நம்பியார், சோமு நூற்றாண்டு விழா

நாங்கள் வந்த வண்டியைத் தேடி ஓய்ந்தோம்.   

'ஆங்காங்கே சுற்றி வரும் ஜீப்களில் ஏறலாமா?' என்று அங்கே நின்ற ஒருபோலீஸ்காரரிடம் கேட்டபோது அவர் 'அன்பாக'ச் சொன்னார், "வாய் இருக்கு இல்லே?  கேட்டுப்பாருங்க" 

அவருக்கு என்ன டென்ஷனோ!

அப்புறம் ஒரு ஜீப்பை அணுகி 'தரிசனம் முடிந்து வெளிவருவோரை வண்டிகள் எங்கே பிக்கப் செய்யும்?' என்று கேட்டு அங்கு கொண்டுவிடச் சொல்லி ஏறி அமர்ந்தோம்.  ஒரு ஆளுக்கு இருபது ரூபாய் என்றார்.

அவரிடம் விவரம் கேட்க தெலுங்கில் அல்லாடினோம்.  நடுவில் எங்களுக்குள் பேசிய ஒரு வார்த்தைத் தமிழில் அவர் சுதாரித்து "தமிழா?  தமிழ்லயே பேசுங்க..." என்றார்.

நல்லவேளையாக அவருக்கு கொடுக்க எங்கள் கையில் பணம் இருந்தது.  வழியில் அவரிடம் விஷயத்தைச் சொன்னதும் அவர் கேட்டார்...

 "படிச்சவங்கதானே நீங்க?"

"அப்படிக் கேளுடா என் செல்லாக்குட்டி..."

அது சரி!

"டிரைவர் போன் நம்பர் இருக்கா?" என்றார்

"வேறொரு பெண் வாங்கி கொண்டாள்.  அவள்தான் உள்ளே சென்று விட்டாளே" என்றோம்.

திடீரென ஜீப்பருக்கு மின்னல் அடித்தது.  "உங்க நம்பர் உங்களுக்குத் தெரியுமில்ல?  அதற்கு அடித்தால் டிரைவர் எடுப்பாரில்லே?" என்று தனது மொபைலை எடுத்தார்.

"மொபைல் பைக்குள்...  பை வண்டிக்குள்... டிரைவர் வெளியில் நிற்கலாம், டீ குடிக்கச் சென்றிருக்கலாம்.  அங்கேயே இருந்தாலும் இந்த சத்தத்தில் வண்டிக்குள் போன் அடிப்பது அவருக்குக் கேட்க வழியிருக்காது"

போனை உள்ளே வைத்துக்கொண்டு வண்டியை தொடர்ந்து ஓட்டினார்.

இது மாதிரிக் காத்திருக்கும் வண்டிகள் மூன்று நான்கு இடங்களில் நிற்பார்கள் என்று சொல்லி, எங்கள் வண்டி அடையாளம் தெரியுமா என்று கேட்டார்.  தெரியும் என்றதும் பொறுமையாக எல்லா இடத்திலும் மெதுவாக ஓட்டி நாங்கள் தேட உதவினார். ராணுவ அணிவகுப்பில் செல்லும் வி ஐ பி போல வண்டியில் அமர்ந்து எங்கள் தனலக்ஷ்மி டிராவல்ஸைத் தேடினோம்.

அச்சச்சோ... இருங்க நானும் தேடிப் பார்க்கிறேன்...

நம் ராசி, கடைசி இடத்தில்(தான்) எங்கள் வண்டி அகப்பட்டது.  150 ரூபாய் வாங்கிக்கொண்டு நகர்ந்தார் அந்த நல்ல நண்பர்.

நாங்கள் அந்த எங்கள் வண்டியைப் பார்த்தபோது  மணி ஐந்தரை.

எங்கள் வண்டியின் ஓட்டுநர் எங்களைப் பார்த்ததும் பதறி விட்டார்.  'அந்தப் பெரியம்மா எங்கே?  என்று கேட்டார்.  ஏனெனில் முதல்நாள் அவரை திருச்சானூரிலேயே தொலைத்து விட்டுத் தேடி இருந்தோம்.  அந்த பயம் அவருக்கு!  அது நான் சொல்ல மறந்த சம்பவம்.    

"இனி நெட் சென்டர் போயி, பிரிண்ட் எடுத்து, உள்ளே போயும் அவர்கள் வரும் முன் உங்களால் வரமுடியாது. ஏற்கெனவே இரண்டுபேர் ஆதார் கொண்டு வரவில்லை என்று உள்ளே செல்ல முடியாமல் இங்கே வராகப் பெருமாளை தரிசித்து விட்டு வரப் போயிருக்கிறார்கள்.  நீங்களும் அப்படியே போய் தரிசனம் செய்து விட்டு கொடிக் கம்பத்துக்காய் போய் ஒரு நமஸ்காரம் செய்துவிட்டு வாருங்கள்" என்றார்.

வேண்டாம் என்று சொல்லச்சொல்ல அம்மாவும் கூட வருவேன் என்று அடம்பிடித்தார்.  அவரையும் அழைத்துக்கொண்டு திருக்குளத்தைத் தாண்டி நீண்ட தூரம் நடந்து நடந்து அங்கு சென்றோம்.  நாங்கள் வராகப்பெருமாள் கோவில் என்று நினைத்து முதலில் சென்றது லக்ஷ்மி ஹயக்ரீவர் கோவில்.  பின்னர் விசாரித்துக்கொண்டு எதிரே வராகப் பெருமாள் கோவில் சென்றோம்.  திருப்பதி பெருமாளுக்கே அவர்தான் இடம் கொடுத்தவராம்.

பார்த்தால் பெரிய கியூ வரிசை நின்றிருந்தது.  வரிசையில் நின்றிருந்தபோது இரண்டு சம்பவங்கள் நடந்தன.

ஒன்று வேகமாக வந்த ஒரு நபர், என் இளைய மகனிடம் "நீங்கள் உள்ளே செல்கிறீர்கள் இல்லையா?  இந்த நூறு ரூபாயை உண்டியலில்போட்டு விடுங்கள்" என்று சொல்லி நூறு ரூபாயைக் கையில் கொடுத்து விட்டுப் போய்விட்டார்.  நம்பிக்கை!  அவர் ஏன் உள்ளே வரவில்லை என்று(ம்) தெரியவில்லை.

இரண்டாவது விஷயம்...

சாதாரணமாக வீடுகளில் அப்பாக்கள் கோபமாக இருந்தாலும் அம்மாக்கள் கருணை செய்வார்கள் இல்லையா?  "அவர் கிடக்கார்...   வாடா...  வந்து ஒரு வாய் அள்ளிப் போட்டுக்கோ" என்பார்கள் இல்லையா?

அதுபோல, சரியாய் நாங்கள் வராகப்பெருமாள் கோவில் உள்ளே செல்ல முடியாமல் வெளியே வரிசையில் நின்றிருந்தபோது தாயார் வீதி உலா வந்தார்கள்!  சுகதரிசனம்.  அம்மாக்கள் கருணை மயமானவர்கள்.

அப்புறம் வராகப்பெருமாள் சன்னதிக்குள் சென்று, நினைவாய் நூறு ரூபாயை உண்டியலில் போட்டு, எங்கள் பணத்தையும் உண்டியலில் போட்டு  தரிசனம் முடித்து வெளிவந்து, வந்த வழி நடந்து, திருக்குளம் மறுபடி தாண்டி, கொடிக்கம்பம் அல்லது கொடிமரம்  (துவஜஸ்தம்பம்) அருகே சென்று நமஸ்காரம் செய்தபோது அங்கே உள்ளே சென்றவர்கள் ஒவ்வொருவராய் கண்ணில்பட்டார்கள்.  தரிசனம் முடிந்து திரும்பிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

"எங்கேயும் நிற்கலை...   சரசரவென நகர்ந்து நகர்ந்து சென்று தரிசனம் செய்தோம்"

சரி...   சரி...  போனாப்போகுது...

வண்டி எங்கே நிற்கிறது என்று கேட்க, நம்பர் வாங்கிய அந்தப் பெண்ணை மற்றவர்கள் தேடிக்கொண்டிருக்க, நாங்கள் 'எங்களுடன் வாருங்கள்' என்று அழைக்க அருகே சென்றால், விலகிச் சென்றார்கள்.

திரும்ப வண்டிக்கு வரும்வழியில் தேநீர் அருந்தி விட்டு வந்தோம்.  வண்டி புறப்பட்டு சென்னையை அடைந்தபொழுது இரவு பதினோரு மணி.

எல்லோரும் நிறைய லட்டு வைத்திருந்தார்கள்.  ஒருவர் எங்களுக்கும் நான்கு லட்டுகள் கொடுத்தார்.  எனினும் எங்களிடமும் முதல் நாள் தாயார் கோவிலில் வாங்கிய ஏராள லட்டுகள் கைவசம் இருந்தன.

அப்புறம் மறுநாள் சந்தித்த ஒரு நண்பர், விஷயம் கேள்விப்பட்டு  "அங்கிருந்து ஒரு தொலைபேசியிருந்தால், அப்படியே உங்களை உள்ளே அழைத்துப்போக வைத்திருப்பேன்" என்றார்.

இதை நீங்க அப்பவே சொல்லி இருக்கணும்!

அவருக்கு பேசவேண்டும் என்று எனக்கு எப்படித் தெரியும்?

சென்னை வந்தததும் உடனே புக் செய்து மறுபடி சென்றுவிடவேண்டும் என்று பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள் - நானும்தான்!  ஆனால் செல்லவில்லை.

இன்னொரு உறவு சிறப்பு தரிசனத்தில் உடனே ஏற்பாடு செய்கிறேன் என்றது.

அங்கேயே இலவச தரிசனத்தில் உள்ளே செல்லலாம், வண்டியில் வந்தவர்கள் வேண்டுமானால் நமக்காகக் காத்திருக்காமல் செல்லட்டும், நாம் தனியே வண்டி பிடித்து சென்னை சென்று விடலாம் என்றான் மகன்.  கையில் இருந்தது இருநூறு ரூபாய் பணம்!  சரிப்படவில்லை, செல்லவில்லை.

இதுதான் நான் திருப்பதி சென்றுவந்த கதை.

திருப்பதி சென்றுவந்தால் திருப்பம் வரும்பாங்களே...   இது பெரிய திருப்பமா இருக்கு!

பெருமாள் தரிசனத்துக்காக என்று செல்லாமல், கல்யாணத்துக்கு அல்லது வேறுவேலையாய்ப் போய் அப்படியே பெருமாளை தரிசிக்கலாம் என்று சென்றால் பெருமாள் தரிசனம் கொடுக்க மாட்டாராம்.  இன்னும் சிலர் சொன்ன வெர்ஷன் இது!

அக்டோபரிலேயே தரிசனத்துக்கு ஆன்லைனில் புக் செய்து விட்டோம்.  அவர்கள் பட்டியலில் எங்கள் பெயர் இருக்கிறது.  ஆதார் நம்பர் வைத்து தேட முடியா விட்டால் கூட எங்கள் குழுவினர் பெயர்களுடன் தேடியிருந்தாலே கிடைத்திருக்கும்.  எங்களிடம் ஆதார் கார்டும் இருந்தது.  கடைசி நிமிடத்தில் கவனித்து வேஷ்டியும் வாங்கி விட்டோம்.  ப்ரிண்டவுட் இல்லாத ஒரே காரணத்தினால் எங்களால் தரிசனம் செய்ய முடியாமல் போனது.  திருப்பதி போய் பெருமாள் தரிசனம் செய்யாமல் வருவார்களா என்றால், ஆம், நாங்கள் இருக்கிறோம் உதாரணத்துக்கு!  

ஆனால் வந்தபிறகு எங்கள் அனுபவத்தை ஷேர் செய்தபோது வெவ்வேறு காரணங்களுக்காக சிலபல பேர்களுக்கு இதேபோல தரிசனம் செய்ய முடியாமல் திரும்பியும் இருக்கிறார்கள் என்று தெரிந்தது.  அல்ப திருப்தி!

முதலிலேயே நாங்கள் நினைவாய் ப்ரிண்டவுட் எடுத்து வைத்திருந்திருக்கலாம்.  இல்லையானால் அழைத்துச் சென்ற அவர்களாவது 'நினைவாய் இப்படி எடுத்து வைத்துக் கொள்ளுங்கள்' என்று சொல்லியிருக்கலாம்.  மறுநாள் எப்படி, இதில் கிளம்பப் போகிறோம் என்றே சொல்லாதவர்களை இப்படிச் சொல்வார்கள் என்று எதிர்பார்க்க முடியாது.  ஒரே வண்டியில் அவர்கள் ஆட்கள் யாராவது வந்திருந்தால் பேசியிருக்கலாம்.  அதுவும் இல்லை.  நடுவில் திருமண நிகழ்வுகளின் போதோ, அல்லது திருமண நிகழ்வு முடிந்து அறைக்குத் திரும்புபோதாவது ப்ரிண்டவுட்டை வெளியில் வைத்துக் கொள்ளுங்கள் என்று சொல்லியுருந்தால் கூட சுதாரித்திருக்கலாம்.  பெருமாள் ஏதாவது அற்புதம் செய்து எங்களை உள்ளே அழைத்திருக்கலாம்.  

எப்படியோ, நான்கைந்து பதிவுகள் எழுத உதவினார் பெருமாள். கதை முடிந்தது, கத்தரிக்காய் காய்த்தது!

=============================================================================================================

இந்த வருடம் (எனக்குத் தெரிந்து) இரண்டு பிரபலங்களுக்கு நூற்றாண்டு விழா.  

எம் என் நம்பியார், மதுரை சோமு. 

1935 இலிருந்து திரைப்படத்தில் நடிக்க வந்தவர் எம் என் நம்பியார். திரைபபடத்தில்தான் வில்லன்.  நிஜத்தில் ரொம்ப நல்லவர்.  பழுத்த ஆன்மீகவாதி.  கோபமே வராதவர்.  பிஸ்கட் கூடச் சாப்பிடாத அளவுக்கு நூறு சதவிகித சைவர்.

நம்பியார் பற்றி கடந்த வெள்ளிக்கிழமை பதிப்பில் ஹிந்து தனி அனுபந்தமே போட்டிருக்கிறது.  சில சம்பவங்களைத் தனியாகவும், நம்பியார் நூறு என்று 100 சுவாரஸ்யமான விஷயங்களையும் கொடுத்திருக்கிறது.

வரும் பத்தாம் தேதி சென்னையில் தனது தாத்தா எம் என் நம்பியார்  பற்றி அவரது பேரன் எழுதி இருக்கும் புத்தகம் வெளியிடப்படுகிறதாம்.

மதுரை சோமு அவர்களின் அப்பா கலெக்டர் ஆபீசில் ஹெட் கிளார்க்.  அம்மா நாட்டியக்கலைஞர்.  சித்தூர் சுப்ரமணியப்பிள்ளையின் முக்கியச் சீடரான மதுரை சோமுவின் பாணிக்கும், குரலுக்கும் நிறைய ரசிகர்கள் உண்டு.  கேஜிக்களின் அம்மா, என் பாட்டிக்கு மிகவும் பிடித்த பாடகர். 

மதுரை சோமுவின் இந்தப் பாடல் எனக்கு ரொம்பப்பிடிக்கும்.

==============================================================================================

சமீபத்தில் படித்த செய்தி ஒன்று...   அதிரா ரசிக்கக் கூடும்!