பிரிஞ்சி இலையின் இன்னொரு உபயோகம்

அன்று மாலை அவர் பெண் வீட்டுக்கு வந்தாள்.  உள்ளூரிலேயே இருப்பதால் அவ்வப்போது வந்து செல்வாள்.  அம்மாவிடம் பேசிவிட்டு அப்பாவிடம் வந்தாள்.  

"என்னப்பா...   அம்மா என்ன சொல்றாங்க?"

"எங்கே சொல்றா...   வழக்கம் போலதான்..."

"ம்ம்ம்..   மாறுவா...    பார்ப்போம்.."

"சிலபேர் மாறவே மாட்டாங்கம்மா..."

"நீங்க மாறலையா?  முன்னாடி மாதிரியா இருக்கீங்க..."

"மாறியிருக்கேனா?  நானா?  அப்படியெல்லாம் சொல்ல முடியாதும்மா...   அடிப்படையா யாரும் சில குணங்கள்ல மாறமாட்டாங்க...   "

"நாங்க இப்போ உன்கூட சாதாரணமா பேசலையா...    பேசுவா...   வரட்டா..."

கிளம்பி விட்டாள்.  "ஏற்கெனவே ஏகப்பட்ட கேரக்டர்ஸ் இங்கே...   நான் கிளம்பறேன்...   எல்லோருக்கும் போயிட்டு வர்றேன்"

உள்ளே வந்து கொண்டிருந்த மருமகளிடம் "வரேன் மன்னி.." என்றபடியே சென்றாள்.  வழக்கம்போல திரும்பும் வழியில் தனது காரிலேயே மகளை விட்டு விட்டுத் திரும்பிய அவள் அம்மா  "வாம்மா...   போற வழில உன்னை இறக்கி விட்டுடறேன்" என்றவள்,  ராகவி கையில் எதையோ கொடுத்து விட்டு "இந்தா ராகவி...   இது உனக்கு" என்றவள்,  "ராகவி..  என்ன பெயரடி வச்சிருக்காங்க...    யார் வச்சது?" என்றாள்.

"ம்ம்ம்..   ஏன் உனக்குத் தெரியாதா பாட்டி?  எப்போ பார்த்தாலும் இதையே கேட்டுகிட்டு...  எங்கப்பா அம்மா தான் வச்சாங்க...  உனக்கு யார் பாட்டி மைத்ரேயின்னு பேர் வச்சாங்க...." என்றாள்.

"வாயாடி...   எங்க வெங்கட்ராமன் மாமாதான் பேர் வச்சார்..  உங்களுக்கெல்லாம் அப்படிச் சொன்னா புரியாது...   ஜீவி மாமான்னு சொன்னா புரியும்.."

"ஓ..   மைத்ரேயின்னு பேர் வச்சதாலதான் கண்ல அவ்வளவு மையா பாட்டி?"

"வாயாடி...   வரட்டுமா...   தாத்தா வந்திருப்பார்...   கிளம்பறேன்" என்றபடியே சென்றாள்.

மருமகள் இவர் கையில் ஒரு பொட்டலத்தைத் தந்தாள்.   "மாமா...   வெள்ளையப்பம்.."

அவருக்குப் பிடித்த பண்டம்!  தான் வேலை பார்த்த நாளில் இப்படி ஏதாவது வீட்டுக்கு வாங்கி வந்திருக்கிறோமோ என்று யோசித்தபடியே அதைப் பிரித்துச் சாப்பிட்டார் சங்கரன்.  

***

ஒருநாள் இரவு சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கும்போது இருமிய சங்கரனுக்கு இழுத்துப் பிடித்துக்கொண்டது.  திணறிய சங்கரனை மகன் சரவணன் ஆசுவாசப்படுத்தினான்.  மெதுவாக விலாப்பக்கம் நீவி விட்டான்.  விசாலி தோசையுடன் வந்தவள், அதை இருவர் தட்டிலும் போட்டு விட்டு உள்ளே சென்றாள்.

சற்று நேரம் பொறுத்து உள்ளே சென்ற சரவணன் "அம்மா...  இன்னுமா உன் கோபம் தீரவில்லை?  அவர் கஷ்டப்பட்டுக்கிட்டிருக்கார்..   நீ பாட்டுக்கக்க ஒண்ணுமே நடக்காதது மாதிரி உள்ளே வரயே..." என்றான்.

"சரியாய் போயிடுச்சு இல்லையா"

"ம்ம்...   ஆனால் பழைய அப்பா இல்லம்மா அவர்..."

'பழைய அப்பா இல்லை..'  பாத்திரங்களை எடுத்து வைத்துக்கொண்டிருந்த விசாலியின் மனசுக்குள் இந்த வார்த்தைகள் இரண்டுமூன்றுமுறை சுற்றி வந்தன.

"என்னால் முடியவில்லை...   இழுத்துப் பிடிச்சுக்கிட்டிருக்கு...  கொஞ்சம் இந்த மாவுப்பாத்திரத்தை எடுத்து உள்ளே வைங்களேன்..."  இவள் சொன்னது காதிலேயே கேட்காதது போல கடந்து சென்ற சங்கரன்...

"நான்னு இல்லடி...    எல்லோருமே சுயநலம்தான்...    நீ எந்தெந்த வகைல சுயநலம்னு எனக்குத் தெரியாதா?"

யார் அவர்...    அவருக்குப் பணத்தை எடுத்து கொடுக்கறீங்களே...   வருமா...   நாம் இருக்கற நிலைல...

"என் பணம்...   நான் சம்பாதிக்கறேன்...   உன்னை ஏண்டி கேட்கணும்?"

வரும்போது காற்கறி வாங்கிட்டு வந்தா நாளை சமையலுக்காகும்....   பையனும் பொண்ணும் ஸ்கூலுக்கு எடுத்துக் போக சமைக்க வசதியாய் இருக்கும்...

"நீ என்னடி பண்றே வீட்டில்...   தண்டச்சோறு...  நீ சாப்பிடறியே சோறு...    அது என் சம்பாத்தியத்தில் வர்றதுடி...   ஓசியில சாப்பிடறே...    கொஞ்சம் வேலை செய்...   தேஞ்சு போயிட மாட்டே"

இதோ பரிந்துபேசும் சரவணன் அப்பாவிடம் உதை வாங்கி  இருக்கிறான்.  இரவு ஒன்பதுமணிக்குமேல் நண்பனுடன் தெருவில் நின்று பேசினான் என்று தெருவே கேட்கும்படி இரைந்தார்.

"அப்படியே போயிடு...     அவன் கூடவே அவன் வீட்டுக்குப் போயிடு...   உள்ளே வராதே"

அவன் ஏதோ எதிர்த்துப்பேச, அவனை பெல்ட்டை எடுத்துக்கொண்டு விளாசியவர் அவனை தெருவில் இழுத்துத் தள்ளினார்.

அவனைச் சமாதானப்படுத்தி உள்ளே அழைத்துவந்த விசாலியையும் அடித்தார்.  அப்போது அவர் பேசிய பேச்சை உச்சகட்டமாக விசாலியால் ஏற்கவே முடியவில்லை.  "அவன் என் மகனே இல்ல...    யாருக்குடி பெத்தே அவனை..."

அது வரைக்கும் கூட ஒன்றும் பெரிதாக பேசிக்கொள்வதில்லை இருவரும் என்றாலும்  அப்புறம் விசாலி முழுமையாக இறுகி விட்டாள்.

சங்கரன் அதை எல்லாம் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை.  அவர் பாட்டுக்கு அவர் வேலை, அலுவலகம் என்று சென்று வந்து கொண்டிருந்தார்.  பாட்டு கேட்டுக் கொண்டிருப்பார்.  அவர் பாட்டுக் கேட்கும்போது வீட்டில் யாரும் பேசக்கூடாது.

ஒய்வு பெற்ற நாளிலிருந்துதான் அவரிடம் ஏதோ மாற்றம் தெரிந்தது.  தன் தேவை இனி யாருக்கும் இருக்காது, தன்னை யாரும் மதிக்க மாட்டார்கள் என்று என்கிற பயம் அவருக்கு வந்திருக்கிறது என்று நினைத்தாள் விசாலி.  அவளிடம் மாறுதலே இல்லை.

***

பெரிய மாறுதல் எதையும் காட்டவில்லை விசாலி என்பதை சங்கரன் உணர்ந்தே இருந்தார். அதை அவர் எதிர்பார்க்கவும் இல்லை.  தான் நடந்துகொண்டிருந்த விதங்களில் இருந்த சில அநியாயங்களை நினைத்து இப்போது மாற்ற முயன்றுகொண்டிருந்தார்.  அவற்றை மாற்ற முடியாது என்றே அவருக்கும் தோன்றியது. 

தனக்குப் பிடித்த எதுவும் கூட முன்னர் தன் வீட்டில் நடக்கவில்லை என்பதையும் நினைத்துப் பார்ப்பார்.  தான் நினைப்பது போலதான் இவர்களும் நினைத்திருப்பார்கள் என்று மனதுக்குள் இப்போது தோன்றுகிறது.  

தன் விருப்பம் என்று எதுவும் இவர் காட்டிக்கொள்ளாததால் இவருக்குப் பிடித்த மாதிரி எதுவும் வீட்டில் நடக்கவில்லையா,  அலலது வீட்டில் அப்படி எதுவும் நடக்காததால் இவர் தையும் காட்டிக் கொள்ளவில்லையா...  எப்படி வேண்டுமானாலும் வைத்துக் கொள்ளலாம்.  அவர்கள் பார்வையில் அப்படி...   தன் பார்வையில் இப்படி...

ஓய்வுக்குப் பின் சும்மா இருந்த நாட்களில் இவர் சிந்தனை வேறு திசையில் ஓடியது.  

தான் பேசிய சில வார்த்தைகளை சொல்லி விசாலியிடம் மன்னிப்புக் கேட்கவேண்டும் என்று தோன்றும் அவருக்கு.  ஆனால் அவள் அதற்கு எந்த இடமும் தரவில்லை.  அந்த வாய்ப்பு வருவதை முடிந்தவரை தடுத்தே வந்தாள்.

முன்னர் தான் செய்யாத சில வேலைகளை இழுத்துப் போட்டுக்கொண்டு செய்தார்.  சரவணனுக்கு திருமணம் ஆனதிலிருந்து அவன் அறைக்குள் அவர் செல்வதில்லை.  அவன் பார்த்த பிறகுதான் தினசரிகளை அவர் கையிலெடுப்பார்.

முதலில் இதைக் கவனிக்காத சரவணன் அப்பாவிடம் சொல்லிப் பார்த்தான்..   வழக்கம்போல நீங்கள் முதலில் படிப்பதில் தப்பில்லை என்றான்.  இவர் பதில் எதுவும் சொல்லவில்லை என்றாலும் எடுப்பதில்லை ; படிப்பதில்லை.  அலுவலகம் செல்பவனுக்கு முதல் மரியாதை என்று நினைத்தார்.

"என்னி ஜென்மமுல சேஸின பாபமு ஈ ஜென்மமுதோ விடு நன்னா..."

மனதுக்குள் மறுபடி பாலமுரளி பாடினார்.  ஒருமுறை, ஒருமுறை மட்டும் விசாலி இவர் முகம் பார்த்து மலர பேசி விட்டால் போதும்.  நடிப்புக்காவது பேசிவிட்டால் போதும், அந்த கணமே, எங்காவது கண்காணாமல் கிளம்பிச் சென்று விடலாம் என்று நினைப்பார்.  

இந்த ஒன்றை மட்டும் ஏன் எதிர்பார்க்கிறோம் என்று அவருக்கே தோன்றும்.

இவர் ஒய்வு பெற்ற பின்பும் கூட இவரோடு சரியாய்ப் பேசாமல் விலகியே இருந்த சரவணன் இப்போதெல்லாம் கொஞ்சம் நெருங்கிப் பேசி வந்தான்.  மகளும் இப்போதெல்லாம் சற்றே தைரியம் பெற்று இவருடன் இயல்பாய் பேசத் தொடங்கி இருந்தாள்.

சரவணனுக்கு அப்பா மீதான ஆரம்ப கால அதிருப்திகள் அவனுக்குத் திருமணமாகி ராகவி பிறந்ததும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மாறத் தொடங்கி இருந்தன.  அதற்கு சங்கரனின் நடவடிக்கைகளும் காரணம்.  சகோதரியிடம் இதுபற்றி அவன் பேசியபோது அவளும் இதே கருத்தை எதிரொலித்தாள்.

ராகவி இவரிடம் பெரிதாக ஒட்டுவதில்லை.  விலகிப் போவதுமில்லை.  சரவணனோ, அவன் மனைவியோ ராகவியிடம் தாத்தா பற்றி எதுவும் விசேஷமாகச் சொல்வதில்லை என்பதுகூட காரணமாயிருக்கலாம்.  ஏனோ அவளும் இவர் மனதில் பெரிய இடம் எதுவும் பெறவில்லை.  மகனும், மகளும் கூட அப்படிதான்.  விரோதமாக எதுவும் தோன்றவில்லை என்றாலும் விட்டு விட்டு இருக்க முடியாமல் எல்லாம் இல்லை.  விசாலி ஒருமுறை பேசவேண்டும்.  தனது தவறு நேர்செய்யப்படவேண்டும்.  

அதற்காகக் காத்திருந்தார்.  

ஒருநாள் காலை விசாலி வீட்டு வேலை செய்த கையோடு வந்து நாற்காலியில் அமர்ந்தவள் முகம் வேர்க்க அப்படியே சரிந்து, முடிந்து போனாள்.

சரவணனும், மருமகளும் அவளைத் தூக்கிப் பிடித்து அழுது கொண்டிருக்க,

ராகவி ஒன்றும் புரியாமல் "பாட்டி...   பாட்டி..." என்று கூப்பிட்டுக் கொண்டிருக்க...

சங்கரன் வெளியே நடக்கத் தொடங்கினார்.   

================================================================================================

பிரிஞ்சி இலை உபயோகங்கள் இப்படி எல்லாம் இருக்கிறதா என்ன?   ஆச்சர்யம்தான்.   சில விருப்பங்களை நிறைவேற்றுமாமே...!   

==============================================================================================

எனக்கும் ஞாபகமறதி உண்டு...     இதைவிட மோசமாகவே உண்டு.   சிலசமயங்களில் நிறையவே அசடு வழிந்திருக்கிறேன்!

===================================================================================

ஏகாந்தன் ஸார் இரண்டுமூன்று நாட்களுக்கு முன் ஒரு பதிவு போட்டிருந்தார்.  கிட்டத்தட்ட இதே போல கருத்துடைய ஒன்றை வியாழனில் பகிர எடுத்து வைத்திருக்கிறேன் என்று அங்கு சொல்லியிருந்தேன்.   அது....

==================================================================================

இந்த வாரம் இன்னொரு சபாபதியிஸம்!