கும் உற்சாகம் உண்டாகிறது.  3 மணி நேரத்தில் 2000 அடி உயரத்தில் உள்ள பீம்பேடு என்ற ஊரை அடைந்தோம்.  பீம்பேடியில் இரண்டு தர்மசாலைகள் இருக்கின்றன.  நாங்கள் மோட்டாரை விட்டு கீழே இறங்கியதும் நாகரிகமாக உடை அணிந்த நேபாள் இளைஞர் ஒருவர் எங்களுடன் ஆங்கிலத்தில் பேசினார்.  

ஒரு தர்மசாலையில் எங்களுக்கு தங்க ஏற்பாடு செய்தார்.  அதற்கு விளக்கு எதுவும் இல்லை.  தண்டபாணி ஐயர் அந்த இளைஞரை தர்மசாலை மேனேஜர் என்று கருதி உத்தரவிட ஆரம்பித்தார்.  அந்த இளைஞர் தாம் நேபாளக் காலேஜில் படிக்கும் மாணவர் என்றும்,  தமது நண்பர்கள் சிலரை வரவேற்பதற்காக அங்கு வந்திருப்பதாகவும் கூறினார்.  அந்த இளைஞரின் பெயர் கோபால் ராஜ் பந்தாரி.  இவருடைய உதவியால் அந்த ஊரில் இருந்த ஒரே ஹோட்டலுக்கு ஜாகையை மாற்றிக் கொண்டோம்.  பீம்பேடியிலிருந்து காட்மாண்டு 20 மைல்.  இதற்கு இடையில் மூன்று மலைகளை தாண்ட வேண்டும்.  பிரயாணிகளின் மூட்டையை தூக்க ஏராளமான கூலிகள் இருக்கிறார்கள்.  

ஒரு கூலி 80 பவுண்டு நிறையுள்ள சாமான் வரை தான் தூக்குவான். ஒரு கூலிக்கு மேலே செல்ல நான்கு ரூபாய் கொடுக்க வேண்டும்.  இந்த கூலிகளுக்கு ஏற்பாடு செய்யும் பொறுப்பை அரசாங்கத்தால் ஒரு காண்ட்ராக்டர் இடம் விட்டிருக்கிறார்கள்.  அவருக்கு பரியா நாயக் என்று பெயர்.  இங்குள்ள மார்வாரி நம்மிடம் நான்கு ரூபாய் வாங்கிக் கொண்டு கூலியின் பெயரையும் நம்பரையும் எழுதி நம்மிடம் ஒரு ரசீது கொடுக்கிறார்.  நாம் காட்மாண்டு நகரை அடைந்ததும் நம் சாமான்களை பெற்றுக் கொண்டதாக இந்த ரசீதில் கையெழுத்திட வேண்டும்.  நமது கையெழுத்துடன் கூடிய ரசீதை கூலிக்காரன் பரியா நாயக் ஆபீஸில் கொடுத்து அவனுக்குள்ள கூலித்தொகையை பெற்றுக் கொள்வான்.  நமது சாமான்களை பத்திரமாக நம்மிடம் சேர்ப்பிப்பது இந்த கான்ட்ராக்டரின் பொறுப்பு.  கூலிகள் இடம் நாமே நேரில் கூலியை பேசிக்கொண்டு பரியா நாயக்குக்கு கூலி ஒன்றுக்கு நான்கு அணா வீதம் கொடுத்துவிட்டு அமர்த்திக் கொள்ளலாம்.  இம்மாதிரியான கூலிகள் தூக்கிச் செல்லும் சாமான்களுக்கு பரியா நாயக் பொறுப்பாளி அல்ல. பொதுவாக யாத்திரிகர்கள் பரியா நாயக் மூலம் கூலிகளை ஏற்பாடு செய்வது தான் நல்லது. மலை பிரயாணம் மிகவும் கஷ்டமானது என்று கேள்விப்பட்டோம். சுவாமிநாதன் நடந்து செல்வது என்ற உறுதியுடன் இருந்தார்.  நான் டோலியில் செல்வது என்ற உறுதியுடன் இருந்தேன்.  ஆனால் தண்டபாணி ஐயர் தான் டோலியில் செல்வதா அல்லது நடந்து செல்வதா என்று யோசித்துக் கொண்டே இருந்தார்.   கடைசியாக நடந்து செல்வது என்ற முடிவுக்கு வந்தார்.

என்னை தூக்கிச் செல்வதற்கு டோலிக்காரர்களை ஏற்பாடு செய்ய வேண்டும் அல்லவா?  அந்த ஊர் டோலிக்கு வில்லங்காடு என்று பெயர்.  சாதாரணமாக டோலியை நான்கு பேர் தூக்குவது வழக்கம்.  கனமுள்ளவர்களை ஐந்து அல்லது ஆறு பேர்கள் தூக்குவார்கள். டோலியை வாடகைக்கு பேசினால், அவர்கள் டோலியில் செல்ல வைக்கும் ஆளை பார்க்க வேண்டும் என்கிறார்கள்.  என்னைப் பார்த்ததும் அவர்கள் முகம் சட்டென்று மாறுகிறது.  என்னை தூக்க 6 கூலிகள் வேண்டும் என்றார்கள்.  அன்று மாலை முழுவதும் கூலிக்காரர்கள் என்னை பார்ப்பதும், பார்த்தவுடன் மாட்டேன் என்று கூறுவதுமாகவே இருந்தது.  ஒரு டோலிக்காரன் என்னை தூக்க 5 கூலிகள் வேண்டுமென்றான்.  நான்கு கூலிகள் தூக்குவதற்கு மேல் கனமாய் இருப்பது அவமானம் என்று கருதினேன்.  நான்கு கூலிகள் என்னை தூக்குவதாக இருந்தால், அவர்களுக்கு ஐந்து கூலிகளுக்கு உள்ள தொகையை கொடுக்கவும் தயாராக இருந்தேன்.  கடைசியாக ஒரு டோலிக்காரன் 4 கூலிகளைக் கொண்டு என்னை தூக்குவதாக ஏற்பாடு செய்தான்.  நான்கு கூலிகளுக்கும் மொத்த கூலி 16 ரூபாய் தான்

-பயண அனுபவங்கள் 0 ஏ கே செட்டியார்.  நேபாள் பயண அனுபவம்.

=================================================================================================================

கண்கள் பனித்தன;  இதயம் ஈரமானது...

=========================================================================================================

எந்த துக்கத்தைக்

கொண்டாட

குமுறி அழுகிறது

வானம்?

செப் 23 2013

=================================================================================

பொக்கிஷம் ..

இதுவும் ஜெயராஜ் ஓவியம் என்றால் நம்பணும்...

கண்டு பிடிச்சேன்..  கண்டு பிடிச்சேன்....

ஜெயராஜ் ஓவியங்களை விட மாயா ஓவியங்களுக்கு அப்போ கிராக்கி ஜாஸ்தி.  மணியன் கதைகளுக்கெல்லாம் மாயாதான்!

அட..  என்னப்பா இப்படிச் சொல்லிட்டே....

மர்யாத குடு சாமீ....

இப்போதெல்லாம் இது வருகிறதா என்று தெரியவில்லை.