விதித்தவன் கடவுளா? விதியே கடவுளா?

ப்...பூ !  

-  பிலஹரி -

----------------------------------

முதல் பகுதி

நிறைவுப்பகுதி 

ஒரு சிறுவன், அவனைவிட இரண்டு மூன்று வயது குறைவாக இருக்கலாம்.  ஆனால், அகத்துச் செழுமை அச்சிறுவனின் மேனியெங்கும் பிரதிபலித்தது. பாலில் தோய்த்தெடுத்தது போன்ற வெண்மை மினுமினுப்பு.  சுருண்டு நெளியும் கேசச் சுருள்.    அழகே வடிவான முகம்.  மழு மழுவென்று கால், கைகள்.  அரையில்பட்டு வேட்டியும், கைகளில் தங்கக் காப்பும் அவ்வீட்டுக்கு வருங்கால உடமைக்காரன் என்பதைப் பறைசாற்றின. 

இரண்டு சிறுவர்களும் சற்றுநேரம் ஒருவரையொருவர் பார்த்தபடியே நின்றனர்.

"உனக்கு என்ன வேணும்?..."  பணக்காரப்பையன் கேட்டான்.  பரட்டைத் தலைவனுக்கு ஏனோ பதில் சொல்ல நா எழவில்லை.  

"கையிலே என்ன அது..." பட்டு வேட்டிக் கேட்டது. 

கிழிந்த ஆடை மலங்க மலங்கப் பார்த்தது.

பிச்சையெடுக்க வந்தவன்தான் அப்பஞ்சைப் பையன்.  தாசில் செய்ய வரவில்லை.  அவன் உடம்பும், தலையும், அரைக் கந்தலும், கையிலுள்ள குவளையும் அவனை உலகுக்கு அறிமுகப்படுத்தப் போதுமான சான்றுகள்தான்.  ஆனாலும் எத்தனை எத்தனையோ வீடுகளில் கைநீட்டி அதாவது குவளையை நீட்டியிருந்தவன்தான்.  இருந்தாலும், தன் வயதையொத்த - ஏன், தன்னை விடச் சிறிய ஒரு பொடியனிடம் வாய் திறந்து இறைஞ்சுவது என்பது மிக மிகக் கசப்பா யிருக்கும் போலிருந்தது அவனுக்கு.

"நான் பாட்டுக்கு கேட்டுண்டே இருக்கேன்.  நீ பதிலே சொல்ல மாட்டேங்கறியே........  உனக்குச் சோறுதானே வேணும்?....  நீ 'அம்மா தாயே!' தானே?..... என்று கேட்டது செல்வக் குழந்தை.

மௌனமாகத் தலையசைத்து வைத்தான் குவளை சிறுவன்.

"உனக்கு ரொம்ப ரொம்பப் பசிக்கிறதோ இல்லையோ!"

அதற்கும் தலையாட்டால்தான்.  உள்ளம் வெட்கியது உண்மைதான்.

"பயப்படாதே!  நான் வேணுங்கற சோறு போடறேன்!  இன்னிக்கு எங்க வீட்டிலே என்ன கல்யாணம் தெரியுமோ?"

"தெரியாது!" என்று மெல்லிய குரலில் பதிலளித்தான் அப்பையன்.

"இன்னிக்கு எனக்கு ஏழு வயசு பிறக்கப்போறது.  எங்க அப்பா, மாமா, அம்மா...    எல்லோரும் சொன்னா !  உம்!"

பெருமைபொங்கக் கூறினான் சின்னப் பையன்.

பரட்டைத் தலையன் விழித்தான்.   பிறந்த நாளாவது.. ஒன்றாவது?  அதுவும் இத்தனை வயசுப் பயலுக்கு பிறந்த நாள் யாராவது கொண்டாடுவார்களா?  அப்படியொரு கிழமையும் நாளும்  அவனுடைய ஆயியும் அப்பனும் அவனுக்கு கொண்டாடினதே கிடையாதே.  ஒருவேளை இந்த மாதிரி பங்களாவும், காம்பவுண்டும், 'கேட்'டும், இந்த வேப்ப மரமும் இருந்தால், இதெல்லாம் கொண்டாடலாம் போலிருக்கிறது.

"சரி! சரி!   இங்கேயே இரு!  நான் போய் உனக்குச் சாதம், சாம்பார், கறி, பட்சணமெல்லாம் கொண்டு வர்றேன்!" என்று கூறி விட்டு உள்ளே ஓடினான் வீட்டுக்காரப் பையன்.

அந்த உருவம் கண்ணிலிருந்து மறைந்ததும், தானும் அவ்விடத்தை விட்டு நகர்ந்து விடலாமா என்று தோன்றியது பிச்சைக்காரச் சிறுவனுக்கு.  அவனைவிட வயதானவர்கள் 'டேய்! இந்தாடா!' என்று அலட்சியமாக அழைத்து பிச்சை இட்ட போதெல்லாம், அவன் வெட்கப்பட்டதோ, கவலைப்பட்டதோ கிடையாது.  அப்படிப்பட்ட உணர்ச்சிகளெல்லாம் அவனுக்குக் கிடையவே கிடையாதுதான்.   'கழுதை!.....  பிச்சையா கேட்கறே?  எடு செரு....' என்று அர்ச்சனைகள் கிடைக்கும்போதுங்கூட, அவன் அதைத் துடைத்துப் போட்டுப் பழகியவன்.  இதெல்லாம், தன்னை விடப் பெரிய, உயரமான மனிதர்கள் செய்தபோது பொருத்தமாகவே இருந்தது.  

 இப்போது அவனை விட  சிறிய வயதுக்காரன், அவனிடம் காட்டும் கருணை, பேசும் வார்த்தைகளின் பரிவு, அவன் ஏழ்மையைச் சுட்டிக் காட்டாமல் சுட்டிக்காட்டும் விதம் எலலாமே அவனுக்குப் புதிய அனுபவங்களாக இருந்தன.   இரக்கப்பட்டு அந்தப் பொடியன்  போடும் பிச்சையை வாங்காமல் சென்று விடலாம் என்றால், வயிற்றுப் பெருச்சாளி விட மாட்டேன் என்கிறதே!

வயிறாவது ஒண்ணாவது!  அப்படி ஒருநாள் வயிற்றைக் காயப்போட்டால் உயிரா பிரிந்து விடும்?  தன்னைவிடச் சிறிய அந்தப் பொடியன் பெரிய மனிதன் ஸ்தானத்தில் இருந்து, அவன் கை சோற்றை எடுத்து இறைக்க, இவன் கை நீட்டி அதைப் பெற்றுக்கொள்வதா?  வேண்டாம்.   வேண்டவே வேண்டாம் !  அந்தப் பையன் உள்ளே யிருந்து திரும்புவதற்குள் மறுபுறத்தின் வழியாகச் சென்றுவிட  வேண்டும்.

சடாரென்று திரும்பி, அத் தெருவின் மறுபக்கத்தை நோக்கி அவன் நடக்கத் தொடங்குகையில் -

"டேய் !  எங்கே போறே ?" என்ற குரல் பின்னாலிருந்து எழுந்தது.  நடந்த வேகத்தால் பிச்சைக்காரப் பையன் திரும்பிப் பார்த்தான்.

அந்தச் சிறுவன் நின்று கொண்டிருந்தான்.  அவன் கையில் பெரிய தாம்பாளம் - வெள்ளித் தாம்பாளம்.  அதிலே  காய்கறி வகைகள்.  நிறைய அன்னம்.  பௌர்ணமிச் சந்திரனைப் போன்று அப்பளம்.  மற்றும் பலகாரங்கள் வேறு!

நாக்கில் நீர் சுரக்க, தன்னையுமறியாமல் அச்சிறுவனை நோக்கி நடந்தான் பரட்டைத் தலையன். 

இன்று கண்விழித்த வேளை பொன் வேளையாகத்தான் இருக்கவேண்டும்.  ரசம், சாம்பார், கூட்டு எல்லாம் சேர்ந்த கதம்ப ஆகாரத்திற்கே அவன் லாட்டரி முடிக்கையில், இப்படியொரு விருந்தா அவனுக்கு?

"ஏன் அப்படியே நிக்கறே?   நாக்கிலே ஜலம் கொட்டறதா,  பாவம்!  இது  சாப்பிட்டிருக்கியோ?  உள்ளே பாரு, கூடம் பூராவும் எத்தனை பேர் உட்கார்ந்து சாப்பிடறா தெரியுமா?  சரி, சரி ! உள்ளே இந்தப் பக்கம் வா ! சாப்பிடலாம் !"

கருணையில் தோய்த்தெடுத்த வார்த்தைகளை அவனையுமறியாமல் கணைகளாக்கிப் பேசினான் சீமானின் பிள்ளை.

பிச்சைக்காரச் சிறுவனுக்கு ஒரு பக்கம் ஆசை.  மறுபக்கம் வெட்கம்.  உள்ளே போவதா, வேண்டாமா என்ற தயக்கம்.

"ஏன் பயப்படறே?   சும்மா வா!  இந்த மரத்தடியிலே உட்கார்ந்துக்கோ எங்கப்பா வந்து கோபிச்சுப்பார்னு  நினைக்கறியா?  ஊ..ஹூம்! ஒண்ணும் சொல்ல மாட்டார் ! நான் எது செஞ்சாலும் அவர் சந்தோஷப் படுவார்! உம்! வா!"

சிறுவன்  தைரியம், அவன் தட்டு,  அதில் இருந்த பதார்த்தங்கள்- எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக அவன் வயிற்றின் பிறாண்டல்,  அந்தப் பிச்சைக்காரப் பையனுடைய  தயக்கத்தைப் போக்கி விட்டன போலும்.  'கேட்'டை நெருங்கி, உள்பக்கம்  காலடி எடுத்து வைத்தான் அவன்.

"டேய் ! என்னடா பண்ணிண்டு இருக்கே அங்கே ?  கையிலே தட்டு வேற வைச்சுண்டு, உம்?"  என்று கம்பீரக் குரல் ஒன்று எழுந்தது.

உள்ளே இருந்து அச்சிறுவனின் தந்தையும், விசேஷத்திற்கு வந்திருந்த விருந்தாளி ஒருவரும் வாசற்புறம் வந்து கொண்டிருந்தனர்.  வந்தவர்கள் சிறுவனின் கையிலுள்ள தட்டையும், எதிரில் பயத்துடன் நின்று கொண்டிருந்த பரட்டைத் தலையையும் பார்த்தனர்.  விஷயம் விளங்க வெகுநேரம் ஆகவில்லை.  

"என்னடா பயலே !  தர்மம் பண்றயா?" என்று சிரித்தபடியே சிறுவனின் தலையைக் கோதினார் விருந்தாளி.  வெட்கத்துடன் தலையைக் குனிந்து கொண்டான் பையன்.

"பாருங்க சார் உங்க பிள்ளையை..  இப்போ பிடிச்ச உங்களைப்போல இருக்கப் பழகிண்டிருக்கான்!  'வளரும் பயிர் முளையிலே' என்பார்கள்.  குழந்தை அமோகமாய், தீர்க்காயுசாய் இருக்கணும் !" என்று வாழ்த்தினார் நண்பர்.

பெற்றவரின் முகத்தில் பெருமை பொங்கியது.

"ஏதோ உங்களை போல பெரியவர்கள் ஆசீர்வாதம், சார் !  எப்படியோ இந்த ஒரு குழந்தையாவது நன்றாய் இருந்தால் சரிதான் !  மூன்றைப் பறிகொடுத்துட்டு கறிவேப்பிலைக் கன்று மாதிரி இவன் ஒருத்தனை வைச்சிண்டிருக்கேன் !"என்றார் பெற்றவர் நாத் தழதழக்க.

"பையனுக்கு என்ன சார் பேர்?" என்று விசாரித்தார் நண்பர்.

"பேர் எப்படி இருந்தால் என்ன சார்?  'பிச்சை'ன்னு கூப்பிடறோம்.  அதுவேதான் அவன் பெயரும்.  நம்ம குழந்தையாயில்லாமல் ஊரார் பிச்சையாக வளரட்டுமேன்னுதான் "

"உண்மைதான்!  உண்மைதான்! " என்று தலையாட்டிய விருந்தாளி "அப்போ நான் போயிட்டு வரட்டுமா?  வெற்றிலை பாக்கு எல்லாம் வாங்கிண்டாச்சு...  டேய் ...  பயலே...   பிச்சை...   நான் வரேண்டா!"

விடை பெற்றுக்கொண்டு வீதியில் இறங்கிவிட்டார் விருந்துக்கு வந்தவர்.  

பிள்ளையைக் குனிந்து பார்த்தார் தந்தை.  முகத்தில் இரக்கத்துடன் தட்டு நிறைய ஆகார வகைகளை ஏந்திக்கொண்டு நின்றிருந்த தனயனின் தோற்றம் அவரைப் புல்லரிக்கச் செய்தது. 

"பிச்சை.!  எல்லாத்தையும் மடமடன்னு அந்தப் பையன் குவளையிலே போட்டுவிட்டு, தட்டை எடுத்துண்டு உள்ளே வா !  பத்திரம்!"  என்று கூறிவிட்டு உட்புறம் நகர்ந்துகொண்டார் அவர்.

இரு பொடியன்களும் ஒருவரை யொருவர் பார்த்தபடியே சற்றுநேரம் நின்று கொண்டிருந்தனர்.

"கிட்டே வா!  குவளையைக் காட்டு !"  என்றழைத்தான் சிறுவன்.

இருந்த இடத்தை விட்டு நகரவில்லை பிச்சைக்காரப் பையன்.  

"கிட்டே வாயேன் !..."  மறுபடியும் அழைப்பு.

"நான் வர்றது இருக்கட்டும்.. உன் பேரு என்ன சொன்னாங்க ?" என்று கேள்வி போட்டான் பரட்டைத் தலை.

"ஏன் அதைப்பற்றி உனக்கென்னவாம்?"

"பிச்சைன்னுதானே சொன்னாங்க?  அதுதானே உன் பெயர்?"

"ஆமாம்"

பரட்டைத்தலை சிரித்தான்.

"உன் பேரே பிச்சை ! இன்னொருத்தருக்கு நீ பிச்சை போடறியா?...  எனக்கு உன் சோறு வேணாம் !"

"வேண்டாமா?  ஏன் வேண்டாம்?..."  என்று வருத்தத்துடன் வினவினான் சீமானின் பிள்ளை.  அதற்குள் அவனுக்கு அழுகை வந்துவிடும் போலிருந்தது. 

"அதுதான் சொன்னேனே?...பிச்சை கிட்ட நான் பிச்சை வாங்கலாமா? உங்கிட்டே பட்டு வேட்டி, தங்கக் காப்பு எல்லாம் இருக்கு.   பங்களா, கேட்டு, மரம் எல்லாம் இருக்கு.  எங்கிட்டே இந்தக் குவளை ஒண்ணுதான் இருக்கு.  ஆனா என் பேரு என்ன தெரியுமா?   ராஜா! ...   உன் பேரு என்ன?  பிச்சை !  தெரிஞ்சிக்கோ...பிச்சை கிட்ட ராஜா போய் பிச்சை கேட்கலாமா?  பிச்சை வாங்கலாமா?  எங்காவது நாலு இலை பொறுக்கித் துன்னுவேனே தவிர, உன் பிச்சை எனக்கு வேண்டாம்...   ப்..... பூ !...."

அறுசுவை உண்டியை அலட்சியமாக உதறித் தள்ளி விட்டு, கம்பீரமாக நடை போட்டான் ராஜா - அந்தப் பரட்டைத் தலை.

பிச்சையின் கண்களிலிருந்து வழிந்த நீர், அவன் பிச்சையிடக் கொண்டு வந்திருந்த பதார்த்தங்களின் மீது விழுந்தது.

-  நிறைவு -  

(நிறைவுதானா?!!)

====================================================================================================

இரண்டும் ஒன்றோடு ஒன்று சேர்ந்தது....!

சென்ற வாரம் சொன்னது போலவே ஏதோ ஒரு கணத்தின் அனுபவத்தில், அல்லது படித்த பாதிப்பில் எழுதியதுதான் இதுவும்.  பெரிய அர்த்தம் என்று இல்லா விட்டாலும், அவரவர் அனுபவத்தோடு சேரும்போது ஏதாவது தோன்றலாம்!  எந்த அனுபவத்தில் எழுதினோம் என்பது எனக்கே மறந்து விடுகிறது.  இப்போது படிக்கும்போது வேறொன்று நினைவுக்கு வருகிறது!

எப்படி 

என்பது எளிதான கேள்வி.

ஏன் 

என்பதற்குதான் பதில் தெரிவதில்லை.  

தெரிந்தாலும் 

சொல்ல முடிவதில்லை.

விதிப்படி நடக்கும்

விதித்தவன் கடவுளா?

விதியே கடவுளா?

உண்மையில் தனித்தனியாய் எழுதி வைத்திருந்த இரண்டை ஒன்றாக்கி விட்டேன்!

====================================================================================================

கீதா அக்கா என்று நினைவு,  அவர் சென்ற மாதம் இந்த சப்ஜெக்ட் பற்றி அவர் பதிவில் எழுதியிருந்தார் என்று ஞாபகம்.படம் பார்க்கும் முன் நாம் கதை படித்து விட்டோம் என்றால் நம் மனதில் பிம்பங்களாகும் உருவங்களுடன் திரையில் வரும் உருவங்கள் ஒத்தே போகாது!

அதில் "புகழ் பெற்ற நினைக்கையில்" என்கிற வரி வருகிறது...புகழ்பெற்ற என்னும் வார்த்தைக்கு அப்புறம் நாவல்களை என்கிற வார்த்தை விடுபட்டிருக்கிறது!

================================================================================================

அதிகமாய் பகிரப்படாத ஒரு மதன் ஜோக்!

==============================================================================================


2015 சென்னை வெள்ளம் நினைவிருக்கும்!  சென்னை மக்கள் நினைவிலிருந்து நிச்சயம் வாழ்நாள் முழுவதும் மறையாது அது.  அந்த வருடம் வெள்ளம் வந்தது டிஸம்பர் ஒன்றாம் தேதி.  ஆனால் அதற்குமுன் தீபாவளி சமயம் நவம்பர் பதிமூன்று தேதியிலேயே சென்னை ஒரு பெருமழையைச் சந்தித்தது.    அப்போது நான் ஃபேஸ்புக்கில் போட்ட ஒரு ஸ்டேட்டஸ் இப்படி என் ஃபேஸ்புக் வரலாற்றில் சாதனை படைக்கும் என்று நான் எதிர்பார்க்கவே இல்லை!   தினமலரில் வெளியானது அது.   சீனு, கோவை ஆவி ஸ்டேட்டஸ்களும் அப்போது தினமலர் நாளிதழில் வந்தன.  கீழுள்ள படத்தில் லைக் எண்ணிக்கையும், ஷேர் செய்யப்பட எண்ணிக்கையும் நான் எதிர்பாராதது!

=========================================================================================