குறுந்தொடர் : இறைவன் இருக்கின்றான் 7/7 - ஜீவி

 

               இறைவன் இருக்கின்றான்       

 ஜீவி 

7

முந்தைய பகுதிகள் : 1  2  3  4  5  6

"எஸ்.அது  தான் எனக்கும் ஆச்சரியமா இருக்கு" என்று ராதிகாவுக்கு சொன்னேனே தவிர, முழுப்பழியையும் சந்திரமோகன் மேல் போட மனம் இடம் கொடுக்கவில்லை. நாங்கள் டாக்டர் சதாசிவத்தைத் தான் பார்க்க வேண்டியிருக்க, ஒருகால் சந்திரமோகன் அவன் டாக்டர் தம்பியிடம் அப்பாயிண்ட்மெண்ட் வாங்கிக் கொடுத்திருந்தாலும் அவருடனான சந்திப்பு நிச்சயமாக நிகழ்ந்திருக்காது என்று நம்பினேன். அதை ஒட்டி எழுந்த யோசனையில் ராதிகாவுக்குச் சொன்னேன்: "மனிதர்களாப் பொறந்த நாம தினம் தினம் செயல்படற ஒவ்வொண்ணிலேயும் ஒரு காரண காரியம் இருக்கறதா எனக்குப்படறது. ஆரம்பத்திலே புரியாவிட்டாலும், போகப்போக சிலது புரியற மாதிரி இருக்கு. சிலது ஏன்னு தெரியாமலேயே போய்டறது. சொல்லப்போனா, ஒன்றுக்கு ஒன்று, ஒரு தொடர்புடனேயே ஒவ்வொரு காரியமும் நடக்கறதாத் தோண்றது. அந்தத் தொடர்பு இல்லேனா, நாம என்ன முயற்சி செய்தாலும், அது நடக்காமப் போயிடறது.. அதான், எதுக்காக எதுன்னு தெரியாத போது, எதுக்காக வேணாலும் இருக்கட்டும்னு நம்ம மூலமா ஒருத்தருக்கு ஒரு நல்லது நடந்ததுனா, அதுக்கு இதுவானும் இன்னொருத்தருக்கு செய்ய முடிஞ்சதேன்னு மனத்திருப்திபட்டுக்க வேண்டியது தான்."

"வெறும் திருப்தி மட்டுமே. இல்லையா?" என்றாள் ராதிகா.

"திருப்தி அடையறதுங்கறது பெரிய விஷயம் இல்லையா?.. வேறே என்ன வேணும் சொல்லு.. அதான் நமக்குத் தெரிஞ்சது. இதன் அடிப்படைலே நமக்குத் தெரியாதது என்னலாம் இருக்கோ.. ஒண்ணு நினைவுக்கு வர்றது.. நான் படிச்ச கல்லூரிலே சர்வேசன்னு ஒரு தத்துவ பேராசிரியர் இருந்தார். அவர் அடிக்கடி ஒரு பாட்டைப் பாடுவார். "இதுவே வாழ்க்கை.. இதுதான் வாய்ப்பு.." என்று அந்தப் பாட்டு ஆரம்பிக்கும்.  "இதுவே இறைவன் காட்டும் வழி... வாழ்ந்து பார்,  வசந்தம்  தன்னாலே தொடரும்.."  என்று அந்தப் பாட்டு  முடியும்.

"இந்த பாட்டை ராகத்தோடு அனுபவிச்சுப் பாடுவார். சில சமயங்கள்லே, 'ஹம்மிங்' மாதிரி இந்தப் பாட்டை முணுமுணுத்திண்டு இருப்பார். அவர் பாடிக் கேட்டதுக்கு முன்னாடி, வேறு யார் பாடியும் இப்படி ஒரு பாட்டை நான் கேட்டதில்லை. அநேகமா அவர் இயற்றின பாட்டாத்தான் அது இருக்கும். ஒருத்தருக்கொருத்தர் தாங்கலா இருந்து செஞ்சிக்கற உதவிலேதான் உலக வாழ்க்கையே நடக்கறதுன்னு சொல்வார். 'இன்னொருத்தருக்கு செய்யற ஒவ்வொரு உதவியும் நமக்குக் கிடைச்ச வாய்ப்பு; அதான் வாழ்க்கையின் தாத்பரியமே' என்று அந்தப் பாட்டு சொல்லும். தேவையானவங்களுக்கு தேவையான நேரத்திலே செய்யற உதவி ரொம்ப விசேஷமாம்.. எல்லா காரியத்துக்கும் ஒரு விளைவு உண்டுங்கறது சயின்ஸ் இல்லையா?.. நல்லதுக்கு நல்லது தானே விளைவா இருக்க முடியும்?.. அவரை விதை போட்டா, துவரையா முளைக்கும்? சொல்லு."

"நான் எது சொன்னாலும் இப்படி ஏதாவது சொல்லி என்னை அடக்கிடுவீங்க.."

"பார்த்தையா?.. 'ஏதாவது'ன்னு பட்டும் படாம சொல்றையே?.. நான் சொல்றது நியாயமா படலையா, உனக்கு?"

"படறது.. இருந்தாலும்.." என்று ராதிகா இழுத்தாள்.

"இருந்தாலும்?.. நீ நினைக்கிறது எனக்குப் புரியறது. சந்திரமோகனுக்காக ஏன் இப்படி அலட்டிக்கணும்னு நினைக்கிறே. இல்லையா?.. . அப்படிப்பட்டவன் செய்யற ஒரு காரியத்தைக் கேள்விப்பட்டா நீ ஆச்சரியப் படுவே. அவனோட சின்ன வயசிலேயே அவன் அப்பா தவறிப் போனதைப் பத்தி உனக்கு சொல்லியிருக்கேன், இல்லையா?.. உனக்கு நான் சொல்லாததும் ஒண்ணு இருக்கு" என்கிற பீடிகையோடு ஆரம்பித்தேன்.

"ஏற்கனவே அவன் தாயை இழந்தவன். தந்தையும் போய்ச்சேர, பரிதவித்த அந்த சின்னப்பையனை அனாதைச் சிறுவர்களைப் போஷித்து ஆளாக்கற ஒரு சமூக சேவை இல்லத்தில் நான் தான் சேர்த்தேன். அந்த காப்பகத்தின் உதவியில் சாப்பிட்டு படிச்சது அவன் மனசிலே ஆழமான வடுவா பதிஞ்சிடுத்து.. அந்த நன்றியறிதலை இன்னும் அவன் மறக்கலே. மாசாமாசம் தன்னுடைய உழைப்பில் வர்ற வருமானத்தில் கால்பங்கை அந்த அனாதை இல்லத்திற்கு இன்னைக்கும் கொடுத்திண்டு வர்றான். ஒண்ணாந்தேதி வர்ற வரைக்கும் கூட காத்திருக்க மாட்டான். அதற்கு முதல் நாள் ராத்திரியே 'செக்' போட்டு வைச்சிடுவான். எதை மறந்தாலும் இதை மறக்க மாட்டான். ஒவ்வொரு மாசக் கடைசி நாள் அன்னிக்கும் அந்த மாசத்தோட வருமானம் என்னன்னு தெரிஞ்சிக்க பரபரப்பா காத்திருக்கிற மாதிரி அவனோட அப்பொழுதிய நடவடிக்கைகளைப் பார்த்தாத் தோன்றும். அடுத்த நாள் பொழுது விடிஞ்சதும் அந்த காப்பகத்திற்கு 'செக்'கை அனுப்பிச்சிட்டுத் தான் மறுவேலை. மாசம் பூரா அவன் வேலை செய்யற வேகத்தைப் பார்த்தா, அந்த காப்பகத்திற்கு இன்னும் இன்னும் அதிகத் தொகையை சேர்த்துக் கொடுப்பதற்குத் தான் வேலை செய்யறாப்பலத் தோன்றும். 

ஒருகாலத்தில், அனாதையா பட்ட அவஸ்தை இப்போ அந்த காப்பகத்திலே அநாதைகளா அடைக்கலம் புகுந்த சிறுவர்களின் மேல் அன்பா மாறியிருக்கு. தன்னை வளர்த்து ஆளாக்கிய காப்பகத்தின் மேல் அசைக்க முடியாத பற்று, எதிலெல்லாமோ பார்த்துப் பார்த்துச் சேர்த்து கொடுக்கச் சொல்கிறது. இறைவனின் கருணை, அவன் மூலமா எதிலெல்லாம் பரவிப் படர்கிறது, பார்... பேராசிரியர் சர்வேசன் பாட்டு மாதிரி, இது வாழ்க்கையில் கிடைத்த வாய்ப்பு இல்லையா, அவனுக்கு?.. "

ராதிகாவின் முகத்தில் தென்பட்ட ஆத்திரம் போய் இப்பொழுது ஒரு மலர்ச்சி தெரிந்தது. "ஓ. அப்படியா? ஆச்சரியமாத் தான் இருக்கு. ஒவ்வொருத்தரும் தங்களுக்கு பிடிச்ச வழிலே ஏதோ செஞ்சிகிட்டு தான் இருக்காங்க போலிருக்கு" என்று அவள் சொன்ன போது நிறைய மகிழ்ச்சி தெரிந்தது. "ஒவ்வொருத்தருக்கும் ஒவ்வொண்ணு. இதுலே மனுஷதிருப்தி தான் முக்கியமாத் தெரியறது. இதைச் செய்யணும்னு அவங்க மனசுக்கு திருப்தியா தோணனும். அவ்வளவுதான். நமக்கு மேலோட்டமா பாக்கறச்சே, பலது தெரியறது இல்லே. சந்திரமோகனுக்கு ஒரு தம்பி இருந்ததா சொன்னீங்களே?.. அந்தப் பையன் டாக்டருக்குப் படிச்சு எப்படி முன்னுக்கு வந்தான்னு தெரியுமா?."

"விலாவாரியாத் தெரியாது. அதுபத்தி நான் கேள்விப்பட்டது தான். அதுபத்தி சந்திரமோகன் கிட்டே கேக்கவும் எனக்கு விருப்பமில்லை. வாழ்க்கைலே சிலர் பட்ட கஷ்டத்தைத் துருவித் துருவிக் கேட்கப்படாது. அது அவங்களுக்கு பழசை ஞாபகப்படுத்தி மேலும் வருத்தததைக் கொடுக்கும். 'பழசெல்லாம் சம்பந்தப்பட்ட அவங்களுக்கு ஞாபகம் இருந்தாலே போதும்'ன்னு யாராவது அதைப் பத்திச் சொன்னாலும் மேம்போக்காத்தான் கேட்டுப்பேன். குழந்தைச் செல்வம் கொடுப்பினை இல்லாத ஒரு பெரிய செல்வந்தர், ரெண்டு வயசு குழந்தையா இருக்கும் பொழுதே அந்தப் பையனை தத்து எடுத்துகிட்டு வளர்த்து ஆளாக்கினதா கேள்விப் பட்டேன். அந்தக் குழந்தை அங்கே வளர்ந்து டாக்டராகணும்னு அதுக்கு இருந்திருக்கு. மொத்தத்திலே, பார்த்தா எல்லாமே பரமபத விளையாட்டு மாதிரி தான் இருக்கு. எந்த ஏணிலே எப்போ ஏறுவோம், எந்த பாம்பைப் பிடிச்சிண்டு எப்போ இறங்குவோம்னு ஒண்ணும் தெரிலே. ஆட்டத்தை விளையாடறது மட்டும் தான் நம்ம வேலை போலிருக்கு. நடுநடுவே ஒரு ஆசை. ஏதாவது புண்ணியம் செஞ்சு, ஏணி ஏணியா புடிச்சு ஏறி, தாயம் தாயமா போட்டு அந்த பரமனின் காலடிகளைப் பற்றி விடமாட்டோமான்னுதான். அப்படி தாயம் போடறதும் நம்ம கையிலே இல்லே தானே?.. ஏதாவது புண்ணியம் செய்யறத்துக்கும் அவன் தயவோ, கருணையோ வேணும்னு தெரியறச்சே தான், வாழ்க்கையில் கடைத்தேற அப்படி ஒரு புண்ணியம் செய்ய சான்ஸ் கிடைக்கிறச்சே அதை இழக்க மனசு வருமா, நீயே சொல்லு."

"நீங்க சொல்றது சரிதான். எல்லாரும் இப்படி நினைச்சா எப்படி இருக்கும்?" என்று முகமலர்ச்சியுடன் சொன்னாள் ராதிகா.

"இவ்வளவு சொல்லிட்டேன். நம்ம முரளி விஷயத்தையும் சொல்லிடறேன். இவன் என்ன செய்யறான் தெரியுமா?.. ஆறேழு வருஷத்துக்கு முன்னாடி ஒரு விபத்திலே இவன் மாட்டிண்டு ஆஸ்பத்திரிலே கிடந்தப்போ, நாலைந்து கிராமத்து இளைஞர்கள் செஞ்ச இரத்த தானத்திலே தான் இவனுக்கு நினைவே திரும்பியது. அவனுக்கு நினைவு திரும்பிய பிறகு தான் இன்னார் பையன் என்று தெரிந்து விவரம் கேட்டுப் பதறி. பெரியப்பா அந்த ஆஸ்பத்திரிக்குப் போய் இவனைப் பார்த்தார். 

அப்போ அந்த கிராமத்து இளைஞர்கள் தனக்கு இரத்த தானம் செய்யலைனா, தான் இப்போ இல்லைங்கறது முரளி மனசிலே ஆழப் பதிஞ்சு போயிடுத்து.. அப்படி பதிஞ்சது, இப்போ விஸ்வரூபம் எடுத்து நிக்கறது. தன் பத்திரிகை செல்வாக்கு மூலமா வாசகர்கள், ஊழியர்கள்னு வலுவா ஆயிரம் பேரை ஒண்ணு சேர்த்து வைச்சிருக்கான். இந்த ஆயிரம் பேர் எந்த நேரத்திலேயும் யாருக்கு வேணாலும் இரத்ததானம் கொடுக்கத் தயார்! இவன் பத்திரிகை காரியாலயத்திலேயே, பத்திரிகையோடு இணைந்த தனிப் பகுதியா இந்த இரத்ததான சேவை காரியத்துக்காக தனி இலாகாவே செயல்பட்டிண்டு இருக்கு. இதற்காகற மொத்த செலவும் முரளிதுதான். எல்லா ஆஸ்பத்திரி, முக்கிய இடங்கள்னு தேவைப் படறவங்க இந்த இலாகோவோடு தொடர்பு கொள்றாங்க. அவன் பத்திரிகைலே வேலை செய்யற ஆட்களை விட இங்கே வேலை செய்யறவங்க அதிகம்னா, பார்த்துக்கோயேன்!.. இதெல்லாம் நினைச்சுப் பார்க்கறச்சே தான், நாம செய்யறது எவ்வளவு தம்மாத்துண்டுன்னு வெட்கம் வர்றது."

"ஏங்க இதெல்லாம் நீங்க எனக்கு இதுக்கு முன்னாடியே சொல்லலே?.. பலது தெரியாமலே இருந்திட்டேன்." என்று ஏதோ ராதிகா சொல்ல முனையும் பொழுது, ரீங்கரித்து அலைபேசி அழைத்தது.

"என்னன்னு பாரு.." என்று நான் சொல்லும் பொழுதே, வேகமாகச் சென்று அலைபேசியை எடுத்த ராதிகா, அழைத்தவர் பெயரைப் பார்த்து, "இந்தாங்க.. இப்போ பேசுங்க. சந்திரமோகன் தான்--" என்று மகிழ்ச்சியுடன் என்னிடம் கொடுத்தாள்.

"சொல்லு, சந்திரன்.."

"நீங்க ரொம்ப சந்தோஷப்படற ஒரு இடம். உங்களுக்கும் எனக்கும் பிடிச்ச இடம். போகலாமா, சார்?"

"நீ கூப்பிட்டு நா வராமலயா? தாராளமாப் போகலாம். சொல்லு."

"முப்பது வருஷத்துக்கு முன்னாடி நீங்க என்னைக் கூட்டிப்போய் பாதுகாப்பாய் விட்ட இடம். நான் அங்கே இருக்கறச்சே ஏழே பேர். இன்னிக்கு எழுநூறு பேருக்கும் மேலே அந்த அன்னை இல்லத்தில் இருக்காங்களாம். இல்லத்தின் ஐம்பதாவது வருஷ ஜீவிதத்தை விழாவாக் கொண்டாடுகிறார்களாம். நாளைக்கு மாலை நான்கு மணிக்கு மேலே. நான் அங்கே வர்றேன். அம்மாகிட்டேயும் சொல்லிடுங்க.. சேர்ந்து போகலாம், சார்" என்றான்.

"சரி, சந்திரன்.. வந்திடு" என்று சந்தோஷத்துடன் சொன்னேன்.

(நிறைவுற்றது)