ரிப்ளியின் நம்பினால் நம்புங்கள் மியூசியம்-லண்டன் 2/3 :: நெல்லைத்தமிழன்

 

நான் லண்டனில் பார்த்த, ‘நம்பினால் நம்புங்கள்’ மியூசியத்தில் உள்ளவற்றின் படங்களைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறோம்.

முதன் முதலில் பிரிட்டனுக்கு நான் 2002ல் சென்றேன். அது அலுவலகப் பயணம். அப்போதுதான் நான் இனி என் துறையின் தலைவன் என்று எனக்கு மேலுள்ளவர்கள் நினைத்துக்கொண்டிருந்த நேரம். கம்பெனியின் சிலபல துறைத் தலைவர்களுடனும், என் பாஸுடனும் (CFO) சென்றிருந்தேன். அந்தப் பயணம் மற்றும் அனுபவங்களைப் பற்றிப் பின்னர் எழுதுகிறேன். அப்போது ஐந்து நாட்களில் சுமார் 800 கிமீ தூரம் பல்வேறு இடங்களுக்கு அலுவல் விஷயமாகச் சென்றோம். முதன் முதலில் லண்டனில் காலடி எடுத்து வைத்தபோது எனக்கு ஒரு பெருமித உணர்ச்சி. 

அப்போதுதான் மற்றவர்களுக்கு, நான் வெளியில் எதுவும் சாப்பிடுவதில்லை என்பது தெரிந்த து. கம்பெனியின் இன்னொரு பெரிய துறையின் தலைவராக இருந்த கோவாவைச் சேர்ந்தவர்,  நான் பழங்களையே சாப்பிட்டு காலத்தை ஓட்டுவதைப் பார்த்து, நான்காவது நாள், ஒரு தாய் ரெஸ்டாரண்டில், இந்த இந்த உணவுகளைச் சாப்பிடு என்றார். தயக்கத்துடன் சாப்பிட்டேன். 

அதன் பிறகு தனியாக பல தேசங்களுக்கும் பயணம் செய்திருக்கிறேன். ஒவ்வொரு முறையும் எல்லாவற்றையும் நாமே தெரிந்துகொள்ளவேண்டியிருக்கும். ஜாக்கிரதையாக இருக்கவும் வேண்டியிருக்கும். எங்கள் கம்பெனியில், எனக்கான டிக்கெட், தங்குமிடத்துக்கான புக்கிங் என்று எல்லாவற்றையும் கையில் கொடுத்துவிடுவார்கள்.  நான், எப்படி தங்குமிட த்துக்குச் செல்லணும், அங்கிருந்து நான் செல்லவேண்டிய இடத்துக்கு எப்படிப் போகணும் என்றெல்லாம் கண்டுபிடித்துக்கொள்ள வேண்டியிருக்கும்.  கல்ஃபில் உள்ள ஆறு தேசங்கள் தவிர, பிற இடங்களுக்குச் செல்லும்போது எல்லாம் சரியாக நடக்கணுமே என்ற பயம் இருந்துகொண்டே இருக்கும். சில பல வருடங்கள் கழிந்த பிறகுதான் தயக்கம் முழுமையாகப் போய், தைரியம் வந்தது. இருந்தாலும் முதன் முதலில் ஒரு தேசத்துக்கு, இடத்துக்குச் செல்லவேண்டும் என்றால் இப்போதும் தயக்கம் இருக்கும். 

இனி, இன்றைய படங்கள்.

முழுவதும் தீக்குச்சிகளால் வடிவமைக்கப்பட்ட லண்டன் டவர் பிரிட்ஜ்.

முழுவதும் தீக்குச்சிகளால் ஆன டைட்டானிக் கப்பல்.   டைட்டானிக் என்ற படம் வந்திருக்கவில்லை என்றால், இவ்வளவு பேர், அந்தக் கப்பலைப் பற்றி நினைத்துப்பார்த்திருப்பார்களா?

டைட்டானிக் கப்பல் கடலில் மூழ்கியபோது அங்கிருந்த கடல் நீர் மைனஸ் 2 டிகிரியிலிருந்து 2 டிகிரி வரை இருந்ததாம். தொட்டுப் பாருங்கள் உங்களால் தாங்கமுடிகிறதா என்று  எனக் கேட்டு, அங்கு அந்த டெம்பெரேச்சரில் நீர் வைத்திருந்தார்கள். 

இதை எழுதும்போது என் சமீபத்தைய முக்திநாத் பயணம் நினைவுக்கு வருகிறது.  அது மிகுந்த குளிர் பிரதேசம். கோயிலின் முன்பு, இரண்டு தண்ணீர் தொட்டிகளும்  (அதை பாவ புண்ணிய தீர்த்தம் என்கிறார்கள்), கோயிலைச் சுற்றி கண்டகி நதி நீர், 108 தாரைகளாக விழும்படிச் செய்திருக்கிரார்கள். எங்களை யாத்திரை கூட்டிச் சென்றவர், அந்தத் தண்ணீரை ப்ரோட்சித்துக்கொள்ளலாமே தவிர (அதாவது தலையில் தெளித்துக்கொள்ளலாம்) யாரும் குளிக்கக் கூடாது என்று சொல்லியிருந்தார். இந்தப் பயணத்தில் நாங்கள் கண்டகி நதியில் குளிக்கும் சந்தர்ப்பம் வரவில்லை. (காரணம் கடுமையான டிராபிக் என்பதாலும், மலைப் பகுதியில் பல்வேறு சாலை பராமரிப்பு வேலைகள் நடந்துகொண்டிருந்த தாலும், எங்கள் வாகனம் நாராயண Gகாட் எனப்படும் இடத்தை அடையும்போது மாலை 6 மணி ஆகிவிட்ட து. அங்குதான் கண்டகி நதியில் குளிப்போம் (இதற்கு முன்பு 2008ல் சென்றபோது அங்குதான் குளித்தோம்). சூரிய அஸ்தமனத்திற்குப் பிறகு நதியில் நீராடக்கூடாது என்பதால் நாங்கள் யாரும் குளிக்கவில்லை. அதனால் எப்படியும் முக்திநாத்தில் குளித்துவிடவேண்டும் என்று எண்ணி, அதற்கான உடை ஆயத்தங்களோடு வேகமாக நடந்து மற்றவர்களுக்கு முன்பு சென்று குளித்துவிட்டேன். கொஞ்சம் பயம் இருந்தது. மிகுந்த குளிர் என்பதால், பலருக்கு நிமோனியா வந்திருக்கிறது என்றெல்லாம் பயமுறுத்தியிருந்தார்கள்.  அந்தத் தண்ணீர் 2-3 டிகிரிகள் இருக்கலாம். அதிலேயே பத்து நிமிடங்கள் குளிப்பது என்பதெல்லாம் ரொம்பக் கடினம். வெதுவெதுப்பா நீர் இருந்தாலே, கடலில் விழுந்துவிட்டால் பயத்திலேயே உயிர் போய்விடும். இதில் மைனஸ் 2-ப்ளஸ் 2 டிகிரி தண்ணீரில் இரவில் டைட்டானிக்கிலிருந்து விழுந்தவர்கள் எப்படி உயிர் பிழைத்திருப்பார்கள்?

ஜேட் (Jade) எனப்படும் விலையுயர்ந்த ரத்தினக் கல்லால் ஆன சீன கோயிலின் மாதிரி. (ஆழ்ந்த பச்சை நிறக் கல். நான் தாய்வானில் இத்தகைய கற்களால் செய்த மாலை, மற்றும் வளையல்களை என் மனைவிக்கு வாங்கிக்கொடுத்திருக்கிறேன். தாய்வான் பயணத்தைப் பற்றி எப்போதாவது எழுத நேர்ந்தால் படங்கள் பகிர்கிறேன். அங்கு ஒரு மிகப் பெரிய நினைவகத்தில் இருந்த கடையில் இத்தகைய மாலைகள், பவழம், Jade, நீலக்கல் என்று பலவித ரத்னங்களால் ஆனவை விற்பனையில் இருந்தன. நானோ நினைவகம் திறக்கும் சமயத்தில் அங்கு சென்றுவிட்டேன். அந்தக் கடையின் ஓனர்தான் விற்றுக்கொண்டிருந்தார். நான் ரொம்பவே பேரம் பேசி மிக க் குறைந்த விலையில் மாலையும் வளையலும் வாங்கினேன். அவரிடம் இன்னொரு செட்டும் தர்றீங்களா என்று கேட்டதற்கு-அதே விலையில் இன்னொரு செட்டும் வாங்கிடலாம் என்று நினைத்ததால், ரொம்ப விலை குறைவாக வாங்கிட்டீங்க. இன்னொரு செட் தருவது கட்டுப்படியாகாது என்று சொல்லிக் கும்பிட்டார்)

இந்த மைக்கேல் ஜாக்சன் ஓவியம் முழுவதும் மிட்டாய்களால் வரையப்பட்டது. நிறத்திற்கு வித வித மிட்டாய்களை உபயோகித்திருக்கிறார்கள். நிறம் சேர்க்கப்படவில்லை.

கேசட் டேப்பை மாத்திரமே உபயோகித்து வரையப்பட்ட ஓவியம். இது விட்னி ஹூஸ்டன் என்றால் மாத்திரம் நமக்கு யாரென்று தெரிந்துவிடப்போகிறதா என்ன?

டெலெபோன் டைரக்டரி பார்த்திருக்கிறீர்கள்தானே (முன்பெல்லாம் கடமையே என்று அதனை ஒவ்வொரு வருடமும் தருவார்கள்- போன் வைத்திருப்பவர்களிடம். அது எதுக்கு தர்றாங்க, அதனால என்ன உபயோகம்னே தெரியாது). அந்த டெலெபோன் டைரக்டரியில் முப்பரிமாணத்தில் செய்யப்பட்ட சிற்பம் இது.  இதனை மடித்தால் டெலெபோன் டைரக்டரி . எப்படிச் செதுக்கியிருக்கிறார்கள் என்பது புரிந்திருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்.  (நம்ம ஊர்ல, டைரக்டரியை வாங்கினோமா, பழைய பேப்பர் கடையில் போட்டோமா என்றுதான் தோன்றும். இதில் உள்ளே ஒவ்வொரு பேப்பரையும் அளவாகக் கத்தரித்து உள்ளே ஒரு சிற்பம் போன்று செய்யலாம் என்று யோசித்திருப்பது ஆச்சர்யம்தான்)

ஒரே சிற்பத்தில் தேவதையும் சாத்தானும் (நல்லவரும் தீயவரும்). இரண்டும் ஒரே சிற்பம்தான். ஒரு பக்கத்தில் தேவதையாகத் தெரியும். மறுபுறம் சாத்தான். 19ம் நூற்றாண்டுச் சிற்பம் இது. (ஆளுயரச் சிற்பம் இது) இதனைப் பார்க்கும்போது பாரிஸ் லூவர் மியூசியத்தில் நான் பார்த்த, பஞ்சு மெத்தையில் படுத்திருக்கும் சிற்பம் நினைவுக்கு வருது. அதில் ஒரு பக்கம் பார்த்தால் பெண் படுத்திருப்பது போலத் தெரியும். இன்னொரு பக்கத்தில் கட்டழகு ஆண் படுத்திருப்பது போலத் தெரியும். அந்தப் பஞ்சு மெத்தையோ, நிஜமான மெத்தைபோலவே இருக்கும். நான் என்னை மறந்து அந்தப் பஞ்சு மெத்தையைத் (மெத்தையைத்தான், நம்புங்க) தொட்டுப் பார்த்தேன். அங்கிருந்த ஒருவர், சிற்பங்கள் மீது கையை வைக்காதீர்கள் என்றார். பளிங்கில் செய்த அந்த மெத்தை நிஜ மெத்தை போலவே இருந்தது. 

உங்கள் கலைக்கண்ணோடு இந்தப் பட த்தைப் பாருங்க. இடது பக்கம் போய்ப் பார்த்தால் ஆண் படுத்திருப்பது தெரியும். வலது பக்கம் போய்ப் பார்த்தால் பெண் படுத்திருப்பது தெரியும். தூரத்திலிருந்து பார்த்தால் நிஜ மெத்தையில் ஒருவர் படுத்திருப்பது தெரியும். மெத்தை நிஜ மெத்தைபோலவே இருந்தது. (பாரிஸ் லூவர் மியூசியத்தில் இந்தச் சிற்பம்)

இறைமகன் இயேசு கிறித்துவின் முழு வரலாற்றையும் ஓவியமாக இந்த மனித எலும்புக்கூடில் வரைந்திருக்கிறார்கள் (பச்சை குத்தியிருப்பது போல)  (அந்த மனித எலும்புக்கூடு பேச முடிந்தால், செத்த பிறகும் என்னைச் சிலுவையில் அறைந்துவைத்திருக்கிறாயே.. என்ன கல் மனது உனக்கு என்று சொல்லுமோ? இல்லை… இடுப்புக்காவது ஒரு உடையை அணிவித்திருக்கக் கூடாதா என்று கேட்குமோ?)

இந்த மாதிரி ஓவியங்கள் வரைவதற்கு மிகப் பெரும் திறமை வேண்டும். ஓவியம் நன்றாகத் தெரிய வேண்டுமானால், 10-15 அடிகளுக்கு அப்பால் இருந்து பார்த்தால்தான் தெரியும். அருகே செல்லச் செல்ல வெறும் புள்ளிகளே கண்களுக்குப் புலப்படும். இந்த ஓவியங்களுக்கு இங்கிலாந்தின் சிறிய coinஆன Pennyயை உபயோகித்திருக்கின்றனர். வேறு நிறங்களை உபயோகிக்கவில்லை. இத்தகைய ஓவியங்களைப் பற்றி நாமக்கல் கவிஞர் தன்னுடைய தன் வரலாற்றுப் புத்தகத்தில், தான் 1900களின் ஆரம்பத்தில் கண்ட பெரிய ஓவியங்களைப் பற்றிக் குறிப்பிடும்போது சொல்லியிருக்கிறார். இத்தாலியைச் சேர்ந்த ஓவியர்கள் இத்தகைய ஓவியங்களில் மிகப் புகழ் பெற்றவர்கள் என்று சொல்லியிருந்த நினைவு.

லைட் ஹவுஸ் மனிதன் எனப்படும் இந்த மனிதனை ‘நம்பினால் நம்புங்கள்’ என்ற இந்த கான்சப்டை உருவாக்கிய ரிப்ளே, 1923ல் தென் மேற்கு சீனாவில் சந்தித்திருக்கிறார். தன் தலையில் சிறிய ஓட்டையைப் போட்டுக்கொண்டு (அதற்காக drill செய்திருந்தானாம்), அதில் இரவில் மெழுகுவர்த்தி ஏற்றிக்கொண்டு ஊரைச் சுற்றிக்காண்பிப்பானாம் (வழிகாட்டி). அப்போதெல்லாம் நகரின் பல பகுதிகளில் இரவில் வெளிச்சம் இருக்காதாம். எப்படி விநோத மனிதர்கள் பாருங்கள்.

ஜார்ஜியாவில் இருந்த செய்லர் என்பவரால், கீழுதட்டைக் கொண்டு மூக்கு வரை பொத்திக்கொள்ள முடியுமாம். மற்ற நேரத்தில்,…. வேண்டாம், நொறுக்குத் தீனிகள், இனிப்புகள் யாராவது கொண்டு தரும்போது இப்படி கீழுதட்டை வைத்து வாயை முழுவதும் மூடிக்கொண்டுவிட்டால், எடை எப்படி ஏறும்?

சீனாவில், தலையில் இவ்வளவு நீளக் கொம்புடன் காணப்பட்டவர் (1930களில்) இராணுவத்தில் அல்லது செக்யூரிட்டி, போலீஸாக இருப்பவர்கள், நீளமாக முடி வைத்துக்கொள்ளக்கூடாது என்று சொல்வதன் காரணம், அதனைப் பிடித்து மடக்கிவிடக்கூடாது என்பதற்காகத்தான் என்பார்கள். சண்டையிடும்போது இவரது குடுமியைப் பிடித்து வென்றுவிடலாமோ?

கிரேஸ் மெக்டேனியல்ஸ் என்னும் இந்தப் பெண்மணி, பிறந்ததிலிருந்து அவரது வாயின் இப்படிப்பட்ட தோற்றத்தால் கழுதை முகம் கொண்டவர் என்ற பெயர் பெற்றார் (1888-1950). சர்கஸில் சேர்ந்து மக்களை தன்னுடைய இந்தக் குறையினால் ஆச்சர்யப்படவைத்தார். அவருக்கு வாரத்துக்கு 175 டாலர் சம்பளம். பலர் இவரைத் திருமணம் செய்துகொள்ள முன்வந்தனர். திருமணம் ஆனபிறகு அழகிய குழந்தை ஒன்றைப் பெற்றார்.

ஜானி எக் (Eck) என்னும் இவர் 1910ல் பிறந்தவர். இடுப்புக்குக் கீழே ஒன்றுமே இல்லை (உடம்பே அவ்வளவுதான்). இருந்தாலும் இவரின் திறமை லிஸ்ட் மிகப் பெரியது (ஹானர் படிப்பு படித்த மாணவர், ஓவியர், பாடகர், இசையமைப்பவர், நடிகர், நல்ல நீச்சல்காரர்.  கையினாலேயே நன்றாக இருப்பவர்களைவிட வேகமாக ஓடக்கூடியவர். நடனத்தில் வல்லவர். 

பாருங்க ஔவையார் அப்போவே சொன்னார்.

அரிதரிது மானிடர் ஆதல் அரிது

மானிடர் ஆயினும் கூன்குருடு செவிடு

பேடு நீங்கிப் பிறத்தல் அரிது

பேடு நீங்கிப் பிறந்த காலையும்

ஞானமும் கல்வியும் நயத்தல் அரிது .. 

குறையில்லாமல் பிறந்த நம்மில் பலருக்கு எவ்வளவு மனவருத்தம் இருக்கிறது. அது இல்லையே, இது இல்லையே என்று.  சரி… எனக்கு இந்தக் குறை இருக்கிறது. அது இருந்தாலும், அதனையும் மீறி வாழ்க்கையில் உயர்வது என்னுடைய முயற்சியில் இருக்கிறது. என்று எண்ணுவதுதான் சரி.  நான் குறையுடன் பிறந்தவர்கள் வாழ்க்கையில் தங்கள் முயற்சியால் முன்னேறுவதைப் படித்திருக்கிறேன். ஜானி எக்கின் கதை நிச்சயம் பலருக்கு உத்வேகம் அளிக்கும். 

ஜெரெமி பெந்தம் என்பவர், 1823ல் (தான் இறப்பதற்கு 9 வருடங்களுக்கு முன்பாக) தன்னைப் போலவே ஒரு சிற்பம் செய்ய மாடலாக இருந்தார். அந்தக் காலத்திலேயே எப்படீல்லாம் மனுஷனுக்கு ஆசை இருந்திருக்கிறது பாருங்கள். இது போல இன்னொரு சிற்பம் அங்கிருந்தது.  மரத் தச்சர் மசாகிஸி என்பவர், தான் இறக்கப்போகிறோம் என்று தெரிந்து தன்னைப் போலவே மரத்தில் ஒரு உருவம் செய்து, கஷ்டத்தைப் பொறுத்துக்கொண்டு தன்னுடைய தலைமுடி ஒவ்வொன்றாகப் பிடுங்கி அந்த மரச்சிற்பத்தில் பொறுத்தினாராம். அதுபோலவே தன்னுடைய பற்கள், கை, கால் நகங்களையும். வலியைப் பொருட்படுத்தாமல் பிடுங்கி அந்தச் சிற்பத்தில் பொறுத்தினாராம். அதனுடைய நகல் ஒன்றையும் வைத்திருந்தார்கள்.

எப்போப் பார்த்தாலும் வம்புப் பேச்சில் ஈடுபடும் மனைவியின் மீது எரிச்சலடைந்த நைஜீரிய நாட்டு பழங்குடித் தலைவன் ஒருவன், தன் மனைவியின் மூக்கில் பூட்டுப்போட்டுவிட்டானாம். இனியும் திருந்தவில்லை என்றால் வாயைப் பூட்டிவிடுவேன் என்று சொல்லிவிட்டானாம். அந்தப் பழங்குடியின் மற்ற பெண்கள் இதனைப் பார்த்து, இந்த டிசைன் நல்லா இருக்கே என்று, மூக்குத்திக்குப் பதிலாக (அதாவது புல்லாக்குக்குப் பதில்) விதவித பூட்டை மாட்டிக்கொள்ள ஆரம்பித்தார்களாம்.

ருஷ்யாவில் பிறந்த ஜோஜோ என்பவர், அபூர்வ உடற்குறைவு காரணமாக உடம்பெல்லாம் முடியுடன் இருந்தாராம். முகத்தில் 20 செ.மீ அளவு நீளமான முடிகளாம். இத்தகையவர்களுக்குப் போக்கிடம் எது? ஒரு சர்கஸில் சேர்ந்து தன் வாழ்க்கையை ஓட்டினாராம்.

சீனாவைச் சேர்ந்த சிங்ஃபூ என்பவரின் முகம் நீல நிறத்தில் இருந்ததாம். உடலின் மற்றப் பகுதிகள் சாதாரணமாக இருந்தாலும் முகம் மாத்திரம் நீல நிறமாம். இதற்கும் உடற்கூறுப் பிரச்சனை என்கிறார்கள். அவருடைய உறவினர்கள் பலருக்கும் அதே பிரச்சனையாம். (நீல வண்ண கண்ணா வாடா - நீ ஒரு முத்தம் தாடா பாடல் நினைவுக்கு வருகிறதா?) இரண்டாவது படத்தில் உள்ளது சுமத்ராவில் உபயோகிக்கப்பட்ட ஜாக்கெட். அங்குள்ளவர்கள், உடையில் சில பல எண்கள், குறியீடுகள் போன்றவைகளை எழுதிக்கொண்டால் உடல்நிலை எப்போதும் நன்றாக இருக்கும், ஆவிகள் அண்டாது என்றெல்லாம் நம்பினார்களாம். அப்படிப்பட்ட ஜாக்கெட்டில் ஒன்று இது.

இது யாருப்பா இவ்வளவு உயரமாக? அவர்தான் உலகிலேயே உயரமான மனிதராம். Real life sizeல் வைத்திருந்தார்கள். ஆமாம் என்ன உயரம்?

அவர் (அந்த உண்மையுருச் சிலை) அருகில் நான் நின்றால் எவ்வளவு குள்ளமாக நான் தெரிகிறேன் பாருங்கள். ஆமாம் உயரமாக இருப்பதில் என்ன நன்மைகள்? நின்ற இடத்திலிருந்தே கூட்டத்தில் யாரையும் பார்த்துவிட முடியும். அவங்களுக்கு ஸ்டூல்லாம் தேவைப்படாது. மரங்களிலிருந்து காய் கனிகள் பறிப்பது ரொம்பவே சுலபம். விளையாட்டு வீரர்களாக ஆனால் மிகவும் வெற்றிகரமாகத் திகழ்வார்கள். ஆனால் உலகில் அத்தகைய உயரமானவர்களுக்காக எதுவுமே கிடையாது, வாசல்படி நிலைக்கதவு, வாகனம், வீடு, கட்டில் என்று எதை எடுத்தாலும் அவங்களுக்கு மிகவும் கஷ்டம்தான்.

இனி சித்திரவதைகளுக்காக என்ன என்னவற்றை உபயோகித்தார்கள் என்று சிலவற்றைப் பார்ப்போம்.

பார்க்க அழகாக இருக்கும் இந்த இரும்புக் கன்னி, குற்றவாளியை உள்ளே வைத்து மூடி சித்தரவதை செய்வதற்கானது. இதில் அடைபடுபவர் இரத்தம் சிந்தி மூச்சுவிட முடியாமல் இறப்பார். இதை எழுதும்போது, நான் வேலை பார்த்த தேசத்தில், அரசுக்கு எதிராகச் செயல்படும் சிலருக்கான சிறை நினைவுக்கு வருகிறது. கடுமையாகத் தண்டிக்கப்படவேண்டியவர்கள் என்ற கேடகரியில் வரும் அரசியல் குற்றவாளிகளுக்கு, 4 அடி உயர அறை ஒதுக்கப்படுமாம். தண்டனை முடிந்து வெளியில் வந்தால் நிமிரவே முடியாமல் போகுமாம். கேட்க கஷ்டமாகத்தான் இருந்தது. அதற்காக நான் இருந்த தேசத்தின் சிறைச்சாலைகளை பற்றி தவறாக நினைத்துவிடாதீர்கள். அங்க இருந்த போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்கு நான் போயிருக்கிறேன். சிறையைப் பற்றி பலர் நல்ல விஷயங்களைச் சொல்லியிருக்கிறார்கள்.

இது அதீதக் குற்றவாளிகளின் தலையைத் துண்டிக்க அல்ல, மண்டையை அப்படியே உடைக்க உருவான ஆயுதம். இதில் குற்றவாளியின் தலையை வைத்து நசுக்கிவிடுவார்களாம். என்ன ஒரு கொடூர தண்டனை பாருங்கள். (நம்ம ஊர் மாத்திரம் என்ன வாழ்ந்ததாம். இங்கு கழுவேற்றம் என்பது எவ்வளவு கொடிய தண்டனை தெரியுமா? மதுரையில் ஆயிரக்கணக்கான சமணர்களைக் கழுவேற்றினார்கள் என்று ஒரு வரியில் படித்துக் கடந்துவிடுகிறோம்)

ஒரேடியாக சித்திரவதை சம்பந்தமாக எல்லாப் படங்களையும் இந்த வாரத்திலேயே கொடுத்துவிட்டால் ஜீரணிக்க கஷ்டமாக இருக்கும். அடுத்த வாரம் தொடர்வோமா?

(தொடரும்)