ஒரு டீ ரெண்டு டீ மூணு டீ நாலு டீ

அந்தப் பெண்மணிகளின் பின்னால் சாப்பிடுவதற்காக விரைந்து கொண்டிருந்தோம் அல்லவா...  அது அப்படியே இருக்கட்டும்.  பின்னர் தொடர்கிறேன்.  முன்னதாக வழியில் நடந்த ஒரு நிகழ்ச்சி சொல்வதற்கு விட்டுப்போய் விட்டது!

ஒருவழியாய் ஹோட்டலைக் கண்டுபிடித்து சிற்றுண்டி முடித்து கிளம்பினோம் அல்லவா...  திடீரென திருப்பதி காரை சாலை ஓரம் நிறுத்தினார்.  என்ன என்று பார்த்தால் ஒரு 'சாய் கடை'.

இறங்கி மறுபடி ரெஸ்ட் ரூமில் நீண்ட நேரம் எடுத்துக் கொண்டார்.  ப்ரம்ம சவுச்சமா, இல்லை ஏதாவது தம்மிங் மேட்டரா தெரியவில்லை.  நான் முன்னதாக ரெஸ்ட் ரூம் வைபவத்தை முடித்துக் கொண்டு சாய் கடையை நெருங்கினேன்.  

பாஸ் காரை விட்டு இறங்க மறுத்தார்.  அலுப்பு.  டீ, காஃபி வேண்டாம் என்று சொல்லி விட்டார்.  அண்ணனும் அப்படியே.

உள்ளே அமர்ந்து புத்தகம் படித்துக் கொண்டிருந்த இளைஞர் - இளைஞர் மாதிரிதான் இருந்தார் -   புத்தகத்திலிருந்து நிமிர்ந்து "டீ ஆர் காஃபி?" என்றார். 

"ஃபில்டர் காஃபி?" என்றேன்.

"Yes.  தயார் செய்யவா?  ஒன்றா?"

"டீ என்னென்ன இருக்கிறது?"

"Only Ginger Tea" 

"சரி.  ஒரு ஜிஞ்சர் டீ.  இப்போது என் டிரைவர் வருவார்.  அவர் வந்த உடன் அவருக்கும் ஒரு டீ"

சற்று உற்றுப் பார்த்தால் அந்த அலமாரியின் கீழே பாட்டிலின் மூடிகளை இணைத்து அதில் பாட்டிலை திருகி வைத்திருக்கிறார்.  ஏதாவது எடுக்க வேண்டுமென்றால் பாட்டிலைத் திருகி எடுக்க விடும்!

"புரியவில்லை.  இப்போது உங்களுக்கு ஒரு டீ வேண்டுமா, இரண்டா?  ஏனெனில் தயார் செய்ய பத்து நிமிடம் ஆகும்"

"சட்டென முடிவெடுத்து "இரண்டு" என்று சொல்லி விட்டேன்.  அவர் என்னை ஒருமுறை திரும்பிப் பார்த்து விட்டு இன்னொரு டம்ளர் பாலை எடுத்து பாத்திரத்தில் ஊற்றினார்.

அண்ணனை 'டீ வேண்டுமா' என்று மறுபடி கேட்டேன்.  நான் அங்கு இருந்தவற்றை போட்டோ எடுத்துக் கொண்டிருந்ததைப் பார்த்தவர் அவரும் இறங்கி வந்து விட்டார்.

கடைக்காரரிடம் "மூன்று டீ" என்றேன்.  மிகவும் அதிருப்தியாய் என்னைத் திரும்பிப் பார்த்தவர் இன்னொரு டம்ளர் பாலை டிரான்ஸ்பர் செய்தார்.

பாலை அந்த பாத்திரத்தில் ஊற்றி விட்டு ஊற்றி விட்டு புத்தகம் படிப்பதைத் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தார்.  என்ன புத்தகம் என்று பார்க்க முயன்றேன்.  முடியவில்லை.

பாஸை மறுபடி மறுபடி கூப்பிட்டதும் அவரும் இறங்கி வர, நான் சற்றே தயக்கத்துடன் "ஹலோ  நாலு டீ" என்றேன்.

"அவர் திரும்பி என்னை முறைத்தவர் "இங்கு என்ன நடக்கிறது?" என்றார் சற்றே எரிச்சல் ப்ளஸ் கோபத்துடன்.  இதற்கெல்லாம் கூட அதிருப்தி அடைவார்களா என்று எனக்கு ஆச்சர்யமாக இருந்தது.  

"கவலை வேண்டாம்.  இதற்கு மேல் காரில் ஆட்கள் இல்லை" என்றேன்.

"அதற்கில்லை.  தயார் செய்ய பத்து நிமிடம் ஆகும் என்றேனே..  அதுதான்"

அங்கு காந்தி படத்துடன் ஒரு போர்ட் இருந்தது. அதை போட்டோ எடுத்துக் கொண்டு கடைக்காரரிடம் "காந்தி நிஜமாகவே இப்படி சொல்லி இருக்கிறாரா" என்று கேட்டேன்.  "கூகுள் பண்ணிப் பாருங்கள்" என்றார் அவர்.  

"ஏங்க..  காந்தி வக்கீல்.  ஏதாவது வியாபாரமா செய்தாரா அவர், கஸ்டமர் என்று சொல்வதற்கு?" என்று கேட்டேன்.  என்னை ஒரு  கரப்பான் பூச்சியை பார்ப்பது போல பார்த்தார் அவர்.  

"எங்கிருந்து வருகிறீர்கள்??  

"சென்னை"  

"தமிழ்?"  

"ஆம்.  தெரியுமா?"  

"தெரியாது.  கட்சிக்காரர்களையும் கஸ்டமர் என்று சொல்வார்கள்"

"புதிதாக இருக்கிறது!  நான் கேள்விப்பட்டதில்லை"

மறுபடியும் என்னை ஒரு பார்வை பார்த்துக் கொண்டார்.

அமைதியானேன்.  கடையில் ஒரு சிவராஜ்குமார் போட்டோ பெரிதாக இருந்தது.  "சிவராஜ்குமார்?" என்று கேட்டதும் அவர் முகம் மலர்ந்தது.  "ஆம்" என்று தலையாட்டினார்.

கடைசியாக அவர் தேநீரை கோப்பைகளில் ஊற்றி எங்கள் பக்கம் வைத்தார்.  உண்மையிலேயே மிகவும் தரமாக இருந்தது.  அவரிடம் என் பாராட்டுதல்களைச் சொன்னேன்.  மெல்லிய சிரிப்புடன் தலையாட்டிக் கொண்டார்.

ஓரளவு திருப்தியுடன் அங்கிருந்து புறப்பட்டு பயணத்தைக் தொடர்ந்தோம்.  இனி சாப்பிடும் இடத்துக்குச் செல்லலாம்!

==========================================================================================

==========================================================================================

படிக்க முடிகிறதா என்ன?

============================================================================================

இரண்டு செய்திகள்..  

பேர குழந்தை மீது பாசம் இருந்தாலும் வளர்க்கும் உரிமை பாட்டிக்கு கிடையாது'

மும்பை: 'பேரக்குழந்தை உடனான பாசப்பிணைப்பு, அதை வளர்க்கும் அல்லது பராமரிக்கும் உரிமையை பாட்டிக்கு வழங்காது' என, மும்பை உயர் நீதிமன்றம் தெரிவித்துள்ளது.  மஹாராஷ்டிராவின் மும்பையைச் சேர்ந்த தம்பதிக்கு, இரட்டை குழந்தை பிறந்தது. இதில், ஒரு குழந்தையின் மூளை வளர்ச்சி பாதிக்கப்பட்டதை அடுத்து, அந்த குழந்தையை பெற்றோர் வளர்த்து வந்தனர். மற்றொரு குழந்தை தந்தைவழி பாட்டியிடம் வளர்ந்து வந்தது.  கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளாக குழந்தையை பாட்டி வளர்த்து வந்தார். இந்த சூழலில், தாயாருடன் ஏற்பட்ட சொத்து தகராறு காரணமாக, குழந்தையை திரும்ப தரும்படி அதன் தந்தை வலியுறுத்தினார். இதற்கு, 74 வயதான பாட்டி மறுப்பு தெரிவித்ததுடன், தானே குழந்தையை வளர்க்க விரும்புவதாக கூறினார்.  குழந்தையை திரும்பப் பெற்றுத் தரக்கோரி, மும்பை உயர் நீதிமன்றத்தில் தந்தை முறையிட்டார். இதை எதிர்த்து குழந்தையின் பாட்டி மனு தாக்கல் செய்தார்.  அதில், 'குழந்தை பிறந்ததில் இருந்து என்னுடனேயே வளர்கிறது. அதற்கு என்னென்ன தேவை என்பது எனக்கு மட்டுமே தெரியும். கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளாக இருவருக்கும் இடையே பாசப்பிணைப்பு ஏற்பட்டுள்ளது. எனவே, குழந்தையை நானே வளர்க்க அனுமதிக்க வேண்டும்' என, குறிப்பிட்டிருந்தார்.  இந்த வழக்கு நேற்று முன்தினம் விசாரணைக்கு வந்தது. அப்போது நீதிபதிகள் பிறப்பித்த உத்தரவு:  பாட்டி தன் பேரக் குழந்தையுடன் பாசப் பிணைப்பை பகிர்ந்து கொள்ளலாம். ஆனால், அதுவே, அந்த குழந்தையை வளர்க்கும் உரிமையை பாட்டிக்கு வழங்காது. குழந்தையை வளர்க்கும் உரிமை அதன் பெற்றோருக்கே உண்டு. குழந்தையை வளர்ப்பதில் அவர்களை விட சிறந்த உரிமை பாட்டிக்கு கிடையாது.  சொத்து தகராறு காரணமாக, பெற்றோரின் சட்டப்பூர்வ உரிமையை பறிக்க முடியாது. குறிப்பாக, பாட்டிக்கு 74 வயது ஆகும் நிலையில், பேரக்குழந்தையை பராமரிக்க சட்டத்தில் இடமில்லை. வளர்ப்பது மற்றும் பராமரிப்பதில், குழந்தையின் நலனே முக்கியம்.  எனவே, அடுத்த இரு வாரங்களுக்குள் குழந்தையை அதன் பெற்றோரிடம் பாட்டி தர வேண்டும். அதேபோல், குழந்தையை வந்து பார்க்க பாட்டிக்கு பெற்றோர் அனுமதி அளிக்க வேண்டும்.  

இவ்வாறு உத்தரவில் கூறப்பட்டுள்ளது.

=======================================================================================================================

21 ஆண்டுகளுக்கு முன் தொலைத்த செயின்; பார்சலில் திரும்ப வந்த நெகிழ்ச்சி சம்பவம்

பாலக்காடு; பாலக்காடு அருகே, 21 ஆண்டுக்கு முன் எடுத்த நகையை மீண்டும் உரிமையாளருக்கு பார்சலில் அனுப்பிய நபரின் செயல் அனைவரையும் நெகிழ்ச்சிக்கு உள்ளாக்கியுள்ளது.  கேரளா மாநிலம், பாலக்காடு மாவட்டம், திருவேகப்புரை பைலிப்புரம் பகுதியைச் சேர்ந்தவர் கதீஜா 65; கடந்த 21 ஆண்டுக்கு முன், வளாஞ்சேரி பகுதியில் டாக்டரை சந்திக்க சென்ற போது, மூன்றரை சவரன் தங்க செயின் தொலைந்து விட்டது.  நேற்று முன்தினம், தனது வீட்டுக்கு வந்த பார்சலை பிரித்த போது, கதீஷா குடும்பத்தினர் ஆச்சரியத்தில் ஆழ்ந்தனர். பெயர் எதுவும் குறிப்பிடாமல் வந்த பார்சலில், மூன்றரை சவரன் தங்க செயின் இருந்தது.  இது குறித்து கதீஜா கூறியதாவது:  கடந்த, 21 ஆண்டுகளுக்கு முன் நானும் மகன் இப்ராஹிமும், வளாஞ்சேரி பகுதியில் உள்ள மருத்துவரை சந்திக்க சென்றிருந்தோம். அப்போது என் மூன்றரை சவரன் தங்க செயினை தொலைத்து விட்டேன். பயணம் செய்த பகுதிகளில் எல்லாம் தேடிப் பார்த்தும் கிடைக்கவில்லை.  திட்டுவார்கள் என்ற பயத்தில் ஒரு வாரம் கழித்துதான் குடும்பத்தினரிடம் தகவல் தெரிவித்தேன். வெளிநாட்டில் பணிபுரியும் மற்றொரு மகன் பதிலுக்கு புதிய செயினை வாங்கித் தந்தார்.  இழந்த தங்க செயின் குறித்த நினைவுகள் மட்டும் இருந்தது.  எதிர்பாராத விதமாக அடையாளம் தெரியாதவர் ஒரு கடிதத்துடன் இழந்த செயினுக்கு பதிலாக அதே அளவுள்ள மற்றொரு செயினை பார்சலில் அனுப்பியுள்ளார். முதலில் எங்களால் இதை நம்ப முடியவில்லை. பின்னர் அந்தக் கடிதம் எங்களை நம்ப வைத்தது.  அந்தக் கடிதத்தில், 'சில ஆண்டுகளுக்கு முன் உங்களிடம் இருந்து தொலைந்து போன ஒரு தங்க நகை எனக்கு கிடைத்தது. அது என் வாழ்க்கை சூழ்நிலைக்காக பயன்படுத்தி கொண்டேன்.  இன்று நான் அதை நினைத்து வருந்தி வாழ்கிறேன். அதனால், இந்த கடிதத்துடன் அது போன்ற ஒரு தங்க செயின் வைத்துள்ளேன்.  நீங்கள் சந்தோஷத்துடன் ஏற்றுக்கொண்டு உங்கள் பிரார்த்தனையில் என்னையும் உட்படுத்த வேண்டும்' இப்படி அதில் கூறியிருந்தது. இவ்வாறு அவர் தெரிவித்தார்.  அதே நேரத்தில், தங்க செயின் திருப்பித் தந்த நபரை குறித்து விசாரிக்க விருப்பமில்லை என கதிஜாவின் மகன் இப்ராஹிம் தெரிவித்தார்.

==========================================================================================

சிற்பியும் அவரே சிலையும் அவரே  எம் எஸ் பெருமாள் 

பேராசிரியர் சாரதா நம்பி ஆரூரன் கல்லூரி முதல்வராகவும், தகவல் அறியும் உரிமைச் சட்டத்தின் ஆணையராகவும் பணியாற்றி ஓய்வு பெற்றவர். ஆன்மிகச் சொற்பொழிவாளர், பட்டிமன்றப் பேச்சாளர் எனப் பன்முகத்தன்மைகொண்டவர். மறைமலை அடிகளாரின் மகள் வயிற்றுப் பேரன், நம்பி ஆரூரனை மணந்தவர். இவர் தன் `வாழ்வை மாற்றிய வாக்கியம்' பற்றிக் கூறுகிறார்.

``அப்போது எங்களின் வீடு சென்னை, ராயப்பேட்டையில் இருந்தது. ராணி மேரி கல்லூரியில் 1965-ம் ஆண்டு இளங்கலை தமிழ் இலக்கியம் படிச்சிக்கிட்டிருந்தேன். சுகிசிவம் அண்ணன் எம்.எஸ்.பெருமாள், விஜயலட்சுமி நவநீதகிருஷ்ணன் எல்லாம் எனக்கு கிளாஸ்மேட்ஸ். ஸ்ரீதரின் மனைவி தேவசேனா எங்கக்கூடத்தான் படிச்சாங்க, அவங்க தெலுங்கு இலக்கியம். மொழிப்பாடமான ஆங்கில வகுப்பில் ஒன்றாக அமர்ந்திருப்போம்.

அப்போதெல்லாம் தமிழ்ப் படிக்கும் மாணவர்களுக்கு `இலக்கியத் திறனாய்வு' வகுப்பு நடக்கும். டாக்டர்.மு.வரதராசனார்தான் எங்களுக்கு வகுப்பெடுப்பார். இந்த வகுப்பில் கலந்துக்கிறதுக்காக பச்சையப்பன் கல்லூரி, ராணிமேரி கல்லூரி, மாநிலக் கல்லூரி மற்றும் சென்னைப் பல்கலைக்கழகம் ஆகிய இடங்களிலிருந்து தமிழ் படிக்கும் மாணவ மாணவிகள் அனைவருமே ஒரே வகுப்பில் அமர்ந்து வகுப்பைக் கவனிப்போம்.

இவர்கள் அனைவருக்கும் சேர்த்துத்தான் அந்த இலக்கியத் திறனாய்வு வகுப்பு இரண்டு ஆண்டுகள் நடைபெறும். அப்போதுதான் இவர்களெல்லாம் எனக்கு அறிமுகமானார்கள்.

அப்போது மு.வரதராசனார், பெண் சுதந்திரம் பற்றியும் அது எந்த அளவு இருக்க வேண்டும் என்பது பற்றியும் மிகத் தெளிவாகவும் அருமையாகவும் சொல்வார்.

``பட்டம் எவ்வளவு உயரத்துல பறந்தாலும் அதனுடைய நூல் அறுந்து போகாமல் இருக்க வேண்டும். அந்த நூலின் மறுமுனை கீழே இருப்பவரின் கைகளில் இருக்க வேண்டும். ஒரு பெண்ணின் வாழ்க்கையும் அப்படித்தான்'' என்று கூறுவார். எனக்கு மிகவும் பிடித்த வாக்கியம் இது.

எங்கள் கல்லூரியின் பிரிவு உபசார விழாவின்போது அவரிடம் ஆட்டோகிராப் வாங்கப் போனேன். அப்போ ``பெண் என்பவள் நல்லவளாக இருந்தால் மட்டும் போதாது, வல்லவளாகவும் வாழக் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும்'' என எழுதிக் கையொப்பமிட்டுத் தந்தார். இது என் வாழ்க்கைப் பயணத்தின் வழியெங்கும் நான் நினைவுகொள்ளும் வாக்கியம். அவரின் தலைமையில்தான் என் திருமணம் நடந்தது.

படிப்பு முடிந்ததும் 1972-ல் திருமணமாகி, நான் பி.பி.சி-யில் பணிபுரிய லண்டனுக்கு என் கணவருடன் சென்றுவிட்டேன். அங்கு 5 ஆண்டுகள் பணியாற்றினேன். அது என் வாழ்க்கையின் வசந்த காலமா இருந்தது. விதி தந்த வேதனையாய் என் கணவர் என் 39-வது வயதில் மறைந்தார்.

நூலறுந்த பட்டமானது என் வாழ்வு. புயலில் சிக்கிய படகாக நான். நானும் என் இரண்டு பெண்பிள்ளைகளும் கையறு நிலையில் இருந்தோம். நானே படகு, நானே துடுப்பு, நானே மாலுமி என்ற நிலையில் கல்லூரிப் பேராசிரியராக வாழ்க்கையைத் தொடர்ந்தேன். சிறுவயதிலேயே கைம்பெண்ணானதால் என் தலைக்குமேலே பல பருந்துகளும் கழுகுகளும் வட்டமிட்டன.

அதன் பிறகு நான் ஆன்மிகச் சொற்பொழிவாளராக, பட்டிமன்றப்பேச்சாளராக தமிழகம் மட்டுமல்லாமல் உலகம் முழுவதும் வலம் வந்தேன். சைவத் திருமறைகளையும் தேவார திருவாசகத்தையும் ஆழ்ந்து வாசித்தேன். அவை என் மனக்கவலையை மாற்றும் மருந்தாகின.

நான் தன்னந்தனியாக என்னுடைய இரண்டு குழந்தைகளையும் வளர்த்தேன். பொதுவாழ்க்கையில், பேச்சாளராகவும் பேராசிரியராகவும் இருந்துகொண்டு இந்தச் சமூகத்தை எதிர்கொள்வது ஒரு பெண்ணாக அத்தனை எளிதான காரியமாக இல்லை.

`மீ டூ பிரச்னை' பற்றி சமீபத்தில் பேசுகிறார்கள். சினிமா துறையில் மட்டுமல்ல. எல்லாத் துறைகளிலுமே, எல்லா காலத்திலுமே இந்தப் பிரச்னை இருந்து வந்திருக்கிறது. ஆனால், அதையெல்லாம் தாண்டி ஒரு பெண் வெற்றிபெற மிகப்பெரிய வைராக்கியமும் மன உறுதியும் தேவைப்படுகிறது. அது எனக்கு இறைவன் கொடுத்த வரம் என்றுதான் சொல்லுவேன்.

நான் சிறுவயதிலிருந்தே எங்களின் சித்தப்பா, பெரியப்பா குழந்தைகளுடன் வளர்ந்தவள். எங்கள் வீட்டில் 16 ஆண் பிள்ளைகள். நான் ஒருத்திதான் பெண்.

அதனால் எப்போதுமே என் அண்ணன், தம்பிங்க கூடவே நான் இருப்பேன். அவர்களுடன்தான் கில்லி விளையாடுவது, ஐஸ்பாய் விளையாடுவது என என் பால்ய காலம் கழிந்தது. அதனால் பிற்காலத்தில் பணியின் காரணமாக சக ஆண்களுடன் பழகுவதில் எனக்கு எந்தவித சிரமமும் இல்லாமலிருந்தது. என்னைவிட வயதில் சிறியவராக இருந்தால், `தம்பி' என்றும் பெரியவராக இருந்தால், `அண்ணன்' என்றும் கூப்பிடுவேன்.

அதனால்தான் நான் தனியாக கனடா, ஆஸ்திரேலியா, சிங்கப்பூர் என எத்தனையோ நாடுகளுக்குப் போய் கவியரங்கம், பட்டிமன்றங்களில் பேசிவிட்டு வருகின்றேன். அதுபோன்ற தருணங்களில் மு.வரதராசனாரின் வாக்கியங்கள்தான் எனக்கு பெரிய காப்புக் கவசம். அவைதான் என் வாழ்க்கையை வழி நடத்திச் செல்லும் வெற்றி மந்திரங்கள்'' என்கிறார் பட்டிமன்றப் பேச்சாளரும் பேராசிரியருமான சாரதா நம்பி ஆரூரன்.

நன்றி: விகடன்  நன்றி R. கந்தசாமி ஸார். 

===========================================================================================

கவிஞர் வாலிக்கு அஞ்சலி...

====================================

"இந்தக் கதைக்கு விசிறி வாழை என்று ஏன்....

=================================================================================

குறிஞ்சிப் பாட்டை என் பாணியில் எழுத முஉயர்ச்சித்த நேரம்...

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

JKC சிபாரிசில்....

1947 ஜோக் 1

1947 ஜோக் 2. இந்த இரண்டும் பி எஸ் ராமையா ஆசிரியராக இருந்த குண்டூசி பத்திரிகையில் வந்தவை.

எனக்குப் பிடித்த ஜோக்..  எனவே ரிப்பீட்டு....

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\