கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை :கோபம் பாபம் பழி - நெல்லைத்தமிழன் - சீதை 17

     சீதா ராமன் மன்னிப்பு தொடரில் நண்பர் நெல்லைத்தமிழனின் படைப்பு இந்த வாரம்.  ஒரு விசேஷம்...  தான் எழுதிய கதைக்கு தானே படமும் வரைந்து அனுப்பியிருக்கிறார்.

அன்புள்ள ஸ்ரீராம்,

ப்ளாக் வைத்திருக்காததுனால, எங்கிட்டலாம் கதை கேட்டு வாங்கிப் போட  மாட்டேங்கிருங்கீங்க. கேட்டாத்தானே யோசிக்கத் தோணும். நானெல்லாம் சிறுகதை எழுதிப் பழக்கமில்லாதவன். ஆனாலும், எதையும் முயற்சி செய்தால்தானே வசப்படும். இந்தத் தடவை, ‘சீதை ராமனை மன்னித்தாள்’ அப்படீங்கற வரியோட கதை முடியணும்னு சொன்னதினால, யார் வேணுமானாலும் எழுதலாம் என்று புரிந்துகொண்டு, ஒரு கதை எழுதியனுப்பியிருக்கேன். 


      அன்புள்ள நெல்லைத்தமிழன்..   உங்களிடம் கதை கேட்காமல் யாரிடம் கேட்கப்போகிறேன்?!  நிச்சயம் நானே கேட்டிருப்பேன்.  அதற்குள் நீங்களே கொடுத்து விட்டீர்கள்.  நன்றி.  -  ஸ்ரீராம் 


==============================================================================

கோபம் பாபம் பழி

நெல்லைத்தமிழன்

சீதாவுக்குத் தன் வாழ்க்கையே கசந்தது. இன்னும் எத்தனை நாளைக்கோ இந்த உயிர் ஊசலாடப்போகிறது. எப்போதும்போல் வெறிச்சோடிக் கிடக்கும் வீடே கதியாகிவிட்டது. ரேழியில் இருந்த அப்பாவின் போட்டோவைப் பார்த்ததும் பெருமூச்செறிந்தாள்.

எத்தனை முறை அப்பா சொல்லியிருப்பா. ‘கொழந்த.. உனக்கு சீதைன்னு பேர் வைக்கக்கூடாதுனு எத்தனையோ பேர் எங்கிட்ட சொன்னாம்மா. பொண்ணு வாழ்க்கை, ‘சீதை’யைப் போல் கஷ்டப்படும்படியாயிடும்னு. எனக்கு எங்க அம்மா சீதாலட்சுமி மேல உள்ள அன்பால உனக்கு சீதைன்னு பேர் வச்சேன். உனக்கு கஷ்டம்னா என்னன்னே தெரியாம வளத்துட்டேன். பக்கத்தூரிலேயே வேலைபார்க்கிற வாத்தியாருக்குத்தான் கல்யாணம் பண்ணிக்கொடுத்துருக்கேன். ஒரு பிக்கல் பிடுங்கல் இல்லை. உங்க வாழ்க்கையும் நல்லாத்தான் போயிண்டிருக்கு. எல்லாம் பகவான் அருள். உனக்கு ஒரு குழந்தை பொறந்துட்டா நான் நிம்மதியா கண்ணை மூடிடுவேன்’.  அவருக்கு அப்போ தெரியலை.. வாழ்க்கைல கஷ்டம் என்னைத் தேடி வரும்னு. 

*****

சீதாவின் கணவர் கிருஷ்ணமூர்த்தியும் ரொம்ப நல்லவர்தான். என்ன ஒண்ணு, எல்லாத்துலயும் ஒரு ஒழுங்கு எதிர்பார்ப்பார். ஒழுங்கு தவறினா, அளவிட முடியாத கோபம். யார்கிட்டயும் போய் கையேந்தக்கூடாதுன்னு மனுஷனுக்கு ஒரு வைராக்யம். சீதாவுக்கும் தன் ஆம்படையான் ஒழுங்குமுறையோட இருக்கறது பிடிக்கும்தான். அதுனாலதானே, ஊர்ல நாலு பேர் வந்து இவர்கிட்ட வந்து பிரச்சனைகளைப் பேசி தீர்வு வாங்கிண்டுபோறான்னு அவளுக்கு ரொம்பப் பெருமை. 

கோபம் ஜாஸ்திதான். எல்லோருக்கும் ஏதாவது குணக்கேடு இருக்கத்தானே செய்யும். அவருடைய மனசுபோல நடந்துவந்ததனால் அவள்கிட்ட கோபத்தைக் காண்பிக்கவேண்டிய சந்தர்ப்பமே அவ்வளவாக இல்லாமல் போய்விட்டது. ஆனாலும் அவருடைய அதீத கோபம் என்ன விளைவைக் கொண்டுவரப்போறதோன்னு சீதாவுக்கு எப்போவுமே மனசுல பயம். போதாதற்கு, ஒரு பிரச்சனைனா சொல்றதுக்கு மாமனாரும் இல்லை. அவளுக்குக் கல்யாணமான சில மாதங்களிலேயே அவர் இறந்துவிட்டார். மருமகள் கையால கொஞ்சமாதமேனும் அவருக்கு சாப்பிடக் கொடுத்துவைத்திருந்தது. மாமியாரோ, சீதா கணவர் சின்ன வயசாக இருக்கும்போதே காலமாகிவிட்டாராம்.

“அயோத்தி ராமர் மாதிரி, நமக்கு ரெண்டு குழந்தையாவது வேணும்னா”. ஒரு நல்ல இரவில், கல்யாணமான ஓரிரு மாதங்களில், அவர் வெற்றிலை பாக்கு போட்டுக்கொண்டிருக்கும் சமயம் சீதா சொன்னாள். “ஒண்ணும் வேணாம்டி. ஒரு குழந்தையே போறும். அவனை நல்லா வளத்தாலே போதும். எதுக்கு நிறையப் பெத்துண்டு அதுகளுக்காக இன்னும் இன்னும்னு பணத்தத்தேடி ஓடணும்’”.

“வேணாம்டி” என்று அச்சானியமாக அவர் சொன்ன நேரமோ என்னவோ, சீதாவுக்கு சூல் கொள்ள 10 வருடமாகிவிட்டது. அவள் அப்பா, எத்தனையோ வேண்டுதல்கள் நிறைவேற்றியும், தன் ஒரே மகளுக்கு இன்னும் குழந்தை பிறக்கவில்லையே என்ற ஏக்கத்திலேயே இறந்துவிட்டார். 

பையன் ராமபத்ரன், சீதாவுக்குச் செல்லம்தான். தாத்தா பேரைத்தான் ஆசையா வச்சது. ஆனா கூப்பிடறதுக்கு வாசு. படிப்புல கொஞ்சம்தான் கவனம். ரொம்ப விளையாட்டுப் புத்தி. கிருஷ்ணமூர்த்திக்கு பையன் படிப்புல கொஞ்சம் கவனக்குறைவாக இருக்கறது ரொம்ப வருத்தம்தான். அவன் ஸ்கூல் விட்டு சீக்கிரம் வந்துடுவான். இவர், வேலையெல்லாம் முடிந்து, இல்லாதப்பட்டவாளுக்கு வச்சிருக்கற டியூஷன்லாம் முடிந்து வீட்டுக்கு வர ஒண்ணு ரெண்டு மணி நேரமாயிடும். அவர் வர்றதுக்குள்ள, பையன் புத்தகத்தோடு ரெடியா இருக்கணும். சாப்பிட்ட பிறகு 1 மணி நேரமாவது அவனோட உட்கார்ந்து அவனுக்கு பாடம்லாம் சொல்லித்தருவார். ஆனாலும் வாசுவுக்கு படிப்பு சுமாராத்தான் வந்தது. அப்பா ஸ்கேலை எடுத்துடுவாரேன்னு பயந்துண்டுதான் அவரோட படிக்க உட்காருவான். அவரும், அவன் தவறு செய்தால், உடனே கை நீட்டிவிடுவார். தடுக்க சீதாவுக்கு பயம்.

ஒரு நாள் இரவு, மெதுவா அவர்கிட்ட,

“ஏன்னா பையனை அடிக்கறேள். கொஞ்சம் கடுமையா சொன்னா பத்தாதா. வளர்ற பையன்”

“போடி.. உனக்கு ஒண்ணும் தெரியாது. அடியாத மாடு படியுமாடி. பயமில்லாமல் படிப்பு எங்கடி வரும்” என்று அவள் வாயை அடைத்துவிட்டார்.

அவனுக்கு வயது ஏற ஏற, வாசுவுக்கு அப்பாவுடன் ஒட்டுதல் இல்லை என்பது அவளுக்குத் தெரிந்தது. அப்பா இருக்கும்போது அடங்கி நடக்கறமாதிரி இருந்தவன், அப்பா இல்லாதபோது, அவரைக் குறைசொல்லி அவளிடம் சொல்லுவான். சீதாவுக்குத்தான் என்ன செய்யறதுன்னு தெரியலை.

“டேய்.. உன் நல்லதுக்குத்தாண்டா அவர் கஷ்டப்படறார். வாத்தியார் பிள்ளை படிப்புல சோடை போலாமா’

“எனக்கு என்ன முடியுமோ அவ்வளவுதான் மார்க் வாங்க முடியும். ஹிஸ்டரி வாத்தியார், அவர் பையனை ஸ்விம்மிங்க் கிளாஸ்லலாம் சேர்த்திருக்கார். என்னோட படிக்கற ராபர்ட் வீட்டுல, அவனுக்குன்னு தனி ரூம், டிவி இதெல்லாம் கொடுத்திருக்கா. அவனும் என்ன மாதிரிதான் மார்க் வாங்கறான். எப்போப் பார்த்தாலும் படி படின்னு இவரோட டார்ச்சர் தாங்கலை. ஒரு நாள் எனக்குக் கோபம் வந்ததுன்னா, அப்பா அடிக்கும்போது திருப்பி அடிச்சுடுவேன். அப்பத்தான் அவருக்குப் புரியும்’

இவளுக்குத்தான் என்ன பண்ணறதுன்னு தெரியலை. ஒரு நாள், ராமு இல்லாதப்போ, அவர்கிட்ட மெதுவா விஷயத்தை ஆரம்பித்தாள்.

“ராமு பெரியவனா ஆயிண்டிருக்கான். பெரிய பையன்ட கை நீட்டாதீங்கோ. அவனை ரொம்ப கட்டுப்படுத்தினால் படிக்கறதுலயே அவனுக்கு வெறுப்பு வந்துடும். வீடுன்னாலே அவனுக்கு எரிச்சலாயிடப்போறதுன்னா.”

“போடி அசடே.. அவன் நல்லாப் படிச்சாத்தானே நல்ல படிப்பு படிக்கவைக்கமுடியும். இந்த வருஷம் 8வது முடிந்துடும். அப்புறம், கண்மூடி கண் திறக்கறதுக்குள்ளே 10வது பொதுத் தேர்வு வந்துடும். என் பையன்னுட்டு அவனுக்குத் தேவையான பிரிவு கொடுக்கமுடியுமா? இப்போல்லாம் படி படின்னு சொன்னா கசப்பாத்தான் இருக்கும். அப்புறம் பின்னால, நல்ல படிப்பு படித்து வேலை பார்க்கும்போதுதான் நாம பட்ட கஷ்டம் அவனுக்குத் தெரியும். கண்டிப்பக் காட்டாம இப்பவே அவன்ட ஈஷிண்டிருந்தா, நாளைக்கு அவன் வாழ்க்கை என்னாறது? இப்போ எங்க போனான்? இன்னும் ஒரு வாரத்துல முழுப்பரீட்சை வருது”

*****

அவன் பத்தாவது படிக்கும்போதுதான் அது நிகழ்ந்தது. அவனோட கூடப் படிக்கிற ராஜிங்கற பொண்ணோட அவன் பேசிண்டு திரியறது. கோவில்ல, சயின்ஸ் வாத்தியார் பெண்டாட்டி இதைச் சொன்னபோது, அவளுக்கு ஒண்ணும் வித்தியாசமாத் தெரியலை. கூடப் படிக்கிறா. பாடத்தைப் பற்றி இல்லைனா பொதுவா பேசிண்டிருப்பாங்க. இது ஒரு விஷயமான்னு தோணித்து. ஆனா, ஒரு நாளைக்கு ஸ்கூல்லேர்ந்து வந்த இவர், வாசுவைப் போட்டு ஸ்கேலால் பளார் பளார்னு அடிக்கும்போதுதான் பிரச்சனை என்னன்னு தெரிஞ்சுது.

“வெட்கமில்லை.. பொம்பளைப் பிள்ளையோடு இளிச்சுப் பேசிட்டிருக்கயே. படிக்கற வயசுல இது என்ன பிக்காலித்தனம். அவள்ட போய் ஐ லவ் யூன்னு சொன்னியாமே.. என்ன தைரியம்’னு உறுமினார்.

“அப்படில்லாம் இல்லப்பா.. ஃப்ரண்ட்ஸ் சும்மா இப்படி வம்பு பண்ணிட்டாங்க. விளையாட்டுக்குச் சொன்னேன்பா’ன்னு அவன் அழுதுகொண்டே சொன்னபோது, இந்த மனுஷர்மேல் கோபம் வந்தது. வளர்ற பையன்மேல நம்பிக்கை வேணாம். சின்ன விஷயத்துக்கெல்லாம் பையனை யாராவது அடிப்பாளா. சே. என்று தோன்றியது.

அந்த வருஷம் பொதுத்தேர்வில், ரிசல்ட் வர சமயம், வாசு இயல்பாகவே இல்லை. சரி.. குழந்தை ரிசல்ட் நினைத்து பயப்படறான்னு தோணித்து. “பயப்படாதேடா.. எல்லாம் நல்லாத்தான் வரும். மார்க் ஷீட் வரும்போதுதான் அப்பா கொஞ்சம் கோபப்படுவார். அப்போ பாத்துக்கலாம்டா” என்றாள். அவளுக்குத் தெரியுமா, அவள் வாழ்க்கையை ரெண்டு நாளில் புரண்டுவிடப்போகிறது என்று.

ரெண்டு நாள் கழித்து சாயந்திரம் வேக வேகமா வந்தான். இவளுக்கோ தூக்கக் கலக்கம். சாப்பாடு மேசைல வச்சிருக்கேன் என்றாள். ‘ஒண்ணும் வேண்டாம். பசியில்லை. வெளில ஃப்ரெண்டைப் பார்த்துட்டு வந்துர்றேன்’ என்று சொன்னவாறே வெளியே போய்விட்டான். இரவு அவர் வேகவேகமாக வீட்டுக்குள் நுழைந்தபோதுதான் அவளுக்கு ஏதேனும் பிரச்சனையோ என்று தோன்றியது.

“எங்க உம் புள்ளை.. உருப்படாதவன்”

“ஏன் வந்ததும் வராததுமா அவனைத் திட்டறேள். வெளில எங்கயோ ஃப்ரெண்ஸைப் பார்த்துட்டு வர்றேன்னு போயிருக்கான். என்னவோ லேட்டாறது”

மேசை டிராயர் திறந்திருப்பதையும், கொடியில் இருந்த அவன் டிரெஸ்ஸைக் காணாததும் அவளை என்னவோ செய்தது. அவசர அவசரமா டிராயரைப் பார்த்தாள். பணம் வைத்திருக்கும் பர்ஸைக் காணவில்லை.

“ஏன்னா.. இங்க இருந்த பர்ஸை எடுத்தேளா”.

“நானே இப்போதான் வர்றேன். அதுக்குள்ள அதை எடுத்தயா இதை எடுத்தயான்னுட்டு”. “ஒழுங்காப் படிக்கிற புள்ளையைப் பெத்திருந்தாத்தானே. பரீட்சைல ஃபெயிலாயிட்டான். படிப்பை விட்டுட்டு பொம்பளைப் பிள்ளைகளோட ஈன்னு இளிச்சிட்டிருந்தா எங்க படிப்பு வரும். போதாக்குறைக்கு எப்போவும் அவனோடயே ஈஷிண்டிருக்கற அம்மா”. சத்தம் போட்டுக்கொண்டிருந்தபோது வாசு மெதுவாக உள்ளே நண்பர்களுடன் நுழைந்தான். அவனைப் பார்த்ததும் சீதாவுக்கு அப்பாடா என்றிருந்தது. கிருஷ்ணமூர்த்திக்கோ ஆத்திரம் தலைக்கேறியது.

“என்ன படிச்சுக் கிளிச்சுட்டனு ஊர் சுத்திட்டு வர்றே. பத்தாவது பாஸ் பண்ணத் துப்பில்லை. இதுல ஃப்ரெண்ட்ஸோட ஊர் வம்பு” என்று கையில் கிடைத்த பிரம்பால் அவனை அடித்தார். நண்பர்கள் முன்னால் பெற்ற அவமானம், வலியில், புயலென வெளியேறினான் வாசு. ‘டேய் வாசு வாசு’ என்று சீதா  கூப்பிடக் கூப்பிட தெருவில் இறங்கிச் சென்றுவிட்டான்.

“ஏன்னா போய் பாருங்களேன். ராத்திரி வேளைல வெளில வேகமாப் போறானே”.  

“வேற எங்க போவான்… எல்லாம் ஃப்ரெண்ட்ஸ் வீட்டுக்குப் போயிட்டு தானா வருவான். கழுதைக்கு எங்க போக்கிடம்”.  சீதாவுக்கு பதில் சொன்னாலும், அவருக்கு மனதில் கொஞ்சம் கலக்கம் ஏற்பட்டது. இப்படி இவன் போகமாட்டானே என்று தோன்றியது. சரி சரி.. ராத்திரி வீட்டுக்கு வந்துதானே ஆகணும்.

ஆச்சு.. அது நடந்து பதினைஞ்சு வருஷமாகிடுத்து. போலீசுல சொல்லி, எங்க எங்கயோ தேடி, விளம்பரம்லாம் கொடுத்து.. அவனைக் கடைசி வரைல கண்டுபிடிக்கவே முடியலை. அலைச்சல்தான் மிச்சம். சீதாவால் தன் கணவனை மன்னிக்கவே முடியலை. அன்றைக்குப் பேசுவதை நிறுத்தினவள்தான். கடைசிவரை அவரோடு பேசவேயில்லை. ஹால்ல இருந்த போர்டுல என்ன சொல்லணும்னாலும் எழுதுவா. அவளுடைய கோபத்திலிருந்த நியாயத்தைப் புரிந்துகொண்ட கிருஷ்ணமூர்த்தியும் போர்டுல எழுதித்தான் COMMUNICATE பண்ணுவார். 

தான் செய்த தவறை நினைத்து நினைத்து கிருஷ்ணமூர்த்தி மறுகினார். வேலையில் இருந்த ஈடுபாடு குறைந்தது. எங்கெங்கோ பையனைத் தேடி அலைந்து ஏமாற்றமடைந்தார். சீதா, என்னதான் வீட்டுவேலைகளையெல்லாம் செய்துகொண்டுவந்தாலும், கணவரோடு பேசாமலேயே இருந்துவிட்டாள். வேலையை விட்டுவிட்ட மறுநாள் கிருஷ்ணமூர்த்தி மாரடைப்பால் இறந்தார். அவரோடு வேலை பார்த்த மற்ற ஆசிரியர்கள், அவருடைய பென்ஷன் பணம் சீதாவுக்குக் கிடைக்கும்படியான எல்லா வேலைகளிலும் துணையிருந்தார்கள். இறந்தபோது வருத்தமாக இருந்தபோதும் அவளால் அவருடைய கோபத்தால் வந்த விளைவை மறக்க முடியலை. மன்னிக்கவும் தோணலை.

****

ஆச்சு.. கணவர் மறைந்து 10 வருஷமாச்சு. பையன் எங்க கஷ்டப்படறானோ.. என்னவா இருக்கானோ என்று அவள் எண்ணாத நாளில்லை. கொழந்தை படத்தையாவது பார்ப்போம் என்று அவளுக்குத் தோணியது. அவனது போட்டோவைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் மனது தாளமுடியாமல் கணவர், அலமாரியின் மேல் இருந்த கல்யாண ஆல்பம் பொட்டியில் வைத்தது ஞாபகம் வந்தது. அலமாரிக்கு மேல இருந்த பொட்டியைத் தொறந்தாள். 25-30 வருஷம் கவனிப்பாரற்றுக் கிடந்ததனால் ஒரே தூசியும் தும்பட்டையுமாக இருந்தது. வாசு போட்டோ, மேலாப்பிலேயே இருந்தது. அதன் மேல் ஒரு கவர் வைத்துக் கட்டப்பட்டிருந்தது. சீதை அதை எடுத்துப் படித்தாள்.

“அம்மா சீதே… நீ பேசாமல் இருப்பது எனக்கு சிறையில் இருப்பதுபோல்தான் இருக்கிறது. உன் வேதனை புரிகிறது. நான் அம்மா இல்லாமலேயே வளர்ந்தவன். கெட்டுப்போயிடக்கூடாதுன்னு எங்க அப்பா எவ்வளவு கண்டிப்போட என்ன வளர்த்தார் தெரியுமா. நான் நல்லாப் படிக்கணும்னு தன்னுடைய சுகத்தையெல்லாம் விட்டுவிட்டு எனக்காகவே வாழ்ந்தார். அம்மா இல்லாத குறை எனக்குத் தெரியக்கூடாதுன்னு எங்கிட்ட முடிஞ்ச அளவு அன்பாத்தான் இருந்தா. அவரைப் பத்தி நான் புதுசா உனக்குச் சொல்லவேண்டியதில்லை. அவருக்கு உன் கையினால சோறு போட்டு கடைசி காலத்தில் பார்த்துக்கொண்டதை என்னால் மறக்கவே முடியாது.

என் பையன் நல்லா இருக்கணும், நல்ல வேலைக்குப் போய் நல்ல வாழ்க்கை வாழணும்னுட்டு தான் அவங்கிட்ட ரொம்ப கண்டிப்பா இருந்தேன். ஆசிரியராவே காலம்பூரா இருந்துட்டதுனால, ஸ்கேல ஓங்கறத என்னால விட முடியலை. கண்டிப்பும் கடுமையும் ஒழுக்கத்துக்கு ரொம்ப முக்கியம்னுதான் நான் படிச்சிருக்கேன். அதையேதான் நான் வேலையிலும் செய்திருக்கேன். என்னோட கண்டிப்பு எத்தகைய விளைவை ஏற்படுத்திடுத்து. அவன் என் பையன்னு நினைச்சேனே தவிர, உனக்கும் அவன் பையன்தான், நீ ‘அடிக்காதீங்கோ.. அன்பாச் சொல்லுங்கோ’ன்னு சொன்னதையெல்லாம் நான் மனசுல போட்டுக்கலையே. எங்க அப்பா என்னைத் தாயோட கருணையையும் காட்டி வளர்த்தா மாதிரி நான் வளக்கலையே. அதீதக் கண்டிப்பைக் காட்டி அகல் விளக்கை அணைச்சுட்டேனே. உன் கண்ணைப் பிடிங்கிட்டேனே.

‘நக் க்ரோதோ நச மாச்சர்யம்’னு தினமும் பாராயணம் பண்ணினவனுக்கு கோபத்தினால் இப்படி பாவமும் வருத்தமும் வந்து சேரும்னு தெரியாமப் போயிடுத்து.

எனக்கு நீ பேசாமல் இருந்து கொடுத்த தண்டனையும், என் பையன் என்னை விட்டுப் போய் எனக்குக் கொடுத்த தண்டனையும் போதும். என்னைக்காவது இந்தக் கடிதம் படிக்க நேர்ந்தால், உன்னிடம் மனசார நான் மன்னிப்புக் கேட்கிறேன் என்பதை நீ புரிஞ்சுண்டா போதும்.

கடவுள் கிருபையால வாசு என்னைக்காச்சும் உங்கிட்ட வந்து சேர்ந்தான்னா, அவன் கிட்டயும் நான் மன்னிப்புக்கேட்டேன்னு சொல்லு.

உன்னிடம் எப்போதும் அன்பு வைத்திருக்கும்

கிருஷ்ணமூர்த்தி”

மேசையிலிருந்து சுவற்றைப் பார்த்தாள் சீதா. பெரிதாக மாட்டப்பட்டிருந்த அவளின் கல்யாண போட்டோ கண்ணில் பட்டது. கண்களில் நீர் கோர்த்துக்கொண்டது. சீதாலட்சுமி,  யக்ஞராமன் என்ற கிருஷ்ணமூர்த்தி என்ற பேரைப்பார்த்ததும் துக்கம் தொண்டையை அடைத்தது. பிள்ளையின் பிரிவில் அவரும்தானே கஷ்டப்பட்டிருப்பார். தன்னுடைய தண்டனையும் அவரை எவ்வளவு வருத்தியிருக்கும். கண்களில் கண்ணீர் பெருகியது. அந்த க்ஷணத்தில், சீதை, ராமனை மன்னித்துவிட்டாள்.






தமிழ்மணத்தில் வாக்களிக்க இங்கு க்ளிக்கி வாக்களிக்கவும்!