தலைப்பு கொடுங்கள்!

சனிக்கிழமை சிங்கப்பெருமாள் கோவில் சென்ற அனுபவத்தில் செவ்வாய் அன்று திருவள்ளூர் வீராகவப்பெருமாளை சேவிக்க சற்று லேட்டாகவே கிளம்பினோம்!  கோவிலை நெருங்கியதும் எங்கள் வண்டியை அணுகிய ஒரு ப்ரோக்கர் "அய்யர் வேணுமா?  எதாவது வேண்டுதலா?  வெளியூரா?  ஏதாவது ஏற்பாடு செய்யணுமா?" என்று ஒரே மூச்சில் கேட்டார்.  'இல்லை உள்ளூர்தான், சாதாரண தரிசனம்தான்' என்றதும் அசுவாரஸ்யமாய் தள்ளிப்போய் அரட்டையை கன்டினியூ செய்தார் அந்த பேண்ட் அணிந்த மத்திய வயது வாலிபர்.

அவரைத் தாண்டும்போது ஒரு டிப்ஸும் கொடுத்தார்.  "சீக்கிரம் போங்க...  ஏழரைக்கு நடை சாத்திடுவாங்க.."

"என்னாது..  நடையை சாத்திடுவாங்களா...   இப்போதானே திறந்திருப்பாங்க...   ஏதாவது கொரோனா லாக்டவுன் அறிவிப்பு நமக்குத் தெரியாமல் வந்து விட்டதா?"  அப்போதே மணி 6.50.  விரைந்தோம்.  

உள்ளே சென்று விவரம் கேட்டதில் ஏழரைக்கு நடை சாத்தி நித்யப்படி பூஜை செய்து மறுபடி ஒன்பது மணிக்கு திறப்பார்களாம்.

தெரிந்திருந்தால் முன்னரே கூட வந்திருக்கலாம்.  ஆனாலும் நல்லவேளை, நேரம் இருந்தது.  சிங்கப்பெருமாள் கோவிலில் என்னடாவென்றால் ஏழரை மணிக்குதான் அபிஷேக, நைவேத்தியங்கள் முடிந்து சன்னதியை திறந்தார்கள்.  இங்கு இப்படி!

கூட்டமில்லாத தரிசனம்.  சயனப்பெருமாளை சந்தோஷமாக தரிசித்து வெளிவந்து கனகவல்லித் தாயாரையும் சேவித்து ஆசி பெற்று, சன்னதியை வலம் வந்து நிறைவு செய்தோம்.  ஆமாம், ஏன் சடாரி வைக்கவில்லை?  அடடா...   

பக்தர்கள் யாரும் இல்லை என்றதும் உள்ளே இருந்த காவலாளி 'வேணும்னா மறுபடி ஒருதரம் கூட உள்ளே சென்று தரிசனம் செய்ங்கம்மா' என்றார்.  கருணை!

சனிக்கிழமையோ, வியாழனோ வந்திருந்தால் கூட்டம் நெருக்கியடித்திருக்கும்.  மூன்று அமாவாசைகள் இங்கு தொடர்ந்து வந்து ப்ரார்த்தித்துக் கொண்டால் பிரார்த்தனைகள் நிறைவேறுமாம்.

அமைதியான கோவிலில் திடீரென மந்திரம் சொல்லும் சப்தம்.  அடடா..  எங்கிருந்து வருகிறது, நாம் கவனிக்கவில்லையே என்று பார்த்தால் ஆண்டாள் சன்னதிக்கருகே ஒரு பக்தர்தான் யாரைப் பற்றியும் கவலைப்படாமல் குரலெடுத்து பாசுரங்கள் சொல்லிக் கொண்டே வலம் வந்து கொண்டிருந்தார்.  

வாசல் கடையிலிருந்தே கொள்ளை ஆரம்பிக்கிறது இந்தக் கோவிலில்.  

பதினைந்து ரூபாய் பூ அதுவும் முதல் நாளைய பூ நாற்பது ரூபாய்.  உள்ளே நுழையும்போதே ஆரம்பம்!

"முழம் எவ்வளவு?"

"நாற்பது ரூபாய்மா..."

"என்னது நாற்பது ரூபாயா?  நேற்று கூட இருபது ரூபாய்தானே"

"விலை நெதமும் ஏறிகிட்டே இருக்குல்ல...  எவ்வளவு அஞ்சு முழம் போடவா?"

"நானும் இந்த ஊர்தான்மா.."

"அப்போ வீட்டிலிருந்தே பூ எடுத்துக்கிட்டு வந்திருக்க வேண்டியதுதானே?"

காவலாளிகள் உங்களிடம் காசு எதிர்பார்க்கிறார்கள் என்பதை பச்சையாக அவர்கள் ந உ பா களில் காட்டுகிறார்கள். 

தரிசனம் முடிந்து ஆட்டோவில் ஏறி அமர்ந்ததும் ஒரு முதிய பெண்மணி வந்து 'பூ வாங்கிக்கோ' என்றார்.  'வேண்டாம் வாங்கி விட்டோம், கிளம்புகிறோம்' என்று சொல்லியும் விடவில்லை.  அதே மாதிரி இவரும் பழைய பூவை வைத்துக்கொண்டு நாற்பது ரூபாய் என்றார். 

சரி, வயதானவராக இருக்கிறார், தர்மம் என்று கேட்காமல் வியாபாரம் செய்கிறாரே என்று இருபது ரூபாயைக் கொடுத்து 'இதற்கு என்ன பூ வருகிறதோ அதைக் கொடுங்கள்' என்றோம்.

பூவைக் கையில் தந்து விட்டு "இன்னும் இருவது ரூபாய் கொடு" என்றார். "என்னம்மா..  வயசானவங்களா இருக்கீங்களே என்று தேவை இல்லாத போதும் உங்களிடம் பூ  வாங்கினால் இப்படி செய்கிறீர்களே" என்றால், "முதல் போணி கொடுத்தாலே ஆச்சு" (அடடே நம்ம ஒரு வியாழன் தலைப்பு...) என்றார்.  அப்புறம் 'பத்து ரூபாயாவது கொடு' என்றார்.  

சொல்ல மறந்து விட்டேனே முதலில் கொடுத்த 20 ரூபாயை "முதல் போணி" சாங்கியங்களுடன்தான் உள்ளே போட்டுக்கொண்டார்.  பணத்தை கண்களில் ஒற்றி, அதை கோபுரத்தை நோக்கிக் காட்டி, எங்களை ஒரு சுற்று சுற்றி...   

ஹப்பாடி........

இவர்தான் பூ விற்ற முதிய பெண்மணி 

இவர் காசுக்கு அல்லாடிக் கொண்டிருக்கையிலேயே ஒரு யாசகப்பெண்மணியும் வந்து கைநீட்ட...(அடடே...  இன்னொரு வியாழன் சப்ஜெக்ட்..  யாசகசாலை!)   நான் அவரிடம் இவர் பூ விற்று காசு கேட்கிறார் என்று எடுத்து இயம்பியும் அவர் அகலுவதாக இல்லை.

பூ விற்ற பெண்மணியிடம் வேறு வழி இல்லாமல் பத்து ரூபாய் கொடுத்து கிளம்புகையில் கவனித்தது, அந்த பத்து ரூபாயை அந்தப் பெண் அந்த யாசகப்பெண்ணிடம் தந்து நகர்ந்ததை.

பூ விற்ற பெண்ணின் அடாவடியை கண்டிப்பதா, இந்தச் செயலைப் பாராட்டுவதா?  வேதாளக்கேள்வி!  மௌனம் கலையும் முன் அடுத்த விஷயத்துக்குச் சென்று விடுகிறேன்.

ஏற்கெனவே இந்த ஏரியாவில் ஒரு "பெரம்பூர் ஸ்ரீநிவாஸா" ஹோட்டல் இருப்பதைப் பார்த்திருக்கிறேன்.  எங்கள் அடுத்த பயணம் அதை நோக்கியதாக இருந்ததது.  பக்திப் படலம் முடிந்து பந்திப் படலம்!

ஊரப்பாக்கம் A2B யில் ஏமாந்தது போல இங்கு ஏமாறவில்லை இங்கு.  அருமையான ரவா தோசை, சட்னி, சாம்பார் எல்லாமே சுவை, சுவை, சுவை!  இந்தக் கடைக்கு நல்ல பெயர் உண்டு என்று ஏற்கெனவே கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன்.  பாரம்பரிய மிக்க பழைய கடை. நிறைய கிளைகள் சென்னையில் உண்டு.

ஓரத்துல கொஞ்சம் மொறுமொறுவை காணோம்!  படம் எடுக்கும் முன் ஆர்வம்!

என் அருகாமை டேபிளில் 65 அல்லது 70 வயது மதிக்கத்தக்க ஒருவர் வந்து அமர்ந்தார்.  சற்று நேரம் கழித்துப் பார்க்கும்போது அவர் சாம்பார் இட்லி (சாம்பாரில் மூழ்கிய இட்லிகள்) சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார்.  இந்தக் கடையில் சாம்பார் இட்லிகளை சாம்பார் வைக்கும் பாத்திரம் போன்ற ஒரு அகலமான பாத்திரத்தில் போட்டு பரிமாறுகிறார்கள் என்று  தெரிந்தது.  எப்படியும் அந்த பாத்திரத்தில் ஐந்தாறு இட்லி தேறும்.  அதுவும் பெரிய இட்லி.

இப்படிப் பார்ப்பது அநாகரீகம்தான் என்றாலும் அடுத்தவர் விரும்பிச் சுவைப்பதை பார்த்து நமக்கும் ஒரு ஐடியா கிடைக்குமே...  ஹிஹிஹி...  நான் 'பூரி ஆளுக்கு ஒரு செட்' என்றேன்.  'ஒரு செட்டில் மூன்று இருக்கும்' என்றார் சர்வர்.  'அப்புறம் எப்படி அதை செட் என்று சொல்கிறீர்கள்' என்று நான் கேட்டதை அவர் மதிக்கவில்லை, ரசிக்கவில்லை!

இரண்டு செட் என்று சொல்லி, வந்ததை ஆளுக்கு இரண்டு இரண்டு என்று சாப்பிட்டோம்.  

நான் காபிக்கு காத்திருந்த நேரத்தில் அருகாமை 65 அடுத்த ஆர்டர் கொடுத்து வீட்டுக் காத்திருக்கிறார் என்று தெரிந்தது.  எனக்கு காபி வந்தபோது அவருக்கும் அடுத்த ஆர்டர் வந்தது.  மறுபடியும் சாம்பார் இட்லி!

நானும் முன்பு சில சமயங்களில் ஒரே ஐட்டமே இரண்டு முறை ஆர்டர் செய்து சாப்பிட்டிருக்கிறேன்.  அட, கல்யாணத்துக்கு முன் ஒருமுறை அதிகாலை காபி சாப்பிடும் கடையில் அன்று காபி நன்றாய் இருந்ததால், ஒன்றை முடித்து இன்னொன்று ஆர்டர் செய்து குடித்திருக்கிறேன்.

ஆனாலும் காலையில் கடை இட்லி பத்து அல்லது பனிரெண்டு என்னால் முடியாது என்றுதான் தோன்றியது!  நான் பார்த்ததை அவர் பாஸோ, அல்லது வீட்டாரோ பார்த்திருந்தால் வீட்டுக்குப் போனதும் அவருக்கு சுற்றி போட்டிருப்பார்கள்!  தனியாகத்தான் வந்திருந்தார், பாவம்.  என்ன நிலைமையோ!

=============================================================================================================

எழுத்தாளர் சார்வாகன் அப்பாவுக்கு அறிமுகமானவர்.  இருவரும் ஒரே இடத்தில் சிலகாலம் பணிபுரிந்திருக்கிறார்கள்.  சார்வாகன் மறைந்த செய்தியைச் சொன்னபோது அப்பா எந்த உணர்ச்சியையும் காட்டக் கூடிய நிலையில் இல்லை.  அப்போது எங்களுக்குத் தெரியாது அடுத்த நான்கு மாதத்தில் அப்பாவும் மறைந்து விடுவார் என்று...

செப்டம்பர் 7 சார்வாகன் பிறந்தநாள்.  அதையொட்டி தினமணியில் 2021 செப்டம்பர் 7 ஆம் தேதி வந்த கட்டுரை...

சார்வாகன்.  தலைசிறந்த தமிழ் எழுத்தாளர்.  தொழுநோயாளிகள் நீட்ட மடக்க முடியாத விரல்களுக்கு தீர்வு கண்டு ஐ.நாவால் பாராட்டப்பட்ட டாக்டர்.

சார்வாகன் என்று தமிழ் இலக்கிய வட்டத்தில் அறியப்பட்ட மருத்துவர் சீனுவாசன் தமிழ்ச்சிறுகதை எழுத்தாளர் மட்டுமல்ல, தொழுநோய் மருத்துவர் மற்றும் மடக்க நீட்ட முடியாத தொழுநோயாளிகளின் விரல்களை நீட்டி மடக்க வைக்கும் மூட நீக்கியால் முறையை அறிமுகம் செய்து ஐ நா வின் பாராட்டையும், இந்திய அரசின் விருதையும் ஒருங்கே பெற்றவர்.

தமிழகத்தின் அன்றைய வடாற்காடு மாவட்டத்தின் வேலூரில் 1923 ஆம் ஆண்டு செப்டம்பர் ஏழாம் தேதி அன்று பிறந்தார்.  இவரின் தந்தை மருத்துவர் ஹரிஹரன், ஆரணியில் முதல் ஆங்கில மருத்துவர்.

ஆரணி நகரில் பள்ளியிறுதி வரை முடித்த சீனிவாசன், சென்னை மருத்துவக் கல்லூரியில் மருத்துவம் பயின்றார்.  பின்னர் இங்கிலாந்தில் இரண்டு எப் ஆர் சி எஸ் பட்டங்களை முடித்தார்.  1954 ஆம் ஆண்டிலிருந்து ஆறு ஆண்டுகள் இங்கிலாந்தில் உள்ள மருத்துவமனையில் பணிபுரிந்தார்.  இலண்டனில் திருமணம் நடந்தது.  எண்பதுகளில் மூன்று ஆண்டுகள் போர்ட்லேண்ட் நகரில் இருந்தார்.

இந்தியா திரும்பிய சீனிவாசன் முதலில் முடநீக்கியல் வல்லுனராக தனது பணியைத் தொடங்கினார்.  1960 ல் மங்களூரிலுள்ள கஸ்தூரிபாய் மருத்துவமனையில் பணியாற்றினார்.

அங்கு தொழுநோயிலிருந்து குணமான அப்துல்லா என்பவரின் நீட்ட, மடக்க முடியாத விரல்கள் மற்றும் கரங்களைக் கண்டு எதற்கு ஏதாவது செய்யவேண்டும் என்று முயற்சி செய்தார்.  ஒரு பிரத்யேக முறையில் முயன்று சீரமைப்பு அறுவை சிகிச்சை செய்து வியக்கத்தக்க வெற்றியைக் கண்டார்.

.அப்துல்லா இயல்பு நிலையை அடைந்தார்.  அதன்பின் தொழுநோய் குணமானபின்னும் மடங்கிய விரல்கள் நேராகாமல், உணர்ச்சி திரும்பாமல் இருந்த விரல்களுக்கு இவர் கண்டுபிடித்த அறுவை சிகிச்சை முறை பலரது கைகள் இயங்க உதவியாக இருந்தது.

இப்புதிய கரசீரமைப்பு அறுவை சிகிச்சை முறையை ஐ நா சபையின் அங்கமான உலக சுகாதார அமைப்பு அழைத்துப் பாராட்டியதோடு, "சீனிவாசன் முறை" (SRINIVASAN TECHNIQUE) என்று இவரது பெயரையே இம்முறைக்கு சூட்டியது.  இதற்காக இவருக்கு 1984 ல் இந்திய அரசால் பத்மஸ்ரீ விருது வழங்கப்பட்டது. 

இந்தக் கண்டுபிடிப்புக்குப் பிறகு செங்கல்பட்டு தொழுநோய் மருத்துவமனையில் பணியில் சேர்ந்து, அதன் இயக்குனராக உயர்ந்து, 1984 ல் பணிஓய்வு பெற்றார்.

அதன் பிறகு பல்வேறு நாடுகளின் மருத்துவ கழகங்களிலும், உலக சுகாதார அமைப்பின் சார்பாக வருகைதரு பேராசிரியராகவும், எண்ணற்ற மருத்துவ முகாம்களை நெறிப்படுத்துபவராகவும் பணியாற்றினார்.

பார்க்கவே அருவருப்பாக உணரும் தொழுநோயாளிகளுக்காக தன் வாழ்வையே அர்ப்பணம் செய்தவர்.  எவரிடமும் கட்டணம் என்று எதையும் வசூலித்ததில்லை.

இவரது தாத்தா கிருஷ்ணய்யர் வேலூரில் காவல்துறையில் தமிழ் சுருக்கெழுத்தராக  இருந்தார்.  அவர் பெரியதொரு நூலகத்தை வைத்திருந்தார்.

அந்த நூலகத்தில் உள்ள புத்தகங்களை சிறிய வயதில் படித்து தனது படிப்பு ஆர்வத்தை வளர்த்துக் கொண்டார்.  எழுத்தில் ஆர்வம் கொண்ட இவர் கவிதைகளையும், சிறுகதைகளையும் சிற்றிதழ்களில் எழுதியுள்ளார்.

இவரின் 'கனவுக்கதை' என்னும் சிறுகதை 1971 ஆம் ஆண்டின் சிறந்த சிறுகதையாக 'இலக்கியச் சிந்தனை' பரிசு பெற்றது. இவரது சிறுகதைகள் சில, ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்ப்பாகி வெளியாகி உள்ளன.  இவர் எழுத்துகள் தொகுப்பக 41 சிறுகதைகள், 3 குறுநாவல்கள், என 500 பக்கங்களுடன் 'சார்வாகன் கதைகள்' என்ற பெயரில் புத்தகமாக நற்றிணை பதிப்பகத்தாரால் வெளியிடப்பட்டுள்ளது.

காந்திய மற்றும் மார்க்சியத்தின்  பற்றுள்ளவராக இவர் கடைசிவரை விளங்கினார்.

அவரது கடைசி நாட்களில் அவரைச் சந்தித்தது பற்றி எழுத்தாளர், கவிஞர் எஸ். வைத்தீஸ்வரன் குறிப்பிடுகிறார்..

"கடைசியாக ஒருநாள் அவர் என்னை தொலைபேசியில் அழைத்தார்...

"வந்து பார்த்துவிட்டுப் போய்விடுங்கள்...  அடுத்த மாதம் நான் இல்லாமல் போய்விடலாம்.."

எனக்குப் பதற்றமாக இருந்தது.  சென்னையில் இருந்த அவரை  பார்க்க நான் உடனே போனேன்.   தளர்ந்த நிலையில் நாற்காலியில் உட்கார்ந்திருந்தாலும் இனிமையும், சிநேகமும்  அவர் முகத்தில் இன்னமும் பரவியிருந்தன.

"உங்களையெல்லாம் ஒரு தடவை பார்த்துவிடலாமென்றிருந்தது.  இன்னும் ஓரிரு நண்பர்களிடமும் சொல்லி விட்டேன்.  டாக்டராக இருபபால் இப்படி ஒரு தொல்லை.  என் உடல்நிலை எனக்கே தெரிந்துபோய் விடுகிறது

என் பழைய அனுபவம் ஒன்றை உங்களுக்குத் சொல்ல வேண்டும்.  உங்களுக்குத் தெரியுமா?  எங்கள் குடும்பத்தில் அத்தனைபேரும் டாக்டர்கள்.  என் மனைவி உட்பட!  என்ன பிரயோஜனம்?  தின்பப்டி வழக்கமாக என் மனைவி என்னைத் தவறாமல் விடியற்காலம் எழுப்பி விடுவாள்.  'வாக்கிங் கெளம்புங்கோ' என்று உத்தரவு போட்டுவிட்டு மீண்டும் திரும்பிப் படுத்துக்கொள்வாள்.  சில காலத்துக்குப் பிறகு விடியலில் அவள் உத்தரவு போடாமலேயே அவள் என்னை விரட்டுவது போல தோன்றி நானே எழுந்து விடுவதும் உண்டு.

பத்து வருஷத்துக்கு முந்தி அன்றும் நான் அப்படிதான் எழுந்து அவளை நன்றாகக் போர்த்தி விட்டு வாக்கிங் போனேன்.  ஒரு மணிநேரம் கழித்த்துதான் வந்தேன்.  நன்றாகத் தூங்கி கொண்டிருந்தாள்.  நான் அவள் தூக்கத்தைக் கலைக்க விரும்பவில்லை.

நானே காபி தயாரித்துக் கொண்டு, கூடத்தில் பேப்பரை விரித்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தேன்.மணி 9.30 க்கு மேல் ஆகிவிட்டது.  அங்கே வந்த என் மகள். "ஏன், அம்மாவை எழுப்பவில்லையா?  இன்னுமா தூக்கம்?" என்றாள்.  

"தூங்கட்டுமேடீ.. ஏதோ அசதியாயிருக்கலாம்" என்றேன்.

"நோ..  நோ...  எழுப்புங்கள்.  நேரமாகி விட்டது" என்று உள்ளே போனாள்.  நான் உள்ளேபோய் விதவிதமாக அவளை எழுப்ப முயன்றேன்.  அவள் கண்விழிக்கவே இல்லை.  கைகள் சில்லிட்டுப் போயிருந்தன.  கலக்கமுடன் அவசரமாக இன்னொரு இதய டாக்டரைக் கூட் டி வந்து காண்பித்தோம்.

"உங்கள் மனைவி இறந்துபோய் இரண்டு மணிநேரம் ஆகிவிட்டது" என்றார்.

என்னால் அதிர்ச்சியைத் தாங்க முடியவில்லை.  அவள் காலையிலேயே இறந்துபோய் விட்டாள்.   இரண்டு மணி நேரமாக மனைவி இறந்ததை உணராமல் நான் காபி குடித்துக் கொண்டு கூடத்தில் ஆசுவாசமாக உட்கார்ந்து கொண்டிருக்கிறேன்.  இப்படி ஒரு விபரீதமான சோகமா எனக்கு?

அவர் கண்ணில் ஈரம் துளிர்த்தது.  "ஆனா இப்ப என் விஷயத்தைப் பாருங்கள்..   என் முடிவு எனக்கு சந்தேகமாக நிச்சயமாகவே தெரிந்து விட்டது.  மாதம், தேதி, கிழமை கூட சொல்லி விடலாம்.  அந்த அளவுக்கு ஆண்டவன் எனக்கு நோட்டீஸ் கொடுத்து விட்டார்.

என் மனைவியைப்போல் நான் யாருக்கும் தெரியாமல் சத்தமில்லாமல் சாகமுடியாது. இப்போது விடிந்தால் எல்லோருமே ஆவலுடன் எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் செய்தி என் சாவுதான்.  அப்படி ஒரு ராசி எனக்கு!" என்று சிரிக்க முயன்றார்.

அவருக்கு பலமாக இருமல் வந்து விட்டது.  "நிச்சயம் அடுத்த மாதம் வருவேன்.  இதே கதையை மீண்டும் என்னிடம் சொல்லி நீங்கள் சிரித்துக் கொண்டிருப்பீர்கள் சார்...   வரட்டுமா?" என்று விடைபெற்றேன். 

மூன்று நாள்கள் கழித்து, டிசம்பர் 21, 2015 அந்த செய்தி அவர் குடும்பத்தாரால் அறிவிக்கப்பட்டது.

===========================================================================================================

பாஹே தூறல்கள்  

முடியாததா என்ன 

'கீழே விழுந்து விடுதல்' அடிக்கடி நடக்கிறது.  நடக்கையில் அல்ல, நடத்தையில்.  உடல் விழுவது இல்லை, மனம்.

அது ஏன்?  விடை தெரிகிறது.  பயிற்சி போதாது.  பழக்கம் மாற்றிக்கொள்ள வேண்டும்.

உடல் விழுவதில் ஒன்றும் பெரிய நஷ்டம் இல்லை.  மனம் அப்படி அல்ல.அது மேலோங்கியே, ஒரு உன்னத நிலையிலேயே இருந்தாக வேண்டும்.  ஜெயிப்பது என்பதே அதுதானே!

பலவற்றில் ஏற்கெனவே விழுந்தாயிற்று.  இதிலாவது எழ, நிற்க, நீடிக்க முடிந்தால் அதுவே பெரிய விஷயம்.

பாரதி கர்ஜிக்கிறான் 'பெரிதினும் பெரிது கேள்'

==========================================================================

கவிதை முயற்சி - தலைப்பு கொடுங்கள்!

அனைவரையும் போல நானும் அவரை தினமும் பார்க்கிறேன்.

அனைவரையும் போல நானும் அவரை லட்சியம் செய்யாமல் 

என் வேலையை கவனித்துக் கடந்து செல்கிறேன். 

ஆனாலும் அவ்வப்போது உறுத்துகிறது, கேள்வி ஒன்று மனதில் தளும்புகிறது.

பார்க்கின் நடைபெஞ்சில் முடிந்தவரை ஓரமாக அமர்ந்திருப்பார்.  

வெள்ளைக் கதர்  வேஷ்டி, சற்றே பழுப்பான ஆனால் வெண்மை நிறம் கொண்ட 

மேல்பட்டன் கழற்றி விடப்பட்ட மேல்சட்டை 

அருகில் வேறு யாரும் அமர்ந்தால் மெல்லவே எழுந்து 

வேறிடம் தேடிப்போவார். 

வெறும் கைகளில் அலைபேசி கூட இருக்காது 

காலி கதர் பாக்கெட்டில் காசும் இருக்காது. 

மெலிந்த உடலும் இல்லை, பருமனும் இல்லை, 

எனினும் சீக்கிரமே மெலிவார் என்று தெரிகிறது. 

யாருடனும் பேசுவதில்லை.  எதையும் நிலைத்து கவனிப்பதில்லை. மனிதர்களிடம் நம்பிக்கை இல்லாதது போல 

எல்லாவற்றிலிருந்தும் விலகியே இருக்கிறார்.  

காலை சில மணி நேரம்.  மாலை பல மணி நேரம்...  

எப்போது வருகிறார், எங்கிருந்து வருகிறார் 

எப்போது செல்கிறார் என்று இங்கு யாருக்கேனும் 

தெரியுமா, தெரியாது.

" அதை எதுக்கு சார் கேட்டுகிட்டு?  அவரவருக்கு 1000 கஷ்டம்..

எதையாவது கேட்டு யாராண்டையும் பேசாத அவர் வேறு இடம் தேடினால் 

பக்கத்தில் வேறு இடம் கூட கிடையாது, பாவம்..  விட்டுடுவோம்"

- காவலாளி கதிரேசனின் கரிசனம்.

அருகில் சென்றால் விலகிச் செல்லும் அவரிடம் கேட்டு 

எப்படி நான் காரணத்தை அறிவது?

கேட்டுதான் புதிதாய் எதை நான் அறிந்துகொள்வேன்?

அறிந்துதான் என்ன செய்யப் போகிறேன்?

கவனம் செலுத்தாத மகனோ மகளோ வீட்டில் இருக்கக் கூடும்.

அலைபேசியில் மடங்கி, மனித உறவை அலட்சியப்படுத்தும் 

பேரன் பேத்திகள் இருக்கலாம்.

வாழ்வாதாரத்துக்காக வாழ்வின் பாதி 

இவரின் தேவைகளை கவனிக்காம லிருக்கலாம்.

புரிந்து விலகி போதிய இடைவெளி கொடுத்து வாழும் 

பெண்களிடையே 

அனுசரித்துப் போகத் தெரியாத ஆண்களால் நிறைந்தது உலகு!

நானெப்படி இருப்பேனோ?

எனக்கான ஒரு பார்க்கில் அங்கிருக்கும் 

கடைசி பெஞ்சின் ஓரத்தில் எனக்கான இடமொன்றும் 

காத்திருப்பதாய் நினைத்து கடந்து செல்கிறேன் 

என்றும் போல இன்றும்!

==============================================================================================================

ரசிக்க ஒரு படம்..

======================================================================================================

அட, மஞ்சரியில் கூட சினிமா விளம்பரம்! எவ்வளவு சிம்பிளான விளம்பரம்!

ஆர் சூடாமணியை யாரே அறியார்?  இரண்டாம் பரிசு.  துரோணனை நான் அறியேன்!

ஹலோ மை டியர் ராங் நம்பர்....

புது தியேட்டர்னா புதுப்படம்; பழைய தியேட்டர்னா பழைய படம்..  

அந்த முதல் பரிசு பெற்ற தொடர் நாடகம் 'கலங்கரை விளக்கம்' நாடகத்துக்கு கோபுலுவின் ஓவியம்.

மட்டையும் மண்டையும்!  விகடன் ஜோக்!

அடடே...  என்ன இப்படிப் போட்டுட்டீங்க...!

===============================================================================================================

 என்னைத் தேடினீங்களாமே...  உங்களுக்கெல்லாம் தமன்னாவும், இன்னொருத்தர்.. ம்ம்ம்...   அது யாரு..   'அ' வில் ஆரம்பிக்குமே...   அனுஜா..  சே.. இல்லை அனுஷ்க்கா  அவங்களை எல்லாம்தானே பிடிக்கும்?  எப்படி இந்த வாரம் "பை" சொல்ல என்னைக் கூப்பிட்டிருக்காங்க எங்கள் ப்ளாக்ல..