அமானுஷ்யக் கேள்விகள்

எங்கள் தளத்தில் வெளியான கனவுகள் பற்றிய பதிவும் அதன் சுவாரஸ்யமான பின்னூட்டங்களும் நீங்கள் அறிந்ததே! 

 

அதனைத் தொடர்ந்து கீதாக்கா தனது எண்ணங்கள் பதிவில் இதே பதிவின் தொடர்ச்சியாக சில கருத்துகளைக் கூறி இருந்தார்.  கனவில் அவர் வீட்டு சில மூத்தவர்கள் வருவதாகவும், அது கனவா, நனவா என்று கூட உணர முடியாது என்றும் சொல்லியிருந்தார். அப்போது சிலர் கண்களுக்கு மட்டும் மறைந்தவர்கள் தென்படுவார்களோ என்கிற கேள்வி வருகிறது.  

 

எங்கள் வீட்டில் இருக்கும் ஒரு மிக மூத்த உறவு (104 வயது) பேசுவதைக் கேட்கும்போது சமயங்களில் இப்படித் தோன்றும்..

 

"வயதாகி விட்டது என்பதால் சம்பந்தமில்லாமல் பேசுகிறார் ...மனம் ஒரு நிலையில் அவருக்கு நிற்க மாட்டேன் என்கிறது..."

 

நமக்குப் புரியவில்லை, தெரியவில்லை என்றால் அர்த்தமில்லாமல் பேசுவதாக நினைப்பது சரியா?  இதெல்லாம் உலக விஷயங்களுக்கு ஒவ்வாததாக நமக்குத் தோன்றுகிறது.  அதனால் அப்படித் தோன்றுகிறதோ என்னவோ..

 

"நாமெல்லாம் நாளைக்கு இந்த வயது வரை இருப்போமா என்பதே தெரியாது..  இருந்தாலும் இந்த அளவு உடல் நலமோ, மன நலமோ இருக்குமா, எப்படி இருப்போமோ?" என்றும் தோன்றும்.

 

செத்துப்போன தன் மகள், மற்றும் தனது தந்தை எதிரில் வந்து அமர்ந்திருப்பதாய் அடிக்கடி சொல்வார்.  ஏனோ மறைந்த கணவர் அவரைத் தேடி வந்ததாய் இதுவரைச் சொல்லவில்லை.  அதே போல மறைந்த இன்னொரு மகள், மருமகள்  உட்பட வேறு சில உறவுகளும் இப்போது வருவதாய்ச் சொல்லவில்லை.   ஆனால் வாழும்வரை கணவர் மனைவியிடம் மிகவும் பிரியமும், பாசமும் வைத்திருந்தார். 

 

வயதாவதால் அப்படித் தோன்றுகிறது என்கிற சிந்தனைதான் எல்லோருக்கும் தோன்றும்.  ஆனால் யோசித்துப் பார்க்கும்போது சில கேள்விகள் வருகின்றன.

அவர்கள் (மறைந்தவர்கள்) இருந்த காலத்தில் நமக்குத் தெரிந்து இவர் மீது யார் நிறைய பிரியம் வைத்திருந்தார்களோ அவர்கள்தான் வந்து அந்த அறையில், எதிரே (சமயத்தில் அங்கிருக்கும் ஜன்னல்களில் தொற்றிக்கொண்டு) அமர்ந்திருப்பதாய் இவர் சொல்வார்.   அப்படியானால் இதுவரை வராதவர்களுக்கெல்லாம் இவர் மீது ப்ரியம் இல்லை என்று அர்த்தமா என்று கேட்கக் கூடாது!  அதிக அபிமானம்.

 

அவர்களுக்கெல்லாம் மறுபிறவி கிடையாதா?  தனது ப்ரியத்துக்குரியவர்கள் தங்களுடன் சேர்ந்துக் கொள்ளும்வரை வந்து பார்த்துக் கொண்டிருப்பார்களோ..  பரமாத்மாவின் ஒரு துளி ஜீவாத்மா என்பது போல, ஒருவேளை அவர்கள் ஆத்மாவின் ஒரு பகுதி மறுபிறவிக்கும், ஒரு பகுதி இந்தப் பிறவியின் நினைவுக்கும் உருவமாக (?) தங்கி விடுமோ?

 

வயதாகி இந்த நிலையில் இருப்பவர்களுக்கு மட்டும்தான் 'அவர்கள்' கண்ணுக்குத் தெரிவார்களோ?  

 

"அவர்கள் பேசிக் கொண்டே இருக்கிறார்கள்.." என்பார்.  எங்களுக்கு ஒன்றும் கேட்கவில்லை என்போம் நாங்கள்.  ஆனால் அவர்கள் பேசுவது அவர் காதுக்கு மட்டும் விழுகிறது என்கிறார்.  'நீ அப்படிச் சொன்னதும் உன்னைப் பார்க்கிறார்' என்பார்.  நமக்கு காதிலும் எதுவும் விழுவதில்லை, கண்களிலும் எதுவும் தெரிவதில்லை.  ஆனால் தினமும் இவரின் திடீர்ப் பரிச்சயப் பார்வையையும், கண்களால் அவர்களைத் தொடர்வதையும் பார்க்கும்போது சந்தேகமாகத்தான் இருக்கிறது. 

 

வந்திருந்த தந்தை (இவருக்கே வயது 103க்கு மேல்..  இவரின் தந்தைக்கு என்ன வயதிருக்கும் என்று பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்) 'படுக்க இடமில்லை' என்றாராம் இவரிடம். 

 

அப்படிச் சொன்னதும் அங்கு அதே அறையில் அவரைப் பார்த்துக் கொள்வதற்காகத் தங்கியிருந்த அவர் மகன் சாதாரணமாக (இவரைச் சமாதானப்படுத்த)  'அதனாலென்ன, என் பக்கத்தில் படுத்துக்க கொள்ளச் சொல்லு" என்றாராம்.  சற்றே நேரம் பொறுத்து இவர் மகனிடம்  'அவர் காத்திருக்கார் பாரு... தள்ளிப்படு' என்றாராம்.  இவரும் சற்று இடம் விட்டுத் தள்ளிப் படுத்துக் கொண்டாராம்.

அருகில் யாராவது படுத்தார்களா இல்லையா, தனக்குத் தெரியாது என்றார் அவர்.

 

நியூரான்களின் பலவீனத்தால் சமீப நினைவுகள் மறந்தும், பழைய நினைவுகள் தெளிவாகவும் நினைவில் இருக்கின்றன.  இதுவும் வயதாவதன் கோளாறுதான். திடீரென தஞ்சாவூரிலும், திடீரென பட்டுக் கோட்டையிலும், திடீரென சென்னையிலும் இருக்க முடிகிறது  அவரால்.  அவர் வர்ணனைகள்  'அந்தக் காலத்து அந்த நாளின்' காட்சியை அப்படியே நம் கண்முன் கொண்டு வந்து நிறுத்துகிறது.  ஸ்தூல சரீரம், சூக்ஷும சரீரம் போல அவரால் சூக்ஷும சரீரத்தின் உதவியுடன் அங்கங்கு போய்வருகிறாரோ என்னவோ - அதுவும் கால இயந்திரத்தில் பின்னோக்கி!

 

கேள்விகள்... சந்தேகங்கள்!