படிக்காமல் இருப்பது குற்றம் - மற்றும் நான் படிச்ச கதை

 

===========================================================================================

======================================================================================================

===================================================================================================

===================================================================================================================================================

நான் படிச்ச கதை 

மனோ சாமிநாதன் 

'இன்னும் சில இலைகள் இருக்கின்றன!'

சமீபத்தில் மனம் தொட்ட சிறுகதை ' இன்னும் சில இலைகள் இருக்கின்றன!'

எழுதியவர் நாவலாசிரியர், 'பெண்மணி' இதழாசிரியர் வி.உஷா. பெண்மைக்கும் உண்மைக்கும் அன்புக்கும் முக்கிய‌த்துவம் கொடுத்து நிறைய நாவல்கள் எழுதியிருக்கிறார். இந்த சிறுகதையிலுமே அன்பையும் நேர்மையையும் தான் வலியுறுத்தியிருக்கிறார்.

இங்கே அவரின் எழுத்துக்களில் என் நடையையும் புகுத்தி இந்த சிறுகதையை சொல்லியிருக்கிறேன்.

இந்த சிறுகதையின் கதாநாயகியே ஒரு முதிய பெண்மணி தான். பெயர் சிவபாக்கியம். தினமும் முடியாத கால்களை மனோபலத்துடன் மெள்ள மெள்ள நகர்த்தி, சுவரைப்பிடித்துக்கொண்டு குளியலறை சென்று நாலு சொம்பு தண்ணீரை விட்டு உடலைக்கழுவி வருவதற்குள் உயிர் போய் உயிர் வரும். உடம்பு தான் இப்படி. மனசு? அது எப்போதும் கெளரவம் பார்த்துக்கொண்டு சீறிக்கொண்டிருந்தது. மூர்க்கத்துடன் பொருமியது. ஒரே மகன். எண்பது பவுன் நகையுடனும் வீடுடனும் காருடனும் சொந்தக்காரப் பெண்ணை வைத்துக்கொண்டு கனவுடன் காத்துக்கொண்டிருந்த போது, திடீரென்று அமெரிக்காவிலிருந்த மகன் நான்ஸி என்ற ஒரு பெண்ணை கல்யாணம் செய்து கொண்டு இவள் கனவுகள் மீது மண் போட்டு மூடினான். மதத்தையோ, அவள் தோலையோ பார்க்காதே, அவள் மனசைப்பாரு. அவள் அருமை உனக்கு எப்போதாவது புரியும் என்கிறான்.

எட்டி உதைத்து மலைப்பாதையில் உருட்டி விட்ட மகனை அவள் மன்னிக்கத் தயாராக இல்லை. மூன்று வருடங்கள் உருண்டோடி விட்டன! முதலிலெல்லாம் தொலைபேசி அழைப்புகள் வரும். வந்தால் இவள் எடுக்க மாட்டாள். கோபத்துடன் முறைத்துப் பார்த்துக் கொண்டே இருப்பாள். நிராகரிக்கப்பட்ட அழைப்புகள் அவளுக்கு திருப்தியையும் கர்வத்தையும் தந்து கொண்டிருந்தன.

அது போல ஒரு நாள் உட்கார்ந்திருந்தபோது, வாசலில் அழைப்பு மணி ஒலித்தது.

“" அம்மா, உள்ளே வரலாமா?"

மிருதுவான, மென்மையான குரலைக்கேட்டதும் வழக்கம்போல சுவரைப்பற்றியபடியே நடந்து சென்று கதவைத்திறந்தாள்.

“யாரு?"

"வணக்கம்மா, நான் நான்ஸி:"

செதுக்கப்பட்ட அம்மன் சிலை போல நின்றாள் அவள். எளிமையான உடையில் எளிமையான புன்னகை வெளி வந்த போது அவள் முகம் சுடர் விட்டு ஜொலித்ததை சிவபாக்கியம் கண்கொட்டாமல் பார்த்தாள். சரிவது போன்ற ஊடலை சமனப்படுத்திக்கொண்டு ' வா ' என்ற ஒற்றை வரியில் உள்ளே அழைத்தாள்.

‘ஒண்ணுமில்லைம்மா. கன்யாகுமரிக்கு போய்க்கிட்டிருக்கேன். உங்கள் மகன் படித்த பள்ளிக்கு நன்கொடை தரணுமாம். உங்களிடம் விபரங்கள் கிடைக்கும் என்று வழியில் இறங்கினேன். "

“சரி உட்கார்"

சொன்ன அடுத்த விநாடி சிவபாக்கியத்துக்கு தலை சுற்றியது. கால்களில் நடுக்கம். வயிற்றை புரட்டியது. சரிந்து விழப்போனவளை நான்ஸியின் கரங்கள் தாங்கிக்கொண்டன.

மறுபடியும் சிவபாக்கியம் கண்களைத்திறந்த போது ஜன்னல்கள் தூசி துடைக்கப்பட்டு, ஜன்னல் கதவுகள் திறக்கப்பட்டு, தூசு தும்பு இல்லாத வீடு பொன்மயமாக காட்சி தந்தது.

பயந்து கொண்டே காலை கீழே வைத்தாள்.

இதென்ன! முட்டிகளில் கல் போலிருந்தது எப்படி கரைந்து போனது? வலி எப்படி அப்படியே குறைந்தது? குமட்டல், நடுக்கத்துக்கு பதிலாக பசியும் தாகமும் இருக்கின்றனவே?

நான்ஸி இதமாக கிணற்று நீரை ஊற்றி குளிப்பாட்டி சூடான ஆப்பமும் தேங்காய்ப்பாலும் ஊட்டி விட்ட போது எல்லையற்ற அன்பு வட்டத்திற்குள் பெரு விருப்பத்துடன் அமர்ந்து கொண்டது மனசு.

நான்ஸி சிரித்தவாறே ' முதியோர் மருத்துவம்' தான் தான் பார்க்கும் தொழில் என்றாள்.

அந்த சிரிப்பில் கரைந்து போனாள் சிவபாக்கியம். இத்தனை நாள் அவள் பண்ணிய தப்புக்கள் எல்லாம் விஸ்வரூபம் எடுத்து வந்து கண் முன்னே நின்றன. மனசு புலம்ப ஆரம்பித்தது.

இத்தனை நாள் ஏன் அன்பின் அழைப்பை நிராகரித்தாள்? பொறுப்புடன் இருப்பதும் மன்னிப்பதும் தானே மிகப்பெரும் குணங்களாக இருந்திருக்க வேண்டும்! அதுவும் முதிர்ந்த வயதில் உள்ளே ஏன் ஒரு அரக்கியை வளர்த்துக்கொண்டாள்? எல்லையில்லாத அன்பையும் பரிவையும் விடவா பேதங்கள் முக்கியமானவை?

புறப்படுவதற்காக நான்ஸி முயன்ற போது அவளை தடுத்து பேசினாள் சிவபாக்கியம்.

“இல்லைம்மா? நீ இங்கேயே இருந்து விடு. அவனையும் இங்கே கூப்பிடு. இந்த முட்டாள் கிழவியை மட்டும் மன்னிச்சா போதும்"

“இல்லைம்மா. தப்பா நினைக்கக்கூடாது. நாங்கள் இருவரும் மனசு ஒத்து வராததால் பிரியப்போகிறோம். விவாகரத்து கோர்ட்டில் இருக்கிறது. மணவிலக்கு கிடைச்சதும் நான் இங்க வந்து ப்ராக்டிஸ் பண்ணலாம் என்று இருக்கிறேன். அதான் முன்னாடியே வந்து விட்டேன்.

“என்ன... என்ன சொன்னே நான்ஸி?"

உங்கள் மகனுக்கு என்னை விட பணம், பெரிய பணம் என்று ஆசை வந்திருக்கு. நான் அப்படி இல்லைம்மா. நேர்மையாய் செய்கிற டாக்டர் தொழிலில் வரும் வருமானம் போதுமென்று நினைக்கிறேன். ஃபார்மஸி பிஸினஸ்காரர்களுடன் சேர்ந்து கொண்டு நான் நோயாளிகள் மூலமா நிறைய சம்பாதிக்கணும்னு அவர் வற்புறுத்துகிறார். விருப்பம் இல்லைம்மா எனக்கு,."

“சேர்ந்து வாழ்ந்த போது கொஞ்சம் பணம் இன்வெஸ்ட் பண்ணியிருந்தோம். அதுல வருகிற வட்டித்தொகையில் இருவருக்கும் பாதிப் பாதி வரும். அவர் பங்குக்கு வருகிற வட்டித்தொகையை தான் படிச்ச பள்ளிக்குக் கொடுக்கணும்னு அவர் விருப்பப்பட்டார். அந்த பணத்தை கொண்டு வந்திருக்கேன்மா. அதை ஸ்கூல்ல் கொடுத்து நான் கிளம்பணும்."

தொலைபேசி ஒலித்தது. அவள் மகன் சரவணன் தான்!

சீற்றத்துடன் வெடித்தாள் சிவபாக்கியம்.

“நல்லவனா இருக்கணும்னு உன்னைச் சொல்லிச் சொல்லித்தானே வளர்த்தேன். நாலு பரம்பரைக்கு சொத்து சேர்க்கணும்னு என்னிக்காவது உன்னிடம் சொல்லியிருக்கேனா? இப்போ சொல்றேன், கேட்டுக்க. நான்ஸி மாதிரி ஒரு பெண்ணை என்னாலேயும் தேடவே முடியாது. தானா திரண்டு வந்து நிலத்தையும் மனுஷனையும் நனைக்கிற மழை மாதிரி அவ. ஒழுங்கு மரியாதையாய் அவளுடன் சேர்ந்து வாழப்பாரு. இல்லேன்னா இத்தோட என்னுடன் பேசுறதையும் நிறுத்திடு. பாழமாய் போற பணம் அளவு தாண்டிப்போனா விஷமாயிடும் என்பதை புரிஞ்சுக்க"


நான்ஸி திகைப்புடன் நின்றாள். உணர்ச்சியும் உண்மையும் கலந்த விகிதத்தில் கொட்டித்தீர்த்த சிவபாக்கியம் சிறுமியைப் போல் பெருங்குரலெடுத்து அழுதபடி நான்ஸியை அணைத்துக்கொள்ள, அன்பாக இருப்பதைப்போல உன்னதமானது எதுவுமே இல்லை என்பது போல் அந்த முதியவளை நான்ஸி நெஞ்சில் தாங்கிக்கொண்டாள்.