அவர்கள் உங்களுக்குள்தான் இருக்கிறார்கள்...

பூமராங் 

முத்துக்குமார் அலுவலகத்துக்குச் செல்ல வெளியே வந்தபோது மணி காலை ஆறரைதான்.

இன்னும் வெளிச்சம் சரியாக வராத வானத்தில் திடீரென ஒரு ஒளிவெள்ளம்.   தங்க நிறத்தில் தொடங்கிய ஒளி, வெண்மை நிறமாக மாறி நெருங்கி வர, முத்து ஒரு கவர்ச்சியினால் ஆளப்பட்டு அதைப் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தான்.

நெருங்கி வந்த ஒளி குறுகி அதிவிரைவாக அவனை நெருங்கி அவன் இரண்டு கைகளையும் இரண்டு கால்களையும் நொடியில் வெட்டி விட்டு மறைந்தது.

இப்படித் தொடங்கும் கதையை எப்படி முடிக்கலாம்?  பெரும்பாலும் 

''விழித்தெழுந்த முத்து வியர்த்திருந்தான்.  பீதியுடன் தனது கைகால்களைத் தொட்டுப்பார்த்து இருப்பதை உறுதி செய்து கொண்டான்'' என்றுதான் முடிக்கலாம்.

அல்லது,

எழுந்து 'ஃபிரிஜ்'ஜைத் திறந்தவன் ஒரு பாட்டில் தண்ணீரை எடுத்துக் கொண்டு பால்கனிக்கு வந்தான்.  மெல்லக் குடித்தான்.  கண்ட கனவு மனதிலோடியது.  என்ன பயங்கரமான கனவு...  இப்படியெல்லாம் நடக்குமா?  நல்லவேளை விழித்துக்கொண்டோம் என்று நினைத்துக் கொண்டே மணியைப் பார்த்தான்.  காலை ஐந்தரை மணி.

இன்னும் வெளிச்சம் சரியாக வராத வானத்தில் திடீரென ஒரு ஒளிவெள்ளம்.  தங்க நிறத்தில் தொடங்கிய ஒளி, வெண்மை நிறமாக மாறி நெருங்கி வர, முத்து ஒரு கவர்ச்சியினால் ஆளப்பட்டு அதைப் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தான்......

இப்படி புதிராக முடிக்கலாம்!  நம்ப முடியாத சம்பவங்களை எப்படிதான் முடிப்பது!  கதை சொல்பவரின் திறமையினால் நடக்க சாத்தியமில்லாத ஒன்றும் கூட நடக்குமோ என்கிற எண்ணத்தைத் தோற்றுவிக்கும், அல்லது அதைப்பற்றியே நினைக்க வைக்காமல், எழுத்தின் நடையில் மனம் சென்றுவிடும்!

எல்லாம் எழுதுபவர்கள் திறமை.  உதாரணம் சுஜாதா.

கதைகளில் எவர்க்ரீன் சப்ஜெக்ட் காதல்.  திரைக்கதை மன்னன் பாக்கியராஜ் அவர்கள் கதை எழுதுவதில் கில்லாடி.  அவரின் 'மௌனகீதங்கள்' ஆகட்டும், 'அந்த 7 நாட்கள்' ஆகட்டும்...   

'கைதியின் டைரி' படத்துக்கு இவர் வைத்த கிளைமேக்ஸை பாரதிராஜா மாற்றிவிட்ட காரணத்தினால், ஹிந்தியில் 'ஆக்ரீ ராஸ்தா'வாக அதை எடுத்தபோது தன் இஷ்டப்படி எடுத்தாராம்.  அதுவும் நன்றாகவே இருந்தது.

இவ்வளவு கதையும் எதற்கு என்றால்  இங்கு ஆரம்பிக்கப்பட இருக்கும் தொடர்கதைக்காகத்தான்.

இன்று தொடங்குகிறது.   ஆனால் எப்போது முடியும் என்று கதைக்கே தெரியுமோ என்னவோ...  எழுதுபவர்களுக்கே வெளிச்சம்! 

எழுதுபவர்களா?  

ஆம்.  தொடர்கதையின் ஆசிரியர் ஒன்றுக்கு மேற்பட்டவர்கள்!  கதையின் போக்கை எப்படித் தீர்மானித்தார்களோ?  இல்லை அவரவர் எழுத எழுத அவ்வப்போது மாற்றிக்கொண்டார்களோ..    கதை தானே எழுதிக் கொண்டதோ...!

எப்படியோ தொடர்கதை இதோ தொடங்குகிறது.  

கடந்த இரண்டு வருடங்களுக்கும் மேலாக நம் நண்பர்களின் எழுத்தைப் படித்துவரும் நண்பர்கள் எழுதியிருப்பவர்கள் பெயர்களைக் கண்டு பிடிக்கிறார்களா என்று பார்க்கவேண்டும்.  கண்டுபிடித்து விடுவார்கள்.  ஆனால் விடை உடனே கிடைக்காது.  கதை முடிந்தபிறகே தெரியும்.

=======================================================================================================

இந்த வார வேடிக்கையா? வேதனையா?  எனக்கு வாட்ஸாப்பில் வந்தது!

=====================================================================================================

நீயும் நானும் சேர்ந்தே செல்லும் நேரமே

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ஷ்ரவண் :

என்னை “காலை ஒளி” பத்திரிகை ஆசிரியரிடம் அறிமுகப்படுத்தி, “இவர்தான் சார், நான் சொன்னேனே அந்த க்ரிடிக்” என்றார் கே.ஆர். அங்கிள் அந்தப் பத்திரிகை ஆசிரியரிடம்.

“என்னது?” என்று அதிர்ச்சியாகக் கேட்டவர், அவர் கையிலிருந்த என் இசை விமர்சனத்தை மீண்டும் ஒரு நோட்டம் விட்டு விட்டு, “நெஜமாத்தான் சொல்றீங்களா? இவரா இதை எழுதினார்?” என்றார்.

“ஆமாம் சார்”

“ரொம்பச் சின்னவராக இருக்காரே?”

“சின்னவன்தான், ஆனால், அது அவன் தப்பு கிடையாதே?”

கே.ஆர். அங்கிள் எனக்குப் பரிந்து பேசியதும், நான், “ரொம்பச் சின்ன வயசுல நன்னா பாடறவங்க இருக்கும் போது, சின்ன வயசுல விமர்சனம் எழுதக் கூடாதா?” என்றேன்.

பத்திரிகை ஆசிரியர் சிரித்துக்கொண்டே, “தாராளமா இருக்கலாம், ஆனால் நம்ம மக்களுக்குச் சில கன்விக்க்ஷன்ஸ் உண்டு, விமர்சனம் செய்கிறவர்கள் வயதானவராக இருக்க வேண்டும் என்பார்கள். பொக்கை வாயோடும், மொட்டைத் தலையோடும் ஒருத்தர் விமர்சன உலகைக் கலக்கி விட்டுப் போய் விட்டதால் வந்த கோளாறு. வாசகர்களை விடுங்கள், வித்வான்கள்..? என்ன தெரியும் இவனுக்கு? அவன் வயது என் அனுபவம் என்பார்களே..?”

அந்தப் பத்திரிகை ஆசிரியர் இப்படிப் பேசியதும் எனக்குக் கொஞ்சம் எரிச்சல் வந்தது. உண்மையில் எனக்கு என் இசை அறிவை விமர்சனம் எழுதி ப்ரகடனப்படுத்திக்கொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணமெல்லாம் கிடையாது. குடும்ப நண்பரான கே.ஆர். அங்கிள் அன்று வீட்டுக்கு வந்திருந்தார். டிசம்பர் சீசனானதால் கச்சேரிகளைப் பற்றி நான் பேசியதைக் கேட்டு விட்டு,

“உனக்கு இவ்வளவு விஷயம் தெரியுமா? எங்க மாகசினில் கச்சேரி விமர்சனம் எழுதுகிறாயா?” என்றார்.

"அங்கிள் விளையாடுகிறீர்களா?" என்றதும், "இல்லப்பா, சீரியசாகத்தான் சொல்கிறேன், எங்கள் பத்திரிகையில் இசை விமர்சனம் போடலாம் என்று ஒரு ஐடியா இருக்கு, ஆனால் யாரை விமர்சனம் எழுத வைப்பது என்று தெரியவில்லை. நீ எழுதிக் கொடு, நான் எடிட்டர் கிட்ட பேசி அப்ரூவல் வாங்கித் தருகிறேன்” என்றதால், எழுதிக் கொடுத்தேன். 

அதை எடிட்டர் அப்ரூவ் பண்ணி விட்டார் என்று சந்தோஷமாக எனக்குத் தெரிவித்தவர், என்னை எடிட்டரிடம் அறிமுகப்படுத்தி வைப்பதாக கூறி அழைத்து வந்தார். இங்கே வந்தால், நான் இளைஞனாக இருக்கிறேனாம், யோசிக்கிறார் என்னத்தைச் சொல்ல..?

அறையில் கொஞ்ச நேரம் மௌனம் நிலவியது, “த மேட்டர் இஸ் குட்! இ டோண்ட் வான்ட் டு லீவ் ஹிம்.” என்று மேஜையை விரலால் தட்டியபடி யோசித்தவர், “இவரை வயதானவராக்கிவிடலாம்.” என்றார்.

நான் புரியாமல் கே.ஆர். அங்கிளைப் பார்த்தேன். அவர் சிரித்துக்கொண்டே, “கொஞ்சம் ஓல்டாக தெரிவது போல ஒரு புனைப்பெயர் கொடுத்து விடலாம்” என்றதும், பத்திரிகை ஆசிரியர் ஆமோதிப்பாகத் தலையசைத்தார்.

கே.ஆர். அங்கிள் என்னிடம், “உன் சன் சைன் என்ன?” என்றார்

“லிப்ரா, அந்தப் பெயரிலேயே எழுதட்டுமா?”

“இங்கிலீஷ் வேண்டாம், அதையே தமிழ்ப்படுத்தினால் துலாம்.. துலாம் வேண்டாம், “துலா” என்னும் பெயரில் வெளியிடலாம், துலா என்றால் தராசுனு அர்த்தம். அன் பயாஸ்ட். ரொம்பப் பொருத்தமான பெயர்தான். ஆல் த பெஸ்ட்!” என்று எனக்குக் கை குலுக்கி விட்டு, “இதை பிரசுரத்திற்குக் கொடுத்து விடுங்கள்”. என்று என் விமர்சனத்தை கே.ஆர். அங்கிளிடம் கொடுத்தார்.

நன்றி : இணையம்.

எடிட்டரின் அறையை விட்டு வெளியே வந்ததும் கே.ஆர். அங்கிளும் சந்தோஷமாகக் கை குலுக்கினார். எனக்கும் நான் யார் என்பதை வெளிக் காட்டாமல் செயல்பட்ட இந்தக் கண்ணமூச்சி விளையாட்டு பிடித்துதான் இருந்தது. இரண்டு இறக்கைகள் முளைத்தது போல உணர்ந்தேன்.

பொது இடங்களிலும், சபா காண்டீன்களிலும் நான்தான் துலா என்று தெரியாமல் எனக்கு எதிரிலேயே என்னைப் பற்றி, ”போன வாரம் துலாவின் விமர்சனம் படித்தீர்களா? விட்டு கிழித்து விட்டான் மனுஷன்” என்றும், 

“மண்ணாங்கட்டி, என்ன தெரியும் அவனுக்கு? ஒரு மண்ணும் தெரியாது. சும்மா காண்டீனில் உட்கார்ந்து மற்றவர்கள் பேசுவதைக் கேட்டு விட்டு எழுதுகிறான். அவன் மட்டும் எனக்கு முன்னால் வந்தான்.. செருப்பால அடிப்பேன்” என்று நான் அவருக்கு எதிரே நிற்கும்பொழுதே சிலர் பேசுவதைக் கேட்கும் பொழுது சிரிப்பு வரும்.

சில வித்வான்கள் கூட, 'யார் சார் அந்த துலா?' என்று கேட்டுப் பார்த்தார்களாம். இந்த சந்தோஷமெல்லாம் வளர்ந்து வரும் இளம் பாடகியான ஸ்ருதியை நான் திருமணம் செய்து கொள்ளும் வரைதான் நீடித்தது. 

ஆனால் ஸ்ருதியையும் கூட நான்தான் துலா என்று வெளிகாட்டி கொள்ளாமல்தான் முதலில் சந்தித்தேன்.

அவள் பாடத்துவங்கியிருந்த நேரம். 

அவளுடைய முதல் மூன்று மணி கச்சேரி. வழக்கம்போல் நான் சென்றிருந்தேன். கச்சேரி அத்தனை மோசமில்லை. கச்சேரியின் நேரப்பங்கீடு கூடத் தேர்ந்த வித்வானைப்போல அமைந்திருந்தது.  

ஆனால், ராக  ஆலாபனைக்காக சுத்ததன்யாசி ராகத்தை எடுத்துக் கொண்டவள் ஒரு இடத்தில் கொஞ்சம் மாறி ஆபேரிக்குச் சென்று விட்டாள், பின்னர், திரும்பி சுத்ததன்யாசிக்கே வந்து விட்டாலும், நான் அதை என் விமர்சனத்தில் குறிப்பிட அதற்கு அவள் கொடுத்திருந்த பதிலுக்கு நான் பதில் எழுதிய பொழுது, என் அருகில் வந்து அமர்ந்த என் அம்மா, "ஸ்ருதியின் பதிலுக்குப் பதில் அனுப்ப போறயா?" என்றாள். 

சாதாரணமாக என் எழுத்து விஷயத்தில் தலையிடாத என் அம்மா இப்படிக் கேட்டது எனக்கு ஆச்சர்யமாக இருந்தது. 

  

"விமர்சனங்கள் ஆக்கப்பூர்வமாக இருக்க வேண்டும், அதிலும் ஸ்ருதி வளர்ந்து வரும் ஆர்ட்டிஸ்ட். உன்னோட விமர்சனத்தால அவளோட க்ரோத் பாதிக்கக்கூடாது" என்றாள். அம்மா சொன்னது நியாயமாகப் பட்டதால் பதில் அளிக்காமல் நிறுத்திக் கொண்டேன்.

மேட்ரிமோனியல் சைட்டில் என் ப்ரோஃபைலுக்கு அவர்கள் வீட்டிலிருந்து பதில் வந்திருந்தது. ஜாதகப் பொருத்தம் இருந்தாலும், அவள் பாடகி, நான் க்ரிடிக் என்பது பொருந்துமா என்று என் வீட்டு பெரியவர்களுக்கு ஒரு சந்தேகம் இருந்தது. இரு வீட்டு பெரியவர்களும் சந்தித்து, பேசி, எல்லாம் பிடித்துப் போக, நாங்கள் இருவரும் சந்திக்க வேண்டியதுதான் பாக்கி.

"நான்தான் அவளைப் பார்த்திருக்கிறேனே?"

"அவள் உன்னைப் பார்க்க வேண்டாமா?" என்றார்கள்.

சரி என்று அவளை அதே சபாவில்தான் சந்தித்தேன்.

-----ஸ்ருதி மீட்டல் தொடரும்