கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை - கோபம்- பரிவைசே .குமார்

கோபம் 

பரிவைசே .குமார் 

ராஜகோபாலுக்கு இப்பல்லாம் எதெற்கெடுத்தாலும் கோபம் வருகிறது. யார் எதைச் செய்தாலும் படக்கென்று திட்டி விடுகிறார். எதற்காக கோபப் படுகிறோம் என்பதை எல்லாம் அவர் யோசிப்பதேயில்லை. அவர் மனைவி கமலம் கூட, ‘எதுக்கு இப்ப எல்லாத்துக்கும் கத்துறீங்க’ன்னு முகத்துக்கு நேரே பல தடவை கேட்டு விட்டாள். அதையெல்லாம் அவர் ஒரு பொருட்டாவே மதிக்கவில்லை.

படக் படக்கென்று கோபப்படுவதால் மருமகளும் பேரன் பேத்திகளும் அவர் பக்கம் வருவதையே குறைத்துக் கொண்டு விட்டாரகள். அவருக்கு எல்லாமே கமலம்தான் செய்ய வேண்டியிருந்தது.

ஒவ்வொரு முறையும் கமலம் திட்டு வாங்கிக் கொண்டுதான் இருந்தாள் என்றாலும் மற்றவர்களைப் போல் ஒதுங்கிச் செல்ல அவளால் முடிவதில்லை என்பதைவிட வேறு யார் செய்வார் என்பதே காரணம்.

மதியம் அப்படித்தான்...  குளிக்க ஹீட்டரைப் போட்டு வை என்று சொல்லி விட்டு டிவியில் செய்திகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.  குளிக்க எழுந்து செல்லும் நினைப்பே அவரிடம் இல்லை...  

பொறுத்துப் பொறுத்துப் பார்த்த கமலம் , "எப்பத்தான் குளிக்கிறது... ஹீட்டரப் போட்டு வச்சிஎம்புட்டு நேரமாச்சு..  குளிச்சிட்டு வந்தா சாப்பாட்டைப் போட்டுட்டு நானும் கொஞ்ச நேரம் படுப்பேன்ல்ல" என்று மெல்லத்தான் சொன்னாள்.

உடனே "ஏன் நான் குளிச்சிட்டு வர்றதுக்குள்ள அம்மணி சீரியல் பாக்கணுமோ சீரியல்...  தினமும்தான் மத்தியானம் குறட்டை விட்டுத் தூங்குறே... ஒரு நாள் தூங்காட்டி செத்தா போயிருவே" ன்னு கத்திட்டு பாத்ரூம்க்குள்ள போனார்.

கொஞ்ச நேரத்துல படக்குன்னு கதவத் திறந்து ‘சுடு தண்ணி வச்சி கொல்லப் பாக்குறியா...  தண்ணி சூடா இருக்கும்ன்னு சொல்லத் தெரியாதோ' ன்னு கத்திட்டு கதவைப் படாரெனச் சாத்திக் கொண்டார்.

‘இதென்னடி கெரகத்த... குளிக்கப் போனவரு அவரு... ஹீட்டர் போட்டிருக்கு... தண்ணி சூடாத்தான் இருக்கும்... இது கூட தெரியாதா என்ன... இந்த மனுசனுக்கு இப்ப என்ன பிரச்சினை... எதுக்கெடுத்தாலும் கத்துறாரு...  சும்மா சும்மா கோபப்பட்டா ஒரு நாளில்லை ஒருநாள் நான் திருப்பிக் கத்தப் போறேன். அப்பத்தான் அடங்குவார்’ என மூத்த மருமகள்
செல்விக்கிட்ட பஞ்சாயத்து வைக்க,  ‘அட ஏந்த்தை ஜோக்கடிச்சிக்கிட்டு... நீங்களாவது கத்துறதாவது...  மாமாவுக்கு ரிட்டையர்மெண்டுக்கு அப்புறம் ஏதோ மனதளவுல தாழ்வு மனப்பான்மை வந்திருச்சு போல... அதைச் சரி பண்ணினா சரியாயிருவாரு...' என்று சொன்னாள்.

'ஆமா அவரு மனசுல என்ன தாழ்வு மனப்பான்மை இருக்கப் போவுது... ரிட்டையராகி மூணு மாசம் இன்னும் ஆகலை... எல்லாரும் அவருக்கிட்ட எப்பவும் போலத்தான் நடந்துக்கிறோம்...  ரிட்டையராகிட்டாருன்னு நம்மள நாம மாத்திக்கிட்டோமா என்ன... எப்பப்பாரு சும்மா வள்.... வள்ளுன்னு நாயி விழுந்த மாதிரி விழுந்துக்கிட்டு...  இத்தன நாளா இல்லாம இப்ப என்ன இவருக்கு கோபம் பொத்துக்கிட்டு வருது...' என்றாள் கமலம்.

ராஜகோபால் மூணு மாசத்துக்கு முன்னாடி தாசில்தார் ராஜகோபால்.

கிட்டத்தட்ட முப்பத்தைந்து ஆண்டுகள் அரசுப் பணி...   இருபது முறைக்கு மேல் பணி இடமாற்றம் பெற்றவர்...  அதற்குக் காரணம் லஞ்சம் வாங்காத அதிகாரி என்பதே.  நம்மூர்ல லஞ்சம் வாங்காத அதிகாரிகள் படும் பாடுதான் நமக்குத் தெரியுமே...  எத்தனை போராட்டத்தைச் சந்திக்க
வேண்டியிருக்கும் என்பதை நாம் அறிவோமல்லவா...?  சொந்த ஊர் சிவகங்கை என்றாலும் பணியிட மாற்றத்தின் காரணமாக ஊர் ஊராக சுற்றியதால் வாடகை வீட்டில்தான் அதிக வாசம்.

கடைசி இரண்டு வருடமாக சொந்த ஊரில் எனக்கு பணி வேண்டும் என்று கேட்டுக் கேட்டு ஒரு வழியாக சிவகங்கைக்கே மாற்றல் வாங்கி வந்தார். மூத்தவன் சிவகங்கை ராஜா கல்லூரியில் ஆங்கிலப் பேராசிரியர்...  சின்னவன் தற்போது திருச்சியில் இருக்கிறான். கனரா வங்கியில்
மேலாளர் பணி என்பதால் அப்பாவைப் போல் ஊர் சுற்றிதான். மகள்கள் இருவரையும் நல்ல இடத்தில் கட்டிக் கொடுத்துவிட்டார். மூத்தவள் துபாயிலும் இளையவள் சிங்கப்பூரிலும் இருக்கிறார்கள்

சிவகங்கை வந்தபோது சொந்த வீட்டில் இருந்த மகனுடன் தங்கிவிட்டார். அப்பாவை மதிக்கும் மகன்...  அவனைப் போல் பாசக்கார மருமகள்... பேரக் குழந்தைகள் என இந்த ரெண்டு வருசம்தான் வாழ்வில் நீண்ட காலமாக இழந்திருந்த சந்தோஷத்தை அணுஅணுவாக அனுபவித்தார்.  விடுமுறை தினங்களில் குடும்பத்துடன் எங்காவது கிளம்பி ஊர் சுற்றி வருவதை
தவறாமல் செய்து வந்தார்.  வாராவாரம் விடுமுறை தினம் என்பது அந்த வீட்டின் சந்தோஷ தினமாய் அமைந்தது.

இப்பக் கோபத்தில் குதிக்கும் ராஜகோபால், பணியில் இருந்த வரைக்கும் யார் மீதும் கோபப்பட்டதில்லை... எதற்கும் கத்தியதும் இல்லை.

அதிகாரிகளுடன் எல்லாம் அன்பான போக்கை கடை பிடித்தவர்தான். லஞ்சம் கொடுக்க யாரேனும் முயற்சித்தால் கூட முகத்தில்
புன்னகையுடன் விவரத்தை எடுத்துச் சொல்லி, உங்களிடம் பணம் வாங்குவதற்கென சிலர் இருப்பார்கள். அவர்களைப் பார்த்துக் கொடுங்கள். சந்தோஷப்படுவார்கள் என்று அதே புன்னகையுடன் சொல்லி மறுத்துவிடுவார்.

அப்படிப்பட்டவர்தான் இப்போது எதற்கெடுத்தாலும் ருத்ரதாண்டவம் ஆடுகிறார்.

அழகர் வைகை ஆற்றில் எழுந்தருளுவதைப் பார்க்கப் போய் விட்டு திரும்பி வரும் போது 'அழகு மலையான் என்ன அழகு... அதுவும் தங்கக் குதிரை தகதகன்னு ஜொலிக்க, அது மேல அவர் வரும் அழகே தனிதான்... பாத்துக்கிட்டே இருக்கலாம்... நாங்கள்லாம் சின்னப் புள்ளையா இருக்கும்
போது எங்க ஊர்ல இருந்து எல்லாரும் வண்டி கட்டித்தான் போவாங்க.... எங்க தாத்தாவும் மயிலக்காளை பூட்டுன வண்டியல எங்களக் கூட்டிக்கிட்டுப் போவாரு... அழகர் கிளம்புறதுக்கு முன்னாடியே கோயிலுக்குப் போயிருவோம். அவரு கிளம்பி வரும் போது பின்னாடி ஆயிரக் கணக்குல மாட்டு வண்டி வரும்... அவரு தங்குற இடத்துல எல்லாம் நாங்களும் தங்கி, சமைச்சித் சாப்பிட்டு வைகையில அவரு இறங்குனதுக்கு அப்புறம்தான் கிளம்பி வருவோம்... எப்படி இருக்கும் தெரியுமா? அதெல்லாம் இப்பப் போச்சு...' அப்படின்னு சந்தோஷமாப் பேசிக்கிட்டு வந்தார்.

பேத்திகளுக்கு அழகர் ஏன் மதுரைக்கு வர்றாருன்னு கதை சொல்லிக்கிட்டு வந்தார்.

'என்னடா...  இது இன்னைக்கு கோபப்படாம இவ்வளவு சந்தோஷமா இருக்காரே’ன்னு எல்லாருக்கும் ஆச்சர்யமாக இருந்தது.

அவங்க நினைச்ச நேரம் எதிரே வந்த வண்டிக்காரன் நேரே மோதுவது போல் வந்து ஒடித்துத் திரும்ப.. கோபத்தில் கத்தி, வண்டியை நிறுத்தி இறங்கி நிப்பாட்டாமல் போனவனைப் பார்த்து அவனே இவனே என்று கத்திவிட்டுத்தான் வண்டியில் ஏறினார்.

‘அட வாங்க... ரோட்டுல நின்னு கத்திக்கிட்டு...’ என்று சத்தம் போட்ட மனைவிக்கு காருக்குள் ஏறிய பின்னர் சரமாரி திட்டு விழ, அதன் பிறகு அவரிடம் யாரும் பேசவில்லை. அவரும் யாரிடமும் பேசவில்லை.

திருப்பவனத்தின் அருகே வந்தபோது 'தாத்தா... எனக்கு பசிக்குது... எதாச்சும் வாங்கித் தாங்க...' என்றாள் இளைய பேத்தி.

'இங்க என்னடா கிடைக்கும்... கொஞ்சத் தூரம்தானே சிவகங்கை போனதும் ஹோட்டல்ல சாப்பிட்டு வீட்டுக்குப் போகலாம்... சரியா... செல்லக்குட்டியில்ல... அம்மாக்கிட்ட ஜூஸ் வாங்கிக் குடிங்க...?' என்றதும் அவள் மறுபேச்சு பேசாமல் கொஞ்சமாய் ஜூஸைக் குடித்துவிட்டு
வேடிக்கை பார்க்க ஆரம்பித்துவிட்டாள்.

அவருக்குப் பிடித்த கண்ணதாசன் பாடல்கள் மெல்லிய சப்தத்தில் ஓடிக்கொண்டிருந்தது.  சிவகங்கை வந்ததும் சாப்பாடு நல்லாயிருக்கும் ஒரு பெரிய ஹோட்டலின் முன்னே நிறுத்தினார்.  இறங்கிக் கொண்டிருந்தவர்களை ‘சீக்கிரம் இறங்குங்க... இப்பத்தான் மெல்ல இறங்கிக்கிட்டு..’ எனக் கத்த,  இறங்கிக்கிட்டுத்தானே இருக்காங்க... எதுக்கு கத்துறீங்க...?' என்ற மனைவியை எரித்து விடுவது போல் முறைத்தார்.

'அத்தை எதுவும் பேசாதீங்க... அவரே அந்தக் கார்க்காரன் மேல கோபத்துல இருக்காரு...  அதையெல்லாம் இங்க எறக்கி வச்சிருவாரு... பாத்துக்கங்க...'  மெல்லக் கதைக் கடித்தாள் செல்வி.

'ஆமாடி ஆத்தா... எப்ப வேதாளம் முருங்கை மரம் ஏறும்ன்னு தெரியல...' டேபிளில் அமர்ந்து ஆர்டர் செய்தாச்சு....  இலை போட்டபின் தண்ணீர் தெளித்தவன் தவறுதலாக கொஞ்சம் தண்ணீரை டேபிளில்
சிந்திவிட, 'என்னடா வேலை பாக்குறே... தண்ணிய ஊத்தி விடுறே... சாப்பாட்டை வச்சிட்டு இப்படி ஊத்தியிருந்தா இன்னும் நல்லாயிருக்கும்....' என ஆரம்பித்து ஒரு ஆர்ப்பாட்டம் நடத்த,  பையன் ‘சாரி சார்’ எனச் சொல்லிக் கொண்டே நின்றான். 

முகத்தில் பயம் சூழ ஆரம்பித்தது.

அவரைத் தெரிந்திருந்த ஹோட்டல் முதலாளி, கோபமே படாத அவர் இவ்வளவு கோப்பபடுறார் என்றால் பையன் மேல் தான் தவறிருக்கும் என எல்லார் முன்னாலும் அந்தப் பையனைத் திட்டி...  ‘உள்ள போடா நாயே... போ... போயி கிச்சன்ன்ல வேலை பாத்துக்கிட்டு பார்த்தீபனை வரச்சொல்லு...’  எனக் கத்தி, அடிப்பது போல் கையைத் தூக்க அவனுக்கு அழுகையே வந்து விட்டது.

‘விடுங்க சார்... சின்னப்புள்ள... நாயி... அது இதுன்னுக்கிட்டு...’ கமலம் சொல்ல, முறைத்தார்.

'இவதான் பசிக்குதுன்னு... இல்லேன்னா இந்நேரம் வீட்டுக்குப் போயிருப்பேன்... தண்ணி தொளிடான்னு சொன்னா வீட்டு வாசலுக்கு சாணி தெளிக்கிற மாதிரி தொளிக்கிறான்...' என்று மற்ற டேபிளில் இருப்பவர்களுக்குத் கேட்காமல் மெல்லத் திட்ட, இளைய பேத்தியின் கண்களில் நீர் கட்டியது.

'எதுக்கு இப்ப அவளைத் திட்டுறீங்க..? இப்ப என்னாச்சு..? அந்தப் பையன் மேல என்ன தப்பு..?  சின்னப்புள்ள தவறுதலா கொஞ்சம் சிந்திட்டான்... எத்தனை முறை மன்னிப்புக் கேட்டான்...  விட்டீங்களா...? ஏங்க என்னாச்சுங்க உங்களுக்கு..? வேலையில இருக்க வரைக்கும் இப்படியா
இருந்தீங்க... அப்ப இருந்த அந்த குணம் எங்க போச்சு...? உங்கள வீட்டுல யார் என்ன சொல்றாங்க... உங்க போக்குலதானே இருக்கீங்க... மூத்தவன் நீங்க எதுக்கெடுத்தாலும் கோபப்படுறதாலதான் உங்ககிட்ட இப்பப் பேசமா ஒதுங்கி இருக்கான் அது தெரியுமா உங்களுக்கு...? அவன் உங்கள ஒதுக்கிட்டான்னு நினைக்கிறீங்களா... அதுதான் இல்லை  நீங்களாத்தான் எல்லார்க்கிட்டயும் ஒதுங்கி நிக்கிறீங்க... ஏங்க... எதுக்கு இந்த கோப முகமூடி...  இந்தா கடைக்காரர் உங்களைப் பற்றித் தெரிந்ததாலதானே அந்தப் பையனை அம்புட்டுத் திட்டினாரே... இதே வேற யாராவதா இருந்தா என்ன சொல்லியிருப்பாரு... என்ன சார்...  கொஞ்சம் தண்ணி சிந்துனதுக்கு இப்படிக் கத்துறீங்கன்னு சத்தம் போட்டிருக்க மாட்டாரா...?' என்றாள் கொஞ்சம் வேகமாக...  அதே சமயம் பக்கத்து இருக்கைகளுக்கு கேட்காதவாறு.

அவர் கமலத்தை முறைக்க...  'முறைக்காதீங்க... நீங்களே மனசுக்குள்ள யோசிச்சுப் பாருங்க... உங்களுக்கே தெரியும்...  ரிட்டையர்மெண்ட்ங்கிறது எல்லாருக்கும் வர்றதுதாங்க... சாகிற வரைக்கும் பணியில இருக்க
முடியாதுங்க... உங்க குணத்துக்குத்தான் இந்த ஊரே உங்க ரிட்டையர்மெண்டுக்கு விழா எடுத்துக் கொண்டாடுச்சு... எந்த அரசு அதிகாரிக்குங்க சொந்த ஊர் மக்கள் எல்லாம் சேர்ந்து விழா எடுத்திருக்காங்க சொல்லுங்க... காசு வாங்காத மனுசங்கிறதைவிட சிரிச்ச முகத்தோட பேசுற மகராஜன்... ஏழைக்கு ஒரு பிரச்சினையின்னா தானே முன்னின்று அதை முடிச்சிக் கொடுக்கும் மனுசனய்யா இவருன்னு பேசுறதைத் தாங்க நாங்க கேட்டிருக்கிறோம்' எதுவும் பேசாமல் இருந்தார்... சாப்பாடு வந்தது.

'மூத்தவன் காலேஜ் புரபஸரா இருந்தாலும்... இந்த ஊருல எல்லாருக்கும் தெரிஞ்சவனா இருந்தாலும்... உங்கள மாதிரியே கோபப்படாமல் சிரிச்ச முகத்தோட இருந்தாலும்... உங்களோட பையன் அவன்னும் உங்க புத்திதான் அவனுக்கு இருக்குன்னு உங்க வளர்ப்பு சோடை போகுமான்னு மத்தவங்க பேசுறதைக் கேக்கும் போது எங்களுக்கு எம்புட்டுச் சந்தோஷம்
தெரியுமா... இந்தக் கோபம் உங்களோட இத்தனை வருச வாழ்க்கையை எரிச்சிருங்க...  வேண்டாங்க நீங்க தாசில்தாரா இருக்கும்போது எப்படியிருந்தீங்களோ அப்படியே எங்கிட்ட இருங்க... ரிட்டையர்மெண்ட் உங்க வயசுக்குத்தான்... மனசுக்கு இல்லை... அதை நெனச்சிக்கங்க...'
இப்பவும் மறுபேச்சு பேசாமல் சாப்பிடுவதில் கவனம் செலுத்தினார்.

'அத்தை விடுங்க... மாமா மனசு வருத்தப்படப் போறாங்க... நாம அவங்களுக்கு புத்தி சொல்லக்கூடாது... அவங்கதான் நமக்கு புத்தி சொல்லணும்... உங்க மகனை வளர்த்த மாதிரி எம்புள்ளைகளுக்கும் நல்லதைச் சொல்லிக் கொடுக்கணும்... இவங்க பேத்திகன்னு ஊர் பேசணும்... சாப்பிடுங்க...  மாமா நீங்க சாப்பிடுங்க...  அத்தை எதாவது பேசியிருந்தாலும் கோபப்படாதீங்க... ரொம்ப நாளா உங்ககிட்ட பேசணும் பேசணும்ன்னு சொன்னதை இப்பக் கொட்ட வேண்டிய சூழல்... அதான் கொட்டிட்டாங்க...' என்று இடைப்புகுந்தாள் செல்வி.

அவளை ஏறெடுத்துப் பார்த்தவர் எதுவும் பேசவில்லை.

அப்போது 'சார்... எப்படியிருக்கீங்க....?' என ஓடி வந்து அவரின் இடது கையைப் பிடித்து கண்களில் வைத்துக் கொண்டார் அவரின் உதவியாளராக இருந்த பஞ்சு.

'வாங்க பஞ்சு...  ஏ... என்ன இது... என் கையை வணங்கிக்கிட்டு... எப்படியிருக்கீங்க...  உக்காருங்க... சாப்பிடுங்க....' என்றார்.

'குடும்பத்தோட வந்திருக்கேன் சார்... அந்தப் பக்கம் உக்கார போயிட்டாக... உங்களப் பாத்ததும் ஓடியாந்தேன் சார்... எம்புட்டு நாளாச்சுப் பாத்து... கெரங்கிப் பொயிட்டீங்களே சார்...  ரிட்டையர்மெண்ட சந்தோசமா அனுபவிங்க சார்... என்ன கவல உங்களுக்கு...  உங்க பேர் சொல்ல புள்ளய தல எடுத்துட்டாங்க... ராஜா காலேசுல புரபஸர் ராதாகிருஷ்ணன்னா அம்புட்டுப் பேர் இருக்கு தெரியுமா... பேரம் பேத்திகளோட சந்தோசமா இருங்க சார்... எனக்கும் ரிட்டையர்மெண்டுக்கு இன்னும் ஒரு வருசம் இருக்கு சார்.... எப்படா ஒரு வருசம் முடியும்ன்னு இருக்கு சார்... வேலக்கிப் போகவே வெறுப்பா இருக்கு சார்...'

'ஏன்... என்னாச்சு.... நாம பாக்குற வேலை தவம் மாதிரி... அதுமேல நமக்கு எப்பவும் வெறுப்பு வரக்கூடாது...'

'இல்ல சார்... இப்ப வந்திருக்கவரு சரியான லஞ்சப் பேர்வழி சார்...  எதுக்கெடுத்தாலும் பணம்தான் சார்... ஏழ பணக்காரன்னுல்லாம் இல்ல... எல்லாரும் கொடுக்கணும்... கொடுத்தாத்தான் எதுவும் நடக்கும்.  வேலயில சின்ன தப்பு வந்தாலும் எல்லாருக்கும் முன்னால காட்டுக்கத்தாக் கத்துறாரு சார்... உங்ககிட்ட வேல பாக்கும் போது தப்புச் செய்யாமயா இருந்தோம்... நீங்களே சரி பண்ணி சிரிச்சிக்கிட்டே இத இப்படிச் செய்யுங்கன்னு சொல்லிக் கொடுப்பீங்க இல்லயா சார்... அந்தக்
கொணம் இல்ல சார்... உங்க கொணம் யாருக்கும் வராது சார்...' கண்களில் நெகிழ்ச்சி.

ஒன்றும் சொல்லாமல் பஞ்சுவைப் பார்த்தார். ஓரக்கண்ணால் கமலத்தையும் பார்த்தார்.

'உங்களப் பத்திப் பேசாத நாளேயில்ல சார்... எல்லாருக்கும் உங்கள பாக்க வரணுமின்னு ஆசை சார்... ஒருநா வீட்டுக்கு வர்றோம் சார்... நாளக்கி ஆபிசுல உங்களப் பாத்தேன்னு சொன்னா எல்லாரும் சந்தோஷப்படுவாங்க சார்....  சரி சார்... சாப்பிடுங்க சார்... நா வர்றேன்...' என்று கிளம்பினார் பஞ்சு.

'பாருங்க... இதுதாங்க வேணும்... உங்க குணந்தானே பேசுது... இப்ப இருக்க மாதிரி சிடுசிடு மூஞ்சியா இருந்திருந்தா... இன்னைக்கு காட்டுக்கத்தா கத்துறாருன்னு ஒருத்தரைச் சொல்றாரு பாருங்க... அந்த இடத்துல நீங்களும் இருந்திருப்பீங்க... தெரிஞ்சிக்கங்க...'  அதன் பிறகு யாருமே பேசலை...

சாப்பிட்டு முடித்ததும் கை கழுவிட்டு வந்தவர் இளைய பேத்தியின் தோளில் கை போட்டபடி 'ஸ்வீட்ஸ் எதுவும் வேணுமாடா செல்லம்...' என்றார் சமாதானப்படுத்தும் விதமாக.

அவள் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு ஒன்றும் பேசாமல் அமர்ந்திருந்தாள்.

‘குட்டிம்மாவுக்கு என்ன கோபம்...? ஐயா மாதிரியே கோபக்காரியோ..?’ எனச் சிரித்தபடி அவளைப் பார்த்து உருட்டி முழித்தார்.

உர்ரென்று உட்கார்ந்திருந்தவளின் முகத்தில் லேசாய் புன்னகை.
பில் பணம் கொடுக்கும் போது 'சார்... அந்தப் பையனை கொஞ்சம் கூப்பிடுங்களேன்' என்றார்.

'எதுக்கு சார்... நான் நல்லாத் திட்டிட்டேன் சார்... எப்படி நடந்துக்கணும்ன்னு எத்தனை தடவை சொன்னாலும் திருந்தமாட்டானுங்க சார்...' என்றார் கல்லாவில் இருந்தவர்.

'இல்லை... இல்லை...க... சும்மா கூப்பிடுங்க...' என்றதும் அந்தப் பையன் அழைக்கப்பட மிரட்சியுடன் வந்தவன் மீண்டும் ‘சாரி சார்’ என்றான். 

அழுதிருப்பான் போல கண்ணெல்லாம் சிவந்திருந்தது. முகத்தில் கண்ணீர் ஓடிய கோடு இருந்தது.  அவனை அருகே அழைத்து அவன் தோளில் கை போட்டபடி 'ஏதோ கோபத்துல திட்டிட்டேன்ப்பா... மன்னிச்சுக்க... நீ என்ன செய்வே... வேணும்ன்னா செஞ்சே...
வயசாயிடுச்சில்ல... அதான் கோபம் வர ஆரம்பிச்சிடுச்சி...’ என்று சொல்லி நூறு ரூபாய் நோட்டை அவனின் கையில் வைத்து 'திட்டுனதுக்கு லஞசம் கொடுத்து சமாதானம் பண்ணுறேன்னு நினைச்சிடாதே... எனக்கு லஞ்சம் பிடிக்காது... இது அன்பால கொடுக்குறது...  வச்சிக்க...' என்று அவனிடம் கொடுத்துவிட்டு ‘சார்... பாவம் சின்னப்பையன்... இனித் திட்டாதீங்க...” என்றபடி கல்லாவில் இருந்தவரைக் கும்பிட்டு விட்டு படியிறங்கினார்.


அவர் முதுகுக்குப் பின்னே 'தாசில்தார் எப்பவுமே கோபப்பட மாட்டாரு... எதாவது நெனைப்புல இருந்திருப்பாரு...  நல்ல மனுசங்க எப்பவும் இப்படித்தான்... வயசு பாக்காம சின்னப் பயலுக்கிட்ட மன்னிப்பு கேட்குற கொணம் யாருக்கு வரும்ங்கிறேன்' என கல்லாவில் இருந்தவரிடம்
இன்னொருவர் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.

கமலத்துக்கும் செல்விக்கும் ஏக சந்தோஷம்.

இளைய பேத்தி தாத்தாவின் கையை இறுகப் பிடித்துக் கொண்டாள்.
தாசில்தார் இராஜகோபாலாக படிகளில் இறங்கிக் கொண்டிருந்தார்.  அவரது கோபமும் அவருள் இருந்து இறங்கிக் கொண்டிருந்தது.

**************

'பரிவை' சே.குமார்.