நான் பேச நினைப்பதெல்லாம்.. கீதாவின் கதை.

 

மாலை மணி ஐந்தரை.

மாதவனுக்குப்  பொழுது போகவில்லை. 

சரி, மொட்டை மாடிக்குப் போய் கொஞ்சம் அக்கம் பக்கம் வேடிக்கை பார்க்கலாம் என்று போனான்.

தெருவில் வருவோர் போவோரையும் மற்றும் வாகனங்களையும் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தால் கொஞ்சம் பொழுது போகும். 

சில சமயங்களில் தெருவில், தான் அடுத்து காணப் போகின்ற வாகனத்தின் பதிவு எண் என்னவாக இருக்கும் என்ற யோசனை தோன்றும். மனதுக்குள் ஒரு எண் தோன்றும். 8292 என்று தோன்றினால் அடுத்து வரும் வாகனத்தின் நான்கு இலக்க எண்ணில் ஏதாவது ஒரு இலக்கமாவது ஒத்துப்போகிறதா என சரி பார்ப்பான்.

அவன் வீட்டுக்கு எதிரே இருந்தது ஒரு அடுக்குமாடி குடியிருப்பு. மாலை நேரங்களில் அங்கே காம்பவுண்டுக்குள் குழந்தைகள் விளையாடுவது நன்றாகக் காணமுடியும். சில சமயங்களில், அவர்கள் கிரிக்கெட் ஆடும் பந்து, மாதவன் வீட்டு மாடியில் வந்து விழும். அப்போது மாதவனோ அல்லது அவனுடைய அம்மாவோ அந்தப் பந்தை எடுத்து, சிறுவர்களிடம் திரும்ப தூக்கிப் போடுவார்கள். அந்த சிறுவர்களில் சிலர், மாதவனின் அம்மாவோடு சிறிது நேரம் பேசுவது உண்டு. 

மாதவனின் வீட்டின் மாடிக்கு நேரே அந்தக் குடியிருப்பின் இரண்டாவது தளம். ஆனால் அந்தத் தளத்தில் இவன் வீட்டுக்கு நேரே இருந்த ஃப்ளாட் ரொம்ப நாட்களாக காலியாக இருந்தது.

முன்பு இருந்தவர்கள் விட்டுச் சென்ற துடைக்கும் துணி ஒன்று மட்டும் கிரில் கம்பியில் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. 

மாடிக்குப் போன மாதவன் வழக்கம்போல அடுத்து வருகின்ற வாகனத்தின் எண் பற்றி யோசித்தான். 4298 என்று மின்னலாகத் தோன்றியது ஓர் எண். 

அதே நேரத்தில் அந்தத் தெரு முனையில் வந்து திரும்பியது ஒரு Pபேக்கர்ஸ் & மூவர்ஸ் லாரி. அதனுடைய பதிவு எண்ணை கவனித்தான் மாதவன். என்ன ஆச்சரியம்! அந்த எண் 4290.

கடைசி இலக்கம் மட்டும்தான் வித்தியாசம். அந்த லாரி அவன் வீட்டுக்கு எதிரிலேயே வந்து நின்றது. 

அட காலியாக உள்ள எதிர் ஃப்ளாட்டுக்கு குடி வருகிறார்கள் போலிருக்கு என்று நினைத்தான் மாதவன். 

இதிலும் அவனுடைய எதிர்பார்ப்பு சரியாக இருந்தது. 

பேக்கர்ஸ் & மூவர்ஸ் ஆட்கள் லாரியிலிருந்து மூட்டை முடிச்சுகளை இறக்கி படி ஏறி அந்த ஃப்ளாட்டின் உள்ளே அவைகளை அடுக்கி வைப்பது தெரிந்தது. 

புதிதாக குடி வருபவர்கள் வீட்டில் யாரெல்லாம் இருப்பார்கள் என்று யோசித்துப் பார்த்தான். ஒன்றும் தோன்றவில்லை.

அதற்குள் சூரியன் மறைந்து செயற்கை வெளிச்சம் ஆங்காங்கே உயிர் பெற்று, பரவத் தொடங்கியது.

சரி - நாளைக்கு காலையில் பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்று நினைத்து கீழே இறங்கி வந்தான் மாதவன்.

அவன் வீட்டிற்குள் சென்ற அரை மணி நேரம் கழித்து வந்த காரிலிருந்து இறங்கி அந்த ஃப்ளாட்டின் உள்ளே சென்றார்கள் மூன்று பேர். அம்மா , இளம்பெண் மற்றும் அவளுடைய தம்பி. காரை ஓட்டி வந்தவர் அதை குடியிருப்பின் அடித்தள பார்க்கிங் பகுதிக்குள் ஓட்டிச் சென்றார். 

$$$$$$$$$ 

மறுநாள் காலையில் டூத் பிரஷ்ஷில் பேஸ்ட் எடுத்துக்கொண்டு, மாடிக்கு சென்றான் மாதவன். 

எதிர் ஃப்ளாட்டில் யாரையும் காணோம். 'சரியான தூங்குமூஞ்சிகள்' என்று மனதில் திட்டியபடி திரும்பி வந்தான் மாதவன்.

அரை மணி நேரம் கழித்து மீண்டும் ஒரு நப்பாசை தோன்ற மாடிக்குப் போனான். 

ஆஹா ! அந்த ஃப்ளாட் பால்கனியில் அழகான தேவதை! அரக்கு வர்ண டாப்ஸ் மஞ்சள் வர்ண பைஜாமா (லெக்கிங்ஸ் ?) 

ஆனால் அவள், மாதவன் பக்கம் திரும்பிக் கூட பார்க்கவில்லை. நேற்று லக்கேஜ் இறக்குவதற்கு வந்த லாரி வந்த திசையைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். யாரை எதிர்பார்த்து இப்படி வழி மேல் விழிகள் இரண்டும் காத்திருக்கின்றன? 

வீட்டிற்கு வரவேண்டிய லக்கேஜ் இன்னும் ஏதாவது மீதி இருக்குமோ? 

திடீரென்று அவள் முகத்தில் ஒரு மலர்ச்சி! வேகமாக லிப்ட் நோக்கி ஓடினாள். 

மாதவன் அவசரம் அவசரமாக படி இறங்கி ஓடினான். வீட்டிற்கு வெளியே வந்தபோது, குடியிருப்பின் வாசல் பக்கத்தை மறைத்தபடி  பள்ளிக்கூட மாணவர்களை ஏற்றிச் செல்லும் ஸ்கூல் பஸ் நின்றிருந்தது. குடியிருப்பு மாணவர்கள் வரிசையாக உள்ளே ஏறிக் கொண்டிருந்தனர்.  

பஸ் நகரட்டும், அப்புறம் அவள் எங்கே என்று தேடுவோம் என்று நினைத்தான் மாதவன். 

ஆனால் - பஸ் போன பிறகு அந்தக் குடியிருப்பின் வாசலில் யாரையும் காணோம்! ஏமாற்றத்துடன் வீட்டிற்குள் வந்தான் மாதவன். 

மீண்டும் மாடி. ஊஹூம் அவளைக் காணோம்! 

அடுத்த நாளும் இது போலவே எல்லாம் நடந்தது. 

மாதவன் பொறுமை இழந்தான். 

அதற்கு மறுநாள் அவள் மாடியில் நின்றிருந்தபோது மாதவனுக்கு ஒரு ஐடியா வந்தது. 

கீழே வீதியில் சென்று கொண்டிருந்த கீரை விற்கும் தள்ளுவண்டிக்காரரை நோக்கி பலமாகக் கைதட்டி அவரை நிற்கும்படி . சைகை காட்டினான். ஆஹா இது வொர்க் அவுட் ஆயிடுச்சு! 

அந்தப் பெண் இவன் பக்கம் திரும்பிப் பார்த்தாள். ஒரு புன்னகையை வீசினாள். 

அடுத்தடுத்த நாட்களில் காலை நேரப் புன்னகைப் பரிமாற்றங்கள் நிகழ்ந்தன. 

ஒரு லீவு நாளில், குடியிருப்புக் காம்பவுண்டுக்குள் சிறுவர்கள் கிரிக்கட் ஆடினார்கள். ஒரு பையன் அடித்த பந்து, அந்தப் பெண் இருக்கும் இரண்டாவது மாடி பால்கனியில் விழுந்தது. பந்து விழுந்த சத்தம் கேட்டு கதவைத் திறந்துகொண்டு வெளியே வந்தாள் அந்தப் பெண். மாதவன் அவள் என்ன செய்கிறாள் என்று பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். பந்தை அடித்த பையன், அவளை நோக்கி, பந்தை எடுத்து தங்களிடம் போடுமாறு சைகை செய்தான். அவள் மறுக்கின்ற பாவனையில் சைகை காட்டி, 'வேண்டுமானால் நீயே வந்து எடுத்துக்கொள்' என்று சைகை செய்தாள். அதைத் தொடர்ந்து படி ஏறி சென்ற சிறுவன், அவளோடு ஏதோ பேசிக்கொண்டிருந்தான். என்ன பேசிக்கொண்டு இருந்தார்களோ! திரும்பி வர பத்து நிமிடங்கள் ஆயிற்று. ஆனால் சந்தோஷமாகத் திரும்பி வந்தான். 

மாதவன் மேலும் ஒரு ஐடியாவை செயல்படுத்தினான். வீட்டுக் கம்ப்யூட்டரில் தன்னுடைய மொபைல் எண்ணை பெரிதாக பிரிண்ட் போட்டு, அவள் பார்வையில் படும்படி பிடித்து நின்றான். அவள் அங்கிருந்தபடி அதை மொபைலில் படம் எடுத்து, படத்தை ஜும் செய்து பார்த்து தம்ஸ் அப் சைகை செய்தாள். 

மாதவன், ' உன்னுடைய மொபைல் எண் என்ன?' என்று சைகை காட்டினான். 

அவள் உள்ளே சென்று, அவர்கள் வீட்டுக்கு பாக்கிங் வந்த பெரிய அட்டை ஒன்றில், மார்க்கர் பேனாவினால் தன்னுடைய மொபைல் எண்ணை பெரிய அளவில் எழுதிக்கொண்டுவந்து காட்டினாள். 

மாதவன், அதைப் படம் எடுத்து ஜும் செய்து பார்த்து, தம்ஸ் அப் காட்டினான். 

அப்புறம் தொடர்ந்து அவர்கள் இருவருக்கும் இடையே ஒரு வரி செய்திகள். 

" தமிழ் தெரியுமா?"

" தெரியும்"

" என் பெயர் மாதவன். உன் பெயர் என்ன?"

" கீதா " 

" கீதா ஒவ்வொரு நாளும் உங்க டிரஸ் செலக்ஷன் மிகவும் அருமையாக இருக்கு. " 

" தாங்க்  யு " 

இருவரும், எங்கே வேலை பார்க்கிறார்கள் என்னும் தகவலை ஒருவருக்கொருவர் செய்தி அனுப்பித் தெரிந்துகொண்டார்கள். 

" தினமும் மாடியில் காத்துக்கொண்டு இருப்பது யாருக்காக? "

" தம்பியின் ஸ்கூல் பஸ் வருகிறதா என்று பார்க்க " 

" ஓஹோ ! ஸ்கூல் பஸ் வந்தால் ? "

"மாடியிலிருந்து இறங்கி வந்து, தம்பியை ஸ்கூல் பஸ்ல ஏற்றிவிட்டு, டாட்டா காட்டிவிட்டு திரும்பப் போவேன். " 

" கீதா இப்படி தொலைதூர தகவல் பரிமாற்றம் செய்துகொள்வதற்கு பதில் நாம் இருவரும் அருகில் உள்ள பார்க்ல சந்தித்தால் என்ன? " 

" ஓ கே - சந்திப்போம். எங்கே? " 

" நாம் இருக்கும் தெருவின் வலது கோடியில் - அதாவது காலை நேரத்தில் உங்க குடியிருப்பில் உள்ள பசங்களை ஏற்றிச் செல்லும் பஸ் எந்த வழியில் போகிறதோ அதே வழியில் சென்று இடது பக்கம் திரும்பி, நூறு மீட்டர் தூரம் நடந்தால், சுதந்திர பூங்கா வரும். அங்கே உள்ளே நுழைந்து, இடது பக்கப் பாதையில் கொஞ்ச தூரம் நடந்தால் அங்கே இருக்கும் பெஞ்சுல வரும் செவ்வாய்க்கிழமை  காலையில் ஏழு மணிக்கு உனக்காகக் காத்திருப்பேன். நீ முன்னால் அங்கு வந்தால் எனக்காகக் காத்திரு. " 

" ஷ்யூர்" 

= = = = = = = = = = = = =

செவ்வாய்க் கிழமை. 

காலை மணி ஏழு ஐந்து. 

மாதவன் அவசரமாக வீட்டை விட்டுக் கிளம்பினான். வேகமாக நடந்தான். 

பார்க் உள்ளே நுழைந்து இடது பக்கம் பார்த்தான். வெகு தூரத்தில் கீதா அவன் குறிப்பிட்டிருந்த பெஞ்சில் உட்கார்ந்து மொபைலைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தது தெரிந்தது. 

மாதவன், கொஞ்சம் தயங்கி, தன்னுடைய மொபைலை எடுத்து, அவளுக்கு ஒரு செய்தி அனுப்பினான். 

" கீதா - நான் வந்துகொண்டே இருக்கிறேன். ஒரு முக்கியமான செய்தி - எனக்கு பேச வராது. " 

உடனடியாக கீதாவிடமிருந்து பதில் செய்தி! " எனக்கும் பேச்சு வராது " 

அதிர்ச்சியில் அப்படியே உறைந்துபோய் நின்றான் மாதவன். இனி என்ன செய்வது? மேற்கொண்டு என்ன செய்வது என்று யோசிக்க கொஞ்சம் நேரம் தேவைப்பட்டது அவனுக்கு. 

பார்க்கில் அப்படியே திரும்பி நடந்து இடது புறமாக திரும்பி அங்கே இருந்த காலி பெஞ்சு ஒன்றில் அமர்ந்தான். அங்கு இருந்தபடி அவனால் கீதாவையோ அல்லது கீதாவால் இவனையோ பார்க்கமுடியாது. 

கொஞ்ச நேர யோசனைக்குப் பின், கீதாவுக்கு செய்தி அனுப்பினான் மாதவன். 

" கீதா - எனக்குப் பேச வராது என்றாலும் மற்ற புலன்கள் எல்லாமே நன்றாக உள்ளன. எனக்கு ஒரு நல்ல வாழ்க்கைத்துணை அமைந்தால், 'நான் பேச நினைப்பதை எல்லாம் அவள் பேசுவாள், நான் என்னுடைய குறையைப் பெரிதாக நினைக்காமல் இருப்பதற்கு அவள் பேச்சைக் கேட்டு ஆனந்தமாக வாழ்க்கையைக் கழிக்கலாம்' என்று மனக்கோட்டைக் கட்டியிருந்தேன். அதெல்லாம் இப்படி தவிடுபொடியாகும் என்று நான் எதிர்பார்க்கவில்லை. உனக்காவது எல்லா புலன்களும் நன்றாக அமைந்த ஒரு கணவன் கிடைக்கட்டும். நாம் இருவரும் வாழ்க்கையில் இணைந்தால் - நம் இருவராலும் பேச இயலாது என்பது நமக்கு வருத்தமாக இருக்கும். நம்முடைய குழந்தைகளும் அம்மா அப்பா குரலை, அவர்கள் பேசுவதை தங்களால் கேட்க முடியாது என்பதால்  வருத்தமடையலாம். உனக்கு ஒரு நல்ல வாழ்க்கைத்துணை அமைய கடவுளைப் பிரார்த்திக்கிறேன். 

மாதவன். "

கீதாவிடமிருந்து பதில் எதுவும் வரவில்லை. 

மாதவன் மெதுவாக எழுந்து, கீதா உட்கார்ந்து இருந்த பெஞ்சு பக்கமாக நடந்துவந்தான். 

அவன் எதிர்பார்த்தபடியே அங்கு கீதா இல்லை. கீதா, தூரத்தில் பார்க் வாசலை நோக்கி நடந்து செல்வது தெரிந்தது. 

சோகமாக, திரும்பி வந்து, கீதா உட்கார்ந்திருந்த அதே பெஞ்சுல மௌனமாக உட்கார்ந்துகொண்டான்  மாதவன். 'தான் அவசரப்பட்டு அந்த செய்தியை அவளுக்கு அனுப்பியிருக்கக்கூடாதோ?' என்ற கவலை வந்தது அவனுக்கு.  

சில நாட்கள் முன்பு நடந்த நிகழ்வுகள் எல்லாம் அவனுடைய மணக்கண்ணில் வந்து போயின. 

மனதில் தோன்றிய வாகன எண் - 4298. ஆனால் அவன் கண்டதோ லாரி எண் 4290. அப்போதே கடவுள் தனக்கு சூசகமாக இறுதியில் 'சைபர்' என்று உணர்த்தியிருப்பார் போலிருக்கு ச்சே .. இவ்வளவுதான் வாழ்க்கை! எவ்வளவு பெரிய ஏமாற்றம்!  

மாதவன் கண்களில் கண்ணீர். 

@ @ @ @ @ $ $ $ $ 😷😷

 கீதாவின் கதை! 

பத்து நிமிடங்கள் கழித்து, பார்க் விட்டு வெளியே தளர் நடையாக வந்தான் மாதவன். 

பார்க் நுழைவு வாயில் அருகே இருந்த பெரிய மரத்தின் மறுபக்கத்தில் நின்று மொபைல் ஃபோனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த ஒருவரை அவன் கவனிக்கவில்லை. 

கடந்து செல்லும்போது " நில்லுங்கள் மிஸ்டர் மாதவன் " என்ற குரல் கேட்டு திடுக்கிட்டு நின்று, திரும்பிப் பார்த்தான். 

கீதா! 

ஆச்சரியமும் அதிர்ச்சியும் அவனை ஒன்றாக ஆட்கொண்டது. 

கீதா தொடர்ந்து பேசினாள். " உங்களைப் பற்றிய எல்லா விவரமும், பந்து விளையாடும் பசங்க கிட்ட கேட்டுத் தெரிஞ்சிக்கிட்டேன். அவங்க 'உங்களுக்குப் பேச வராது; ஆனால் ரொம்ப நல்லவர், கோபமே வராது' அப்படீன்னு சொன்னாங்க. " 

மாதவனுக்கு ஒருவேளை தான் காண்பது கனவா என்ற சந்தேகம் வந்தது. 

" பெயரில்  மட்டும் மாதவனாக இல்லாமல், ஆளும் பார்ப்பதற்கு ஆக்டர் மாதவன் மாதிரி இருக்கீங்க. அதனால் உங்களைப் பார்த்ததும், உங்களைப் பற்றிய விவரம் தெரிந்துகொண்டதும் உங்களை எனக்குப் பிடிச்சுப் போச்சு. " 

' அப்படி என்றால் என்னிடம் ஏன் பேச வராது என்று பொய் சொன்னாய்? ' என்று அவள் மொபைலுக்கு செய்தி அனுப்பினான் மாதவன். 

" ஏன் பொய் சொன்னேன் என்றால், இன்றைக்கு என்ன தேதி என்று பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்" என்றாள் கீதா. 

(தொடரும்) 

@@@###$$$$

அடுத்த பகுதி. 

கீதா : " சரி மாதவன் - நீங்க வீட்டுக்குப் போய், ஆபீஸ் கிளம்பத் தயார் செய்துகொள்ளுங்கள். நீங்க 9 மணிக்கு மேலதான் ஆபீஸ்  போவீர்கள் என்று நினைக்கிறேன். நான் அதற்கு முன்பே  என்னுடைய காரில் கிளம்பவேண்டும்! " 

மாதவன் தலையை 'சரி' என்று ஆட்டி, வீட்டை நோக்கி நடந்தான். 

மாதவன் முன்னே செல்ல கீதா அவனைப் பின் தொடர்ந்தாள். 

வீட்டுக்கு வந்ததும், கீதா அமெரிக்காவில் இருக்கும் அவளுடைய அண்ணன் டாக்டர் சேகருக்கு ஃபோன் செய்தாள். " அண்ணா போன வாரம் நான் சொன்னேனே - மாதவன் என்ற கேஸ். அதான் அண்ணா - பதின்ம வயதில் திக்கு வாயாக இருந்து, ஜுரம் வந்து, கனவில் எதைக் கண்டோ பயந்து, பேச்சு இழந்தவர். "

" ஞாபகம் இருக்கு. நான் கூட மீண்டும் ஒரு அதிர்ச்சி ஏற்பட்டால் ஒருவேளை பேச்சு திரும்ப வரலாம் என்று சொன்னேனே" 

" ஆமாம் அண்ணா - அவருக்கு அதிர்ச்சி கொடுக்க நான் இன்று இரண்டு முயற்சிகள் செய்தேன். ஒன்றும் பலன் அளிக்கவில்லை. "

" என்ன முயற்சிகள் செய்தாய்?"

" முதலில் எனக்கும் பேச்சு வராது என்று ஓர் அதிர்ச்சி கொடுத்தேன். ஒன்றும் எஃபக்ட் இல்லை. அதன் பிறகு திடீரென்று பேசி அவருக்கு ஓர் அதிர்ச்சி கொடுத்தேன். ஊஹூம் - அதிலும் பயன் இல்லை. இப்போ என்ன செய்வது? " 

" பேச்சு பறிபோகும் அளவுக்கு எந்த மாதிரி கனவு வந்தது என்று தெரிந்தால்தான் மேலே ஏதாவது யோசிக்கமுடியும். "

" சரி அண்ணா. நான் கேட்டுப் பார்க்கிறேன். " 

மாதவனுக்கு ஒரு வா அ செய்தி அனுப்பினாள் கீதா.  " நான் சரியாக எட்டே முக்கால் மணிக்கு ஆபீஸ் புறப்படுகிறேன். அந்த நேரத்திற்கு நீங்க மாடிக்கு வந்தால், உங்களுக்கு கை அசைத்து சந்தோஷமாக ஆபீஸ் செல்வேன்" 

மாதவன் பதிலாக 'தம்ஸ் அப்' சிம்பல்  ஒன்று அனுப்பினான். 

(தொடரும்) 

👉👹👲😳

கீதாவின் கதை - இறுதிப் பகுதி. 

மணி எட்டே முக்கால். 

வேகமாக படி ஏறி மாடிக்குச் சென்றான் மாதவன். 

ஆவலோடு குடியிருப்பிலிருந்து வெளியே வருகின்ற கார்களை ஒவ்வொன்றாகப் பார்த்தான். 

கீதாவுக்கு செய்தி அனுப்பினான். " மாடியில் காத்திருக்கிறேன். "

பதில் " இதோ இப்போ பார்க்கவும்" 

அப்போது வெளியே வந்த அரக்கு வண்ணக் காரைப் பார்த்தான் மாதவன். உள்ளே டிரைவர் சீட்டில் கீதா. 

இவனைப் பார்த்துச் சிரித்தபடி கையை அசைத்தாள். இவனும் ஆர்வமாக அவளைப் பார்த்துக்  கை அசைத்தான். 

எதேச்சையாக அவளுடைய கார் பதிவு எண்ணைப் பார்த்த மாதவனுக்கு பெரிய அதிர்ச்சி. 

"4298" 

அப்படியே தலையைப் பிடித்துக் கொண்டு கண்கள் இருண்டு  மாடியில் மயங்கி விழுந்துவிட்டான் அவன். 

மாதவன் மயங்கி விழுவதைப் பார்த்த கீதா - உடனடியாக தன்னுடைய காரை ஓரமாக நிறுத்திவிட்டு மாதவன் வீட்டு மாடிக்கு ஓடினாள். 

மாடி நோக்கி கீதா ஓடுவதைப் பார்த்த மாதவனின் அம்மா, தானும் கீதா பின்னாடியே ஓடி வந்தாள். 

மயங்கிக் கிடந்த மாதவனின் முகத்தில், அங்கிருந்த குழாயிலிருந்து ஒரு மக் தண்ணீர் நிரப்பி, அதை கையால் கொஞ்சம் எடுத்து மாதவனின் முகத்தில் தெளித்தாள் கீதா. 

மாதவன் கொஞ்சம் அசைந்தான். 

கண்களை மெல்லத் திறந்து பார்த்தான். 

கீதாவையும், அம்மாவையும் பார்த்தான். 

அவன் வாய் மெல்ல முணு முணுத்தது. 

டு 

ட் 

ட்டு 

எட்டு .. 

கார் நம்பர் நாலு இரண்டு ஒன்பது எட்டு. 

அதே கார். 

ஆமாம் அதே கார்! 

அப்போ அது - இது இல்லையா? 

கடவுளே உனக்கு நன்றி. 

மாதவன் பேசுவதைக் கேட்டு அவனுடைய அம்மா சந்தோஷத்தின் எல்லைக்கே  சென்றுவிட்டாள் ! 

கீதா : " மாதவன் - நீங்க பேச ஆரம்பிச்சுட்டீங்க. ஆஹா! இது போதும் எனக்கு! இருங்க - அமெரிக்காவில் இருக்கும் என் அண்ணாவுக்கு இந்த நல்ல செய்தியை சொல்கிறேன். "

கீதா: " அண்ணா - எதிர் வீட்டு மாதவனுக்கு பேச்சு வந்துவிட்டது! - தெரியலை அண்ணா - அவர் பேச்சு நின்றதற்கும் நம்ம காருக்கும் ஏதோ தொடர்பு இருக்கும் போலிருக்கு. நம்ம காரைப் பார்த்ததும் அப்படியே மயங்கி விழுந்துவிட்டார். இப்போ பேச ஆரம்பித்துவிட்டார். .. .. .. ஓ சரி அண்ணா - அது பற்றி எதுவும் கேட்காமல் இருப்பது நல்லதுதான். ---  நோ நோ - நீ இந்தியா வருவதை ஒத்திப் போட வேண்டாம். எங்கள் கல்யாணத்திற்கு நீ சீக்கிரமே வரவேண்டியிருக்கும்! "

நடந்ததை எல்லாம் பார்த்து, கேட்டுக் கொண்டிருந்த மாதவனின் அம்மா " கீதா எனக்கு இரட்டிப்பு சந்தோஷம். மாதவன் பேச ஆரம்பிச்சுட்டான், எனக்கு ஒரு பிரியமான மருமகள் வரப்போகிறாள்!" என்று சொல்லி கீதாவைக் கட்டிக் கொண்டாள்! 

மாதவன்: " கீதாவைக் கட்டிக்க எனக்கு ஒரு சான்ஸ் கொடு! "

அம்மா : "டேய் அதெல்லாம் கல்யாணத்துக்கு அப்புறம்தான். சரியா கீதா?" 

கீதா : " ரொம்ப சரி அத்தை! "

= = = = = = = = =