கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை :: சீதையின் ஓவியம் - ஐயப்பன் கிருஷ்ணன்

     இந்த வாரம் சீதா ராமன் கதைதான்.  ஆனால் ராமனை சீதா மன்னிக்கும் கதை அல்ல!!

     இதை எனக்கு அனுப்பி வைத்து உதவிய திருமதி ராமலக்ஷ்மிக்கு நன்றி.

     நன்றி திரு  ஐயப்பன் கிருஷ்ணன்

==============================================================

 முன் குறிப்பு:

தெலுங்கு நாட்டுப்புற கதையின் அடிப்படையில் அதைத் தழுவி எழுதப்படுகின்ற கதை இது. இதன் மூலம் தெலுங்கு நாட்டுப்புற கதையே ஆகையால், இது குறித்த குறிப்புகள் எந்த இராமாயண புத்தகத்திலும் இருக்கிறதா என்ற கேள்வியை தவிர்க்க வேண்டுகிறேன்.

-ஐயப்பன் கிருஷ்ணன்

**************

சீதையின் ஓவியம்

ஐயப்பன் கிருஷ்ணன்

“ சீதே சீதே “

அந்த தோற்சீலையில் வரையப்பட்ட அந்த ஓவியம் எழுந்து நின்று ஆடுகிறது.

" சீதே... என் மனதைக் கொள்ளைக் கொண்டவளே... “

சீதை அதிர்ந்தாள். அந்த ஓவியம் பேசத் தொடங்கியதைக் கண்டு யாருக்குத்தான் அச்சம் வராது?

சீதை, ஊர்மிளை மாண்டவி என அனைவருடன் சேர்ந்து பணிப்பெண்களும் அலறுகிறார்கள்.

சீதையின் முகம் பயத்தில் வெளிறிப் போனது. அவளுக்கு அது யார் என்று தெரியவில்லை. அந்த ஓவியத்தின் காலைப் பார்த்தவுடன் அவள் புரிந்துக் கொண்டாள்.

சிறு துறும்பைக் கிள்ளிப் போட்டு இதற்கு நிகர் தான் நீ என்று ஏசிய போது பார்த்த அதே கால்கள்.

மன்றாடி, பயமுறுத்தி தன்னைப் பணியவைக்க முயன்றபோது வெறுப்புடனும் வேதனையுடனும் உற்று நோக்கிய அதே கால்கள்.

மாய ஜனகனைக் கொண்டு வந்து வெட்டி உன் தந்தை இறந்தான் என்று கூறிய போது இறந்தது தந்தையும் இல்லை.. இவன் வீரனும் இல்லை என்று உறுதி கொண்டு கோபத்தில் நகைத்துச் சினந்தபோது கண்ட அதே கால்கள்.

நேற்று சாயந்திரம் பெண் துறவி ஒருத்தி கேட்டுக் கொண்டதற்கு இணங்க, தான் கண்ட இராவணனை வரைவதற்காக வெறும் கால்களை மட்டுமே வரைந்தாளே அதே கால்கள் தாம் அவை.

--



அம்மா சீதே... நீ பலகாலம் அசோகவனத்தில் இருந்தவள் இல்லையா நீ

அந்தப் பெண் துறவி கோலம் பூண்டிருந்தாலும் அவள் கண்களை உற்றுக் கவனித்தால் தெரியும். அவற்றில் வன்மம் எத்தனை உறுதியாக குடி கொண்டிருக்கிறது என்று.

“ ஆம் பாட்டி.. என் பிரபுவின் நினைவு மட்டுமே என்னைக் காப்பாற்றியது”

சீதையின் கண்களில் இராமனைப் பற்றிப் பேசும் போது சட்டென்று கனிந்து கூடவே நாணமும் எழுகிறது. அந்தக் கிழவி அதை கவனிக்கிறாள். அவளுக்குள் மேலும் அனல் மூள்கிறது.

மனதில் கறுவுகிறாள். உன் நிம்மதியை அழிப்பேன் சீதே... உன் வம்சத்தை நிர்மூலமாக்குவேன். உன்னை என்றும் இவ்வுலகில் தூக்கத்தை தொலைத்தவளாக்குவேன்.

என் உற்றார் உறவினர், சகோதரர்கள் என் மக்கள் என பலரும் அழியக் காரணமானவள் அல்லவா நீ... இனி உனக்கு நிம்மதி கிடையாது. மலையொத்த தோள்களை உடையவனல்லவா என் அண்ணன் கும்ப கருணன்.. ஏழுலகையும் ஆட்டிப்படைத்தவனல்லவா என் அண்ணன் இராவணன்... அவர்கள் அழிய நீயும் உன் குடும்பத்தாரும் நிம்மதியாக இருக்க விடுவேனா ?

“ நீ அந்த இராவணனைப் பார்த்திருக்கிறாயா சீதே “

அவள் நைச்சியமாக வினவுகிறாள்.

அந்த ஒரு வினாடியில் சீதையின் கண்களில் ஏற்பட்ட மாற்றத்தைக் கண்டு அந்தக் கிழவி அதிர்ந்து தான் போனால். அப்பப்பா என்ன ஒரு சினம். என்ன ஒரு தீர்க்கம். விட்டிருந்தால் விநாடியில் இலங்கையயே அழிக்கக் கூடிய கண்கள் இவை என்பதை அவள் உணர்ந்தாள். இராவணனையும் ஒரு நோக்கில் இவள் அழித்திருக்க முடியுமே என்று அயர்ந்தாள்.

“ அந்த இழிமகனையா “

சீதையின் கண்கள் சிவந்து அனல் நிரம்பியது. அவள் பேச்சில் ஏற்பட்ட மாற்றம் இதுவரை யாரும் அறியாத சீதையாக அவளைக் காட்டியது.

“ அந்தப் பேய்மகனை நான் பார்த்ததில்லை. என் பிரபு இராமனை நோக்கிய கண்கள் வேறு அந்நிய ஆடவரையும் நோக்கிடாது பாட்டி.. உணர்ந்து கொள். அந்தக் குலக்கேடனை என்னால் விநாடியில் அழித்திருக்க முடியும்... ஆனால்.. அதற்காகவாவது அந்த மிருகத்தனையவனை நான் நோக்க வேண்டி இருந்திருக்கும். அது மட்டும் இன்றி அது என் பிரபுக்கு எப்படி ஏற்றம் தந்திருக்கக் கூடும். “

கிழவி அச்சம் கொண்டாள். கூடாது இவளின் சினம் உலகழிக்கும். இவளின் விழிகளுக்குள் உண்டானத் தீ தான் அன்று இலங்கையைக் கவ்வியிருக்க வேண்டும். எல்லோரும் சிறு குரங்கின் மீது பழி போட்டிருக்கிறார்கள். நாம் வந்த காரியம் நிறைவேற வேண்டும். அது இவள் சினந்தாள் நடக்காது..

“ அடடா விடு சீதே... அமைதி கொள்.. அது தான் இராமன் வந்து உன்னைக் காப்பாற்றினானே... என்ன பராக்கிரமம்... உலகமெல்லாம் அதே பேச்சுத்தான் “ நைச்சியமாய் ஆரம்பித்தாள் அந்தக் கிழவி.

இராமனின் பெயர் சீதையின் மனதை ஆற்றுப் படுத்தியது. அவள் சினம் நீங்கினாள். கண்களில் கனிவேறியது. அவள் உலகம் இராமனினால் ஆனது. இது இராமனின் அன்னை, இராமனின் அரண்மனை, இராமனின் உலகு, இராமனின் தம்பி, இராமனின் தாசன்... எல்லாமும் இராமன் இராமன்.

“ அதிருக்கட்டும் சீதே... அவன் கால்களைப் பார்த்தாயல்லவா ? அதையாவது வரைந்து கொடேன் “

தூண்டிலை வீசினாள் கிழவி. அவளுக்குத் தெரியும், இவளின் கைப்பட்ட ஓவியத்திற்கும் உயிர் கிடைக்கக் கூடும். இவள் அத்தகையவள். இராமனை விஞ்சியவள், இவளால் நடத்தி வைக்க முடியாத ஒன்று என்று ஏதுமில்லை என்றே அந்தக் கிழவி நினைத்தாள் இல்லை இல்லை .. உறுதியாக நம்பினாள்.

“ அடப்போ பாட்டி.. அந்த இழிந்தவன் கால்களை வரைந்து நான் என்ன செய்யப் போகிறேன் “

“ என்னம்மா அப்படி சொல்லிவிட்டாய்... அதான் இராவணன் இறந்து விட்டானே.. இறந்தவன் எப்படி இருப்பான் என்ற ஆர்வம் கூட இல்லையா உனக்கு. ஒன்று செய், அவன் கால்களை வரைந்து கொடு, அதன் அடிப்படையில் அவன் எப்படி இருந்திருப்பான் என்று என்னால் வரைந்து தர முடியும். “

சீதைக்கு அசுவாரசியத்துடன் கூடிய மெல்லிய ஆவல் எட்டிப் பார்த்தது. அவன் எப்படித்தான் இருந்திருப்பான் ? அத்தனை பயங்கரமோ... இப்போது இறந்து போய்விட்டானே.. அவன் முகத்தைப் பார்த்தால் தான் என்ன ?

“ சரி பாட்டி .. “

அவள் அந்தக் கிழவியிடம் இருந்த தோற்சீலையை எடுத்து, கரிக் குச்சியினால் விளையாட்டாக வரையத் தொடங்கினாள். வரைய வரைய, அவளுக்குள் சினம் படர்வதை அவளால் உணர முடிந்தது. தன் குணத்தில் இருந்து தான் பிறழ்வதாக அவளுக்குத் தோன்றியது. ஆகவே அவனின் பாதத்திற்கு சற்று மேல் வரை வரைந்து கொடுத்துவிட்டு சொன்னாள்.

“ அவ்வளவு தான் பாட்டி... சரி நீ என்னவோ செய்துகொள். அவனைப் பார்க்கும் ஆவல் ஒன்று எனக்கில்லை. ஏதோ உனக்கு ஆர்வமிருந்தால் ஓவியத்தை முடித்து நீயே பார்த்துக்கொள்.. நான் செல்கிறேன்” என்று ஓவியத்தை தூக்கி எறிந்து விட்டு சீதை துள்ளலுடன் அவ்விடத்தை விட்டு நீங்கினாள்.

அந்தக் கிழவி ஓவியத்தை எடுத்தாள். அந்த ஓவியத்தின் மிச்சக் கோடுகளை நீட்டினாள்.

” நீ அழிந்தாய் சீதே... ராமனும் அழிந்தான் என்றே நினைத்துக் கொள் “

அவள் சிரித்தாள். தான் நின்றிருந்த இடம் அதிர சிரித்தாள். வானில் மேகங்கள் திடீரென கறுக்கத் தொடங்கின.. துர்ச்சகுனங்கள் தோன்றத் தொடங்கின.. அவளின் துறவிக்கோலம் நீங்கினாள்... முறம் போன்ற நகங்களைக் கொண்டு அவள் நின்றாள்.

.

அவள், சூர்ப்பநகை

**

“ எந்தையே பிரம்ம தேவா... என் கோரிக்கைக்கு செவி சாய்க்க மாட்டீரா “

“ மகளே, உன் கோரிக்கை நியாயமற்றது. இறந்தவர்களைப் பிழைப்பிக்க வைத்தால் வையத்தின் நியதி மாறிப் போகும் “

“ என்ன நியாயம் கண்டீர் பிரம்ம தேவரே .. எனக்கு நடந்தவை அனைத்தும் அநியாயங்களே என்பதை அறியீரோ ? “

​சூர்ப்பநகை தொடர்ந்தாள்.

“ என் கணவனை என் அண்ணனே சூழ்ச்சியால் கொன்றான். கணவனை இழந்தேன்.. தந்தையைக் கொன்ற தாய்மாமனைப் பழி தீர்ப்பேன் என்று தவமிருந்த என் மகனை இலக்குவன் கொன்றான்.. மகனை இழந்தேன். “

“ மகனையும், கணவனையும் இழந்து அபலையாய் நின்றேன். என் மகனைக் கொன்றவர்களைப் பழி தீர்க்க இராவணனிடம் சென்றேன்... கடைசியில் என் மொத்த சொந்தங்களும் இழந்தேன். இன்று யாருமற்று அநாதையாக நிற்கிறேன். ஆனால் என்னை வஞ்சித்த சீதை, இராம இலக்குவர்கள் நிம்மதியாக இருக்கிறார்கள் விட மாட்டேன்.. அவர்கள விடமாட்டேன் “

“மீண்டும் சொல்கிறேன் மகளே. இறந்தவர்கள் உயிர் பெற முடியாது. ஆயினும் இது சீதையின் கைப்பட்ட ஓவியம். ஆகையால் இது முழுமைப் பெற்றால், உயிர் கொண்டது போல் அசையும். உன் தவத்திற்காக நான் மேலும் ஒரு வரத்தை வேண்டுமானால் அளிக்கிறேன். இந்த ஓவியத்திற்கு பேசும் சக்தியை அளிக்கிறேன்”

பிரம்மன் மறைந்தான்.

சூர்ப்பநகைக்கு இராவணன் இறந்த பின் இராவணனின் எண்ணமோ இராம சீதையின் எண்ணமோ அற்று தான் இருந்தாள் சூர்ப்பநகை.

முதன் முதலில் சீதை கருவுற்றிருப்பதை அரண்மனைப் பூனை தான் அறிந்தது. அப்புறம் அரண்மனையின் நாயும் அறிந்தது. பின் பறவைகளில் பச்சைக் கிளிகள் அறிந்துக் கொண்டன. கடைசியாகத்தான் சேவலுக்குத் தெரியவந்தது.

சேவல் அந்த ரகசியத்தை தக்கவைத்துக்கொள்ள முடியாமல் தினமும் கூவிக் கூவி உலகிற்கு சொல்லியது. அந்த சேவலின் கூவல் ஆறு கடலில் இருந்த மீன்களுக்கும் கேட்கும் வகையில் இருந்தது. மீன்கள் அந்தச் சேதியை மிதிலைக்குக் கொண்டு சென்றன. ஜனகர் அதை கேட்டு மகிழ்ந்து புன்முறுவல் செய்தார். பின்பு தான் கழுகுகளின் வழியாக இந்த செய்தி இலங்கைக்கும் சென்றடைந்தது.

செய்தியை அறிந்ததோடல்லாமல், செய்தி அறிந்ததும் விபீஷணன் மகிழ்ந்ததைக் கண்டு சூர்ப்பநகையின் உள்ளம் கொதித்தது. அவள் அயோத்தியின் அமைதி குலைத்து சீதையின் ராமனின் உள்ளத்தில் நிம்மதி நிலைக்க விடாமல் செய்யவே வந்தாள். ஆனால்... நினைத்தது நிறைவேறாது போலிருக்கிறது.

சூர்ப்பநகை வெறுப்புடன் அந்த ஓவியத்தை கவனித்தாள். சீதை வரைந்த கால்களின் மீது சற்றேறக்குறைய எல்லாமும் பூர்த்தி செய்துவிட்டிருந்தாள் சூர்ப்பநகை. இன்னும் கண்கள் மட்டும் தான் மிச்சம்.

அந்த கண்களை முழுமையாக வரைந்து பின்பு கையில் வைத்துக் கொண்டு கதறினாள்.

“ பேசு அண்ணா.. இராவணா பேசு .. என்னிடம் ஏன் ​ பேசவில்லை. ஓவியம் பேசும் என்று பிரம்ம தேவர் சொன்னாரே, அதுவும் பொய்த்துவிட்டதே “ கடவுளும் தன்னை வஞ்சித்துவிட்டதாக குமைந்தாள்.

அந்த ஓவியத்தை வீசி எறிந்து விட்டு மனம் போன போக்கில் நகரை விட்டு வெளியே நடக்கலானாள்.

அந்த தோற்சீலை ஓவியம் காற்றில் மிதந்தபடியே சென்று சீதையின் அந்தப்புரத்தில் வீழ்ந்தது.


இதென்ன ஓவியம் என்று சீதை கையில் தொட்டதும் அந்த ஓவியம் எழுந்து நின்று ஆடியது..

​” சீதே சீதே “ என்றலறியது.

​
“ அக்கா அந்த ஓவியத்தை கீழே போடுங்கள். நெருப்பிட்டு கொளுத்திவிடலாம் “ ஊர்மிளை சீதையை எச்சரித்தாள். சீதையின் கையில் இருந்த அந்த ஓவியத்தைப் பிடுங்கி கீழே எறிந்தாள். பணிப்பெண் கொண்டுவந்த பந்தத்தில் இருந்து நெருப்பை அந்த தோற்சீலையின் மீது பற்றவைத்தாள்.

ஓவியம் தவிர்த்து மிச்ச இடங்கள் எரிந்து சாம்பலாயின. மாண்டவியோ ஒரு படி மேலே சென்று அந்த ஓவியத்தை கல்லி வைத்துக் கட்டி குளத்தில் எறியச் சொன்னாள். குளத்தினின்று தன்னை விடுவித்துக் கொண்டு வந்து சீதையின் முன் நின்று கொண்டு

" வா சீதே நாம் இலங்கைக்குச் செல்வோம்” என்று அசைந்தாடுகிறது அந்த இராவணனின் ஓவியம்.

சீதை சற்று நேரம் அமைதியானாள். எல்லாரையும் அமைதிப் படுத்தினாள். எல்லோரும் ஒரு முகமாக இராம நாமம் சொல்லச் செய்தாள்.

“ இராமா .. இராமா “

எல்லோரும் தொடர்ந்து சொல்லச் சொல்ல அந்த ஓவியத்தின் ஆடல் அடங்கியது. தொடர்ந்து எல்லோரும் இராம இராமா என்று இராம நாமத்தை உச்சரிக்க, அந்த ஓவியத்தின் பேச்சும் அடங்கி ஓவியம் வெறும் ஓவியமானது.

அதே நேரம் இராமா இராமா என்று அழைத்த பதற்றம் நிறைந்த அந்த ஒலி இராமனின் செவிக்கு எட்டியதும் இராமன் சீதையின் அந்தப்புரத்தை நோக்கி விரைந்தான்.

இராமனைக் கண்டதும் சீதையின் சகோதரிகளும் மற்றவர்களும் ஒதுங்க சீதையின் கைகள் அநிச்சையாய் அந்த ஓவியத்தை படுக்கையின் கீழ் தள்ளியது

“ சீதா... என்னாயிற்று .. ஏன் இத்தனைக் கூட்டம்? ஏன் எல்லோரின் முகத்திலும் அப்படி ஒரு பயம் கிடந்தது. நீ எதையோ படுக்கையின் கீழ் மறைக்கிறாயே என்ன நடக்கிறது இங்கே “

இராமன் கேட்க சீதை பதில் சொல்லுவதற்கு யோசிக்கும் முன்பே இராமன் படுக்கையின் கீழ் இருந்த அந்த ஓவியத்தை வெளியில் எடுத்தான்.

“ ஸ்வாமி நடந்ததை சொல்கிறேன் கேளுங்கள் “

சீதை ஆரம்பிக்க, இராமனின் முகம் கோபத்தில் சினந்தது.

“ சீதா... எதுவும் பேச வேண்டாம். எதிரியின் ஓவியத்தை வரைந்து வைத்துக் கொண்டு இரசிக்கிறாய். எத்தனை துன்பங்கள் கடந்து என் உயிரினும் இனியன் என் இலக்குவனை ஏறக்குறைய பலி கொடுத்து உன்னை மீட்டிருக்கிறேன். ஆனால் நீயோ சீச்சீ”

“ பிரபு, சொல்வதை கொஞ்சம் செவி மடுத்துக் கேளுங்கள் “

“ ஏதும் பேச வேண்டாம். நீ என் கண் முன்னே நிற்காதே காட்டுக்குச் சென்றுவிடு.. இது அரசனின் ஆணை “

சீதையின் முகம் அவமானத்தினாலும், இராமனின் செய்கையாலும் குன்றியது.


“ இராமரே, சீதை தான் அப்பழுக்கற்றவள் என்பதை தீக்குளித்து நிருபித்ததை மறந்தீரா ? நடந்தது என்ன என்று கேட்கவும் செய்யாமல் தவறான எண்ணம் கொண்டு சீதையின் மீது பழி சுமத்துகிறீர்.. இதுவோ தலைவனின் தர்மம் ? இதுவோ ஒரு அரசனின் தர்மம். “

ஊர்மிளை இராமன் பின் நின்று தலை உயர்த்தாமல் அதே நேரம் குரலின் உறுதி குறையாமல் பேசினாள்.

“ கேளும் ஐயாவே, துறவி என்றொரு கிழவி வந்தாள். இராம இராச்சியத்தில் தான் துறவிகளுக்கும் வயோதிகர்களுக்கும் குழந்தைகளுக்கும் சிறப்பு மதிப்பும் முன்னுரிமையும் மரியாதையும் தர வேண்டும் ஆயிற்றே.. ஆதலால் சீதை அந்தக் கிழவியை மதித்து அவளுக்குத் தேவையானவற்றைக் கொடுத்து அனுப்பப் பார்த்தாள். அந்தக் கிழவியின் பேரில் சீதை தான் பார்த்த இராவனின் பாதம் மட்டுமே வரைந்தாள். மிச்சம் யாவும் அந்தக் கிழவி வரைந்தது. இதற்கு நான் சாட்சி.. நம்ப மாட்டீரொ “

அதற்குள் விவரம் கோசலைக்கு சென்று அவளும் வந்து விவரம் அறிந்து சீதைக்குப் பரிந்து பேசினாள்.

“ இராமா, நீ கணவன் நிலையினின்று தாழ்ந்து போகாதே. திருமணம் என்பது வெறும் உறவு சேர்க்கை மட்டுமல்ல. ஒற்றர்கள் அந்த துறவிக் கிழவி வந்து போனதைச் சொன்னார்கள். அவள் செய்தது இது என்று இங்கு அனைவருக்கும் தெரியும். சீதையை மீண்டும் மீண்டும் நீ சந்தேகக் கண்ணுடன் நோக்குகிறாய். ஒரு இணையை மற்றொரு இணை எப்போது சந்தேகத்துடன் நோக்குகிறதோ அப்போதே அந்த உறவு பாழ் படுகிறது என்பதை அறிந்துக் கொள். நீ இந்த நாட்டின் அரசனாக இருக்கலாம். ஆனால் நான் சொல்வதை தயைக் கூர்ந்து செவிமடுத்துக் கேள் “

இராமன் மவுனித்தான்.

அவன் கண்கள் நிலத்தை நோக்கின. அவன் தாயை நோக்காமல் நின்றான். கோசலை கண்களில் நீர் ததும்ப அவ்விடம் விட்டு நகர்ந்தாள்.

இலக்‌ஷ்மணன் வரவழைக்கப் பட்டான்.

“ இலக்‌ஷ்மணா நீ இந்த சீதையை காட்டிற்கு கொண்டு சென்று வெட்டி வீசிவிட்டு வா. இது அரசனின் ஆணை “

இலக்குவன் தலை கீழ் நோக்கியது. கால்கள் பின் நகர்ந்தன.

மாண்டவி முன் வந்து நின்றாள். அவளுக்கும் முன் ஊர்மிளை வந்து நின்றாள்.

“ இராமரே கேளும், விசாரிக்காமல் தீர்ப்பு வழங்கும் அரசனும், அழும் பிள்ளைக்கு தன் மார்பினின்று பால் கொடுக்க மறுக்கும் பெண்ணும், தாயைப் பட்டினி போடும் மகனும் வாழும் நாட்டில் வாழ்வது நரகத்திற்கு இணையானது. நீர் நல்ல அரசனல்லர்... நீர் நல்ல கணவருமல்லர். ஆகவே இந்நகரில் நாங்கள் வாழும் தகுதி இழக்கிறோம். சீதையின் சகோதரிகளான எங்களை நீங்கள் வெட்டிக் கொன்றுவிட்டு பின்பு சீதையைக் கொல்லுங்கள். “

இராமனின் சினம் அதிகரித்தது

.

“ ஆடவன் பேச்சுக் கேட்காத பெண்களும், மேய்ப்பனைப் பிரிந்த ஆடுகளும், படைத்தலைவன் பேச்சைக் கேட்காத வீரர்களும் அழிந்தே போவார்கள். ஆகவே உங்களை எச்சரிக்கிறேன் “ என்றான்.

இதுவரைக்கும் அமைதியாக இருந்த ஸ்ருதி கீர்த்தி முன் வந்து நின்றாள்.

ஒரு கொடியின் மலர்கள் நாங்கள்
ஒரு நாளில் வாழ்வடைந்தவர்கள் நாங்கள்
ஒரு குடியில் இணைந்தவர்கள் நாங்கள்
நால்வரும் ஒருவரே அன்றி வேறில்லை ராமரே.. கேளும்..

சீதையை எம்மிடம் இருந்து பிரிக்காதீர்
பெண்கள் என்ன இளைத்தவர்களா சொல்லு ராமா
இராம ராஜ்ஜியத்தில் பெண்களுக்கு உரிமை இல்லையா?
ஆண்களுக்கு மட்டும் தான் உன் ராஜ்ஜியம் என்றால்
பெண்களுக்கு என்ன ராஜ்ஜியம்.
சொல்லும் வாயடைக்கப் பட்ட பெண்களுக்கு என்ன ராஜ்ஜியம் ?

சோகம் ததும்பும் குரலானாலும் உறுதியான குரலில் அழுத்தமாக கேட்டாள் ஸ்ருதி கீர்த்தி.

“ இது இராமனின் இராச்சியம், நாம் யார் இதில் கேள்வி கேட்க வாருங்கள். நாம் நகர் விட்டு விலகுவோம்.. இது நகர் அல்ல நரகம். நம் அத்தையர்களையும் அழைத்துக் கொண்டு நாம் மிதிலைக்குப் போவோம் வாருங்கள். “

மாண்டவி சொன்னாள்

இராமன் வாய்ப்பேச இயலாமல் தலை கவிழ்ந்தான். நடந்தவை அனைத்தும் கேட்டறிந்தான். மன்னிப்புக் கோரியபடி அவ்விடம் நகர்ந்தான்.

இந்த நிகழ்வு பணிப்பெண்கள் வாயிலாக நகரில் பரவத் தொடங்கியது.

“ சீதை இராவணின் படம் வரைந்தாளம் தெரியுமோ “ என்றாள் ஒருத்தி
“ சீதை இராவணின் படத்தை தன் படுக்கைக்கு கீழ் வரைந்தாளாம்... என்னடியம்மா இது கதை “ என்றாளாம் இன்னொருத்தி.

“ அதான் பாரேன்... மழையிலும் வெயிலிலும் இவள் இராவணனின் நிழலில் அல்லவா கிடந்தாள்? காட்டில் அத்தனை வருடம் இராமனுடன் இருந்த போது இவள் கருவுறவில்லை. ஆனால் பாரேன் இலங்கையில் இருந்து திரும்பியதும் கருவுற்றாள். என்னமோ இருக்கிறது இதில் என்றாள் “

எந்தப் பெண்ணைக் காக்க பெண்கள் ஒன்று கூடி அரசனை எதிர்த்தனரோ அதே பெண்ணை பெண்கள் கூட்டம் சேர்ந்து அவளின் செயலுக்கு காரணங்கள் கற்பிக்கத் தொடங்கியது. பேசிய ஒவ்வொரு பெண்கள் மனதிலும் சூர்ப்பநகை குடிபுகுந்தாள். பின் ஆண்களுக்குள்ளும் அது பரவியது.

இதன் உச்ச கட்டமாக சலவைத் தொழிலாளி தன் மனைவியை நள்ளிரவில் அடித்து வெளியே துரத்தினான்.

“ கேடு கெட்ட ராமன் வேண்டுமானால் பிறன் மனையில் வாழ்ந்த பெண்ணை திரும்ப அர்ண்மனைக்குக் கொண்டு வரலாம். ஆனால் எனக்கு அந்த தேவை இல்லை. போ வெளியே “ என்று தன் மனைவியை பிடித்து வெளியே தள்ளினான்..

சூர்ப்பநகை சிரிக்க ஆரம்பித்தாள்.

சலவைத் தொழிலாளியின் பேச்சைக் கேட்டு மனமுடைந்த இராமன் சீதையை காட்டுக்கனுப்பினான்.

சூர்ப்பநகை மேலும் மேலும் சிரித்தாள். வானதிர மண்ணதிர சிரித்தாள். அவள் தன் எண்ணங்களைப் பிரித்தெடுத்தாள் அதில் தன்னை இணைத்தாள். காற்றில் ஓதி அயோத்தியில் பரப்பினாள்.

அவள் ஆண் பெண் பேதங்களைப் பார்ப்பதில்லை. சந்தேகம் கொள்ளும் மானுடரின் உள்ளத்தில் தன்னை விதைத்தாள். அவர்களுள்ளே தானே வேறூன்றி வளர்ந்தாள். சூர்ப்பநகை உலகில் நிரந்தரமாய் வாழ ஆரம்பித்தாள். உலக்த்து மாந்தர்களை அவள் இன்று வரை வெற்றிக் கொண்டு சிரஞ்சீவியாய் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறாள். அவள் வெல்ல இயலாதவள் என்பதை மானுடர் அறியாதவரை அவள் வெற்றிப் பயணம் தொடர்ந்து கொண்டே இருக்கிறது. உன்னதமான இராமனின் நாமம் உலகில் உள்ளவரைக்கும் அவனை எதிர்க்கவாய் ஆணுள்ளும் பெண்ணுள்ளும் அவள் தழைத்து தழைத்து நீடூழி வாழ்கிறாள். 

***




தமிழ்மணத்தில் வாக்களிக்க.....