எம் ஜி ஆரை குழந்தை பருவத்தில் பார்த்திருக்கிறீர்களா?

நாய் 

சிறுகதை 

=================

அந்தத் தெருவாசிகளுடன் சுமுகமான உறவில் இல்லை அந்த நடுவீட்டுக்காரர்.  

நகரின் நடுவே அமைந்திருக்கும்,  ஆனால் அமைதியான ஒரு தெரு அது.  பல வருடங்களாக அங்கு வசிப்பவர்களும் உண்டு.  அவ்வப்போது மாறுபவர்களும் உண்டு.  பாதி பேர் வாடகைக்கு குடியிருப்பவர்கள்தான்.  ஆனால் நீண்ட நாட்களாக அங்கு வசித்து வந்தார்கள்.  

எட்டு வருடங்களுக்கு முன் அங்கு குடி வந்தார் அவர்.  சுற்றுச் சுவர்களால் வீடுகள் மூடப்படாத காலம் அது.  எனவே அவர் வந்ததும் தெருவாசிகள் புதியவரை நட்புடன் பார்த்துப் புன்னகைக்கத் தலைப்பட்டார்கள்.  அவரும் அவர் மனைவியும் மட்டுமே இருந்தார்கள்.  ஒரு நாய் வளர்த்து வந்தார்கள்.  அது வீட்டுக்குள்ளேயே சுற்றி வரும்.  பெரும்பாலான நேரங்களில் வீட்டுத் திண்ணையில் ஜன்னலில் கட்டப்பட்டிருக்கும்.

சாதாரணமாக பேச்சு வாக்கில் மற்றவர்கள் பேசிக்கொள்ளும்போது தெருவாசிகளுக்கு ஒருவர் குடும்பத்தைப் பற்றி மற்றவர்களுக்குத் தெரிந்திருந்தது.  ஆனால் இவர் குடும்பம் பற்றி மட்டும் எதுவும் தெரியாது.

அவர்கள் சுமுகமாகப் பேசினால்தானே தெரிந்து கொள்ள முடியும்?  சிடுமூஞ்சிகளாகவே இருந்தார்கள்.  அவர்களுக்கு வேலை ஆகவேண்டி இருந்தபோது உரிமையாக அதைப் பெற்றுக் கொண்டார்கள்.  அவர்களிடமிருந்து எந்த உதவியும் - ஒரு அவசரத்துக்குக் கூட - மற்றவர்களுக்கு கிடைக்கவில்லை.

ஏன் அவர்கள் வீட்டுக்கு உறவு என்று யாரும் வருவதில்லை என்று ஒருவாறு புரிந்தது.  இப்படிக் கூட புன்னகை இல்லாமல், சௌஜன்யம் இல்லாமல் இருக்க முடியுமா என்று ஆச்சர்யமாக இருந்தது.

தெருமுனையில் இருக்கும் குப்பைத் தொட்டியில் குப்பை போடுவதில் தொடங்கியது பிரச்னை.  தெரு முனையில் இருந்த வீட்டுக்காரர்கள் அவர்களிடம் சாந்தமாகத்தான் சொன்னார்கள்.  "தொட்டியில் போடுங்கள்.  கவர் பண்ணிப் போடுங்கள்"  

தலையை ஆட்டிவிட்டு அப்புறமும் அவர்கள் செய்ததையே செய்து கொண்டிருக்க, முதல் வாக்குவாதம்!

பின்னர் நிறைய விஷயங்களில் அது தொடர்கதையானது.  மற்ற அனைவர் பார்வையிலும் அவர்கள் அந்நியப்பட்டுப் போனார்கள்.  ஒவ்வொருவரிடமும் ஒவ்வொரு பிரச்னையில் சண்டை.  கணவன் மனைவி இருவருமே இதில் சளைத்தவர்கள் இல்லை.  நாக் கூசும் வார்த்தைகள் அதிக பட்ச டெசிபலில் வெளிப்பட்டபோது அனைவருமே ஒதுங்கிப் போவதே நல்லது என்று தீர்மானித்தார்கள்.

நாயை அழைத்துக்கொண்டு அவர் வெளியே கொண்டு வந்து விடும்போது யாரும் அவருடன் பேச முற்படுவதில்லை.  அவரும் கவலைப்படுவதில்லை.  தினமும் அவர் பரத் வீட்டுக்கு முன்னாலேயே நாயை வீட்டுக் கொண்டிருக்க, பரத் வேறு இடம் போகச் சொன்னார்.  சற்றுத் தள்ளி இருந்த வெட்ட வெளிக்கு அழைத்துச் செல்லலாமே என்றார்.  மறுபடியும் வாக்குவாதம், பிரச்னை.

இவர்களை மாற்றவே முடியாது என்று யாரும் இவர்களுடன் பேசுவதே இல்லை.   அதுவே அவர்களை மேலும் கோபமூட்டியது.  தங்கள் செயல்களால் ஏதாவது சிறு தொல்லைகள் கொடுத்துக் கொண்டே இருப்பார்கள்.  

எதிர் வீட்டில் இருக்கும் எல் கே ஜி படிக்கும் பெண் மாலை பள்ளி விட்டு வந்ததும் ஸ்கூல் யூனிஃபார்மோடேயே தெருவில் மெல்ல இங்கும் அங்கும் நடந்து விளையாடுவாள்.  கையை ஆட்டி ஆட்டி ஏதோ பேசியபடியே  இங்கும் அங்கும் நடப்பாள்.  அவள் மனதுக்குள் அப்போது அவள் ஒரு டீச்சராகவோ, அல்லது அவள் அப்பாவாகவோ, அம்மாவாகவோ இருப்பாள்!

வண்ணத்துப்பூச்சிகள் பறப்பதைக் கண்டால் உவகை ஆகி விடுவாள்.  மெல்லிய குரலில் பேசியபடியே செடிகளின் அருகே நிற்பாள்.  சமயங்களில் மெல்லிய குரலில் பாடியபடியே ஸ்கர்ட்டைப் பிடித்தபடி சிறு நடனம் ஆடுவாள்.    அவள் அம்மா வந்து அடிக்கடி அழைத்து அழைத்துப் பார்த்து விட்டு உள்ளே சென்று விடுவாள்.  அருகாமை வீட்டுக்குள் எல்லாம் சுதந்திரமாக சென்று வருவாள் குழந்தை.   இருட்டத் தொடங்கும் நேரம்  அவளே வீடு செல்வாள், அல்லது அவள் அம்மா வந்து அழைத்துச் செல்வாள்.

இவர் வீட்டின் முன் குழந்தை நிற்கும் நேரம் மட்டும் அவர் முறைத்துப் பார்த்துக் கொண்டே இருப்பார்.  அவள் இவர் வீட்டு செடிகளில் கை வைத்தால்  சத்தமாக அதட்டித் துரத்துவார்.  அவள் இவரை நிமிர்ந்தே பார்க்காமல், ஆனால் மெல்ல அகலுவாள்.

அந்த நாள்..

அன்று அவர் வீட்டு வாசலில் ஒரு பெரிய பூ மலர்ந்திருந்தது.  குழந்தை அதன் அருகில் வந்து விட்டாள்.  இவர் அவளை பார்த்ததுமே அதட்டித்  துரத்தத் தொடங்க,  அவள் இவரைக் கள்ளப்பார்வைப் பார்த்துக்கொண்டே அந்தப் பூவைப் பறிக்க முயன்றாள்.

ஆத்திரம் உச்சத்துக்குப்போன அவர், என்ன செய்கிறோம் என்று யோசிக்காமல் கட்டியிருந்த நாயை அவிழ்த்து விட்டு, அவளை நோக்கி "ச்சூ..." என்று விரட்டினார்.

உட்கார்வதும் எழுவதுமாய் பரபரப்பாய் இருந்த நாய், குலைத்துக் கொண்டே நாலு கால் பாய்ச்சலில் திண்ணையைத் தாண்டியபோதே குழந்தை பயந்து போனாள்.  அலறி ஓடத் திரும்பியவள் கால் சறுக்கி விழுந்தாள்.

அது ஓடிய வேகம் கண்டு அவரே அரண்டுபோய்ப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க, எதிர் வீட்டிலிருந்து அலறிக் கொண்டே ஓடிவந்த அவள் தாய் விக்கித்து நின்றாள்.

குழந்தையும் வாயடைத்துப் போய் நாயை பீதியுடன்  பார்த்துக் கொண்டிருக்க, ஓடிவந்த நாய் தன்னைக் கட்டுப்படுத்த முயன்று சறுக்கிக் கொண்டே குழந்தையை அடைந்தது.

இதோ நாய் குழந்தையை கடித்துப் பிடுங்கப் போகிறது என்று அவரும் பீதியுடன் பார்த்துக் கொண்டிருக்க, நாய் வினோதமான ஒரு காரியம் செய்தது. 

அப்படியே மண்டியிட்டு சறுக்கிக் கொண்டே குழந்தை அருகில் சென்றது.  அதன் குலைப்பு நின்று போயிருந்தது.  வால் ஆடிக் கொண்டிருக்க, சின்ன சிணுங்கலுடன் குழந்தை அருகே சென்று இங்கும் அங்கும் பாய்ச்சல் காட்டியது.  குழந்தை பயம் குறையாமல் பார்த்துக் கொண்டிருக்க, அருகே சென்று அவள் கையை நக்கியது.  அவளருகே செல்வதும், இங்கும் அங்கும் திரும்பி ஓடுவதும் என்று, தான் விளையாடுவதை குழந்தைக்கு உறுதி செய்தது.  குழந்தைக்கு அருகே சமர்த்தாக உட்கார்ந்து கொண்டு அதன் தாயைப் பார்த்து வாலை ஆட்டியது.  அதன் தாய் மெதுவாய் அருகே வந்து குழந்தையைத் தூக்கிக் கொண்டு அவரை ஒரு பார்வை பார்த்து விட்டு அவள் வீட்டுக்குச் சென்றாள்.  

தெருவில் இன்னும் ஓரிருவரும் இந்த நிகழ்வைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவர்கள் நிம்மதிப் பெருமூச்சுடன் நகர, திரும்பி வந்த நாயை தானும் ஒரு நிம்மதிப் பெருமூச்சுடன் ஜன்னலில் கட்டினார் அவர்.   நாய் ஏதோ அவருக்கு ஒரு பாடம் எடுத்தது போலிருந்தது.

இதோ நாட்கள் ஓடுகின்றன...    எதிர் வீட்டுக்குழந்தை மறுபடி அவர் வீட்டு வாசல் வரக் காத்திருக்கிறார்.   அவள்தான் இப்போதெல்லாம் வெளியே வருவதே இல்லை.   அவரிடமிருந்து பழைய சத்தங்களைக் காணோம்; சண்டைகளைக் காணோம்.  மற்றவர்கள் அவருடன் சுமுகமாகப் பேசும் நாளுக்காய்க் காத்திருக்கிறார் அவர். 

**********

======================================================================================================

தமிழ் சினிமா பற்றி வடநாட்டுக் காரர்கள் என்ன நினைக்கிறார்களாம்?  தேசிய விருது தேர்வுக் கமிட்டியில் மூன்றுமுறை அங்கம் வகித்த வெண்ணிற ஆடை நிர்மலா அதுபற்றிச் சொல்லியிருக்கிறார்.  

தினமலர் பகுதியில்  'சொல்கிறார்கள்' என்கிற பகுதி வரும். நெட்டில் ஓரளவு படிக்க முடியும்.  பேப்பர் செய்தியில் ஒருபக்கம் நீளவாக்கில் ஓரமாக போடுவார்கள்.  

செய்திகளை படிக்கும் சுவாரஸ்யத்தில் நிறைய பேர்கள் அதைப் படிக்க மாட்டார்கள்.  இணையப் பக்கத்திலும் தினசரி அதுமாறிக்கொண்டே இருக்கும்.  எனவே அந்த பக்கத்துக்கு லிங்க் தரமுடியாது!  

நல்ல செய்திகள் வந்தால் அதை என் பேஸ்புக்கில் எடுத்துப்போட்டு லிங்க் தருவது என் வழக்கம்!  அது போல அங்கு நவம்பர் ஐந்தாம் தேதி வந்த பகுதியை இப்போது இங்கு பகிர்கிறேன்!

சினிமா படங்களுக்கு தேசிய விருது தேர்வு செய்யும், 'ஜூரி' கமிட்டியில், தமிழகம் சார்பில், மூன்று முறை இடம்பெற்ற, பழம்பெரும் நடிகை, வெண்ணிற ஆடை நிர்மலா: 

"சினிமா படங்களுக்கான தேசிய விருது, ஹிந்தி பேசும் மக்கள் நிறைந்த, வட மாநிலத்தைச் சேர்ந்தவர்களுக்கு தான் அதிக அளவில் கிடைத்துள்ளது. அதற்கு முக்கிய காரணம், வட மாநிலங்களைச் சேர்ந்தவர்கள் தான், அந்த கமிட்டியில் அதிகமாக இருக்கின்றனர்.

ஜூரியாக நான் இருந்த ஒவ்வொரு முறையும், சிறந்த தமிழ் படங்களுக்கு விருது வாங்கித் தருவதற்குள் நான் பட்ட பாடு, சொல்லி மாளாது. கடந்த, 1998ல், ஜீன்ஸ் படத்தின், கண்ணோடு காண்பதெல்லாம் என்ற பாடலுக்காக, அந்த படத்திற்கு தேசிய விருது வழங்க வேண்டும் என, வாதாடினேன். 

அதை உடனடியாக ஏற்றுக் கொள்ளாத பிற ஜூரிகள், 'அந்த பாட்டை பார்த்த பிறகு தான், எங்கள் முடிவை சொல்ல முடியும்' என்றனர். அதனால், அந்த பாடல் அடங்கிய, பிலிம் ரோலை தேடி, நானே போக வேண்டியதாயிற்று. 

டில்லியில் குடோன் போல இருந்த அந்த அலுவலகத்திற்குள், மே மாத வெயிலில் தேடி வியர்த்தேன்; கடுமையான கோடை காலம் என்பதால், அடுப்பு மேலே நிற்பது போல உணர்ந்தேன். ஒரு வழியா, அந்த பிலிம் ரோலை தேடிக் கண்டுபிடித்து, எடுத்து வந்து, அதை பிற ஜூரிகளிடம் போட்டு காட்டிய பிறகு தான், அவர்கள் ஒப்புக் கொண்டனர். 

தமிழர்களைப் பொருத்தமட்டில், விருந்தோம்பலில் சிறந்தவர்கள். நம்ம ஊருக்கு வந்த வெளியூர் காரர்களிடம் நாம் எவ்வளவு மரியாதையாக நடந்து கொள்கிறோம்! 

ஆனால், பெரும்பாலான வட மாநில ஜூரிகள் அப்படியில்லை. ஜூரி என்ற உயரிய பொறுப்பு வகிக்கிறோமே, என்ற எண்ணமெல்லாம் இல்லாமல், சில தமிழ் படங்களைப் பார்த்து, கேலியும், கிண்டலும் செய்து, நம்மை மட்டம் தட்டும் அவர்களின் போக்கு இருக்கிறதே... அதை வார்த்தைகளால் சொல்ல முடியாது.

நாம் எல்லாரும் அறிந்த நல்ல தமிழ் படம், சொல்லாமலே! அந்தப் படத்தைப் பார்த்து விட்டு, 'தமிழில் இதை விட உங்களுக்கு, சின்ன வயது ஹீரோ கிடையாதா'ன்னு, ஹிந்தியில் பாட்டுப்பாடி, 'ஓ...' என கத்தி, கூச்சல் போட்டு, கலாட்டா பண்ணியதை, இப்போது நினைத்தாலும் வருத்தமாக இருக்கிறது. 

மதராசிகள் என்றாலே, அவர்களுக்கு, 'பார்வர்டு திங்கிங்' கிடையாது என, ஒரு சில ஜூரிகள், என் காதுபடவே சொன்னார்கள். அவர்களைப் பொருத்தவரை, வட மாநிலங்களில் இருந்து வருபவர்களுக்கு மட்டும் தான், தேசிய விருது கிடைக்க வேண்டும்; அவர்களுக்கு மட்டும் தான் அந்த தகுதி இருக்கிறது என்ற நினைப்பு! 

========================================================================================

எம் ஜி ஆரை குழந்தை பருவத்தில் பார்த்திருக்கிறீர்களா?  நான் பார்த்திருக்கிறேன்!  நீங்களும் பாருங்களேன்...

========================================================================================

பாலச்சந்தர் சொல்லும் அந்த கல்யாணராமன் யார் ?  படித்தால் தெரியும்.   நடுநடுவில் யாரோ கையெழுத்து போட்டுப் பழகி இருக்கிறார்கள்.  அதனால் படிக்க சிரமமாய் இருக்கலாம்.   அதைப் படித்துவிட்டு யார் அந்த கனகா என்று கேட்பவர்களுக்கு, எனக்கு அப்படி யாரையும் தெரியாது!  புத்தகத்தை வாங்கிப்போன யாரோ தன் கைத்திறமையைக் காட்டி இருக்கலாம்.  அல்லது பைண்ட் பண்ணப்படுவதற்கு முன்னாலேயே போடப்பட்டதாக (கிறுக்கப்பட்டதாக) இருக்கலாம்.  ஆமாம், விஷயத்தை படத்திலேயே வைத்து படிக்க முடிகிறதோ?

========================================================================================

முன்பு ஒருமுறை பகிர்ந்தது....   எடுத்த போட்டோவை வைத்து சும்மா இப்படியொரு கமெண்ட் போட்டிருந்தேன்.  ஒரு நண்பர் இப்ப என்ன சொல்ல வர்றீங்கன்னு கடுப்படித்திருந்தார்!