பஞ்சு மிட்டாய் நீங்கள் எந்த வயதில் முதன் முதலில் சாப்பிட்டிருக்கிறீர்கள்?

 

நெல்லைத்தமிழன் : 

கேள்வி  : தியேட்டர் காம்ப்ளெக்ஸ்களில், புதிய படத்திற்கு முதல் சில நாட்கள் ஏகப்பட்ட டிக்கெட் விலையையும் பிறகு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விலையைக் குறைப்பதன் காரணம் என்ன? இதற்கும் திரை விமர்சனத்திற்கும் சம்பந்தம் உள்ளதா?   

# காற்றுள்ள போது தூற்றிக் கொள்கிறார்கள். படம் வந்த உடனே அதைப் பார்க்க வேண்டும் என்கிற தவறான கண்ணோட்டம் இருக்கும் வரை அவர்கள் இப்படித்தான் செய்வார்கள். எதிர்மறையான விமர்சனம் வருவதற்கு முன்னே பைசாவை வசூல் செய்து கொள் என்பதும் ஒரு புத்திசாலித்தனமான சித்தாந்தம் தானே.

கேள்வி  : என்னுடைய சிறிய வயதில், வீட்டில் ஏதோ ஒரு இடத்தில் ஃபேன் இருந்தாலே ரொம்ப மகிழ்ச்சியாக இருக்கும். வெயிலின் தாக்கமே தெரியாதது போலத் தோன்றும். ஆனால் இப்போதெல்லாம் கசகசவென இருக்கும்போது ஏசி இருந்தால்தான் பெட்டராகத் தோன்றுவதன் காரணம் என்ன?   

# இருக்கிறது - முடிகிறது - சுகம் என்பதால் அனுபவிக்க ஆசைப்படுகிறோம்.

கேள்வி  : சரித்திரக் கதைகளில் கல்கி எழுதியதைப் போன்று எவருமே எழுதியதாக எனக்குத் தோன்றவில்லை. அதன் காரணமாக நான் நினைப்பது, நம் முன்னோர்கள் எப்படி இருந்திருப்பார்கள் என்று நாம் எண்ணும் அந்த நெறிப்படியே தன்னுடைய நாவலைக் கொண்டு சென்றதுதான். உங்களுக்கு என்ன தோன்றுகிறது?   

# நம் மனதில் உள்ள சித்திரத்தை ஒத்த பாத்திரங்களும், நமக்குப் பிடித்தமான வழியில் சம்பாஷணையும் நாம் ஆராதிக்கும் சரித்திர பிரபலங்களை உயர்வாக சித்தரிக்கும் இயல்பும் கொண்ட நாவல்கள் வெற்றி பெறுவது இயற்கை தான். கல்கி இந்த எல்லாவற்றையுமே மனதில் வாங்கிக் கொண்டு நாவல்களை எழுதி இருக்கிறார் என்று நினைக்கத் தோன்றுகிறது. அவை அப்படியே நடந்த வரலாறாக இருக்க வாய்ப்பில்லை என்பதை நாம் எளிதாக மறந்து விடுகிறோம்.

கேள்வி  : பஞ்சு மிட்டாய் நீங்கள் எந்த வயதில் முதன் முதலில் சாப்பிட்டிருக்கிறீர்கள்?   

# பஞ்சு மிட்டாய் என் பத்தாவது வயதில் சாப்பிட்டதாக எனக்கு நினைவு.  இது சற்று முன்பின்னாக  இருக்கலாம்.

கேள்வி  : அன்றைக்கு நாம் உபயோகித்த அதே வாசனையுடன் லைஃப் பாய் சோப் இப்போது கிடைக்குமா?

# காட்டமான கார்பாலிக்  நெடியுடன் கூடிய லைப்பாய் சோப்பு இப்போது கிடைக்காது என்று நினைக்கிறேன். அது மிகப் பெரிய சைஸ். மிகச் சொற்ப விலை.  ஏழைகளின் சோப். அதை வாங்கி மூன்று நான்கு துண்டுகளாக்கி ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு துண்டு கொடுப்பார்கள் எங்கள் வீட்டில்.

அனேகமாக அதிக கார்பாலிக்  அமிலம் சருமத்துக்கு நல்லதல்ல என்னும் கருத்து பரவியதால் அது மறைந்து போய்விட்டதா, அல்லது அவ்வளவு பெரிய சோப்பை அவ்வளவு மலிவான முறையில் விற்க வேண்டாம் என்று நினைத்து விட்டார்களா என்பது தெரியவில்லை. ஆரோக்கியமான பொருள் என்பதற்காக மட்டும் அதிக அளவில் வாங்கும் தன்மை கூட கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மறைந்து வருகிறது. லைப்பாய் சோப் காணாமல் போனதற்கு இதுவும் ஒரு காரணமாக இருக்கலாம்.‌ லைப்பாய் பெயர் ஆராய்ச்சி சோப் உறையிலிருந்ந ஆளின் படம் என நிறைய நேரம் சிறு வயதில் செலவழித்திருக்கிறேன்.

லண்டனில் ஒத்தெல்லோ நாடகம். ஏதோ ஒரு பாத்திரம் "என் பாவங்களை என் கைகளில் இருந்து எப்படி கழுவப்போகிறேன்" என்று வசனம் பேசியபோது அரங்கில் இருந்த ஒரு நபர் , "லைப்பாய் சோப் உபயோகியுங்கள் "  என்று  சொன்னதாகவும் அதற்காக லீவர் பிரதர்ஸ் நிறுவனம் அவருக்கு ஒரு பரிசு வழங்கியதாகவும் ஒரு சுவாரசியமான கதை உண்டு.  உண்மையா என்று தெரியவில்லை.

கேள்வி  : ஒரு நடிகர் மறைந்துவிட்டால், நல்லவேளை இப்போ அந்தப் படம் இன்னும் நல்லா ஓட ஆரம்பிக்கும் என்று படத்தின் தயாரிப்பாளரும், நல்லவேளை முன்னமே அவரைப்பற்றி எல்லாத் தகவல்களையும் சேகரித்து காணொளி தயார் செய்துவிட்டேன், அதைப் போடுவதற்கு நல்ல சந்தர்ப்பம் வந்திருக்கிறது என்று தொலைக்காட்சியும்,  நாளைக்கு லீவு விடுவாங்களா (அவர் அரசியலிலும் இருந்திருந்தால்) என்று மாணவர்களும் எதிர்பார்ப்பார்கள் என்று தோன்றுகிறது. அவருக்காக உண்மையில் யார்தான் வருத்தப்படுவார்கள்?

# அவர் சம்பாதித்துக் கொண்டு இருப்பவராக இருந்திருந்தால் அதன் பயனை அனுபவித்தவர்கள் எல்லாரும் வருத்தம் தான் படுவார்கள்.  மற்றபடி வெளியிடப்படும் எல்லா வருத்த / அனுதாபச் செய்திகளும் ஒரு சம்பிரதாயமாக செய்யப்படுவதுதான்.

அப்படிப்பட்ட ஒரு நடிகரின் பேரில் உண்மையான அன்பு கொண்டவர்கள் இருக்கவே முடியாது என்று எண்ணுவது சரியாக இருக்குமா ?

= = = = = = = = =

படமும், பதமும் : 

நெல்லைத்தமிழன் : 

அழகாகக் காட்சியளிக்கும் இந்தத் தேயிலைத் தோட்டத்தைப் பாருங்கள். உண்மையில் தேயிலை என்பது மர வகையைச் சார்ந்தது. தேயிலையைப் பறிக்கச் சுலபமாக இருக்கவேண்டும் என்பதற்காக அவ்வப்போது வெட்டிக்கொண்டே (பறித்துக்கொண்டே) இருப்பதால் நமக்கு இடுப்பு உயரத்தில் தேயிலை செடிபோலப் படர்ந்து இருக்கின்றன. இதனைப்பற்றி அந்தப் பயணத்தொடரில் எழுதுகிறேன்.

- - - - - - - - 

வேர்களைப் பார்த்தாலே தெரியும். தேயிலை மரத்தைச் செடியாக வைப்பதற்கு அதன் இலைகளைத் தொடர்ந்து பறிப்பதுதான் காரணமாக இருக்கிறது என்று. நான் தேயிலை மரத்தையும் ஒரு சில இடங்களில் பார்த்தேன். அந்தப் படத்தைப் பிறகு பகிர்கிறேன்

- - - - - - -

தாய்வானில் Jade Marketக்குச் சென்றிருந்தேன். அங்கு பலவித விலையுயர்ந்த மணிகள் (கற்கள்) கொஞ்சம் விலை குறைவாகக் கிடைக்கும். அந்த மார்க்கெட்டில் நிறைய வாள்கள், குறுவாள்கள், கத்திகள் போன்றவைகளை விற்கும் கடைகளும் இருந்தன. இந்த வாள்களெல்லாம் போரில் (அனேகமாக வட இந்திய அல்லது சீன) வீரர்களால் உபயோகிக்கப்பட்டவை. எனக்கு அவற்றில் ஒன்றைக் கையில் வைத்துக்கொண்டு (வீர சிவாஜி போலக் கற்பனை செய்து) படம் எடுத்துக்கொள்ள ரொம்பவே ஆசை. அவர்களிடம் என் ஆசையைச் சொன்னேன். அவர்கள், இவையெல்லாம் போரில் உபயோகிக்கப்பட்டவை. எங்கள் நம்பிக்கையின்படி, அந்த உறையிலிருந்து வாளை வெளியில் எடுத்தால் இரத்தம் பார்க்காமல் அவை உறைக்குத் திரும்பாது. அதனால் அவற்றைக் கையில் வைத்துக்கொண்டு புகைப்படம் எடுக்க அனுமதி இல்லை என்று சொல்லிவிட்டார். வேண்டுமானால் ஒரு கத்தி தருகிறேன் (அதுவும் போர் வீரன் உபயோகித்தது). அதனுடன் புகைப்படம் எடுத்துக்கொள்ளுங்கள் என்று சொல்லிவிட்டார்.

சரி.. அந்த வாய்ப்பை விடுவானேன் என்று ஒரு புகைப்படம் எடுத்துக்கொண்டேன். 

- - - - - - - - - - - - -

நம்ம நாட்டில் நாம் பொதுவா பெரியவர்களை மதிக்கும் வழக்கம் குறைவு. வடநாட்டில் நிச்சயம் பெரியவர்களின் கால்களைத் தொட்டு வணங்கும் வழக்கம் இன்றும் இருக்கிறது. எங்கள் வளாகத்திலேயே, சின்னக் குழந்தைகள் பள்ளிப் பேருந்தில் ஏறுவதற்கு முன்னர், பெற்றோரின் காலைத் தொட்டு வணங்குவதைக் கண்டிருக்கிறேன். அரசாங்கம், வயதானவர்களுக்காக எந்த ஸ்பெஷல் கவனிப்பும் செய்வதில்லை என்றே நினைக்கிறேன். தாய்வானில் இருக்கும் பார்க்குகளில் பெரியவர்களுக்காக சில நடைபாதைகளைப் போட்டு இரு புறமும் தாங்கு கம்பிகள் (SS rails) வைத்துள்ளார்கள். வீட்டில் உள்ள பெரியவர்களை பூங்காவிற்குக் கூட்டிவந்து அங்கு நடக்கவிடுகிறார்கள். அவர்களும் இந்தக் கம்பிகளைப் பிடித்துக்கொண்டே நடக்கிறார்கள். தேவையென்றால் உறவினர் கூடவே இருக்கிறார்கள்.

இந்தப் படத்தில் இன்னும் தெளிவாகத் தெரியும். அதுபோல நடைபாதையும் வழுக்கும்படி இல்லாமல் மழை பெய்தாலும் வழுக்காதபடி gripஉடன் இருக்கும். 

- - - - - - - - - - - - - - -

பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன் 

ஹாலோவீன் நெருங்கி வருகிறது.  இங்கிருக்கும் சூப்பர்மார்கெட்கள் அதற்கு தயாராகின்றன!

இதுவும் ஒருவகை குரங்குதான் என்று தோன்றுகிறது.  பேன் பார்க்கிறதே...!

ஒரு சுவாரஸ்யமான செய்தி..  இப்படி பழைய பொருள்களை சேமித்து வைப்பதும், உபயோகிப்பதும் எப்போதுமே சுவாரஸ்யம்.

ராஜஸ்தான் மாநிலம் ஜெய்ப்பூரின் சுற்றுலா தலங்களில் ஒன்றான சவாய் மான் சிங் டவுன் ஹாலின் வெளிப்புறம்,சுற்றுலா பயணிகளின் வருகையால் எப்போதும் கலகலப்பாகக் காணப்படுகிறது. அந்தக் கூட்டத்தில் ஒருவர் வித்தியாசமாகத் காணப்படுகிறார். காரணம் - அவர் பழங்கால மரப் பெட்டி கேமராவை வைத்துக் கொண்டு புகைப்படம் எடுக்க அழைக்கிறார். அவர் பெயர் டிகாம் சந்த். அவரை அங்குள்ளவர்கள் அன்புடன் “ஜெய்ப்பூரின் பழைய புகைப்படக் கலைஞன்” என்று அழைக்கிறார்கள்.

அவர் பெயர் டிகாம் சந்த். அவரை அங்குள்ளவர்கள் அன்புடன் “ஜெய்ப்பூரின் பழைய புகைப்படக் கலைஞன்” என்று அழைக்கிறார்கள்.

இன்றைய உலகில் ஸ்மார்ட்போன்கள் ஒரு நொடியில் நூற்றுக்கணக்கான படங்களை எடுக்கும் நிலையில், டிகாம் சந்தின் கேமரா முன் நிற்கும் ஒருவர், சில பல நிமிடங்கள் பொறுமையாக இருந்தால்தான் ஒரு படம் எடுக்க முடியும். ஆனால் அந்த அனுபவம் மிகவும் விசேஷமானது.

படம் எடுக்கும் முன் வாடிக்கையாளர் கவனமாக அமரவைக்கப்படுவார். பிறகு டிகாம் சந்த், அந்தப் பெட்டியின் பின்புறம் சென்று தன்னையும் கேமராவையும் கருப்பு துணியால் மூடிக்கொள்கிறார். சிறிது நேரம் கழித்து வாடிக்கையாளரிடம் அசையாமல் இருக்கக் கூறி, லென்ஸைத் திறந்து மூடுகிறார். பின்னர் எடுத்த படம் ரசாயனக் கலவையில் மூழ்கி வெளிப்படும். அப்பொழுது உருவாகும் கருப்பு-வெள்ளைப் படம், ஒரு நினைவுப் பொருளாக மட்டுமல்ல; அது ஒரு கலைப்பொருளாகவும் மாறுகிறது.

புகைப்படம் எடுக்க காத்திருக்கும் அந்த நிமிடங்களும், புகைப்படம் கையில் வரும் மகிழ்ச்சியும் வாடிக்கையாளருக்கு ஒரு காலப்பயண அனுபவத்தை தருகிறது.
“இது எனக்கு ஒரு தொழில் மட்டுமல்ல, என் தாத்தாவிடமிருந்து வந்த ஒரு பாரம்பரியம். உலகம் முழுவதும் டிஜிட்டல் ஆனாலும், என் கேமரா இன்னும் மக்களின் இதயத்தை வெல்லுகிறது. இந்த பாரம்பரியத்தை முடிந்தவரை நீட்டிக்க வேண்டும் என்று ஆசைப்படுகிறேன்,” என்கிறார் டிகாம் சந்த்.
புகைப்படங்கள் என்பது எப்போதும் பழமையான விஷயங்களை இனிதாக அசைபோட வைப்பதுதான், அந்தப் பழமை மாறாத கேமராவில் எடுக்கும் போது அந்த அனுபவம் இன்னும் இனிமையாகிறது.
டிகாம் சந்தின் மரப்பெட்டி கேமரா ஓர் சாதனம் மட்டும் அல்ல; அது காலத்தைக் கடந்து நிற்கும் புகைப்படக் கலையின் மரபுச் சின்னம்.  -  - எல். முருகராஜ்