சிறுகதை - அப்பாவின் நாற்காலி - கீதா ரெங்கன்

நான் எழுதிய கதை, கணையாழியில் வந்த கதை!  

இது சம்பந்தமான அனுபவங்கள் பற்றிய சில விவரங்களுக்கு இங்கே  தில்லையகத்து தளத்துக்கு வரவும்....

இக்கதையை முதலில் துளசிக்கு அனுப்பினேன். அவர் நல்லாருக்கு நல்லா எழுதியிருக்கே என்று சொன்னார். எப்போதும், ‘யார் என்ன சொன்னாலும் இது நம் எழுத்து, தயங்காதே என்று ஊக்கப்படுத்துபவர்’  ‘ஆனா பார்த்துக்க, யார் மனதும் பாதிக்காமல்’ என்று சொல்லவும், நான் அப்படிப் பார்த்தால் விஷுவல் மீடியா இன்னும் பாதிக்கக் கூடியவையாச்சே அதுக்காக வராமலா இருக்கின்றன? அது காரணமல்ல என் தயக்கத்திற்கு, நான் பல பெண்களின், ஆண்களின் மன வலிகளை பிரச்சனைக்ளைப் பதிய விரும்புகிறேன், என்றதும் அவரும் ஆமோதித்தார். ஊக்கப் படுத்தினார். 

இக்கதையை ஸ்ரீராமிற்கு அனுப்பியிருந்தேன். வாசித்ததும் ஶ்ரீராம் ஆழமான கதை நல்லாருக்கு எபியில் போட்டிடலாம் என்றதும் எனக்கு ரொம்பவே தயக்கம். வேண்டாம், ஸ்ரீராம் என்றேன். இக்கதையை ஒரு பெண்ணின் கோணத்தில் வாசித்துக் கருத்து கேட்கலாமே என்று (கீதாக்கா ஸாரி இதெல்லாம் நடந்த சமயத்தில் உங்க சிச்சுவேஷன் தெரியும் என்பதால் உங்களைச் சிரமப்படுத்த விரும்பாமல்...) பானுக்காவுக்கும் அப்புறம் கோமதி அக்காவுக்கும் அனுப்பிக் கேட்டேன். இருவருமே நல்லாருக்கு என்று சொன்னாலும்  கிட்டத்தட்ட 3 வருடங்களுக்கும் மேலாகக் கிடந்தது என் ஃபோல்டரில். இந்தப் பத்திரிகைக்கு அனுப்பலாம், அந்தப் பத்திரிகைக்கு அனுப்பலாம் என்று பரிந்துரைத்து ஊக்குவித்த ஶ்ரீராம், பானுக்கா இருவருக்கும் நன்றி. கடைசியில் "கணையாழிக்கு அனுப்பி முயற்சி பண்ணுங்க" என்று ஶ்ரீராம் சொல்லி ஊக்கம் கொடுக்க பானுக்காவும், கணையாழி ரீச் இருக்குமா? என்று கேட்டாலும், ஓகே என,  மெயில் ஐடியை தேடி எடுத்து, ஶ்ரீராமிடம் பேஸ்புக்கில் உறுதி செய்ய அனுப்பினேன். உறுதிப்படுத்தினார். இருவருக்கும் நன்றிகள்.

உடனே கணையாழி ஆசிரியருக்கு ஒரு மெயில் தட்டினேன். சிறுகதைகள் அல்லாமல் நெடுங்கதையும் அனுப்பலாமா என்று கேட்டதில், ஆசிரியரும் அனுப்பலாம் என்று சொன்னதும் உடனே கதையை அனுப்பிக் கொடுத்தேன். என்னடா அவர்களிடமிருந்து எந்த பதிலும் இல்லையே, கதை கிடைத்ததா என்றும் கூட... என்று ஸ்ரீராமிடமும் சொல்லிட, அவரும் கொஞ்சம் வெயிட் பண்ணுவோம் ஒரு மாதம் வரை....அதன் பின் மெயில் தட்டிப் பார்க்கலாம் என்று சொல்லிக் காத்திருக்க. எதிர்பார்க்கவே இல்லை மார்ச் மாத இதழில் வெளியாகி எனக்கு மெயிலுடன் பத்திரிகையும் இணைத்து அனுப்பியிருந்தார்கள். கதையில் எந்த மாற்றமும், எடிட்டிங்கும் செய்திருக்கவில்லை என்பது கூடுதல் சந்தோஷம். 

மிக்க நன்றி கணையாழி ஆசிரியருக்கும், குழுவிற்கும். 

(அப்பாவின்) நாற்காலி

(சற்றே பெரிய சிறுகதை )

“இன்னிக்கு ஞாயித்துக் கிழமை லீவு தானே? ஒரு நடை அந்த வீட்டுக்குப் போய் பாத்துட்டு வந்தாதான் என்ன? ஏன் இப்படி அழிச்சாட்டியம் பண்றீங்க”

சமீபகாலமாக ஒவ்வொரு விடுமுறையிலும் வரும் குற்றப்பத்திரிகைக் கிருதியின் பல்லவி காபியில் தொடங்கியது. என் மாமன் மகள் என்பதால் கூடுதல் சுதந்திரம்.

“அத்தையோட ஃபீலிங்க்ஸை மகன் உங்களால கூடப் புரிஞ்சுக்க முடியலை. அப்படி என்ன வீண் வீம்பு பிடிவாதமோ?” லயம் ஓங்கிட அனுபல்லவிக்குத் தாவியது.

“ஏன் சத்தமா பேசற? அம்மாக்குக் கேட்டுச்சுனா மனசு சங்கடப்படும்”

“இதுக்கொண்ணும் குறைச்சலில்லை. அதே அம்மாவோட செண்டிமென்ட் ஃபீலிங்க்….. அவங்க ஹஸ்பண்டோட ஃபேவரிட் அந்த அழகான நாற்காலிய மட்டும்தானே கேட்டு எடுத்துட்டு வரச் சொல்றாங்க.  சொத்துப் பங்குக்கா போய் நிக்கச் சொல்றாங்க? இல்ல நான்தான் சொல்றேனா?” என்னால் சரணம் அடைய முடியாத தருணம்.

என் கோபம் அறிந்து ‘அவங்க ஹஸ்பென்ட்’ என்று, மிகக் கவனமாக அரும்பதச் சொல்லைக் கையாண்டாள். புத்திசாலி. காரியம் நடப்பதற்கான காய் நகர்த்தல். கூடவே கிடைத்த கேப்பில் தானும் சொத்துக்கு ஆசைப்படவில்லை என்ற அறிவிப்பு.

சமீபகாலமாக என்றால், என் அம்மாவின் கணவன் இறந்து சொத்துகள் எல்லாம் பிரிக்கப்படுகிறது, வீடும் – மன்னிக்கவும். வீடு என்று தவறாகச் சொல்லிவிட்டேன். கேரளத்துக் கொட்டாரம் – அரண்மனை போன்ற பெரிய வீடு -  விற்கப் போகிறார்கள் என்று செய்தி வந்ததிலிருந்து.  ‘சொத்துகள்’ என்று வாயால் எளிதாகச் சொல்லிவிடலாம். ஆனால் மதிப்பில் சொல்வது அத்தனை எளிதல்ல. அவசியமும் இல்லை.

கொஞ்சம் மரியாதை கருதி அம்மாவின் கணவன் என்றேனும் சொன்னேன். வழக்கமாக ‘அந்த ஆளைப்’ பற்றிய விஷயத்தில் மட்டும் என் வாயில் கெட்ட வார்த்தைதான் வரும்.

“இன்னிக்கு ஒரு ஃபில்ம் ப்ரொட்யூசர் வீட்டை வாங்கலாம்னு பாக்க வராராம்.” கட்டன் காஃபியைக் கலந்து கொண்டே.

எப்படியோ இவளுக்கு மட்டும் அந்த வீட்டைப் பற்றிய செய்தி கிடைத்துவிடுகிறது.

திடீரென்று மனதிற்குள் மின்னல்.

ஒரு வேளை அவரோ? என் அம்மாவை விரும்பிய அம்மாவின் மாமா மகனாக இருக்குமோ?  பார்க்கும் ஆர்வம் எட்டிப் பார்த்தது. இவ்வளவு செய்தி தெரிந்தவளுக்கு அதுவும் தெரியாமல் இருக்குமா என்ன? தெரிந்திருந்தால் அதையும் சொல்லியிருப்பாளே? எங்கள் இருவருக்குமே நெருங்கிய உறவுதானே! ஆனால்,  கேட்பதற்கு என் தன்மானம் தடை போட்டது.

“எனக்கும் அதுக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்ல. புல்ஷிட்”.

ரசித்துக் குடித்துக் கொண்டிருந்த கட்டன் காபி கசந்தது! அறையை விட்டு அம்மா வெளியில் வந்த அடையாளம் இருக்கவில்லை. கொஞ்சம் தைரியம் வந்தது. அம்மாவின் கணவனை ஓங்கி அறைந்தேன். என் மனதில்தான். அது வார்த்தையாகத் தெரித்தது.

“பாஸ்டர்ட்”

“தமிழ்லியே திட்டுடா ரெண்டும் ஒரே அர்த்தம்தான்”

அம்மா வந்துவிட்டாள். கேட்டுவிட்டது. அம்மாவிற்கு, அவள் கணவனையும், முதல் மனைவிக்குப் பிறந்த 2 யும் நான் திட்டுவது பிடிக்காது.  டிப்பிக்கல் பாரத தத்துவ நாரி! பாலச்சந்தர் படத்து ஹீரோயின். தியாகத் திலகம். ரோஷம், மானம், சூடு, சொரணை எந்த மண்ணும் இருக்காதா? அன்பிலீவபிள் வுமன்!

“அத்தை! உங்க மகன் வழக்கம் போலதான் பதில்......இவருக்கு ஏன் மாமா மேல இத்தனை கோபம்? எத்தனை நல்ல மனுஷன்! நம்ம குடும்பத்தையே கரையேத்தினவரு.”

“அவனுக்குப் புரிஞ்சுக்க முடியாதுமா, இந்த ஃபீலிங்க் எல்லாம்”

நக்கலாகச் சிரித்தேன்

“பாருங்க அத்தை, நக்கல்”

இனி இருவரையும் சமாளிப்பது கஷ்டம். நைசாக அங்கிருந்து நழுவினேன்.

“மாமா! கெட்ட வார்த்தை பேசக் கூடாது”

என் சித்தியின் பேத்திகள். என் அம்மாவிடம் தேவாரம் கற்கும் சிஷ்யைகள். சனி ஞாயிறு விடுமுறையில் வந்து செல்லும். பேத்திகளுக்குப் பாட்டியின் நீதி போதனைகள். என்னையும் அப்படித்தானே வளர்த்தாள். இந்த நீதி போதனைகள் எல்லா காலத்திலும் உதவுவதில்லை. அட்லீஸ்ட் எனக்கு உதவவில்லை.

சிறிய வயதில் அந்த வீட்டில் வாழ்ந்த வாழ்க்கை எனக்கு ஏற்பட்ட அவமானங்கள், மனவலிகள், ரோஷங்கள் மனதில் ஆழமாகப் பதிந்து போன அழிக்க முடியாத இன்ஸ்க்ரிப்ஷன்ஸ். மேலோங்கி நிற்கத்தான் செய்கிறன. அதனால் விளைந்த தன்மான, சுயமரியாதைப் பிரச்சனை. அது பிடிவாதமாம். சொல்கிறார்கள். என்னைப் பொருத்தவரை அது பிடிவாதம் அல்ல.

பிடிவாதத்திற்கும் தன்மானத்திற்கும் ஒரு சிறு இழைதான் வித்தியாசம். அந்த வித்தியாசம் என் வீட்டுப் பெண்களுக்குப் புரிவதில்லை. யாராலும் என் வலியை, நான் இழந்ததைப் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.

அம்மா வீட்டு மனிதர்கள் யாருக்கும் எதுவும் தெரியாதே! கூட்டணிக்கட்சி, சிங்கிளான என்னால்  ஒண்டியாக வீட்டுப் பெண்களோடு மல்லுக்கு நின்று மோத முடியாது.

அம்மாவுக்கு அவள் வாழ்க்கை பிடித்திருந்திருக்கும் போலும்! அப்படி என்றால் நான் ஏன் அதில் நுழைகிறேன்? உரிமை இல்லாமல்? நான்தான் என் கோணத்தில் அதைப் பார்த்து என்னைக் குழப்பிக் கொள்கிறேனோ?

நிச்சயமாக இல்லை. என் மீதான அம்மாவின் அன்பை நான் அனுபவிக்க முடியாமல் பிரிக்கப்பட்டதால் இந்தக் கொந்தளிப்பு. இந்த எண்ணம் என் மனதில் அடிக்கடித் தோன்றி என்னைக் குழப்பிச் செல்லும் ஒன்று.

யெஸ்! என்னால் என் அம்மா என்ற உரிமையில் என்னிடமிருந்து தனித்துப் பார்க்க முடியவில்லை. அந்த வாழ்க்கையின் கதாநாயகனான ‘அந்த ஆள்’ உலகத்துக்கு என் அப்பன், எனக்கு வில்லன்.

இந்த விஷயத்தில் மட்டும், அம்மா கற்றுக் கொடுத்த போதனைகளுடன் என் மனம் முரண்பட்டுத் தொலைக்கிறது. என் மனப்போராட்டம் அம்மாவுக்குப் புரிவதில்லை. இல்லை புரிந்தும் புரியாதது போல் இருக்கிறாளோ?

அந்த ஆளின் கர்ண கவச குண்டலம் அந்த நாற்காலிதான். அந்த நாற்காலி கவர்ச்சியான கலை நயத்துடன் இதமான மெத்தையுடன் முன்னும் பின்னும் சாய்ந்தாடும்படியான எழிலான நாற்காலி. அதை ரசிக்க முடியாதபடி செய்த அந்த ஆள்! அதில் அவனைத் தவிர…..  எனக்கு ‘அவர்’ இல்லை அவன் தான்….. யாரும் உட்காரக் கூடாது, தொடவும் கூடாது. குறிப்பாக நான்.

சிறு வயதில் நான் ஆசைப்பட்டு அந்த அறைக்குச் சென்று அதில் உட்கார்ந்துவிட, அன்று என்னை அந்த ஆள் அடித்த அடி….. இதற்காகவா என்னை பெல்டால் விளாச வேண்டும்? என்ன காரணம் என்று புரியாத வயது….

என் மனதில் பதிந்த முதல் வலி.

இப்போது அந்த ஆள் செத்துத் தொலைந்த பின்னும், அம்மாவுக்கு அதன் மீது என்ன காதலோ? அந்த ஆளின் எந்தப் பொருளும் இந்த வீட்டிற்கு வருவதில் எனக்கு இஷ்டமில்லை.

‘நீயே அந்த ஆளுக்குப் பிறந்தவன் தானே!’ என் மனம் என்னை நக்கலடித்தது.

பதில் சொல்ல முடியாத இயலாமை. என் ஆத்திரம், கோபம் உச்சத்தைத் தொட்டது. டீ டம்ளரை தூக்கி எறிந்தேன். மூச்சிரைத்தது. நல்லகாலம் எவர்சில்வர் டம்ளர்.

“இன்னமும் நீ கோபத்திலிருந்து வெளில வரலை இல்லையா? நல்லதில்லைடா ராஜா உனக்கு” குளித்துவிட்டு வந்திருந்த அம்மா டம்ளரை எடுத்துக் கொண்டு போகிற போக்கில் என்னை ஒரு நொடி பார்த்த பார்வையில், ‘உன்னை நான் இப்படியா வளர்த்தேன்? என் வளர்ப்பில் குறையோ’ என்ற பொருள் பொதிந்த பார்வையாக எனக்குப் பட்டது. மனம் குறுகிப் போக பார்வையை வேறுபக்கம் திருப்பினேன். என்றாலும் ‘நீ வளர்த்த பையன் தான்மா, நான். நான் மோசமான பையன் இல்லைமா….என் மன நியாயங்களை உணர்வுகளைப் புரிஞ்சுக்கமா’ என்று கதறவேண்டும் போலத் தோன்றியது. 

அம்மாவின் முன் வெளிப்படுத்தத் தயங்கிய கோபம் என்னை மீறி வெளிப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது.

அந்த ஆள் நாவினால் சுட்டதும், தந்த அடிகளும் ஏற்படுத்திய அந்த ஆறாத வடுக்கள் எனக்குத்தான் தெரியும். “தே……” நாவை அடக்கிக் கொண்டேன். “ஷிட்….” வாயில் வந்துவிட்டது!

“பதிமூணு” சித்தியின் பேத்திகளில் பெரியது சொன்னது. கெட்ட வார்த்தைகளை எண்ணுகிறாளாம். சின்னதும் சேர்ந்துகொண்டது.

மீண்டும் வாயில் வந்த கெட்ட வார்த்தையை முழுங்கிவிட்டேன். இல்லை என்றால் 14 என்று எண்ணிக்கைக் கில்லாடி சின்னது அம்மாவின் காதில் விழும்படி ஓதித் தொலைக்கும். சிறிய வயதிலேயே ஏதோ எல்லாம் தெரிந்தது போல பாட்டிக்கு வக்காலத்து வாங்கும்.

“ம்மா எனக்கு அந்த ஆளைப் பிடிக்கலை” இதைத்தான் நான் அன்று அம்மாவிடம் அடிக்கடி சொன்னது.

“என் குட்டிப் பையா, ‘அந்த ஆள்’ னு சொல்லாதடா கண்ணா. உங்கப்பா அவர். அவர் மேல கோபம் வேண்டாம்பா. நல்லவர். அவர் நம்ம குடும்பத்துக்கு ரொம்ப உதவறார்டா கண்ணா”

என் 7 வது வயதில் என்னை அணைத்துக் கொண்டு தலையைத் தடவி ஆறுதல் சொன்னவள். ஒவ்வொரு அடியின் போதும், என் மேல் வந்து விழுந்த கெட்ட வார்த்தைகளின் போதும்…

“ஆறுவது சினம்” – நீ சொல்லிக் கொடுத்த ஆத்திச்சூடிம்மா.... என்னை விடப் பெரிய அந்த ஆள் படிச்சதில்லையா? அவருக்குச் சொல்லிக் கொடு.”

“கண்ணா உன் நல்லதுக்குத்தான் சொல்றேம்பா....அதை ஆத்தினாலும் மனசுக்கு அடில அது குளிர்ந்து போன எரிமலை போல உக்காந்துருக்கும்டா. சில சூழல்ல அது ட்ரிகர் ஆகி வெடிச்சுடும் கண்ணா. அதனாலதான் இப்பவும் சொல்றேன், நல்லதை நினை, உங்கப்பா மேல நெகட்டிவ் தாட்ஸ் வேண்டாண்டா. அதுலருந்து முழுசுமா வெளில வந்துருன்னு. ”.

“நல்லதா? என்னம்மா நல்லது? அந்த  ஆள் என் மேல எதுக்குக் கோபப்படுறார்னு எனக்குச் சத்தியமா புரியலை…ஆனா என் சினம் ஆறா சினம் மா.”

என் 7, 8 வயதுகளில் எனக்கும் அம்மாவிற்குமான உரையாடல்கள் இவை. வயதிற்கு மீறிய அனுபவ அறிவு எழுப்பிய பேச்சு.

அம்மா உச்சி முகர்ந்து கண்ணை மூடிக் கொண்டு என்னை அணைத்த போது அம்மா சந்தோஷமாகத்தான் இருந்தாளோ? ஆனால் என் மனம் இன்னும் வெறுத்தது அந்த ஆளை. வெறுப்பில் கூட இன்னும் என்ற சொல்லைச் சேர்த்துக் கூட்டுகிறேன்! வெப்பத்தின் டிகிரி!

அம்மா சொன்ன, ஆறிய அந்த எரிமலைதான் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வெடித்துக் குழம்பைக் கக்கிக் கொண்டிருந்தது, அனல் தெறிக்கும் கோபமாய்.

இப்போதும் என்னால் அந்தக் கேடுகெட்ட மனுஷன் மீதான கோபத்திலிருந்து மட்டும் வெளியில் வர முடியவில்லை. வடு அவ்வப்போது கீறப்பட்டுக் கொண்டே இருக்கிறது. இப்போது நாற்காலி! ரணம்.

நான் அம்மாவைத் தேடினேன். அம்மா கண்ணை மூடிக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தாள். எனக்காகத்தான்….என் கோபம் என்னை விட்டு அகல வேண்டும் என்று….இந்த நல்ல மனுஷியை அந்தப் பொறம்போக்கு .…ச்சே…

நானும் கண்ணை மூடிக் கொண்டு அமர்ந்தேன். எரிமலை மீண்டும் குழம்பைக் கக்கத் தொடங்கியது.

“அம்மா நாம ரெண்டு பேரும் வேற எங்கயாச்சும் போய் இருக்கலாம். நீ முன்னாடி செஞ்ச டீச்சர் வேலை பாக்கலாம். நான் உனக்குத் துணையா இருந்து பாத்துக்குவேம்மா”

கண்ணை மூடிக் கொண்டு அமர்ந்திருந்த அம்மாவிடம், நான் என் 10வது வயதில் பெரிய தோரணையில், சொன்னது.

“ரொம்ப பெரிய மனுஷன் மாதிரி பேசறே! நீ நிறைய படிக்கணும்டா ராஜா! பெரிய ஆளா வரணும்”

“இந்த வீட்ருலருந்தாம்மா? இவர் அப்பாவா? அப்படினா என்ன அர்த்தம்மா? எதுக்கு என்னை உங்கிட்டருந்து பிரிக்க நினைக்கிறார்? நான் இங்க இருக்கக் கூடாதாம். இடைஞ்சலாம்…இங்கருந்து என்னால படிக்க முடியாதுமா.”

அம்மா டக்கென்று கண்ணைத் திறந்து என்னை உற்று நோக்கினாள்.

“நீ இடைஞ்சல்தான். பரதேசி நாயே. எங்கியாவது போய்த் தொலைடா. அப்படியே ஒழிஞ்சு போ”

அந்த ஆள் அங்கு வருவார் என்று நான் சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை.

“உன் பரதேசிப் பிள்ளை எதிர்த்துப் பேசறான். என்னை திருத்தறானாம். நீ அவனுக்குப் போதிக்கற பாடம்தான். யாருக்குடி வேணும் உன் போதனையும் படிப்பும் குப்பைல போடு.”

என்னை பெல்டால் விளாசினார். எதிர்க்கும் தைரியம் தலைதூக்கியது. அந்த பெல்டைப் பிடித்து இழுத்தேன். அம்மா என்னை அணைத்துக் கொண்டாள். அந்த ஆள் சொன்ன கெட்ட வார்த்தை அப்போது புரியவில்லை.

“என்னை விட அவன் தான் உனக்கு முக்கியம்னா, வெளில இறங்கிடு. உங்க அப்பனுக்கு நான் கொடுத்த பணத்துல முழுசையும் வட்டியோடு சேத்து வைச்சுட்டு….” சொல்லிக் கொண்டே உள்ளே சென்றுவிட்டான். 

“இதுக்குத்தாம்மா நான் சொன்னேன், நாம போய்டலாம்மா.” வலியிலும் முனகினேன்.

உள்ளே சென்ற அந்த ஆள் ஏதோ குரல் கொடுத்தான். ஆறுதல் சொல்லிக் கொண்டிருந்த என் அம்மா விருட்டென்று எழுந்து சென்றாள். கதவு மூடும் சத்தம் என் மனதில் அறைந்தது.

என் மனதில் ஆழமாகப் பதிந்த இரண்டாவது வலி.

அம்மா சிறிது நேரத்தில் குளித்துவிட்டு வந்தாள்.

இது வழக்கமாக நடந்ததுதான். நான் பள்ளியிலிருந்து வரும் போது எனக்கு அம்மா இருக்க வேண்டும். ஆனால் பல நாட்கள் கண்ணில் படமாட்டாள். அந்த ஆளின் முதல் மனைவியின் குழந்தைகள் என்று சொல்லப்பட்ட 2 சோம்பேறி தெருப்பொறுக்கித் தெனாவெட்டுகள் வீட்டில் இருந்தால் என்னைக் கெட்ட வார்த்தைகள் சொல்லி விரட்டும்.

கொட்டாரம் போன்ற அந்தப் பெரிய வீட்டில் அம்மாவை நான் தேடிக் களைத்துப் போகும் சமயம் அம்மா வருவாள். என்னைக் கண்டதும் 10 நிமிடம் என்று சைகையால் சொல்லிவிட்டுக் குளித்துவிட்டு வந்து என்னைக் கட்டிக் கொள்வாள்.  அம்மாவுக்கு அவள் வாழ்க்கை பிடித்திருந்ததோ? கேள்வியுடன் அம்மாவின் முகத்தை நோக்கினாலும் பொருள் பிடிபடாத கண்கள், புன்னகை. அம்மாவின் கண்ணில் கண்ணீர் இருந்ததோ!? என் கற்பனை!

சில சமயம் அம்மாவைத் தேடித்தேடிக் களைப்பில் தூங்கிப் போன நாட்களும் உண்டு. அப்போது எனக்குக் காரணம் தெரியவில்லை.

என் மனதில் ஆழமாகப் பதிந்து போன மூன்றாவது வலி.

அந்த ஆளின் கர்ண கவசமாகக் கிடந்த அந்த நாற்காலியின் அர்த்தம், அந்த ஆளின் கோபத்தின் காரணம், ஒரே நாளில் பல தடவை அம்மா குளித்ததன் காரணம், எல்லாம் 13 வது வயதில் பருவ வயதைத் தொட்ட போது புரிந்தது. ஹைப்பர் செக்ஷுயாலிட்டி-ஸட்டைரியாஸிஸ். நான் வெறுப்பின் எல்லையில். வெளியில் பெரும் பணக்கார நல்ல மனசுள்ள, ஊருக்கே உதவும் மனிதன். வேஷம்.

அதிர்ச்சியில் எனக்கு நான்காவது வலி.

அதனால்தான் அம்மா என்னோடு நேரம் செலவழித்தல் அந்த ஆளிற்குப் பிடிக்கவில்லை. அந்த ஆளின் அதிகபட்ச இச்சைக்கு நான் இடைஞ்சல். அதனால் கோபம். என் மீது வெறுப்பு. இதற்காகவா பெல்டால் விளாச வேண்டும்? ச்சே!

என்னையும் அம்மாவையும் இணைத்துப் பேசிய வார்த்தைகள் கொடூரத்தின் எல்லை.

ஐந்தாவது வலி.

என் அம்மாவிடம் நேரடியாகக் கேட்கும் தைரியம் அப்போதும் இல்லை இப்போதும் இல்லை. எப்படிக் கேட்பது? அம்மா அதை இயல்பாக எடுத்துக் கொண்டிருந்தால்? என் மனம் கூசிப் போனது.

அப்படியான நாற்காலியின் மீது அம்மாவுக்கு ஏன் இந்தப் பற்று? அன்பிலீவபிள் வுமன். என்னால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.

அம்மாவிற்கு முன்னான, அந்த ஆளின் மனைவியோ அல்லது வேறு ஏதோ ஒர் அர்த்தத்தில் சொல்லப்பட்டவளோ, இந்த ஆளை விட்டுச் சென்றதற்குச் சொல்லப்பட்ட காரணங்கள் கட்டுக்கதைதானோ? மனைவி போகப் பொருள். பெரும்பாலும் லிபிடூ வில் இருந்தவனைச் சமாளிக்க முடியாமல், வெளியிலும் சொல்ல முடியாமல், தன் 2 குழந்தைகளும் கூட வேண்டாம் என்று ஓடிவிட்டாளோ! அப்படித்தான் இருக்க வேண்டும்.

எனக்கு அம்மாவின் மீது கோபம் வந்தது. படிப்பறிவு இல்லாத அந்தப் பெண்மணிக்கு இருந்த முடிவெடுக்கும் தைரியம், நல்ல படிப்பும், வாசிப்பு அறிவும், கல்யாணத்திற்கு முன் ஆசிரியையாக வேலை பார்த்த தன் காலில் நிற்க முடிந்த தகுதியும் கொண்டிருந்த என் அம்மாவிற்கு ஏன் இல்லாமல் போனது? சமூக பயம்? கல்லானாலும் கணவன் புல்லானாலும் புருஷன் எனும் பாரதக் கலாச்சாரம்? அறிவும், கல்வியும், வாசிப்பும் ஏற்படுத்திய ஏதோ வக்கத்து சொல்லப்படும் அன்கண்டிஷனல் லவ் என்ற தத்துவ மனப்பக்குவம்? ஸ்டுப்பிட்! ரிடிக்குலஸ்!

வழக்கமான சோஷியல் ஸ்டிக்மா! ஏழ்மை. தம்பி தங்கைகள் படித்திடக் கடன் கொடுத்த இந்த தூரத்துச் சொந்தமான ஆள் பாரிவள்ளல்! அதனால் இரண்டாவது மனைவியாக கல்வி வாசனையே சுத்தமாக இல்லாத இந்தக் குடும்பத்திற்குக் கடமைப்பட்டவளாக அவன் இச்சைக்குச் சட்டரீதியாக விலைக்குப் போன அம்மா! தியாகம்?  என்னால் ஏற்க முடியவில்லை.

பருவ வயதில் வந்த தைரியத்தில் அம்மாவின் சார்பாக நான் அந்த ஆள் கை ஓங்கிய போதும் பெல்டை எடுத்த போதும் அவனின் கையைப் பிடிக்கத் தொடங்கினேன். என் பலத்தைப் பிரயோகிக்க முயற்சித்தேன். நான் அங்கிருந்தால் என் கோபத்தில் என் படிப்பு கெட்டுவிடும் என்று என் அம்மா என்னை என் மாமாவுடன், தாத்தா பாட்டி வீட்டுக்கு அனுப்பிடத் தீர்மானித்தாள்.

என்னை அழைத்துச் செல்ல என்ன மாமா வரும் நேரம் ஆகிவிட்டது என்று மேசையில் சாப்பாட்டை எடுத்து வைத்தாள்.

“தேவாரம் திருவாசகம், திருக்குறள்னு இருந்த நீ இப்பலாம் அதைச் சொல்றதே இல்லையேம்மா!”

தமிழில் முனைவர் பட்டம் பெற்றிருந்த என் அம்மாவின் நிலை என்னை மிகவும் உருக்குலைத்தது.

“யார் சொன்னா? அது உன் காதுல விழலடா கண்ணா. ஏன்னா, இந்த வயசுல தேவையில்லாத சிந்தனை உன் மனசுல வேற மாதிரி போகுது…”

சாப்பாட்டைத் தட்டில் எடுத்து வைத்தாள்.

“மலரினும் மெல்லிது காமம்………” மெதுவாக எனக்குள் சொல்வது போல் தண்ணீரைக் குடித்துக் கொண்டே சொன்ன நான் வேண்டுமேன்றே நிறுத்தி புரைக்கேறியது போல இருமினேன். அம்மாவின் ரியாக்ஷன், உணர்வுகள் அவள் முகத்திலோ உடலிலோ தெரிகிறதா என்று மறைமுகமாகப் படித்திட நினைத்த என் எதிர்பார்ப்பு ஏமாற்றமாகியது.

இதுக்குத்தான் கண்டதை யோசிச்சுக்கிட்டே சாப்பிடக் கூடாதுன்னு உனக்கு சொல்லியிருக்கேன்ல……“சிலர் அதன் செவ்வி தலைப்படு வார்.” என்று இயல்பாகச் சொல்லி முடித்தாள்.

“அப்பாக்கு உன்னைப் பிடிக்கும்தாண்டா…..அதை அவருக்குக் காட்டத் தெரியலை அவ்வளவுதான்....”

“ஹூம். ஜஸ்டிஃபிக்கேஷன்?…”

“நீ நம்பலை இல்லியா? அம்மா சும்மா பொய் சொல்வேனா சொல்லு?”

ஒரு வேளை உண்மையாகத்தான் இருக்குமோ? இருந்துவிட்டுப் போகட்டும். என்னால் ஏற்க முடியவில்லை என்பதுதான் உண்மை.

நான் பதில் சொல்லாமல் சாப்பாட்டை அளைந்தேன். என் உடல்மொழி, கண் அசைவு, சைகைகளை வைத்தே என் உணர்வுகளைப் படித்துவிடுவாள் அம்மா.

“ஏதோ யோசனை ஓடுது போல?”

“யெஸ்! அப்ப ஏன் அவர் என்னை, பொறந்திருக்கக் கூடாது, வேண்டாம்னு சொல்றாரு? உன்னை அபார்ட் பண்ணச் சொன்னாராமே.” அம்மாவிற்காக நான் அந்த ஆளை மரியாதையில் பேசிய வார்த்தைகளை முடிப்பதற்குள்,

“அது ஒரு கோபத்துல சொல்றது. அதை எல்லாம் சீரியஸா எடுத்துக்கக் கூடாதுடா…..”

“வெல்! அப்ப ஏன் நீ என்னை மாமாவோட அனுப்பணும்? நா போய்த்தான் ஆகணுமாம்மா? நான் இங்க உனக்கு ஆதரவா இருப்பேன்மா”

“எனக்கு எதுக்குடா ஆதரவு? என்ன குறைச்சல்? நீ மாமாவோடு போய்டு. உன் நல்லதுக்குத்தான்… நீ சொல்லுவியே இங்க இருந்தா என்னால படிக்க முடியலைன்னு…. இப்ப கூட அப்பா மேல கை ஓங்கற……உனக்கு இது க்ரூஷியல் வயசு. உன் எதிர்காலத்துக்கு விதை போடற பீரியட். உன் கோபம் உன் எதிர்காலத்தைப் பாதிச்சுடும்னு எனக்குப் பயம் வருது…. ஸோ….”

என் கண்களில் கண்ணீர். மறைத்துக் கொண்டேன் தொண்டை அடைத்தது. அம்மா என் வார்த்தைகளை, என் கோபத்தை வைத்தே யதார்த்தத்தை, தன் முடிவை ஜஸ்டிஃபை செய்தாள். அம்மாவே சாப்பாடை எடுத்து எனக்கு ஊட்டத் தொடங்கினாள். அம்மா ஊட்டத் தொடங்கியதும் சாப்பாடு மாயமாய் தொண்டைக்குள் இறங்கத் தொடங்கியது.  அம்மாவின் அன்பின் சக்தி!

“உன் எதிர்காலம் முக்கியம். வாழ்க்கையும் இந்த உலகமும் ரொம்ப அழகானது, நீ அதை ரசிக்கணும்டா கண்ணா....அதுக்குத்தான்”

நான் சட்டென்று அம்மாவை நிமிர்ந்து பார்த்தேன். அவள் கண்களை நேருக்கு நேர் உற்றுப் பார்த்தேன். அம்மாவால் இந்த உலகை, வாழ்க்கையை ரசிக்க முடிகிறதா? என் மனதில் ஓடிய சிந்தனையை புரிந்து கொண்டது போல், அம்மா புன்சிரிப்போடு ‘ஆம்’ என்பது போல் கண்ணை மூடித் திறந்து இடக்கையால் என் தலையைக் கோதினாள்.

அம்மா என்னை சமாதானப்படுத்த அப்படிச் சொல்கிறாளா இல்லை நிஜமான வார்த்தைகளா என்று அவளது முகபாவத்திலிருந்து என்னால் யூகிக்க முடியவில்லை.

அகத்தின் எண்ணங்கள் கண்களின் வழி, வார்த்தைகளின் வழி தெரியும் என்பதெல்லாம் அம்மாக்களுக்குச் செல்லுபடியாகாது போலும். குழந்தையின் மகிழ்ச்சிக்காக என்ன வேண்டுமானாலும் பேசும் தாய்மை? இல்லை இதுவும் என் கற்பனையோ?

“இதையே யோசிச்சிட்டே இருந்தா மனசு கெட்டுப் போய்டும்டா கண்ணா..”

எனக்கு அம்மா அனுப்புவதன் அர்த்தம் லேசாகப் புரிவது போல இருந்தது அப்போது.

“உனக்கு இங்க டைவெர்ஷன் இல்லை. அதனாலதான் மாமாவோட போனா அங்க மனுஷங்க நிறைய. உனக்கும் மனசு டைவேர்ட் ஆகி லகுவாகிடும்டா… உனக்கு அம்மா மேல நம்பிக்கை இருக்குதானே?”

அம்மா கண்டிப்பாக எனக்கான நல்ல முடிவுதான் எடுத்திருப்பாள் என்று முழுமையாக நம்பினாலும் நீரு பூத்த நெருப்பு போல ஆழ் மனதுள் எரிமலை கனன்று கொண்டுதான் இருந்தது.

“லைஃப் இஸ் ப்யூட்டிஃபுல்? சிலருக்கு வாழ்க்கை எவ்வளவுக்கு எவ்வளவு அழகோ, ஒரு சிலருக்கு அது வில்லன்தான்”

என் வாயிலிருந்து வார்த்தைகள் தெரித்தன.

“டு யு மீன் இட்?”

“யெஸ்மா. நிச்சயமா…. எனக்கு”

“நீ என் உயிர். இந்த உயிர் எனக்குக் கிடைக்க காரணம் உன் அப்பாதானே! உன் மாமா, உன் சித்திகள் எல்லாரும் படிக்க, கடன் கொடுத்து அவர் ஹெல்ப் பண்ணிருக்காரில்லையா. அவர் மேல எந்த வெறுப்பும் வைச்சுக்காம மாமாவோட போய் படிப்புல கவனமா இருந்து நல்லா படிக்கணும்டா ராஜா. நீ வெளில பறந்து பாரு. வாழ்க்கை எவ்வளவு அழகுன்னு புரிஞ்சுப்ப”

வியப்புடன் அம்மாவைப் பார்த்தேன். அம்மாவா இதைச் சொல்கிறாள்? அப்ப ஏன் அம்மாவுக்குப் பறந்து செல்லும் ஆசை இல்லை? தன்னால் முடியவில்லை. மகன் பறக்கட்டும் என்ற அன்போ?

என் வாதத்தை விடவில்லை.

“கடன் கொடுத்துதானே படிக்க வைச்சார்? வட்டியோட அடைக்கறாங்கதானே? நான் இடைஞ்சல்னு சொன்ன இந்த ஆளு……..எல்லாத்துக்கும் எனக்கு இப்பக் காரணம் தெரியும்மா…..ஐ ஆம் நாட் எ சைல்ட். என் மேல வெறுப்பைக் கொட்டற இந்த ஆளுக்கு நீ சப்போர்ட்? உன்னை என்னால புரிஞ்சுக்க முடியலைம்மா. யு ஆர் எ மிஸ்ட்டீரியஸ் வுமன்” இதைச் சொன்ன போது என் கண்களில் கண்ணீர். அம்மா பதில் சொல்லாமல் சாப்பிட்ட தட்டு, பாத்திரங்கள் எல்லாவற்றையும் எடுத்துச் சென்றாள்.

மாமா வந்தார்.

“என்ன தம்பி அம்மாவை விட்டு வரோம்னு வருத்தமாருக்கா?”

அம்மா ஏன் என்னை அவருடன் அனுப்புகிறாள் என்று மாமா ஒரு வார்த்தை கூடக் கேட்காதது என்னை மிகவும் ஆச்சரியப்படுத்தியது. அம்மா சொல்லியிருப்பாளோ? மாமாவுக்கும் அந்த வீட்டினருக்கும் எல்லாம் தெரியுமோ? என்ற என் சந்தேகம் அம்மாவின் அடுத்த உரையாடலில் உடைந்து போனது.

“தம்பி, திரும்பவும் கேட்டுக்கறேன்….இவனை அங்க அனுப்புறதுல நம்ம வீட்டுல எந்தப் பிரச்சனையும் இல்லைதானே? இவன் அங்க இருந்தா இன்னும் நல்லா படிப்பான். இங்க எனக்கு வீட்டு வேலை, தோட்ட வேலையே சரியா இருக்குப்பா……கவனிக்க முடியலை….அதான்…”

அம்மாவின் பதில் என்னை வியப்பிலாழ்த்தியது. பொய்மையும் வாய்மையிடத்த….?

“என்னக்கா இப்படி ஒரு கேள்வி கேட்கற? காரணம் சொல்லற? எவ்வளவு பெரிய ஆளு நம்ம அத்தான்……..இதுகூட நாங்க செய்யலைனா…..? அத்தான் எங்கக்கா? அவருக்கும் சம்மதம்தானே?” 

மாமாவிற்கு அந்த ஆளின் மீதான மரியாதையைப் பார்த்துப் பிரமித்துப் போனேன்.

சம்மதம் இருக்காதா அந்த ஆளுக்கு! இந்த ஆளின் பணத்தில் நான் படிக்க விரும்பலை என்று சொல்ல வந்ததை மாமாவின் முன் வேண்டாம் என்று தவிர்த்தேன்.

“சம்மதம்தான்பா. அவரு வெளிய போயிருக்காரு. ஏதாச்சும் வேணும்னா தயங்காம கேளு சரியா?”

“இல்லைக்கா இப்ப என்ன குறை? எல்லாரும் நல்லாதானே இருக்கோம்! என் மருமகன எங்களால படிக்க வைக்க முடியாதா என்ன?”

என் மனதில் ஓடிய எண்ணங்களுக்குப் பதிலும் கிடைத்தது.

அம்மாவைப் பிரிய முடியாமல் என் மனம் விக்கித்துப் போனது.

இது ஆறாத ஆறாவது வலி.

மாமாவுடன் சென்றதும் பாட்டி, தாத்தா, சித்திகள் மாமா குடும்பம், அன்பு, கலகலப்பு, தேவாரம், திருவாசகம், அறிவார்ந்த விவாதங்கள் என்று அந்த வீட்டுச் சூழல் என் மனதை லகுவாக்கியது என்னவோ உண்மைதான். ஆனால் மனதின் ஓரத்தில் இருந்த அந்த ஆறாத ரணங்கள் வலித்துக் கசிந்து கொண்டிருந்தன.

அவர்களுக்கு அம்மாவின் வாழ்வு பற்றி எதுவும் தெரிந்திருக்கவில்லை என்பதால் நானும் எதுவும் வெளிக்காட்டிக் கொள்ளவில்லை. அதைவிட அவர்கள் அந்த ஆளின் மீது வைத்திருக்கும் மதிப்பும் மரியாதையும் என் நாவைக் கட்டிப் போட்டது. சொன்னால் நான்தான் குற்றவாளியாகி விடுவேனோ என்ற பயம்.

பாட்டியும் தாத்தாவும் தங்கள் உடன்பிறப்புகள், அவர்கள் தலைமுறை என்று ஒரு சிலரை அறிமுகப்படுத்தினார்கள்.

உறவுகள் பற்றி ஃபோட்டோக்களைக் காட்டிச் சொல்லிக் கொண்டிருந்த  போது பேச்சோடு பேச்சாகச் சொன்னார் பாட்டி.

“இந்தா இதுதான் என் பெரிய அண்ணன் மகன். உங்கம்மாவைத்தான் கட்டிப்பேன்னு நின்னான். நல்லா படிச்சவன் தான். ஆனா உங்க தாத்தாவுக்கு அவன் சினிமா தொழிலுக்குப் போறான்னு பிடிக்கலை. மாட்டேன்னு பிடிவாதமா மறுத்துடாரு.”

“அம்மாவுக்கும் அவரைப் பிடிச்சிருந்துச்சா, பாட்டி?”

“எனக்கு அது சொல்லத் தெரியலை. ஆனா ரெண்டு பேரும் பொஸ்தகம், கதை, கவிதைன்னு நிறைய பேசிப்பாங்க.”

‘தாத்தா பிடிவாதமாக இருந்திருக்கலைனா உங்க பொண்ணோட வாழ்க்கையே வேற மாதிரி இருந்திருக்கும்’ வேதனையிலும் கோபத்திலும் என் ‘நா’ சொல்லத் துடித்தது. மனம் அதைத் தொண்டைக் குழிக்குள் பந்தாய் சுருட்டி அடைத்தது.

“இப்ப அவர் எங்க இருக்காரு? என்ன செய்யிறாரு பாட்டி?”

“என்ன செய்யிறான்னு யாருக்குத் தெரியும்? என் அண்ணன் மகன்லா. நல்ல பையானா இல்லாம இருப்பானா? ஆனா, அவன் சினிமா பக்கம் போனதால இந்த வீட்டுல உங்க தாத்தா அது பத்தி பேசக் கூடாதுன்னுட்டு, பெரியண்ணன் குடும்பத்தோட தொடர்பே இல்லாம போச்சு. அவங்க எல்லாம் மெட்ராஸ்லதான் இருக்காங்கன்னு கேள்வி. மத்தபடி அதுக்குப் பொறவு சேதி ஒன்னும் இல்லை. நாமளும் உங்க தாத்தா சோலிக்காக ஊரை விட்டு வந்த பொறவு ஊர் தொடர்பும் இல்லாமதானே இருக்கம்.”

பாட்டி வருத்தப்படுகிறாளா இல்லை தாத்தாவை ஆமோதிக்கிறாளா? அனுமானிக்க முடியவில்லை. சிறிது நேர அமைதி.    

“ஹாங்….ரொம்பக் கஷ்டப்பட்டானாம். அவனை கெட்டியிருந்தாலும் எம்மக கஷ்டம்தான் பட்டிருப்பா. இப்ப பாரு நல்லா இருக்கால்லா? என்ன கொறைச்சல்?”

பாட்டியின் எண்ணம் எனக்கு வியப்பாக இருந்தது.

“எத்தன தடவை சொல்றது. அவன் பேச்சை எடுக்காதன்னிட்டு? இனி எடுத்த…. நடக்கறதே வேற. சின்ன பிள்ளை கிட்ட போயி இந்தக் கதை எல்லாம் …..தம்பி….உன் படிப்பை பாரு. வெட்டிக் கதை கேட்டு கெட்டுறாத”

தாத்தா வந்தது தெரியாமல் பாட்டி பாட்டுக்குப் பேசி வாங்கிக் கட்டிக் கொண்டாள். நான் தாத்தாவுக்கு பதில் சொல்ல முயன்ற போது என்னிடம் சைகையால் பேசாதே என்று சொல்லி நகரச் சொன்னாள்.

எனக்கு அந்த வீட்டின் மனப்பாங்கு புரிந்தது. இவர்களின் கபடமற்ற மனதும் என் அம்மாவும் பலியாடுகள். பயமும், வக்கற்ற கொள்கைகளும், இயலாமைகளும், பாதுகாத்துக்கொள்ளும் அறிவும் திறனும் இல்லாதவர்கள் இந்த சமூகத்தின் பலியாடுகள்தான். இரையைக் காட்டி இழுத்து நசுக்கும் கூட்டம் இருக்கத்தான் செய்யும்.

அவ்வப்போது அம்மாவைப் பார்க்கச் சென்ற போது அந்த வீடு என் மனதுள் எழுப்பிய கோபம் நாகப்பாம்பு போல் படமெடுத்துக் கொத்துவதற்குத் தயாராகக் காத்திருந்தது. 

என்னை மாமாவுடன் அனுப்பியது அந்த ஆளின் மனதில் சிறிது கூட சலனத்தை ஏற்படுத்தவில்லை. அவனுக்குத்தான் அம்மா என்னோடு நேரம் செலவழிப்பதே பிடிக்காதே. அவன் ஆட்டத்திற்கு இடைஞ்சல் தொலைஞ்சது என்று எண்ணியிருப்பான். அந்தக் கவச நாற்காலியின் ஆட்டத்தின் அர்த்தம் புரிந்த போது ...ச்சே!  மிருகம்.

அந்த வெறுப்பு என்னை மன உளைச்சலுக்கு ஆளாக்கிய போதெல்லாம் பயந்திருக்கிறேன். எங்கேனும் மனநோயாளியாகிவிடுவேனோ என்று.

அம்மா என்னை மாமாவோடு அனுப்பியது எவ்வளவு சரி என்று எப்போது நினைத்துப் பார்த்தாலும் தோன்றும்.

நான் விவசாயப் படிப்பில் மேற்படிப்பு, ஆராய்ச்சி என்று முடித்ததும் அம்மாவைப் பார்த்து அழைத்துவரச் சென்றேன். அம்மா பூரித்துப் போனாள்.

“அம்மா! அக்ரிகல்சுரல் ரிசர்ச் டிப்பார்மென்ட்ல போஸ்டிங்க்..”

என்னை உச்சி முகர்ந்தாள். அம்மாவின் உடல் மிகவும் நலிந்து போயிருந்தது. கேட்டேன்.

“வயசாகுதில்லையா….நாச்சுரல் தானே”

“ஐ டோன்’ட் திங்க் ஸோ.”

“ஸ்டில் இன் எமோஷனல் ஹாங்கோவர்?” சிரித்துக் கொண்டே கேட்டாள். “நல்லதில்லைடா செல்லம்……நான் சந்தோஷமாத்தான் இருக்கேன்பா.”

“கிளம்பும்மா, என் கூட வா. அதுக்குத்தான் வந்திருக்கேன்”

“எங்க?”

“என்னம்மா கேள்வி? ஆர் யு மாட்? நம்ம வீட்டுக்கு. எனக்குதான் வேலை கிடைச்சிருச்சே”

“……………………… கொஞ்ச நாள் பொறுத்துக்கயேன்.”

எனக்குக் கோபம் தலைக்கேறியது. நான் கண்ணை மூடிக் கொண்டு பெருமூச்செடுத்து ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டேன். புரியாத புதிரான அம்மா! என் தலையை வருடினாள்.

“நீ எனக்குச் சொல்லியிருக்கியே கடமையைச் செய் பலனை எதிர்பார்க்காதன்னு. கடமைனா என்னம்மா?”

“சொல்லியிருக்கேன்……”

“ஸ்டாப் இட். அந்தக் கடமை அப்பன்ற அந்த ஆளுக்கும் பொருந்தும்தானே?” என் குரல் உயர்ந்தது.

“……………………”

“உன்னால பதில் சொல்ல முடியாது. நான் சொல்றேன். எதிர்ல இருந்த சொந்தபந்தங்களோட சண்டை போடணுமான்னு அர்ச்சுனனுக்குக் கலக்கம்…..கிருஷ்ணர் என்னம்மா சொன்னார்? நீ சொல்லிக் கொடுத்ததுதான்….

 “…………………..நீ வளர்ந்துட்ட. ரொம்ப யோசிக்கிறன்னு தெரியுது”

“டோன்ட் டைவெர்ட் மீ. உனக்கு வேணா ஹஸ்பென்ட் அப்படின்ற கடமையோ…தத்துவமோ… என்னவேணா இருக்கலாம்…..ஆனா எனக்கு அப்படி இல்ல. வெல், நீ சொல்லிக் கொடுத்தியே, அதான், கிருஷ்ணர் அர்ஜுனனுக்குச் சொன்னதை அப்ளை பண்ணட்டுமா? அந்த ஆள்கிட்ட? இது எனக்கும் அந்த ஆளுக்குமான போர்க்களம். யுத்தம்”

“வேண்டாம்டா கண்ணா. கோபம் வக்கிரத்துக்கும், பழி வாங்கவும் தூண்டிவிடும்டா. ப்ளீஸ். அதிலருந்து வெளில வந்துடு. இப்ப உனக்கு வேலை கிடைச்சிருக்கு… உன் வாழ்க்கை தொடங்கற நேரம், நிறைய தூரம் போணும்டா ராஜா.”

“ஸ்டாப் இட் மா.  உன்னை மாதிரி ஐ ஆம் நாட் புத்தா.”

“……………………”

“அன்கண்டிஷன்ல் லவ் ன்றது எல்லாம் ஐடியாலஜி! ஹம்பக்! ஸாரி… புத்தான்னும் சொன்னது தப்புதான். அவர் தன் கடமையைச் செய்யலை.….ஸாரிம்மா இந்த விஷயத்துல உன் போதனைகளை என் மனசு மீறுது”

அம்மா கண்ணை மூடிக் கொண்டு பெருமூச்சு விட்டாள். “டீப்பா யோசிக்கற…....நான் சொல்ல வரத…கொஞ்சம் லிசன் பண்ணு ராஜா….”

“ஐ அம் அன் இண்டிபெண்டன்ட் அடல்ட் நௌ. எங்க அந்த ஆளு? எனக்கு அந்த ஆள நிக்க வைச்சுக் கேட்க வேண்டியது நிறைய இருக்கு. இவ்வளவு நேரம் சத்தமாதானே பேசிட்டிருக்கேன். வீட்ல இல்லையா? இல்லை…..போர்க்களத்துல எதிர்க்க தைரியமில்லாம புறமுதுகோடிட்டானா?” என் கண்கள் அந்த ஆளைத் தேடியதைப் பார்த்த அம்மா புரிந்துகொண்டாள்.

“அவர் இப்ப உன் கூட சண்டை போடுற நிலைல இல்லை….படுக்கைல…”

“ஹ்ஹ….இயற்கைக்கு முரணா போனா அது அப்படித்தான் பழி வாங்கும்…ஆனா …..” என் குரல் தடுமாறியது. “அதுல என் அம்மாவும் சிக்கிக்கிட்டு” என்ற வார்த்தைகள் வெளியில் வரவில்லை. என் அம்மாவின் நலிந்த தேகம் என்னை உடைய வைத்தது.

“இங்க பாருடா கண்ணா, கொஞ்ச நாள் பொறுத்துக்க….நான் உன் கூட வந்துருவேன்…”

என் மனம் விரக்தியடைந்தது.

“என்ன சாப்பிடறடா ராஜா?”

“ஹ்ஹ….இந்த வீட்டிலயா? நெவர்…உன்ன கூட்டிட்டுப் போறதுக்குத்தான் வந்தேன். நீ வரமாட்டே. அந்த ஆளுக்கு உடம்பு சரியில்லைன்னு காரணம். உனக்கும் தான் ஹெல்த் பிரச்சனை. தெரியுது. ஆனா நீ சொல்ல மாட்டே. ஹஸ்பன்ட், கடமை, லொட்டு லொசுக்குன்னு தத்துவ டயலாக் விடுவ. உனக்கு மட்டும் ஏதாவதுனா…..நோட் திஸ் வேர்ட்ஸ்… “உனக்கு மட்டும்”.. உடனே எனக்குச் சொல்லு. அடுத்த நிமிஷம் இங்க நான் இருப்பேன்.”

அதற்கு மேல் பேசவும் முடியவில்லை. இருக்கவும் விருப்பமில்லை. கிளம்பிவிட்டேன் வேதனையுடன்.

சில நாட்களில் என் மாமா மகள் என் மனைவியானாள். மிகவும் எளிமையாகக் கோயிலில் நடந்த திருமணத்திற்கு அம்மா வந்தாள். அம்மாவுக்கு மகிழ்ச்சி. அந்த ஆளுக்கு மனமும் உடலும் சரியில்லை என்றாள். 

பின்னே அவன் போட்ட ஆட்டம் என்ன கொஞ்சமா? ஏற்கனவே மனநோயாளி அவன். கூடியிருக்கத்தானே செய்யும். அம்மா! ஸ்ட்ராங்க் அண்ட் அன்பிலீவபிள் வுமன்!

எனக்குத் திருமணம் ஆனதும் ஒரு பெண்ணுடனான உறவின் அர்த்தமும், புனிதமும் புரிந்தது. அந்த ஆளிடம் என் அம்மா எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டிருப்பாள்? மனம் வலித்தது.

அடுத்த சில மாதங்களில் அந்த ஆள் செத்து ஒழிந்தான். நான் ஸ்பெஷல் தீபாவளி கொண்டாடினேன்! என் அம்மா இனி என்னோடு!

சாவிற்கு நான் செல்லவில்லை. அம்மாவைக் கூட்டிக் கொண்டு வரச் சென்றேன். அம்மா அந்த ஆளின் அறையில் அந்த நாற்காலியின் அருகில்! அதையே தொட்டுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். எனக்கு ஆச்சரியம்! நான்தான் அம்மாவை புரிந்து கொள்ளாமல் ஏதேதோ கற்பனை செய்துகொண்டுவிட்டேனோ?

“நான் காரியம் முடிஞ்சு …….” அம்மா சொல்லி முடித்திருக்கவில்லை…

அந்த 2 தெனாவெட்டுகளும் வந்துவிட்டன. அந்த வீட்டில் எந்தப் பொருளிலும் சொத்திலும் அம்மாவுக்கோ எனக்கோ உரிமை கிடையாது என்றும் அந்த ஆளும் அப்படித்தான் எழுதி வைத்திருக்கிறான் என்றும் நாங்கள் ஏதோ பிச்சைக்கு நிற்பது போல் சொல்லி வெளியில் போகச் சொல்லிக் கை காட்டின.

“இனியும் கடமை, அன்கண்டிஷனல் லவ், பொறுப்பு, கருமாதி அப்படினு எங்கிட்ட லெக்சர் கொடுக்காம கிளம்பு”. பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு தழைவான குரலில் உறுமினேன். அம்மாவை இழுக்காத குறையாக இழுத்துக் கொண்டு வந்தேன்.

வீட்டிற்கு வந்ததும் எனக்கு ஆசுவாசமாக இருந்தது. இத்தனை வருடங்கள் பிரிந்திருந்த அம்மா என்னோடு. நன்றாகக் கவனித்துக் கொள்ள வேண்டும்.

முதல் வேலையாக டாக்டரிடம் அழைத்துச் சென்றேன். நான் யூகித்ததுதான். கர்ப்பப்பை இத்யாதிகள் அனைத்தும் எடுக்கப்பட வேண்டும் என்று சொல்லப்பட்டு அறுவை சிகிச்சை.

அந்த வீட்டிலிருந்து வந்ததிலிருந்தே அந்த நாற்காலியைக் கேட்டு வாங்கி வரச் சொல்லிக் கொண்டே இருந்தாள். எனக்கு மீண்டும் அவமானப்பட விருப்பமில்லை. அந்த ஆள் ஒழிந்து இரு மாதங்களுக்கும் மேல் ஆகியிருந்த நிலையில், வீடு விற்கப்படும் செய்தியும் வர அந்த நாற்காலி போய்விடுமே என்ற கவலை என் அம்மாவிற்கு. அதை மட்டுமேனும்  நினைவாகக் கொண்டு வர வேண்டும் என்ற பிடிவாதம். அம்மாவிற்குப் பக்கவாத்தியம் என் மனைவி.

“என்ன? எதுவுமே சொல்லாம கண்ணை மூடிட்டு உக்காந்திருக்கீங்க? சாமியார் மாதிரி! அப்ப போகப் போறதில்லை? அப்படித்தானே?  பிடிவாதம்!…..”

சித்தியின் பேத்திகளுக்குச் சாப்பாடு கொடுத்துக் கொண்டிருந்தாள்.

மனைவியின் கேள்வி் என் மனதில் அம்மா அந்த நாற்காலியைத் தடவிப் பார்த்த அந்தக் காட்சியை விரித்தது. என் மனம் ஏற்கவில்லை என்றாலும் அம்மாவிற்காக மனதைக் கல்லாக்கிக் கொண்டு விருட்டென்று எழுந்து கிளம்பிச் சென்றேன். ஏதோ சொல்ல நினைத்த என் மனைவி என்னை வியப்புடன் பார்த்தததெரிந்தது.

என்னைப் பார்த்ததுமே அந்தத் தெனாவெட்டுகள் வந்துவிட்டன. நாற்காலி பர்மா தேக்கு விலை உசந்தது என்று என்னென்னவோ சொன்னார்கள். வீட்டைப் பார்த்து வாங்க வந்தவரைக் கை காட்டினார்கள்.

நான் தயக்கத்துடனேயே நின்று கொண்டிருந்தேன். என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த அவர் என்னருகில் வந்தார்.  அவர் நான் யார் என்பதைப் புரிந்து கொண்டார் போலும். தன் பெயரைச் சொல்லி ஃபில்ம் ப்ரொட்யூஸர் என்று மட்டுமே அறிமுகம் செய்து கொண்டார்.

அம்மாவைக் காதலித்த அம்மாவின் மாமன் மகன்! நான் அவரையே ஏக்கத்துடன் உற்றுப் பார்த்தேன். கோபம் என்றால் அப்படி ஒரு வார்த்தை இருக்கிறதா என்று கேட்கும் அமைதி தவழும் அன்பான கண்கள். என் மனதில் உணர்ச்சிக் குவியல்கள். அம்மா இவருடன் வாழ்ந்திருந்தால்…..

“தம்பி”

சட்டென்று சுதாரித்துக் கொண்டு மெதுவாகத் தயக்கத்துடன் நாற்காலி பற்றிச் சொன்னதும், அவர் ஒரு நிமிடம் கண்களைச் சுருக்கி கேள்வியோடு என்னையே உற்றுப் பார்த்தார்.  

அவர் மனதில் ஓடிய எண்ணங்கள் என்னவாக இருந்திருக்கும்? அந்தப் பார்வை எதையோ சொல்வது போல இருந்தது. காதல் வலியா? அல்லது சொத்தில்லை என்றான பிறகும், ஆஃப்டர் ஆல் இந்த நாற்காலியை ஏன் அம்மா கேட்கிறாள்? கணவன் மீதான அன்பின் அடையாளமாகவா?

என்னால் அடையாளப்படுத்த முடியவில்லை. 

தான் பேசுவதாகச் சொல்லி என்னைப் போகச் சொல்லிவிட்டார்.

மறுநாள் மாலை வீட்டிற்கு அந்த நாற்காலி வந்தது. கூடவே ஒரு பெரிய தொகைக்கு செக். நான் அதிர்ந்து போனேன். செக்கைத் திருப்பிவிட்டேன்.

நாற்காலி என் கண்ணில் படும்படி இருந்தால் என் கோபம் அதிகமாகும் என்று அம்மா நினைத்திருக்க வேண்டும். என் மனநிலை அறிந்தவள். என்னையோ என் மனைவியையோ கூட உதவிக்கு அழைக்காமல் அதை உடனே தன் அறைக்குள் இழுத்துச் சென்று வைத்துவிட்டாள்.

“பாருங்க அத்தையோட சென்டிமென்டல் ஃபீலிங்க். இதுக்குத்தான் நான் உங்ககிட்ட ஒவ்வொரு வாட்டியும் அடிச்சுக்கிட்டது” தன்னை நியாயப்படுத்திக் கொள்ள என் மனைவிக்குக் கைகொடுத்த தருணம்.

அம்மாவின் அறுவைசிகிச்சைக்குப் பிறகு இரவில் இடையில் எழுந்து தாழில்லாமல் மூடியிருக்கும் அம்மாவின் அறைக் கதவை மெதுவாகத் திறந்து நன்றாகத் தூங்குகிறாளா என்று பார்ப்பது என் வழக்கமாக இருந்தது. அந்த வழக்கத்தில், அன்று நாற்காலி வந்த மகிழ்ச்சியில் அவள் மகிழ்ச்சியுடன் தூங்கக் கூடும் என்று நினைத்துக் கொண்டே மெல்ல எட்டிப் பார்த்த நான் அதிர்ந்துவிட்டேன்.

“....அதை ஆத்தினாலும் மனசுக்கு அடில அது குளிர்ந்து போன எரிமலை போல உக்காந்துருக்கும்டா. ஒரு நாள் அது ட்ரிகர் ஆகி வெடிச்சுடும் கண்ணா.”

அம்மா எனக்குச் சொன்ன வரி. அவளுள் வெடித்துக் கொண்டிருந்தது.

ஆவேசத்துடன் மூச்சிரைக்கக் கத்தியால் நாற்காலி குஷனை குத்திக் குதறிக் கொண்டிருந்தாள், அம்மா! 

******************

கதை வெளியானது பற்றி எனக்கு மின்னஞ்சல் வழியாக இதழ் இணைப்புடன் வந்ததும், உடனே ஸ்ரீராமிற்கு அனுப்பினேன். அவர் என்னிடம் குழுவில் பகிர்ந்தீர்களா என்றார். நான், இல்லை. பகிரணுமா? எனக்கு என்னவோ போல் உள்ளது...வேண்டாமே என்றாலும் உடனே அவர் மிகுந்த சந்தோஷத்துடன் எங்கள் ப்ளாக் வாட்சப் குழுவில் பகிர அங்கு, பானுக்கா, கேஜிஜி, அப்பாதுரைஜி, வல்லிம்மா, நெல்லை, சுஜாதா, கீதாக்கா, ஸ்ரீராம் உட்பட கருத்து சொல்லியிருந்தார்கள். அதன் பின் எனக்குத் தனிப்பட்ட முறையில், இராயசெல்லப்பா சார், வெங்கட்ஜி மற்றும் இதுவரை எனக்குப் பரிச்சயமில்லாத பிரபல எழுத்தாளர் வளவ.துரையன் ஐயா அவர்களும் எனக்குத் தனிப்பட்ட முறையில் கருத்து சொல்லியிருந்தார்கள். ஊக்கம் கொடுக்கும் கருத்துகள் சொன்ன எல்லோருக்கும் என் மனமார்ந்த நன்றி.