கேட்டு வாங்கிப்போடும் கதை :: மூணே மூணு வார்த்தை - வேணுகோபாலன் (சேட்டைக்காரன்) சீதை 15

     இந்த வார சீதா -ராமன் மன்னிப்புக் கதையில் இடம்பெறும் படைப்புக்குச் சொந்தக்காரர்   சேட்டைக்காரன் . (வேணுஜி)


    இந்தத் தலைப்பை வைத்து இப்படி ஒரு கதையைப் படைக்க வேணுஜியால் மட்டுமே முடியும்!

====================================================== 

மூணே மூணு வார்த்தை

வேணுகோபாலன் (சேட்டைக்காரன்) 

எம்.டி சந்தானத்தின் முகம் கிண்டிப்போன மைதாதோசைபோலக் காணப்பட்டதை, அறைக்குள் நுழைந்த அரை நொடியில் அக்கவுண்டண்ட் ஆராமுதன் கண்டுகொண்டார்..

சந்தானகோபாலகிருஷ்ணன் என்ற சந்தானம், ஆசை ஆசையாய்  ஆரம்பித்த ’சந்தான் இன்ஃபோடெக்’ ஸாஃப்ட்வேர் கம்பனி சில வருடங்களிலேயே ’நொந்தான்’ இன்ஃபோடெக் ஆகிவிட்டது. யூரோவும், டாலரும் வந்து குவியும் என்ற கனவெல்லாம் காணாமல்போய், தினசரி நியோரோபின் சாப்பிட்டால்தான் தூக்கமே வருகிறது. போதாக்குறைக்கு டொனால்ட் ட்ரம்ப் அமெரிக்க ஜனாதிபதியாகி சந்தானம்போன்ற சாஃப்ட்வேர் கம்பனி வைத்திருப்பவர்களுக்கு ஜனாதி’பேதி’யாகி விட்டிருந்தார். 


காதுகுடைவது, மூக்கைச் சிந்துவது நீங்கலாக மீதமுள்ள அனைத்துக்கும் ஸாஃப்ட்வேரும் மொபைல் ஆப்பும் தினசரி வெளிவந்து சந்தானத்துக்கு ஆப்புமேல் ஆப்பு வைத்துக் கொண்டிருந்தன. புதிதாக ஏதாவது யோசித்து செய்யாவிட்டால், கந்தன்சாவடியிலிருந்த ஜாகையைக் காலிசெய்துவிட்டு ஏதாவது சுங்கச்சாவடியில் நின்று வெள்ளரிப்பிஞ்சு விற்க வேண்டி வரலாம் என்பதும் சந்தானத்துக்குப் புரிந்தே இருந்தது.

 

”கூப்பிட்டேளா?” பழைய படத்து எஸ்.வி.சுப்பையாபோல பவ்யமாகக் கேட்டார் ஆராமுதன்.

 

”கோர்ட்டு டவாலி மாதிரி மூணுவாட்டி கூப்பிட்டேன்,” சந்தானம் இரைந்தான். “அதென்னாங்காணும், ஆத்துக்காரியும் சரி; அக்கவுண்டண்டும் சரி; கூப்பிட்ட உடனே வர மாட்டேங்கறீங்க?”

“கேஷ் டேலி ஆகலையேன்னு பார்த்திண்டிருந்தேன்.”

”நீர் வந்ததுலேருந்து கேஷ் காலிதான் ஆயிண்டிருக்கு; டேலி ஆனதேயில்லை,” கரித்துக் கொட்டினான் சந்தானம். “அது போகட்டும், அதென்ன ஆடிட்டர் ஆபீஸுக்குப் போன் பண்ணி, அந்தப் பொண்ணு ப்ரீத்தி கிட்டே ‘பதினெட்டா இருபத்தெட்டா’ன்னு கேட்டீராமே? அம்பத்தெட்டு வயசுலே அவளுக்கு பதினெட்டா இருந்தாலும் இருபத்தெட்டா இருந்தாலும் உமக்கென்ன ஓய்?”

”சாயிராம் சாயிராம்!” ஆராமுதன் கன்னத்தில் போட்டுக்கொண்டார். “நான் ஜூலை மாசத்துலேருந்து நமக்கு GST பதினெட்டு பர்சன்டா இருபத்தெட்டு பர்சன்டான்னு கேட்டேன் ஸ்வாமி!  நான் போயி அந்தப் பொண்ணோட வயசையெல்லாம் கேட்பேனா?”

”ஓ! அப்படியா? நான்கூட நீர் ப்ரீத்தியோட வயசைத்தான் கேட்டீரோன்னு நினைச்சுட்டேன்.”

“எதுக்குக் கேட்கணும்? அதான் மூஞ்சியைப் பார்த்தாலே முப்பது முப்பத்திரெண்டு இருக்கும்னு பட்டுன்னு தெரியறதே!”

”இதெல்லாம் கரெக்டாக் கண்டுபிடியும்; ஆனா, யார்கிட்டேயிருந்து எவ்வளவு பணம் வரணும்னு கேட்டா இஞ்சிதின்ன எருமைமாதிரி முழியும்.”

“சார், அது இஞ்சிதின்ன குரங்கு சார்!”

”இதையாவது ஒத்துண்டீரே, ரொம்ப சந்தோஷம்!”

”சரி, என்ன விஷயமாக் கூப்பிட்டேள் சார்?”

”இன்னிக்கு முதல் வேலையா ஒரு மீட்டிங் போடணும்! நீரும் வந்து உட்காரும்.”

“பேங்க் போகணுமே?” ஆராமுதன் தலையைச் சொரிந்தார்.

“அதான் பணம் போடறதுமில்லை; எடுக்கிறதுமில்லையே!,” மண்சட்டியில் வறுபட்ட மக்காச்சோளம்போலப் பொரிந்தான் சந்தானம். “தினமும் எதுக்குப் பையைத் தூக்கிட்டு பால்வாங்கப் போறதுமாதிரி பேங்குக்குப் போறீர்? ஒழுங்கா மீட்டிங் அட்டெண்ட் பண்ணும்.”

சந்தானத்தின் முகம் டீக்கடை பஜ்ஜிபோலச் சிவந்திருந்தது. இன்னொரு ‘இன்ஃபோசிஸ்’ ஆகியிருக்க வேண்டிய தன்னுடைய கம்பனி, இப்படியே போனால் ‘அவுட்ஃபோசிஸ்’ ஆகி அகாலமரணமடைந்து விடுமென்று உணர்ந்த சந்தானம், ’இன்றைக்கு இரண்டில் ஒன்று பார்த்துவிட வேண்டும்’ என்ற முடிவோடுதான் ‘மீட்டிங்’ என்ற ஆயுதத்தைக் கையில் எடுத்திருந்தான். 

” நான் எதுக்கு….?” ஆராமுதன் நீட்டி முழக்கினார்.
 

”நாள்முழுக்க 200பக்க நோட்டுல ‘சாயிராம் சாயிராம்’னு எழுதிண்டிருக்கீர்! ஒரு நாள்வந்து மீட்டிங்ல உட்கார்ந்தா என்ன குடிமுழுகிடும்?”

 

”சரி, நான் போயி நோட்டை எடுத்துண்டு வர்றேன்!”
 

’சாயிராம் நோட்டா? கொன்னுடுவேன்!”
 

”இல்லை சார்! ஆபீஸ் நோட்! குறிச்சுக்க வேண்டாமா?”
 

”அதான் எல்லாருமாச் சேர்ந்து கம்பனிக்கே நாள் குறிச்சாச்சே!” பாலகிருஷ்ணா படத்து வில்லன்போல இரைந்தான் சந்தானம். “நீர் வவுச்சர்லே எழுதற நரேஷனைப் படிச்சாலேயே எனக்கு எமோஷன் வர்றது. ஒண்ணும் குறிக்க வேண்டாம். எல்லாரையும் கூப்பிடும்.”

”எல்லாரையுமா? எழுப்பக் கொஞ்சம் நேரமாகுமே?”
 

”என்னது?”
 

”இல்லை; முக்கியமான வேலையிலே இருப்பா! சீட்டுலேருந்து எப்படி எழுப்பறது?”

 

”முக்கியமான வேலையா?” எரிந்து விழுந்தான் சந்தானம். “எந்தப் புதுப்படத்துக்கு டோரண்ட் வந்திருக்குன்னு பேசிட்டிருப்பாங்க; இல்லாட்டி வாட்ஸாப் பண்ணிட்டிருப்பாங்க,” 

“அப்படியெல்லாம் அபாண்டமாப் பேசாதீங்கோ,” ஆராமுதன் கண்கலங்கி நீராமுதனானார். “எப்பப் பார்த்தாலும் உங்களைப் பத்தித்தான் பிக்-பாஸ், பிக்-பாஸ்னு பேசிண்டிருக்கா தெரியுமா?”

“உமக்கு Journal நாலெட்ஜ்தான் கிடையாதுன்னா, ஜெனரல் நாலெட்ஜும் கிடையாதா?” சந்தானத்துக்கு அந்தக் கோபத்திலும் சிரிப்பு வந்தது. “அவா பிக்-பாஸ் ரியாலிட்டி ஷோ பத்திப் பேசிண்டிருக்கா வோய்!”

”ஓஹோ!”

”என்ன ஓஹோ! போய் எல்லாரையும் கூப்பிடுங்க. அசந்து  தூங்கிட்டிருப்பாங்க; தண்ணியடிச்சு எழுப்புங்க!”
 

”சாயிராம்! இன்னிக்கு வியாழக்கிழமை! தண்ணியடிச்சா தப்பு!”

”ஓய், அவங்க முகத்துல தண்ணியடிச்சு எழுப்புங்கய்யா!” சந்தானத்துக்குக் கோபம் கட்டுக்கடங்காமல் போனது. “உமக்கு யாரு ஆராமுதன்னு பேர் வைச்சது; சரியான போராமுதன்யா நீர்.”

சிறிது நேரத்தில் எல்லாரும் மீட்டிங் ரூமில் வந்து உட்கார்ந்து கொண்டார்கள். சந்தானம் நடுநாயகமாக அமர்ந்தான்.

“குட்மார்னிங் சார்!” என்றார்கள் கோரஸாக.

“இதுல ஒண்ணும் குறைச்சலில்லை,” தயிர்ப்பச்சடியில் தாளித்துக் கொட்டிய கருவேப்பிலைபோலப் பொரிந்தான் சந்தானம். ”இன்னியோட நம்ம கம்பனி ஆரம்பிச்சு அஞ்சு வருஷம் முடியப்போகுது.”

ஆராமுதன் உச்சுக்கொட்டினார்.

“எதுக்கு உச்சுக்கொட்டறீங்க? நான் என்ன எங்க தாத்தா செத்துட்டார்னா சொன்னேன்?”

“சாரி சார்!”

”அதை விடும்! முதல்ல எல்லாரும் அவங்கவங்க செல்போனை ஸ்விட்ச்-ஆஃப் பண்ணுங்க! குறிப்பா சேல்ஸ் டிபார்ட்மெண்ட் மறக்காம ஆஃப் பண்ணுங்க!”

 

”எதுக்கு சார்?’ சேல்ஸ் மேனேஜர் வினவினார். “நம்ம கம்பனிக்கு எவன் சார் போன் பண்ணப்போறான்?!”
 

”வெளங்கிடும்,” சந்தானம் சீறினான். “அதுக்குத்தான் இந்த மீட்டிங். இந்த ஆபீஸ் பிஸியாகணும். உங்க எல்லாரோட போனும் எப்பவும் பிஸியா இருக்கணும். அதுக்கு ஒரு ஐடியா சொல்லுங்க!”

 

”வெரி சிம்பிள் சார்,” சீனியர் டெவலப்பர் சிந்தாமணி கூவினாள். “நான் இந்த நம்பரை என் ஃப்ரெண்ட்ஸ், ரிலேட்டிவ்ஸ் எல்லாருக்கும் கொடுத்திடறேன் சார்.”
 

”சிந்தாமணி! உனக்கு இது எத்தனாவது மாசம்?”
 

”சார், இன்னும் கல்யாணமே ஆகலை சார்!”
 

”கருமம்! அதையா கேட்டேன். கம்பனியில ஜாயின் பண்ணி எத்தனாவது மாசம்?”
 

”மூணு மாசம் சார்!”
 

”மூணு மாசம்னு பெருமை வேறயா?” சந்தானம் தலையிலடித்துக் கொண்டான். ”சரிவிடு, இந்த மூணு மாசத்துல ஒரு கிளையண்டையாவது கரெக்டா ஹேண்டில் பண்ணினியா?”

 

”அதையேன் சார் கேட்கறீங்க? கிளையண்ட் ’கால்’ பண்ணினாலே எனக்கு ‘பக்பக்’னு இருக்குது சார்.”

 

”ஏன் இருக்காது? எழுதுற புரோகிராம் எல்லாத்திலேயும் இவ்வளவு  Bug இருந்தா ‘பக்பக்’னுதான் இருக்கும்.”
 

”சார், நாம மீட்டிங் நடத்தற விதமே சரியில்லை சார்,” என்றான் அசோகன்.
 

”அட, அனலிஸ்ட் அசோகனா? நம்ம மீட்டிங்குல என்ன தப்பு?”
 

”இப்பல்லாம் டீ, பிஸ்கெட் எதுவுமே வர்றதில்லை சார். எதையுமே ஒரு புரொசீஜராப் பண்ணனும் சார்.”
 

”அடேய், இவங்க எழுதுற புரொசீஜரை ஒழுங்கா அனலைஸ் பண்ணி  நீ டிக்கெட் போட்டிருந்தா, நான் இன்னொரு பில் கேட்ஸ் ஆகியிருப்பேண்டா! இப்படியே போனா, ஃபீனிக்ஸ் மால்லே போயி  நான் பார்க்கிங் டிக்கெட் போட வேண்டிவரும் போலிருக்கேடா!”
 

”ஒண்ணு சொல்லட்டுமா?” ஆராமுதன் பேசினார். “உங்க ஜாதகத்தை எடுத்துண்டு ஒரு நடை கடலங்குடி போய்ட்டு வந்திருங்கோ! அப்படியே கும்பகோணம் போயி நவகிரஹ ஸ்தலங்களை ஒரு ரவுண்டு வந்து தோஷ நிவர்த்தி பண்ணினீர்னா.....”
 

”பேங்க்ல மிச்சமிருக்கிற சொச்ச ரூபாயும் செலவாயிடும். அப்புறம் கபாலீஸ்வரர் கோவில் வாசல்லே உட்கார்ந்து நான் பிச்சையெடுக்கிறேன். நீர் அக்கவுண்ட்ஸ் எழுதும்.”
 

”எங்களை என்னதான் பண்ணச் சொல்றீங்க?” சிஸ்டம் அட்மினிஸ்ட்ரேட்டர் பீட்டர் கவலையுடன் வினவினான்.
 

”அடேய், காலைல பத்துமணியிலேருந்து சாயங்காலம் ஏழுமணிவரை சர்வர் ரூமுல நீ என்ன பண்ணறேன்னு சொல்லுடா முதல்லே! இந்தியாவுலேயே ஃபேஸ்புக், ட்விட்டர் பார்க்கிறதுக்கு சம்பளம் கொடுக்கிற ஒரே கம்பனி சந்தான் இன்ஃபோடெக் தாண்டா!”
 

ஊஹும்! கம்பனி உருப்படுவது குறித்து யாருக்கும் கிஞ்சித்தும் கவலையிருப்பதாகத் தெரியவில்லை. ஆகவே, சந்தானமே தனது மனதிலிருப்பதை வெளிப்படையாகச் சொல்லிவிட முடிவு செய்தான்.
 

”இந்த ஆபீஸ் திரும்பவும் பரபரப்பா இருக்க நான் ஒரு ஐடியா வைச்சிருக்கேன்!”
 

”ஸார், இங்கே ஏதாவது ஹோட்டல் ஆரம்பிக்கப் போறீங்களா சார்?”
 

”ஆமா ஆராதனா! ஸாஃப்ட்வேர் கம்பனியை சாப்பிடுவோர் கம்பனியாக்கப்போறேன். உன் புத்தி போகுது பாரு!”

“என்ன சார் இது?”ஆராதனா சிணுங்கினாள். “எல்லார் முன்னாலேயும் என்னை இப்படி embrace பண்ணாதீங்க ஸார்.”

”நாசமாப்போச்சு!” சந்தானம் கூச்சலிட்டான். “அது embrace இல்லை; embarass. ரெண்டு வார்த்தை இங்கிலீஷ் தெரியாததுங்கல்லாம் டெவலப்பர், டீம் லீடர்னு வந்தா உருப்படுமா கம்பனி?”

”சும்மாயிரு ஆராதனா! சார், என்ன ஐடியான்னு சொல்லுங்க சார். நீங்க கோடு போடுங்க; நாங்க ரோடே போடறோம் சார்.”
 

”இத பாருங்க! கோடு பத்தியெல்லாம் பேசவே உங்களுக்கு அருகதை கிடையாது. ஒரு புரோகிராமிலேயாவது ஒழுங்கா ’Code’ எழுதியிருப்பீங்களா? இந்த லட்சணத்துல ரோடு போடுவீங்களாம். கூடிய சீக்கிரம் நாமல்லாம் நூறு நாள் வேலைத் திட்டத்துக்குத்தான் போகணும். அப்புறம் எல்லாரும் ரோடுதான் போட்டாகணும்.”
 

“சார், அவ அப்படித்தான் சார்! நீங்க உங்க ஐடியா சொல்லுங்க சார்!”
 

”ஓகே! ஆல் ஆஃப் யூ லிஸின் கேர்ஃபுல்லி! நீங்கல்லாம் டிவி சீரியல் பார்க்கறீங்கதானே?”
 

”ஏய்ய்ய்ய்ய்ய்ய்ய்!” என்று அனைவரும் கூவினார்கள். “நாம டிவி சீரியல் எடுக்கப்போறோமா சார்? பிக்-பாஸ் மாதிரி புதுசாப் பண்ணுங்க சார்.”
 

”நாம பிக்-பாஸ் எடுத்தா யாரையும் எவிக்ட் பண்ணத்தேவையில்லை; ஆடியன்ஸ் அவங்களே எவிக்ட் ஆயி அந்தமானுக்குப் போய் செட்டில் ஆயிடுவாங்க,” சந்தானம் அலுத்துக்கொண்டான். “நாம டிவி சீரியல் எழுதற சாஃப்ட்வேர் தயார் பண்ணப்போறோம்.”

 

”என்னது?”
 

”யெஸ்! ஒரு நிமிஷம் நம்ம டிவி சீரியல் எழுத்தாளர்களோட நிலைமையை யோசிச்சுப் பாருங்க! குறைஞ்சது ஆயிரம் எபிசோட் எழுதணும். அதுல ஒரு பத்துப் பேருக்குக் கல்யாணம் ஆகணும். அதுல பாதிப் பேருக்காவது குழந்தை பொறக்கணும். ஒண்ணு ரெண்டு பேரு பிரசவத்துல சாவணும். மாமியார், புருஷன், நாத்தனார், சித்தி, பெரியம்மா, கொள்ளுப்பாட்டின்னு நிறைய பேர் கொடுமைப்படுத்தணும். போலீஸ் ஸ்டேஷன், ஆஸ்பத்திரி, எவ்வளவு இருக்கு? ஏதோ கதை இருக்கிறா மாதிரித் தெரியணும் ஆனா இருக்கப்படாது. டப்புன்னு டிவிக்காரங்க ஒரு இருபது எபிஸோடுக்கு எக்ஸ்டென்ஷன் கொடுத்தா, புதுசா ஏதாவது பிரச்சினையை ஆரம்பிச்சு, குடும்பத்தைக் கெடுக்கணும். செவ்வாய், வெள்ளிக்கிழமைன்னா, விளக்கு வைக்கிற நேரத்துல ‘நீ நாசமாப் போயிடுவே, மண்ணாப் போயிடுவே, விளங்காமப் போயிடுவே’ன்னு மங்களமா நாலு வார்த்தை சேர்க்கணும். இதையெல்லாம் பண்ணறதுக்கு ஒவ்வொரு டிவி சீரியல் எழுத்தாளரும் எவ்வளவு கஷ்டப்படுவாங்க?”

 

சந்தானம் சொல்லச் சொல்ல, சீரியல் பார்க்காமலேயே அத்தனை பேரும் கண்கலங்கினார்கள். ஆராமுதன் வாய்விட்டே அழுதுவிட்டார்.
 

”ஆமா சார்! நேத்து பூசணிமலர் சீரியல்லே கூட ஒரு சாவு சார்! தொண்ணூத்தி ஒம்பது வயசுல அந்தப் பாட்டி அகால மரணம் சார்! நம்ம வீட்டுல நடந்தா பத்து நாளோட முடிஞ்சிடும் சார்! சீரியல்னா இதை வைச்சு பத்துமாசம் ஓட்டணும் சார்! ரொம்பக் கஷ்டம் சார்!”
 

”அதுக்குத்தான் நானே எழுதி முடிச்சிருக்கிற இந்த ஸாஃப்ட்வேர்!” என்று லாப்-டாப்பை முடுக்கினான் சந்தானம். “இந்த ஸாஃப்ட்வேருல கேரக்டர் பேரு, மத்த கேரக்டரோட என்ன உறவு, எத்தனை எபிசோட் உசிரோட இருக்கணும், எப்படி மண்டையைப் போடணும்னு எண்ட்ரி பண்ணிட்டாப் போதும். எத்தனை எபிசோட் வேணும்னு சொல்லிட்டு, பிரிண்டர்லே கனெக்ட் பண்ணினா, அதுபாட்டுக்கு வசனத்தோட அடிச்சுத் தள்ளிட்டே இருக்கும்.”
 

”வாவ்!”
 

”அது மட்டுமில்லே! ஒரு எபிசோட் பத்தி மூணே மூணு வார்த்தை எண்டர் பண்ணினாப் போதும். அதுபாட்டுக்கு ஸீன் -பை -ஸீன் வசனத்தோட, எந்தெந்தக் கேரக்டர் என்னென்ன பேசணும்னு ஃபுல் ஸ்க்ரிப்டோட அடிச்சுத் தள்ளிடும்.”
 

”சார், இதுக்கு ரெடியா ஒரு கிளையண்ட் இருக்காங்க சார்!”  சேல்ஸ் மேனேஜர் உற்சாகமானார். ”உத்தமன்’ டிவின்னு ஒண்ணு புதுசா லாஞ்ச் பண்ணறாங்க சார்.”
 

”அப்படியா? யாரோடது?”
 

”பிச்சுவா பக்கிரி க்ரூப் சார்!”
 

”பிச்சுவா பக்கிரியா?”
 

”தெரியாதா? என்னா சார் நீங்க? அவர் எவ்வளவு பெரிய ரவுடி தெரியுமா? கள்ளக்கடத்தல், கள்ள மார்க்கெட்டு, சாராயம், கஞ்சா, கட்டப்பஞ்சாயத்துன்னு எவ்வளவு பண்ணியிருக்கார் தெரியுமா? சமீபத்துல கூட கள்ளநோட்டு வைச்சிருந்தார்னு அரெஸ்ட் பண்ணினாங்க சார். இது வரைக்கும் பண்ணின சமூகசேவை போதாதுன்னு புதுசா ஒரு டிவி ஆரம்பிச்சிருக்காரு சார்! சாதிமதமற்ற சமுதாயத்தை அமைக்க ஒரு கட்சிகூட ஆரம்பிக்கப்போறதா நேத்து அவங்க ஜாதிக்கட்சி மாநாட்டுல பேசினாரு சார்!”
 

”அட அப்படியா?”
 

”என்கிட்டே கூட ஒரு ரெண்டாயிரம் எபிசோட் வர்ற மாதிரி ஒரு சீரியல் வேணும். தெரிஞ்ச எழுத்தாளர் இருந்தா சொல்லுங்கன்னு சொன்னாரு சார்!”
 

”ரெண்டாயிரம் எபிசோடா? ஹாஹாஹா!” என்று சிரித்தான் சந்தானம். அடுத்த நொடியே பிரிண்டரிலிருந்து காகிதவெள்ளம் பீறிட்டுக் கிளம்பியது. அனைவரும் திறந்தவாய் மூடாமல் திகைத்திருந்தார்கள்.
 

”சார்! இதென்ன மந்திரமா மாயமா? ரெண்டாயிரம் எபிசோடை ஒரேயடியா அடிச்சுத் தள்ளிடுச்சே சார்!”

”இத்தனைக்கும் நான் மூணே மூணு வார்த்தைதான் எண்டர் பண்ணினேன்.”
 

”அப்படியா? என்ன வார்த்தைங்க சார்?”


 

”சீதை ராமனை மன்னித்தாள்.”





தமிழ்மணத்தில் வாக்களிக்க இங்கே...