கேட்டு வாங்கிப்போடும் கதை : மறுபடியும் அம்மா.. - துரை செல்வராஜூ

மறுபடியும் அம்மா..

துரை செல்வராஜூ 

****************************

தஞ்சாவூர் பழைய பேருந்து நிலையத்திலிருந்து அந்த வண்டி கிளம்பியபோது பிற்பகல் மூன்றரை...

வண்டிக்குள் - அவ்வளவாகக் கூட்டமில்லை...

என்னது?.. வண்டியா?...

ஆமாம்.. வண்டி தான்...

பேருந்து என்று சொன்னால் கடவுளுக்கே அடுக்காது...

தலைநகர் சென்னையில் ஓடி ஓடி உருக்குலைந்து இற்றுப் போன பேருந்து அது...

எந்த நேரத்தில் அதன் இயந்திரப் பகுதிகள் கழன்று விழுமோ யாருக்கும் தெரியாது..

ஆனாலும் - சோழமண்டலச் சாலையில் அது ஓடிக் கொண்டிருந்தது...

தட...தட... என்று பேரிரைச்சலுடன் புறப்பட்ட அந்த வண்டியின் நடுப்பகுதியில் இடது ஓரமாக அமர்ந்திருந்தேன்...

சமீபத்தில் பெய்த மழையால் -
நகரச் சாலைகள் குண்டுங்குழியுமாக மாறியிருந்தன...

டமார்... டுமார்... - என்ற சத்தத்துடன் அந்தக் குண்டுகளுக்குள்ளும்
குழிகளுக்குள்ளும் விழுந்து எழுந்து விழுந்து எழுந்து ஓடிக்
கொண்டிருந்தது - வண்டி...

உழவூர் கடைத்தெருவில் இறங்கும் வரைக்கும் இந்த அவஸ்தை தான் என நினைத்துக் கொண்டேன்...

எனக்கு முன்னதான இருக்கை காலியாக இருக்க அதற்கு முன்னிருந்த இருக்கையில் தன் மகனுடன் இளம் பெண் ....

கூந்தல் முழுக்க மல்லிகைச் சரங்கள்.. அவற்றுடன் சேர்ந்து குழற்கற்றைகளும் பின் புறமாகப் பறந்து கொண்டிருந்தன...

இந்த வளைவு அந்த வளைவு புது மேம்பாலம் எல்லாமும் பின்னோக்கி ஓடின..

மாநகர எல்லையைக் கடந்த வேளையில் பின்னாலிருந்து யாரோ தோளை வருடினார்கள்...

திரும்பினால் - அந்தப் பெரியவர் அவருக்குப் பின்னால் கையைக் காட்டினார்..

அந்தப் பக்கம் - வலது புறத்தில் அமர்ந்திருந்த அம்மா- எனக்கு முன்பாக
அமர்ந்திருந்த பெண்ணை அழைக்குமாறு கையைக் காட்டினார்கள்...

அறுபதை நெருங்கிக் கொண்டிருக்கும் தோற்றம் -
அந்தக் கால பண்டரிபாய் அவர்களை நினைவூட்டியது -

திருத்தமான முகத்தில் செந்நிறக் குங்குமம்...

பொன் வண்ணக் கண்ணாடியும் தீட்சண்யமான விழிகளும் அவர்கள் பள்ளி ஆசிரியை என்று சொல்லாமல் சொல்லி நின்றன...

நான் எழுந்து முன்னிருக்கையின் கம்பியைத் தட்டினேன்..

அந்தப் பெண் திரும்பிப் பார்த்தாள்...

என்றும் மாறாத இளம் புன்னகை சிலரது முகத்தினில் தான் நித்ய வாசம் செய்யும்...

அப்படியான புன்னகை அப்பெண்ணின் முகத்தில்...

அந்தப் பெண் என்னை ஏறிட்டு நோக்க - நான் பின்புறம் கை காட்டினேன்...

கல்பனா நல்லா இருக்கியா...ம்மா!...

பின்னாலிருந்து கேட்க - இந்தப் பெண்...

டீச்சர்!.. என்று வீறிட்டாள்...

எங்களுக்கு முன்னால் அமர்ந்திருந்த ஒருசிலர் சட்டெனத் திரும்பிப் பார்த்தனர்..

அந்த ஒரு நொடிக்குள் துள்ளி எழுந்த அந்த கல்பனா பின்னால் ஓடி
அவளது ஆசிரியையின் கால்களைத் தொட்டு வணங்கினாள்...

அருகில் இருந்த எனக்கு மெய் சிலிர்த்தது..
மற்றவர்களுக்கும் அதே.. அதே...

டீச்சர் நல்லா இருக்கிங்களா டீச்சர்?...
உங்களப் பார்த்து எத்தனை வருசம் ஆச்சு!..

- கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டாள் - கல்பனா...

தம்பீ.. இங்க வா?... இவங்க தான் எங்க டீச்சர்... எம் பையன்...மா..
அருண்!.. டீச்சருக்கு வணக்கம் சொல்லுப்பா!..

அருகில் வந்த சிறுவனை அணைத்து உச்சி முகர்ந்தார் அந்த ஆசிரியை..

இப்போ எங்கே...ம்மா இருக்கீங்க...

ஒரே கேள்வி இருவரிடத்தும்...

நான் பட்டுக்கோட்டையில இருக்கிறேன்...மா!..
சார் ரிடயர்டு ஆகிட்டாங்க... எனக்கு இன்னும் ரெண்டு வருசம் இருக்கு...

அப்பாவும் ரிட்டயர்டு ஆகிட்டாங்க டீச்சர்... ஒரத்த நாட்டுக்குப் பக்கத்து
கிராமந்தான் புகுந்த வீடு...

லொட.. லொட... என்று ஓடிக் கொண்டிருந்தது வண்டி..

டீச்சர்.. இங்க வந்து உட்கார்ந்துக்குங்க...

சரி..ம்மா என்றபடி - எனக்கு முன்னால் காலியாக இருந்த இருக்கையில் டீச்சர்
அமர்ந்து கொள்ள - கல்பனா தொடர்ந்தாள்...

அவரு பேங்க்..ல வேல பார்க்கிறார்.. வீடு வாசல்.. வாய்க்கால்
வரப்பு..எல்லாம் இருக்கு.. நல்ல குணம்...

மேலே படிக்கணும்..னு உனக்குத் தோணலையா?...

அப்பா ஆசைப்பட்டுட்டாங்க... ஊரு உலகம் கெட்டுக் கெடக்கு...ன்னு  ரொம்பவே பயம்... நான் ஒன்னுஞ் சொல்லலை...  அதுவும் ஆச்சு... எட்டு வருசம்..

இருந்தாலும் இத்தனை வருசமா என்னைய நினைப்பு வெச்சிருக்கீங்களே!...

மறக்க முடியுமா கல்பனா... உங்களையெல்லாம்... ஜானகி, பாலா, வேணி, கமலி, ரேவதி, கீதா, கோமதி, பானு, அந்த ஆதிரா, ஏஞ்சல்.. - அடடா எப்படிப்பட்ட ஸ்டூடன்ஸ் நீங்க எல்லாம்!.. நெஞ்சுக்குள்ளேயே இருக்கீங்க!...

இப்போ அன்பு எங்கேம்மா இருக்கு?...

அன்பா?... எங்கே..ன்னு தெரியலை கல்பனா!..

மெலிதாகச் சிரித்துக் கொண்ட கல்பனா -

நான் உங்க பையன் அன்பழகனைக் கேட்டேன்... - என்றாள்...

அவனைத் தானம்மா நானும் சொன்னேன்...

என்ன டீச்சர் சொல்றீங்க!... - கல்பனாவின் குரலில் பதற்றம்...

ஆமாம்மா!... ரெண்டு வருசத்துக்கு முன்னால ஒருநாள் ஒரு பொண்ணை
அழைச்சுக்கிட்டு மாலையுங் கழுத்துமா வந்தான்...

அப்படியே இடிஞ்சு போய்ட்டோம்...ஆனாலும் ஒன்னுஞ்சொல்லலை...
மனசைக் கல்லாக்கிட்டு வீட்டுக்குள்ள வா....ன்னு கூப்பிட்டோம்...

அவன் வரலை... அந்தப் பொண்ணோட கிளம்பிட்டான்... நான் மனசு கேக்காம ஓடிப் போய் அந்தப் பொண்ணோட கழுத்துல என் சங்கிலியக் கழற்றிப்  போட்டேன்....

அதுக்கப்புறமா எப்பவாவது வாசல் பக்கம் வந்து நின்னு நல்லாருக்கியா..ன்னு கேட்பான்... ரெண்டு மூனு மாசத்துல அதுவும் நின்னு போச்சு...

அவனோட கூட்டாளிப் பசங்க அந்தப் பக்கம் இந்தப் பக்கம் போறப்ப சொன்னாங்க...  அவன் பேரெல்லாம் மாறிப் போச்சு..ன்னு..

மனசே மாறிப் போனப்புறம் பேரு மாறுனா என்ன?.. மாறாட்டி என்ன?...

என்னம்மா.. இந்த மாதிரி ஆயிடிச்சு... சாருக்கும் அன்புக்கும் ஏதாவது
பிரச்னையா அம்மா!...

அதெல்லாம் இல்லை கல்பனா... ஒத்தைப் பிள்ளையப் பெத்துக்கிட்டு அதுக்கிட்ட கோபதாபத்தைக் காட்டுற ஆளுங்களா நாங்க!... உசிருல வச்சி தாங்கினோம்!...  எப்பவாவது சார் ஏதாவது நல்லது சொல்லுவாரு!.. அதுல அவன் என்ன கோளாறக் கண்டானோ?...

எப்படி அம்மா இதெல்லாம் தாங்கிக்கிட்டீங்க?...

நாம வாங்கி வந்த வரம் அவ்வளவு தான்டா கண்ணா!...

சாருக்கு ஒரு தடவை உடம்பு சரியில்லாம போச்சு.. என்னோட அண்ணந் தம்பிங்க கூட என்னா..ன்னு வந்து கேக்கலை... அவங்களுக்கு நாங்க நல்லா இருக்கோம்..  அவங்களுக்கு ஒன்னும் ஒத்தாசை செய்யலை.. ன்னு வருத்தம்...

அவங்களும் வயல் வரப்பு.. ந்னு நல்லா இருந்தவங்க தான்...
விவசாயம் கைவிட்டுப் போனதால நொடிச்சுப் போய்ட்டாங்க....

காலம் ஓடுற ஓட்டத்தோட நாமளும் ஓடிக்கிட்டு இருக்கோம்...
நம்ம தாகத்துக்கே தண்ணி கிடைக்கலை.. இதுல பிறத்தியாருக்கு உதவலே..ன்னு சொன்னா.. எப்படிம்மா?...

உளூர்... உளூர்.. சார் நீங்க உளூர் டிக்கெட் தானே?.. எந்திரிச்சு வாங்க...

நடத்துனரின் சத்தம்...

ஒரத்த நாட்டுக்குப் போடுங்க சார்!...

அருகில் வந்து காசை வாங்கிக் கொண்டு சீட்டைக் கிழித்துக் கொடுத்தார்

மீண்டும் பேச்சைக் கவனிக்கத் தொடங்கினேன் - நான்...

அதுதான் நாங்க முடிவெடுத்துட்டோம்... வீடு கட்டுனதுல கொஞ்சம் கடன்
பாக்கியிருக்கு... அதை அடைச்சிட்டு வீட்டை ஏதாவது அனாதை ஆஸ்ரமத்துக்கு எழுதிக் கொடுத்துட்டு அதுலயே.. போய்ச் சேர்ந்துக்கலாம்..ன்னு...

வர்ற பென்ஷனை அப்படியே அவங்ககிட்ட கொடுத்துட்டா - தங்கமா தாங்கலேன்னாலும் ஒரு தகரமாக் கூடவா தாங்காம போய்டுவாங்க?...

நீங்க எதுக்கும்மா.. அனாதை ஆஸ்ரமத்துல சேரணும்!.. நான் இல்லையா?.. எங்க வீட்டுக்காரர் இல்லையா?... இதோ இவந்தான் உங்க பேரன்... இன்னொரு தடவை அந்த மாதிரி சொல்லாதீங்க...

வண்டியின் பேரிரைச்சலிலும் கல்பனாவின் விசும்பல் ஒலி தெளிவாகக் கேட்டது...

இந்த சேதி மட்டும் கீதாவுக்கும் கோமதிக்கும் தெரிஞ்சா போதும்...
அலறிக்கிட்டு வந்துடுவாங்க!... நாங்க இருக்கோம்.. அம்மா!.. கவல எதுக்கு!..

எங்கண்ணு... இந்த மாதிரி நீ சொன்னதே வயித்துல பால வார்த்த மாதிரி இருக்கு...

அதெல்லாம் இருக்கட்டும்... இனியொரு தடவை அந்த மாதிரி சொல்ல மாட்டேன்னு சொல்லுங்க...

அந்த ஆசிரியை மெல்லச் சிரித்தார்...

உங்க விருப்பப்படி வீட்டையும் பணத்தையும் என்ன வேணாலும் செஞ்சுக்குங்க...  ஆனா நீங்களும் ஐயாவும் எங்க வீட்டுக்கு வந்துடணும்...
பேச்சு...ன்னா அதான் ஒரே பேச்சு...

அருண்.. ஆச்சிய நம்ம வீட்டுக்குக் கூப்பிடுப்பா!... - என்றாள் கல்பனா...

ஆச்சி.. நீங்களும் தாத்தாவும் எங்க வீட்டுக்கு வந்துடுங்க!.. - என்றான்
அந்தச் சிறுவன்...

அருகில் அமர்ந்திருந்த கல்பனாவை மெல்ல அணைத்துக் கொண்டார் - அந்த ஆசிரியை....

பள்ளிக் கூடத்துக்கு பட்டினியா வந்த பிள்ளைங்க எத்தனையோ பேருக்கு உங்க கையால சோறு போட்டிருக்கீங்க... அந்த புண்ணியம் எல்லாம் உங்கள சும்மா விட்டுடுமா?...

என்னைக்காவது கையில குழந்தையோட உங்க பையன் வருவார்... பாருங்க!...

இல்லம்மா... அந்த நம்பிக்கை.. ஆசை எல்லாம் இல்லை... எனக்கு ஒத்தாசை செய்யனும்... ன்னு நீ நெனைச்சா... ஏழைப் பிள்ளைங்க பத்து பேருக்கு பாடம் சொல்லித் தர்ற மாதிரி ஏற்பாடு பண்ணு.. ரிட்டயர்டு ஆனதுக்கு அப்புறம் இப்படியே காலத்தை ஓட்டிடுறேன்....

அதுக்கென்னம்மா... இதோ இது தான் என்னோட நம்பர்... உங்க செல்போன் நம்பரைக் கொடுங்க... வர்ற ஞாயிற்றுக் கிழமை நானும் அவரும் அங்கே பட்டுக்கோட்டைக்கு வர்றோம்...  இதோ ஒரத்த நாடு வந்துடுச்சு... மனசைத் தேத்திக்கிட்டு தைரியமா இருக்கணும்!... நீங்க என்ன சின்னப் பிள்ளையா... உங்களுக்கு நான் சொல்றதுக்கு?..

ஆமாம் கல்பனா... இனிமே உன் கையில நான் சின்னப் பிள்ளை தான்!...
எனக்கு மறுபடியும் அம்மா கிடைச்சிருக்கா!...

கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டார் ஆசிரியை..

ஒரத்தநாடு.. ஒரத்தநாடு... கடத்தெரு டிக்கெட் எல்லாம் எழுந்திரிச்சு வாங்க!....

- நடத்துனரின் சத்தத்துடன் அந்த வண்டி கடைத்தெருக்குள் நுழைந்தது....

இந்த மாதிரியான நல்ல உள்ளங்களால் தான் ஊரில் இன்னும் மழை பெய்து கொண்டு இருக்கிறது என்று நினைத்துக் கொண்டு நானும் எழுந்தேன்...

இனி இங்கிருந்து தஞ்சாவூர் செல்லும் பேருந்தைப் பிடித்து -
வந்த வழியே உழவூருக்குச் செல்ல வேண்டும்!...