உங்களால் ஏன் சாதிக்க முடியாது? & - தொடர்கதை 3

1) டாக்டர் து.நீலகண்டன், பிரபல எலும்பு முறிவு மருத்துவரான இவர், தான் படித்த பள்ளியின் வளர்ச்சிக்கு உதவ முடிவு செய்தார்....

2)  பிச்சை எடுத்தும், எச்சில் இலை எடுத்துப் போட்டும் வாழ்க்கையை நகர்த்திக் கொண்டிருந்த என்னாலேயே இன்று கால் டாக்ஸி டிரைவர் ஆக முடிந்தது என்றால் உங்களால் ஏன் சாதிக்க முடியாது என்ற கேள்வியை எழுப்புகிறார் ஜெரீனா பேகம்.  

============================================================================================================

நீயும் நானும் சேர்ந்தே செல்லும் நேரமே  

- - - - - - - - - - - - - - - - -

ஷ்ரவண் :

ஒரு செலிபிரிட்டியின் வாழ்க்கைத் துணையாக இருப்பதன் கஷ்டங்கள் எனக்கு மெல்ல, மெல்ல புரியத்தொடங்கின.

ஒரு பிரபலத்தின் ஒரு பாதி என்பதைப் பெண்கள் சந்தோஷமாக ஏற்றுக் கொண்டு விடுகிறார்கள்.

ஸ்ருதியின் புகழ் வெளிச்சம் என் கண்களைக் குத்தத் தொடங்கியது. முதல் உறுத்தல் அந்தப் பெண்கள் பத்திரிகை மூலம் வந்தது.

ஸ்ருதியை பேட்டி எடுப்பதற்காக அந்தப் பத்திரிகையிலிருந்து வந்தவர்கள், அவளைத் தனியாகவும், என் பெற்றோர்களுடனும், என்னோடும் சேர்த்துப் புகைப்படங்கள் எடுத்துக் கொண்டனர். நானும் ஸ்ருதியும் சேர்ந்திருக்கும் புகைப்படத்தை அட்டையில் போட்டதோடு, நான் இசை விமரிசகன் என்பதையும்  பெட்டிச் செய்தியாக வெளியிட்டிருந்தனர்.

நான் இதுவரை கட்டிக் காத்த ரகசியம் உடைக்கப்பட்டது கொஞ்சம் வருத்தம் தந்தது, அதைத் தொடர்ந்து ஒரு பத்திரிகை என்னை மிஸ்டர் ஸ்ருதி என்று எழுதியது கோபமூட்டியது.

ஒரு வெள்ளி, சனி, ஞாயிறு என்று தொடர்ந்து மூன்று நாட்கள் விடுமுறை கிடைத்தபொழுது ஸ்ருதியோடு ஏற்காடு செல்லலாம் என்று அங்கு ரிசார்ட் புக் பண்ணி விட்டு, ஸ்ருதியிடம் சொன்னபொழுது, அவள் சந்தோஷமடைவாள் என்று நினைத்தேன், 

அவளோ, "அடுத்த மாசமா? எனக்கு வெளியூர் கச்சேரி இருக்கே..?" என்று என் உற்சாகப் பலூனில் ஊசி குத்தினாள்.

"கச்சேரி ஒப்புக்கொள்ளும் முன் என்னிடம் கேட்க மாட்டாயா? நீ பாட்டுக்கு கிளம்பிப் போய் விட்டால், நான் மோட்டு வளையை பார்த்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருக்கிறேன்."

"நீயும் என்னோடு வாயேன்.."

"உனக்கு ஸ்ருதி போடவா?"

நான் நிஷ்டூரமாகப் பேசுகிறேன் என்பது எனக்கே தெரிந்தாலும் என்னால் அப்படிப் பேசாமல் இருக்க முடியவில்லை.

மறுநாள் நான் அலுவலகத்திலிருந்து திரும்பியதும், "சனிக்கிழமை புக் ஆகியிருந்த என்னுடைய சேலம் கச்சேரியை நான் வெள்ளிக்கிழமைக்கு மாற்றிக் கொண்டிருக்கிறேன். நீயும் என்னோடு வந்தால், கச்சேரியை முடித்து விட்டு, நாம் அப்படியே ஏற்காடு போய் விட்டு வரலாம்" என்று ஸ்ருதி கூறிய பொழுது, எனக்காக அவள் மெனக்கெட்டிருப்பது புரிய அவளோடு சேலம் செல்ல முடிவெடுத்தேன்.

அப்பொழுது பார்த்தா என் தோழன் பிரசாத் போன் செய்ய வேண்டும்?  பிரசாத் என் பள்ளித்தோழன். பள்ளி மாணவர்கள் வாட்ஸாப் க்ரூபில் நேற்று அடுத்த மாதம் பள்ளித் தோழர்கள் ரீ யூனியன் இருப்பதாக ஒரு மெசேஜ் வந்திருந்தது. நான் அந்த நேரத்தில் ஊரில் இருக்க மாட்டேன் என்பதால் நான் பதிலளிக்கவில்லை.

விடாக் கொண்டனாக பிரசாத் எனக்கு ஃபோன் பண்ணினான். "வாட்ஸாப் பார்த்தால் ரிப்ளை பண்னும் பழக்கம் கிடையாதா?"

"ரீ யூனியன்தானே? நான் அப்போ, ஊரில் இருக்க மாட்டேனே."

"ஏன்? எங்க போற?"

"சேலத்தில் என் மிஸஸுக்கு கச்சேரி இருக்கு, போய்ட்டு, அப்படியே.."

"என்னை முடிக்க விடாமல், அவங்க கச்சேரி பண்றாங்க, நீ என்ன பக்க வாத்தியமா?"

அவன் கிண்டலாகக் கேட்டதை நான் பொருட்படுத்தில்லை. ஆனால், சேலத்தில் டாக்டராகயிருந்த பள்ளித்தோழன் மோகன் கேட்ட விஷயம் என்னை மிகவும் பாதித்தது.

பள்ளியில் எங்களோடு படித்த மோகன் மெடிசின் படித்தான் என்பது தெரியுமே தவிர, அவன் சேலத்தில்தான் செட்டில் ஆனான் என்பது வாட்சாப் உபயத்தில் தெரிந்ததால், சேலம் செல்லும் பொழுது அவனைச் சந்திக்க முடிவெடுத்துச் சென்றேன்.

உரையாடல்களுக்கிடையே அவன், "நீ உன் வேலையை விட்டு விட்டாயா?" என்றான்.

"இல்லையே, ஏன்?"

"உன் ஒய்ஃப் கச்சேரியெல்லாம் பண்றாங்க, அதையெல்லாம் கவனிச்சுக்க வேண்டாமா?" இப்போ கூட அவங்க கூடத்தானே இங்க வந்திருக்க..?"

"சே சே, அதெல்லாம் அவங்க அப்பா கவனிச்சுக்கறார், இப்போ எனக்கு ஆபிஸ் மூணு நாள் லீவ் என்பதால் வந்தேன்" என்று அப்போது சொல்லிவிட்டாலும், அந்தக் கேள்வி என் மனதுக்குள் சுழன்று என் சமநிலையைப் பாதித்தது. 

சேலத்தில் அவள் கச்சேரி நன்றாகத்தான் இருந்தது. ஆனால், எனக்குத்தான் ஏனோ பாராட்டத் தோன்றவில்லை.

ரூமிற்கு வந்ததும், நைட்டிக்கு மாறியபடியே, "கச்சேரி எப்படி இருந்தது?" என்றாள்

"ம்.."

"அப்படின்னா? நல்லாயில்லையா?"

நான் பதில் சொல்லாமல், பேண்ட், சட்டையை அவிழ்த்து ஹேங்கரில் மாட்டி, வார்டரோப்பிற்குள் வைத்தேன். பெர்மூடாவில் நுழைந்த பொழுது, "இன்னிக்கு சுத்த தன்யாசி சுத்தமா இருந்ததா? ஆபேரி கலக்கவில்லையே?"

"ப்ளீஸ், ஸ்டாப் இட். கச்சேரி முடிஞ்சாச்சு, ஐயம், நாட் எ க்ரிட்டிக் ஹியர், ஓகே?” முதல் முறையாக ஸ்ருதியிடம் காட்டமாகப் பேசினேன். அதுவும் கச்சேரிக்குப் பிறகு. 

காது ஜிமிக்கியை கழற்றிக் கொண்டிருந்த ஸ்ருதியின் கை அப்படியே ஒரு நிமிடம் நின்றது. என்னை வெறித்துப் பார்த்தவள், எதுவும் பேசாமல் நகைகளைக் கழற்றி வைத்தாள். முகம் கழுவிக் கொண்டு வந்து படுத்துக் கொண்டாள்.

----மீட்டல் தொடரும்...